Mini - 265

Ik had niet echt hoge verwachtingen van de bijeenkomst. Meestal was zoiets een combinatie van een paar lezingen, maar stond het grootste deel ervan in het teken van ‘netwerken’. Een van de belangrijkste zinnen op zo’n bijeenkomst was: “En wat kunnen we voor elkaar betekenen?” Een cliché waar ik een grondige hekel aan had, maar ja… zo werden wel contacten gelegd. We liepen twee trappen op; daar was de bijeenkomst.
Grote zaal, podium, ramen aan beide kanten met zicht op Rotterdam… Een aantal mensen stonden er al, drankje in de hand. We kregen een naamkaartje waar onze naam en de naam van het bedrijf op stond. En met een glas jus in de hand keken we vanaf de zijkant rond. Het gezelschap bestond voor zo’n 70% uit heren; de dames die er waren verdeelde ik onwillekeurig in drie categorieën:

Dames die hier functioneel waren, oftewel om daadwerkelijk zaken te doen; te herkennen aan mantelpakjes, zakelijk uiterlijk en de meesten ervan rond de veertig of ouder.
De tweede categorie behoorde tot de afdeling die op een of andere manier hier verzeild waren om hogerop te komen; wat jonger, ‘dress to impress’ en ze veranderden regelmatig van gesprekspartner.
De derde categorie classificeerde ik als ‘opsmuk’. Bleven bij hun partner, duidelijk bedoeld om indruk te maken op eventuele zakenpartners. Vaak jonger dan de man in kwestie, chique gekleed en aanhalig; regelmatig een hand op de schouder van de man leggend, of op een andere manier lichamelijk contact zoekend. Inwendig moest ik gniffelen: stiefma de Rooy zou een aantal jaren terug feilloos in de laatste categorie zijn gevallen...

“Wat staan jullie hier te muurbloemen, Kees en Joline? Dat soort meetings is er ook voor om contacten te leggen!” De stem van Charles klonk naast ons. “We staan de arena even te bekijken, Charles, voordat we ons onder de leeuwen begeven”, antwoordde Joline gevat en ik schoot in de lach. “Prima beeldspraak, schat.”
Charles bromde wat en zijn vrouw Sonia lachte zachtjes. Subtiel wees ze op één dame: blond gepermanent haar, behoorlijk zwaar opgemaakt in een nogal uitdagende rode jurk.
“Kijk vooral uit voor die blonde leeuwin in die rode creatie, Joline. We hebben haar vaker gezien op dit soort bijeenkomsten en telkens verdwijnt ze, later op de avond met een of andere andere vent.” “Goed om te weten, Sonia, dank je wel. Kees, je bent gewaarschuwd!” Ik keek in twee waakzame blauwe ogen. “Goed schat, dank je wel voor de hint, schat. Ik zal wel weer voor ijsberg gaan spelen, schat…” Joline bleef me aankijken. “Geen geintjes Kees, ik meen het. Ze keek net al onze kant uit en volgens mij was ik niet het voorwerp van haar interesse.” Ik gaf een geruststellend kneepje in ha ar hand. Ze glimlachte liefjes.

Het achtergrondmuziekje verstomde en er liep een man het podium op. “Dames, heren… Welkom op onze halfjaarlijkse zakenmeeting. Sorry voor de wisseling van locatie op het laatste moment, maar pas vorige week hoorden we dat het hotel waar we normaal verblijven niet meer beschikbaar was. Dus toen moesten we uitwijken hierheen. Gelukkig had S.S. Rotterdam nog een paar zalen over, waarvoor dank! Mijn naam is Gerard de Koning en ik ben uw gastheer voor vanavond. Zoals u op uw programma heeft kunnen zien, hebben we weer een paar interessante sprekers kunnen strikken. En de dames die zich niet zo interesseren in techniek of economie kunnen zo meteen in de zaal hiernaast een lezing aanhoren over het reilen en zeilen van dit schip. Met name over de beroemdheden die hier aan boord zijn geweest. Bijzonder interessant! En anders kunt u een rondleiding over het schip krijgen, maar ik waarschuw u alvast: naaldhakken zijn dan minder handig. U gaat onder andere…”
Joline keek me aan en zei zachtjes: “De dames mogen naar de kleuterklas gaan terwijl de heren ‘belangrijke dingen’ gaan doen? Ik ga meneer de Koning daar eens op aanspreken, potdorie!” “Dat zijn er vijf, schat…” Ze keek me strak aan. “In mijn mooie combinatie? Ben je gek geworden, Kees?” Ik grinnikte, boog naar haar toe en fluisterde: “Ja. Meer dan een jaar geleden. Op jou.” Een lieve knipoog was het antwoord.
Meneer de Koning was ondertussen verder gegaan: “…en om half tien lassen we een pauze in tot tien uur, daarna zijn er nog twee relatief korte lezingen waaruit u kunt kiezen en om half elf is het programma afgelopen. Tot half twaalf zijn deze zalen beschikbaar, daarna wordt u vriendelijk verzocht om het schip via de gangway te verlaten. Tenzij u natuurlijk hier een hut heeft geboekt…” Gelach. “Over vijf minuten start de eerste spreker in deze zaal; degenen die iets anders willen doen kunnen zich hiernaast verzamelen.”

