Karen - 2

Het begon al de volgende dag. Toen Karen ‘s morgens naar haar werk fietste, kwam de auto van Daan naast haar rijden. Het raampje was open. “Goedemorgen Karen! Veel plezier op je werk.” Ze had geen tijd om te antwoorden want Daan was er al vandoor. ‘s Middags toen ze naar huis fietste was hij er weer. “Is alles goed met je? Hard gewerkt? Tijd om je te ontspannen!” Ze kon nog net antwoorden, want Daan reed al weer verder. Dezelfde avond ontving ze op haar telefoon een tekst van Daan: Slaap lekker. Ik denk aan je!

Dat zette haar aan het denken. Hoe kwam Daan aan haar telefoon nummer? Hij had haar zijn nummer gegeven, maar Karen niet haar nummer aan hem! Vreemd! De volgende ochtend werd ze wakker. Weer een tekst van Daan: Heb je lekker geslapen? Nog gedroomd? En zo ging het in de dagen daarna maar door! En het bleef niet alleen bij teksten. Hij belde ook om te informeren of alles nog steeds goed met haar was en of ze zin had om met hem een keer na het werk uit eten te gaan. Hij stond haar soms op te wachten na kantoortijd met een bosje bloemen. “Zomaar,” zei hij. “omdat je zo aardig voor me was.” Een keer toen het hard regende en zij snel naar huis fietste, reed hij naast haar op de provinciale weg. “Om er zeker van te zijn dat je wel veilig thuis kwam,” zei hij later. Het begon Karen te irriteren. Ze was er zeker van dat hij meer wilde en dat was precies wat zij niet wilde. Karen besloot hem dat duidelijk te maken zodra ze hem weer zag. Lang hoefde ze niet te wachten. Toen ze na haar werk het pad naar haar huis opdraaide, zag ze zijn auto al staan. Hij leunde er tegenaan. Met een stralende lach zei hij: “Ik miste je, daarom ben ik hier. Ik wil je gewoon even zien. Vind je dat goed? Miste je mij ook?” Karen groette kort en zette eerst haar fiets in het schuurtje. Toen liep ze naar hem toe.

“Daan, we moeten praten.”

“Ok, zeg het maar! Ga je me iets liefs vertellen?”

“Daan, luister, zo kan het niet langer!”

“Wat kan zo niet langer?” maar de lach verdween van zijn gezicht.

“Daan, nu al weken krijg ik teksten van je, of je belt me op. Je bent er als ik uit kantoor kom, soms sta je hier me op te wachten of rij je met de auto achter me aan. Daan, ik wil dat niet meer!”

“Je wilt dat niet meer? Je wilt mijn aandacht niet meer?”

“Ik denk dat jij meer met me wil. Ik denk dat jij...eh...een relatie wil. Maar, Daan, dat wil ik niet.”

“Maar Karen, ik ben een hele goeie man. Ik kan voor jou zorgen. Als jij bij me bent kan er niets met je gebeuren!”

“Daan, ik wil het niet, Hoor je me, ik wil het niet. Ik wil niet meer dat je me volgt of opzoekt. Ik wil niet meer dat je me belt, ik wil geen teksten meer van je krijgen. Begrijp je me?”

Het was stil. Daan keek haar aan. Toen zuchtte hij. “Goed, goed, ik begrijp je, maar we kunnen toch wel vrienden blijven?”

“Nee, Daan, op dit moment kan dat niet. We kunnen geen vrienden zijn. Je moet me met rust laten.”

Weer viel er een stilte. Karen zag een harde trek op zijn gezicht komen en met een stem die ineens anders klonk, zei hij: “Dus je wijst me af! Ik die zo goed voor je ben de laatste tijd wordt nu door jou bij het huisvuil gezet. Afgedankt. Dat is niet aardig, Karen. Dat is helemaal niet aardig.”

Hij keek onheilspellend.

“Luister Daan, ik heb je geholpen. Jij hebt me vele malen bedankt, maar zo is het goed. Ik wil nu met rust gelaten worden. Dat is alles.”

“Met rust gelaten worden, zeg je.” Hij knikte en zonder verder nog een woord te zeggen, draaide hij zich om, stapte in de auto en reed weg.

Nu week de spanning bij Karen. Ze vond het best moeilijk om deze dingen te zeggen, maar het was nodig. Eigenlijk vond ze het ook wel jammer, want in feite vond ze Daan geen slechte vent. Nou ja, het is gezegd en gedaan. Hij zal de boodschap wel begrepen hebben.

