Ik was 34 jaar oud.

Zij was negentien. Sharon was haar naam. M'n buurmeisje. Leuke meid, iets verlegen en soms wat vervreemd kwam ze over. Vooral verlegen. Meer bij mij dan bij anderen. Dat had ik op een gegeven moment wel door. We kenden elkaar goed. Als buren gingen we als gezinnen nauw met elkaar om. Zij paste wel eens op onze kinderen, die nog erg klein waren, en zelf ging ik nog regelmatig voetballen met haar broertje. Met haar ouders kon ik ook prima overweg en elk weekend aten we bij elkaar, de ene keer bij ons, de andere bij hen. Het was ook niet heel gek dat ik en Sharon het goed konden vinden samen. Het was eerder vriendschappelijk. Dat was het. Meer niet. Al waren we de laatste weken wel iets dichter tot elkaar gegroeid. Ze zat al een tijdje niet zo lekker in haar vel en toen ik haar al een aantal keer had gevraagd of alles wel goed ging, brak ze op een gegeven moment en begonnen we echt te praten. Steeds vaker. Ze had blijkbaar heel wat te melden en ik vond het zielig en had met haar te doen. Ik had bijna nergens een antwoord op, maar merkte dat ze het fijn vond het gewoon kwijt te kunnen. Een kleine moeite, vond ik. Ik was graag bij haar. Ik zag haar graag. En ik hoorde haar graag. En nu rook ik haar graag. Ik zag Sharon soms één à twee keer in de week en droomde ondertussen van haar stem, haar geur en haar verschijning. Ze was beeldschoon, en ik niet blind. Zo ging het vriendschappelijke er toch snel vanaf. Ik vond haar echt ongelooflijk knap. Te knap om zomaar een buurmeisje van me te zijn. En te knap om zo op deze manier mee om te gaan. Het ging niet heel veel later dan ook goed mis.

Ze droeg strakke jeans en een wit/blauw geruit bloesje wat met een knoopje halverwege haar blote buik vastzat. Daaronder een eenvoudig, kort, wit hemdje. De zon scheen fel buiten en dat was te zien aan de zonnebril die ze nu in haar volle, golvende, as-witte haren had gezet. Ze lachte toen ze me zag kijken, maar er viel weinig te lachen. Al was het zien van haar al wel genoeg om even te vergeten wat er zojuist was gebeurd. Alleen al het kijken in de blauwe ogen van haar was genoeg om alles te vergeten. Sharon was zo ongelofelijk knap. Niet per se sportief, maar wel slank. En vrij lang, zeker haar benen. En dat ze dan juist wat verlegen was in plaats van schreeuwerig zoals zoveel meiden tegenwoordig, maakte haar alleen nog maar interessanter. En toen wist ik nog niet eens wat ze in haar hoofd had gehaald.

Ik was in de garage. Druk bezig met niks. Ik had de motorkap opengezet en rommelde maar wat aan m’n oude Mazda, de auto die ik voor de hobby had. Vrouwlief was net met de kinderen weggereden in onze gezinsauto. En dat had een reden. Sharon had het gehoord. Dat wist ik toen nog niet, maar ze maakte het snel kenbaar.

‘Gaat het?’ vroeg ze me lief, maar haar blik was niet perse lief. Zo had ik Sharon nog nooit gezien. Als een roofdier wat nu een zeer verzwakte prooi had gevonden, en ready fort he kill. Ik had zojuist ruzie gehad met mijn vrouw. Buiten achter in de tuin, zodat de kinderen het niet zouden horen. Sharon had het wel gehoord. Die lag in de tuin aan de andere kant van de schutting en ze had alles gehoord. Dus wist ze ook dat zij het onderwerp was van onze ruzie. Er werd mij verweten dat ik wel erg vaak met de aantrekkelijke dochter van de buren afsprak. Dat vond niet alleen mijn vrouw. Ook haar ouders. Dat zijn mijn vrouw, en bevestigde Sharon nu. Het was een lastige situatie geworden. Ik hield m’n schouders nu maar op. Ik had er niet veel meer over te vertellen. Vrouwlief was boos weggereden naar haar ouders met de kinderen. Even afkoelen. Dat begreep ik wel. Daarom stond ik in de koele garage terwijl het buiten zo lekker weer was. Hier in de garage had de tempratuur wat gestegen sinds zij er was. Ze stapte ook dichterbij.

