uiteindelijk oh zo verrassend en mooi.

Beste lezers. Dit is een erg lang verhaal, waar ik weken bezig mee geweest ben. Soms leuk, soms confronterend, of verbijsterend, maar de basis blijft toch de liefde, het opstaan en vechten voor dat kleine stukje wat het leven de moeite waard maakt. Het is gebaseerd op waargebeurde zaken, en opsplitsen is nooit een optie voor mij geweest.

Het is geen puur seksverhaal, nee eerder weergave van een rauwe werkelijkheid, van hoe het leven soms kan zijn.

En eerlijk gezegd heeft het me uitgeput, ben ik even leeg en hard aan vakantie toe.

JohanK

Meer kan ik niet zeggen over een keuze die ik dik 10 jaar geleden gemaakt had. Over hoe ik met open ogen in die val gelopen was, mijn intuïtie, echt alle rode vlaggen, genegeerd had. En hoeveel tijd en energie het me wel niet gekost had, om mij hieruit los te wrikken, mij zelf terug te vinden.

Laat ik me voorstellen, mijn naam is Rob. Op het moment dat dit verhaal begon was ik 29 jaar, geboren in het zuiden van ons land. 1.92 mr., atletische figuur. Na mijn afstuderen als hartchirurg had ik mijn voornemens om eerst een klein jaar over de wereld te reizen in daden omgezet.

Voor de laatste pakweg 5 weken van deze wereldreis had ik gekozen voor een motorrit door de U.S. En alles wat ik mij daarbij voorgesteld kwam uit. Die prachtige uitzichten, die mooie rustige wegen in het Midden van de U.S. Genieten meer was het niet. Nu in de laatste 2 weken van mijn reis reed ik vanuit Dallas naar San Francisco. Niet de kortste route maar via Colorado, Salt Lake City etc. Geen haast, gewoon lekker genieten. Ergens aan het begin van de tweede dag van deze laatste reis nam ik impulsief een afslag, met het idee om via wat kleinere wegen naar mijn bestemming te rijden, binnen door zeg maar.

Een beslissing die mijn wereld op de kop zette, mijn toekomst een wending gaf die ik nooit had kunnen voorspellen. En daarmee begint ook dit verhaal.

Eerlijk gezegd genoot ik van die beslissing, reed door prachtige gebieden heen, door kleine en soms zelf verlaten dorpjes en maakt na een kleine 2 uur een tussenstop in een zeg maar klein gehucht. En dat was zelfs een te groot woord, een tiental huizen, en een tankstation annex drive-in, meer niet. Vulde de tank bij en ging die drive-in binnen voor een kop koffie en iets kleins om te eten.

Naast mij was er alleen een oudere man en de vrouw achter de bar aanwezig. Die man leek net als ik op doorreis te zijn en deed zich tegoed aan een hamburger. Niks bijzonders, totdat hij opeens in elkaar zakte. Ik was er als de kippen bij, net zoals de barvrouw. Haar schoof ik aan de kant, zeggende dat ik een arts was. Constateerde al snel dat hij een hartaanval had en probeerde hem te reanimeren, tegelijkertijd tegen de barvrouw zeggende dat ze een arts of het ziekenhuis moest bellen. Intussen doorzocht ik zijn zakken en vond een doosje met pillen. Waarvan ik hem er een gaf. Het daarop volgende halfuur of meer heb ik bij hem gezeten, hem gekalmeerd, gezegd dat ik een arts was en er hulp onderweg was. Dat duurde langer dan ik verwacht had, uiteindelijk kwam er na dik 30 minuten een ambulance aanrijden, geëscorteerd door een politieauto. En toen ging het ook razendsnel. Een van de politieagenten had nog mijn gegevens genoteerd, mij bedankt voor de hulp en dat was het dan ook weer.

Meer niet en wat later ben ik door gereden naar de volgende stad om daar te overnachten. 5 dagen later kwam ik in San Francisco aan, leverde de motor in en boekte een hotel in het centrum van de stad. Mijn terugvlucht zou pas over een week, op een woensdag, zijn, zodat ik alle tijd had om de stad en omgeving beter te leren kennen. Het hele incident van afgelopen week was al min of meer uit mijn geheugen gewist.

Tot zondagmiddag. De dag die ik had uitgekozen om eens rustig door de binnenstad van San Francisco te wandelen, de sfeer te proeven zogezegd. Bij terugkomst in het hotel, in de late namiddag, zei de receptioniste tegen mij dat er 2 mensen op mij zaten te wachten en verwees mij naar een kleine bar op de bovenste verdieping. Ik was stomverbaasd en nieuwsgierig tegelijkertijd. Want ik kende echt niemand in de States en had pas op het laatste moment voor dit hotel gekozen.

Eenmaal op de bovenste verdieping aangekomen bleek dat de bar zo goed als leeg was op 2 mensen na. Bij mijn binnenkomst stonden ze op, een oudere man en een jongere vrouw van pakweg 24 jaar. In eerste instantie herkende ik de man niet, pas toen hij mij de hand schudde kwam die herinnering aan dat incident weer naar boven. Hij stelde zich als Mark Davis voor en vervolgens zijn dochter Mavis, zeggende: “Kijk, dit is de man waaraan ik mijn leven te danken heb.” En daarna tegen mij: “Wat was het moeilijk om jou te vinden. Ik ben blij dat het ons toch nog gelukt is, want ik wilde je nog persoonlijk bedanken voor wat je gedaan hebt voor mij.” Ik: “Dank u wel, maar daar had u niet al die moeite voor hoeven te doen. Het is mijn werk, hiervoor ben ik nu eenmaal opgeleid.”

Daar nam hij geen genoegen mee, hij wilde me absoluut belonen voor het redden van zijn leven. Echter, hoe harder hij probeerde hoe resoluter ik het afwees, het zelfs als een belediging ervaarde. En zijn dochter, die zat alleen maar verbaasd en lachend toe te kijken. Waarschijnlijk was ze het niet gewend dat iemand haar vader zo op zijn nummer zette.

Eindelijk drong het tot hem door dat ik niet te koop was, bij mijn principes bleef. En schudde hij mij de hand. Daarna switchte het verhaal en toonden zij interesse in de persoon die ik was. En vertelde ik hun over mijn studie, mijn wereldreis en dat ik vanaf volgende week, na mijn terugkomst in Nederland, werk zou gaan zoeken. Dat er meer dan genoeg aanbiedingen lagen, ik mij daar echt geen zorgen over maakte.

Toen gooide hij een visje uit. Hijzelf was vastgoedondernemer en als zodanig was hij ook eigenaar van een drietal ziekenhuizen, zelfs lid van de raad van bestuur. Hij wist dat ze verlegen zaten voor een hartchirurg en bood me een baan aan. Ik was niet direct overtuigd want eerlijk gezegd ben ik meer een stadsmens, houd van de atmosfeer van steden als Amsterdam, Utrecht of Maastricht of bv Barcelona. En de regio waar hij vandaan kwam, was in mijn ogen saai. En oerconservatief, dus niet echt iets waar ik me thuis zou voelen, om zat te springen. Dus hield ik het af, en toen zonder dat ik het doorhad werd er een andere troefkaart uitgespeeld, zijn dochter Mavis.

Een bloedmooie vrouw, die gegarandeerd cheerleader geweest moest zijn. 1.76 lang, blond, lang haar dat in krullen over haar schouders viel. En op het eerste oog een groot stel borsten. Ook nog eens ongetrouwd, ik zag ten minste geen enkele ring aan haar vingers. Zij legde een hand op mijn onderarm, bedankte me voor het redden van haar vader, en stelde toen voor dat ik misschien eerst eens een kijkje moest nemen voordat ik een besluit nam. Ik weet niet meer wat me heeft doen besluiten om daarop in te gaan, maar het pleit was al min of meer beslecht.

En toen ging het snel. Voordat ik het wist zaten we in hun privé vliegtuig op weg naar hun woonplaats. Mavis en ik zaten naast elkaar, haar vader achter ons. Zij had haar hand subtiel op de mijne gelegd, terwijl we zaten te praten. Ze vertelde over haar familie, haar 2 jongere zussen Megan en Joyce en over het werk dat ze deed, t.w. de PR voor haar vaders bedrijven. En tussen neus en lippen vertelde ze me dat ze 24 jaar oud was, nog ongehuwd, ook geen vriendje, slechts dat ze nog niet de juiste man in haar leven ontmoet had, me nu in mijn hand knijpend. Dat deed me naar haar opkijken en ik zag een glinstering in haar ogen. Dat had eigenlijk al de eerste rode vlag moeten zijn, maar ik negeerde deze.

Subtiel hoorde ze me uit. Ik sprak over mijn familie, mijn 2 jongere zussen, die nu, zolang ik weg was in mijn huis woonden. Dat wij sinds 8 jaar wees waren, onze ouders verongelukt waren, en ik de verantwoordelijkheid op mijn schouders genomen had voor hun verdere opvoeding. Ook dat ik momenteel geen vriendin had, al een paar jaar eigenlijk niet meer. Dat deed haar glimlachen en weer voelde ik haar in mijn hand knijpen.

Voor dat ik het doorhad zette de landing zich al in, waren we al op weg naar hun huis. Nou ja, huis is een klein woord, het was echt een enorm groot landgoed met een joekel van een oud herenhuis, of wellicht ranch, in het midden. Ik stond met mijn mond vol tanden te kijken, totdat ik opeens door een tweetal armen omhelst werd. De moeder van Mavis, Joan, dus die me hartelijk bedankte en welkom heette. Zeker zo mooi, wellicht zelf mooier als Mavis, en zoals ik later hoorde pas 44 jaar oud. En ze stelde me wat later voor aan haar 2 andere, jongere dochters, die wel een kopie van haar konden zijn, om mij vervolgens mee naar binnen te slepen. Waar ik me opnieuw vergaapte, nu aan de luxueuze inrichting, de allure van deze woning.

Ik werd naar een serre of beter een overdekt terras aan de achterkant van het huis gebracht, waar we ons vervolgens neervlijden. Kreeg een glas whisky aangeboden wat ik vriendelijk afsloeg, zeggende dat ik geen alcohol dronk, ondermeer vanwege mijn beroep. Zag daarop een glimlach op het gezicht van zowel Joan als Mavis komen, en dat had eigenlijk de tweede rode vlag moeten zijn. Weer legde ik deze naast mij neer, en de derde kwam er vrijwel direct achteraan.

Ik leunde achterover in mijn stoel terwijl Mark, die trouwens pas 51 jaar oud bleek te zijn, hun bijpraatte over onze ontmoeting in dat hotel en over de reden waarom ik nu hier was. Intussen observeerde ik iedereen en vielen me 2 dingen op. Op de eerste plaats viel me de kleding van de dames op, weinig kleurrijks, lange rok, gelukkig niet zwart, en een zedig bloesje. Het tweede wat me triggerde, was hoe timide deze vrouwen waren, zelfs Mavis was nu wat terughoudender.

In mijn voordeel sprak alleen maar dat ik nog nooit in Staphorst of de Biblebelt geweest was, ofwel geen beeld had van hoe de vrouwen zich daar kleden en gedroegen. Natuurlijk had ik wel eens vrouwen uit die regio in Utrecht gezien, en had je ook nog die oerdegelijke christelijke studentenvereniging. In mijn nadeel sprak dan wel weer dat ik wist dat de ‘binnenlanden’ van de U.S. Oerconservatief en zeer godsdienstig waren. Maar daar stond ik op dat moment niet bij stil, geïntimeerd dat ik was door de luxe. Wat ik niet verwacht had bij zeer gelovige personen, met het idee leefde van bescheidenheid. Maar dit is allemaal achteraf praten ik ben er toen gewoon ingeluisd.

De 2 daaropvolgende dagen heeft Mavis mij onder haar hoede genomen. Op maandagochtend was haar vader er nog wel bij, stelde me ook voor aan de eindverantwoordelijke van dat ziekenhuis maar dat was dan het ook wel.

Alle medewerkers die ik daar ontmoette waren warm, open en erg hartelijk. Het ziekenhuis zelf zag er meer dan professioneel uit, nieuwste apparatuur etc. Het overdonderde mij, en ik zag Mavis glunderen. De dag daarna nam ze me mee naar de 2 andere ziekenhuizen die pakweg 100 mijl van dit ziekenhuis aflagen, in verschillende richtingen. Teken je het uit dan kreeg je gewoon een grote driehoek van het gebied dat zij ‘coverden’. Geen enkel ander ziekenhuis in de buurt, dus ook geen concurrentie. Het vervoer tussen deze ziekenhuizen ging per helikopter, zodat er snel artsen konden worden ingevlogen indien dat noodzakelijk was. Of natuurlijk om patiënten op te pikken Ik was overweldigd en al bijna over de streep getrokken. Het laatste duwtje was het appartement dat ik aangeboden kreeg. Geen huur, niks. Net onder de rooftop van een groot en luxe appartementencomplex, 5 minuten lopen van het ziekenhuis. Ik zei tegen Mavis dat dit veel te groot voor mij alleen was, ik tevreden was met een klein driekamer appartement, ofwel geen bijzondere wens had. Waarop ze alleen maar lachte, en zei: “Wie weet wat de toekomst brengt”, wetende dat ik al toegehapt had.

Blijkbaar heb ik toch nog een helder moment gehad, bij het ondertekenen van die arbeidsovereenkomst. Ik weet niet waarom, maar het werd geen contract voor onbepaalde, maar een met een looptijd van 4 jaar. Geen 3, geen 5, slechts 4 jaar en ik hield mijn voet stijf. In hun ogen zag ik dat het hun niet deerde, overtuigd dat ze waren dat ik langer zou blijven. Een andere rode vlag die ik negeerde. Ik zou redelijk goed gaan verdienen, maar daar deed ik het niet om, dat interesseerde me weinig. Dankzij de erfenis van mijn ouders zaten mijn zussen en ik er meer dan goed bij.

Nee voor mij was dit een mooie kans om zeer goede ervaring te kunnen opdoen, eentje die ik kon toevoegen aan mijn C.V. En dat vertelde ik hun ook, dat het mij niet om het geld ging, maar om de mogelijkheid om eens in een andere keuken te kunnen kijken. En dat klopte wel, maar of het de moeite waard was, tja?