Een aantal dames liepen richting de andere zaal, en aantal bleven staan. “Het kaf wordt van het koren gescheiden…” hoorden we Charles zachtjes zeggen. Sonia lachte even zachtjes. De ‘blonde leeuwin’ bleef ook in deze zaal; stond afwachtend langs de kant, glas in haar hand. “Let goed op, Kees en Joline. Deze dame heeft een paar listige moves. Als je nu gaat zitten en zij heeft haar zinnen op jou gezet, zit ze binnen no time naast je. Vaker gezien. Dus even wachten.” Charles praatte zachtjes. Even later ging de betrokkende dame zitten. Wij zagen vier plaatsen naast elkaar in het midden van de zaal en streken daar neer.
De gastheer kondigde even later de eerste spreker aan: bedrijfsleider van een asbestverwijderingsbedrijf. Die had een boeiend verhaal over het saneringsproces van het schip. Was er zelf nauw bij betrokken geweest; een van de grootste asbestsaneringsoperaties in Nederland, die ook nogal wat stof deed opwaaien. Hij kon er op een leuke manier mee omgaan.
“Dat stof woei niet letterlijk op, dames en heren. Gelukkig, anders had u hier niet gezeten. Maar politiek lag een en ander nogal gevoelig. Asbest is inderdaad een smerig goedje als je er niet verantwoord mee om gaat…”
Hij schetste wat problemen waar het team tegenaan was gelopen en deed dat op een bijzonder onderhoudende wijze. Natuurlijk had ik ook regelmatig met asbest te maken gehad; in de offshore werd het nog steeds veel gebruikt als isolatie en rem-materiaal. Met name de oudere platforms ritselden er van en daar moest DT bij renovaties of updates rekening mee houden. En dat kostte geld. Veel geld… Voor we het wisten was de man klaar met zijn lezing en kreeg hij applaus. Meneer de Koning overhandigde hem een bos bloemen.
“Het was stil in de zaal, Jack. Teken dat men geboeid zat te luisteren. Dat is wel eens anders bij dit soort bijeenkomsten… Dames en heren, tijd om de kelen even te smeren. Over een half uurtje starten de volgende lezingen.” We stonden op. “Goed verhaal van die man, Kees.” Ik knikte. “Zeker weten Charles. Asbest is prima spul voor bepaalde doeleinden, maar om te verwerken en te verwijderen is het rotzooi.”
“Ik weet ‘t. Een aantal jaar geleden hebben we afscheid genomen van asbest in onze schepen. Lastig, en het vervangend materiaal is duurder, maar zo’n sanering kost helemaal klauwen met geld… Sorry Kees, ik zie daar een ouwe kennis van me. Even bijkletsen!” Charles en Sonia verdwenen.