‘Ik zou er niet te veel achter zoeken.’ zei ik nog. ‘Maar misschien kunnen we even wat minder babbelen met elkaar.’ lachte ik nog gemoedelijk. Want meer deden we ook niet.

‘Wat? Ben je gek?’ verklaarde Sharon tot mijn verbazing. ‘Ze heeft gelijk. Dat weet je. En dat weet ik. Ik voel al weken dat je me wilt.’ sprak ze zich nu uit. Zo was ze niet dat verlegen meisje meer. Het verbaasde me oprecht.

‘Ja, maar dat kan niet.’ Ontkennen had geen zin, dacht ik nog.

‘Nee, dat kan niet. We moeten voorzichtiger zijn als we meer willen. Niet meer zomaar afspreken. Maar alleen als niemand ons ziet.’ leek ze het al lang geleden verzonnen te hebben.

‘En wie is er nu gek?’ lachte ik er nog om, maar slikte ook toen ik haar geboeid naar mij zag kijken. Ze deed nog een stapje dichterbij. Die ogen waren zo helder blauw, en zoals ze nu iets naar achteren leunde en langzaam schommelde met haar mooie heupen, dreef mij toch aardig wild.

‘Laat mij iets proberen.’ zei ze toen, een stuk zachter. ‘Mag je daarna beslissen of dit het waard is…’ fluisterde ze nu, en ze ontnam niet alleen mijn adem, maar ook de hare. Ik bevroor, en toen ze nog dichterbij kwam, liet ik me langzaam terugzakken op de inmiddels dichtgedrukte motorkap van die oude Mazda.

Ze heeft me veel verteld. Ook over dingen, die ik misschien had willen horen. Over vriendjes, jongens in het algemeen en wat ze allemaal van haar wilden. Dan werd ik extra stil, bang dat ik was kenbaar te maken hetzelfde te willen. Sharon was ongelofelijk sexy, en dat begon ik steeds meer in te zien. Ik spreidde mijn benen toen ze al zo dichtbij was. Ze kwam er tussen instaan, keek me lachend aan en zweeg verder. Haar handen vonden mijn bovenarmen en streken naar mijn schouders. Mijn handen vonder haar dijen en streken naar haar heupen. We konden niet meer terug. Iedereen die wat over ons te vertellen had, had gewoon gelijk. Er speelde meer. Nog niet uitgesproken tot dit moment. Voorzichtig boog ze voorover, en ik keek omhoog. ze bleef lachen, en ook ik deed dat. Ik vergat de rest. Dat was niet zo moeilijk. Zeker niet toen haar lippen zachtjes tegen de mijne drukten. Ik sloot m’n ogen, humde zachtjes, en hoorde haar liefkozend snuiven naar meer zuurstof. Ik hield haar steviger vast. Haar handen lagen al in mijn nek, en niet veel later had ze m’n gezicht beet, en zoende ze door. Ik zoende terug. Ze kwam tegen me aan te staan, en mijn handen gleden naar haar billen, die zo lekker strak stonden in die jeans en ik kneep erin. Mijn handen gleden vervolgens over haar blote onderrug, langs haar dijen aan de achterkant, en aan de binnenkant. Ze stopte me niet, en bleef me zoenen. Zodra ik merkte dat haar mond ook maar een beetje openging, deed ik dat na, waarna het hek van de dam was. We vielen in elkaars armen zoals onze tongen in elkaars mond vielen. Ik wilde dit al zo graag. En dat had ze nu bewezen.

‘Ik wil geen knulletje meer.’ fluisterde ze in m’n oor, terwijl ik haar hals kuste. ‘Ik wil een echte man.’ hijgde ze en ze maakte van mij steeds meer een echte man op deze manier.

‘En niemand mag het weten.’ fluisterde ik terug terwijl ik mijn hand in haar nek had gelegd en ze me wel moest aankijken. Ze lachte en schudde haar hoofd.

