Hoe een vriendelijk gebaar eindigt in een nachtmerrie

Karen werkte bij een klein verzekeringskantoor dat in het centrum van het dorp stond. Nu was ze op de fiets op weg naar huis. Ja, Karen fietste. Dat vond ze prettig. Het hield haar in conditie en het is ook goed voor haar figuur. Karen woonde net buiten het dorp. Om thuis te komen nam ze het fietspad langs de provinciale weg. Ze moest zo’n 300 meter over het fietspad, vervolgens rechtsaf een onverhard pad op. Nog zo’n 30 meter en dan was ze bij haar huis. Nou ja, haar huis. Ze had het huisje gehuurd van een echtpaar, dat vanwege hun ouderdom er voor gekozen had om in het dorp te wonen. Het huisje stond in het bos. Het was er schitterend wonen. Vooral in de zomer, ‘s Winters vond Karen het wat minder. Karen woonde er alleen en dat vond ze heerlijk.

Toen Karen thuis kwam zette ze haar fiets in het schuurtje, dat tegen het huis was aangebouwd. Ze opende de voordeur en ging naar binnen. Het was maar een klein huis. Een woonkamer, een keukentje, een slaapkamer en een rommelkamer. Wel 2 wc’s! Een voor de bezoekers en een verbonden aan haar slaapkamer. Dat was het zo’n beetje, maar voor Karen meer dan genoeg. Televisie had ze niet, maar wel een prima internet aansluiting.

Karen had zich voor genomen om vroeg naar bed te gaan. Na het avondeten, ruimde ze de keuken op. Nog wat rommelen in de woonkamer en vervolgens onder de douche. Slechts gekleed in een slipje kroop ze het bed in. Karen hield niet van pyjama’s. Zo en nu eerst even Facebook bijwerken.

Karen was juist begonnen toen ze geluid bij de voordeur hoorde. Het leek alsof ze iemand hoorde roepen. Snel stond ze op en schoot een ochtendjas aan. Ze deed het licht in haar slaapkamer uit en liep de woonkamer in. Vanwege het maanlicht was het niet echt donker. Ze keek door het raam en zag voor de voordeur een man staan. Door het buitenlampje kon zij enigszins zijn gezicht zien. Ze zag een pijnlijke trek op zijn gelaat. Hij riep: “Hallo, is daar iemand? Is er iemand die mij kan helpen? Hallo! Hallo!” Karen is niet bang uitgevallen. Voorzichtig, ja, maar niet bang. Even overwoog ze wat het beste was om te doen. Hem negeren of hem helpen? Ze besloot tot het laatste. “Hallo, wat kan ik voor u doen?”

“Goddank, er is iemand! Mevrouw, kunt u mij helpen. Ik heb me verstapt en ben door mijn enkel gegaan. Heeft u iets van een rekverband of zo?”

Door z’n enkel gegaan, dacht Karen. Als het waar is, moet ik hem helpen, maar wat als het niet waar is? Ze overdacht haar antwoord en besloot hem een kans te geven. Zoals ik al zei, Karen was niet bang. Ze zei: “Meneer, ik heb de sleutel van de voordeur even niet bij de hand. Kunt u om het huis heen naar de achterdeur?”

“Ja, mevrouw, dat probeer ik. Dank u wel.”