Ik kon bij wijze van spreken al direct beginnen, maar nam nog even de tijd om op en neer naar Nederland te vliegen. 2 Weken, niet meer, en bracht deze dagen met mijn beide zussen door, omdat wij na het ongeluk van onze ouders op elkaar aangewezen waren en ik een soort van surrogaat vader geweest was. Daarnaast had ik ook wat laatste administratieve zaken afgewikkeld voordat ik definitief verhuisde.

Bij terugkomst werd ik verwelkomd door Mavis, die me direct naar mijn nieuwe appartement bracht. Tot mijn grote verbazing was dat al deels ingericht, door haar, zo vertelde ze mij, mij lief en lachend aankijkend. Ik wilde haar niet teleurstellen, maar dit was absoluut niet mijn stijl. Aan de andere kant was ik ook weer niet van plan om veel van de ruimtes gebruik te maken, de keuken, slaapkamer en salon was meer dan voldoende voor mij. Het zette me wel aan het denken, en vroeg me af waarom zij zoveel moeite voor mij deed. Te meer daar het hier niet bij bleef.

Na een korte inwerkperiode van pakweg 2 weken, had ik het vertrouwen van iedereen al gewonnen, en daarmee kreeg ik ook meer te doen. Voor mezelf had ik een soort dagelijkse routine opgebouwd. Om 6 uur ging de wekker, om 6.15 dook ik het zwembad, wat bij dit complex behoorde, in. Om 7.30 een klein ontbijt en om 8.00 was ik in het ziekenhuis. 2 maal per week werkte ik een dag op een van de andere locaties en zat ik om die tijd met een aantal andere collega’s, van andere disciplines, in de helikopter. Meestal was ik niet voor 19.00 thuis een enkele keer zelfs wat later. Maar het beviel me, mij hoorde je niet klagen. Mijn werk en mijn patiënten waren alles voor mij, en daarbij had ik het geluk dat ik alleenstaand was. Nog dus, want vrijwel elke avond werd ik opgevangen door Mavis. Die oftewel het eten al had klaar gemaakt, dat soms door haar moeder was gemaakt, of ze sleepte me mee naar een lokaal restaurant. Ik raakte gewend aan haar, ze had een prettig karakter, een luisterend oor, een scherpe intelligentie en was altijd in voor een goed gesprek. Wat mij erg in haar aantrok was haar liefde voor het geschreven woord. Zij schreef zelf kleine verhalen voor jonge kinderen, haar zussen vrolijkten deze dan weer op met kleine tekeningen. Ze zeiden dat deze verhaaltjes bedoeld waren voor hun toekomstige kinderen, om deze later voor te lezen. Soms aten we bij haar ouders, vaker nog schoof een of beide zussen aan. En zo een avond eindigde dan meestal met een bordspel of partijtje kaarten.

Het was gezellig, we groeiden langzamerhand naar elkaar toe. Soms kwam er een zoen bij kijken, meer niet. Intiemer werd het niet, dat hield ze af. Niet dat ze het niet wilde, ik zag de hunkering in haar ogen, de rode kleur op haar wangen, en soms ook de hardere tepels in haar bloesje. Maar het was not done, intieme gemeenschap was iets voor na het huwelijk, zo werd me duidelijk gemaakt. Maar ook dat moet men dan met een korreltje zout nemen, maar daar kwam ik te laat achter.

Ik werd langs de meetlat gelegd, en al snel had ik een eerste minpuntje te pakken, t.w. mijn Kerkbezoek op zondag. Daar vielen haar ouders over, dat ik nooit verscheen. Tot mijn grote verbazing sprongen alledrie de zussen voor mij in de bres. Sowieso had ik eens in de drie weken standby dienst in het weekend, daarnaast maakte ik langere dagen dan mijn collega’s doordat ik veel tijd besteedde aan mijn patiënten, zo zeiden ze. Aandacht voor hun had voor of na een operatie, en dat kostte nu eenmaal extra tijd. Ze kregen het zelfs klaar de lokale geestelijke aan tafel uit te nodigen om hun ouders hiervan te overtuigen. En die goede man scheen gezegd te hebben dat ik korter bij God stond dan hij. Doordat ik dagelijks het leven van mensen in mijn handen had, en dat ik ook mijn tijd nodig had om uit te rusten, om zijn werk goed te kunnen uitvoeren. Daarmee was het pleit beslecht, was bij wijze van spreken de loper voor mij uitgelegd. En zag ik Mark in zichzelf grijnzen, alsof hij de hoofdprijs gewonnen had. Alweer een gemiste rode vlag.

Vanaf dat moment veranderde de dynamiek tussen Mavis en mij. Zij was nu vrijwel ieder vrij moment bij mij. We ondernamen meer dingen samen, leerden elkaar beter kennen en dat beviel me wel. Ik vroeg haar op de ouderwetse manier ten huwelijk. Eerst haar ouders om toestemming gevraagd, en haar daarna een aanzoek gedaan. Op een zaterdagavond in een classy Italiaans restaurant ben ik door de knieën gegaan voor haar. Het hele restaurant ging bij wijze van spreken uit haar voegen bij dit aanzoek, de daaropvolgende champagne was op kosten van het restaurant. In die weken daarop waren we meer close, nog altijd zonder intiem te zijn. Dat stelde ze uit tot na het huwelijk, volgens de traditie in deze gemeenschap.

De bruiloft was 4 maanden later, net geen 2 jaar nadat ik haar voor het eerst ontmoet had. We wilden beiden niet al te lang wachten, het verlangen naar elkaar was te groot. Naast mijn 2 zussen, die ook mijn getuigen zouden zijn, had ik mijn drie beste vrienden met hun vrouwen uitgenodigd. Hun wel verteld zich niet al te bloot te kleden, welk advies ze gelukkig opvolgden. De 2 zussen van Mavis waren haar getuigen. Het werd een feest zoals je vaker in die Amerikaanse films ziet, te groot voor mij eigenlijk.

Mijn beide zussen hadden in die paar dagen trouwens grote indruk op Mark gemaakt. Niet zozeer door hun uiterlijk maar meer door hun achtergrond. Mijn oudste zus, Christel, was 2 jaar ouder als Mavis, de andere, Marloes, even oud. Christel was afgestuurd als juriste, gespecialiseerd in zeg maar financieel recht, fraude zaken en witwassen. Marloes was econome ook gespecialiseerd op deze terreinen maar dan vanuit een andere invalshoek. Beide werkten voor de overheid en vulden elkaar goed aan.

Mavis en ik hadden ervoor gekozen om de huwelijksnacht in ons appartement door te brengen en dan 3 dagen later samen met mijn familie en vrienden naar NL te vliegen. Want onze huwelijksreis zou in NL beginnen en 4 weken later eindigen in Lissabon.

In ons huwelijksbed lag ik te wachten op haar, tot ze de badkamer uitkwam, in een prachtige, maar ook lichtelijk, preutse nachtjapon. Tot over haar knieën, vorm- en kleurloos. Aan de bovenkant gelukkig nog wel dunne bandjes. Daar stond ze nu, timide, verlegen, fragiel, onzeker, angstig ook zo te zien, met haar hoofd naar beneden, alsof haar iets vreselijks te wachten stond. Ik vroeg me af wat haar vriendinnen, haar moeder misschien zelfs, wel niet gezegd hadden over de huwelijksnacht, de seks etc.

Ik lag al naakt in bed, trok nu snel een short aan, en stapte rustig op haar af. Nam haar bij de hand, duwde zachtjes haar hoofd naar boven en keek haar in de ogen. Omarmde haar, gevolgd door een lange, diepe tongzoen. Ze ontdooide een beetje en ik nam haar rustig mee naar bed. Deed geen enkele poging om haar te ontkleden, maakte alleen maar het bed open zodat ze erin kon kruipen. En ging naar mijn kant, naast haar liggen met mijn hoofd naar haar toe. Streelde haar gezicht, haar haren, kuste haar ogen, neus, wangen alles. Rustig zonder haast te maken, en ze gaf zich geleidelijk aan mij over. Zo kuste ik haar nek, likte haar oren, haar kaaklijn om vervolgens naar haar oksels en armen te gaan. Gewoon langzaam haar lichaam verkennend. Zo streelde ik haar armen, rug ook een beetje, zonder enige vorm van haast. Zeg maar een kleine massage. Haar iedere keer teder kussend , in de ogen kijkend en zag haar beetje bij beetje tot rust komen, genietend van mijn tedere aanrakingen. Opeens ging ik naar beneden, waarop ze schrok. Ik deed niets bijzonders, speelde alleen met haar tenen, nam ze een voor een in mijn mond, likte ze en sabbelde er een beetje op. Daarna met mijn tong over haar voeten, onderwijl haar kuiten masserend. Hoger ging ik nog niet, slechts met mijn tong tot aan haar knieën. En ging weer naar boven, haar weer liefdevol kussend, en vroeg haar op haar buik te gaan liggen. Dat deed ze, en ik haalde vervolgens haar beide armen door die bandjes zodat ik haar japon wat omlaag kon schuiven. Ze sidderde een beetje, of het van angst of genot was, kon ik niet zeggen.

En begon haar rug te masseren, tot net boven haar billen. Maakte er tekeningen op die ze moest raden. Na verloop van tijd vroeg ik of ze zich wilde omdraaien. Dat deed ze nu zonder gene, ze was ontdooit, en voor het eerst zag ik haar prachtige borsten, haar tepels keihard nu. Ze keek me verliefd aan, geen angst meer in haar ogen, gewoon een lach vermengd met nieuwsgierigheid, verlangen en opwinding. Alweer verloren we ons in een lange kus terwijl een van mijn handen tegelijkertijd haar buik streelde. Ik voelde hoe ze zich tegen mij aandrukte, haar borsten nu tegen mijn buik en borst. Ze gaf zich nu helemaal aan mij over, vertrouwde me en ik betaalde dat dubbel en dwars terug. Ze wist niet wat haar te wachten stond, liet het gewoon over zich heenkomen.

Mijn vingers en tong dwarrelden nu over haar buik en borst. Ik speelde met haar borsten, likte elke plekje maar vermeed nog altijd haar tepels. Cirkelde er met mijn vingers en tong langs, terwijl mijn handen langzaam naar haar schaamstreek gingen. Ze opende voorzichtig haar benen, ik streelde de binnenkant van haar dijen en lies, vermeed echter de hete punten. En voelde haar opwinding stijgen, ze drukte haar borsten en dijen tegen mijn handen hopende, verlangde dat ik haar erogene zones zou aanraken, verwennen. Ik speelde met haar, haar opwinding vergrotend totdat ik mijn mond op een van haar tepels plaatste en mijn hand haar schaamlippen streelde. Ze ontplofte bijna, zo extreem was haar orgasme zonder dat ik haar nog gepenetreerd had. Een paar minuten later lag ze bij te komen, niet begrijpend wat haar overkomen was. Maar dit was pas het begin, ik ging nu met mijn hoofd en tong naar beneden. Ze wilde me eerst wegduwen, maar mijn eerste likje over haar schaamlippen en clitje veranderde dat. Nu pakte ze mijn hoofd en duwde dat harder tegen haar poesje. Mijn armen over haar onderbenen, haar kletsnatje kut nu volledig bereikbaar voor mij en toen begon voor mij het genot, want ik ben gek op beffen, kan er geen genoeg van krijgen en Mavis kreeg nu voor het eerst van haar leven deze ervaring. Het enige minpuntje waren de haren, maar gelukkig ging ze de volgende dag al mee in mijn verzoek om alles weg te scheren. Sommige ervaringen zijn nu eenmaal onuitwisbaar, voor niets in te ruilen. Ik weet niet hoelang ik haar zo verwend heb, maar op een bepaald moment was het genoeg voor haar, wilde mijn pik voelen.

Ze ging voor me liggen, missionaris stijl maar dat wees ik af. Trok haar boven op mij, speelde even met haar nog altijd harde tepels en manoeuvreerde haar zodanig dat mijn pik in haar kutje verdween. En realiseerde me dat ze geen maagd meer was, meer niet. Heb er ook nooit naar gevraagd, totdat het te laat was. Het standje, WoT, was onbekend voor haar, maar ze genoot met volle teugen. Pas in de vroege ochtend vielen we uiteindelijk in slaap. Later die ochtend zei ze alleen maar tegen mij: “Dit is zo veel mooier als wat iedereen tegen mij verteld heeft. Als dit seks is, wil ik dat wel elke dag.” En ging ze verder: “Wij hebben nooit seksuele voorlichting gehad. Alleen maar dat de vrouw geboren is om kinderen te krijgen, haar man moet gehoorzamen. En mijn moeder en vriendinnen hebben gezegd dat ik gewoon stil moest blijven liggen, de man zijn kwakje in mij kwijt moest. Meer niet.” Ik was stomverbaasd, maar bedacht me gelukkig dat ik iets dergelijks ook ooit gehoord over die Biblebelt. Had dit alleen niet hier verwacht, vraag me niet waarom.

Daarna hielp ik haar eerst met het scheren van haar kutje en wilde ze als test weer gebeft worden. We lagen tot aan de vroege middag in bed, totdat zachtjes op de slaapkamer deur geklopt werd. En daar stond Megan die zei dat men in het restaurant zat te wachten op ons. De brunch op de dag na de bruiloft voor familie en intieme vrienden. Dat waren we totaal vergeten, en als een speer douchten we ons en kleden ons aan. Met een klein uur vertraging kwamen we aan. Mijn zussen en vrienden lachend, de familie en haar vrienden verbaasd of geïrriteerd. Mavis lachte alleen maar naar hun allen, en zei dat ze erg gelukkig was, ze heerlijk geslapen had, terwijl ze me een knipoog gaf.

Maar daar bleef het niet bij, ze was los en deze nacht en ochtend was pas het begin. We bleven een dikke 10 dagen in Nederland. En we lieten haar, want ook mijn zussen vergezelden ons op onze dagtochten, de diverse kanten van Nederland zien. Naast Amsterdam, Delft, Volendam natuurlijk, Utrecht, maar ook de Biblebelt en Staphorst. Ze had geen flauw benul wat haar overkwam, waar ze in beland was, geen idee waar ze aan toe was, een nieuwe wereld ging voor haar open. Ze kreeg van mijn zus de Kama Sutra cadeau, het leek wel alsof ze een sprookje binnenliep. Ze maakte kennis met die vrije seksuele cultuur in Europa, het gemak waarmee wij over seks praatten, alsof ze een ander universum was binnengewandeld. Of ik er goed mee gedaan weet ik, bij terugkomst in de U.S, was ze veranderd, en zwanger. In ieder geval waren binnenshuis alle remmen los, werd de Kama Sutra in de maanden daarna voor een groot deel afgewerkt. Alsof er iets in te halen was. Wat mij wel opviel dat dit boek erg goed opgeborgen werd, niemand er iets van af mocht weten.

