Vlakbij Knooppunt De Hogt maakte ik Joline zachtjes wakker. “Hé Assepoester, het is niet de bedoeling dat je de hele tijd in de koets van je prins ligt te slapen. Die prins had allerlei andere plannen met jou.” Ze kwam langzaam overeind. “Jaja… Andere plannen… Die ken ik ondertussen wel.” Ze rekte zich uit, voor zover dat ging.
“Ohhh… ik heb even lekker geslapen. Was wel nodig, geloof ik, na een beetje gebroken nacht.” Margot humde. “Ik voel met je mee Joline. Maar ik moest hier voorin opletten dat die mevrouw achter het stuur niet in slaap en in de berm sukkelde.” Lot keek snel opzij en snauwde: “Heb jij ook maar één seconde gezien dat ik slaperig werd, tutje? Nee. Spreek voor jezelf!” “Nou nou, zo te horen zijn jullie ook hard aan goedmaaksex toe, Margot. Mevrouw je zus is ten minste nogal over de rooie.” “Hé wat vervelend nou, Kees…” Margot giechelde en Joline greep in.

"Hé meiden… even kappen over de goedmaaksex nu. We zijn een paar tosti´s misgelopen in Arnhem omdat Kees zo nodig wat buksen moest kopen. Waar gaan we eten? Want dit meisje begint trek te krijgen.” Charlotte draaide zich half om. “Als wij die tosti’s nu eens gingen maken? Jij hebt een aantal dingen betaald, dan kunnen wij wel wat terugdoen, nietwaar Mar?” Die knikte en bleek goed bij de pinken te zijn. “Dan kunnen jullie ondertussen die buksen in orde maken om vanavond te gaan schieten. Want dat zal wel wat voorbereidingen kosten, toch?” “Jij snapt het, Margot.”
Eenmaal thuis was het even behoorlijk sjouwen: alle tassen met kleding en twee dozen met buksen in de lift zetten… “Ik ga nog een keer met jullie naar Arnhem, dames. Nog erger dan een uurtje Mariëtte!” Joline mopperde een beetje en de zussen lachten haar uit. “En wie kwam op het idee om ‘leuke dingen’ te gaan doen, mevrouw? Dat was u zelf. Nu niet terugkrabbelen!” Ze bromde. “Jaja… en dan al die boeken en CD’s van Kees er ook nog bij… Afzien!” Ik stak mijn tong uit. “Gelukkig zijn die buksen niet zo zwaar, Joline. Als we buksen van een ander merk hadden gekocht, was het nóg zwaarder geweest. Kom, pak jouw Hatsan, dan zetten we de kijker even over en justeren we je nieuwe buks globaal.”
De zussen verdwenen in de keuken om het eten klaar te maken en Joline en ik waren bezig met haar buks. “Ik pak even mijn workmate uit de studeerkamer schat. Dan klemmen we die FX er in zetten de kijker globaal in de richting. En de barrelband er op.” Zo gezegd, zo gedaan. Eerst de barrelband, toen de demper en uiteindelijk de kijker. Over de buks kijkend richtte ik hem op de splitsing van een tak in een boom aan de overzijde van het vijvertje. Toen de kijker er op en die richtte ik met de stelschroeven op dezelfde splitsing.
“Zo. Die staat globaal goed. De afstand is ook ongeveer dezelfde, dus we zullen vanavond niet als een gek hoeven te corrigeren. Als laatste de loop schoonmaken; wie weet hebben ze in Zweden de loop helemaal volgepompt met preserveervet.” Joline haalde de loop een aantal keren door tot het lapje er schoon inging en ook weer schoon uit kwam. “Zo. Die is gereed. Jouw buks, Kees.” “Niks ervan Joline”, kwam een strenge stem uit de keuken. Handjes wassen, eerst eten!” “Your masters voice, schat. Gehoorzamen of over die knie bij Lot.” “Het zou hooguit ‘your mistress voice’ zijn, Kees. Húp, tempo!”

De zussen hadden lekkere tosti’s gemaakt: ham, kaas, een beetje zoete chilisaus er tussen, koffie erbij… “Lekker, meiden! Dank je wel!” Joline keek hen aan. “Jullie zijn bij deze benoemd tot ‘tostie-experts’.” Margot lachte. “We mogen toch wel een beetje terugdoen voor vandaag, Joline?” Die jurken…” Joline legde een vinger op haar lippen. “Sssst! Sommige dingen moet je hier niet zeggen, domkop!”
Ik keek van de een naar de ander. “Biecht eens op dames! Wát…?” Charlotte giebelde. “We zagen een paar hele mooie jurken in die winkel, Kees. Uitstekend geschikt voor dansles. En die heeft jouw lieve vrouw voor ons betaald.” Ik keek Joline aan. “Dan is het maar goed dat ik dat niet wist, schoonheid. Anders had ik die buksen niet durven kopen.” Joline uitte een spottend geluidje, terwijl ze op haar tosti kauwde. Toen ze haar mond leeg had, zei ze: “Ik moest even laten merken dat ik bijzonder op deze dames gesteld ben, Kees.” Ik knikte. “Prima, meisje. Ben ik blij mee.”
Charlotte keek plotseling bijzonder ondeugend. “Ik stel voor dat jij dat ook eens laat merken, Kees. Ga je binnenkort eens met ons mee naar een lingeriewinkel?” Margot stompte haar. “Hé, ben jij helemaal gek, zus? Kappen met die onzin!” Joline en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. “Dat is honderd procent bluf, Lotje. Zeker als ik voorstel dat jullie allerlei setjes passen en ik ze moet beoordelen… buiten het pashokje! Want dat is dan de voorwaarde, meisje!”
En Joline zei er droogjes achteraan: “En aangezien Kees misschien niet zeker van zijn zaak is, neemt hij Fred mee.” Zowel de zussen als ik gierden het uit en Margot schudde haar hoofd. “Ik zie het voor me, Jolien… écht niet!” En ik vulde droogjes aan: “En ik ben vrij zeker van mijn ‘zakie’, lieve echtgenote. Misschien dat dat wat minder wordt als ik tachtig ben en na een potje Bingo, maar op dit moment… Er mankeert niks aan, hoor!” Joline zuchtte. “Smeerlap.” “Ho! Wie stelde voor om mijn bud mee te nemen? Volgens mij was jij dat, dame.”
Ze maakte een afwerend gebaar. “En nu kappen met deze schandalige ideeën. En genieten van de tosti’s.” Ze keek de zussen aan. “En na het eten even omkleden, meiden. En nee, niet in die mooie jurken, maar spijkerbroek en bloesje. Anders worden de heren schutters veel te veel afgeleid. Kijken meer naar jullie en mijn benen dan naar hun doelkaartjes. En dan krijgen we van Harold, de voorzitter van de schietvereniging, op ons donder.” “En jij dan, Joline? Moet jij je dan niet omkleden?” Nuffig antwoordde ze: “Nee, natuurlijk niet. Als ik in dit jurkje ga liggen, gaan de scores van de heren alleen maar omlaag. En ben ik, zeker met deze nieuwe buks, de schutter van de dag!”
“Gemeen kreng”, mopperde ik en Joline lachte me uit. “Nou vooruit, Kees… Ik zal me vanavond ook omkleden. Maar tijdens een wedstrijd ga ik ‘dressed to thrill!” Voor de vorm mopperde ik: “Nou, dan zal ik op dat moment maar even niet naast je liggen. Ik wil me tijdens een wedstrijd wel een beetje kunnen concentreren.”