Naast me hoorde ik plotseling: “Jij bent nieuw hier…” Een blik op mijn naamkaartje volgde “…Kees?” Ik draaide me half om en stond recht tegenover de ‘blonde leeuwin’. Die stak haar hand uit. “Ik zal me even voorstellen: Luna van den Akker.” Op haar naamkaartje stond verder een bedrijfsnaam: ‘Token Design’. Ik schudde haar hand kort en stelde meteen Joline voor. “En dit is mijn echtgenote, Joline Jonkman. Ook werkzaam bij Developing Technics.” Joline keek liefjes, maar haar ogen stonden waakzaam. “En wat doet Developing Technics precies, Kees?” Ik wees naar Joline. “Dat kunt u beter aan mijn echtgenote vragen, mevrouw. Zij heeft het complete plaatje, ik slechts een deel.”
Joline antwoordde: “Developing Technics, voor insiders DT, ontwerpt elektrotechnische installaties, mevrouw. Voornamelijk voor de offshore, maar ook voor bedrijven op de wal. Het is een klein ingenieursbureau met ondertussen een uiterst goede naam binnen maritiem Nederland. We hebben bijna 40 medewerkers.” Mevrouw van den Akker fronste. “Een ingenieursbureau… Da’s meestal een uiterst technisch mannenbolwerk. Wat doe jij daar dan, Joline?”
Joline lachte liefjes. “Ik ben Hoofd Backoffice. Financiën, inkoop, sales, aftersales, PR, ICT, juridische zaken… Dat valt allemaal binnen het Backoffice, mevrouw.” En met dat zelfde lieve lachje op haar gezicht voegde ze er aan toe: “En ik houd twee teamleiders in toom. Onder andere deze meneer hier naast me. De ander is een van mijn broers.” Ze greep mijn arm. Mevrouw van den Akker keek mij aan. “En jij, Kees? Wat doe jij bij Deve… DT?”
Mijn gezicht stond al strak, het werd nog strakker. “Ik geloof niet dat ik al aan tutoyeren toe ben, mevrouw. Daarvoor moet er nog wat meer water door de Nieuwe Maas stromen. En wat ik doe: normaal ben ik teamleider van een van de ontwerpteams. Maar aangezien onze directeur samen met zijn vrouw op een welverdiende vakantie is, mogen mijn echtgenote en ik, samen met een paar collega’s de toko draaiend houden.”
Tijdens mijn zin was ze rood geworden. “Het praat een stuk prettiger als men elkaar bij de voornaam aanspreekt, Kees. Zeker bij dit soort gelegenheden. Dan maak je sneller contact.”
Ik keek haar recht aan. “Mevrouw, ik bepaal graag zelf wie ik tutoyeer. En wie mij met mijn voornaam mag aanspreken. Ik ken u pas sinds drie minuten en dat is nogal kort. Tot nu toe heeft u niet verteld wie u bent en wat u doet. Als u daar eens een start mee maakt…”
Ze bleef rood. “Ik kan merken dat u dit soort bijeenkomsten niet zo vaak bezoekt, meneer Jonkman. Maar goed: ik ben dus Luna van den Akker, directeur-eigenaar van ‘Token Design’, een bedrijf wat zich richt op de externe communicatie van bedrijven in de Maasmonding.
Wij ontwerpen in samenwerking met onze klanten logo’s, briefhoofden, websites en Facebookpagina’s, verzorgen content voor de diverse sociale media en doen, indien gewenst, de gehele PR van een bedrijf…” Ze wendde zich tot Joline. “Ik begreep dat PR ook onder jouw verantwoording valt? Kan mijn bedrijf daar wellicht iets in betekenen?”
Joline keek haar aan. “Mevrouw van den Akker. Wat mijn echtgenoot zei over tutoyeren geldt onverkort ook voor mij, dat ten eerste. Ten tweede: DT heeft een uitstekende naam binnen maritiem Nederland. En ondertussen ook bij diverse land-bedrijven in Nederland. In de metaal, een asfaltcentrale, diverse elektriciteitscentrales, het Ministerie van Buitenlandse zaken én de EU in Brussel.
Een aantal maanden geleden kwam er een juffrouw naar binnen die het bedrijf wel even van PR zou voorzien… Die was binnen een week omgeschoold tot medewerkster calculatie en werkt regelmatig technische zaken voor onze veldteams uit.
DT doet niet actief aan PR, heeft een bloedhekel aan ‘content’ op sociale media, heeft een compacte, zakelijke website zonder allerlei modieuze toeters en bellen… DT is een no-nonsense-bedrijf. Gevestigd in Gorinchem, maar wellicht beter op z’n plaats hier in Rotterdam: niet lullen, maar poetsen.
De korte samenvatting, mevrouw, is de volgende: helaas voor u, maar DT heeft geen extern PR-bureau nodig. Mond-op-mond-reclame werkt voor ons prima. En waarom? Omdat onze producten en ontwerpen aan slechts één standaard voldoen. En die standaard is: ‘Build to last’. Geen opsmuk, geen overbodige onzin; het moet werken. En als het kapot gaat moet het goed te repareren zijn en vervolgens wéér werken.”

“Mag ik je daar honderd procent gelijk in geven, Joline? En de firma Damen doet zeer zeker aan die mond-op-mond-reclame mee. Wij zijn bijzonder blij met DT als partner.” Charles en Sonia stonden plotseling achter ons. “Nou, nu hoort u het ook eens van een ander, mevrouw van den Akker… Maar de volgende lezing begint zo meteen; als u ons wilt excuseren?” We liepen richting de zaal. Ik voelde een kneepje in mijn hand en een zacht stemmetje zei in mijn oor: “IJsbergje van me…” Ik kon niet anders dan grinniken.
We gingen weer zitten. De volgende spreker was econoom. Hij was de reden waarom Joline niet aan het ‘programma voor de dames’ mee wilde doen. Hij had een betoog over de invloed en de risico’s van de geo-politiek van de Russische Federatie op de economie in Europa en Amerika. En de verleidingen ervan. Hij besloot nogal pittig.