Via het zijraam obeserveerde Karen de man, die langzaam om het huis strompelde. Ze had het idee, dat het echt was. Helemaal, toen hij z’n zere voet stootte aan een steen en een pijnkreet klonk. Karen liep naar de achterdeur. Maar voor ze die opende toetste zij het alarmnummer in op haar mobiele telefoon. Nu hoefde ze slechts op het groene knopje te drukken om contact te hebben. Ze opende de achterdeur en stapte achteruit. Ze bekeek de man die daar stond. Hij leunde tegen de muur. Geen onaantrekkelijk gezicht, misschien zelfs wel knap te noemen. Kort haar. Netjes gekleed. Ze schatte hem op 35 – 40 jaar. Karen zag de pijnlijke trek op zijn gezicht en nodigde hem uit binnen te komen. Nee, ze ondersteunde hem niet. Moeizaam sleepte hij zich naar de woonkamer. Karen zei hem dat hij op de bank kon plaats nemen. Toen hij eenmaal zat, zei ze: “Meneer, vertel me, wat is er gebeurd?” De man zei: “Ik heet Daan, Daan van de Vorst. Ik was met een avondwandeling bezig, maar liep langer dan ik had geplanned. Ik kwam hierachter uit het bos en wilde naar de weg om zo naar het dorp te lopen. En toen struikelde ik over een boomwortel. Ik denk dat ik mijn enkel verzwikt heb. Het is niet ver meer naar het dorp, maar ik heb iets nodig als steun. Een rekverbandje of zo. Kunt u mij helpen, mevrouw?”

“Zeg maar Karen, hoor, ja, misschien kan ik u wel helpen. Kunt u uw been op de bank leggen?”

“Dat lukt wel, denk ik, Hebt u een oude krant of zo, want ik wil uw bank niet vuilmaken.”

“Kunt u uw schoenen uitdoen?”

Daan boog zich voorover. De ene schoen was zo uit, de ander ging moeizaam. Karen zag dat de enkel gezwollen was en daarmee verdween haar laatste restje twijfel. Ze hielp hem zijn schoen uit te trekken. Daarna legde Daan met Karens hulp zijn benen op de bank. “Laat mij maar even kijken.” Karen trok zijn sok uit en zag inderdaad de zwelling op zijn enkel. “Wacht even!” Ze liep naar de keuken en keerde terug met een teiltje met water en een theedoek. “Het is eigenlijk al te laat hiervoor, maar ik wil toch nog even een natte doek om uw zere enkel leggen. Het verlicht toch een beetje de pijn.” Daan trok zijn broekspijp wat op en voorzichtig wikkelde Karen de enkel in de natte theedoek. “Dank u wel!” zei Daan toen ze klaar was.

Karen glimlachte en antwoordde: “Zullen we nu maar stoppen met het ‘uen’ en ‘uwen’. Gewoon ‘je’ en ‘jij’. Is dat goed?” Daan knikte. Karen ging in een van de twee fauteuils zitten. “Wil je misschien iets drinken, Daan?” “Nou, een kop koffie zou ik erg lekker vinden.”

“Dan ga ik dat voor je regelen. Een ogenblikje.”

Ze liep naar de keuken en terwijl ze water kookte, dacht ze na. Het is al bij tienen. Wie kan ik bellen? Mijn vriendin? Nee, die ligt al te slapen. Maar wie dan? Of moet ik hem vannacht maar op de bank laten liggen? Met twee bekers koffie, melk en suiker, keerde Karen terug. Daan dronk zijn koffie zwart met suiker. Karen maakte zijn koffie klaar en gaf die hem. Met haar eigen beker ging ze weer zitten. Hij ziet er echt goed uit, bedacht ze zich. Best een knap gezicht. T

Toen vroeg ze Daan: “Kun jij iemand bellen om je te laten ophalen?”

“Nee Karen, ik woon alleen en om een vriend te bellen is het al wat laat. Maar maak je geen zorgen, na de koffie ga ik weg. Ik loop gewoon heel langzaam naar het dorp. Het is niet zo ver, dat weet je.”

Karen vond dat geen goed plan. Ze zou zich zelfs schuldig voelen als ze hem naar het dorp liet strompelen. “Nee, dat kan niet. Je enkel moet rusten. Weet je wat? Blijf vannacht maar hier op de bank.” Karen was niet bang om dit te zeggen. Ze wist dat hij geen kant op kon. Voor haar was het zonder risico.

“Echt waar Karen? Kan ik hier blijven? Dat vind ik heel fijn. En morgen laat ik me zo snel mogelijk ophalen. Dank je wel! Dank je wel!”