Na het eten kleedden Joline en de zussen zich om; ik maakte mijn nieuwe buks klaar. Barrelband er op, kijker… De kijker ging iets verder naar voren dan bij Joline, dat vond ik prettiger. Maar… In tegenstelling tot de Hatsans waren déze buksen wel identiek… Hoe hielden we ze uit elkaar? Ik begon te grinniken. Een rose strikje… Wáár zou ik dat kunnen vinden? Joline had een rose nachtpon. Zat daar geen ceintuur om…? Even later liep ik de slaapkamer in. “Zo. Mijn buks is ook grof afgesteld. Straks de puntjes op de ‘i’ zetten. Nu eerst verkleden, want ik ga niet in m’n nette broek op het schietpunt liggen.” “Prima Kees. Wel je broek netjes ophangen!” “Jawel mevrouw. Nog meer opdrachten?”
Ze kwam even tegen me aan staan, haar armen om me heen. “Nu nog niet meneertje. Maar straks…” Een snelle zoen volgde. “Hup, omkleden. Ik heb zin om te schieten!” Ze verdween door de deur. Mooi… Ik trok haar kast open. Even zoeken: Ja, rose peignoir. Maar geen ceintuur. Verdorie. Verder zoeken.
Ik kwam er achter dat Joline nauwelijks rose kleding had. Hmmm… Als laatste trok ik haar panty-lade open: en een paar lichtrose nylons kwam in zicht. Ik moest lachen. De grap maar hier uithalen, niet op de schietvereniging. Dat zou mevrouw Jonkman niet zo op prijs stellen. Met één rose nylon in mijn zak liep ik omgekleed de huiskamer weer in. “Zo. Ik ben er ook klaar voor. Gaan de dames mee?” Ze stonden op. “Die buksen in de hoezen, Kees.” Joline pakte de hare. “Even wachten, schatje…”
Ik pakte Joline’s buks en haalde de nylonkous uit mijn zak. “Zodat we ze kunnen onderscheiden, lie…” Verder kwam ik niet, Joline ontplofte. “Kees Jonkman! Als jij denkt dat ik me met een rose nylonkous aan mijn buks op de schietvereniging vertoon: Nog niet misschien! Wég met dat ding! Netjes opruimen waar hij hoort en rap een beetje, ben jij helemaal van de pot gepleurd…” De zussen keken eerst nieuwsgierig en begonnen toen te lachen.
“Staat wel charmant, Jolien. Als je ‘m nou eens om de loop in een strikje knoopt…” Joline stampvoette. “Beginnen jullie nou ook al?” Ik bracht de kous terug naar waar ik ‘m gevonden had en legde hem netjes naast de ander. “Zo, keurig opgeruimd, schat. Maar nu even serieus? Hoe onderscheiden we die buksen?” Ze bromde: “Pak maar een stukje ducktape uit de kast en plak maar op het onderhout van jouw buks. En schijf er maar op: ‘lomperd’ dan snappen we het wel.” Grinnikend pakte ik inderdaad een stukje tape en plakte dat onder mijn buks. Toen beide buksen in de tas, kogeltjes erbij en een vulslang in de tas, zodat we op de club lucht konden tanken. “Goed, volgens mij hebben we alles wat we nodig hebben, dames. Let’s go!”

Even later liepen we de kantine van de schietvereniging binnen. Daar zaten al een aantal leden aan de koffie. “Goede avond samen…” “Hé Kees, dág Joline… En dames…” Harold zat er ook bij, die stond op. Goede avond samen. Twee nieuwe gezichten. Welkom, ik ben Harold en mag voorzitter zijn van onze mooie vereniging.” Margot en Charlotte stelden zich voor. “Ook belangstelling voor de schietsport? Al ervaring wellicht?” Beiden schudden het hoofd. “Nee. We hadden van Kees en Joline gehoord dat het hier gezellig was.”
En Margot zei er achteraan: “En we wilden wel eens kijken of die twee écht zo goed kunnen schieten als ze beweren…” Ze giechelde, Charlotte ook. Harold keek me aan. “Nou, ik hoor dat jullie jezelf weer eens waar moeten maken… Succes!” Ik hoefde weer eens niets te zeggen; met een uitgestreken gezicht antwoordde Joline: “Dat gaat wel lukken Harold. We hebben ons goed voorbereid.” Ze trok de tas van haar buks open. “Kijk maar.”
Harold keek. “Een FX? Jij gaat het moeilijk krijgen met je Hatsan, Kees.” Ik trok een wenkbrauw op. “Dacht je dat, Harold? Ik heb me ook voorbereid, hoor.” Mijn tas ging ook een stukje open en nu was het Harold’s beurt om met de mond vol tanden te staan. Joline klopte hem op de arm. “We moeten ze eerst nog inschieten, meneer de voorzitter. Maar eerst koffie en deze dames iets vertellen over de ‘do’s and dont’s’.