“Dames en heren denk er goed aan: zaken doen met de Russische Federatie lijkt wellicht veelbelovend en zo, maar hou er rekening mee dat Rusland niet zo veel veranderd is sinds de val van de muur. Ja, er staan Mc. Donalds in Moskou en St. Peterburg, Gucci heeft ook daar winkels, net als Prada en Levi’s…
Russen willen graag zaken doen, maar… meneer Putin of zijn vriend Medvedev hoeft maar één keer met z’n vingers te knippen en de investeerder is alles kwijt en het bedrijf of de vestiging genationaliseerd. Vergeet niet: sinds dat Putin en koning Willem-Alexander samen een pilsje dronken in Sotchi is er een vliegtuig van Malaysian Airways uit de lucht geschoten waarbij alle inzittenden om het leven zijn gekomen, heeft de Russische Federatie delen van Oekraïne, waaronder de gehele Krim ingepikt, zijn de Amerikaanse verkiezingen door Moskou beïnvloed middels een compleet trollenleger op Internet, waardoor we nu opgescheept zitten met ene Trump in het Witte Huis, is ene Boris Johnson neergestreken in 10 Downingstreet, is de Brexit in Engeland mede door diezelfde trollen tot stand gekomen en poogt men dit ook in diverse andere landen in Europa te doen.
We hebben sinds kort zelfs een partij in de Eerste en Tweede Kamer die openlijk roept dat Vladimir Putin zo’n fijne kerel is… Gelukkig begint die partij als dood hout uit elkaar te vallen, maar hun leider staat nog steeds regelmatig op het spreekgestoelte van de Tweede Kamer te oreren en complete onzin te verkondigen…” Hij nam een slokje water.
“Sorry, ik liet me even gaan, maar ik ben geen fan van die man. De tijd dat we vriendjes waren met de Russische Federatie is écht voorbij. En als de tekenen ons niet bedriegen is Rusland nog lang niet klaar met ons… En bij deze nodig ik u uit om hier eens met mij van gedachten over te wisselen. We hebben nog een kwartier de tijd.”

Het was even stil in de zaal; iedereen had iets om over na te denken. Sonia stak haar hand op en de gastheer kwam met de microfoon haar kant uit. “Allereerst dank voor uw heldere betoog; ik heb me geen seconde zitten vervelen. Maar wat ik mij nu afvraag: er zijn diverse Nederlandse bedrijven die internationaal zaken doen. Op sommige gebieden hebben Nederlandse bedrijven een uitstekende naam. Zoals scheepsbouw, baggerwerk en offshore. Als zo’n bedrijf door de Russische overheid wordt benaderd, wat zou dan volgens u het antwoord moeten zijn?”
De spreker dacht geen seconde na. “Beleefd maar duidelijk afwijzen, mevrouw. En ja, dan loopt dat bedrijf wellicht een grote order mis, maar vergeet niet: er zijn nu al sancties tegen de Russische Federatie ingesteld. Als zo’n bedrijf, waarschijnlijk via juridische constructies, die sancties weet te omzeilen loopt het bedrijf in ieder geval twee risico’s: ze worden binnen de EU paria en als ze pech hebben ‘vergeet’ de Russische partner te betalen als de klus klaar is. En daar hebben we voorbeelden van, mevrouw. Mijn gratis advies is dus: niet doen.”
Sonia knikte langzaam en nadenkend. Ik knikte inwendig waarderend. Deze spreker wond er geen doekjes om. Zijn boodschap was luid en duidelijk. Na nog een paar vragen werd het stil in de zaal. De gastheer nam de microfoon over en grapte: “Dit was nou niet bepaald een verhaal om de internationale betrekkingen tussen Nederland en de Russische Federatie nieuw leven in te blazen…”
De spreker griste de microfoon terug en zei met een strak gezicht: “Dat was ook niet mijn bedoeling. Mijn bedoeling was om een luide en duidelijke waarschuwing te geven aan bedrijven hier in de Maasmond. Wij zijn interessant voor de Russische Federatie. Overigens ook voor China, maar da’s voor een volgende lezing.” Hij glimlachte. “Als u er dan nog zin in heeft.”