‘Natuurlijk niet. Dit is puur seksueel…’ wilde ze me garanderen. Ik bleef haar met een hongerige blik naar meer aankijken, en was wel benieuwd in hoeverre zij dit meende. ‘Toch?’ vroeg ze nog poeslief terwijl ze afstand nam, haar handen op mijn dijen legde, en daarop leunde toen ze zich langzaam liet afzakken. Ik zat nog op die auto. Een auto die voor kostbare herinneringen moest zorgen zodra die weer zou rijden. Maar blijkbaar was dat niet nodig. Ze maakte mijn broek los. Ik leunde verder achterover op mijn ellebogen en keek rustig toe hoe ze haar tijd nam en mijn broek loskreeg. Ze trok die beheerst naar beneden en met een enkele hand doek ze mijn boxershorts in en trok ze niet veel later die mannelijkheid naar buiten waar ze blijkbaar al een tijdje naar hunkerde. Haar mond stond open en ik hoorde haar zachtjes hijgen terwijl ze hem oprichtte en met diezelfde hand begon ze me af te trekken. Ik keek in ongeloof op haar neer. Dit kon niet waar zijn. Het mocht niet waar zijn… Nu had echt iedereen gelijk gekregen. En zo erg vond ik dat dus niet. Sharon hield met haar andere hand mijn opengeritste broek laag, en met de andere had ze me stevig vast en trok ze me op een lekker tempo af.

‘Oef, is wel lang geleden, zeg…’ moedigde haar aan, niet te hard van stapel te lopen.

‘Ik wil je alleen maar plezier geven. Jij mij toch ook?’ lachte ze er duivels om.

‘Blijkbaar…’ sidderde ik en had al enige moeite me in te houden. Haar handje trok zo soepeltjes en plezierig op en neer en een ouderwetste trekbeurt had nog nooit zo goed gevoeld. Ik twijfelde nog of ik haar moest waarschuwen. Maar als ik haar goed begreep, kwam ze hier voor. Voor mijn plezier. Daarna zien we wel. Ik ging er steeds uitgebreider voor liggen en lag op een gegeven moment plat op de motorkap. Ik keek over m’n hijgende buik heen en zag haar nog altijd lachen van plezier, langs mijn harde pik heen, die ze onverminderd fanatiek en met zoveel gevoel bleef aftrekken. Ik hijgde en gromde ondertussen al behoorlijk, en dit was natuurlijk mijn waarschuwing. Als ze zo doorging… Wat ze deed. Ik sputterde wat onverstaanbaars uit, en kwam deels overeind, terwijl ik haar probeerde aan te kijken. Zij keek mij niet meer aan, maar naar de spuitende pik in haar hand. Ook zij hijgde, en ze leek het minstens zo opwindend te vinden als ik. Ik zag het druipen van mijn harde lul af, over haar hand. Het lag al op mijn buik. Haar hand wreef nog langzaam door en duwde mijn nog harde pik tegen m’n buik aan.

‘Snel.’ zei ze dan, waar ze enigszins opgelucht om leek te zijn. Ik lachte er maar om.

‘Zei je al dat het even geleden was…’ probeerde ik me te toch te verontschuldigen voor dit feit.

‘Als het aan mij ligt nu niet meer…’ Met die woorden kwam ze weer overeind. Ze keek even om zich heen, vond de wasbak in de hoek waar ze haar handen waste, en drogend aan een oude doek, kwam ze weer teruggelopen. Ik had m’n ogen uitgekeken toen ze dit deed, en kwam nu pas zelf overeind.

‘Daar zorg ik wel voor.’ zei ik haar nu, en zij wist meteen weer wie in deze affaire de touwtjes in handen wilde hebben. Dat ging ik niet aan haar laten. Ik pakte haar nog even beet, kneep in haar kond en trok haar tegen me aan. ‘Toch?’ fluisterde ik haar oor. Met fonkelende ogen keek ze me aan en knikte ze.

‘Je hoeft maar te roepen… Maar wel stil.’ wilde zij het ook houden. We waren het eens.