Met een bak koffie voor ons vertelde Joline wat wél en wat niet toegestaan was. Een kwartiertje later stond ik op. “Kom dame, we gaan die buksen even inschieten. Daarna mogen Lot en Mar zich overtuigen van onze schietkunsten. Dames, wij zijn even bezig; neem nog een bak koffie of thee en klets ondertussen gerust met de rest. We roepen jullie wel als we voor het echie gaan, oké?” Ze knikten en Joline en ik liepen de deur door, de baan op. “Vijftig meter, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Eerst op tien meter. Anders kost het veel te veel pellets om überhaupt de kaart te raken.” Ze knikte.
We vulden de magazijnen: 16 kogeltjes gingen er in. Joline ging liggen, een zandzak onder de drukbuis. Spannen en vrijwel meteen ging er een schot uit. “Zo, die trekker is licht… Da’s wennen, Kees.” “Oké, schat, dan weet je dat nu. Nu vijf schoten, steeds hetzelfde richtpunt aanhouden. En hou je buks goed recht.” Rustig gingen er vijf schoten uit en er ontstonden twee nogal rafelige gaten iets links onder de 10. “Ontladen en je kijker verstellen, schat.” Vlot voerde ze de handelingen uit en draaide toen haar kijker vijf klikken omhoog en twee klikken naar rechts. “Zo, nu moet het beter zijn…” Weer ging ze liggen en de volgende vijf schoten kwamen nu recht onder de 10 uit. Echter in één gat. “Nog vijf klikken omhoog…” De laatste vijf schoten haalden de 10 uit de kaart. “Keurig schat, niks meer aan doen. Je hoogte en breedte op nul zetten en dat was het.”

Met een tevreden glimlachje was Joline nog even bezig, daarna ging ik liggen. “Eens kijken hoe dit allemaal gaat…” Spannen ging soepel, de veiligheid ook. Adem regelen… vinger iets meer kracht ge…Péng! Het eerste schot ging inderdaad nogal onverwacht er uit. Vijf schoten later wist ik exact waar het ‘breekpunt’ van de trekker zat. Heel licht, maar voorspelbaar. Op de kaart was één gat te zien: in de ring van de 5, links boven. Ik moest aardig rekenen hoeveel klikken ik omlaag moest geven; uiteindelijk kwam ik op 21 klikken omlaag en 4 naar rechts. Hmmm… De volgende serie maakte één gat iets onder de 10. Oké weer vijf klikken omhoog… De laatste serie haalde ook bij mij de tien uit de kaart. Ontladen, opstaan.
Joline gaf me een ‘high five’. “We zijn er klaar voor, Kees.” “Hoho dame… we moeten het nu nog even waar maken op de 50 meter, weet je nog?” “Ben ik niet zo bang voor, meneer. Ik haal de zussen wel even.” Ik aarzelde. “Weet je het zeker? Niet eerst een kaartje op 50 meter schieten en kijken hoe het gaat?” Ze schudde haar hoofd. “Niet nodig. Als ik met de Hatsan goed schiet op 50 meter… Met dit ding zeker!” Ze kwam even later met de zussen terug en wees ze op de bank. Ga maar lekker zitten. Wij zijn de enige schutters, de buksen zijn vrij stil, dus je hoeft geen gehoorbescherming op.”

Twee nieuwe kaartjes zoefden richting kogelvanger. Dit waren kaartjes met vijf doelen er op. Elk doel kreeg één schot. We gingen liggen. “Nou schat, daar gaan we…” Ik zette de kijker op 50 meter en daarna hoorde ik niets meer. Laden, recht achter de buks liggen, oog op de juiste afstand, controleren of de cirkel in de kijker écht rond was (daaraan kon je zien dat je oog recht achter de kijker was) en concentreren. Ademhaling… hartslag monitoren… trekkerdruk langzaam vergroten… péng. Eerste schot. Spannen… Wat ging dat lekker soepel met deze buks… Ademhaling… Rustig en geconcentreerd schoot ik vijf schoten, toen ontlaadde ik en keek rechts naast me.
Joline was nog bezig. Zeldzaam; meestal schoot zij sneller dan ik. Na nog twee schoten ontlaadde zij ook en stond op. “Nou Kees… het moment van de waarheid!” De kaartjes zoefden naar ons toe. Op Joline’s kaart: twee tienen en drie negens. En de negens hadden dezelfde afwijking: rechtsonder. Op mijn kaart: vier tienen, één acht, linksonder. Ademhaling bij het derde schot. Ze keek boos. “Je doet het nog steeds hé?” Ik trok haar even naar me toe. “Schat, als ik binnen een half jaar nadat ik in dienst gekomen was, zó geschoten had, was ik vreselijk apetrots op mezelf geweest. En jij hebt dit in iets meer dan een half jaar gepresteerd. Ik heb er meer dan tien jaar over gedaan.” Ze knikte. “Da’s ook weer waar. Dank je wel voor het opbeuren.”
Toen hoorden we achter ons: “Laat eens zien, dame en heer!” De zussen bekeken de kaartjes. “We vinden dat best netjes, al zeggen we het zelf…” Joline glimlachte en ik voegde er aan toe: “…met twee nieuwe buksen die vanochtend nog, onwetend van hun vreselijk lot, op de schappen van een wapenwinkel in Arnhem lagen.” Charlotte knikte. “Dat kun je wel stellen…” Joline zei: “Kom Kees, nog een kaart. Om het af te leren, zeg maar. Meiden, sorry, maar weer gaan zitten.”
De volgende kaart ging richting kogelvanger en we gingen weer liggen. Deze keer maakte ik geen ademfouten. Deze buks strafte onmiddellijk alle schuttersfouten hárd af, dat had ik wel gemerkt. En na vijf minuten stond ik weer op. Joline was al klaar en de kaartjes kwamen onze kant uit. Joline’s kaart met drie tienen en twee negens. Mijn kaart… vijf tienen. Ze keek me aan. “Gefeliciteerd, schatje. Héél netjes geschoten. En Harold krijgt een hartverzakking, denk ik.” We grinnikten. “Voordat hij deze kaarten te zien krijgt, moet hij eerst maar een borrel drinken.”
Margot bekeek de resultaten en keek ons aan. “Jullie zijn wel héél gevaarlijk samen…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee Margot. Zolang je ons geen kwaad doet is er niks aan de hand. Pas als je bij ons inbreekt en met een bijl in de hand op ons afkomt, dán pas worden we gevaarlijk. En er is in ieder geval één persoon die het daar roerend mee eens is. De anderen hebben alleen maar in de lopen van onze buksen gekeken en waren toen bijzonder rustig. Maar onthoud goed: dit is voor ons ontspanning. Lekker een wedstrijdje tegen jezelf, tegen je eigen stomme fouten en eigenwijsheid.” Ze knikte, maar nog niet overtuigd.
“Dit is zo in strijd met alles wat we hebben geleerd, Kees…” “Ik snap het Margot. Maar mensen associëren buksen meteen met geweld. En, ondanks ons verleden, is dat niet terecht. Dit is een sport. Schietsport. Prima voor je concentratie, je oog-hand-coördinatie en je discipline. Het is zelfs een Olympische sport, denk er goed aan.” Ze bromde wat, duidelijk nog niet overtuigd. Joline keek me aan, haar ogen in de stand ‘rustig aan’ en ik zuchtte maar weer eens.