Ik was nooit zo’n haantje de voorste, maar nu begon ik te applaudisseren en de zaal nam het over. De spreker kreeg even later ook een bos bloemen en verdween van het podium. “Dames en heren… Tot zover de lezingen. Ik wil de sprekers van vanavond danken voor hun tijd, niet alleen hier, maar het maken van zo’n lezing kost ook tijd. Ik stel voor dat u een drankje neemt en nog wat gaat netwerken, want ook daar is deze avond voor bedoeld. Om kwart over elf sluit de bar hier, half twaalf wordt u verzocht van boord te zijn. Dank u wel.”
Een applausje volgde, daarna een achtergrondmuziekje en geroezemoes. Ik keek Charles aan. “Dat worden geen slepers voor Rusland, Charles. Sorry.” Hij grinnikte. “Hebben we ook niet zo’n behoefte aan, Kees. Liever betrouwbare klanten.” Even zweeg hij en toen volgde zachtjes: “… en betrouwbare zakenpartners. Pas op.”
Mevrouw van den Akker liep op ons af. “Goede avond, Charles en Sonia. Ook weer van de partij?” Sonia antwoordde. “Dag Luna. Zoals je ziet. Mag ik je voorstellen? Dit zijn Kees en Joline Jonkman van Developing Technics, een van onze technische partners.” Mevrouw van den Akker keek ons kort aan. “Meneer en mevrouw Jonkman en ik hebben al kennisgemaakt, Sonia. Maar wellicht kun jij het ijs een beetje voor me breken?”
“Damen bouwt al een tijdje geen ijsbrekers meer, Luna.” Charles vertoonde een klein lachje. “Zul je echt zelf moeten doen.” Ze haalde haar schouders op.
“Dan maar recht voor z’n raap… Meneer Jonkman, ziet u de toegevoegde waarde niet van een goeie website, een mooie pagina op Facebook en regelmatige aandacht in Twitter? Of investeert uw bedrijf alleen maar in advertenties in vakbladen? Ook prima natuurlijk, maar ook daar kan ik u van dienst zijn…”
Joline liet, terwijl ‘Luna’ aan het praten was, zachtjes een voet op de mijne terechtkomen. Teken dat zij het woord wilde doen. Daarom zei ik ook: “U spreekt de verkeerde aan, mevrouw. Ik ben techneut. Teamleider. Ik verdoe mijn dagen met tekenen van schema's en het achter de vodden zitten van mijn team. Overigens niet alleen tijdens het werk, maar ook als we tussen de middag een stukje rennen. Ik heb van PR nul komma nul verstand, behalve het feit dat onze produkten uitstekend moeten werken. Enfin, daar heeft mijn echtgenote u het nodige over verteld. En PR is een van de vele aandachtsgebieden van haar.”
Joline keek haar aan. Een glimlachje op haar gezicht, maar haar ogen verraden haar: ze was boos. “Mevrouw van den Akker, ik heb u een uurtje geleden al verteld wie ik ben en wat ik doe. Waarom spreekt u dan toch mijn echtgenoot aan op uw vakgebied?” ‘Luna’ schutterde wat. “Ehh… nou ja, meestal is het toch de man die de beslissingen neemt in…”
Joline kapte haar af.
“Precies. ‘meestal’. DT is een uitzondering op die regel, mevrouw. Zelfs bij onze directie is dat zo: onze directeur is een briljant techneut die gelukkig veel mensenkennis heeft; daarom is DT een florerend bedrijf, want iedereen weet dat het team belangrijker is dan het individu. Maar de grote beslissingen worden genomen in samenspraak tussen onze directeur en zijn echtgenote. Zij is, net als ik, de econoom achter de technicus. En een beslissing om met uw bedrijf in zee te gaan laat ik met veel genoegen aan hen over. Als u een visitekaartje voor mij heeft, zal ik dat aan hen geven, mevrouw.”

De gelaatsuitdrukking van 'Luna' was veranderd: ze keek ons afwisselend nogal arrogant aan. “Ik begrijp dat u weinig tot geen mandaat heeft. Wat doet u dan hier?”
Charles werd wat rood in zijn nek en ik voelde mijn stekels ook opkomen. Kortaf zei ik dan ook: “Mevrouw, het is niet onze hobby om te netwerken. Ik zit liever achter mijn PC of mijn tekentafel om me te verdiepen in een waterkrachtcentrale in Bosnië of de machinekamer van een patrouilleschip. Maar wij kregen de opdracht van onze directeur om dit ook eens te ondergaan; goed voor ons netwerk. En via Charles en Sonia kwamen we op deze meeting. Op een mooie locatie trouwens. Maar we staan hier niet om ons te laten beledigen, mevrouw. Als ik u was zou ik eens op Internet gaan zoeken naar mij. Dan weet u wie ik ben, wat ik gedaan heb en nu doe. En dan kijkt u wel uit om ons nog een keertje zo te benaderen zoals u net deed.” Ik keek op mijn horloge. “Volgens mij is het tijd voor u om van boord te gaan, mevrouw. U heeft nog zeven minuten.” Ik keek haar recht in de ogen en wist dat Joline dat ook deed.
Ze pakte twee USB-sticks uit haar tasje. “Alstublieft. Hier staan alle gegevens van mijn bedrijf op. mijn bedrijf, meneer Jonkman. Van niemand anders. Ik ben eigen baas.” “Veel geluk dan, mevrouw van den Akker.” Ze knikte. "En voor Damen ook eentje, Charles. Alsjeblieft." Toen draaide ze zich om en liep richting uitgang. Ik ademde langzaam uit en hoorde Charles gniffelen. Ik keek hem aan en meteen ook Sonia.
Die glimlachte breed. “Wat kun jij iemand op haar nummer zetten, Kees…” Ik trok Joline naar me toe. “Ik wist mij gesteund door de liefste teamleider van DT, Sonia.” Ik gaf Joline een zoen en die gniffelde gemeen. “Ik ga jullie een geheimpje verklappen Sonia en Charles. Weten jullie wat Kees z’n bijnaam is?”
Ik zuchtte diep. “Oh nee hé? Met een beetje pech hoort Allard dit en dan zijn de rapen gaar, schat.” Sonia legde een hand op haar hart. “Alles wat ik vanaf nu hoor blijft geheim, Kees.” Ik bromde wat en Joline ging verder. “Kees heeft in bepaalde kringen de bijnaam ‘De IJsberg’. De verklaring is: ‘Van een afstand best wel mooi, maar als je dichtbij komt voel je de kou en je weet nooit of hij kantelt en bovenop je neerkomt.’ Sonia schoot in de lach en Charles zei droogjes: “Ik heb er beeld bij Joline… Maar jij bent natuurlijk best wel blij als Kees bovenop je neerkomt. Je bent ten slotte met hem getrouwd…”

