Ik keek haar aan. “Ik ga niet zitten bluffen, Charlotte, maar ik denk dat ik wel aan je verlangens tegemoet kan komen. Als je me ten minste even de tijd geeft. Die lieve zus van je heeft me nogal uitgeknepen.” Margot lachte zachtjes. “Zeg nou niet dat je hebt afgezien, Kees. Want dan jok je wel héél onwaarschijnlijk.”
Drie meiden gniffelden simultaan. “Kom eens bij mij, lieve Margot”, zei Joline toen. “Ik wil ook lekker met jou vrijen. Samen genieten… Lekker vrouwelijk.” Margot gaf me nog een lief zoentje. “Dank je wel, Kees. Mag ik met Joline…” Ik onderbrak haar. “Margot, als zij het vraagt en jij hebt zin: dan mag dat. Dat weet je nu toch wel?” Ze knikte. “Maar ik vraag het toch maar… Voor de zekerheid.” Ik knipoogde. “Laat je nog wat van haar over?”

Toen trok Charlotte me naar zich toe. “Even lekker rustig aan, Kees?” Ik knikte. “Mag ik lekker tegen jou aan liggen, Lot? Lekker zachtjes knuffelen?” “Heerlijk…” was het antwoord. “Kom maar tegen me aan liggen. Lekker lepeltje-lepeltje. Dan kijken wij hoe die twee geile meiden elkaar verwennen, oké? En als we in de stemming komen…” Ze schoof haar rug tegen me aan en giebelde: “Dan voel ik het wel, Kees.”
Ze keek even achterom. “En ik heb straks nog iets speciaals voor je. Maar dat komt straks wel. Je merkt het vanzelf.” Ze lachte lief, draaide haar hoofd terug en legde het neer op het kussen. Ik pakte een extra kussen en propte dat onder mijn hoofd, zodat ik, over Lot heen, naar Margot en Joline kon kijken. Ik streelde Lot’s rug en af en toe een been. Haar bodystocking voelde heerlijk aan. De anderen lagen ook ‘lepeltje-lepeltje’, elkaar langzaam en teder verwennend.
“Goed kijken, Kees Jonkman. En opletten, wie weet steek je iets van op!” Joline’s stem klonk bits. “Zeker, juffrouw Jonkman… Ik let altijd op als u les geeft.” Lot giebelde. “En hij steekt er inderdaad wat van op, juffrouw Jonkman. Ik voel het.” Alle vier schoten we in de lach.

Joline en Margot speelden nu met elkaar: zachtjes over hun borsten strelen, zoenen, af en toe een uitstapje tussen een stel benen… Soms hoorden we een kreun of een zuchtje, ten teken dat een van de twee iets lekkers bij de ander deed. Ik kuste Lot achter haar oor. “Heb jij ook zo met Joline gevreeën?” Ze keek om. “Vanmiddag niet… We hebben lekker elkaar geneukt, Kees. Met die dubbele dildo. Op een gegeven moment zat dat ding zo diep dat onze poesjes elkaar raakten… Heerlijk geil! Ik ben ik-weet-niet-hoeveel keren klaargekomen, samen met jouw schatje. Genoten van haar heerlijke lichaam en haar lieve woordjes…”
“En ik van jou, lieve Lot”, hoorden we Joline zeggen. “Maar nu is je zusje aan de beurt en moet jij je met Kees behelpen.” “Tot nu toe doet hij behoorlijk z’n best, Jolien… En voel ik zijn lekkere ding tegen me aan.” Lot keek weer om. “Kun je weer, Kees?” Ik knikte. Wat denk je zelf? Ik lig tegen een mooie vrouw aan in heerlijke sexy kleding en ik mag kijken naar twee andere mooie vrouwen die geil met elkaar vrijen…” Lot glimlachte. “Mooi. Ik heb ook zin in jou. Doe je ogen eens dicht. Niet spieken.” Ik gehoorzaamde en voelde haar iets voorover buigen. Toen was ze even bezig en een minuut later hoorde ik: “Doe je ogen maar open, Kees.” Ik keek en Lot liet me haar handen zien.
Ze had lange, dunne en glanzende handschoenen aan. “Hiermee ga ik je verwennen, Kees. Iets terug doen voor jou. Voor alles wat je voor ons gedaan hebt. Joline heb ik hiermee al eens verwend, en die vond het heerlijk.” Ze draaide zich naar me toe. “Ga op je rug liggen, Kees. Ik wil door jou geneukt worden, net als mijn geile zusje: woman on top. Maar ik ga je ook lekker verwennen.” Ze boog zich voorover en kuste me zachtjes. “En als je het niet meer tegen kunt houden: lekker in Lotje spuiten. Maar misschien kom ik wel eerder klaar dan jij…”
Ze pakte mijn paal in haar handen. Handen in heerlijke gladde handschoenen, die zachtjes op en neer bewogen. “LOT! Dit gaat zo heel snel! Dit is zo vreselijk lekker…” Ze giechelde. “Dat vond Jolien ook. Die kwam binnen een halve minuut klaar toen ik haar poesje hiermee verwende. Maar ik zal lief voor je zijn…” Ze wipte iets op, schoof naar boven en gleed met haar vochtige poesje over mijn paal. “Lekker…” mompelde ze zachtjes. “Lekker over mijn clit glijden, Kees…” Ze werd vochtig, ik voelde het. Gelukkig kon ik het nu een beetje inhouden; ze gleed niet over mijn eikel, maar over de stam van mijn paal.
Langzaam bleef ze over me heenglijden, een geconcentreerde blik op haar gezicht. Toen gleed ze nog iets naar onder, wipte op en pakte mijn paal beet. “Neuk me, Kees. Neuk me met je harde pik in mijn geile, natte poesje!” Ze opende haar ogen en keek me recht aan. “Spuit in me! Ik…”