Maar hier bleef het er niet bij bij. En dan kom je weer op die ‘vrouwentalk”. Sowieso deelde ze alles met haar zussen, maar ook met een kleine groep van vriendinnen. Haar vriendinnen bekeken me nu nieuwsgieriger, met andere ogen en regelmatig met een vage lach, of was het uit jaloezie?

De hele periode tot vrijwel de geboorte van onze zoon Simon, hadden we een onstuimig liefdesleven. Zwanger of niet ze was er net zo dol op als ik. Maar dat veranderde na de geboorte van onze zoon. Het leek wel of haar zin van de ene op de andere dag verdwenen was. Ik dacht dat het een post natale depressie was. Uiteindelijk duurde het bij haar bijna 6 maanden, voordat ze voorzichtig weer wat toenadering naar mij zocht. Heel voorzichtig in het begin, wat knuffelen, aaien, massage geven etc. Beetje bij beetje kwam de lach bij haar terug, en daarmee het verlangen.

Maar niet zo wild meer als voorheen, er bestond nog altijd een zekere afstand tussen ons, die ik niet overbruggen kon. Ze was daarbij vaker afgeleid, moe zoals ze zei. Onze kleine vergde ook wel veel van ons, zeker omdat hij vaak ‘s nachts huilde.

Dat was mijn verklaring, totdat ik onaangenaam verrast werd. Het gebeurde op een dinsdag, na een lange vermoeiende dag. Na een laatste ronde langs mijn patiënten vond ik op mijn bureau een enveloppe. Geen afzender niets, alleen maar mijn naam erop. Ik schonk een glas water in en nam uitgeput plaats in mijn bureaustoel. Keek naar de brief, pakte hem na een aantal minuten op. Speelde er een beetje mee, voordat ik hem openende, nieuwsgierig als ik was. Er zaten een viertal foto’s in, de eerste van Mavis innig geramd met een andere man. Op de tweede foto, bij de ingang van een hotel, waarop je hun zag kussen, niet gewoon een kus maar een erg intieme. Op de volgende foto, na middernacht, kwam deze man dat hotel weer uit. Deze foto’s waren van een zaterdagavond, de laatste, waarop ze alleen het hotel verliet, van de volgende ochtend. Ik keek naar de timestamps en zag dat deze van 5 weken geleden waren, toen zij samen met een tweetal collega’s een workshop in Austin hadden bijgewoond. Ik had vrijwel dat hele weekend op een andere lokatie gewerkt, en was pas zondagavond afgemat thuisgekomen. En was opgevangen door Mavis alsof er niets gebeurd was.

Diezelfde avond heb ik nog een van die 2 collega’s gebeld en na wat aandringen zei ze dat Mavis achtergebleven was met een man. En kreeg een foto toegestuurd, waarop ze met iemand innig gearmd een restaurant binnen stapte. Ik vergeleek de foto’s en zag dat het dezelfde man was, waarmee ze later het hotel binnenging.

Ik heb, denk ik, zeker een half uur naar deze foto’s zitten kijken, e.e.a overdenkend. Simpelweg omdat het er bij mij niet inging. Misschien omdat ik het niet verwacht had van mensen in deze oerconservatieve en degelijke omgeving. Vroeg me ook af of ik iets gemist had. Ja, ze was afstandelijk geweest, kil ook. Had ik dit dan verward met die prenatale depressie. Of had ze die gefaket? Zou zo maar kunnen, ik wist het gewoon niet, kon het niet plaatsen. Daarbij was het een korte sessie, maximaal 2 uur naar de timestamps kijkend. Dus besloot ik het even voor mezelf te houden, haar er nu nog niet mee te confronteren. Wilde ook weten of dit iets eenmaligs was of niet.

Maar toeval bestaat niet, want later die week, op donderdag, vond ik weer een enveloppe op mijn bureau. Nu met slechts 2 foto’s, en te zien gemaakt bij een soort van cabin, op pakweg 45 minuten rijden van onze stad, een kleine 2 maanden geleden. Een andere man dan op de eerste foto’s, op de eerste foto kust ze de man gepassioneerd bij de ingang van deze cabin, de tweede een dik uur later als ze de cabin verlaat. Maar niet echt gelukkig uitziet, zo komt het ten minste op mij over. Diezelfde avond had ik mijn advocaat gebeld, hem de foto’s doorgestuurd en gevraagd er een privé detective op te zetten, om uit te zoeken wie die mannen waren en of dit iets eenmaligs was, en of er anderen geweest waren.

Nog altijd hield ik mijn mond tegenover haar, ging haar wel beter bestuderen. Maar er viel me niets op, of was ik te dom, te naïef?

De dagen hierna heb ik uitgebreide gesprekken met mijn beide zussen gehad. Hier, in deze oerconservatieve omgeving, kende ik niemand waarmee ik dit topic van overspel kon bespreken. Hier was het zwart wit denken, en kende men maar een oplossing voor overspel: scheiding.

Mijn zussen stonden er wat rationeler in, vroegen me uit. Of dit al eerder voorgekomen was, hoe lang het duurde etc. En natuurlijk hoe ik er mij bij voelde. Ze probeerden zich ook in Mavis te verplaatsten, waren tijdens onze huwelijksreis redelijk goed bevriend met haar geraakt. En omschreven haar als een naïeve vrouw, ik niet te hard van stapel moest lopen. Want, zo zeiden ze, wat weet ze nu van de wereld, van mannen af.

De dinsdag erop kreeg ik al uitsluitsel via mijn advocaat. De detective had de namen en wat achtergrondinformatie over beide mannen weten te achterhalen. Ten eerste bleken beiden getrouwd te zijn, met kinderen zelfs. Op de tweede plaats werkten ze voor partners van haar vaders bedrijf. En daar golden erg strenge ethische regels. Meer was er niet, zo kreeg ik te horen. Ook geen andere buitenechtelijke affaires. Dit laatste was wel een opluchting voor mij, en na ruggespraak mijn zussen besloot ik het gesprek met Mavis aan te gaan. Niet gedurende de week, maar in het weekend.

Met mijn advocaat had ik diezelfde dag ook nog een gesprek m.b.t. een eventuele scheiding. En de ouderlijke zeggenschap over mijn zoon. En dan zijn ze in deze staat erg rechtlijnig. Als een vrouw overspel gepleegd heeft, zijn haar kansen minimaal en krijgt ze ook bijna niets mee. Dat laatste hoefde voor mij ook weer niet, het eerste was wel belangrijk. Het enige minpuntje was mijn eventuele verhuizing naar NL, en daarmee samenhangend de bezoekrechten. Die middag hebben we diverse scenario’s uitgewerkt, om op alles voor bereid te zijn.

Helaas haalde dat weekend de realiteit me ook weer in. Het voornemen was om e.e.a. rustig met Mavis te bespreken. Bij thuiskomst die vrijdagavond trof ik echter een grote chaos, bende, in mijn huis aan. En dat was het begin van een van de lelijkste en vreemd genoeg ook leerzaamste periodes uit mijn leven. Toen ik de deur van ons appartement openmaakte trof ik een woedende, schreeuwende Mark aan, in gezelschap van 4 huilende personen, 3 vrouwen en een baby. Alleen Mavis huilde niet, zat er ongedaan, lusteloos bij alsof het haar niets deed, niet interesseerde.

Bij mijn entree kreeg ik door Mark al direct een aantal verwensingen naar mijn hoofd geslingerd, onder andere dat ik geen echte man was, iemand die zijn vrouw niet onder controle kon houden, een gelukszoeker en nog veel meer. Ook dat hij ervoor zou zorgen dat ik per direct ontslagen zou worden. Ik kreeg zelfs niet eens de tijd om mijn jas uit te doen, en mijn aktetas op te bergen. Mark was witheet, bruiste van woede, schuimbekte bijna en ik had de nodige moeite om hem te kalmeren.

Beetje bij beetje kreeg ik de reden te horen achter deze woedeaanval. Hij had dezelfde 2 foto’s als ik gekregen, die van die cabin. Nu echter met een brief erbij, pure chantage, als hij niet zou betalen, zouden deze foto’s gepubliceerd worden. En opnieuw ging hij over de rooie, kon woede niet beheersen, en viel uit naar Mavis en even later naar mij. Haar een overspelige slet noemend, zij niet meer zijn dochter was etc, etc.

En opeens stond ik daar, recht tegenover hem, Mavis verdedigend. Ik hoor me nog zeggen dat hij niet het recht had om zo over mijn vrouw te praten, haar zo te beledigen. En toen veranderde er iets binnen in mij.

Het besef drong door dat ik instinctief de juiste beslissing genomen had om voor Mavis en mij op te komen, voor ons te vechten. Al had ik nog niet met haar over haar overspel gesproken, toch voelde dit meer dan goed aan. Net zoals mij regelmatig overkwam bij een moeilijke operatie en dan soms uit instinct of intuïtie een bepaalde beslissing nam, die achteraf altijd juist bleek te zijn.

Dit was ook zo een beslissende moment. Zoals ik altijd vecht voor het leven van mijn patiënten, deed ik dat nu voor ons, voor mijn gezin, mijn geliefden.

En hij zag dat, merkte die overtuiging die vastberadenheid in mijn ogen op, en wilde vervolgens uithalen. Fysiek worden, maar dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Al heb ik dan geen zwarte band in judo, wel voldoende ervaring om me te verdedigen. En binnen no time had ik hem ‘down’. En zei dat hij voorzichtig moest zijn, op zijn hart moest letten, ik hem de volgende keer niet zou helpen. En vroeg hem ons appartement te verlaten. En toen kwam zijn laatste uithaal: “Jouw appartement. Haha. No way, die is van mij en je mocht erin logeren. Morgen wil ik jullie hieruit weg hebben, kijk maar of je snel iets anders kunt vinden.” Ik lachte en zei: “Nu zie ik eindelijk je ware aard Mark, en die is wel heel erg lelijk.” Pleegde daarop een telefoontje naar het Hilton hotel in deze stad en boekte de 2 bovenste suites voor de komende 2 weken, met een eventuele verlenging voor nog eens 2 weken. Mark lachte me uit en zei: “dat kun je niet betalen”. Belde daarop mijn zus, gaf haar het boekingsnummer door en vroeg haar de rekening a.s.a.p. te betalen. Hij stond met open ogen te kijken, voordat hij met zijn vrouw en 2 andere dochters, die me trouwens ook met verbazing aankeken, het appartement verliet.

Ik draaide me om naar Mavis, die er de hele tijd stoïcijns, lusteloos bij gezeten had. En zag haar blik veranderen, de leegte in haar ogen verdwijnen, eerst ongeloof, gevolgd door een flikkering en daar was opeens dat besef, de verbazing gevolgd door opwinding en vreugde.

Toen sprong ze op en rende op me af, mij in de armen springend en zeggende: “Je hebt daadwerkelijk voor mij, voor ons, gevochten. Je bent dus niet een van papa’s marionetten, bent niet met mij getrouwd voor mijn geld zoals iedereen steeds zegt. Je bent de eerste man in mijn leven die echt voor mij vecht, geen loophond van pa.” Ze hing om mijn nek, vol van energie en vreugde. Zoveel anders dan deze afgelopen maanden.

Moest lachen bij haar woorden en zei: “Lieverd, ik heb het geld van je vader helemaal niet nodig. Ik had sowieso hetzelfde in Nederland of ergens kunnen verdienen, dus dat maakt niets uit. Ik houd van mijn werk, of ik dat nu hier of ergens doe. Daarbovenop, ik heb geld genoeg, en geld maakt het verschil niet in dit leven, jij echter wel. Ik heb die baan alleen maar aangenomen voor jou.”

Er kwam een grote lach in haar ogen, en ze kuste me nog gepassioneerder. Ik moest me van haar losrukken, zeggende: “We moeten eerst wel nog uitgebreid spreken met elkaar. Knap je een beetje op, dan gaan we een rondje wandelen met Simon en praatten we bij.” Ze viel voor een moment stil voordat ze zich haastte om zich toonbaar te maken. In de tussentijd nam ik Simon in mijn armen, en kalmeerde hem een beetje.

Een paar tellen later liepen we op ons gemak een rondje in de omgeving totdat we een rustig plekje vonden. En ze zei de juiste woorden, liep niet voor de waarheid weg. Ze wist dat ze mijn vertrouwen gebroken had, mijn respect had verloren. Vertelde me dat ze een verkeerd beeld van mij in haar hoofd had, namelijk dat ik haar voor haar geld getrouwd had, dus min of meer een marionet van haar vader was. En dat dat vreemdgaan niet zozeer bedoeld was om mij te kwetsen, veeleer haar vader. Ik was in haar ogen gewoon een doetje, een profiteur, waar ze weinig respect voor had. Tot zonet, toen ze een man zag die voor zichzelf en ook voor haar opkwam. Echt vocht voor haar, weerstand bood aan haar vader en dat was ze niet gewend. Had ze ook helemaal niet achter mij gezocht. Alles kwam eruit, en ik geloofde haar. Mede omdat ik nu de andere kant van Mark gezien, de bruut, de tiran zogezegd.

Ze hing in mijn armen toen we terugliepen naar ons appartement. Een en al energie, en ze vroeg me: “Wat nu?” Ik antwoordde alleen maar: “Morgen verhuizen we, ik schrijf mijn ontslagbrief en later deze maand gaan we terug naar Nederland. En gaan we leven.” Ze lachte en zei: “Denk je dat Paps dit zo over zich heen laat gaan? Die kan echt niet tegen zijn verlies, en zeker niet na zo een vernedering als vanavond.” Ik: “Morgen zie ik mijn advocaat en nemen we de verschillende scenario’s door. “

Eenmaal in ons appartement terug wilde ze met me vrijen. Niet zomaar, nee zoals we vroeger deden, wild en gepassioneerd. Deze avond had ze de sleutel omgedraaid, alles achter zich gelaten, wilde ook de slechte ervaringen met die mannen achter zich laten. In haar woorden konden die er niets van, voelden de behoeften van de vrouw niet aan, en waren zo klaar. Ze was geil en sleepte me mee in een nacht die ik nooit meer zal vergeten. Haar lichaam is die nacht aan mij vastgekleefd gebleven. Geen enkel moment heeft ze me losgelaten, al mijn zintuigen keer op keer op scherp gesteld. Zodat ik nooit meer zou vergeten wie ze was, zij voor altijd in mijn lichaam en bloed geschreven was. En ik heb haar genomen en heb haar ook dat gegeven waar ze om vroeg, om bedelde.