“Oké dames, we gaan meneer de voorzitter eens gek maken.” We namen nogmaals de veiligheidsmaatregelen, maakten de magazijnen leeg en pakten de buksen weer in. Zo liepen we de koffieruimte in. “Ik heb de rest vriendelijk verzocht om jullie even niet te storen, Joline. Het inschieten van een nieuwe buks is serieus werk.” Joline knikte. “Dank voor je inlevingsvermogen, Harold. Het leverde wel het gewenste resultaat op.” Hij keek nieuwsgierig. “Laat zien!” Langzaam gaf Joline hem haar eerste 50-meter-kaartje. “Verdomme dame… Dat is niet verkeerd!” Het tweede kaartje kwam er achteraan, gevolgd door mijn twee kaarten. Het gezicht van hem was goud waard. “Jolien, Kees… Jullie moéten in ons schietteam…”
Een hand op zijn arm bracht hem tot zwijgen en vriendelijk, maar zéér beslist zei Joline: “Harold, het antwoord is een luid en duidelijk ‘nee’. Dit is ons avondje-uit. Even lekker ontspannen wat schieten en kletsen met de lui hier. Dat willen we niet verpesten met wedstrijddruk. Als er hier eens een club-wedstrijdje wordt gehouden: prima, dan doe ik wel mee, maar noch Kees, noch ik gaan om de week weet-ik-veel-waarheen om wedstrijden te schieten.”
Hij probeerde het nog een keer. “Maar... Jullie zijn het aan de vereniging verplicht! Hier heb je leren schieten… Dan kun je toch ook wel iets terugdoen?” Gelukkig kon Joline er een grappige draai aan geven. “Beste Harold, geachte voorzitter: hier naast me staat de vent die mij heeft leren schieten. Daar is geen enkel ander lid van deze mooie vereniging aan te pas gekomen. Ik zou namelijk van geen enkel ander lid van deze vereniging accepteren dat hij fouten in mijn schiethoudingen zó corrigeerde als Kees. Of me op een bepaalde wijze beloonde als ik iets wél goed deed. Dan zou betrokkene namelijk een enorme piep in zijn oren hebben, nadat ik hem een oplawaai had gegeven. En over ‘iets terugdoen’ gesproken: ja, dat heb ik gedaan; ik ben met hem getrouwd. En Kees heeft écht leren schieten in Sarajevo, op Camp Butmir. Met als instructeur een gunnery sergeant van de Amerikaanse Mariniers. Niet hier.”

Even flikkerden haar ogen. “En nu ophouden met pushen, Harold. Ik moét helemaal niets. En Kees ook niet. We vinden het hier gezellig en we hopen dat dat zo blijft, maar als jij blijft pushen zoeken we ons heil ergens anders.” Hij schrok duidelijk. “Menen jullie dat?” Ik knikte. “Wat mijn lieve echtgenote zojuist zei, daar sta ik compleet achter, Harold. Ik begrijp best dat je de naam van de vereniging hoog wilt houden en zo, maar dat gaat niet ten koste van ons sociale leven, denk daar goed aan. We hebben het druk genoeg.”
Hij nam z’n verlies. “Oké. Sorry voor mijn aandringen. Maar ik ben niet voor niets voorzitter hier.” Joline raakte weer de juiste toon. “Dat klopt, Harold. Maar denk eens over het volgende na: je hebt hier te maken met een vereniging. Vrijwilligers. Hobbyisten. Da’s iets anders dan personeel in je bedrijf. Die kun je, tot op zekere hoogte, laten doen wat jij wil. Hier ligt dat anders.” Met een nadenkende blik liep hij weg. “Zo, schat. Die laatste hakte er, geloof ik, wel in bij onze geliefde voorzitter.” Joline knikte. “Ja. En dat was exact de bedoeling. Harold is geen Theo, ondanks dat ze beiden directeur zijn.” Harold was directeur-eigenaar van een goed lopend autobedrijf in Eindhoven. Ze vervolgde: “Kom, we gaan.”

Thuisgekomen zetten we de nieuwe buksen in de kast, naast de Hatsans. “Moet ik nog wel een rek voor maken, Joline. Als ze omdonderen kunnen we opnieuw inschieten.” Ze trok aan m’n arm. “Ja. Maar niet nu, Kees. Nu duiken we de koffer in.” Ik knikte. “Goed plan. Want om een of andere reden was de vorige nacht een beetje gebroken.” Margot keek me aan. “Last van, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Behalve dat ik midden in de nacht uit mijn bedje werd gehaald en moest verhuizen viel het wel mee, Mar.” Joline vulde aan: “En dat gaan we nu een beetje compenseren. Vroeg is het ondertussen niet meer, maar we liggen er wel op tijd in.” Ze pakte Margot bij haar hand en ik voelde Charlotte’s hand op de mijne.
“Kóm, Kees.” Ik bleef even staan. “Volgens heb ik iets gemist, lieve dames…” Lot trok me mee. “Jij hebt een boel gemist, Kees. Onder andere dat wij dolgraag weer met jullie in één bedje willen liggen. Dat hebben we met Joline besproken vannacht; zij vond het goed.” Ik keek Joline aan en die knikte. “Ja. Heerlijk met mijn vriendinnen vrijen. En met jou. En jij met hen. En zij met elkaar… Tenminste?” Ze keek me vragend en ook wat gespannen aan. “Lieve schatten, als jullie het daarover eens zijn…”
Margot knuffelde Joline en ik voelde de armen van Lot om mijn nek. En haar mond op de mijne. “Kom, dan kleden we ons eerst even om, want zó wil ik niet met jullie vrijen, lieverds. Een spijkerbroek is leuk voor op de schietvereniging, maar niet als je met je vriendinnen en je man in één bed ligt.” Joline keek de zussen aan en zei: “Dames: dresscode: sexy!” Charlotte lachte. “Gaat lukken, lieve schat…”

