Dit is alweer het derde deel uit de reeks Spaans Temperament . Dit verhaal kun je helaas niet als alleensstaand verhaal lezen. Ik raad u daarom aan eerst de 2 voorafgaande verhalen te lezen.

Dit verhaal is helaas veel langer uitgevallen dan ik op het eerste oog wilde. Heb zitten dubben of ik het in 2 stukken zou hakken, maar kon niet de juiste plek vinden die geschikt was hiervoor. Ik zal hier bij de volgende delen rekening mee houden. Voor de goede orde: mijn naam is Leonard maar maar sommige spreken me aan als Leo, dus het is 1 personage in dit verhaal.

Inmiddels was het al erg laat, de dag was voorbij gevlogen en de avond aangebroken. En al is het dan Spanje dan betekent dat niet dat het overal zonnig weer is en aangenaam vertoeven. Zeker niet in de winter en al helemaal niet op de hoogvlakte. Daar kan het ook goed koud worden en flink regenen en sneeuwen. Nu was daar nu geen sprake maar frisjes was het wel geworden na zonsondergang. Gelukkig is men dat gewend en stonden er overal van die gaskachels buiten zodat het toch nog warm en gezellig bleef. Het dorpsplein was volgebouwd met tafels, gedekt met lekkere hapjes en drank en het was aangenaam en gezellig vertoeven. Niemand zat echter aan de tafels op wat oudere mensen na, de meesten stonden geannimeerd te praten. Ik maakte met Lourdes en Bianca een rondje. Lourdes en Bianca hadden zich omgekleed terwijl ik met hun grootouders in gesprek was geweest. Zij droegen nu beiden van die mooie lange spaansje jurken, en een stola of sjaal over hun schouders gedrapeerd en kleine laarsjes. Heel elegant en opwindend temeer daar ook hun haar die specifieke Spaanse aanpassing had gekregen, opgestoken met een klein werkje erin. Ze zouden zo op een flamenco feest kunnen meedansen, was mijn eerste gedachte. En daar bleek ik wat later niet ver van af te zitten.

Opeens begon iemand gitaar te spelen en dat bracht de sfeer er pas echt in. Ik was wel van eerdere vakantietripjes gewend dat Spanjaarden van feestjes houden en helemaal van dansen en zingen. En dan zijn er vaak live bandjes, met name bij de plaatselijke ferias, waarop gedanst werd. Dit was voor mijn gevoel van een andere orde en de rest van mijn verblijf werd dat ook weer keer op keer bevestigd. Het was echt een spontaan gebeuren en ik zag de vreugde, het plezier bij alle aanwezigen en iedereen ging erin mee. Men zong hartstochtelijk mee bij een bekend lied en andere keren werd er gewoon iets geimproviseerd, wat toch ook wel weer aan de grondslag van de flamenco en ook rumba ligt. En dan zie je dus ook die mooie dansen, met name van de vrouwen in hun prachtige klederdracht en deze avond was geen uitzondering. Je zag hoe de mensen hun expressie , emotie in het lied en dans legden, hoe dit uit hun binnenste kwam, ook het verlangen om dit te delen met hun omgeving. Een entourage die hun ook aanmoedigde, inspireerde, en zo vloeiden die emoties van beide kanten samen.

Op mijn beurt werd ik volledig verrast door Lourdes en Bianca die hier in het openbaar de ervaringen deelden van hun leven, hun twijfels, verlangens, en het mooie en minder mooie uiten in hun dans en lied. Hun wijze om die donkere gebeurtenissen te beschrijven, die werden voorafgegaan en ook weer opgevolgd door die sprankelende momenten van geluk en liefde. Maar het mooiste bleef toch wel dat temperament en die passie die erin tot uiting kwam, je meenam en betoverde. Ik had altijd gedacht dat er bij de flamenco slechts een persoon zong , soms begeleid door een achtergrond groepje, hier wisselden Lourdes en Bianca elkaar af, vulden elkaar aan en haalden het beste in elkaar naar boven. Het was gewoon schitterend om dit te mogen meemaken, prachtig ook om te zien, en al helemaal in die mooie jurken die ze droegen. Aan alles merkte ik dat dit uit het diepst van hun hart of tenen kwam en het overdonderde niet alleen mij, iedereen werd er in meegesleept. Een zin bezorgde mij kippevel, dat was toen ze zong over mij, dat het voelde alsof ik dwars door haar heen keek die eerste keer, ze zich naakt voelde onder mijn blik, alsof ik haar al jaren kende. Ze keek me daarbij diep in mijn ogen en mijn haren stonden recht overeind, het kriebelde in mijn nek en ik had geen idee waarom of waardoor. Kon ook niet blijven stilzitten, en ik vermoedde dat de dames daarop min of meer rekenden. Zo werd ik meegezogen of beter opgenomen in hun optreden, aangemoedigd door alle aanwezigen die volledig meeleefden in hun lied en de belevenissen van hun familieleden. En dat komt dan weer tot uiting in dat typische meeklappen dat bij de flamenco hoort en je meedraagt in deze prachtige en gepassioneerde uiting van emoties. Nu had ik wel eens flamenco op TV en in ook wel in het echt gezien en hoe die dan mannen dansten. Dat trappelen of stampen op de grond. Ze zijn meestal in het zwart gekleed en het toeval wilde dat ik dat ook was. Een zwarte corderoy broek, met daarop een zwarte coltrui en een zwart gespikkelde wollen colbert. Ik voelde een duwtje in mijn rug, zag een vrouw lachen en me naar hun toeduwen. Dat moest wel een van hun nichtjes zijn was mijn idee. En dacht “Waarom ook niet”, deed mijn colbert uit, dat door een van de aanwezigen aangepakt werd en stapte op hun af om mijn onbeholpen versie van de flamenco te geven. Maar of je nu goed of slecht danst doet er hier niet toe, het gaat om de intentie en de emotie en die gooide ik er wel uit. Het werd gewaardeerd en toegejuicht hoe onbeholpen ik ook mocht uitzien. Dat maakte me niets meer uit, want de reactie, de blijheid en opgetogenheid van zowel Lourdes als Bianca was mij meer waard dan wat dan ook.

Hoe je je verhaal, je emoties, op zo een manier kunt delen met anderen is gewoon fabuleus, onbeschrijfbaar, anders kon niet gezegd worden. Ik voelde me nu echt deel van deze familie, deze gemeenschap en dit dorp. Lourdes en Bianca vielen me na afloop lachend en huilend in de armen, onder gejoel en applaus van alle aanwezigen. Alle ijs, als dat er nog was, was voor eens en altijd gebroken en ik werd als een van hun gezien. Gearmd en lachend liepen we naar hun ouders en grootouders toe die ons opvingen, omarmden, liefkoosden en waar ook ñ tranen van ontroering rijkelijk stroomden. Niet alleen bij de vrouwen ook bij hun vader en grootvaders zag ik dit, vermengd met de trots en die liefde voor hun nakomelingen. Ontroerend en zo warm, anders kon ik het niet omschrijven dit meeleven en meevoelen met hun kroost. Ik werd hierin nu betrokken en meer dan hartelijk bedankt. En zag de lach en wellicht nog meer het geluk en de vreugde in hun ogen staan. Was het eerder op de dag nog een soort beleefde of afstandelijke vorm van kennismaking geweest en daarna een voorzichtige toenadering nu was het oprechte hartelijkheid en genegenheid. Alle gereserveerdheid was als bij toverslag verdwenen. Ik kon aan alles voelen hoe blij ze waren voor hun kleinkinderen in hun ontroering. Ik kuste Lourdes en Bianca nogmaals en zei dat ik zwaar onder de indruk was en dat ze me in mijn hart geraakt hadden, en vreselijk veel van hun hield. En vroeg of ze zoiets al vaker gedaan hadden?

Lourdes vroeg me of ik het begrepen had en ik knikte. Zij en Bianca zeiden daarop: “Nee, dit is de eerste keer dat we dit deden.” Lourdes vervolgde: “Het was nu het juiste moment ervoor” vonden wij. Wij zijn zo gelukkig met jou en mijn gevoel vertelde mij dat een fase in ons leven is afgesloten. Met alle mooie en slechte momenten en we moesten, nee wilden dit kwijt, en er was geen geschikter moment om het te delen met onze familie dan nu. En dit is de enige manier waarop wij dat kunnen, dit hoort bij ons. Dit zijn onze roots lieverd, deze muziek, de Flamenco. Al woon ik nog zo lang in Nederland dit krijg je niet uit ons.” En Bianca viel haar bij en voegde nog toe: “Met jou gaan we een nieuw tijdperk in en daar zullen we ook ooit over zingen.” Opeens hoorde ik wat bekende muziektonen en voor ik het wist stond ik met de moeder van Lourdes een Sevillana te dansen. Lourdes en Bianca voegden zich even later snel bij ons gevolgd door zelfs een van haar overgrootmoeder met haar man, en dat was de aanzet voor een verder vrolijke avond.

Maar voordat het zover was zonderde de moeder van Lourdes me even af. Ze uitte op haar wijze haar blijdschap en genegenheid voor mij en zei dat zij en haar man later deze week graag eens apart met mij wilden praten. Vervolgens troonde ze me mee naar haar man en de beide grootvaders. Want op de eerste kennismaking na was er nog geen tijd geweest om elkaar beter te begroeten. Dat gebeurde nu wat uitgebreider, vrolijker ook. Volgens hun moest ik wel Spaans bloed in mijn aders hebben want ze hadden nog nooit een “Giri” (buitenlander uit het noorden) zoiets zien of durven doen. Ze stonden erop om nog meer met elkaar te praten ergens deze week, het liefst bij een van de barretjes

Lourdes en Bianca waren even later erg nieuwsgierig naar wat gebeurd was dus vertelde ik hun dat wij mannen later deze week samen een borrel zouden drinken.

Schijnbaar hadden de dames lichtelijk opgeschept over mijn danskwaliteiten want als ik al niet met hun aan dansen was, werd ik wel door een van hun nichtjes of tantes gevraagd. Wel een goede manier om kennis te maken. Erg laat werd het van mijn kant echter ook weer niet, eerder vroeg. De lange dag, maar zeker ook de zware week begon zijn tol te eisen. Dat viel Lourdes op en samen met Bianca brachten ze me naar ons onderkomen. Hoe ik in bed beland was, kom ik me niet meer herinneren. Wel dat ik midden in de nacht opeens naar het toilet moest en niet wist waar ik was en waar ik moest zijn. Bianca was me toen bijgesprongen en slaapdronken als ik was ben ik even later weer in bed gekropen. Had even met haar en Lourdes geknuffeld en blijkbaar gezegd hoe ik ze ze gemist had en blij was hun warme lichamen weer te voelen en in slaap gevallen. Wel met een erectie is me achteraf verteld en ook dat Bianca wilde weten of die functioneerde terwijl ik diep in slaap was. En dat heeft hij tot beider genoegen gedaan zeiden ze lachend, hun mond betekenisvol aflikkend.