Joline keek hem met open mond aan en Sonia en ik schoten in de lach. “Zo! Die heb je te pakken, lieve echtgenote…” Joline schudde haar hoofd. “Verdorie… Denk je eens creatief te zijn en een aanvulling op de beschrijving van mijn echtgenoot te verzinnen, wordt die aanvulling meteen geassocieerd met seks. Kerels… Bah!” Charles lachte nu ook. “Zal ik het goedmaken met mevrouw Jonkman? Ik stel voor dat we nog even verder kletsen in onze hut. En vooruit, om de praatjes voor te zijn: met z’n vieren. Daar staat een mooie fles rode wijn, maken we die samen leeg. Deal?”
Joline knikte. “Na een avondje jus d’ orange en Spa gaat een wijntje er wel in. Daarna ga ik er over denken of ik je vergeef, Charles…” Ze haakte haar arm bij Sonia in. “Gaat u voor, heren.” We liepen twee trappen af en hun suite lag iets verder naar achteren. Charles deed de deur open. “Treed binnen, dames en heer.” Hun hut was wat ruimer. “Tja, als je dan toch in stijl wil overnachten moet je het ook goed doen.” Charles opende de fles wijn, Sonia zette de glazen neer. Even later hieven we het glas.

“Op een voortgezette samenwerking, Kees.” Ik knikte. “Daar ben ik het mee eens, Charles. Piratenvlag of niet.” Ik nam een voorzichtig slokje en genoot van de wijn. Prima. Joline keek Sonia aan. “Jij werkt bij Defensie, begreep ik. Waar hou je je dagelijks mee bezig?” Ze knikte. “Ik werk op de Kalvermarkt. Het grote kantoorgebouw van MinDef. Alles wat op Het Plein, het daadwerkelijke Ministerie, wordt bedacht, wordt bij ons verder uitgewerkt. Ik hou me bezig met verwerving van materieel voor de Landmacht.” Ze glimlachte even. “Expres niet voor de Marine, want mijn lieve echtgenoot is directielid van een maritieme firma die ook wel eens iets voor Defensie doet. Op het moment dat ik in een project zit waar maritieme zaken aan te pas komen, haak ik onmiddellijk af. Wil mijn job niet op het spel zetten. Momenteel ben ik bezig met de midlife update van de CV-90, het gevechtsvoertuig van de Infanterie. Niet op technisch gebied, maar veel meer op de instandhouding ervan: gereedschap, onderhoudscontracten enzovoorts.”
Charles legde een hand op haar schouder. “En dat doet deze dame uiterst goed. Zodanig goed dat ze recent een functioneringsgratificatie heeft gekregen van de minister zelf.” Ik knikte waarderend. “Zóóóó… Dat zijn er niet zo veel, die dat kunnen zeggen.” Sonia lachte zachtjes. “Sinds die tijd zijn er collega’s die met een boogje om me heen lopen. Collega’s waarmee ik het wel eens aan de stok heb gehad…” Ze keek me aan. “En jij bent reservist, majoor Jonkman. Ik kwam jouw naam toevallig tegen in een memo van BuZa over een waterkrachtcentrale in Bosnië, samen met die van ene majoor van Laar… Toen ben ik even gaan zoeken en rondvragen en kwam er al snel achter dat jullie regelmatig bij Damen rondhangen.”
Ik protesteerde. “Rondhangen? Sonia, wij zijn daar keihard aan het werk om de schepen van Damen te voorzien van allerlei elektronische snufjes. Of juist niet…” Ik grinnikte en Charles ook. “Ja, zoals autonome 25mm kanons op patrouillescheepjes voor Maleisië… Goh, wat een hulp. Wéér een klant kwijt door meneer Jonkman.” We moesten alle vier lachen. Sonia keek me aan. “Door dat gedoe in Bosnië hebben jullie een hele goede naam, Kees. Bij ons, maar ook bij Buza.”
“Dat van Buza weet ik, Sonia. Er zit daar een nogal hoge ambtenaar, voormalig luitenant van het KCT die Fred en ik met de voornaam mogen aanspreken omdat we wat kastanjes voor hem uit het vuur konden halen. Maar dat onze reputatie ook op het Plein bekend is, is nieuw voor me.” Joline giebelde. “Dat zal wel komen door jouw tactische manier van optreden, meneertje. Ben ik zojuist weer eens getuige van geweest, richting een zekere dame met een reclamebureau.” Charles schonk de fles wijn leeg. “Zonde om die te laten verzuren, mensen… Wat denk je Kees? Ga je vaker naar dit soort meetings?”
Ik trok een smerig gezicht. “Charles, als dat in het takenpakket van een directie zit… No thank you. En áls ik ga, neem ik deze knappe dame mee. Als lijfwacht, zeg maar. Want met mijn knappe uiterlijk en charismatische persoonlijkheid…” Joline schraapte haar keel. “Maak jij je glas eens snel leeg, majoor. Voor je nog meer onzin er uit kraamt. Ben jij gek…” Sonia gniffelde. “Ik zou je wel eens in DT willen zien, Kees. Volgens mij zou mevrouw van den Akker in katzwijm vallen.”
“Mooi”, zei Joline vastbesloten. “Dan krijgt ze van mij nog een tikje op haar hoofd, hebben we de rest van de avond geen last meer van haar. Glas leeg, meneer mijn echtgenoot? Dan laten wij dit knappe echtpaar verder met rust. Kunnen ze elkaar evalueren. Hoe laat gaan jullie ontbijten, Sonia?” Die keek nadenkend. “Om een uur of negen? Lekker rustig en uitgebreid ontbijten; om 13:00 word ik weer op mijn bureau verwacht.” Joline knikte. “Prima. Ik heb gisteren een halve vrije dag voor ons beiden in het systeem gezet; wij hoeven ook pas rond één uur in Gorinchem op te draven. Lekker uitgebreid ontbijten dus.”