Ergens die nacht heb ik de vraag gesteld die al weken op mijn maag lag. Over incest, of haar vader haar misbruikt had. Ze viel stil, vroeg me hoe ik hierop kwam en ik legde e.e.a. uit. Toen brak er iets in haar, kwam alle ellende er eindelijk uit, vanaf haar 13e was ze al misbruikt of verkracht door haar vader, m.u.v. het eerste jaar van ons huwelijk, wel weer na de geboorte van Simon. Ik was furieus toen ik dit hoorde, boos ook ver mijzelf, dat ik gedacht had dat het een post natale depressie gewest was. Ik had die incest wel vermoed, mijn zussen ook, maar nooit dat het zo ver zo gaan. En vroeg nu naar haar zussen en moeder, en voor hun gold hetzelfde, zei ze, haar moeder werd heel vaak mishandeld. Ze lag huilend in mijn armen, toen ze het verhaal vertelde, was aan het einde meer dan opgelucht het kwijt te kunnen. Alsof er een steen van haar hart gevallen was. Eindelijk iemand die naar haar luisterde, en het niet normaal vond. Nu begreep ik ook beter de reden voor haar overspel, waarom ze haar vader wilde terugpakken zogezegd. En ik, ik was laaiend, furieus en diep van binnen raasde een onbeschrijfelijke woede door mij heen, en gevoelens om wraak te nemen namen bezit van mij. Naar Mavis toe beheerste ik mij, maar diverse scenario’s gingen door mijn hoofd heen. Ik wilde hem kapot maken, zijn imperium met de grond gelijk maken.

Stilletjes lag ze naast me in bed. Wachtend op een reactie van mij die niet kwam. Ik trok haar alleen nog meer tegen aan, samen in stilte haar verhaal verwerkend. Ergens die nacht ben ik opgestaan, en heb mijn zussen gebeld. Hun vertelt dat ze gelijk hadden met hun vermoedens, en gevraagd of ze hun Amerikaanse collega’s eens wilden benaderen en verzoeken om de financiële handel en wandel van Mark eens door te lichten. Er was een idee in mijn hoofd gekropen dat ik wilde testen. Ze voelden me precies aan, vroegen niet naar details maar zeiden toe hun best te doen.

Eenmaal terug in bed vroeg Mavis wat ik gedaan had. Ik antwoordde alleen maar: “Laat je maar verrassen”. De adrenaline zat echter in mijn bloed, en zij, zij was nog altijd wild, onstuimig.

Die zaterdag waren we al voor het eind van de ochtend verhuisd. Tot onze grote verrassing kwamen Megan en Joyce ons helpen en was de klus binnen de kortste keren geklaard. Ik heb hun drieën daarna in het hotel achtergelaten en was naar mijn advocaat gegaan om de veranderde situatie te bespreken. De scheiding was van de baan, we beiden geloofden echter niet dat Mark het er bij zou laten. Hoogstwaarschijnlijk zou hij het via zijn kleinkind gaan spelen, was het vermoeden van mijn advocaat. Proberen ons te ontzetten uit de ouderlijke macht, zijn dochter en mij als onbekwaam of instabiel te schetsen als ouders. Voor Mavis kon haar overspel als reden aangevoerd worden, voor mij dat ik geen baan had en een kind niet voldoende financiële zekerheid kon bieden. En in deze staat waren dat gegronde redenen, zo informeerde hij mij. Dat laatste kon ik wel ontkrachten, het eerste was moeilijker. Het feit dat Mavis en ik nog altijd bij elkaar waren, naar een huwelijksconsultant wilden gaan, was dan wel weer een pluspunt. Ik belde daarop mijn zussen en legde uit wat ik van hun nodig had.

Daarna heb ik met hem gesproken over de incest en mishandeling, en mijn ideeën om Mark aan te pakken. Hij was geschokt over hetgeen hij hoorde, en zei als we dat konden bewijzen Mark voor langere tijd de gevangenis in moest. Daar waren sowieso getuigenverklaringen voor nodig. We bespraken de opties, omdat we niet wilden dat Mark onraad zou ruiken. Alle scenario’s werden besproken totdat eentje als de beste er uit kwam. Weer heb ik mijn zussen gebeld, e.e.a. gedeeld met hun, nu niet alleen gevraagd druk op hun collega’s in de U.S. te zetten, maar ook om mee te gaan in ons plot. Na 2 dagen kregen we al een antwoord, namelijk dat alles op de rit was.

Die zaterdagmiddag kwam ik erg laat thuis. Mavis was al helemaal geïnstalleerd, haar zussen weer naar huis. Ze vertelde me dat ze hun bijgepraat had over gisteravond en afgelopen nacht, over hoe haar indruk en gevoelens voor mij totaal veranderd waren. En over afgelopen nacht, niet zozeer over de seks, maar dat ik nu wist over de incest etc. Over mijn reactie op haar verhaal, ik het niet de gewoonste zaak van de wereld vond, niet woedend geworden was, maar volgens haar wel boos en “een berekende blik in mijn ogen” gekregen had. En ook gezegd had, mij nu diep inde ogen aankijkend, dat ze zeker was dat alles goed zou komen. Het leek eerder op een vraag aan mij dan een constatering. Ik kon alleen maar zeggen: “We doen ons best” en vertelde haar alleen over het vermoeden van mijn advocaat dat haar vader het niet erbij zou laten zitten en we ons grondig voorbereid hadden. Ook dat wij samen mijn ontslagbrief geschreven hadden en deze al via een koerier bij leden van de Raad van Bestuur was afgeleverd.

Wat we voorspeld hadden kwam uit. Mark had datzelfde weekend reeds zijn advocaat gebeld, en deze had al een zaak aangespannen. Over een kleine 2 weken zou er een eerste hoorzitting plaatsvinden waarin de partijen hun punten konden aandragen en verdedigen.

Ik belde mijn zussen weer op, vertelde hun het tijdsschema en kreeg te horen dat dat geen probleem was, alles al opgestart was. Ze informeerden mijn advocaat dat hij een persoon van de Nederlandse ambassade moest aanmelden als getuige, meer niet.

De dagen daarna hebben we nog een drietal gesprekken gehad met een tweetal medewerkers van de FBI, om andere zaken te bespreken.

De 2 weken vlogen om. Mavis was op van de zenuwen toen we de rechtszaal binnen stapten. We hadden ons terdege voorbereid en mijn advocaat kon alle aantijgingen simpel van tafel wissen. Hoogtepunt van deze zitting was toch wel het optreden van de man van de Nederlandse ambassade. Ik kon aan de rechter, maar ook aan andere mensen in de zaal zien dat ze onder de indruk waren van deze getuige. Zelf was ik ook verbaasd, niet zozeer door deze man, meer over de reikwijdte van de invloed van mijn zussen.

Hij had zijn laptop bij zich en mocht deze aansluiten op de beamer. En toen pakte hij een kleine USB stick uit zijn zak, sloot deze aan op de laptop en startte een presentatie. Mark had betoogd dat ik geen onderkomen voor mijn zoon had, een arme sloeber was. Het eerste wat iedereen te zien kreeg was een video van mijn huis in Nederland. Het huis dat ik van mijn ouders geërfd had. Een meer dan 200 jaar oud notarishuis, vrijstaand en groot. Echt een van die oude imposante, statige herenhuizen, en mijn zussen gaven een kleine rondleiding door het huis. Mijn woning was niet zo modern en luxe ingericht als dat van Mark, maar dit was indrukwekkender, warmer en eleganter.

Iedereen in de rechtszaal viel stil bij het zien van deze video, die afgesloten werd met een stuk papier waarop de laatste taxatie stond van de waarde van dit huis. Ook ik was verbaasd over de waardestijging deze laatste 5 jaar. Toen ik aan die wereldreis begon was dat ongeveer 2 miljoen euro, nu oversteeg het de drie miljoen. Ik keek naar Mavis, naar Mark en de anderen en zag hun verbijsterd kijken. Bij Mavis zag ik een lach op haar gezicht komen, bij Mark ontsteltenis. Maar daar bleef het niet bij, er volgde nog een slide die een indicatie van mijn vermogen gaf.

Mijn vader was beleggingsadviseur geweest, en niet de minste. Hij had ons een vermogen nagelaten, en dit was samen met het huis eerlijk verdeeld over ons drieën. Ik het huis en wat geld c.q. aandelen, mijn beide zussen een gelijkwaardig deel in geld en aandelen. En mijn jongste zus had dit meer dan goed beheerd over de laatste jaren. Kortweg gezegd, beschikte ik over een groot vermogen, voldoende om nooit meer te hoeven werken.

Daarmee was het pleit beslecht. Deze man gaf de rechter nog een kopie van de taxatie en het overzicht van mijn vermogen. De USB drive werd vervolgens vakkundig vernietigd.

Mavis hing nu echt in mijn armen en zei: “Je bent echt met mij getrouwd om wie ik ben en niet om mijn geld. Want dat had je helemaal niet nodig.” Ik lachte, kuste haar en antwoordde: “Dat geldt net zo goed voor jou.”

Mark, als slechte verliezer, keek me niet aan bij het verlaten van de rechtszaal. Joan, Megan en Joyce daarentegen lachten naar ons, zich hoogstwaarschijnlijk verkneukelend over de afgang van hun man en vader.

En toen ging het razendsnel. De volgende ochtend werd Mark al aangehouden, verdacht van corruptie, witwas praktijken, fraude etc. Vrijwel op hetzelfde moment haalde ik een verbaasde Joan, Megan en Joyce op en bracht hun naar het kantoor van mijn advocaat, waar Mavis al aanwezig was. En liet het woord aan hem.

Die dag en de dag erop werden er getuigenverklaringen afgenomen, in aanwezigheid van een rechter. Alles werd op video vastgelegd, voor een eventuele rechtszaak. Verder waren er gesprekken met een psychiater om hun geestelijke stabiliteit te testen. Want gegarandeerd zou de verdediging van de verdachte aansturen op geestelijk instabiliteit.

Alles was afgedekt en aan het einde van de tweede dag waren we klaar. De vrouwen waren bang om naar huis te gaan, om hun man c.q. vader daar aan te treffen. Mijn advocaat liet daarop een kleine opname zien, waarop Mark in eerste instantie naar huis mocht gaan na alle verhoren over zijn financiële handel en wandel. En bij het verlaten van het politiebureau, met alle camera’s op hem gericht, weer gearresteerd werd, nu voor incest en huishoudelijk geweld.

De vrouwen vielen elkaar bij het zien van deze opname in de armen, daarna mijn advocaat en als laatste mij. Waarop ik ieder van hun een enveloppe overhandigde, met daarin een eerste klas vliegtuigticket naar Dusseldorf met Lufthansa, voor de volgende dag. Daar zouden we worden opgehaald door mijn zussen. Ik voegde toe dat ze slechts het hoogstnodige moesten inpakken, we in Nederland wel nieuwe kleren gingen kopen.

Ze keken me verbaasd aan waarop ik toevoegde: “Jullie hoeven niet, je kunt ook besluiten om hier te blijven. Ik bied jullie alleen de kans aan om een nieuw leven te beginnen, in een ander land samen met met mij, Mavis en Simon.” En toen viel het kwartje en vroeg Mavis zachtjes: “Was dit alles jouw plan, toen je me 2 weken geleden zei dat ik me maar moest laten verrassen?” Ik knikte en voegde toe: “We hebben dit samen uitgewerkt, mijn advocaat en mijn zussen, maar het was mijn idee.”

Mavis, haar moeder en haar zussen keken me aan, en toen zei Joan: “Ik of misschien wij allemaal wel hebben je onderschat. Je bent het beste wat deze familie is overkomen.” En tegen haar dochters: “Kom meisjes, we moeten snel wat gaan inpakken.” Ze zouden die nacht in de andere suite overnachten, mede omdat ze niet meer in dat huis wilden leven.

Ik liep voor een laatste keer met Mavis en Simon door deze stad, op weg naar ons hotel. M.u.v. wat baby spullen, onze laptops namen we vrijwel niets mee terug naar NL. Mavis fluisterde tegen mij: “Ik wil wel met een goede herinnering hier weg. Slapen kunnen we morgen wel in het vliegtuig.”

In het begin bedreven we de liefde op een zachte, tedere manier. Maar ergens halverwege de nacht veranderde het ritme, steeg de hitte en passie naar ongekende hoogte. Alsof ze hier alles wilde plat branden, zo heftig was het vuur in haar. Ze schreeuwde het uit alsof ze een punt moest maken, zo heftig was haar orgasme voordat ze uitgeput, maar wel met een lach op haar gezicht, in mijn armen in slaap viel. De volgende ochtend werden we al vroeg wakker gemaakt door de roomservice. Een laatste ontbijt samen met haar moeder en zussen, voordat we ons naar het vliegveld begaven. Iedereen was doodstil, in gedachten verzonken. Wel zag ik haar moeder en zussen stiekem naar mij kijken, maar ik zocht er niets achter.

5 uur later stegen we op vanuit San Francisco airport. We waren de enige passagiers in first class, en eenmaal in de lucht voelde ik hoe ze hun adem loslieten. De spanning uit hun lichaam verdween alsof ze bang geweest waren dat er op het laatste moment nog een spaak in het wiel kon komen. Nu waren ze bevrijd, op weg naar een nieuwe toekomst en al vlug werd de eerste fles champagne geopend. Alle 4 vielen elkaar lachend, huilend in de armen, beseffende dat er aan een nachtmerrie een einde gekomen was. Joan nam nu de plaats van Mavis naast mij in. Ik merkte dat die last van haar afgevallen was, zag de lach in haar ogen toen ze me kuste. Niet gewoon een kus, nee eentje vol op mijn mond. Geen schaamte, meer eentje uit verlangen naar een nieuwe toekomst, een nieuw leven. En toen zei ze: “Ik wil dat ook ervaren, ondergaan en leren.” Ik keek haar in verwarring aan, de anderen lachten alleen maar en toen zei Mavis: “Ze hebben vannacht meegekeken, heb je dat niet gezien. En maak je geen zorgen, we zijn familie dit is geen overspel.”