Die nacht had ik tot laat in de ochtend geslapen en toen ik eindelijk het bed uitkwam was er niemand te bekennen. Had me dan maar rustig gedoucht, aangekleed, en een klein ontbijt voor mezelf klaar gemaakt. Op dat moment kwam Lourdes binnenzetten, die me vrijwel direct in de armen vloog. Ze schoof bij me aan en nam zelf ook een kop koffie. Zat me de hele tijd stil aan te kijken, en ik zag de gelukkige en verliefde blik in haar ogen. Eenmaal klaar met mijn ontbijt nam ik haar in mijn armen, voor het eerst had ik haar weer eens voor mij alleen.

Ze kwam op mijn schoot zitten en we verloren ons in een lange tongzoen. Ik hield haar stevig vast en langzaam begonnen mijn handen haar rug te strelen en verdwenen onder de kleine sweater die ze aanhad. Ook mijn pik begon wat harder te worden wat een lach op haar gezicht toverde. Opeens stond ze tot mijn verbijstering op en maande me om op te schieten omdat iedereen op ons zat te wachten. Tja, hier op het platteland had men toch wat andere tijden voor het middageten dan in Andalucia, in het zuiden. En vooraf neemt men eerst een aperatiefje en daarvoor was ze me komen ophalen. Snel even de allerlaatste zaken aan mijn ochtendritueel gedaan, zoals tandenpoetsen, en vervolgens de deur uit.

Men zegt wel eens dat er op iedere 150 Spanjaarden 1 bar is , en die stelling kan wel eens kloppen. Hoe klein dit dorpje ook mocht zijn, hoe weinig inwoners er gedurende het jaar ook mogen zijn, toch kende het 2 barretjes. Te klein voor deze periode waarin alle families en aanhang hier waren, maar dat maakte niets uit. Dan staan wat tafeltjes of grote wijnvaten c.q. biertonnen buiten en staat het grootste deel van de gasten hier omheen. Weer of geen weer maakt hun niets uit. Hier dus niets anders en ik begaf me met Lourdes op weg. Even later kreeg Bianca me in het oog en was ze in split second bij mij om te verwelkomen en te kussen. Ik werd met gelach en gejuich ontvangen en kreeg al direct een drankje voor mijn neus gezet. Tot mijn geluk hadden de dames de familie al geïnformeerd over het feit dat ik niet veel dronk, mede vanwege mijn beroep. En daar hadden ze wel begrip voor helemaal gezien de aard van mijn werk.

Ik raakte in gesprek met wat van de ooms en neven van Lourdes. Al snel ging het gesprek over auto’s, motoren en sport. En kwamen ook vragen op over mijn goede Spaans en helemaal over mijn vechtkunst. Blijkbaar had Bianca of Lourdes toch iets verteld over dat incident, wat wel weer te verwachten was, daar ze natuurlijk een zo goed mogelijk beeld van me wilden scheppen. En viel me in dat ze er gisteren in hun optreden over gezongen hadden. Ik vertelde hun wat meer over de achtergrond en hoe ik daarin gefascineerd was geraakt. Ook over mijn reizen met Wilma, mijn overleden vrouw, zoals bijvoorbeeld de motortrip met een stel vrienden door Midden- en Zuid Amerika. En kwamen we vanzelfsprekend over motoren te praten en was de cirkel rond. Als de dames ons niet onderbroken hadden waren we waarschijnlijk naar een paar van hun motoren wezen kijken. De week was echter nog lang dus mogelijkheden genoeg om dat een andere keer te doen.

Op het plein waren wat tafels buiten gezet en gingen de gaskachels aan. Ik zou samen met Lourdes en Bianca bij haar ouders en grootouders aan tafel zitten. Schudde iedereen de hand, maar bij een van de overgrootvaders schoot de schrik me in mijn lijf. En vroeg me af waarom medat gisteren al niet opgevallen was, dat hij zo ongezond uitzag. Ik kon me nog net inhouden en riep Lourdes en haar moeder even apart bij mij. Vertelde dat hun vader c.q. grootvader ernstig ziek was en voor mijn gevoel direct naar een ziekenhuis moest. Ze keken me hoogstverbaasd aan en vroegen hoezo? Zei dat ik als hartspecialist wel wist of iemand wel of geen hartproblemen had, en naar mijn mening was daar bij hem zeer zeker sprake van. Ze geloofden me niet, temeer daar nog zoiets nooit in hun familie voorgekomen was. Daarop stelde ik hen voor om hem een aantal vragen te stellen en als het antwoord op elke vraag positief was, ik wel eens gelijk kon hebben. De dames gingen terug naar de tafel, namen eerst hun man/vader en (groot)moeder terzijde om hen op de hoogte van mijn vermoedens te stellen. Zij keken even naar mij en stelden wat later de vragen. Helaas bleek dat ik gelijk had en viel er direct een grote stilte aan tafel. Men keek me nu toch wel bezorgd aan en vroeg wat te doen. Ik stelde iedereen eerst op zijn gemak door te zeggen dat we er nog op tijd bij waren maar het wel beter zou zijn direct naar een ziekenhuis te gaan. Dat bleek op bijna 1 uur rijden van het dorp vandaan te liggen, en er werd snel een plan opgesteld. Bianca en Lourdes wilden meegaan en ik zei zonder echt na te denken, dat ze beter hier konden blijven vanwege hun zwangerschap. Stond verder niet bij stil bij deze opmerking, was meer bezig met het geruststellen van hun grootouders.

Eigenlijk leverde dit toch een uiterst hilarisch moment op, en haalde daarmee een hoop spanning uit de lucht. Terwijl ik met mijn volledige aandacht bij de grootouders was, bleek de rest van het gezelschap opnieuw stil gevallen te zijn. Lourdes en Bianca hingen aan mijn armen en ik wilde hun wegduwen. Draaide me een beetje geïrriteerd om, en wilde zeggen dat ze me met rust moesten laten toen ik alle anderen verbaasd naar me zagen kijken. “Er is toch niks ernstigs aan de hand” zei ik “We zijn er op tijd bij dus laten we niet gaan lopen discussieren over wie wel of niet meegaat”. Bianca antwoordde gevat: “Weet je wel wat je net gezegd hebt, namelijk dat wij 2 zwanger zijn.” Ik keek haar verbaasd aan en zei: “Oh sorry heb ik mijn mond voorbij gepraat en hadden jullie mij en ons dat met Driekoningen willen vertellen?” Iedereen begon te lachen waarop Lourdes zei: “Hij loopt te raaskallen, wij zijn helemaal niet zwanger en hebben al helemaal geen Driekoningencadeau voor hem. Dat had hij wel gewild.” En weer klonk gelach op, dat onderbroken werd door een klein kuchje gevolgd door “uhm, uhm”. Iedereen wendde zich naar de andere grootmoeder die mompelde: “Hij kon wel eens gelijk hebben, meisjes.”

Het viel opnieuw stil totdat ik zei: “Misschien kunnen jullie dadelijk in het ziekenhuis een zwangerschapstest doen. We kunnen nu beter voortmaken alstublieft. De huisarts werd eerst gebeld en op verzoek van de familie voerde ik het gesprek met hem. Na een lichte aarzeling van zijn kant verliep dit verder goed, vertrouwde hij op mijn oordeel en zou het ziekenhuis informeren dat we onderweg waren. Ik wist inmiddels al dat de grootvader vandaag nog niets gegeten en gedronken had, ofwel in medische termenologie nuchter was. Die informatie speelde ik door, zodat hij dat kon doorgeven aan de dienstdoende artsen. Wellicht kon al vandaag een kathederisatie gedaan worden wat kon bijdrage aan de snelheid van het onderzoek, de diagnose en de eventuele behandeling. Inmiddels was al besloten wie er mee ging, bagage al in de auto’s geladen en konden we op weg gaan. Iemand was slim genoeg geweest had om wat eten voor onderweg, zoals de ‘bocadillos’, ofwel broodjes met diverse soorten beleg, en koffie, te prepareren. Mijn verwachting was dat we in het gunstigste geval niet meer dan 2 nachten afwezig zouden zijn, tenzij men liever op en neer wilde rijden. Nu is het in Spanje toegestaan dat een (en soms 2) familieleden bij de patiënt op de kamer mochten blijven overnachten, en dat zou in ons geval de vrouw en/of de zoon van de grootvader zijn. Wij reserveerden 2 hotelkamers in het nabijgelegen hotel want niemand was in de stemming om op en neer te rijden.Daarnaast stonden de ouders van Lourdes erop dat ik in de buurt bleef. Alle vertrouwen van hun was inmiddels op mij gevestigd.

Op basis van mijn ervaring verwachtte ik dat met 1 of 2 stents het probleem uit de wereld zou zijn, en dit bleek te kloppen, net zoals die over de zwangerschap van zowel Lourdes als Bianca. Zij hadden diezelfde middag, al direct bij aankomst in het ziekenhuis, een test gedaan die positief uitgevallen was. In eerste instantie wisten ze zelfs niet of ze nu wel of niet blij moesten zijn met de uitkomst, mede gezien de toestand van hun grootvader. Alle anderen waren wel euforisch met het goede nieuws. En die blijdschao werd nog groter toen ze hoorden dat opa alleen maar stents zou krijgen en indien die ingreep goed zou verlopen hij al over 2 dagen naar huis mocht. We zijn daarop iets in het stadje gaan eten, terwijl opa een slaappil kreeg.

Tijdens het eten keerden we terug naar wat eerder die dag zoal gebeurd was en ook de zwangerschap van mijn beide geliefdes. De vraag kwam op, hoe ik dit alles zo gezien had en wist. Als hartspecialist had ik natuurlijk al meerdere jaren ervaring met mensen met hart- en vaataandoeningen. En herkende dat vaak al bij binnenkomst van een patiënt. Of het beroepsdeformatie is weet ik niet, zelf houd ik het op ervaringsexpertise, zo verklaarde ik het ook aan hen. Dat kon men wel begrijpen, dochechter ergens diep in mijzelf had ik het idee dat er meer was dan alleen dit. Blijkbaar voelde de grootmoeder van Lourdes dat ook aan, want ze vroeg hoe ik dan kon weten van de zwangerschap van beide vrouwen, zonder dat zij en anderen dat al wisten. Want het was toch een totaal ander vakgebied dan het mijne. Ik kon hier niet direct een antwoord op geven, het was iets onbewusts, intuitiefs geweest zo zei ik. Zowel Lourdes grootmoeder als haar moeder keken me diep aan, en schudden hun hoofd en zeiden: “Nee, er moet je iets opgevallen zijn, een andere verklaring kan er gewoon niet zijn. Denk nog eens goed na.”

Ook Lourdes en Bianca keken me nu indringender aan, terwijl op het gezicht van Lourdes vader een glimlach verscheen en hij zelfs wat onderuit ging zitten. ‘Wat weet deze man, dat ik niet weet’ vroeg ik me af. In ieder geval lieten de dames me niet los en dwongen me min of meer dieper na te denken over het voorval. Het irriteerde me erg, deed me meer denken aan een soort politieverhoor, iets waar ook geen ontkomen aan was. Want deze vrouwen waren hardnekkig, dwingend bijna in hun gedrag.