Ze praatten nog even wat en toen besloot Karen te gaan slapen. Morgen moet er nou eenmaal weer gewerkt worden. Ze gaf Daan een laken en een kussen, deed het licht uit en liep naar haar slaapkamer. Expres deed ze het licht niet aan, maar liep direct door naar de badkamer. Daar deed ze haar ochtendjas uit en keek in de spiegel.

Het is wat, Karen, zei ze tegen de spiegel, heb je ineens een gast. Een aantrekkelijke maar kreupele man. Wat vind je daar nou van? De spiegel zweeg. Ze bekeek zichzelf en zei: jij bent ook niet onaantrekkelijk, toch? Maar weer zweeg de spiegel. Karen zag zichzelf. Een regelmatig gezicht, volle lippen, bruine ogen en bruin half lang haar. Ze keek langs haar lichaam naar beneden en zag een slank lichaam. Haar borsten waren niet al te groot. Weer keek ze in de spiegel en zei: nee hoor, niks mis met jou! Daarna deed ze het badkamer licht uit en liep naar bed. Ze ging liggen. Facebook was vergeten. Ze staarde wat voor zich uit. Ik lig hier en hij ligt daar, dacht ze. Ja, hij is best knap. Ze voelde een tinteling tussen haar benen. Ze streek over haar slipje en even gleed haar hand in haar slipje. Nee, niet doen Karen, dit is te gek. Je gaat je niet liggen bevredigen terwijl hij daar op de bank ligt. Kom op, doe normaal! Ze trok haar hand terug en zuchtte. Ze had totaal geen slaap. Hoe zou het eigenijk met hem zijn, bedacht ze zich. Even kijken dan. Ze sloeg het laken terug en stapte uit bed. Terwijl ze haar ochtendjas weer aandeed liep ze naar het kleine raampje naast de deur van haar slaapkamer. Ze trok het gordijntje een heel klein beetje opzij. Net voldoende om iets te zien. Ze gluurde. En wat ze toen zag? Ze moest zich beheersen om geen kreet te slaken. Snel sloot ze het gordijntje weer. Geschrokken nam ze een momentje voor haar zelf. Toen opende ze het gordijntje weer op een kier en keek opnieuw. Daan lag natuurlijk nog op de bank, maar hij had zijn broek naar beneden gesjord. Zij zag zijn lul, die stijf op zijn buik lag! Geïntrigeerd keek Karen toe. Ze kon niet ontkennen dat dit toch wel een heel lekker gezicht was. Toen sloot ze weer het gordijntje. Wat nu? God, daar ligt een onbekende man met een ontblote stijve lul op haar bank! Wat nu?


En ze nam een besluit. Ze trok de centuur van haar ochtendjas wat strakker aan en met enig lawaai deed ze haar slaapkamerdeur van het slot en stapte de woonkamer in. Daan had het laken over zich heen getrokken, maar Karen wist dat daaronder een blote harde lul lag.

“Slaap je Daan,” zei ze zachtjes, “ik kom even kijken of alles goed is,”

“Nee, ik kan niet slapen,” antwoordde Daan. Ja, dat begrijp ik, dacht Karen, maar zei dat natuurlijk niet. “Eh..Daan, wil je misschien nog wat drinken?”

“Heb je een glaasje water?”

Karen liep naar de keuken en haalde twee glazen water. Ze gaf er een aan Daan en ging toen in de fauteuil zitten. Even was het stil. Toen zei ze: “Ik zag je zojuist. “ Daan trok vragend zijn wenkbrauwen op.

“Eh..ik zag je met je broek naar beneden.” Ze keek Daan aan. Daan kleurde. God wat leuk, een man die kleurt. Toen hakkelde Daan: “Het spijt me, het spijt me zo. Dat had ik niet moeten doen. Sorry, ik hoop niet dat je boos bent. Het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik je.” Karen moest er bijna om glimlachen. Een man die kleurt, en zich verontschuldigt voor zijn blote lul. Goh, maak je dat nog wel eens mee?