Ze verdwenen in hun kamers en Joline keek me aan. “Overviel ik je, Kees?” Ik knikte. “Best wel, Joline. Een paar dagen terug had Lot nog verkering met Ben, en nu…” Ze sloeg haar armen om me heen. “Lot is, net als Mar, best nog onzeker van zichzelf. Wist nog steeds niet of ze wel wilde vrijen met een man. Ook al was die man nog zo aardig. Ben wordt het niet, Kees. Lot voelde uiteindelijk geen ‘klik’ met hem, ondanks dat ze hem in eerste instantie best een leuke vent vond.”
Ze kuste me kort. “En met jou voelt ze wél een ‘klik’, lieve echtgenoot. En Mar ook. Zoals ze het vannacht zei: ‘Bij Kees kunnen we ons helemaal laten gaan. Of dat nou gierend janken is of gillend klaarkomen… Bij jouw echtgenoot voelen we ons veilig, Joline.’ En Margot knikte toen overtuigend.” Weer pakte ze mijn hand vast. “En nu omkleden, lieve vent van me. Anders staan we hier over een half uur nog steeds te filosoferen en zitten de zussen mokkend in hun mooie jurken op de bank.”
Ik hield haar even tegen. “Jolien… Ondanks dat ik er vreselijk naar uitzie om samen met jou en de zussen te vrijen: ik ben jóuw vent. Wees daar zeker van.” We keken elkaar aan: diepblauwe ogen hielden de mijne vast. “Ik weet het Kees. Soulmates. Anders hadden we dit niet gedaan.” En weer pakte ze mijn hand. “Kom. Omkleden, schatje. Ik wil me mooi maken voor mijn vent en mijn vriendinnen. En jij moet er ook netjes uitzien. Voor mij en voor die twee schatten.”

Ze pakte mijn blauwe pak en m’n goeie schoenen. “Dit moet je aantrekken. We gaan eerst even dansen. Weer eens wat anders dan op de grond liggen en op 50 meter papier perforeren.” Ik gniffelde. “Als we beide activiteiten maar niet door elkaar gaan halen, schat. In gala op de vereniging liggen schieten en hier in spijkerbroek en slobbertrui vrijen…” “Rare vent. Schiet op en kleed je om. En scheren!” Ik kleedde me uit en verdween in de badkamer. Ook maar even douchen; ten slotte de hele dag bezig geweest. Dat was in een minuut gebeurd. Afdrogen, boxer aan, scheren, deo en aftershave op. In de slaapkamer trof ik Joline in een uiterst dun lichtblauw onderjurkje aan.
Niets er onder aan: haar tepels schenen een beetje door de stof heen en het goudblonde toefje haar boven haar poesje was ook te zien. “Schat… Met jou wil ik vrijen!” Ze glimlachte. “Straks, vrijer. Eerst even loskomen met een paar rondjes dansen.” Zittend op bed trok ze een paar nylons aan: haar mooie benen werden nóg mooier. Toen maakte ze een tas open. “Zit je goed, Kees? Ik wil niet dat je ondersteboven gaat als je me ziet in mijn nieuwste aankoop.” Langzaam en verleidelijk trok ze een jurk aan: diepblauw, exact de kleur van haar ogen. De rok hield tien centimeter boven haar knieën op, er onder stak een lichtblauw randje onderjurk uit. . Het bovendeel zat strak om haar lichaam. De mouwen en schouders waren transparant, het decolleté was niet diep, maar de bandjes van de onderjurk maakten het wél spannend… De bovenste helft van Joline’s borsten was nét te zien.
“Wauww… Mevrouw Jonkman, als ik was meegegaan in die kledingzaak, en u had dit gepast en aan mij gevraagd wat ik er van vond, had ik u het kleedhokje ingesleurd en aldaar bruut aangerand.” Joline zag er prachtig uit. Ze glimlachte. “En het leuke is: als je een vestje of een jasje over deze jurk heen doet, is hij prima geschikt voor een ‘nette avond’ of een bezoek aan het theater.” Haar glimlach werd iets ondeugender. “En als je dan thuiskomt, trek je het vestje uit en ben je klaar andere, leuke dingen…” Ik bekeek haar nog eens goed.

“Je ziet er heerlijk uit, schat.” Met een tevreden blik in haar ogen trok ze haar schoenen aan. Toen ging ze rechtop staan, vlak bij me. En met een zacht tikje op mijn neus zei ze: “Dat moet ook, lover. Want die andere dames zien er ook prachtig uit. Je gaat het moeilijk krijgen, Kees.” Een zachte zoen volgde. “Maar jij bent mijn vrouw, Joline.” Ik kreeg een glimlach terug. “Dat weet ik. En daar geniet ik van. En daarom mag jij ook met Lot en Mar vrijen, net als ik.” Weer een zoen, nu langer en erotischer. Toen maakte ze zich los. “Kom, vrijer. We gaan leuke dingen doen met elkaar.” We liepen de kamer in: nog geen Margot of Charlotte. “Dan beginnen wij alvast, Kees.” Met een lachje trok Joline de bank uit tot bed. “Kóm!” Ze trok me tegen zich aan. “Lekker vrijen met je vrouw. En straks met twee andere mooie dames.”
Ik trok me iets terug. “Alleen als zij ook willen, Jolientje. Als zij lekker met elkaar willen vrijen… Lekker laten doen. Ik wil niks forceren. Wie weet zit Lot met haar hoofd nog bij Ben of zo. Slaat ze dicht.” Een lange zoen was de reactie en toen keek Joline me aan. “Je bent een schat. Maar ik ben er niet zo bang voor, Kees. Die twee zijn … Hoe zeg ik dat netjes? Als ze in de stemming zijn, zijn ze twee vreselijk geile meiden. Ik dacht dat ik geil kon zijn, maar…”