In mijn gedachten ging ik daarom maar terug naar de gebeurtenis van eerder deze dag, en onbewust of onverwacht gingen ze zelfs nog veel verder terug. Er kwamen andere, oudere, beelden bij me op, beelden van gebeurtenissen die me op dat moment verwonderd, soms zelfs verbijsterd, hadden. Die ik echter ook op zijn beloop gelaten had, zeg maar als een soort van kennisgeving geregistreerd. Een soort van aantekening die je maakt en dan vergeet of kwijtraakt. Zoals bijvoorbeeld van recente operaties, waarbij ik steeds vaker, als ik het hart van iemand in mijn handen had, de levensenergie van deze patiënt voelde of zelfs dacht waar te nemen. Niet alleen dat kloppende hart, nee het aura of het energetisch lichaam van die persoon, zoals men dat ook wel in sommige kringen aanduidt. En ook de verstoringen, onregelmatigheden zag, samen met die levensenergie en nog vaker zelfs de levensvreugde van deze patiënt.

En het ontzag en de ontroering dat ik op zo een moment voelde, onderging. Hoe bewust ik mij was van het leven, dat vonkje levensenergie, dat ik in mijn handen hield, en dat immense gevoel van verwondering, dankbaarheid en nederigheid dat mij overviel. Het besef om een bijdrage te mogen leveren aan het gezondmaken en teruggeven van een leven. Deze gedachtes kwamen terug bij mij, samen met weer die van dankbaarheid. Het besef drong druppelsgewijs tot mij door dat dit niet iets van gisteren was, dat dit veel verder terugging, en niet louter terug te brengen of beperkt gebleven was tot mijn werk en ervaringen als arts.

Nee, mijn hele leven al was er, zeg maar ergens diep in mij, die nieuwsgierigheid, dat verlangen geweest om meer te weten over dat wat de mens drijft, naar die levenskracht en levensvreugde. Hoe ik en Wilma, op onze reizen keer op keer verrast en meegezogen werden door deze passie, die overlevingsdrift van de mens en hun behoefte om kleur en inhoud te geven aan het leven. Wij waren altijd getroffen en geïnspireerd hierdoor, of je un rijk of arm was. En al helemaal bij deze laatste groep, hoe men elkaar in hun ellende, met hun schaarse middelen, toch steunden en warmte probeerden te geven. Het was dat kleine vonkje wat in iedereen brandt, dat ons iedere keer beroerde Al deze gedachten en gevoelens gingen in een flits bij mij voorbij en tegelijkertijd snapte ik het.

En er was nog iets meer in mijn onderbewustzijn dat me op dat moment boeide en ook afschrok, zelfs een moment van paniek teweeg bracht. Het kwam op me over alsof ik een boek geopend had en las, alleen stonden er geen lettters of beelden in. Leeg was het niet, ik ‘las’ iets, nam iets in mij op, slechts een paar zinnen of wat dan ook, voor mijn gevoel. Zo vreselijk mooi ‘geschreven’ en met een wijsheid en kennis, dat het mij de adem benam. Meer kon ik op dat moment ook niet tot mij nemen, bevatten. En op het moment dat ik de vraag kreeg of ik meer wilde lezen c.q. weten, sloot ik het in paniek. Het was teveel en ik zou gek worden, omdat ik besefte dat ik deze informatie niet allemaal tegelijkertijd kon verwerken. Alles heeft nu eenmaal zijn ritme en tijd. Ik wist dat ik voor een split seconde toegang had tot, zeg maar, een universeel bewustzijn. En ook, dat ik nu vele vroegere gebeurtenissen en ervaringen een plaats had kunnen geven. Alweer een geschenk dat ik met dankbaarheid en ook in nederigheid ontving en een plek wist te geven.

Met het stukje kennis dat ik zojuist gekregen had, begreep ik dat het dat vonkje leven was, of het nu zwakjes brandde zoals bij opa, of opflikkerde zoals bij mijn beide geliefdes, dat ik waargenomen had. Een soort van licht, zwakjes of extreem helder zoals bij Lourdes en Bianca. En dat vertelde ik hun, en zag bij allen een lach op hun gezicht komen. En vreemd genoeg kwam bij mijzelf een innerlijke rust, alsof er een aantal vragen opgelost waren. Wat ook tot mij doordrong was de grote dankbaarheid en liefde voor Wilma, die ik diep in mij meedroeg. En viel even stil in mijn eigen emoties en moest een snik wegwerken.

Tijd is dan toch ook weer een vreemd fenomeen. Daar waar wij denken dat die puur lineair of rechtlijnig is en we de secondes, minuten bij wijze van spreken aftellen, werkt je bewustzijn anders. Ik had het idee dat ik erg veel tijd gebruikt had voor hun vraag, gezien alle gedachten en beelden die door mijn hoofd gegaan waren. En de levendige herinneringen aan Wilma, onze bijzondere reiservaringen, waar ik hier trouwens nauwelijks nog iets over verteld had. Niets bleek minder waar, het was niet meer dan 1 minuut geweest volgens hun. Dat riep ook weer vragen op en alleen al het vertellen over die ene gedachte m.b.t. dat universele bewustzijn kostte meer tijd dan de echte gedachte. Nu ik erover nadacht en een gevoel van spijt voelde over die paniekreactie, realiseerde ik me dat dat niet nodig was. Dat ik altijd toegang had tot dat boek of bibliotheek als ik me maar concentreerde en de tijd ervoor zou nemen. En ik ervoer een groot moment van rust.

(Nu 20 jaar later zou ik het simpel kunnen verklaren door te zeggen dat er een soort van QR reader in ieders hoofd zit die ergens een, voor ons onzichtbare, code had ingescand waardoor -in mijn geval -ik toegang kreeg tot informatie die in de cloud opgeslagen is zoals bijvoorbeeld de menukaart van een restaurant)

De andere ervaringen en beelden van wat ik zoal de laatste tijd vaker ervaren had bij hartoperaties lieten, net als bij mij, een grote indruk bij hun achter.

Oma stond plotseling op en kwam op mij afgelopen. Uit beleefdheid stond ik ook op en voor het eerst deze dag kwamen haar emoties los en bedankte ze me uit het diepst van haar hart. Zo stond ze zeker 10 minuten te huilen in mijn armen en alle anderen kwamen bij ons staan en we omarmden elkaar, een kleine familiehug zo te zeggen. Iedereen in het restaurant keek verbaasd toe bij deze emotionele uiting en de vader van Lourdes sprak even een paar woorden tot hun, waarop iedereen applaudiseerde. En de eigenaar van het restaurant ons een glas champagne aanbood op het goede nieuws. Nadat de rust aan tafel was teruggekeerd vertelde de Lourdes moeder dat haar moeder gisteren zei dat ik die man was die ze voor Lourdes voospeld had toen ze zwanger was en overwoog abortus te doen. En dat ik op de juiste moment gekomen was. Iedereen moest nu lachen want niemand had toendertijd die boodschap begrepen. Zelf kreeg ik er de kriebels van en vroeg me af waar ik in beland was. Het maakte me meer dan nerveus dit soort toespelingen.

Later die avond toen we met ons drieën in een iets te krap bed lagen, Bianca had erop gestaan ook bij ons te slapen, kwamen hun emoties pas echt los m.b.t. hun zwangerschap. Helemaal bij Lourdes die huilend van geluk naast me in bed lag. Bianca en ik ontfermden ons over haar en ze liet zich helemaal gaan. Eerst hield ze mij stevig vast en daarna haar dochter, en zei: “Toen ik zwanger was van jou lieverd, en ik dat vertelde tegen mijn vriendje schold hij me uit voor een hoertje. Hij beweerde dat het niet van hem kon zijn, en ik dus bij andere mannen gelegen moest hebben. En daarop had hij me direct verlaten. En nu lig ik hier na zoveel jaren weer zwanger, samen met jou un, en met onze geliefde man. Iemand die niet weggelopen is, en juist blij is met ons. Ik ben dat niet gewend, heb dat gevoel en de vreugde van zwanger zijn nooit mogen denle, en dat alles maakt me zo gelukkig nu.” Ze pakte ons beiden weer stevig vast en wat later lieten beide vrouwen hun tranen stevig vloeien. Bianca verborg haar hoofd in mijn schouder en fluisterde in mijn oor “dank je wel papa, ik ben zo gelukkig dat ik jouw kind mag dragen en ook voor mama nu dat jij bij ons bent.” Wij lagen wat te mijmeren over hoe dit zo snel had kunnen gebeuren, maar eigenlijk deed het er niet meer toe, het was goed zo als het was. Daarna wilde ze alles weten over Wilma. Over ons seksleven, onze uitstapjes en andere leuke of bijzondere ervaringen.

En alsof dat nog niet genoeg was, vonden ze op de koop toe nog de ruimte en plek in dit krappe bed om te vrijen. Tijdens het praten hadden hun handen al het nodige voorbereidende werk gedaan. Ze hadden hun weg naar mijn pijamabroek en ook naar mijn borst gevonden. Voortdurend streelden ze mijn pik en ballen, speelden met mijn tepels. Soms verloor ik de concentratie, dan pauseerden ze om even later door te gaan. De knoopjes van hun slaapjurkjes waren langzaam open geraakt en hun weelderige borsten lagen er bloot en verrukkelijk bij. Daar mijn armen om hun heengeslagen waren kon ik er helaas niet bij, maar om de haverklap boog of Bianca of Lourdes naar voren en bood me een van hun borsten aan. Een mooi en subtiel spel van beiden, die ook meer en meer opgewonden raakten door dit knuffelen en teasen. Bianca was op een bepaald moment onder de dekens gekropen en begonnen mij te pijpen, met mijn ballen te spelen. En als ik niet praatte dan kuste Lourdes me wel innig, totdat ze tegen Bianca zei dat ze mij wilde neuken. Ze gooide de dekens van ons af en terwijl zij haar plek op mijn pik innam, vleide Bianca haar benen om mijn hoofd en gaf me toegang tot haar kletsnatte poesje waar de clitoris al parmantig vooruit stond. Een likje was al bijna genoeg om haar een eerste orgasme te bezorgen wat een tel later gebeurde toen ik haar heerlijke dikke schaamlippen begon te likken en vervolgens op haar klitje begon te zuigen. Dit meisje had, dacht ik, duidelijk te lang droog gestaan. Hetzelfde gold zeker ook voor Lourdes en mij, maar Lourdes wist het wat langer te rekken voordat zij en ik in navolging van Bianca een werkelijk heerlijk orgasme kregen.