Als ik al gehoopt had wat te kunnen slapen tijdens de reis, kwam ik bedrogen uit. Om de beurt kwam iemand naast me zitten. Ze wilden alles van mij weten, niet alleen over Nederland maar ook over wat ik precies gedaan had. Ze zaten vol energie, omdat hun leven een boost gekregen had, een onverwachte, nooit gedroomde, positieve wending.

Eenmaal in Dusseldorf aangekomen werden we enthousiast opgevangen door mijn beide zussen. Ze waren met een wel erg luxueus busje aangekomen. En hadden al een plan voor de thuisreis in hun hoofd zitten. Zonder met mij te overleggen reden ze het commerciële centrum van Dusseldorf in. Eerste stop was een esthetische zaak, waar de dames onderhanden genomen werden. Daarna naar een modezaak, waar ze van nieuwe kleding voorzien werden. In de tussentijd werd Simon vertroeteld door zijn nieuwe tantes, en ik door hun uitgehoord over hoe e.e.a. verlopen was. Ik praatte hun bij, liet hun ook wat opnames zien van de afgelopen dagen en weken. Het overgrote deel wisten ze al, maar een verslag in mijn eigen woorden te horen was stukken beter.

De 4 vrouwen, eenmaal uit gewinkeld, zagen er fantastisch uit. Ze hadden een metamorfose ondergaan, zeer zeker Joan. En op de terugreis naar Baarn keken ze zich de ogen uit hun hoofd, een totaal ander landschap dan ze gewend waren.

Eenmaal thuis had ik nog net voldoende energie om te douchen voordat ik uitgeput in bed viel. Had zelfs nog niet eens door dat dat in een 4 persoons bed was. En werd pas de volgende middag wakker, na een nachtrust van pakweg 18 uur.

Ondanks dat ik me nog altijd doodmoe, brak voelde, was ik opgestaan. Wat water over mijn gezicht gesproeid en in mijn kamerjas naar beneden gelopen.

Ik trof iedereen in de serre aan toen Joan op mij af kwam lopen, mij een kop koffie in mijn handen duwend en een zoen gevend: “Uitgeslapen?” vroeg ze, waarop ik nee schudde. Ze ging verder: “We hebben tot vanochtend niet beseft hoe zwaar en stressvol deze paar weken voor jou geweest moeten zijn, lieverd. Over hoe voorzichtig je wel niet hebt manoeuvreren deze laatste weken, hoe uitgekookt je te werk gegaan bent.”

Ik keek haar aan en vervolgens naar mijn zussen: “Joan, je man is een erg gevaarlijk figuur met machtige connecties. Hij mocht absoluut niets vermoeden, dus konden we niets anders dan zo te werk gaan. Ik moest jullie beschermen, jullie daar zien weg te krijgen. Dat was mijn doel, en ons geluk is geweest dat Mark mij, en misschien ons allemaal wel, onderschat heeft. Ik moest hem 2 dagen uit de running hebben zodat jullie rustig die getuigenverklaringen konden afgeven. En daar hebben mijn zussen een steentje aan bijgedragen. Bedank hun en mijn advocaat maar, zonder hun hulp was mij dit nooit gelukt.” Ze keek me rustig aan: “Kan wel kloppen, maar dat idee kwam van jou.”

Ik liet het er maar bij, zei alleen maar: “Jullie man en vader zit erg diep in de problemen, en niet alleen vanwege jullie aanklachten hoor. Er is veel andere rotzooi naar boven gekomen, dus maak je maar geen zorgen dat hij snel vrijkomt. Hij is gisteren goed tekeer gegaan toen hij hoorde dat jullie het land verlaten hadden.” En liet hun de opnames zien die ik van mijn advocaat gekregen had.

Opeens zei Joan: “En hoe zit het dan straks met onze financiële compensatie? Kan hij die nog wel betalen?” Ik keek vermoeid naar Mavis, die opeens opsprong en zei: “Mams maak je geen zorgen over geld. We hebben meer dan genoeg om zorgeloos te leven. Ik heb direct de dag nadat Pa die foto’s gekregen had, al onze aandelen verkocht. Ook die van jou, die van Megan en Joyce, want jullie hadden mij toch een paar jaar geleden daarvoor gevolmachtigd, herinner je je dat nog?” Ze keek naar Marloes en vervolgde: “Rob heeft al vanaf het eerste moment dat hij die foto’s kreeg met hun gesproken. Of hij verder moest gaan met mij, of gewoon scheiden. Zij hebben hem aangeraden de zaak nog even aan te kijken. Mede dankzij hun zijn we nog bij elkaar, en direct die dag na dat incident met pa, heb ik haar gebeld en heeft zij mij dat advies gegeven. Want pa had mij en jullie zo maar kunnen onterven. En nu is het te laat daarvoor.”

Joan keek haar en daarna ons sprakeloos aan. Niet alleen was zij aan dat leven ontvlucht, ze had nu ook financiële zekerheid, een basis om op verder te leven. Het duurde even voordat dit besef bij haar neergedaald was. Maar daarna zag iedereen die spanning uit haar lichaam verdwijnen, een grote lach op haar gezicht komen die de groeven van jarenlange ellende deden verdwijnen, nu ze eindelijk echt onafhankelijk en vrij was.

Iedereen ontspande, Christel opende een fles champagne. Ik sloeg dat af, was pas net op en nog altijd doodop. Nam de tijd om wat met mijn zoon te spelen, terwijl de dames rustig verder praatten. Na een half uur stond ik op, verontschuldigde mij zeggende dat ik nog altijd te moe was, en ging weer naar boven. Nam een sanitaire stop, poetste mijn tanden en wilde naar bed gaan. Maar daar stond opeens Joan in mijn kamer, met een wel erg klein en doorzichtig negligé aan. Ik moest naar adem happen, bij het zien van deze mooie vrouw . Ze zag er breekbaar, onzeker en verlegen uit. Waarschijnlijk beseffend dat ze zich zo voor het eerst aan een man vertoonde, wachtend op een reactie van mij. Maar ik stond alleen maar te kijken, overrompeld en verloren in dit moment, totdat ze zei: “Heb je wel nog wat tijd en energie voor mij?”

Ik lachte, liep op haar af en fluisterde: “Voor zo een mooie en aantrekkelijke vrouw als jij, Joan, altijd.” De spanning viel van haar lichaam af, een zachte lach kwam op haar gezicht, en toen omarmde ik haar. Kuste haar minutenlang en begeleidde haar naar het bed. Ze vlijde zich daarop neer en keek me verwachtingsvol aan. Ik ging naast haar liggen, en net zoals ik met haar dochter Mavis de eerste keer ook gedaan had, nam ik de tijd. Streelde haar gezicht, kuste haar ogen, mond, echt elk stukje van haar gezicht. Daarna haar hals, schouders, oksels etc. Ze keek naar me, en begon heel voorzichtig met haar vingers mijn lichaam te strelen, te verkennen. Bestudeerde mijn reactie, alsof het de eerste keer was dat ze een mannenlichaam leerde kennen. Ze daalde af naar mijn borst, streelde deze en speelde met mijn tepels, die hard werden. En opeens kneep ze erin, trok ze eraan en mijn reactie, mijn opwinding bracht een lach op haar gezicht. Zij leerde mijn erogene zones kennen, net zoals ik dat bij haar deed. Het was een fascinerend proces, te zien hoe iemand haar seksualiteit ontdekte, of beter onderzocht. Ze nam er de tijd voor, liet zich meeslepen in dit proces, wetende dat er nog zoveel meer te ontdekken viel, zich openstellend voor deze nieuwe weg en voor nieuwe opwindende ervaringen in haar leven. Alle remmingen vielen weg, dat beeld van die kuise en preutse vrouw werd beetje bij beetje vervangen door dat van een opwindende en gepassioneerde vrouw.

Ze leerde of durfde zelfs al grenzen te verleggen. Zo had ze bijvoorbeeld nog nooit een man gepijpt, zijn zaad geproefd. Het leek haar vies, maar zoals ik later hoorde had Mavis al gezegd dat dat beeld niet klopte.

Net zoals bij Mavis eerste keer had ik haar al diverse orgasmes bezorgd, zonder haar te penetreren. Puur door die zeg maar erotische massage, wat ze niet kende maar haar lichaam wel op reageerde. Net zoals ze niet wist wat een orgasme was, zelfs nog nooit had ervaren, alleen over gehoord van Mavis. Haar eerste orgasme kwam razend snel, ontnam haar alle adem, ze genoot ervan en toen wilde ze meer. Het hoogtepunt was wel mijn erg lange bef beurt, gevolgd door een combinatie van beffen en vingeren. Ik had haar G-spot al snel bereikt en dat in samenhang met het stimuleren van haar clitje deed haar ontploffen, lag aan de grondslag van haar squirten. Ze was voor een moment van de wereld, ik droogde intussen mijn gezicht af aan het laken, om vervolgens naast haar te kruipen. Kuste haar en legde mijn arm voorzichtig om haar heen.

Een paar tellen later draaide ze zich om naar mij. Een grote lach op haar gezicht zeggende: “Wow, dit is zoveel lekkerder dan ik ooit gedacht had.” Ze kwam nu boven op me liggen, ik voelde haar grote zachte borsten om mijn borst liggen, en ze begon me gepassioneerd te kussen. Ik was voor een moment van mijn a propos, door de intimiteit van deze kus. Een intimiteit die ik eigenlijk alleen maar met Mavis deelde. Joan zag mijn verwarring, lachte en zei: “It’s all in the family dear. We all have choosen for you to be our man.” Ik dacht aan Mavis woorden van gisteren, dat het geen overspel was, en gaf me over aan haar. Toen zei ik tegen haar: “Je weet toch wel dat we pas halverwege zijn, dit pas het voorspel was.” Ze lachte alleen maar, en antwoordde: “Tijd voor de tweede helft” en zakte naar beneden zeggende: “De hoogste tijd voor een nieuwe ervaring.” En begon met mijn ballen en pik te spelen. Van Mavis wist ik inmiddels al dat haar moeder, haar zussen trouwens ook, nog nooit een man gepijpt of afgetrokken hadden. Het maakte me ook niets uit, want wat Joan deed was prikkelend, fascinerend. Ze speelde met mijn pik en ballen, onderzocht ze alsof het een nieuw speeltje was. Ging met haar vingers en daarna met haar tong over mijn eikel, langs de schacht naar beneden tot aan mijn ballen. Merkte op dat mijn toch al stijve pik nog harder werd, wat haar deed grinniken. Ze leerde al snel om me teasen, mijn opwinding te vergroten. Ze was een natuurtalent dat veel te laat tot bloei kwam. Ze nam mijn ballen in haar mond terwijl ze met een hand aftrok. Geil naar mij kijkend nu. En toen begon ze me langzaam te pijpen, eerst voorzichtig daarna hongerig. Voor een eerste keer deed ze het fantastisch en ze was teleurgesteld toen ik haar deed stoppen. Ik stond op springen, wilde haar neuken. Dus trok haar omhoog, zeggende dat ze het heerlijk deed maar ik ook bijna klaarkwam. Ik haar nu wilde neuken. Ze maakt aanstalten om zich om te draaien, wat ik tegenhield, haar vertelde hoe ik het wilde, de WoT.

Ze ging op me zitten, en bracht mijn pik beetje bij beetje naar binnen. Een Tergend langzaam liet ze zich zakken, van elk moment genietend. Ik zag het aan de intensiteit van haar blik, dat ze in opperste concentratie was, genietend van elk moment. Dit was een totaal andere sensatie dan de ruwe penetraties of verkrachtingen van haar man. Zoals ze later zei was dat altijd pijnlijk, nu was ze kletsnat en mijn pik gleed zo bij haar naar binnen. Ze kirde en het daaropvolgende kwartier of half uur genoot ze volop, kwam een keer of wat klaar. Ze speelde met mijn pik, soms ging ze hard en wild op en neer, dan weer langzaam, soms speelde ze alleen met mijn eikel. En wat me het meest verbijsterde was dat ze op een bepaald moment zelfs neuriede. Ik zag aan haar gezicht dat ze er helemaal in opging, in haar element was, weg van deze wereld. En toen zag ze mij weer, kwam die betoverende lach op haar gezicht, boog ze zich naar mij over om te kussen. En daarna speelde ik met haar fabuleuze borsten terwijl zij zich voor de zoveelste keer klaar reed op mij. Ergens was ik de tel kwijt geraakt over hoeveel orgasmes ze wel niet gehad moest hebben, maar wat maakte dat nu ook uit. Zij had de tijd van haar leven en dat was wat telde.

En toen switchte ik van standje, doggy. Een moment ging er een huivering door haar lichaam, zag ik ook opeens een beweging in de kamer. Mavis die op haar moeder toesnelde. Ik hield haar tegen, mijn linkerhand ging naar Joan’s clitje die ik rustig begon te masseren. Ze relaxte, gaf zich nu over aan mij, en pas toen penetreerde ik haar langzaam. Haar lichaam reageerde op mijn pik, zoog hem naar binnen. En ze begon mee te bewegen op mijn ritme, op een bepaald moment smeekte ze me om haar hard te nemen. Wat ik deed, en eigenlijk tegen mijn voornemens in kwam ik klaar in haar. Ze perste mijn pik leeg, voordat ze hard schreeuwend en huilend klaar kwam.

En toen was Mavis als een speer bij haar, net als haar zussen een tel later. Ik kreeg wat verwijtende blikken van hun, totdat Joan bij zinnen kwam. En mij met een lach aankeek, mij in haar armen trok, kuste en bedankte. Vervolgens naar haar dochters keek en zei dat ze zich geen zorgen hoefden te maken, dat alles goed was, beter dan goed zelfs: “He has erased all the bad memories, it was so wunderfull.”