“Jij bent óók een vreselijk geil wezen, mevrouw Jonkman!” Plotseling boog Margot zich over ons heen. En aan de andere kant stond Charlotte te glimlachen. “En we willen samen met jullie genieten vanavond.” Joline trok me overeind. “Kijken, Kees.” En ik keek. Naar twee knappe dames in eenzelfde soort jurk als Joline. Die van Lot was rood, die van Margot geel. “Wauw, dames… Jullie gaan heel veel opschudding op de dansvloer teweeg brengen als jullie dit aan hebben!” Ze giechelden. “Dan doen we er wel een jasje overheen of een topje er onder, hoor. Er zijn grenzen, ook op de dansvloer.”
Lot boog zich naar me toe. “En ik hoorde wat jij over mij zei, Kees. Heel lief, maar maak je geen zorgen. Wij willen met jullie allebei lekker vrijen. Hier in dit mooie huis voelen we ons ‘thuis’ en met jullie voelen we ons zo veilig als het maar kan.” Ze ging op de bank zitten en zoende me zacht, haar armen om mij en Joline heen. “Dank je wel, mooie Charlotte. En even mooie Margot, als je even tijd hebt…” Die was Joline aan het kussen, draaide haar hoofd even naar me toe en mompelde: “Nog even niet, Kees. Ik ben van je vrouw aan het genieten.” En ze ging verder waar ze mee bezig was.
“Lekker mee doorgaan dan”, bromde ik, “dan kan ik me nog even over je mooie zus ontfermen.” “Of zij over jou, Kees”, giechelde Joline. Lot duwde me achterover op de bank. ”Liggen, Kees. Ik wil je voelen.” Helemaal.” Ze ging op me liggen, haar benen tussen de mijne in en lachte zachtjes. “Ik geloof dat ik al wat voel…” Ik streelde haar borsten. “En ik voel ook wat, Lot. Twee harde knopjes op je mooie borsten. Ben je niet bang dat je jurk scheurt? Je tepels drukken er zowat doorheen.” Ze giechelde. “Dat komt niet alleen door jou hoor. Mijn lieve zusje en ik hebben op onze slaapkamer nog even zitten zoenen.”

Ik keek teleurgesteld. “Ohhh… Ik dacht dat het door mijn gespierde verschijning kwam…” Weer lachte ze, maar nu voluit. Ik keek in haar ogen. “Lot, je bent prachtig als je zo spontaan lacht. Dan zie ik plotseling een hele andere vrouw: mooie ogen, een prachtig gezicht, mooie witte tanden… En dat geldt voor Margot net zo. Ze glimlachte nu. “Kees, je wilt niet weten hoe vaak wij tegenwoordig voor de spiegel staan en elkaar stomverwonderd aankijken. Stomverwonderd, omdat we een half jaar terug nog als lelijke eendjes door het leven gingen. En kijk ons nu eens…” “Jullie zijn hele mooie, statige witte zwanen geworden, meiden.”
Joline kwam overeind, Margot ook. “En jullie lijken ook steeds meer op elkaar. Toen ik jullie net leerde kennen zag je wel dat jullie zussen waren, maar een tweeling: nee. En nu? Als jullie dezelfde make-up opdoen, en je haar hetzelfde… Oké, het is nog niet zo erg als bij Claar en Mel, maar veel scheelt het niet.” Ze keek ondeugend. “Willen jullie het eens een keertje proberen, meiden? Maar dan moet er wel een kapper aan te pas komen.”
Beide dames keken verontrust. “Je weet hoe we over kappers denken, Joline”, zei Margot met enige reserves. Joline knikte. “Ja, dat weten we. En daarom hebben we het hoofdstuk ‘kapper’ nog even met rust gelaten. Maar jullie moeten er binnenkort toch aan geloven, meiden. Want ondanks dat jullie nu mooie glanzende haren hebben: er moet wel wat aan gebeuren, anders lopen jullie over een tijdje voor joker. Vlechten of een staart camoufleert best wel veel, maar niet alles, zoals dooie punten en zo.”

De zussen keken elkaar aan, totdat Margot knikte. “Oké. We gaan naar de kapper. Maar wel jouw kapper, Joline, diegene waar je het een tijdje geleden over had. Die vertrouwen we wel. Omdat jouw haren altijd mooi zijn en netjes zitten…” Ik brak in. “Nou niet altijd, Margot. Na een stevige vrijpartij is het ook wel een ‘coupe nitroglycerine’…” Beide zussen keken me aan en Joline ook. De laatste met fonkelende ogen. “Kees Jonkman! Pas jij een beetje op?” Charlotte keek vragend. “En wat is ‘coupe nitro-huppeldepup, Kees?” “Ik schuif een beetje op, Lot, voordat ik het uitleg… Nitroglycerine is een explosieve vloeistof. Als je een reageerbuisje van dat spul hebt en je tikt er met je vinger tegen aan explodeert het al. ’s Ochtends vroeg, als mevrouw Jonkman – Boogers uit bed komt, of na een stevige vrijpartij lijkt het soms wel alsof ze haar haren met nitroglycerine heeft gewassen: het staat alle kanten uit.”
Joline keek me peinzend aan. “Ik zit te twijfelen Kees. Wordt het het botte aardappelschilmesje of toch die nylons?” “Doe die nylons maar, schatje. Anders moet je weer opstaan om naar de keuken te lopen en ik weet niet of Margot je laat gaan als ze weet waar je naar op zoek bent. Die wil waarschijnlijk ook nog genieten van mijn meer dan volmaakte body…”

De zussen proestten het uit en Joline keek minachtend. “Arrogante rotvent. Ik begrijp steeds minder waarom ik me je wilde trouwen.” Ik boog me naar haar toe. “Wacht maar tot ik je ga zoenen, schat. Dan herinner je het jezelf héél snel.” ‘Nuffig antwoordde ze: “Niks ervan. Ik heb hier een hele lieve en lekkere vriendin, die ruil ik voorlopig niet in voor lompe mannenhanden.” Ze trok Margot naar zich toe. “Wil jij met mij vrijen, mooie vrouw?”
Margot antwoordde niet, maar kuste Joline en sloeg haar armen om haar heen. Langzaam gleden ze op de bank, tot ze tegen elkaar lagen te vrijen. Ik stond op en trok Lot ook overeind. “Kom, wij halen even twee matrassen van jullie kamer, schat.” Joline loste haar zoen met Margot. “Jullie kunnen ook op bed gaan liggen, Kees.”
Ik boog me over haar heen. “Wat was de afspraak, schat? Jij bent erbij, anders gebeurt er niks tussen Kees en die twee mooie dames hier. En daar houd ik me aan, schat.” Ze keek me aan. “Lief… En sorry.” Even daarna lagen er twee matrassen naast de bank en trok Lot me naast zich. We zaten op de matrassen, de ruggen tegen de bank. “Nog even ontspannen, Kees… Gewoon lekker kletsen… of heb jij vreselijke zin in seks?”