Na bijgekomen te zijn besloten we snel een warme douche te nemen, en Bianca wist zowaar weer leven in mijn pik wist te krijgen waarna ik haar toch nog even verwende onder de douche. Eenmaal in bed vielen we snel in slaap om de volgende ochtend door hun moeder of grootmoeder gewekt te worden. En riep Lourdes haar ochtendritueel nieuw leven in, waar ik gretig en met alle liefde aan voldeed. Wat later ontving onze schoonmoeder ons met een wel erg brede grijns en knipoog in de ontbijtzaal van het hotel. Wat later voegden ook oma en mijn schoonvader zich bij ons. De stents zouden het komende uur geplaatst worden, dus hadden we alle tijd voor een goed ontbijt en fristen beiden zich eerst even onze hotelkamers op. Eenmaal aan het ontbijt stelde ik voor dat als de ingreep goed verlopen was de vrouwen naar huis zouden rijden. Opa zou, veronderstelde ik, vandaag nog ter controle in het ziekenhuis blijven en waarschijnlijk morgen al naar huis mogen. Het had daarom geen zin om hier nog een dag met zijn allen rond te hangen. Iedereen ging hiermee akkoord en zo gebeurde het ook later deze dag.

Na de kleine ingreep nodigden de uitvoerende artsen mij voor een koffie uit, terwijl de familie bij hun man, vader en grootvader verbleef. Ik werd intussen bijgepraat over de behandeling en de gezondheid van de patiënt , om vervolgens wat ervaringen uit te wisselen. Het was een zeer geannimeerd gesprek, met 2 echte leuke collega’s waarvan een vrouwelijke. Halverwege de middag reden de dames, na uitgebreid afscheid genomen te hebben, naar huis. Maar voordat dat gebeurde had Bianca me nog weten over te halen voor een snel potje seks. Haar redenatie was simpel: “Lourdes had vanochtend al van mij mogen genieten, en zij had recht om dit nog vandaag , voordat ze vertrokken, gelijk te trekken. Hier kon ik niets tegen inbrengen, als ik dat al gewild had. En Bianca is echt een lekkere geile meid, en het is vor mij iedere keer een genot om haar naakte lichaam te mogen voelen en verwennen. De warmte die zij uitstraalt, de reakties van haar lichaam te voelen en proeven onder mijn aanrakingen, strelingen en haar naar een of meerdere hoogtepunten te mogen leiden, is meer dan een geschenk. Ook nu weer en deze keer neukte ik haar terwijl ik haar tegen de muur vastspijkerde, haar benen om mijn heupen geklemd en haar armen stevig om mijn nek. En kreeg ze het klaar om als een wildkrijsende vrouw op te gaan in mijn bewegingen, en wat later luid schreeuwend klaar te komen. Ze had zich volledig laten gaan en hing versuft in mijn armen. Het heeft toch ook wel weer wat zo een heerlijk luidruchtige vrouw. Dat spoort je ook aan en is wat anders dan dirty talk tijdens de seks. Na een korte douche nam ze met een lach afscheid van me. Eenmaal beneden in de bar van het hotel, zagen we alleen maar grijnzende gezichten, en niet alleen van de familie. Bianca bloosde lichtelijk, terwijl ik van harte meelachte, gaf haar daarop een kus zeggende: “Schaam je nooit voor je lust en je gevoelens. De anderen zijn oftewel blij of jaloers op je”. Even later reden de dames weg. Daar mijn schoonvader slecht geslapen had, ging hij wat rusten op mijn hotelkamer terwijl ik bij opa in het ziekenhuis bleef. Deze sliep tot mijn geluk de rest van de middag en een een groot deel van de avond.

Mijn collega’s hadden al snel in de gaten dat ik deze avond en nacht hier zou blijven, en nodigden mij uit voor een klein diner in een van de restaurants van dit stadje. Daar mijn schoonvader toch bij zijn vader in het ziekenhuis bleef die avond en nacht, was het een welkome afwisseling. En heb me laten verrassen op een heerlijke lamsbout met een goede fles wijn met erg leuk gezelschap. Veel ervaringen uitgewisseld, niet alleen over ons vak, en ergens die avond kreeg ik de vraag voorgelegd waarom ik niet naar Spanje wilde verhuizen, daar mijn vrouw en dochter (ik liet hun maar in die waan) Spaanse voorouders hadden en hun hele familie hier toch ook woonde. Bij hun was er altijd plek voor een goede cardioloog en hartchirurg, zo zeiden ze, en daarnaast werd er binnenkort een privékliniek in de regio geopend worden en deze waren nog op zoek naar goede ervaren artsen. Telefoonnummers uitgewisseld en afgesproken om weer iets samen te eten als ik in de buurt zou zijn. Ook kreeg ik de toezegging dat zij mij op de hoogte zouden houden van de ontwikkelingen en mijn naam zouden laten vallen. Ondertussen zou ik met Lourdes en Bianca eens praten om te peilen hoe zij tegen een verhuizing aankeken.

Na ruggespraak met onze werkgevers in Nederland hadden we onze terugvlucht met 3 dagen kunnen uitstellen. Mede daardoor mocht opa de volgende dag alweer naar huis, nu de artsen er zeker van waren dat hij onder goed toezicht stond. Ik kreeg wat extra spulletjes mee voor het geval er iets mis zou gaan.

De volgende ochtend waren we behoorlijk vroeg aan de terugreis begonnen. Voor de variatie zat ik achter het stuur omdat mijn toekomstige schoonvader weer een erg slechte nacht achter de rug had. De grootvader, die naast me zat, was daarentegen in een uitstekend humeur, voelde zich opperbest en wees me de weg. De hele terugweg had hij het grootste woord, vertelde me alles over de omgeving, de geschiedenis van het dorp en meer. De tijd vloog voorbij en voordat ik het wist zagen we het dorp al in de verte liggen. Voor het eerst deze reis viel hij stil. Ik keek opzij en zag hem met tranen in zijn ogen zitten en kijken. Ik stopte daarop de auto, iets wat zijn zoon wakker maakte. Deze vroeg zijn vader of er iets was, waarop de goede man uit de auto stapte en een stukje ging wandelen. We liepen verbaasd achter hem aan en opeens stopte hij. Keek een tijdje naar het dorp dat nu meer dan goed zichtbaar was, draaide zich vervolgens naar mij en omarmde me. Om me een paar minuten later te bedanken door te zeggen dat hij nooit meer verwacht had dit nog mee te mogen maken, dit kijken naar zijn dorp vanuit de verte. Hoe goed hij zich weer voelde en zelfs genoeg energie had om terug te kunnen wandelen naar zijn dorp. Dat hij zich al min of meer neergelegd had bij zijn dood, en nu, alsof er een wonder gebeurd was, weer de kracht had van een jonge man. Hij huilde volop en viel zijn zoon daarop in de armen.

Teruglopend naar de auto nam mijn schoonvader me even apart. Hij zei dat hij nu die woorden van mij mb.t. het zien van de levensenergie en -vreugde nog beter begreep. Te zien hoe energiek zijn vader weer was, zijn vreugde ook en hoe hij weer genoot van het leven. Hij kon mijn dankbaarheid begrijpen, al had ik dan niet direct geholpen. Maar zelf voelde hij ook zoiets, niet alleen omdat zijn vader nog langer op een gezonde manier mocht leven, maar ook voor de speling van het lot, voor het gegeven of toeval dat ik hier was om dit bijtijds te zien. Tja, en ergens had hij hier wel gelijk mee, dacht ik. Maar toen had ik niets met dit soort denken.

(Ik heb me de laatste jaren wat meer verdiept in de theorie van de quantum fysica en ook spiritualiteit zoals die in Oosterse filosofien of religies uitgedrukt wordt. Iets in de trant van de weg van de aantrekkingskracht, wat wil aangeven dat niet alles bij toeval gebeurt. Ofwel dat een gedachte werkelijkheid kan worden)

Een dikke 10 minuten later zijn we verder gereden en werden we bij aankomst door iedereen met gejuich en applaus ontvangen. Het was halverwege de ochtend, en toch hoorde je de knalleltjes van ontkurkte champagneflessen. Iedereen, echt iedereen, was in uitgelaten stemming, het leek weer op een feestdag zo blij was ieder met de in goede gezondheid terugkerende en in goed humeur verkerende opa. Voor hem was het ook een meer dan emotioneel gebeuren en niet veel later zocht hij de rust van zijn woning op, om een dutje te doen.

Zelf had ik intussen een rustig plekje opgezocht en liet me op een kop koffie trakteren. Zat het hele gebeuren van een afstand te bekijken, realiseerde me ook dat het een drietal hectische dagen geweest waren, en dat ik nu eindelijk eens kon bijkomen. IJdele hoop helaas, want na een paar minuten kwamen Bianca en Lourdes me al gezelschap houden, snel gevolgd door hun ouders en grootouders. Gelukkig verdween dit gevoel van ontspanning niet en kon ik voor mijn gevoel echt voor het eerst dezer dagen heerlijk onderuit zitten en genieten van de sfeer en het gezelschap.

Lourdes grootmoeder van moeders zijde viel dat op en plotseling nam zij het woord. Stond op, waarop iedereen, echt iedereen stil viel en sprak toen met een heldere luide stem en mooie lach op haar gezicht: “Leo, in al mijn jaren hier heb ik nog nooit meegemaakt dat een man dit dorp zo in beroering bracht zoals jij nu gedaan hebt. En dan niet zoals in het grijze verleden van dir dorp door geweld, vernietiging of verkrachting, nee juist het tegenovergestelde door vreugde en nieuw leven te brengen of te juist te vernieuwen. Vreemd genoeg is dat al begonnen voordat je goed en wel voet in dit dorp gezet had. Het was al op gang gebracht door onze kleindochters, zelfs al voordat zij hier waren. Hun enthousiaste verhalen over je flitsende intrede in hun leven, ook over je kordate optreden in dat restaurant, had onze nieuwsgierigheid naar jou al meer dan geprikkeld. Dat je zoiets hier zou herhalen, dat je in die paar dagen dat je pas hier bent, al zo een impact op ieder van ons zou hebben, ging zelfs ons voorstellingsvermogen te boven. Zoals je in het klein Lourdes en Bianca’s hart veroverd hebt, zo heb je dat in deze korte periode ook in het groot bij ieder van ons gedaan. Op een erg onzelfzuchtige manier, jezelf weggecijferd voor ons, mensen die je nauwelijks kent. We kunnen daar alleen maar dankbaar voor zijn. Ik mag nu wel zeggen dat er hier niemand is die niet van je houdt, je niet in zijn of haar hart gesloten heeft. Ik hoop dat je nu, deze komende dagen, eindelijk de rust krijgt die je verdiend. En,“ waarbij ze zich lachend tot de dames in het dorp richtte: “Iedereen is bekend met de leefregels in dit dorp en ik ga er vanuit dat alle vrouwen hier deze zeker nu respecteren, en hem met rust laten.” Zo sloot ze haar bedankje af met een lach naar mij kijkend.