En weer wierp ze zich in mijn armen, mij nu met kussen overladend. Mavis voegde zich een moment later bij ons, haar moeder in haar armen nemend, beiden huilend. Ze keek me een paar tellen later erg lief of dankbaar aan, om vervolgens op mij te springen. Mij lachend knuffelend, ik liet het maar op zijn beloop. Toen keek Joan naar haar andere 2 dochters, sprong uit bed en liep op hun af. Mavis en ik keken het schouwspel aan, hoe haar moeder hun met een lach op haar gezicht in haar armen nam en knuffelde. Hun in ons bed wilde trekken, en ik hoorde Mavis nog iets zeggen over onze huisregels t.w. dat in ons bed alleen naakt geslapen werd. Daarna was ik weg, in slaap gevallen, had de vermoeidheid me te pakken gekregen.

Aan het eind van de volgende ochtend werd ik wakker, in een leeg bed. Het huis voelde stil aan totdat Mavis met Simon in haar armen de kamer binnen liep. Ze lachte toen ze zag dat ik eindelijk wakker was, legde Simon in mijn armen en zei dat ze mijn ontbijt ging klaarmaken. Ik wilde opstaan maar dat hield ze tegen. Een paar minuten kwam ze terug met het ontbijt, kleedde zich uit en vleide zich naast mij in bed, en nam Simon over van mij. Ik kreeg een kus van haar en ze bedankte me voor wat ik voor haar moeder gedaan had. Op mijn vraag waar iedereen was, antwoordde ze dat mijn zussen samen met een vriendin des huizes, een uitstapje met hun aan het maken waren en niet voor het eind van de middag terug zouden zijn.

En vroeg toen of ik nog iets van afgelopen nacht meegekregen had. Ik wist niet waar ze het over had, dus knikte van nee. Alleen dat ik me nog vaag iets kon herinneren over onze huisregels. Ze lachte en zei: “Dus je weet absoluut niet dat Megan en Joyce vannacht bij ons in bed geslapen hebben, helemaal naakt. Ook niet dat Megan vanochtend in jouw armen wakker geworden is. Ik keek haar verbaasd aan, waarop ze moest lachen. En daarop het plaatje nog meer inkleurde: “Je bent vannacht naar het toilet geweest en daarna in bed gekropen. Tegen Megan aan, en hebt je armen om haar heen geslagen, haar in de nek gekust en zelfs een borst vastgepakt en gespeeld met de tepel. Ik heb haar gezegd dat je dat ook vaak in je slaap met mij doet. Dus je had niet door dat ik het niet was?” Ik antwoordde: “Ik kan me helemaal niet herinneren dat ik naar het toilet geweest ben, dus dat al helemaal niet.”

Ze lachte en zei: “Megan was in paniek, toen je naakt tegen haar aan ging liggen. Ze zei dat ze bijna een half uur verstijfd in bed gelegen had, maar ook dat je niets deed. Alleen maar dat zachte aaien en die kusjes meer niet. Ook dat ze het na een tijdje wel lekker vond. Je op een bepaald moment op je rug was gaan liggen, met een hand nog altijd om haar heen. En ze wat later in je armen gekropen was, zich veilig voelde bij je. Dat waren haar woorden vanochtend vroeg, net zoals Mams en ik ons ook veilig bij je voelen. En vanavond wil ze seks met je hebben, dus bereid je maar voor.” Ze pakte Simon op, legde hem in zijn bed en kwam verleidelijk lopend naar mij toe. Kroop als een krolse kat over het bed zeggende dat ik haar de laatste paar dagen verwaarloosd had. Dat ik iets goed te maken had. Heb haar opgepakt, op mijn pik gespietst en haar het huis rondgedragen. Iedere kamer, zelfs kelder en zolder, laten zien. Op het laatst moest ik het voorzichtig aan doen, mijn benen waren kletsnat van haar sapjes. Maar genoten had ze dubbel en dwars.

Eenmaal terug in bed vroeg ze me opeens wie Elsbeth was. Ik keek verrast op en vroeg hoe ze aan die naam kwam. Ze lachte en zei dat deze vrouw vandaag met mijn zussen en haar familie op stap was. En toen heb ik het haar verteld. Dat deze vrouw, inmiddels 56, een vriendin en collega van mijn moeder was geweest Toen mijn ouders verongelukten was zij 43, gescheiden met een tweeling van toen 7 jaar. Zij een soort van tweede moeder voor ons was geworden, mij in die eerste jaren had bijgestaan, toen ik de zorg voor mijn zussen kreeg. Ons alledrie met ons verdriet en ook onze vragen had geholpen. Maar meer nog dat zij de vrouw was die mijn ingewijd heeft in de liefde, op sex gebied. Toen was ik nog een onzekere en onhandige jongen, verlegen, timide. Zij me echt alles geleerd had over het vrouwenlichaam, over wat vrouwen leuk, opwindend en lekker vinden, alle standjes en nog zoveel meer. Dat ik mede dankzij haar geworden was tot wie ik nu ben, zeer zeker geen onzekere man meer. Ze vroeg me verder uit, hoe vaak we seks gehad hadden etc. Ik antwoordde gemiddeld 2 keer per week, soms meer soms minder. Dat ze andere sekspartners had, vnl. vrouwen dat ze van mannen meer dan genoeg had. Dat verwonderde haar en ik zei dat ze dat maar aan haar moest vragen. Toen vroeg ze of ik seks met mijn zussen had gehad, en dat bevestigde ik ook. Sporadisch zei ik, omdat ze ook hun vriendjes hadden.

Van het ene op het andere moment begon ze zachtjes te praten, veranderde van onderwerp. Ze vertelde dat ze de hele avond had zitten kijken naar het spel tussen haar moeder en mij. Ik wist dat niet, had haar pas aan het einde gezien, er echter geen aandacht aan besteed. Ze zei verder dat ze alle berichten, die mijn oude patiënten en hun familie na mijn ontslag geschreven hadden, gelezen had. Over de aandacht en zorg die ik voor hun had getoond, hoe ik hun angsten wegnam voor de operatie, etc. Ik legde de link in eerste instantie niet, totdat ze zei: “Je geeft om mensen, ongeacht hun achtergrond. Je laat hun zich comfortabel, zich op hun gemak, voelen. Je neemt niet alleen hun angsten voor de operatie weg, je geeft hun ook vertrouwen voor de periode daarna. Al deze mensen vertrouwden volledig op jou, durfden te dromen van hun leven daarna, dat er nog een toekomst was.

Ik begrijp je eindelijk zoveel beter, na alles wat je voor ons gedaan hebt. Je hebt heel erg veel liefde in je, je houdt van je medemens en van ons in het bijzonder. Toen ik gisteren naar jou en mams keek, moest ik terugdenken aan de eerste keer dat wij samen seks hadden. Die tederheid, dat geduld zag ik nu ook weer bij je terug. Je drong je niet op, nee, je gaf haar de ruimte om zichzelf te ontdekken. Net zoals je dat bij je patiënten deed. Zij voelde zich veilig bij jou, kreeg de ruimte zichzelf te ontdekken net zoals ik die toen ook van jou kreeg. Ik ben zo blij voor haar, maar ook met jou. Het was vreselijk mooi om te zien. En iets vergelijkbaars heb je onbewust met Megan gedaan vannacht. In jou zit geen enkel spatje gemeenheid of valsheid zoals bij onze vader. “

Zij raakte mij met deze woorden, het was het mooiste dat ik ooit van haar gehoord had, en op dat moment liet ik alle achterdocht varen over haar vreemdgaan, in zoverre die er nog was.

Wat later zijn we samen gaan douchen en hebben vervolgens een kleine wandeling door het centrum van de stad gemaakt, met Simon. Zelfs een terrasje gepakt. Bij thuiskomst waren de anderen er ook al weer, inclusief Elsbeth. Ze kwam op mij af, omhelsde me, keek me aan en zei: “Je bent gegroeid Rob, een man geworden waar je ouders trots op zouden zijn.” Ik lachte, riep Mavis en stelde haar voor. Vertelde haar wat zij zojuist gezegd had, en zei toen tegen Elsbeth: “Dit alles heb ik alleen aan jou te danken, je hebt me gemaakt tot wie ik ben.” Ze lachte, nam Mavis in haar armen en antwoordde: “Nee schat, je nam toen een beslissing over de zorg van je zussen zonder te weten wat je te wachten stond. Ik heb je daarna een beetje geholpen, je een beetje gepolijst meer niet. En nu heb je hetzelfde opnieuw gedaan met je vrouw en haar familie. Ook weer zonder na te denken wat dat zou meebrengen voor je. Dat tekent een echte man, die weet wanneer hij moet opstaan en vechten voor wat echt belangrijk is. En ik, ik ben alleen maar dankbaar om daar een kleine bijdrage aan te hebben kunnen leveren.” Ze lachte naar me, kuste me en fluisterde: “Heb je ook nog wat ruimte voor mij over. Ik heb je gemist.” Voordat ik ook maar kon antwoorden zei Mavis: “Voor jou altijd.” Ik keek beiden verbaasd aan, en besefte dat die 2 elkaar gevonden hadden. Later die avond vroeg ik Mavis daarnaar, en ze antwoordde met: “Zij behoort tot de familie,” meer niet. Grappig hoe snel grenzen worden vastgelegd, maar in dit geval hoorde je me niet protesteren.

Maar wat had Elsbeth gelijk met haar opmerking dat ik absoluut geen idee had van wat ik mij op de hals gehaald had. Zowel Megan als Joyce waren zwaar beschadigd door hun vader, en die eerste avonden met hun waren vrijwel seksloos, in de zin van neuken. Vaginisme, zo kon men hun psychische reactie omschrijven. Ik had met hun te doen, anders kon ik het niet omschrijven. Voor mij was het niet kunnen neuken niet zo belangrijk, ik dwong hun niets tegen hun wil op. Maar voor hun was het zeg maar een ‘disaster’, een ramp. Ze hadden er zo erg naar verlangd, en het deed me pijn om hun zo te zien lijden. Ik ben niet weggelopen, we hebben naast elkaar gelegen, elkaar de ruimte gegeven en erover gepraat. Hun teleurstelling kon ik begrijpen, had alleen maar aangegeven dat pijn, ook het weer geloven in jezelf tijd nodig had. Dat ze meer dan de moeite waard waren, het leven zijn eigen weg volgde, haar eigen ritme had en alles goed zou komen. Het was zoals Mavis eerder gezegd had, ik gaf hun op mijn manier dat vertrouwen, dat veilige gevoel, die rust. En Elsbeth ondersteunde me in deze, zeggende: “Je hebt het belangrijkste al gedaan, zij vertrouwen jou voor 200%.”

Het waren kleine, in mijn ogen zelfs onbenullige, dingen die onverwacht of onbewust meehielpen. Zo stelde Christel iets heel simpels voor, t.w. het in ere herstellen van een oude huisregel, t.w. naakt in huis lopen. Deze regel kwam uit de tijd van mijn ouders, die fanatieke naturisten waren. De anderen keken een beetje vreemd op, waarop ze zei: “Kom op, jullie liggen elke nacht samen naakt in bed, dus jullie kennen elkaars lichaam door en door. Blijven nog alleen Marloes en ik over, en alsof ze het afgesproken hadden trokken ze hun kleren uit. Joan en Mavis volgden bijna direct, ik ook en een paar tellen later Megan en Joyce. En Elsbeth, die later die dag binnenstapte, lachte alleen maar en zei: “Ha, eindelijk weer die vertrouwde omgeving.” Het haalde remmingen weg, de eenvoud van de acceptatie van je eigen en elkaars lichaam. Na een dag was de schaamte al voorbij.

Vreemd genoeg was er iets anders, in mijn ogen wellicht iets heel onbenulligs, dat hun vreugde en spontaniteit terug bracht. Op een middag waren we wat gaan rondstruinen door het huis, met name de zolder waar toch erg veel opgeslagen stond. Ik wist dat we ergens oud speelgoed hadden opgeborgen, onze ouders waren niet zo van weggooien. We kwamen van alles tegen, spullen van onze ouders, en na lang zoeken ook die van onze jeugd. Zo stuitten we onverwacht op een oude poppenkast, met zelfs nog de poppen. Wel in erg slechte staat, maar wat maakte dat nu uit.

Zij kenden dat niet, maar toen het eenmaal beneden stond en mijn zussen e.e.a. uitlegden en zelfs voordeden brak de de hel los. In positieve zin, het kind kwam bij hun naar boven. En niet alleen bij hun, wij werden er ook in meegesleept en zo begonnen we van dagelijkse gebeurtenissen een klein optreden te maken. Zo ontzettend eenvoudig, voor hun echter een grote stap. Het gaf hun de kans uiting te geven aan hun gevoelens, zonder dat een van ons daar een oordeel aan verbond. Het werd beetje bij beetje speelser. Een paar maanden later hebben we nog 2 poppenkasten erbij laten maken.

Op een middag zag ik Elsbeth en Joan met elkaar praten. Toen ze me zag, kwam er een grijns op haar gezicht en liep ze op mij toe: “Je hebt het toch weer voor elkaar gekregen”, zei ze. Ik keek haar verbaasd aan, wist niet waar ze het over had. Ze lachte alleen maar, gaf me een knipoog en zei: “Laat je maar verrassen.”