Charles voegde er droog aan toe: “Zullen we nodig hebben, schat. En zo te zien zij ook wel.” Sonia werd een beetje rood. “Charles!” Joline lachte zachtjes. “Sterkte, Sonia.” “Ja, jij ook, Joline.” Beiden knipoogden naar elkaar. “Ik zal me maar beperken tot de wens: ‘Een goede nacht samen’. Verdere toespelingen laat ik maar voor wat ze zijn, Charles.” Die knikte. “Fijn plan, Kees. Tot morgenochtend!” Zachtjes lachend liepen we de gang in, terug naar onze hut. En eenmaal binnen, met de deur dicht, trok ik Joline tegen me aan. “Hé schat… Dank je wel voor je support tijdens de confrontatie met die PR-muts. Ik ben trots op je, zoals jij haar netjes op haar nummer zette.”
Ze keek me aan: mooie blauwe ogen, vlakbij. “En ik ben trots op jou, Kees. Dat jij mij naar voren schoof als degene die ‘het complete plaatje had’. Een ander was zelf met een uitgebreid verhaal gekomen hoe goed DT wel niet was en hoe belangrijk hij zelf was.” Ik kuste haar. “Er is geen ander, Joline. Alleen Kees de IJsberg.” Ze knikte. “Ja. En die ga ik vanavond maar weer eens ontdooien…” Ze giebelde. “Goed dat dit de Titanic niet is en dat we niet midden op de oceaan varen. Anders zou het nog gevaarlijk kunnen worden.” Ik tilde haar op. “Maffe muts!” We kusten elkaar weer. “Kom schatje. Even tandjes poetsen. Douchen komt straks wel, nadat…” Haar ogen waren veelbelovend.