Ze verstarde plotseling en gromde. “Ahhhh… Jouw pik tegen mijn clit! Zo lekker! Ik kom, Kees! Ik…” Een warme stroom gleed over mijn paal en Charlotte boog zich voorover. Ze kuste me hevig. “Zo lekker… Wil je nu in me komen?” Weer pakte ze mijn paal, maar dirigeerde hem voor haar natte opening. “Kóm! Ik wil je geile, harde lul diep in m’n hete kút!” Het laatste woord sprak ze met nadruk uit. “Ik ga je lekker neuken, geile Lot. Je bent heerlijk…” Langzaam gleed ik bij haar naar binnen en ze hijgde:
“Ohhh… ik voel je naar binnen komen… Jolien hij is zo lekker!” Naast me hoorde ik Joline hijgen: “Ik weet het, schat… Laat ‘m lekker over je G-spot glijden… Als je hem daar voelt: heel zachtjes bewegen, zodat z’n paal steeds over je G-spot glijdt… Je weet niet wat je voelt!”
Ik bromde met m’n Balou-stem: “Niet uit de school klappen, Jolientje!” Ze giechelde, net als Margot. “Kees… Hetzelfde doen wij nu. Met die dubbele dildo. Héél zachtjes bewegen, diep in ons. En dat is heerlijk, nietwaar schatje?” Margot fluisterde: “Ja… Lekker! Lekker tegen elkaar klaarkomen, Joline… Telkens weer…” Charlotte keek even opzij. “Wat een geil gezicht… Hier kan ik uren naar kijken… Mijn geile zus en jouw vrouw, Kees. Onze beschermengel.”

Ik kon het niet laten om te gniffelen. “Jaja… Beschermengel, zei je? Met een bijzonder effectieve oorvijg dan wel. En hakken. En heet theewater. En als ze écht nijdig is, een stevige luchtbuks. Oh, wat een beschermengel…” Charlotte keek me aan. “Pas jij een beetje op? Ook ik kan best wel vervelend worden als ik kwaad word, hoor.” “En anders help ik m’n zus wel een beetje, Kees”, klonk naast me. “Oké, oké, ik zeg al niks meer…”
Lot kneep even met haar spiertjes. “Goed zo. Niks meer zeggen, alleen nu nog maar Lot verwennen. Goed begrepen, Kees?” “Jawel mevrouw Charlotte, natuurlijk mevr…” Verder kwam ik niet; Lot boog zich naar me toe en gaf me een lange, intieme zoen, haar tong drong in mijn mond. Tegelijk voelde ik haar steeds sneller op en neer gaan; haar gladde en natte poesje masseerde mijn paal heerlijk. “Lot… Nog even zo doorgaan en ik kom vreselijk klaar!”
Ze stopte met zoenen en keek me aan. “Toe dan! Lekker in Lot klaarkomen… Ik wil je voelen spuiten. Zó lekker!” Ze streelde met haar handschoenen over mijn tepels en dat was heerlijk. En haalde me over de streep: in één keer spoot ik hard in haar zuigende, natte poesje. Ik sloot m’n ogen; helemaal geconcentreerd op het geile gevoel in m’n onderlichaam. “Já! Ik voel je! Lekker diep in mijn natte, geile kut! Spuit maar lekker…” Ze legde haar hoofd naast het mijne en likte over mijn oor. Ik genoot er van.