Toen vatte ze moed en zei: “Ik wil je nog wel een keer zien!”

“Wat? Wat bedoel je? Bedoel je dat je mij..eh..dat je mij nog een keer..eh..wil zien?”

“Ja,” zei Karen, “ik wil je nog een keer zien zonder dat laken.”

Daan keek Karen besluiteloos aan. “Moet ik het laken..eh…wegdoen?”

“Ja, Daan” en Karen pakte het laken bij het voeteneind vast en trok het langzaam van Daan af. Hij liet haar begaan. Even later lag hij weer bloot. Nee, zijn lul was niet zo stijf meer. Maar nu Karen zover was gegaan, wilde ze doorgaan tot het einde.

Ze keek naar zijn lul en zei: “Lekker! Ga nu maar doen wat je van plan was.” Daan voelde zich onzeker, opgelaten, maar vond het ook spannend. De begeerte overwon. Voorzichtig pakte hij zijn lul en streelde zichzelf. Karen keek en zag dat hij weer hard werd. Haar kutje begon te kriebelen, maar ze beheerste zich. Ze keek hoe Daan zich sneller begon te strelen. Hij was zijn schaamte voorbij. Zijn lul werd harder en dikker. “Stop!” riep Karen opeens. Onmiddellijk hield Daan op.

Toen zei ze: “Ik wil je zien klaarkomen. Trek jezelf af!” Het kriebelde nu zo tussen haar benen dat ze bijna niet stil kon zitten. Toch beheerste Karen zich. Ze keek toe. Haar handen omklemden de leuning. Haar mond was droog. Ze keek en zag hoe Daan uiteindelijk schokkend klaar kwam. Ze zag zijn sperma op zijn buik neerkomen. Ze zag het plezier op zijn gezicht. Toen liet hij zijn lul los. Die lag glimmend op zijn buik. Hij hijgde en wachtte.

“Dat was lekker om te zien, Daan.” Maar ze dacht, had ik die lul maar in me. Ze wees Daan op het teiltje water dat nog naast de bank stond. Met de theedoek maakte hij zich schoon. Toen stond Karen op. “Ik ga slapen, dank je wel.” Ze liep naar haar slaapkamer en sloot de deur. In de badkamer waste ze haar handen en gezicht. Toen zei ze tegen de spiegel: Wat heb ik zin in die lul. Ik wil hem in me voelen. Maar dat gaat niet. Ik kan toch niet met een onbekende man neuken? Ik ben trouwens ook niet aan de pil. Maar jammer is het wel. Of niet soms? Maar al weer zei de spiegel niets terug. In bed trok ze snel haar slipje uit. En denkend aan de vreemdeling op haar bank vingerde Karen zich naar een heerlijk orgasme.

De volgende ochtend kwam er al vroeg een vriend van Daan, een zekere Henk. Ze dronken koffie en de beide mannen maakten zich klaar om te vertrekken. Daan putte zich opnieuw uit in dankbaarheden. En als hij ooit iets voor Karen kon doen, dan moest ze het maar zeggen. Hij gaf haar het nummer van zijn mobiel. Nog een ‘dank je wel’, zwaaien, weer zwaaien en toeterend reed de auto achteruit naar de provinciale weg. Nog een keer toeteren en weg waren ze. Karen moest er om glimlachen. Wat een aardig man! Bescheiden, dankbaar en verlegen. Ze hield er een goed gevoel aan over. Ze draaide zich om en ging naar binnen om zich klaar te maken voor het werk.

Drie dagen later zag ze Daan weer. Het was al avond. Rond half 8 kwam er een oude auto het pad naar haar huis toe opgehobbeld. Van achter het raam keek Karen toe wie dat dan wel zou kunnen zijn. Maar toen ze zag dat het Daan was liep ze snel naar de deur. Daan kwam aangelopen met een eorme bos bloemen in zijn handen. Met een brede glimlach groette hij haar. “Ik kom toch niet ongelegen? Want ik wil je nogmaals hartelijk bedanken voor je hulp. Hier..” En Daan overhandige haar de bloemen. Het overdonderde Karen wel. Dit had ze echt niet verwacht.