De dagen daarna verliepen stil. Geen enkel woord van Daan. Gelukkig maar, dacht Karen. De manier waarop ik het hem duidelijk heb gemaakt, verdiende misschien niet de schoonheidsprijs, maar de boodschap was wel overgekomen. Heerlijk die stilte!

Maar het was niet de stilte van de rust, het was de stilte voor de storm!

Het werd vrijdag. Fijn, de laatste werkdag van de week en dan lekker weekend! Goedgehumeurd fietste Karen ‘s middags naar huis. Fiets in de schuur. Binnen zette ze een cd op en maakte zich vervolgens klaar voor een lange hete douche. Met, zoals gebruikelijk, alleen een slipje aan, deed ze haar ochtendjas aan. Ineens realiseerde ze dat er geen muziek meer klonk. Is de cd al klaar? Dat kan toch niet. Ze liep de huiskamer in en bleef toen als aan de grond genageld staan. In haar fauteuils zaten twee mannen. Daan en zijn vriend die hem opgehaald had.

Toen Daan haar de kamer zag binnenlopen, stond hij op: “Dag Karen. Verrassing? Ja, dat dacht ik wel. Ken je mijn vriend Henk nog?” Zijn stem klonk als vanouds vriendelijk.

“Hoe komen jullie binnen?”

“Met jouw sleutel natuurlijk.” Daan haalde de sleutel tevoorschijn. “Was je vergeten dat je die aan mij gegeven hebt?”

“Ik heb jou geen sleutel gegeven. Zeker weten. Hoe kom je eraan? Geef hem.”

Daan drukte de sleutel in Karens hand, die hem snel in de zak van haar ochtendjas opborg.

“En wat komen jullie hier doen?”

“Jouw opzoeken natuurlijk. Even wat drinken en dan gaan we weer.”

“Geen sprake van. Ik wil dat jullie nu weg gaan.” Spijtig bedacht ze zich dat haar telefoon in de slaapkamer lag.

Toen zei Daan met een stem die ineens niet meer zo vriendelijk klonk: “Dus jij wilt dat we gaan? Je zet me dus weer bij het huisvuil, begrijp ik dat goed?”

Karen realiseerde zich dat ze moest oppassen. Wat als ze boos werden? Misschien is het beter hun hun zin te geven.

“Nou ok, maar ik heb niet veel in huis.”

Toen hoorde ze de stem van Henk. Een zware basstem, die eigenlijk niet onaardig klonk. “Daar hebben we rekening mee gehouden.” Uit een plastic tas haalde hij een fles wijn te voorschijn.

“Ik pak wel even de glazen,” zei Daan.

Gelaten wachtte Karen staande voor de bank af. Henk schonk in en gaf haar een glas. De mannen dronken, maar Karen nipte slechts. Ineens stond Daan naast haar en dwong haar min of meer te gaan zitten. Hij ging naast haar zitten en zei: “Maar Karen als we nu gezellig met elkaar een glas wijn drinken, dan moet je wel drinken! Dus…” Hij wachtte. Nu nam Karen een echte slok wijn.

“Goed zo meisje, zo moet het.” Daan nam haar glas en zette het op tafel. Toen sloeg hij zijn arm om haar schouders en trok haar naar zich toe. Karen verzette zich, maar de arm van Daan was krachtig, heel krachtig. Bovendien zei hij met een vervaarlijke stem: “Wil je niet bij me zitten?” Hij glimlachte maar zijn ogen stonden koud. “Weet je, Karen, nu doen we net of we vrienden zijn. Intieme vrienden. En intieme vrienden kussen elkaar. Ja toch, Henk?” Henk knikte slechts.

Maar dit beviel Karen totaal niet. Het gaat verkeerd, dacht ze. Wat moet ik doen? Om haar schouders voelde ze de knellende arm van Daan. Gillen? Geen zin, d’r is hier niemand in de wijde omgeving. Toen voelde ze Daans andere hand die haar gezicht naar hem toe trok. Alles in haar lichaam wees hem af, maar wat kon ze doen? Soms is het beter om mee te spelen en te wachten op dat ene moment.

“Een kusje, Karen, een kusje!”

Snel gaf ze Daan een kus op zijn wang.

“Zie je dat, Henk? Zie je hoe ze me een kusje gaf! Maar Karen, zo kussen intieme vrienden elkaar toch niet? Laat Henk eens zien hoe heerlijk intiem jij mij kust.”