En kwam even later op me af, gaf me een kus en fluisterde zachtjes in mijn oor: “Je weet niet wat ik bedoelde met die laatste zin he?” Ik bedankte haar en knikte bevestigend. Ze giechelde een beetje en keek ondeugend naar haar kleinkinderen en weer naar mij. “Leo, je had al een reputatie voordat je hier goed en wel was. Je lieve vrouwtjes zijn zo in hun sas met jou, dat ze een en ander rondgebazuind hebben. Je bent er toch wel bekend mee dat vrouwen hun ervaringen over mannen delen met elkaar, en dan niet alleen over wat voor werk ze doen, hoe lief ze wel niet zijn, hoe goed ze wel niet kunnen dansen etc. Nee, ook de meer intiemere details worden uitvoerig besproken, en wellicht is je dat door alle hectiek nog niet opgevallen, je hebt meer dan interesse bij de vrouwen in dit dorp gewekt, hoor. Als alles waar is wat ik gehoord heb, betreur ik het dat ik niet jonger ben, van Lourdes leeftijd zeg maar. Niemand geloofde al die verhalen over jou, we dachten dat alles wat ze zeiden overdreven was. Nou, jouw optreden deze laatste dagen heeft iedereen, en met name de vrouwen in dit dorp, aan het twijfelen gebracht over de rest van de verhalen van Lourdes en Bianca. En, nou ja, het is hier niet zo erg geluidsdicht en naar wat ik gisteren zoal gehoord heb van mijn dochter en van de andere grootmoeder, konden die verhalen toch wel eens waar zijn.

Ik weet ook niet of mijn kleinkinderen je iets verteld hebben over dit dorp, maar wij hebben hier al eeuwen een zeer vrije moraal, zeker vergeleken met de rest van Spanje. De vrouwen zijn hier, in dit dorp, al honderden jaren in de meerderheid en om ruzie of het uiteenvallen van deze gemeenschap te voorkomen door iets stoms als jalouzie, zijn er over de eeuwen leefregels gegroeid.Leefregels die we nog altijd nauwgezet volgen. En zo te horen is jou daar weinig of niets over verteld. Lourdes en Bianca hebben wel een erg groot vertrouwen in jouw trouw, waar ik ergens ook wel in kan meegaan. Je komt als een zeer integere man op mij over. Op onze leefregels terugkomend die zijn erg eenvoudig. Wij delen hier mannen, echter altijd en alleen in overleg en met toestemming van elkaar. Belangrijk is sowieso dat de man onze leefregels al op de voorhand accepteert anders is het einde verhaal voor hem, en is hij hier niet welkom. De basisregel is dat de partner van een man of vrouw, indien die er is, altijd toestemming moet geven dat deze benaderd mag worden door een andere vrouw of man. Ofwel alle communicatie loopt via de partner, en in jullie specifieke geval via zowel Lourdes als Bianca.”

Ze keek vervolgens naar haar kleinkinderen en zei: “Ik had verwacht dat jullie hem geïnformeerd hadden over onze leefregels. Maar nu begrijp ik dat de fout bij mij ligt. Ik had hem dat moeten vragen en vervolgens uitleggen. Ik ben echter wel oprecht blij dat jullie zo een goede en integere man gevonden hebben, en een sterke persoonlijkheid. Zoals ik net al zei in jullie geval moet de goedkeuring van jullie beiden komen indien hij seks met een ander gaat hebben, en omgekeerd ook. Persoonlijk heb ik er een hard hoofd in dat dat zal gebeuren.” Zij wendde zich weer tot mij: “Weet wel dat de vrouwen uit dit dorp hun hart maar een keer weggeven. Dus doe er voorzichtig mee, en jij als cardioloog weet wel, heb ik ook weer gehoord, hoe bijzonder zo een geschenk is en hoe je dat moet koesteren.”

Zelf moest ik onwillekeurig terugdenken aan de kennismaking met de ouders van Wilma. Dat was binnenkomen, handenschudden en ook wat praten. Meer over wie ik was, wat ik deed etc. Een formaliteit eigenlijk, dit hier was zoveel anders. Opgenomen in een familie, dorp zelfs met zo een lange en beladen geschiedenis. Meer nog de gehechtheid van de hele familie, die betrokkenheid ook, en daarbovenop die sprankelende en niets verbloemdende hartstocht en zinnelijke uitstraling van alle vrouwen hier. Het zouden interressante tijden worden, dat is een ding dat zeker was.

Ik stond op en gaf haar een dikke kus als dank. En draaide me met een schuldbewust gezicht om naar iedereen en vroeg: “Oh sorry, ben ik nu al in overtreding en had ik hier ook toestemming voor moeten vragen? “ , waarop iedereen in lachen uitbarstte. Lourdes en Bianca stonden op, namen me in hun handen en sleurden me mee naar huis. “Siesta” riepen ze tegen iedereen, wat weer een daverend lachen opleverde, al helemaal toen ik me naar oma wende en zei: “Je hebt me niet verteld dat ik vanaf nu naar hun pijpen moet dansen”.

Al lachend kwamen we in ons verblijf aan en bij binnenkomst zeiden beiden vrijwel tegelijkertijd: “Haal maar niets in je hoofd, schat. Aan ons zul je meer dan je handen vol hebben, en als we klaar met je zijn heb je geen kracht en lust meer voor iemand anders.”

Ik kon er wel om lachen maar zij beiden lieten er geen gras over groeien, en daarmee was mijn rust voorbij. Niet dat je me hoorde klagen, hoor, want al die wellustige blikken van tantes en nichtjes hadden me niet koud gelaten. En ik vermoedde dat hun dat niet ontgaan was. Zij voerden in ieder geval een mooi stukje theater op: zo trokken ze pruillippen zeggende dat ik hun verwaarloosd had, alleen maar oog had voor de andere vrouwen in dit dorp. Dat zij blijkbaar niet mooi en sexy genoeg meer voor mij waren. Ik maar eens goed moest kijken wat ik zoal ging missen. En de twee begonnen aan een mooie sensuele en opwindende striptease, hielpen elkaar met niet alleen het ontdoen van kleding maar verwenden elkaar al doende. Een mooi erotische optreden werd me zo, nog voor het middageten, voorgeschoteld en dat liet me niet onberoerd.

Zoals al in het vorige deel gezegd hadden de dames wat huiswerk gedaan en standjes geselecteerd die ze sowieso wilden leren en voor vandaag had ‘de kruiwagen’ hun voorkeur. Tot mijn geluk hadden ze de variaties hierop, zoals ‘ de superman’ laten vallen. Bianca had het misschien aangekund, Lourdes zeker niet en van mezelf was ik ook niet 100% zeker. Want met name je onderrug, naast je bovenspieren, kreeg het aardig te verduren. En het is sowieso een pittig standje, maar behoort desondanks dat wel tot mijn favorieten. Maar van veel acrobatiek ben ik dan ook weer niet gediend en gelukkig vallen er dan al meerdere standjes af, temeer daar ik en ook Lourdes niet meer de lenigste zijn. En puntje bij paaltje gaat het toch om het plezier en genot en dan blijven er nog meer dan voldoende over. Ondanks alles wilden zij wat kleine extraatjes uitproberen. Ik zei laten we eerst eens kijken hoe het gewone standje jullie bevalt daarna zien we wel verder. In ieder geval waren we allen zeer opgewonden en wilden de dames al direct het standje uitproberen, wat ik afwimpelde. Eerst wilde ik nog wat kutjes proeven en daarna zouden we alle tijd hebben voor dat standje. Daar had geen van beiden problemen mee, en al vlug lag ik tussen Lourdes haar benen terwijl Bianca plaats had genomen op haar moeders mond. Had een klein kussen onder haar billen gelegd zodat ik goed bij zowel haar klitje als kontje kon, de laatste met name om te vingeren, maar natuurlijk rimde ik haar ook eerst even. Het beffen van een vrouw is altijd een hoogtepunt in mijn leven, en kan daar nooit genoeg van krijgen. En hoe vreemd het nu mag klinken soms zijn er van die momenten waarbij ik denk dat ze, Lourdes en Bianca dus, nog lekkerder proeven. Kan het zijn omdat ze nog geiler zijn dan normaal dat dit veroorzaakt vroeg ik me af? In ieder geval was het heerlijk genieten om Lourdes naar een hoogtepunt te mogen brengen, samen met haar dochter. Ze kwam dan ook na een tijdje heftig squirtend klaar, iets later nadat Bianca haar orgasme gehad had. Ik was vervolgens zeg maar bedrijfsklaar en nadat de dames wat bijgekomen waren repten we ons naar de slaapkamer. Bianca vleide zich op het bed, legde haar armen en hoofd voor de zekerheid op een kussen. Lourdes nam ook plaats op het bed, ging rustig toekijken. Alhoewel rustig, ze was nog altijd supergeil en speelde met zichzelf. Ik ging naast het bed staan, trok Bianca, die haar benen gespreid had, naar me toe, trok haar onderlichaam en benen wat omhoog (ik ben erg lang en het bed dat de vorm van een twijfelaar had, kwam tot net boven mijn knieën) en penetreerde haar. Bianca genoot volop, voor mij was het aanpoten. Dit standje wordt niet voor niets gezien als een goede workout voor mannen. Maar daar doe je het niet voor, ook al kom je zelf lastig klaar. Lourdes zat te genieten en ik riep haar en zei dat ze haar dochters klitje moest gaan strelen. Ze ging mee in het spel wat Bianca bijna gek maakte en ze uiteindelijk alweer luidschreeuwend klaar kwam. Ik had alle moeite haar benen en onderlichaam vast te houden en vleide haar, nadat ik mijn pik uit haar kutje gehaald, op bed. Nam haar in mijn armen, terwijl Lourdes zich over mijn nog altijd harde pik ontfermde en deze begon schoon te likken. Bianca keek me met een gelukzalige blik aan, en gaf me een heerlijke kus.

Iets later maakte ze plaats voor haar moeder en ging zelf even iets te drinken halen voor ons allen. Lourdes nam van die gelegenheid gebruik en ging op mijn pik zitten en begon me langzaam te berijden. Ze keek me lachend aan en zei: “dat zag er net heerlijk uit en dat wil ik later vanavond of morgen ook hebben. Maar nu mag je uitrusten en doe ik het werk, geniet er maar van. Ik bleef liggen en keek haar aan, naar haar mooie lichaam, heerlijke borsten en de intense blik op haar gezicht. Wilde haar borsten in mijn handen nemen maar dat weerde ze af. Opeens kwam Bianca de kamer binnenlopen met een blad vol glazen met water, maar ook met een strapon om, zag ik tot mijn verbazing. Ze deed een vinger voor haar mond, het teken dat ik stil moest blijven. Ik zag al snel dat ze een dubbele strapon droeb. Ze ging achter haar moeder staan, plaatste de kunstpik tegen haar anus aan en duwde hem langzaam bij haar naar binnen. Ik lag verbaasd toe te kijken hoe gemakkelijk en zonder tegenstribbelen deze bij Lourdes naar binnenging en vroeg me verbaasd af wanneer zij anaal ontmaagd was. Ik was altijd in de veronderstelling geweest dat ze daar nog maagdelijk was, maar had het zo te zien dus mis. Wat een verrassing, van haar kant hoorde ik ook geen bezwaar, eerder het tegendeel een heerlijk gekreun. En eenmaal binnen voelde ik de kunstpik langs de mijne schuren, alsof er geen scheidingswandje tussen de vagina en darm zat, en hadden we snel ons ritme op elkaar afgestemd. De binnenkomst van Bianca en ook de anale penetratie van Lourdes hadden me wat afgeleid en mede hierdoor hild ik het langer vol. De dames daarentegen leken op een gegeven moment een doorlopend orgasme te hebben. Na een tijdje wisselden ze van positie veranderd en kroop Bianca op mijn pik. Deze was inmiddels wel al erg gevoelig geworden en het kon nog net. Lourdes had nu de strapon om en in en begon haar dochter te penetreren. Ook hier geen pijnkreetjes, nee Bianca ontving hem met even veel plezier en gekreun als haar moeder, en een para tellen later hadden we ritme weer te pakken. Ik voelde nu wel een orgasme opkomen. Bianca keek me wat glazig aan, zo ging ze op in het spel en ze zei opeens tegen haar moeder: “Oh mams, dit is zoveel lekkerder als laatst, Leo houdt het zo heerlijk veel langer vol dan al die anderen”. Ik keek verrast op naar haar, verstijfde in mijn beweging maar zij had blijkbaar niets door zo diep zat ze in een soort van extatische euforie. Zelf lag ik muisstil, wilde hun eigenlijk van mij afduwen wat me niet lukte. Beide dames gingen daarentegen op in hun zeg maar extase terwijl ik zelf het gevoel kreeg verkracht te worden.