“Kom binnen, goh, wat leuk. Dank je wel.”

En eenmaal binnen: “Ga zitten. Wil je wat drinken? Koffie?”

“Heb je niet iets met alcohol in huis? Wijn misschien?”

“Nee, het spijt me.”

“Ik heb een fles in de auto. Ik heb namelijk net boodschappen gedaan. Ik pak hem wel even.”

Daan stond op, liep naar de auto en was zo terug met de wijn. Karen had inmiddels twee glazen gepakt en een flesontkurker. Hij zei: “Als jij nou even de bloemen in het water zet, dan verzorg ik de wijn.” Karen knikte en verdween met de bloemen in de keuken. Snel haalde Daan een plastic zakje te voorschijn, schudde wat witte poeder in een glas, ontkurkte de wijn en schonk twee glazen in. Toen Karen terugkwam met de bloemen in een vaas, gaf hij haar het glas met de poeder. Ze proostten en dronken.

Ze gingen zitten. Daan op de bank, zij in de fauteuil.

“Hoe is het met je enkel? Je loopt al behoorlijk goed.”

“Nou, het gaat ook best wel goed. Ik voel het nog wel en kan mijn voet ook niet al te veel belasten, maar het gaat een stuk beter. En hoe is het met jou?”

“Met mij is alles prima. Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen. “

“Ja, je was geweldig, ik ben je daarvoor erg dankbaar.”

En toen was het even stil. Karen sipte van haar wijn. Lekker wijntje. Een beetje zoet, daar hield ze wel van. Ze keek naar Daan. Toch best een knappe vent, dacht ze. In gedachte zag ze hem weer op de bank liggen in het schijnsel van het maanlicht. Zijn broek naar beneden, zijn lul op zijn buik. Ze glimlachte.

“Waarom lach je?” vroeg Daan vriendelijk.

“Binnenpretje. Laat maar.\" Waarom dacht ze nou ineens aan sex? Een ander onderwerp dan maar..

\"Zeg Daan, wat voor werk doe je eigenlijk?”

“Ik ben sales representative.”

“Sales.. wat? Wat is dat?

Toen begon Daan uit te leggen wat zijn beroep in hield, maar Karen verloor al snel haar interesse. Ze zag hem weer op de bank liggen. Ze zag hoe hij aan zijn lul trok. En ze voelde zich nat worden.

“…… Nou, dat doe ik dus.” Daan keek haar aan en zei glimlachend: “Heb je wel geluisterd?”

“Ja hoor.” En Karen dronk het laatste beetje wijn uit haar glas.

Ze had het niet in de gaten, maar ineens stond Daan naast haar. Hij pakte haar hand en trok haar uit de stoel. Karen liet het gebeuren. Waarom ook niet? Hij hield haar tegen zich aan. Karen sloeg haar armen om zijn nek en voelde Daans lippen op de hare. Na een paar kleine kusjes voelde ze Daans tong haar mond in dringen. Een lange tongzoen volgde. Toen nam Daan haar mee naar de bank. Karen voelde zich heerlijk weerloos. Ze vond zijn kussen fijn. Een beetje vrijen kan toch geen kwaad? Daans handen gingen op onderzoek uit. Ze streelden Karens lichaam. En Karen deed mee. Ze streek over zijn kruis en voelde zijn lul. Toen begon Daan haar uit te kleden. Eenmaal naakt duwde hij haar achterover op de bank. Goh, dacht Karen, nu lig ik op de bank op de plek waar hij lag. Ze keek naar Daan die zich uitkleedde. En toen ze eenmaal zijn lul weer zag, werd ze wel heel geil. Maar toch…toch was daar nog enige tegenwoordigheid van geest. “Daan,” zei ze met haar ogen gericht op zijn lul, “Daan, ik ben niet aan de pil. Heb jij condooms?”