We kleedden ons uit en weer genoot ik toen Joline zich langzaam van haar kleding ontdeed. Haar blauwe blouse maakte ze langzaam los en ze zwierde het kledingstuk op de stoel. “Maak de rits van mijn rok even los, Kees.” Ze draaide zich om en mijn handen gleden over haar billen, nog in haar rok. Een zucht volgde. “Lekker…” “Jij bent ook lekker, mooie vrouw van me.” Ze draaide haar hoofd naar me toe en kuste me even. “Maak die rok nou maar los, Kees. Nog veel lekkerder.” En dat klopte: een rose slipje werd zichtbaar, boorden van nylons, haar lange, opwindende benen… “En maak mijn schoenen ook maar los, schatje. Daarna mag je mijn voetjes strelen.” Ze glimlachte. “Ik weet dat je dat heel opwindend vindt. En ik vind dat ook.”
Ik gehoorzaamde. Joline was op het bed gaan zitten en ik knielde voor haar. Nam haar voeten in mijn handen en masseerde ze zachtjes. Toen omhoog naar haar kuiten. De zachte nylons knisperden onder mijn handen. Ze zakte achterover op bed. “Zó lekker, Kees…” Ik kuste haar voeten en ze huiverde even. “Kom bij me, lover. Lekker dicht tegen me aan.” Ik kroop naast haar en ze sloeg haar armen om mijn nek. “Ik hou van jou, echtgenoot. Je bent een heerlijke vent…”
Even was het stil, toen vervolgde ze zachtjes: “En de zussen vinden dat ook, Kees.” “Ik heb zoiets gemerkt, Jolien. Maar ze vinden het ook heerlijk om met jou te vrijen, dat weet je. En dat heb ik ook gezien gisteravond.” Een lange zoen volgde, tong tegen tong. Toen hoorde ik zachtjes: “Ik heb vanochtend nog even met de zussen gepraat, Kees. In de auto, op weg naar Gorinchem. Ze hebben gisteravond nog een keer heerlijk met elkaar gevreeën. In hun lingerie. Lot zei tegen me: ‘Daar had Kees misschien wel bij willen zijn’ en Margot giechelde. “Die twee zijn mooie meiden geworden, Joline. Maar ik wil niet met hun vrijen zonder jou erbij, dat weet je.” Ze knikte en een zoen volgde. “Ja, dat weet ik en daar ben ik heel blij mee, schatje. En daarvoor wil ik jou belonen…”
Haar heupen gleden tegen me aan en ze drukte een been tussen de mijne. “Geniet maar van mijn lekkere benen, schatje. Ik wil dat je lekker bij Jolientje klaarkomt. Je zaad tegen me aan spuit…” Ze giechelde even. “Want hier kunnen we geen vreselijk natte spelletjes doen, lover. Deze schuit zou zomaar kunnen zinken als ik kletsnat klaar kom…” We lachten zachtjes. “Rare echtgenote van me…” “En deze hut is niet zo geluiddicht als onze slaapkamer”, giechelde Joline. “Ik hoorde daarstraks in ieder geval een bed in de hut boven ons nog regelmatig kraken. Daar werden ook bepaalde bewegingen gemaakt.”
Ik bromde: “Dat zal Luna van den Akker wel zijn geweest. Om een potentieel nieuwe klant binnen te harken.” Joline giebelde weer. “Wat denk jij slecht van mensen…” Ik ging op een ellenboog leunen. “Weet je nog wat Charles zei? ‘Aan het eind van de avond zie je haar verdwijnen aan de arm van een of andere vent.’ Die dame is gevaarlijk, Jolien. Ik voelde het aan m’n water.” Ze trok me naar zich toe. “Ik ben nog veel gevaarlijker, meneer Jonkman. En dat zul je weten ook…”
Ze rolde op me en klemde haar benen tegen de mijne aan. Twee blauwe ogen keken me van dichtbij aan. “Ik wil je, Kees. Nu, lekker in mijn poesje. Woman on top.” Ze kwam overeind, spreidde haar benen en pakte mijn harde paal. Toen tilde ze haar heupen op en leidde mijn paal in haar vochtige kut. “Ik ga jou neuken, Kees Jonkman. Net zolang tot je je lekkere zaad in me spuit.” Ik hijgde: “Dat duurt niet zo lang, mevrouw… U heeft een heerlijk poesje en doet lekkere dingen met me…”
Van bovenaf keek ze me aan. “Ik hou van jou, Kees. Niet alleen omdat je heerlijk met mij vrijt, maar gisteravond, toen je met Margot en Charlotte aan het vrijen was, heb ik naar je gekeken. Zo lief, zo teder… Ik heb genoten.” Ik keek haar aan. “Dat zelfde kan ik van jou zeggen, schat. Ook jij was heerlijk voor die meisjes. En het was prachtig om jou met hen te zien vrijen.”
Ze glimlachte. “Mooi zo. Zijn we het daarover eens, schat. En ik wil nog wel eens met z’n vieren vrijen. Lekker met z’n vieren van elkaar genieten. Alles voelen en strelen wat je pakker kan en ongeremd klaarkomen bij elkaar…” Ze keek me aan en knikte. “Ja. En die twee willen dat ook. Lot zei tegen me: ‘het lijkt me heerlijk om door Kees geneukt te worden en door jou, Jolien en Margot gestreeld te worden op al mijn gevoelige plekjes… Ik denk dat ik dan gillend klaarkom!’
En Margot vulde toen aan: ‘En ik ook… Lekker Kees z’n harde pik diep in mijn kletsnatte poes en jullie handen en tongen overal…’ Ik heb ze beloofd om dat aan je te vragen, Kees.” Ze kneep even met haar poesje. “Zou je dat willen?” “Lieve schat, ik ben niet van steen… Natuurlijk! Maar ook hier weer één voorwaarde: Jij ook. Dan wil ik ook heerlijk met jou vrijen en hun handen overal op jouw lekkere plekjes.” Ze kneep weer, boog zich voorover en kuste me. “Je bent lief… Jolientje zal je eens lekker belonen.” Langzaam begon ze op en neer te gaan en tegelijk kneep ze met haar bekkenbodemspieren. Mijn paal werd heerlijk verwend en ik racete op een orgasme af. “Jolien…!” Ze glimlachte. “Lekker klaarkomen, Kees. Ik wil je voelen, diep in me…”
Dat duurde niet lang en ze wist het. De eerste straal spoot ik diep in haar en ze boog zich naar me toe. “Lekker klaarkomen in je eigen geile meisje, Kees. Ik hou van je…” Twee blauwe ogen vlak boven me keken me aan. “Schat… Je bent heerlijk…” Toen ik helemaal leeg was ging ze zachtjes op me liggen. “Cadeautje, Kees. En er komen nog veel meer cadeautjes. Van mij, maar ook van de zussen. Hebben ze me verteld. Kom, we gaan even douchen. Daarna lekker slapen. En morgen uitslapen. Een kwartier later lagen we weer in bed. Ik draaide me naar Joline toe. “Dank je wel, schat. Je bent een heerlijke vrouw.” Twee warme lippen beantwoordden mijn zoen. “Welterusten, minnaar. Zet de productieafdeling van je zaadfabriekjes maar keihard aan het werk. Hebben ze nodig, binnenkort…” Ze deed het licht uit en giechelde: “Balou zullen we dan maar een nachtje in de huiskamer parkeren…”