Nadat ze even later uitgeraast waren en uitgeput naast mij neerploften, overladen ze met kussen die ik niet beantwoordde. Dat drong pas na een paar tellen tot hun door waarop ze vroegen of er iets aan de hand was. Ik herhaalde de woorden die Bianca gezegd had, waarop het veelzeggend stil werd. Dat was voor mij duidelijk genoeg, ik verliet het bed , ging naar de badkamer die ik op slot deed, en douchte me snel. Daarna liep ik naar beneden kleedde me weer aan en ging de deur uit, de dames huilend en smekend achter me latend.

Vervolgens ben ik een dik uur gaan wandelen, buiten het dorp dat wel, om mijn gedachten op orde te brengen. Mijn beeld van deze vrouwen bijstellen zeg maar, daar ik altijd in de veronderstelling geleefd had dat zij vrij weinig tot geen ervaring op seks gebied hadden. En al nadenkende viel me opeens in dat ik, bij de eerste keer al, verbaasd was over hun technieken. Vaardigheden die ik niet verwacht had bij beginnelingen. Ik had er toen verder niet bij stil gestaan, ondermeer ook door de opmerkingen van Lourdes dat ze sinds haar zwangerschap droog stond, en Bianca nog maagd was. Maar hadden ze nu echt iets verkeerds gedaan behalve niet open kaart te spelen met mij. Ik had die aannames gemaakt over hun seksuele aktiviteiten die bij nader inzien onterecht waren. Was er ook echt al sprake van een relatie tussen ons en wat betekende dat dan voor iedereen? Voor zover ik wist hadden ze de leefregels van het dorp ook niet overtreden. Dus het enige wat me dwars zat was de communicatie en wellicht was het niet meer dan een misverstand. Uiteindelijk waren het volwassen vrouwen dus wat had ik anders kunnen verwachten? Waarom moesten ze dan huilen, duidde toch niet op een soort van schuldgevoel over vreemd gaan of zoiets?

Ik besloot terug te keren naar het dorp en mijn oor eens bij hun ouders en grootouders te leggen voordat ik met hun het gesprek aan zou gaan. Want dit dorpje had toch wel aparte leefregels en wellicht had ik iets verkeerd begrepen.

Bij terugkomst van mijn wandeling hoorde ik wat geroezemoes op het dorpsplein, dat stil viel bij mijn aankomst. Iedereen keek me stilletjes of verwonderd aan, geen boze blikken nee eerdere begripvolle en sommige mannen knikten zelfs naar me. Lourdes en Bianca kwamen huilend op me afgestormd. Ik ving hun op in mijn armen en nadat ze wat gekalmeerd waren liepen we verder naar de tafel waar hun ouders en grootouders aan plaats genomen hadden. Ik wendde me eerst even tot de grootvader die de stents gekregen had en was blij te zien en te horen dat het goed met hem ging. Ik kreeg vervolgens een glas wijn aangereikt en zette me bij de familie aan tafel. Ze keken me vragend aan en ik vroeg hun of ze wisten wat er gebeurd was. Een beetje zeiden ze en daarop vroeg ik door. Al snel bleek dat ze maar een klein deel van het verhaal verteld hadden en dan nog erg oppervlakkig. Ik gaf hun mijn versie van het verhaal, wat hun toch wel uit hun doen bracht, zwakjes uitgedrukt. Lourdes en Bianca hadden nu het schaamrood op hun gezicht, en durfden me niet aan te kijken. Daarop vertelde ik ook iets over mijn overpeizingen, waarmee de druk een beetje van de ketel kwam. Voor even zo bleek een paar minuten later.

Ik was meer benieuwd naar de leefregels en vroeg daar op door. Zoals wanneer ze precies ingingen, op wie ze allemaal van toepassing waren, wat als je in dit dorp leefde en geen partner had, welke de selectiecriteria waren, etc etc. Zo kreeg ik ondermeer te horen dat die leefregels voor iedereen golden, dat als je geen partner had je meer bewegingsvrijheid had daar je geen toestemmming van je eigen partner nodig had. Ook dat de regels alleen van toepassing waren als je in het dorp verbleef, er woonde of logeerde zoals wij nu. En qua selectiecriteria moest er minimaal sprake zijn van een partnerschip met iemand uit het dorp of uit een van de families, voordat je ook maar in aanmerking kwam. In mijn geval hadden ze, net als ik dus, verondersteld dat er sprake was van een relatie tussen mij en Lourdes en Bianca

Tenslotte nam Lourdes moeder het woord, daarbij boos kijkend naar haar dochter en kleindochter: “Leonard, ik ,nee wij allen vinden het heel erg voor jou met wat hier gebeurd is. De leefregels die wij hier erop na houden, zijn geen vervanging van de normale gedragsregels binnen een relatie. Je kunt ze beter zien als een aanvulling daarop. Want ook hier bestaat zoiets als een ethische, morele verantwoordelijkheid naar elkaar toe. Het vertrouwen, het respect en de eerlijkheid die zogezegd de fundamenten vormen van elke goede relatie, naast vanzelfsprekend de liefde en seks. Wij schamen ons dood voor wat onze dochter en kleindochter je aangedaan hebben. Helemaal nu we je goed hebben leren kennen als een oprechte , integere en liefdevolle man. Ook wij hadden verondersteld dat er sprake was van een relatie tussen jullie, zeker na alle enthousiaste verhalen van hen. Maar hun gedrag van de laatste weken, zoals we zojuist te weten gekomen zijn, laat iets anders zien. Wij kunnen hier niets aan doen, betreuren het ten zeerste en begrijpen het meer dan goed als je je relatie met hun wilt verbreken. Weet wel dat je hier altijd welkom bent als een meer dan een goede vriend. Want wij zien jou al als lid van onze gemeenschap, en die band kan niet meer verbroken worden, want dat is echt iets heel zeldzaams. In deze paar dagen heb je, zoals mijn moeder eerder vandaag al zei, op een meer dan mooie en bijzondere wijze een grote impact op ieder van ons in dit dorp gehad, nog niet te spreken over wat je voor mijn schoonvader gedaan hebt.” Ze kon haar tranen niet inhouden en viel me in mijn armen gevolgd door haar man, ouders en schoonouders. Lourdes en Bianca stonden beduusd toe te kijken, eenzelfde gevoel als ik eigenlijk ook had. Ik keek naar Lourdes en vroeg haar: “Ik dacht dat Bianca vanochtend sprak over seks die jullie hadden voordat wij elkaar leerden kennen. Moet ik nu uit de woorden van je moeder afleiden dat dit ook meer recentelijk gebeurd is, bijvoorbeeld in deze laatste 2 weken?” Lourdes durfde me niet aan te kijken en knikte alleen maar bevestigend. Dit kwam wel hard aan, en voelde toch wel als vreemdgaan aan voor mij. En tegelijkertijd kon ik die woorden en teleurstelling van haar moeder beter begrijpen. Ik moest even slikken, en nam een slok van de wijn om tot rust te komen.

Opeens vroeg een van haar grootvaders hoe vaak ze het nu gedaan hadden, sinds ze hier waren en hoe lang dit al gaande was. Als Lourdes al geen rood hoofd had, dan was dit nu donkerrrood geworden. Nog altijd durfde ze ons niet aan te kijken, en wilde ze antwoorden. Dit schoot haar grootmoeder in het verkeerde keelgat en die zei erg boos: “Kind, kijk ons aan als je tegen ons praat.” Zowel Lourdes als Bianca keken op, de tranen over hun gezicht lopend, en ze antwoordde zachtjes fluisterend dat het 2 keer gebeurd was, sinds ze hier waren. En dat ze dit al meer dan 15 jaar deed, en Bianca nu al 2 jaar. En ze noemde de namen op van 4 mannen, neven van haar maakte ik snel op uit de reacties. Zoals ook dat deze 4 blijkbaar alleenstaand en gehandicapt waren, lichamelijk of geestelijk. En daarom hoefde ze geen goedkeuring aan iemand te vragen en was het geheim gebleven. De opa vroeg echter door, blijkbaar kende hij zijn kleindochter beter dan ik vermoed had: “2 keer in totaal, of 2 keer met elk van hun?” “Met elk van hun”, antwoordde Lourdes, “altijd samen met Bianca”.

Ik maakte in mijn hoofd snel een berekening en het kwam er min of meer op neer dat ze in die 14 dagen dat ze hier waren vrijwel om de dag seks had. Daar was ik wel geschokt over en ik was niet de enige. Want ook een van de oma’s was tot diezelfde konstatering gekomen en zei dat hardop. Meer nog was men verbijsterd over de lange tijd dat ze hier al mee bezig waren. In ieder geval waren haar ouders en grootouders erg geschokt. “Doen jullie dit dan ook in Nederland?” vroeg een van hun. “Nee, nee, dit doen we alleen hier, omdat zij familie zijn, en alleen daarom. Ik heb in Nederland al die jaren nooit seks gehad, alleen met Leonard de laatste maand” antwoordde ze nog altijd huilend.

In ieder geval werden voor mij wat onduidelijkheden uit de wereld geholpen. Ik keek eens naar beide vrouwen die nog altijd beschaamd en nu weer met gebogen hoofd aan tafel zaten. En zag alleen maar iets hopeloos, onschuldigs ook, bij hun, niks berekenends of achterbaks. Voelde me zelfs niet echt bedrogen, hoogstens lichte teleurgesteld of beter nog verbijsterd.

En hoorde een gemompel om me heen, besefte dat we niet alleen waren, dat veel mensen hadden staan mee luisteren, en geschokt waren door alles wat ze zo hoorden.