Zonder haar antwoord aft e wachten, drukte Daan zijn lippen op de hare. Ze voelde zijn tong tegen haar lippen en opende haar mond. Daan stopte zijn tong in haar mond. Een paar weken geleden vond ze het heerlijk, maar nu vervulde het haar met afschuw. Toch deed ze mee, loerend op haar kans.

Toen Daan haar losliet, zei hij triomfantelijk tegen Henk “Zie je hoe lekker ze kan kussen. Mmm.. ik wil er nog wel een.” Maar voordat dat gebeurde duwde hij Karens linker arm achter zijn rug zodat die klem kwam te zitten tussen zijn rug en de bankleuning. De hand van de arm die om haar schouders lag greep Karens pols van haar andere arm. Het voelde aan als een bankschroef. Zo zat ze klem en kon geen kant op. Met zijn linkerhand hief hij Karens gezicht op. “Nog zo’n lekkere kus, meissie,” zei hij. Toen naderde Henk. Karen zag vanuit haar ooghoek hoe hij op zijn knieën voor haar ging zitten. Ze voelde hoe hij de centuur van haar ochtendjas losmaakte en die opende. Daan liet haar mond los en keek toe. Karen zag dat zijn handen naar haar heupen gingen en haar slipje vastpakte. “Nee” kreet ze. Maar voor ze meer kon zeggen had Daan zijn hand al op haar mond gelegd. Met grote ogen zag Karen hoe Henk haar slipje naar beneden trok. Toen pakte hij haar rechterbeen en legde die over de armleuning. Haar andere been legde hij over Henk heen. Hij hield ze vast. Henk keek naar haar kutje en zei: “Wat een lekker geil kutje heb jij.” Karen voelde zich open en bloot, maar vooral bekeken. En ze kon niets, ze was weerloos. Toen hoorde ze de stem van Daan: “Als je niet schreeuwt, haal ik m’n hand weg.” Karen knikte. Met afschuw zag ze dat Daan haar kutje vastgreep en zei: “Henk, ze is zo droog als een ouwe boterham.” Hij moest smakelijk lachen om zijn grap.

“Dan gaan we daar iets aan doen,” antwoordde Henk. Hij propte 2 vingers in haar en begon te vingeren. Het was pijnlijk. Toen Henk merkte dat het weinig hielp, spuugde hij op haar kutje, maakte zijn vingers nat en probeerde het opnieuw. Ook dit hielp nauwelijks. Daarop zei Daan: “Je moet haar klitje likken.” En toen Henk daarmee begon, reageerde Karen wel. Ze wilde het niet, maar de tintelingen zorgde ervoor dat ze toch nat begon te worden. Stug hield Henk vol. Likken en zuigen. Toen stond hij op. Hij trok zijn broek uit en liet hij zijn slip zakken. Karen zag zijn lul. Ze schrok. Zo’n grote had ze nog nooit gezien. “Kom, we leggen haar op tafel.” Daan en Henk tilden haar op. Ze worstelde om los te komen, maar de mannen lachten haar uit. Ze had geen schijn van kans. Daan ging aan de andere kant van de tafel staan. Hij hield haar armen vast. Henk opende ruw haar benen en stootte in een keer zijn harde lul in haar. Ze slaakte een kreet. Het was pijnlijk. Ondanks dat ze nat was, was het pijnlijk die grote lul zo bruusk in haar te voelen stoten. De tranen sprongen in haar ogen. Toen Henk dat zag deed hij even rustig aan. Langzaam stootte hij in haar. Langzaam, zodat haar kutje zich kon aanpassen. “Maak me niet zwanger! Ik wil geen baby!” Daan zei: “Rustig maar, maak je geen zorgen.” Maar dat deed ze dus wel. Henk stootte en toen ze zijn zaad in haar voelde, kon ze zich niet langer beheersen. Ze barstte in huilen uit. Henk trok zich terug. Zijn overvloed aan sperma druppelde uit haar kutje. Daan boog zich over haar heen en zei: “Kalm maar meissie, ik zei toch dat je je geen zorgen hoefde te maken. En weet je waarom niet? Hij is gesteriliseerd. Ik niet, hij wel.” Het gaf haar weinig reden om zich gerust te voelen. “Blijf even zo liggen, met je benen wijd. Zo ja! Goed!” Na een paar seconden: “Kijk naar Henk!” Karen richtte haar hoofd op en op hetzelfde moment flitste de camera op Henks mobiel. Karen begreep terdege hoe ze op de foto stond of beter.. lag. Met haar benen wijd, sperma dat uit haar kutje komt en kijkend in de camera. “Zo en nu is het mijn beurt.” Daan trok haar overeind en nam haar mee terug naar de bank. Hij liet zijn broek en slip zakken en ging zitten. “Op je knieën! Pijp me en maak me klaar!” Vol afkeer ging Karen aan de slag. Henk maakte foto’s. Ze wist het, maar wat kon ze er tegen doen? Toen Daan klaar kwam spoot zijn zaad in haar gezicht. Nieuwe foto’s volgden.