Ik moest lachen. “Lot, drie maanden geleden had je een kop als een brandweerauto gehad als je dit zo rustig aan mij vroeg.” Ze glimlachte. “Ja, dat denk ik ook wel. Maar ja, toen waren we…” Verder vulde Margot het aan. “…tutjes van de bijbelbelt!” We schoten in de lach. “Foei, freule Margot. U wordt verondersteld zich met mijn echtgenote bezig te houden. Wilt u niet inbreken in een goed gesprek?” Margot boog zich over de rand van de bank. “Sorry, Kees. Zal ik niet meer doen, Kees. Mag ik verdergaan met je lieve vrouw, Kees?”
Ze lachte liefjes en ik bromde: “Als je nog maar wat van haar overlaat, geile vamp. Met je mooie benen.” “Wil je ze even zien? En voelen? Dat mag hoor…” En voor ik het wist had Margot haar benen om m’n hoofd geslagen; één been links het andere rechts. Daarna legde ze haar jurk over me heen en zat ik in een geel, warm tentje van nylon. “Zo. Opgesloten tussen twee mooie benen in een sexy panty onder een mooie jurk en sexy onderjurkje. Je kan nergens meer heen… Oh, Joline, wat doe je?” Achter Margot hoorde ik Joline giechelen. “Ik wil je mooie borsten even voelen, geile Margot. Als jij je benen zo aan Kees aanbiedt, moet ik toch wat terug doen?”
Margot’s jurk werd opgetild en Charlotte’s hoofd werd zichtbaar. “Lekker samen onder de jurk van mijn zusje elkaar zoenen, Kees?” Ze voegde de daad bij het woord en drong met haar tong mijn mond binnen. Ze trok zich even terug en keek me ondeugend aan. Toen zoende ze weer, maar nu met overdreven smakgeluiden. Van boven ons klonk de stem van Margot. “Hé meneer Jonkman! Wat ben jij daar aan het doen met mijn lieve zusje?” Ik trok mijn hoofd terug. “Ik doe niks, mevrouw. Uw lieve zusje denkt dat ik een lollie ben of zo. Zit ten minste behoorlijk te smakken hier. En da’s op zich niet zo erg, ware het niet dat ze met haar tong in mijn keel wil komen.” Lot keek me aan en proestte het uit.
De jurk van Margot werd opgetrokken en we keken in de onderzoekende ogen van Joline. “Wat hoor ik daar, Lotje? Zit jij mijn vent uit te lebberen?” Charlotte giechelde. “Hij is best wel lekker, mevrouw Jonkman – Boogers…” Ik stak twee handen op. “Vijf keer Lot. ‘mevrouw’… En Margot, jij ook vijf keer, met je ‘meneer’. Nú, dames. Joline en ik kijken wel naar jullie lekkere billetjes.” Twee simultane diepe zuchten, maar de zussen stonden op en gingen naast elkaar liggen. “Vooruit, Margot… één – twee – drie – vier – vijf.” Charlotte telde en beide dames drukten zich keurig op. “Goed zo”, zei Joline. “En om al jullie zweet er af te spoelen: we gaan in bad. Samen!” Ik keek in twee ondeugende blauwe ogen en Joline knikte. “Kan makkelijk, Kees. Twee in het bad, twee op de rand. Lekkere natte spelletjes, schatten. Kóm!” Ze liep de badkamer in en opende de kraan. “Zo. Alvast even het bad vol laten lopen… En wat staan jullie te giebelen, meiden?” De zussen keken haar aan, toen elkaar. “Dames…? Volgens mij willen jullie ons iets vertellen… Of niet?”