Nadat iedereen een beetje tot rust gekomen was, keek men naar mij. Ik zat echter rustig voor mij uit te kijken en alles wat ik zojuist gehoord te overdenken. Nam nog een slok van mijn wijn, en keek eerst de moeder van Lourdes en daarna haar grootmoeder in de ogen. Bij beiden zag ik die donkere diepte, dat peilloze, waar ik zomaar ik kon verdrinken, verdwalen en toch ook weer tot rust komen. En zag even later die lach op haar gezicht komen, een knipoog ook en voelde weer dat begrip, die wijsheid samen met die onnoemelijke warmte en liefde die ik deze laatste dagen al zo vaak in dit dorp ervaren had. En wist wat te doen, voelde nog altijd geen boosheid eerder het tegenovergestelde, maar hoefde dat nog niet te zeggen.

Keek nogmaals de grootmoeder in haar ogen die nu twinkelden en gaf haar een knipoog. Ik stond op, gaf zowel Lourdes en Bianca een aai over hun hoofd, wat hun niet alleen tot rust bracht, ze keken nu net als de anderen verwachtingsvol naar me op. Nam mijn glas wijn in de hand, die door mijn schoonvader nog snel werd bijgevuld. En zette daarna iedereen op het verkeerde been.

Ik tikte Lourdes en Bianca aan, die nu ook opstonden en hief samen met hun mijn glas wijn op en toastte op iedereen, op dit hele dorp.

Zette vervolgens mijn glas wijn op tafel, pakte de hand van mijn beide geliefden en begon te spreken: “Deze 2 prachtige en mooie vrouwen hebben de laatste weken mijn leven verrijkt, op de kop gezet om eerlijk te zijn. Zij hebben de liefde en warmte in mijn leven teruggebracht, en wel op een wijze die mij nog altijd naar adem doet happen. Regelmatig heb ik me in deze periode in de arm moeten knijpen om me ervan te vergewissen of ik niet droomde. Zij hebben mij betoverd zogezegd, niet alleen door hun schoonheid, meer nog door wie en wat ze zijn. Ze stonden er opdat dat ik hierheen kwam, niet alleen om jullie te leren kennen, maar zoals ik nu begrijp ook om opgenomen te worden in deze familie en lid te worden van jullie gemeenschap. Een grote en gewaagde stap voor hen en een prachtig geschenk voor mij, dat begin ik beetje bij beetje te begrijpen. In de paar dagen die ik nu hier ben, dagen die voor ieder van ons een onverwachte wending genomen hebben, heb ik jullie al in mijn hart gesloten. Voel me hier thuis en op mijn gemak, merk elke dag opnieuw dat ik welkom ben, een familie heb, en dat is een groter geschenk dan ik ooit had mogen verwachten. Ja, het zijn hectische en enerverende dagen geweest, heb nog niet de tijd gehad iedereen persoonlijk te spreken en leren kennen maar dat komt nog. Ik zie hier alleen maar prachtige mensen, mooie en sterke persoonlijkheden, helemaal bij de aanwezige vrouwen, en voel me vereerd jullie te mogen kennen. Voor mij is het deels nog wennen, aanpassen, niet alleen aan jullie kultuur maar ook aan deze gemeenschap met haar bijzondere geschiedenis en eigen leefregels. Ik ben me er inmiddels bewust van dat ik met deze 2 mooie en heerlijke vrouwen” wijzend naar Lourdes en Bianca “bijzondere, sterke, onafhankelijke en wellustige vrouwen heb ontmoet. En als ik naar jullie allen kijk, weet ik waar ze dat vandaan hebben, dat ze niet de enige zijn. Ik zie ook hun potentie, tot wat ze kunnen uitgroeien. En zou mezelf als een gelukkig mens zien wanneer ik daar op mijn manier een bijdrage aan mag leveren. Het is mij deze laatste dagen duidelijk geworden dat dit een mooie uitdaging wordt. Ik kom uit een andere cultuur met deels andere waarden en normen en dat vraagt wat meer inspanningen van ieders kant om elkaar beter te begrijpen en zaken in balans te brengen. Vandaag is zo een voorbeeld daarvan. Ik had aangenomen dat zij beiden weinig ervaring op het gebied van seksualiteit, liefde en relaties hadden.” Ik heb me daar deels in vergist.

Ik draaide me om naar Lourdes en Bianca en zag alweer die hulpeloosheid en nu ook onzekerheid in hun ogen. Ik viel even stil en dacht bij mijzelf ‘dit zal toch niet waar zijn, zij zijn echt ‘bleu’ op dit gebied’, en slikte vervolgens alles in wat ik wilde zeggen.

Dat was iets in de trent geweest van dat ze lekker waren losgegaan in de periode dat ik nog niet hier was, een soort van vrijgezellenfeestje georganiseerd hadden voor zichzelf, of dat ze misschien te kort kwamen bij mij en dat hier inhaalden. Dit alles liet ik vallen.

Ik nam beiden stevig in mijn armen en ging verder: “Zij hebben mijn hart gestolen. Maar daarvoor heb ik 2 harten teruggekregen. Ik heb nl. begrepen dat de vrouwen hier hun hart maar 1 keer weggeven, wat zij dus gedaan hebben. Nu pas besef ik heel goed hoe groot dat geschenk is, daar ze geen of nauwelijks ervaring met de liefde en relaties hebben. Vrijwel maagdelijk hierin zijn, en zoveel houden van mij dat zij die stap durfden te zetten om met mij een nieuw leven te starten. En daar bovenop dragen zij zelfs al nieuwe leven in zich hebben, voortkomend uit onze prille liefde. Jullie echter, jullie allemaal zijn gelouterd in het leven. Ieder van jullie heeft mooie en minder leuke ervaringen, deel deze met hen opdat zij meer grip krijgen over wat in een relatie zoal van ieder gevraagd wordt. Ik heb deze dagen zoveel liefde en warmte en zeker temperament gezien bij jullie allen, zeker bij de vrouwen, ik wil niet dat ze dat kwijtraken eerder het tegenovergestelde. Wij willen gelukkig worden, onze kinderen een prachtig, warm en liefdevol huis geven, een gelukkige toekomst, samen en mede dankzij jullie allen. Mag ik dat verwachten van mijn nieuwe familie? Meer vraag ik niet.” En sloeg mijn armen nog steviger om Lourdes en Bianca heen, hun beide een dikke kus gevend om vervolgens weer mijn glas op te heffen om op iedereen te toasten.

Het bleef even stil op mijn toast en dus draaide ik me om naar de tafel. Iedereen zat me daar ook met open mond aan te kijken. Alleen op het gezicht van Oma stond een grote lach en ze stak haar duim op. Daar het nig altijd stil bleef, ook aan tafel, pakte ik mijn glas wijn op, en maakte me snel uit de voeten om een rustig plekje op te zoeken.

Hoopte nu echt even wat tijd voor mezelf krijgen. Want ook dit was onverwacht weer een hectische en enerverende dag geworden, met fraaie en adembenemende hoogte- en dieptepunten. En gelukkig met een mooie en verassende afloop. Ik voelde mijn hele lichaam pijn doen. De gewaarwording dat zowel Lourdes en Bianca zo weinig ervaring met liefde en relaties hadden, had me meer geschokt dan ik dacht. Ik voelde een enorme triestheid en pijn in mijn lichaam hierdoor, dat ze dat allemaal gemist hadden. Zoiets wens je niemand toe en weer werd ik me bewust van, hoe vreemd het ook mag klinken, het geluk wat me toegevallen was. Echter ook de fragiliteit hiervan, en dat ik met dit cadeau erg voorzichtig moest omgaan.

Zo zat ik een klein half uur alles te verwerken totdat ik het koud begon te krijgen en besloot terug te gaan.

Halverwege de terugweg kwam ik mijn schoonvader tegen die met een grote vriendelijke lach op mij afkwam lopen. Hij zei: “Dat heb je meer dan goed aangepakt, Leonard. Ik ben opgelucht dat je mijn dochter en kleindochter in hun waarde hebt gelaten. Laat hun hier echter ook niet mee wegkomen a.u.b. Al hebben ze dan geen regels overtreden, respect en eerlijkheid zijn fundamenteel voor een relatie. Het is goed dat je hun terechtwees, wakker geschud heb, dat is iets wat ze wel nodig hebben. Ze zijn dat niet gewend, ten minste niet van ons of van hun grootouders. We hebben Lourdes wellicht te veel beschermd, haar te vaak haar zin gegeven, helemaal na die verkrachting. Met dat laatste heeft helaas niemand van ons ooit goed overweg gekund. Ik, of beter ieder van ons, zijn daarom ook blij met je en met hoe je haar en Bianca behandeld. Je bent echt het beste wat hun is overkomen. Weet je, zij heeft eerder vandaag zitten mokken als een klein kind en daarmee heb je indirect de deur voor ons geopend. Dit dorp kent vele sterke, onafhankelijke en mooie vrouwen, dat is je inmiddels opgevallen, hoorde ik je zeggen. Enerzijds heeft dit te maken met de geschiedenis van dit dorp, anderzijds ook met de persoonlijke ervaringen van iedere vrouw, en die zijn vaak niet echt fraai. Als man moet je hier heel erg sterk in je schoenen staan, om respect van hun te verdienen. Het vreemde is wel dat dit bij jou vanaf moment een automatisch gebeurd is. Iedereen luistert naar je en respecteert je mening. Ook zojuist weer, en helemaal doordat je de juiste toon treft, rustig soms met wat humor en nooit iemand persoonlijk onderuit halend. Dat heb ik zo vaak anders gezien hier.

Maar dit allemaal terzijde, dit zijn alleen maar mijn observaties in de paar dagen dat ik je nu pas ken. Ik wil het over andere dingen met je hebben, ondermeer over Lourdes en Bianca als je daar ten minste voor openstaat?” Ik knikte en hij ging verder: “Lourdes is advocate dat weet je inmiddels. En die zien de zaken soms op een andere wijze dan wij. Zoals we het nu ervaren, heeft ze je op de mouw gespeld dat ze in al die jaren nadat ze Bianca gekregen had geen relaties en helemaal geen seks had. ten minste in haar ogen was dat zo, omdat er bij de seks die ze met haar neven had geen sprake was van liefde, het alleen maar familie was. Twee neven zijn lichamelijk gehandicapt, een andere weduwnaar en eentje licht zwakzinnig. Zij hebben haar het idee gegeven dat ze geen seks hadden in hun leven, net zoals Lourdes dus na die verkrachting en de bevalling. En dat ze elkaar misschien konden helpen hiermee. Lourdes is in deze gedachtegang meegegaan, heeft alleen maar in hun fysieke behoeften voorzien, en het voor zichzelf goedgepraat als een vorm van hulpverlening. Een vorm van liefdadigheid aan familieleden die met onvervulde fysieke behoeftes zaten, die door hun handicap niet voldaan werden. In haar ogen was het daarom ook geen seks, daar er geen sprake van liefde of intimiteit was. Dat is haar zienswijze, en als advocate heeft ze die gedachte voor zichzelf zo goed gepraat, gecultiveerd. Een vreemde hersenkronkel wellicht, deels begrijpbaar omdat bij haar verkrachting ook geen sprake was van liefde. Al was het dan wel haar vriendje, maar die heeft haar direct daarna ook laten stikken en opgezadeld met Bianca. Dus dit wat ze met haar neven doet zijn puur technische handelingen, al komt ze misschien wel klaar, maar dan nog is het puur een fysieke ontlading in haar ogen. En daarbij, heeft ze zojuist gezegd, was het puur anale seks. De mannen mochten nooit aan haar kutje zitten, of haar zelfs maar vingeren. Dat was alleen weggelegd voor haar toekomstige man, haar geliefde. Zij heeft hun wel oraal bevredigd. En het samenzijn met hun was schijnbaar nooit langer dan 15 a 20 minuten. En uiteindelijk heeft zij Bianca van haar gedachtegang weten te overtuigen en meegenomen hierin.”