Toen waren de heren tevreden en kleedden zich aan. “Dat was lekker Karen, vond je niet? We laten je nu alleen. Je mag hier met niemand over praten, maar dat snap je wel, toch? Het zou heel vervelend voor je zijn als je baas die foto’s zou zien. Of dat ze ineens op je Facebook staan. Je begrijpt ons wel. We gaan nu. Laten we maar zeggen tot de volgende keer!”

Toen Daan en Henk weg waren, stond Karen op. Ze pakte de sleutel uit de zak van haar ochtendjas om de deur in het slot te draaien, maar…de sleutel paste niet. Ze probeerde het van de buitenkant, maar tevergeefs. Misschien van de achterdeur? Maar ook daar paste de sleutel niet. Boos smeet ze de sleutel weg. Hoe kan dat nou? Hoe zijn ze dan binnengekomen? Moedeloos ging ze, nog steeds naakt op de bank zitten. Nu kwamen de emoties pas echt los. Ze huilde, ze trilde, ze was boos en verdrietig tegelijk. Ze voelde zich vies en smerig. Toen de emoties wat gezakt waren, stond ze op. Ze liep naar de badkamer, maar vermeed het in de spiegel te kijken. Ze nam een uitgebreide douche. Ze was schoon, maar voelde zich nog vies. Ze sloeg een handdoek om haar heen en keek nu wel in de spiegel en zei: Had je me niet kunnen waarschuwen? Geen antwoord. Ze liep terug naar de huiskamer. Het stonk naar sperma. Ze pakte en luchtverfrisser en spoot die helemaal leeg. Terug in de slaapkamer, pakte ze haar telefoon en toetste het nummer van haar beste vriendin in. Toen Tessa opnam, zei Karen: “Tessa ik ben verkracht” en ze begon weer te huilen. Tessa was even stil en antwoordde toen: “Ik ben in 10 minuten bij je.”

Karen was zo opgelucht toen ze Tessa’s auto aan hoorde komen. Tessa stapte uit en liep snel naar Karen toe. Ze omhelde haar. Karen kon zich niet beheersen. Weer kwamen de tranen. Karen liet haar begaan. Toen ze tot bedaren kwam, liepen ze naar de slaapkamer. Karen wilde dat. Tessa haalde water en ging bij haar zitten op bed. En toen begon Karen te vertellen. Vanaf het allereerste begin. De woorden stroomden uit haar mond. Niets liet Karen weg voor haar beste vriendin. Toen ze eindelijk klaar was, zei Tessa: “We moeten de politie waarschuwen!”

“Nee, Tessa, nee! Straks publiceren ze de foto’s en dan is mijn leven verwoest. Nee, dat kan niet.”

Tessa knikte en dacht na. “Goed, ja, ik begrijp het. Laten we morgenochtend eerst de ‘morning-after pil’ halen. Voor de zekerheid. Daarna ga ik je helpen deze zaak voor je op te lossen. Ik heb contacten die kunnen helpen”

“Hoe dan, Tessa?”

“Luister. Deze mannen komen terug. Dat zeiden ze. Je moet je daar op voorbereiden. Ik weet dat je niet bang bent uitgevallen, maar ze weer te zien zal niet makkelijk zijn. Probeer een houding aan te nemen van ‘wie denk je weld at je bent’. Probeer geen angst te tonen. Hou ze aan het lijntje als dat lukt. Zodra je ze ziet, bel je mij. Als ik op mijn telefoon jouw naam ziet staan, weet ik al genoeg.”

“Maar, wat ga je dan doen?”

“Jouw helpen. Dat zei ik toch. Zie ik je naam, dan ben ik hier dan zo snel ik kan.”