Ik keek hen streng aan. Lot blééf giechelen, dus Margot antwoordde. “Hebben wij tijdens jullie huwelijksreis ook een paar keer gedaan, Jolien. Heerlijke natte spelletjes in jullie lekkere bad…” Joline pakte hun handen. “Nou dan hoef ik jullie niets meer uit te leggen. Makkelijk. Kom meiden, die mooie jurkjes uit, onderjurkjes aan laten.” Ze lachte me uit. “Dan heeft Kees ook wat te raden.” Ik bromde: “Dan hou ik m’n boxer ook aan, Joline. Dan hebben jullie ook wat te raden.” Margot giechelde. “Maar goed dat je een zwarte boxer aan hebt, Kees. Een witte had meteen doorgeschenen…”
“Dat doe ik expres, Mar. Met mijn olympische body weet je ten slotte nooit of er plotseling een vrouw opduikt die je broek van je lijf rukt om te kijken wat er in zit.” Achter me snoof Joline minachtend. “Olympische body… Misschien dat je een plekje kan veroveren in de selectie van de hardloopploeg, meneer Jonkman, maar één ding weet ik zeker: in de selectie voor de olympische zwemploeg kom je never nooit niet… En nu uitkleden, ook jij!” “Ja schat, tuurlijk schat… Lekker onderjurkje schat.” De jurk van Joline was van haar schouders gegleden en nu stond ze in haar onderjurk: lichtblauw, een diep decolleté en sexy transparante randjes. Haar lange benen nu grotendeels zichtbaar.
Ze glimlachte naar me. “Ja. Voor jou. En voor die mooie meiden hier naast je. Leggen we de matrassen nog even op bed, Kees? Dan hoeft dat straks niet meer.” Dat was zo gedaan. Toen liepen we de badkamer in. Ik deed het licht in de badkamer uit. “Zo. Lekker romantisch: in een warm bad, maanlicht met drie mooie sexy dames. Nog een romantisch muziekje erbij?” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Ik wil mijn volle aandacht bij datgene houden wat we nu gaan doen. Zelfs geen Mondschein-sonate van Beethoven, hoe toepasselijk die ook is.” Ze pakte de hand van Margot. “Ga je met mij mee in het bad liggen, lekkere meid?” Margot glimlachte. “Met jou? Lijkt me heerlijk, Jolien.”
Ze stapten in het bad; het water was een centimeter of twintig hoog. Langzaam lieten beide meiden zich zakken; hun onderjurkjes werden transparant door het water. Joline wenkte. “Lot, jij aan de ene kant op de rand zitten, Kees aan de andere kant. En goed naar ons kijken.” Ze gniffelde. “Wie weet leer je nog wat, Kees…” Over het bad heen keek Charlotte me aan en knipoogde. “Als je niet naar hen wil kijken, kijk dan maar naar mij, Kees.” Langzaam trok ze haar onderjurkje wat omhoog. “Je bent mooi, Lot. Kijk je uit dat je onderjurkje niet scheurt? Je tepels prikken er bijna doorheen.”
Ze knikte. “Dat voel ik. Maar ja, wat doe je er aan? Jij zit te ver weg…” Ik klopte op de badrand naast me. “Kom maar hier, Lotje. Dan hebben die twee in het bad wat meer ruimte voor hun hoofden en kunnen wij het ook gezellig met elkaar hebben.” “Hmmm… Wel een goed idee, Kees. Help jij me dan van die harde tepels af?” Ik sloeg een arm om haar heen. “Weet ik nog niet. Misschien maak ik ze wel harder, mooie dame.” Ik schepte wat warm water uit het bed en liet dat over haar borsten lopen. “Zo. Nu kan ik ten minste zien wat er in dat sexy onderjurkje zit.” Ze keek me aan. “Alleen maar zien? Is dat niet een beetje saai, Kees? Voor mij in ieder geval wel.” Ik zuchtte.
“Oké, oké… Je bent een veeleisend meisje, Lotje.” Zachtjes streelde ik haar borsten, steeds een beetje warm water meenemend. Lot kon het wel waarderen; ze zuchtte zachtjes en leunde tegen me aan. En samen keken we naar een geil schouwspel vlak voor ons. Joline met haar handen tussen de benen van Margot, en Margot die langzaam Joline over haar hele lichaam streelde. Ik had de afzuiging niet aangedaan en het werd wat mistig in de badkamer. De ramen besloegen. Niet dat het uitmaakte; van buiten kon je écht niet naar binnen kijken. Het gaf wel een intieme sfeer.
Charlotte legde haar hoofd op mijn schouder en ik kuste haar haren. “Lekker zo, Charlotte?” Ze knikte langzaam, keek toen op. Ik zag twee lieve grijze ogen. “Heerlijk, Kees. Ik geniet hier zó van…” Joline trok Margot ruggelings op zich. “Kom eens dicht bij me, mooi meisje. Dan schuiven we een beetje opzij en kunnen Lot en Kees er ook bij. Ik denk dat het nét past.” Voorzichtig gleed ik naast Joline in het warme water en toen volgde Lot. Joline grinnikte en ik keek haar aan. “Binnenpretjes, mevrouw?” Ze knikte. “Ja. Lekker economisch met z’n vieren in bad. De kraan kan uit, anders loopt het bad over.”
Lot lag lekker op me; ik streelde haar borsten en zij streelde tussen de benen van Margot. En af en toe draaiden Joline en ik onze hoofden naar elkaar toe en kusten we elkaar, net als beide zussen. Zo lagen we een tijdje te soezen en zachtjes te kroelen, totdat Margot kreunde: “Jongens, dit is heerlijk en zo, maar…” Joline zei zachtjes: “Je wilt lekker klaarkomen, Margootje?” Die knikte. “En hoe had je dat gedacht, Margot? Zeg het eens…”
Joline’s stem was lief en Margot zuchtte. En nog eens. Joline keek me aan: ik moest nu stil zijn. “Zeg het maar, Margot. Niets moet en er mag veel. Als we het eng vinden of niet leuk zeggen we het wel.” Margot keek om. “Mogen wij kijken als jullie…” Ze zweeg en Joline vulde liefjes aan “… de liefde vieren? Natuurlijk. En geniet dan ook van elkaar, lieverds. Jullie moeten niets tekort komen. Maar… dan moet je nu wel even plaats maken schat. Want dan wil ik op Kees liggen.” De zussen stonden op en ik keek even naar hen. “Jullie zijn prachtig, dames. Mooi slanke figuurtjes, prachtige benen en lieve koppies.” Lot knipoogde. “Kijk dan maar goed, meneer. Als je met je vrouw bezig bent gaan wij elkaar ook verwennen. Krijg je wellicht inspiratie van.”

Joline stond nu ook en zoende de zussen. “Jullie ook genieten, schatjes.” Toen ging ze voorzichtig ruggelings op me liggen. “Voel me, Kees Jonkman. Voel me, betast me en néém me! Met je harde staaf diep in mijn natte, geile kút!” Ik greep haar borsten en kneep even in haar tepels. “Lekker, meisje Jonkman – Boogers. Die harde staaf ga je voelen… Lekker diep in je natte poesje.” Joline kreunde. “Doe wat je wil, Kees… Ik ben helemaal van jou nu.” Ze draaide haar hoofd naar me toe en kuste me. “Helemaal… Je mag alles met me doen.” “Dank je wel, mooie vrouw.”

Ik keek de zussen aan. “Kunnen jullie even helpen? Houd haar vast. Stevig, zodat ze niet tegen kan sputteren of weg kan komen.” Charlotte reageerde als eerste. “Oh, dit meisje wil gebruikt worden? Ik hou haar benen wel vast, Kees.” Ze pakte Joline’s enkels. “Wel mooie benen trouwens…” Margot keek het even aan, maar ging toen achter me zitten, pakte Joline’s polsen en trok die naar zich toe. “Zo, jij gaat nergens meer naar toe. Jij gaat gewoon ondergaan wat wij met jou gaan doen. Begrepen?” Joline kreunde zachtjes en hijgde met haar 'jonge meisjes-stemmetje': “Ja mevrouw Margot…”