Ik liet het hele verhaal op me inwerken, terwijl we rustig verder liepen. Ik was wel, vanuit mijn werk, bekend met het gegeven dat zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapten hun seksuele behoeftes hadden en daar bijna nergens mee terecht konden. Uiteindelijk zijn het ook maar gewone mensen, met een normale hormonale huishouding en de daaruit voortkomende behoeftes. En ja, er zijn ook wel een paar prostituees, misschien zelfs ook verpleegsters, die bij springen maar dat is heel zeldzaam. Ergens diep in mij voelde ik mij dan ook zeer geroerd door het initiatief van beide vrouwen, het medeleven met hun neven en hun opofferingsgezindheid ook. Tegelijkertijd irriteerde mij iets, lag iets op mijn maag, zat mij iets dwars wat ik nog niet onder woorden kon brengen.

Opeens vroeg hij aan mij: “Leo hoe kijk je hier tegen aan. Mijn schoonmoeder en moeder beweren al de hele tijd dat je met een andere oog naar gebeurtenissen kijkt. En na wat ik net gehoord heb moet ik hun wel geloven.” Ik keek hem aan en snapte helemaal niets van die laatste opmerking. Dacht rustig na over zijn vraag voordat ik mijn antwoord formuleerde: “Ik ben helemaal niet boos op hun beiden. Ik zie ook geen kwaad of slechte opzet in hun handelen, hoogstens mededogen met de medemens. Uiteindelijk hebben ze mij in formele zin niet bedrogen, hoogstens de werkelijkheid vanuit hun perspectief anders ingekleurd. Zaken die ik belangrijk vond zijn dat schijnbaar voor hun niet. Ik heb bewondering voor hun opoffering en medeleven voor hun familieleden. En ik kan begrijpen dat je daarvoor niet in de schijnwerpers wilt staan, omdat het uit je hart komt. Ik weet niet in hoeverre dit binnen jullie leefregels past, of er grenzen of afspraken door de betrokkenen overtreden zijn. Ik vind het alleen vreemd er op deze wijze achter te komen, en kan alleen maar gissen naar de reden. En dat zijn zaken die ik met hun beiden zal bespreken want ik houd niet van achterbaksheid en onrespectvol gedrag. Dat geeft negatieve energie en dat kan ik absoluut niet gebruiken in mijn leven en al helemaal niet in mijn werk. Daarom ook dat ik de rust heb opgezocht om dingen voor mezelf op orde te zetten.”

Hij keek me aan en zei zachtjes: “Dus je bent niet boos of zoiets?” Ik knikte van nee. Hij ging door: “Nee, echte regels hebben ze niet overschreden maar Lourdes had open kunnen zijn hierover dat had een hoop ellende gescheeld. Onze neven daarentegen wel, want die hebben haar niet alleen iets op de mouw gespeeld, maar haar ook gemanipuleerd. Wij zorgen voor onze mensen, gehandicapt of niet. Zij kregen wel degelijk de zorg op dat gebied. En het is onvergeeflijk dat zij Lourdes gedwongen hebben dit stil te houden. Wij hadden haar initiatief nooit afgewezen want het kwam uit haarzelf, maar dan had ze ten minste geweten dat ze niet de enige was. Nu voelt zij en in het verlengde daarvan ook Bianca zich misbruikt en dat doet pijn. Dubbel zoveel zelfs omdat het familieleden zijn. En extra pijnlijk is het omdat ze het voor jou en iedereen stilgezwegen hebben. We zullen wel als familie tegen deze neven maatregelen nemen, maar de pijn kunnen wij niet wegnemen. Weet je Leo, er zijn hier ook mensen die van BDSM houden, ook domina’s, en die nemen deze mannen vanaf nu onder hun hoede. En niet voor een paar maanden hoor, die worden opgeleid tot fulltime slaven, inclusief attributen als peniskokers, kooien en al. Die mannen krijgen het zwaar, dat kan ik je verzekeren. En elk half jaar beoordelen we de situatie.”

Ik keek hem aan en zag het verdriet van een vader in zijn ogen. Ik omarmde hem en zei: “Kom, we worden vader, grootvader en overgrootvader. Laten we daaraan denken en dit achter ons laten. De familie heeft ons nu meer dan ooit nodig.” Hij gaf me een klap op de schouder en zei: “Je hebt gelijk, er zijn mooiere dingen in de wereld dan dit” zo ging hij vrolijk lachend verder terwijl wij gearmd naar de tafel terugliepen.” Even later waren we weer bij het gezelschap en nam ik plaats tussen Lourdes en Bian die me beiden om de hals vielen en kusten, terwijl de rest van de tafel het met een glimlach aankeek. Vragen zoals ‘of ik nog boos was, of alles nu weer goed was en of ik nog van hun hield’ vlogen door de lucht. Toen ik antwoordde “dat ik nooit boos was geweest en ervoor mij in mijn gevoelens voor hun niets veranderd was” keken ze me met verbazing aan, en vroegen waarom dan al die heisa vanmiddag. Voordat ik kon antwoorden deed mijn toekomstige schoonvader dat al: “Doordat jullie ons allen hier aan tafel iets anders hebben voorgeschoteld dan wat wij in gedachten hadden. Dus hebben we aan factchecking gedaan, de verschillen besproken en daar waar nodig bijgesteld. Soms heeft de werkelijkheid meer diepgang, kleur ook, als op het eerste gezicht lijkt lieverd. Dat moest jij toch wel weten als advocate, Lourdes.”

Ik voegde dan nog toe: “Ja, jullie zijn zoveel meer nog dan ik verwacht had. Dit dorp, jullie familie overweldigen mij, verrassen mij keer op keer, op een erg mooie en goede wijze. Heel veel indrukken, veel informatie ook, en dat in een paar dagen, nog niet te spreken van de warmte en hartelijkheid van jullie familie. En jullie temperament, die levensvreugde die voor mijn gevoel hier in steen gebeiteld is, in de grondvesten van dit dorp. Daarom was ik vanmorgen onplezierig verrast door de verspreking van Bianca, te horen dat jullie seks met andere hebben. Dat kwam op dat moment erg hard binnen. Dus ben ik in gesprek gegaan met je familie om orde in mijn hoofd en gevoel te krijgen. Nee, ben geen moment boos geweest. Zag het meer als het herschikken van de kaarten, omdat ik het idee had dat ik de spelregels nog altijd niet goed begreep. En met name je vader heeft me daarbij geholpen, Lourdes. En hij zei het net goed, de werkelijkheid heeft meer diepte en kleur.

Ik had mij bijvoorbeeld nooit en te nimmer kunnen voorstellen wat voor liefdadigheidswerk jullie hier deden, ten minste dat was het voor jullie. De opoffering die jullie je getroosten voor jullie neven, over al die jaren heen. Nee, dat gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven. Jullie beiden weten niet hoe diep geroerd ik was op het moment dat je vader me hierover vertelde, hoe trots ik me voelde en was op jullie. Niet jaloers, wel in twijfel over mezelf of ik hiermee in de toekomst zou kunnen omgaan. Ook de pijn die ik voelde voor jullie toen hij vertelde over de leugens al die jaren van jullie neven en hoe zij je vertrouwen en goedheid misbruikt hebben. Daar waar ik eerder vandaag tegen je grootmoeder vertelde dat ik mijn eigen hart moest beschermen, dacht ik meer aan de pijn van een gebroken hart, nu moet ik opletten dat het niet overloopt of uit elkaar spat door de liefde van of voor jullie beiden en iedereen hier. Het is zoveel dat ik hier deze laatste dagen krijg.”

Ik heb een dikke brok in mijn keel, voel de tranen achter mijn ogen zitten, en pak van lieverlede nog maar een glas wijn. Het is doodstil aan tafel na mijn woorden, en het liefste zou ik me alweer terugtrekken en ergens in erg rustig plekje zoeken, gewoon voor mezelf en mijn emoties. Iedereen laat mijn woorden tot zich binnenkomen en tot mij verbazing is het Lourdes moeder die als eerste opstaat en mij stevig omarmt en kust, zonder iets te zeggen maar dat hoeft ook niet. Ik zie de lach in haar ogen en dat zegt meer dan voldoende. Direct daarna komt haar vader die me eerst stevig door elkaar schudt voordat hij me hartelijk omhelst en trots om zich heenkijkt en zegt: “wat een aanwinst voor onze familie krijgen wij.” En dan komen na elkaar Lourdes en Bianca op me af. Ik zie meerdere emoties over hun gezicht gaan en in hun ogen een onpeilbare diepte en zachtheid, liefde ook. Diezelfde blik die ik een paar dagen eerder bij hun grootmoeder en overgrootmoeder had gezien. Pas toen ze bijna op mijn tenen stonden, brak die grote lach door op hun gezicht en kwamen de emoties los. Woorden waren ook niet meer nodig, alles was al gezegd voor deze dag.

Ik draaide me om en vroeg of het niet tijd werd voor een dansje en waar de muziek bleef. Die vraag bleef niet onbeantwoord en binnen de kortste keren werd er gezongen en gedanst. Opeens werd er een rumba gespeeld en net als bij de flamenco kent deze ook zijn eigen stijl en interpretatie, zeg maar vrije stijl. Het is in mijn ogen ritmischer en vrolijker, voor de niet kenner luister eens naar de Gipsy Kings, daar vind je voorbeelden. En ook hier weer kwamen er spontane bjjdrages, maar niet van Lourdes en Bianca, ook hun moeder voegde zich erbij. Ze wisselden zich elkaar af, dansten met mij en wat later ook mijn schoonvader en zo werden de emoties van deze dag verwerkt.

Ik was ook benieuwd waar dat enthousiasme en die geilheid vandaan kwam. Het was nog heftiger en zeer zeker leuker, spannender dan thuis in Nederland. Ze moesten lachen en Lourdes zei dat het door mij kwam, ik iets losgemaakt had bij hun beiden, de geest uit de fles was zogezegd, en dat dat niet meer terug te draaien was. Als ze dat nog wel wilden, wat dus niet zo was.

Maar dat is voor het volgende deel.