“Maar hoe dan Tessa?”

“Dat zie je wel. Probeer je geen zorgen te maken. Wat ik wil is een sleutel en de namen van de mannen als je die hebt”

Karen knikt. De een heet Daan van de Vorst. Hij is een vertegenwoordiger. Van de ander weet ik alleen zijn voornaam: Henk.”

“Dat is al meer dan genoeg. Vertrouw me. Alles komt goed. Mag ik vannacht hier blijven slapen?”

Karen had geen idee wat Tessa van plan was, maar ze wist dat ze op Tessa kon vertrouwen. Tessa had zo veel contacten. Ongetwijfeld zal ze daar gebruik van maken. Ze moest het proberen los te laten en afwachten op wat er ging komen.

Toen Karen drie dagen later uit haar werk thuis kwam en de deur opende, wist ze dat de mannen er waren. Ze kon ze ruiken, ze kon hun aanwezigheid voelen. Onmiddellijk pakte ze haar mobiel en zocht Tessa’s nummer op. Ze drukte op de ‘beltoets.’ Tweemaal ging de telefoon over. Toen werd die uit haar handen genomen. “Wie dacht je te gaan bellen, vrouwtje?” klonk een zware stem. Henk!

Henk ging naar ‘gebelde nummers’ en zag de naam Tessa staan. “Wie is Tessa?”

“Mijn vriendin. Ze is al heel lang mijn vriendin. Op de basisschool zaten we in dezelfde klas. Daarna….”

“Houdt je mond. Wat interesseert mij dat? We zullen zien of ze terugbelt. Doet ze dat, dan zeg je maar dat het een vergissing was.” Henk pakte haar bij haar bovenarm en duwde haar naar de slaapkamer. Daar zat Daan al op het bed op haar te wachten.

“Leuke slaapkamer heb je” zei hij “en zo’n groot bed voor een meisje alleen.” Karen zei niets. Ze wist dat ze da mannen aan het lijntje moest houden. Ze moest zo veel mogelijk tijd winnen. Ze wist ook dat ze niet moest schreeuwen om te voorkomen dat de mannen haar de mond zouden snoeren. Letterlijk!

“Weet je wel, Karen dat ik blij ben je weer te zien? In de afgelopen dagen heb ik wat foto’s van je bekeken. Mmm, lekker geil. Maar het is nog veel geiler om je bloot te zien. Waarom trek je je kleren niet uit?”

Karen zei niets en deed niets. Tijd winnen!

“Nou vooruit. Trek je kleren uit! We willen je naakt zien.”

Maar Karen wachtte.

Toen klonk het opeens minder vriendelijk: “Als jij je kleren niet uittrekt, doen wij het wel!”

Karen had toch weer wat seconden gewonnen. Langzaam knoopte ze haar bloese los en trok het uit. Daarna haar rok. In haar ondergoed stond ze voor de mannen.

Daan zei: “Dit is al veel beter.” Grof zei hij er achteraan: “Maar we willen ook je kut en tieten zien!”

Maar Henk corrigeerde Daan: “Nee, dat willen we nog niet. Eerst wat anders.”

Hij duwde haar onverwacht op bed. Daan greep haar polsen. Uit een plastic tas haalde Henk wat koorden tevoorschijn. Hij pakte Karens linkerbeen en bond het koord om haar enkel. Het uiteinde bevestigde hij aan de linkerpoot van het bed. Daarna volgde haar rechterbeen. Nu werkte ze tegen om weer wat tijd te winnen. Want wat had Tessa gezegd? Binnen 10 minuten ben ik bij je. Waren de 10 minuten al voorbij?

Daan bevestigde de koorden om haar polsen en ook die werden aan het bed vastgemaakt. Zo lag ze daar in haar ondergoed. Het gekke was dat ze nu veel minder bezorgd is voor wat er gaat komen dan de eerste keer. Karen heeft volledig vertrouwen in Tessa. Daan stond op en beide mannen keken op haar neer. Toen zei Henk: “Een ogenblikje” en hij verdween. Niet veel later keerde hij terug met een broodmes. Hij liep naar het bed en zei: “Dit heb ik nou altijd al willen doen.” Toen pakte hij de bh van Karen en sneed het kapot. Precies tussen de 2 cups sneed hij. Hij legde de cups opzij en bewoog toen het mes met de botte kant langs haar tepel. Gespannen keek Karen toe. Bang was ze niet. Ze voelde dat deze mannen haar geen pijn wilden doen. Het ging bij hen alleen maar om het bezitten van een vrouw. Macho gedrag ten top. Henk gaf het mes aan Daan: “Jouw beurt.”