“Nee, die heb ik niet. Sorry, niet aan gedacht.”

Maar Karen wilde zo graag zijn lul in zich voelen dat ze zei: “Daan, je mag niet in me klaarkomen.”

“Ok, maak je geen zorgen.” Toen dook hij tussen haar benen en begon haar al natte kutje te likken. Zijn tong gleed over haar schaamlippen en het spleetje daartussen. Karen genoot van zijn tong en haar genot steeg nog meer, toen hij haar opende en met zijn tong in haar ging. Hij nam alle tijd om haar op te geilen. Hij kuste en likte haar, steeds zoekend naar de gevoelige plekjes. Karen kon een kreetje niet onderdrukken toen zijn mond haar klitje gevonden had. Al sinds lange tijd was Karen niet zo verwend geweest. Toen ging Daan met zijn rug tegen de bankleuning zitten en Karen begreep het. Ze klom op zijn schoot en duwde zijn lul in haar. Eindelijk voelde ze hem. Eindelijk was hij in haar kutje. Ze liet zich langzaam zakken en bleef even stil zitten. Ze voelde zijn lul diep in haar. Dit was wat ze wilde en nu is het zo ver! Langzaam ging Karen op en neer. Zij bepaalde het ritme en hij liet haar begaan. De lust bouwde zich op. Alles tintelde en trilde. Steeds sneller bewoog ze zich. Ze dacht totaal niet aan Daan, ze was volledig geconcentreerd op haar eigen genot. Ineens golfde het orgasme door haar heen. Nog wilder bewoog ze zich. Nog meer golven van genot. O, wat heerlijk, wat heerlijk! Maar ineens voelde ze hoe ze opgetild werd. Ze hoorde Daans stem in de verte: “Ik ga komen.” Hij tilde haar van zijn lul af. Karen keek naar beneden en zag hem even later klaar komen. Het sperma schoot uit zijn lul. Toen hij zich geleegd had, wilde zij hem weer in zich stoppen, maar realiseerde zich op tijd, dat ook dat een risico inhield. Nee, tot hier en niet verder. Zuchtend liet ze zich achterover vallen. Wat had ze graag hem in haar klaar voelen komen!

Daan stond op en begon zich aan te kleden. “Moet je al weg?” vroeg Karen.

“Ja, ik kan niet langer blijven.”

Karen liep naar de slaapkamer en deed haar ochtendjas aan. Nog even samen en toen ging hij weg.

Karen voelde zich bevredigd, maar was niet tevreden. Waarom moest hij nou ineens weg? Het is toch fijn om samen nog even te kroelen. Het lijkt net alsof hij me alleen gebruikte voor zijn eigen genot, dacht ze. Maar ze had helemaal niet in de gaten dat zij hem ook alleen maar gebruikte voor haar eigen bevrediging. Geen moment had ze aan Daan gedacht toen zij op zijn schoot zat.

Nou ja! Ze liep naar de badkamer en trok haar ochtendjas uit. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en zei: Hij heeft niet eens mijn borsten aangeraakt. En hij heeft me ook niet gekust tijden het neuken. Maar, zoals altijd, zweeg de spiegel. Ze raakte haar schaamlippen aan en een trilling ging door haar heen. Weet je, zei ze weer in de spiegel, ik had hem nog wel een keer in me willen voelen. Maar hij is weg. Moet ik mezelf straks maar verwennen. Toen stapte ze onder de douche. Tijdens het aankleden bedacht ze zich dat het al met al toch wel heel fijn was. Ja, Daan is een goeie vent. Hij toonde zijn dankbaarheid met die enorme bos bloemen. Wie weet zie ik hem nog wel eens terug.

Karen, Karen, je bent zo naïef. Je hebt werkelijk geen idee in wat voor een web je gewoven wordt. Hopelijk kom je op tijd tot het besef!