En die verrassing kwam stapsgewijs. De eerste was Megan. Op een middag was ik onze zolder aan het opruimen. Na die ontdekking van de poppenkast was ik er niet meer terug geweest. Deze middag had ik me voorgenomen om te beginnen met alles op orde te brengen, te organiseren. Het was een chaos, alles lag door elkaar heen. Op een zeker moment vond ik zelfs een oude staande passpiegel, eentje die van mijn grootouders geweest was. Ik kon me nog vaagjes herinneren dat die in de vestibule gestaan had, maar mijn ouders hadden hem verwijderd. Doodzonde, want dit was echt een prachtig meubelstuk. Dus bracht ik hem of haar voorzichtig naar beneden. En toen hoorde ik wat gebrom uit onze slaapkamer. Maakte de deur open, liep naar binnen, met nog altijd die spiegel in mijn handen. En trof daar Megan in bed aan, met een vibrator in haar kutje. Ze lag zichtbaar te genieten, spelend met haar tepels. En toen zag ze me. Ze schrok niet, eerder het tegenovergestelde. Ze lachte naar me, wenkte en ik liet de spiegel waar ik stond en voegde me bij haar in bed. Ze was bloedgeil, overlaadde me met kusjes, en toen ik een van haar tepels in mijn mond nam kwam ze klaar, en hoe. Ik liet er geen gras over groeien, kroop naar beneden, verwijderde de vibrator en begon haar hongerig te beffen. Haar sapjes oplikkend, haar clitje in mijn mond nemend, erop zuigend, en mijn vingers voorzichtig naar binnen brengend, op zoek naar haar G-spot. Ze liet voor het eerst toe dat ik haar vagina penetreerde, al was het maar met mijn vingers, ze had het niet meer, zo vreselijk geil was ze. Weer kwam ze klaar en toen gebeurde het. Ze draaide me op mijn rug, klom op me, pakte mijn pik beet en zakte er over heen. Zonder enige twijfel, zonder schaamte, en begon me te berijden. Alle barrières waren verdwenen, alsof ze nooit bestaan hadden. In tegenstelling tot Mavis en haar moeder reed ze zich in no-time klaar. Het voelde als een verlossing voor haar, iets waar ze nu niet bij wilde stilstaan, gewoon doen. En daarna heb ik haar op andere manieren geneukt, tegen de muur, de kruiwagen en nog een tweetal standjes. Uiteindelijk belanden we weer op bed. Ik had de spiegel al zodanig geplaatst dat we alles goed konden zien. En toen gingen we doggy. Net als bij haar moeder ging er een huivering door haar heen. Maar nu zag ze mij, ons. Ik stond achter haar, mijn pik nu in haar kutje duwend, haar net als haar moeder vervolgens rustig neukend. Alle angst was bij haar weg, ze zag me in de spiegel en haar beeld kantelde. Geen vrees meer, nee volle overgave en genot. Ik zag het aan haar gezicht, hoe ze opging in dit standje, hoe ze me ophitste, riep om meer. Echt ze had voor zichzelf een obstakel geslecht, eindelijk.

Wat we beiden niet wisten was dat Joyce en Joan de kamer waren binnen geslopen. Maakte niets uit want dit orgasme werkte bevrijdend, en om dit te mogen delen met haar zus en moeder was na afloop de kers op de taart.

Joyce verraste me echter nog het meeste. Het was een doordeweekse dag, en die ochtend had ik, op uitnodiging van Elsbeth, een oriënterend gesprek in het ziekenhuis waar zij hoofd HR of ouderwets Personeelszaken was. Daar zou binnen een paar maanden een positie vrijkomen, omdat een van de artsen met vervroegd pensioen zou gaan. En had zij mij voorgedragen, mijn CV al doorgestuurd naar de betreffende afdeling. Een zeer vruchtbaar gesprek dat zeker, nu was het afwachten.

Bij thuiskomst was het huis leeg, op Joyce na. De anderen waren gaan winkelen en zouden niet voor het avondeten thuis zijn, zo kreeg ik te horen. Ik liep naar boven om me van mijn kleding te ontdoen en een douche te nemen. Te benauwd en ik wilde het zweet van mij afspoelen. En toen stapte ze onverwachts de douche in. Geen voorspel zoals bij Mavis of haar moeder, nee ze was net als Megan van de directe aanpak. “Te lang gewacht, zei ze met een lach. Zij was de fragielste van de drie zussen. Ik had alle getuigenverklaringen afgespeeld en die waren meer dan ontluisterend geweest, en dat was nog toch te licht uitgedrukt. In haar geval hadden haar beiden zussen geprobeerd hun vader te belemmeren haar te misbruiken. Hadden zichzelf aangeboden in de hoop dat hem dit op andere gedachten kon brengen. Zonder resultaat, Mark had hun weggeduwd, geslagen en hun moeder ook nog eens mishandeld. En Joyce voor hun ogen verkracht. Zij had dit allemaal gezien, hoe haar moeder en zussen zich opgeofferd hadden voor haar, en als dank daarvoor mishandeld waren.

En nu, nu had ze een knop omgedraaid, wilde uit eigen wil seks met mij hebben, had het moment zelf bepaald, alles zorgvuldig uitgedokterd zoals ik al snel hoorde. En nam het initiatief, wilde de regie in eigen hand houden. Ze was altijd al de meeste berekende van hun drieën geweest. Ze had een plan in haar hoofd, wilde haar moeder en zussen verrassen. Maar ja tussen theorie en praktijk zit nog een groot verschil, zo bleek die middag. Vergelijkbaar met een leraar die een lesplan gemaakt had, en dat al direct in het begin van een les in de prullenbak kon gooien. Ze had niet ingecalculeerd dat seks meer was dan een paar standjes uitvoeren, geen rekening gehouden met de spontaniteit, en helemaal niet hoe ze ervan zou genieten, zich zou laten meeslepen in dat spel en uiteindelijk de tijd uit het oog verloor. En dat was puntje bij paaltje ook het mooiste van deze namiddag.

Ik zie het moment nog voor me dat ze de douche binnenkwam, het initiatief nam, en ook binnen een paar minuten kwijt was. Ze wilde seks onder de douche hebben en zette deze ook aan. Gelukkig hebben al onze douches een vloer waar je niet op kunt wegglijden. Joyce was de kleinste van de drie, 1.73 en woog 68 kilo. Ze stond tegen de muur, pakte mijn pik vast en wilde door haar knieën gaan om mij te pijpen, hard te maken. Nu zijn alle kamers in dit huis vrij hoog, zeker 3 meter zo niet hoger. Dat gold ook voor de douches, en heel veel vroeger werd hier soms de was opgehangen. Dus waren er nog altijd een tweetal ijzeren staven in deze douche aanwezig, pakweg een halve meter onder het plafond. En zo uit het niets deed ik iets heel erg ongebruikelijks, waar het idee vandaan kwam weet ik nog altijd niet. Wat ik wel weet is dat ik vond dat ze iets speciaals, iets bijzonders moest krijgen, iets dat buiten elk boekje viel. Iets totaal absurds eigenlijk, ik ging spontaan door mijn knieën en nam haar op mijn schouders. Niet zoals bij kleine kinderen, maar omgekeerd. Duwde haar tegen de muur en ging voorzichtig omhoog, alsof ik een grote, zware halter in een sportschool optilde. Na een tijdje stond ik rechtop, Joyce met haar rug tegen de muur en haar handen hielden zich nu vast aan een van die ijzeren staven. Haar benen om mijn nek, ik rook haar geilheid en beetje bij beetje wisten we de juiste positie te vinden, zodat mijn tong bij haar kutje kon. Het was een bijna onmogelijk standje, maar de wil, het verlangen om haar iets bijzonders te geven, deed alle barrières versplinteren. Ze hing te kronkelen aan die staaf, mijn handen speelden eerst een paar minuten met haar tepels, haar tegelijkertijd ook tegen de muur drukkend. Daarna ondersteunde ik haar billen. En wat was ik blij met onze douchevloer, dat ik niet weggleed maar houvast had. Langer dan pakweg 10 minuten heb ik dit niet volgehouden, maar het was meer dan voldoende voor ons beiden.

Een paar tellen later hing ze lachend in mijn armen. Ik tilde haar vervolgens weer op, zette haar tegen de muur, haar benen nu om mijn middel. Ze keek me erg opgewonden aan, om vervolgens langzaam, heel langzaam over mijn pik te zakken. Net als haar moeder, ogen dicht en in volle concentratie. En toen kwam die zucht sloeg ze haar ogen open, keek me met een zachte en tedere blik aan voordat ze haar mond naar de mijne bracht voor een wel heel erg lange en innige tongzoen.

En begon haar langzaam te neuken. Ze sloeg haar benen nog steviger om mij heen, ging mee in mijn bewegingen, mij met een lach in haar ogen aankijkend. Ik zag hoe ze genoot, zich overgaf aan dat ritme, soms even naar adem happend, wanneer er een rilling door haar lichaam heen denderde . Deze ene keer hield ik mij niet in, gaf haar alles waar haar lichaam om vroeg, inclusief mijn sperma. Het leek wel alsof haar lichaam erom smeekte, alles opzoog. En Joyce lachte alleen maar, zeggende: “Je maakt me nog zwanger ook.” Ik dacht dat ze een grapje maakte, zij misschien ook, maar een paar weken werden we met de realiteit geconfronteerd. Niet dat we het erg vonden, verre van dat zelfs.

Wat later, nadat we ons gedoucht hadden, lagen we naast elkaar in bed, met een glas wijn. Joyce, erg ontspannend nu, vertelde me over haar oorspronkelijke plan voor deze middag, wat dus in duigen gevallen was. Niet dat ze er over treurde, ze zei alleen dat er een standje was dat ze perse wilde doen, en zelfs hoe laat en waar. De reden vertelde ze me ook, en ik kon daar in meegaan, denkende aan "de getuigenverklaringen”. Nu hoorde ik het direct uit haar mond, haar jarenlange lijdensweg, nachtmerries en dat voelde vreselijker aan dan ik ooit had kunnen bevroeden. En tegelijkertijd vroeg ik me af, hoe Mavis en Megan dit ervaren hadden, ik had nog nooit zo een gesprek met hun gehad. Maar ja, alles heeft zijn tijd nodig.

Die middag hebben we nog 2 standjes, WoT en de Schaar, gedaan, voordat de finale, de afsluiting van de mooie middag, kwam. Joyce had met mijn zussen 2 afspraken gemaakt. De eerste was niet voor 17.00 thuis te komen. We hadden de wekker op 16.50 gezet en haastten ons naar beneden, naar de keuken. Ze had me al verteld wat ze wilde, nl. dat ik haar van achteren moest nemen, net als haar vader toen die eerste keer gedaan had. Maar geen toneelstukje, ik speelde met haar, warmde haar op voordat ik haar penetreerde. Net zoals bij haar moeder en zus was er die aarzeling, ook nu hielp het stimuleren van haar clitje haar over de drempel. We waren maar net begonnen toen haar moeder en zussen zachtjes de keuken binnen kwamen, zonder dat Joyce het in eerste instantie door had, zo ging ze op in dit standje. Dat was de tweede afspraak, dat haar moeder en zussen als eerste de keuken zouden binnenkomen. Het was in meer of mindere mate een herhaling van zetten, nu liet ze hun zien dat zij die herinnering verving door een mooiere. En ik denk dat ze de goede zet gedaan had, aan de lachende gezichten van iedereen te zien. Alsof er eindelijk een deur gesloten werd, voor ieder van hun.

Later die avond, toen we met zijn allen bij elkaar zaten na te praten zei ik: “Seks en liefde is in de basis niet meer dan een uitwisseling van Energie. En als dat 2 positieve ingestelde energiebronnen zijn krijg je het mooiste wat je mag verwachten. Jullie vader heeft een erg negatieve energie, eentje die verwoestend is en geen liefde brengt. Hij is alleen maar op macht belust, wilt dat iedereen ondergeschikt is aan hem, jullie al helemaal. Daarbij denkt hij ook dat alles te koop is. Daar heeft hij zich in vergist. Toen ik hem redde deed ik dat niet voor geld, maar omdat het mijn beroepsplicht is. Dat heeft hij nooit gesnapt, probeerde me eerst te vergoeden, daarna te kopen. En dat dacht hij naderhand ook gedaan te hebben. En jij trouwens ook Mavis, voor een tijdje ten minste. Liefde heeft hij nooit begrepen, vermoed ik. En met zo een negatieve energie is de seks, als daar al sprake van was, ook zeer slecht. Hij heeft jullie en mij kapot proberen te maken, maar dat is hem niet gelukt. Ieder van jullie heeft zichzelf herstelt, teruggevonden. Wees daar trots op, iets mooiers kun je in je leven niet krijgen, dat toont jullie ware kracht.“

Maar dit was niet de definitieve afsluiting. Een paar weken later kwam via mijn advocaat het verzoek binnen of een van hun toch in de rechtbank wilde verschijnen voor een getuigenis. Eigenlijk ging in dit tegen alle afspraken die we gemaakt hadden, t.w. dat de opgenomen getuigenverklaringen voldoende zouden zijn. Na lang overleg werd besloten dat Mavis en ik zouden gaan. Onder 2 voorwaarden, de eerste dat ik naast Mavis zou staan als zij in de getuigenbank zou zitten, eventueel haar hand kon vasthouden. De tweede was dat wij diezelfde middag nog wilden terugvliegen, m.a.w. dat de rechtszaak vroeg, zo rond 8.00, moest beginnen. Men ging hiermee akkoord, en toen kwam er een vraag bovenop: of ik ook wilde getuigen. Ik voelde de manipulatie van Mark hierachter zitten, ging na lang twijfelen toch akkoord.

We zijn op een dinsdagochtend naar Los Angeles gevlogen, first class. En de dag erna terug. Dat was het enige mooie. De hele rechtszaak was afschuwelijk, anders kon ik het niet omschrijven. De advocaat van Mark was koud, keihard, respectloos, probeerde haar tot het op het bod te vernederen, haar onderuit te halen, op haar knieën te krijgen. Mavis was bewonderenswaardig sterk, al kostte het haar heel veel moeite en kracht. Gelukkig greep de vrouwelijke rechter na een dik uur in. De advocaat had al 2 reprimandes gekregen, na de derde werd het verhoor afgekapt. Ze zei dat het geen toegevoegde waarde bood, dat de opgenomen getuigenverklaringen voldoende waren.

Toen werd ik naar voren geroepen. Ik keek naar Mark, maar die hield zijn hoofd stug gebogen. Op de eerste vraag van zijn advocaat zei ik: “Mark, ben je zo een lafaard dat je ons niet durft aan te kijken, eerst niet naar je dochter en nu ook niet naar mij?” Ik zag een glimlach op het gezicht van de rechter komen, Mark keek mij voor een moment in de ogen en boog zijn hoofd vervolgens weer. Dat was meer dan voldoende voor Mavis en mij, en ook voor de familie zo hoorden wij bij thuiskomst.” Mijn getuigenis was binnen een uur klaar. Op de terugvlucht vroeg ik aan Mavis of het de moeite waarde geweest was, deze 2 lange vluchten voor in totaal 2 uur in de rechtszaal, om zo vernederd te worden. Op het moment dat ik deze vraag stelde, moest ik terugdenken aan Elsbeth’s opmerking t.w. dat ik geen idee wat me te wachten stond toen ik opstond voor hun en mij. Mavis was sterk geweest die dag, maar ieder van hun had jarenlang onder die emotionele en fysieke onderdrukking van Mark moeten leven, die bagage moeten meedragen. Van al die verkrachtingen, mishandelingen en vernederingen die ze hadden moeten ondergaan. En toen rees de vraag bij mij op, hoe stonden ze er nu emotioneel en psychisch voor. Het was slechts een gedachte van een ‘split second’ meer niet, voordat Mavis haar antwoord gaf.