“Nee, Henk, doe jij het maar. Ik weet dat je het leuk vindt.”

Karen wist wat er ging komen. Henk sneed haar slipje door op haar heupen. Toen legde hij het vrij komende lapje terug. De mannen keken en begonnen zich uit te kleden. Weldra waren ze naakt.

Karen lag daar maar. Ze hield zich goed, maar maakte zich meer en meer zorgen. Waar bleef Tessa nu? Of zou ze het signaal niet gehoord hebben?

Karen, noch de mannen, hadden geen idee dat een busje op de provinciale weg was gestopt. 6 personen, donker gekleed en met een bivakmuts op waren uitgestapt. De 6 liepen nu snel naar het huis. De voordeur was op slot. Naar de achterzijde van het huis. Ook de achterdeur was op slot maar een van hen haalde een sleutel tevoorschijn. In een oogwenk waren ze binnen. Er klonken geluiden uit de slaapkamer. Snel werden de ruimtes gecontroleerd. Op aangeven van een van hen drongen de mannen de slaapkamer binnen. Het was zo gedaan. Er werden rake klappen uitgedeeld en al snel lagen Daan en Henk aangeslagen op de grond. Aan hun armen werden ze de huiskamer ingesleurd. Maar een persoon bleef achter in de slaapkamer. Die deed de deur dicht en trok de bivakmuts van het hoofd. Tessa! Tessa legde een vinger op haar lippen en liep snel naar Karen. Ze siste: “Zeg niets!” De koorden waren zo verwijderd. Toen fluisterde Tessa in Karens oor: “Straks vertel ik je alles, maar nu gaan we naar de huiskamer. Je mag niets zeggen. Tegen niemand. Ok?” Karen knikte, maar het was voor Tessa blijkbaar niet voldoende. Ze nam Karens hoofd tussen haar beide handen en dwong Karen naar haar te kijken. Toen herhaalde ze: “Wat je ook ziet, wat je ook hoort, je mag absoluut niets zeggen. Wordt er iets aan je gevraagd dan knik je. Beloof het me!”

“Ik beloof het.”

“Goed, trek iets aan, we gaan naar de huiskamer.”

Toen Karen de huiskamer instapte zag ze een schokkend tafereel. Daan en Henk lagen op de grond. 4 personen hielden hun armen vast. Om hun lullen zat een vissnoer dat verbonden was aan de rail van het gordijn. Het vissnoer was strak aangetrokken, zodat hun slappe lul uitgerekt was. Iedere beweging van hun onderlichaam zou een vreselijke pijn veroorzaken. Daarom lagen ze stil.

Tessa had haar bivakmuts weer over haar hoofd getrokken. Ze nam Karen mee naar de zijkant van de kamer. Een van de mannen (zijn het eigenlijk wel allemaal mannen?) kwam naar Karen toe. Ja, hij was een man. Ze hoorde hem vragen: “Is alles goed met je?” Ze opende haar mond om te antwoorden, maar kreeg een por in haar zij. O ja, niet praten! Ze knikte. “Echt waar?” vroeg de man. Weer knikte Karen. Toen draaide hij zich om en liep naar zijn slachtoffers.

“Jullie hebben onze vriendin bedreigd, besmeurd, te schande gezet. Dat hadden jullie nooit moeten doen.”

Hij keek naar Tessa. “Breng me hun kleren.”

Tessa knikte, haalde hun kleren en gooide ze bij hem op de grond. De leider bukte zich en raapte een broek op. Hij haalde er de portemonnee uit en de telefoon. Zonder iets te zeggen opende hij de portemonnee en nam er, na enig zoeken, het rijbewijs uit. Dat verdween in zijn zak. Hij opende de telefoon en haalde er de simkaart uit. Ook die verdween in zijn broekzak. Hij deed hetzelfde met de andere broek. Toen stapte hij opzij en haalde uit een tas een hamer tevoorschijn. Met een paar ferme klappen sloeg hij ze in gruzelementen. Toen pakte hij de 2 rijbewijzen en hield ze omhoog. Hij zei: “Jullie identiteit zijn voor altijd en eeuwig bij mij bekend.”

Daan en Henk keken met grote angstige ogen naar alles wat er gebeurde.

De man schopte de kleren opzij en keek Daan en Henk aan. “Jullie hebben met die armzalige pik onze vriendin besmeurd. Hiervoor past maar een straf.”

Hij liep weer naar de tas en haalde er dit keer een heggeschaar uit. Met veel geluid opende en sloot hij de schaar. “Vanaf nu zullen jullie nooit meer kunnen neuken. Ik ga jullie amputeren.”

Karen kon nauwelijks een kreet onderdrukken, maar Tessa stoote haar aan en legde haar hand op Karens mond. Toen de man dichter naar Daan en Henk toestapte, begonnen ze in paniek te schreeuwen. “Nee, alsjeblieft, niet doen. Het spijt me zo, niet doen! Stop!”

De man zei: “Als ik klaar met jullie ben, zullen jullie bloeden als een rund, maar de dokter kan het hechten. Hij zal ook een buisje aanbrengen dat van jullie blaas regelrecht naar buiten loopt. Een soort katheter. Dus pissen zal geen probleem zijn.

Toen begon Daan te huilen. Zo erg, dat Karen zelfs medelijden kreeg. Henk was lijkbleek.

Hij bracht de heggeschaar dichter bij hun pikken: “Wie wil er eerst?”

Het was op het paniekerige kreunen na muisstil in de kamer. Iedereen wachtte.

De man keek hij op. Hij keek naar Karen, naar Tessa, naar de anderen en leek te twijfelen. Abrupt stond hij op. “Jullie vergrepen je aan een weerloze vrouw. Lafaards zijn jullie. Ik ga me niet tot jullie niveau verlagen en geef jullie een kans.”

Er ging een zucht van verlichting door de kamer. Over precies een week zijn jullie verdwenen uit ons dorp. Nooit komen jullie meer terug. Een week lang worden jullie in de gaten gehouden. 24 uur per dag. Zijn jullie hier volgende week nog dan zal ik niet aarzelen jullie van je pik en ballen te ontdoen. Is dat duidelijk? Daan en Henk knikten.

Nog even liet de man hen worstelen. Toen knipte hij het vissnoer door. “Verdwijn! Pak je kleren en verdwijn. Ik wil jullie nooit meer zien.” Daan en Henk raapten hun kleren op en vluchtten naar buiten. Toen pakten de mannen hun spullen en liepen naar de deur. Alleen de leider sprak. Hij zei: “Wees gerust. Je ziet ze nooit meer terug.”

Karen en Tessa bleven over. Tessa nam haar bivakmuts af. Karen ging uitgeput op de bank zitten, maar Tessa liep naar de keuken en kwam met koffie terug. De spanning was geweken. Tessa nam de stoel. Zwijgend dronken ze koffie. Toen zei Tessa: “Was je bang dat het echt zou gebeuren?” Karen knikte. “Natuurlijk niet. Het zou onmenselijk zijn. We zouden gerechtelijk vervolgd worden. Nee, we dreigden alleen maar. Zo hadden we dat afgesproken. We wilden hen zo bang maken dat ze jou en mogelijk andere vrouwen met rust laten. Snap je? Dit soort mensen moet beseffen dat vrouwen geen lustobjekt zijn, waarmee ze maar kunnen doen wat ze willen. Daarom hebben we ze zoveel schrik aangejaagd. Misschien is dat ook niet goed, maar het werkt wel!”

“Wie zijn jullie?” vroeg Karen.

“Dorpsgenoten. Je mag niet weten wie we zijn. De meesten willen onherkenbaar blijven. Onze groep bestaat hier uit zo’n 20 mannen en vrouwen, maar er zijn meer groepen door het land heen. Vannacht blijf ik hier. Morgenvroeg komen er twee mannen. Zij zijn niet van hier, ze horen bij een groep ver hier vandaan. Hun gezichten mag je wel zien. Zij zullen jou 24 uur per dag bewaken totdat Daan en Henk verdwenen zijn. Ook Henk en Daan worden in de gaten gehouden.”

Het was een enerverende avond. Karen was blij dat Tessa bleef. Tot diep in de nacht spraken de vriendinnen met elkaar. Karen heeft geleerd dat het spreekwoord ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ niet altijd van toepassing is. Het zal haar niet meer gebeuren.

Voor ze het licht uitdoet, ziet ze een restantje van het vissnoer aan de rails hangen. Ze laat het maar zo. Een tastbare herinnering aan een vreselijke tijd!