Ze keek me lachend aan, knuffelde me en zei: “Zeer zeker, helemaal om hem zo in dat bankje te zien zitten, ons nauwelijks durven aan te kijken. Daarbij, ik voelde me vol vertrouwen en heel sterk in die rechtszaal, durfde eindelijk aan iedereen te laten zien wat hij ons aangedaan heeft.” Ze kuste me, bedankte me: “Allemaal dankzij jou, ik had jouw liefde, jouw steun, jouw arm daar echt nodig, anders was ik onderuit gegaan, had ik het niet gered. Want die advocaat was vreselijk. Ik begrijp nu nog beter wat je allemaal voor ons gedaan hebt.”

“Ik ben zo trots op je”, was mijn reactie. “ik heb vanochtend een vrouw gezien die haar zelfrespect en zelfvertrouwen terug gevonden heeft. In haar sterkte stond, en dat was heel erg mooi om mee te maken”. En zag in haar ogen een zachtheid ontstaan. Het leek wel alsof ze mijn woorden proefde, op haar tong liet smelten voordat ze in haar neerdaalden. Ze stond op, kwam op mijn schoot zitten om me de heerlijkste kus sinds ooit te geven. En zag de stewardess lachen, om even later terug te komen met 2 glazen champagne.

Mavis fluisterde vervolgens in mijn oor: “Simon heeft trouwens hard een broertje of zusje nodig, en ik een harde pik in mij.” Ik keek naar de stewardess, en had het gevoel dat zij dat laatste gehoord had, want ze knikte naar het toilet. Gelukkig waren er maar 2 andere passagiers in first class op deze reis, en heb ik wat later haar wens in vervulling gebracht.

Nu gaf ik haar een kus en vroeg lachend: “Heeft Simon je dat echt gevraagd?” voordat ik op serieuzere zaken overstapte en terug kwam op de gedachte die ik eerder had. Vroeg haar wat al die jaren van verkrachtingen en mishandelingen met haar gedaan hadden.

Ze keek me verrast in mijn ogen, dacht een paar tellen na en antwoordde: “Lieverd, wij zijn in jouw ogen gewoon verkracht, vernederd. Daar waar wij opgegroeid zijn ziet men dat anders. Mijn moeder, grootmoeders, tantes iedereen vond het normaal, de gewoonste gang van zaken. Te vergelijken met bijvoorbeeld het verwijderen van je amandelen. Wij kregen gewoon te horen dat we niet moesten zeuren, dit bij het vrouw zijn behoorde. Wij daarnaast op ieder moment de man moesten gehoorzamen, en als we het niet naar zijn tevredenheid deden hij het recht had om ons te straffen. Dat is ons, onze moeder, onze grootmoeders eigenlijk alle vrouwen, met de paplepel ingegoten. Lieve Rob, schat, ik begin dat nu pas te begrijpen, het was gewoon een harteloze, liefdeloze wereld, ijskoud en keihard. Emotieloos ook, en dat zijn de echte littekens die wij met ons meedragen. Wij zijn emotioneel gezien gewoon onderontwikkeld, zo ervaar ik dat nu ten minste. We hebben zelden of nooit over onze gevoelens kunnen praten, deze vrijwel nooit kunnen delen met iemand anders. Ja, ik met mijn zussen, maar we wisten niet beter dan dit de gewoonste zaak van de wereld was.

En toen kwam ik jou tegen, iemand totaal anders dan ik gewend was. Je stond op tegen mijn vader, wilde geen geld van hem krijgen voor hetgeen je gedaan had. Je was de eerste persoon in mijn leven die tegen hem inging, en ik voelde me aangetrokken tot je. Ik kende dat gevoel van verliefdheid niet, maar dat was het blijkbaar wel. En dat groeide in dat vliegtuig, toen je met me praatte. Naar mij luisterde en ook je eigen leven met me deelde. Dat was ik niet gewend, dat een man een gewoon gesprek met mij voerde. En de maanden daarna werd dat alleen maar erger. Je was echt de eerste persoon in mijn leven die oor voor mij had, echte pure aandacht toonde, open en eerlijk was en naar mij luisterde. Ik kende dat niet, had bijvoorbeeld mijn ouders of grootouders nooit dit soort gesprekken horen voeren. Ook later, dat gevoel van intimiteit was nieuw voor mij, kon voor het eerst in mijn leven mijn gevoelens en gedachten met iemand delen.

Dus als je mij vraagt wat dat leven met mij gedaan heeft, kan ik alleen maar zeggen dat het een koud, emotieloos en liefdeloos leven geweest is. En dat heeft diepere littekens achtergelaten dan al die verkrachtingen en vernederingen.” Ze zweeg om na een paar tellen verder te gaan: “Kijk, zo een gesprek als nu met jou, die vertrouwdheid en veiligheid, dat bedoel ik. Zoiets heb ik vroeger nooit gehad, kon me dat zelfs niet eens voorstellen.

Al die avonden dat ik, en vaak ook mijn zussen, bij jou waren, waren een verademing, voor ieder van ons. Tijdens die spelletjes over ons zelf praten, over onze verlangens en dromen, zonder onderbroken te worden. Waarom denk je dat wij vrijwel iedere avond bij je waren, dat was niet alleen om mijn vader te ontlopen. Nee, in die jaren hebben we geleerd onze gevoelens, dromen te uiten, hebben we ons emotioneel ontwikkeld. Ik heb je toen nooit iets durven te vertellen daarover, bang dat ik je zou kwijt raken. En daarna, zeker na ons huwelijk, verdiepten mijn gevoelens zich voor jou. Leerde ik naast de fantastische seks ook de intimiteit kennen, een verdieping van alles wat we voor ons huwelijk hadden.

En dat allemaal heeft beetje bij beetje die slechte herinneringen naar de achtergrond gedrukt, wellicht gewist. Bij mij en ma wellicht sneller dan bij mijn zussen. Maar zoals ik al eerder tegen je zei, jouw liefde, je geduld en aandacht voor de ander heeft voor hun ook helend gewerkt. En je hebt het zelf ook al gezegd, we hebben ons zelf geheeld, mede dankzij jou. En begrijp mij goed, ik had die getuigenis, dat verhoor vanochtend een paar maanden geleden nooit durven doen. Vanochtend vroeg was ik daar, emotioneel gezien, klaar voor. Dacht ik ten minste, maar jouw aanwezigheid was dat extra stukje steun wat ik nodig had. Ik voelde me beetje bij beetje sterker worden tijdens die getuigenis, kreeg meer vertrouwen. Voor mij, en ik weet bijna 200% zeker ook voor mijn moeder en zussen, is dat de ultieme overwinning geweest, niet alleen op onze vader maar op onszelf. Dat ik niet alleen voor mij maar ook voor hun ben opgestaan en onze gevoelens heb kunnen uiten. In jouw woorden: we allen zijn gegroeid.”

Ze kroop tegen me aan, huilde zachtjes, bedankte me vreemd genoeg voor het stellen van deze vraag. Simpel, omdat ze hiermee de waarheid over hun eigen (emotionele) groei als vrouw en persoon onder ogen had gezien, onder woorden had kunnen brengen, iets wat helderheid, rust en vertrouwen bracht over de weg die zij ingeslagen waren. Dat ze de goede keuze gemaakt hadden en dat was een mijlpaal voor haar, haar moeder en haar zussen.

Wat ook bleek bij thuiskomst. Zij stonden ons allen op Schiphol op te wachten, zelfs Elsbeth was meegekomen. Christel vertelde me dat ze alles via het internet hadden kunnen volgen. Dat haar moeder en zussen hadden zitten huilen toen ze doorgezaagd werd door die advocaat, ook trots op haar waren. En in lachen of gejuich waren uitgebroken bij de reactie van Mark op mijn vraag. En ze daarna alleen maar gelachen hadden, alsof er iets van hun schouders afgevallen was. We zijn ergens in een restaurant neergestreken, en de hele tijd was er alleen maar die vrolijkheid, het gelach wat de sfeer bepaalde. En ik moest Mavis gelijk geven, ook bij haar moeder en zussen was een knop omgedraaid, ze kwamen meer zelfverzekerd op mij over.

En Elsbeth, die keek me lachend aan, gaf me alleen maar een knipoog.

Een paar weken later hoorden we dat Mark tot 20 jaar cel veroordeeld was, en dat zij een grote schadevergoeding tegemoet mochten zien.

Maar die schadevergoeding kon het gedane leed niet herstellen, maar dat was niet belangrijk, Zij waren gelukkig, en niet alleen omdat ze die wereld hadden kunnen ontvluchten en hier een ander leven hadden opgebouwd. Meer nog omdat ze zich ontwikkeld hadden als vrouw en persoon, dat gevoel van onafhankelijkheid. En voor mij: ze hadden vanaf hun vlucht uit de States voor mij gekozen, ze wilden geen andere man in hun leven. Mij vertrouwden ze 200%, en voor hun was het geen probleem om mij te delen. Niet alleen tussen hun, maar met de familie, inclusief Elsbeth.

In die jaren daarna heeft zich geleidelijk een soort van evenwicht in ons huishouden ontwikkeld waarin iedereen zich comfortabel voelde. Zelf was ik parttime gaan werken, en dat beviel me meer dan uitstekend. In de middag had ik alle tijd om me met onze kinderen te bemoeien, in totaal 8 nu, met nog drie op komst. In eerste instantie dacht ik dat het er slechts 6 van mij waren en de 2 anderen van mijn zussen Die waren single gebleven en hadden mij verzekerd dat hun kind via IVF verwekt was. Daar had ik altijd mijn twijfels over gehad, ook nooit kunnen begrijpen dat ze ongetrouwd gebleven waren. Hun antwoord was altijd simpel: “We stellen hoge eisen aan een man, we vinden niemand zoals jou. En we zijn gelukkig hier, hebben alles wat ons hartje wenst.” Ze wisten mijn standpunt over incest, m.n. dat de kans op een afwijking groot kon zijn. Nadat hun kinderen gezond geboren waren, waren mijn twijfels gerezen, totdat ze me de waarheid vertelden. In eerste instantie was ik boos, maar iedere keer als ik de baby’s zag, verdween die als sneeuw voor de zon. Dus heb ik het, tot ieders genoegen, er maar bij laten zitten.

Wat mij in deze periode het meest geraakt heeft is de diepe onvoorwaardelijke liefde van Mavis. En dat gebeurde op een onvoorspelbare wijze. Elsbeth was 1 jaar later, nadat haar zonen uit huis waren gegaan, definitief bij ons ingetrokken. En niet alleen dat, Joan en zij waren een relatie aangegaan, tot onze grote verbazing. Niet zozeer over Elsbeth maar over Joan, die dit verklaarde dat ze net zoals Elsbeth genoeg had van mannen, m.u.v. mij dan. Ik ook altijd welkom was in hun bed, wat dan regelmatig gebeurde. Ik, of beter wij, waren blij voor haar, dat ze weer kon liefhebben en ook geliefd werd. En regelmatig deelde ik het bed met hij, soms met een van hun alleen, vaker nog een triootje, want Joan was echt niet blijven stilstaan. Maar het opmerkelijke was dat, wanneer ik een nacht bij hun bleef slapen, ik Mavis die nacht of de volgende ochtend ook bij ons in bed vond, meestal tegen mij aan.

En hetzelfde gebeurde ook als ik een nacht bij mijn zussen bleef slapen. Want wij, zij en ik, verlangden soms ook terug naar die oude dagen, dat we met ons drieën in bed lagen, naar die intimiteit. En soms lag niet alleen Mavis bij ons in bed, maar ook Megan en Joyce. Want ondanks dat alles nu goed afgelopen was, werden ze regelmatig geplaagd door nachtmerries en zochten dan de veiligheid en warmte in mijn armen.

Op een bepaalde moment hebben we besloten, m.u.v. Elsbeth en Joan, om dan maar een bed te delen. Nou ja, een bed is dan een eufemisme, het werd een slaapplaats voor zeker 12 mensen omdat we ervan uitgingen dat in de toekomst onze kinderen ook regelmatig bij ons in bed zouden blijven slapen. Dus hadden we 2 slaapkamers bij elkaar gevoegd, en een groot bed laten maken. En vreemd genoeg heeft dat de band tussen ons allen alleen nog maar meer versterkt.

En qua seks heb ik altijd het gevoel gehad dat zij daarover stilzwijgend afspraken gemaakt hadden. Elke ochtend was er wel een van hun samen met mij onder de douche, als ik thuiskwam ving ook iemand mij op, en de avonden waren altijd een verrassing. Soms 1 op 1, soms een trio en regelmatig een groepsevent.

Maar dat was niet wat het onderscheid maakte. Het was iets totaals anders wat mij deed beseffen waarom ik zoveel van al deze vrouwen hield. En dat deze bijzondere relatie zin gaf af onze keuzes en ons leven.

In navolging van Mavis was ieder van hun begonnen met kleine verhaaltjes te schrijven, om voor te lezen aan hun kinderen. En iedereen maakte er kleine tekeningen bij. Maar daar bleef het niet bij, zij zetten deze kleine verhalen om naar de poppenkast, maakten er een kleine voorstelling van. Niet dat dit direct effect had, de kleintjes waren nog te jong. Elsbeth echter zag echter de potentie ervan in, en kwam op een dag met het idee om deze verhaaltjes op de creche van Simon te spelen, en ook in ons ziekenhuis, op 2 kinderafdelingen. En ze pikten dit op, gingen zelfs een stap verder: vroegen aan de kinderen om hun verhaaltje te schrijven en maakten daar een voorstelling om heen.

Ze deden het niet om het geld, dat hadden ze ook niet nodig. Nee, het was de warmte en liefde die ze van deze kinderen en hun ouders kregen, dit gaf hun meer dan ze ooit verwacht hadden.

Mavis kroop op een avond in mijn armen: “Dit is het mooiste wat ik ooit in mijn leven gedaan heb. Als ik zie hoe deze kinderen genieten, hun ouders blij zijn met dit spaarzame moment van geluk, dat doet mijn hart bloeien. En ik begrijp je nu ook nog beter, waarom jij dat doet met je patiënten. Hun zoveel aandacht geeft, voor en na de operatie.

Het gaat niet om geld maar om dat momentje van liefde, van gelukkig te zijn. Het is heel erg dankbaar werk, en dat is wat het leven de moeite waard maakt.”