Toen ik m’n ogen deed keek ik recht in de blauwe kijkers van Joline. “Was het fijn, schatje?” Ik knikte woordeloos. “Mooi. Dan heeft ze gedaan wat ik haar vroeg. Goed zo Lot, dank je wel.” Joline kuste Lot en even later kwam Margot er ook bij. Drie mooie meiden tegen me aan, elkaar kussend… Ik genoot! Een paar minuten lagen we langzaam en loom met elkaar te vrijen, toen kwam Margot overeind.
“Ik ben een beetje klef, dames en heer. Graag wil ik even douchen en daarna een hapje eten. Ik begin wat trek te krijgen.” “Goed plan zus. Ik voel ook van alles plakken…” Ook Lot kwam overeind. Beide zussen verdwenen naar hun kamers. Ik keek in de ogen van Joline. “Kees… Als iemand dit een jaar geleden tegen ons gezegd had…” Ik knikte. “Dan hadden we die figuur het huis uitgemieterd. Maar schat, dit was heerlijk. Voor jou ook?” Ze knikte. “En voor hen ook, dat weet ik zeker. Maar nu, Casanova, gaan wij ook even douchen. En daarna eten maken, het lekker opeten, nog wat lezen of een spelletje of zo en om tien uur is het bedtijd. Dan kruip jij naast je blonde beschermengel in bed. En volgens mij gaan we dan heel grondig slapen, na al die inspannende spelletjes.”

En zo gebeurde het ook. Na het douchen kleedden we ons ‘casual’ aan: spijkerbroek en blouse. “We willen onze huisgenoten toch niet op zondige gedachten brengen hé?” En na het eten en de afwas leerden we Lot en Mar de edele kunst van het klaverjassen. Na een wat aarzelend begin werden beide dames al snel gehaaid en voor Joline en ik het wisten werden we bij het derde spelletje gewoon ingemaakt. Lot en Mar moesten lachen. “Leuk spelletje! Moeten we vaker doen!”
Ik gromde: “We zullen jullie nog eens iets uitleggen, verdorie…” En weer kon ik boete doen door vijf keer op te drukken. Om half tien gingen we naar bed: de zussen in eigen onderkomen. “We willen ten slotte niet dat jullie bed snel slijt!” De reactie van Joline was kort. “Tútjes… Welterusten.” Met een giebel verdwenen ze en na een veiligheidsrondje lag ik snel naast Joline. “Hoi schat… Wat een ruimte in dit bed.” Spottend antwoordde ze: “Ja. Geniet er maar van. Slechts één vrouw in je bed. Afzien voor je, zeker?” Ik rolde naar Joline toe. “Geen spijt van, schatje?” Twee armen gleden om me heen. “Néé! Ik heb genoten vanmiddag. Ik hoop jij ook, Kees.” Ik knikte. “Zeker weten. Maar het liefst lig ik hier, naast jou. Mijn soulmate en echtgenote. Blonde feeks of niet…” Ze kuste me. “Dat geldt voor mij ook, schat. Hoewel de meiden wel een paar pluspunten hebben…” Ze giechelde. “Blond krengetje.” Een lange zoen volgde en toen deed ik het bedlampje uit. “Lekker slapen, schatje. Morgen weer tekenen…”

Maandag… Onder de douche overdacht ik wat de dag zou brengen. ‘s ochtends nog even naar het lasbedrijf, samen met Gerben de laatste checks doen en de installatie formeel opleveren; ‘s middags ‘gewoon’ in Gorinchem werken en ‘s avonds met Joline naar die bijeenkomst in Rotterdam. Samen met Charles, de economisch directeur van Damen en zijn echtgenote. Oké, dat hield in: nette kleren mee. Oh nee, die hingen al in Gorinchem. Wel Joline’s auto ook mee.
Tijdens het ontbijt herinnerde ik de dames er aan, waarop Joline zei: “Dan slapen wij ergens in een hotel in Rotterdam, Kees. Of in Gorinchem, maakt me niet uit, maar ‘s avonds laat vanuit Rotterdam naar Veldhoven rijden en dan ‘s morgens weer naar Gorinchem… Onzin.” Ze giechelde. “Dan hebben deze leuke dames hier weer een avondje voor zichzelf.” Charlotte keek ondeugend. “Wát een inlevingsvermogen, Joline. En wij moeten geloven dat Kees en jij in dat hotel de handjes netjes boven de dekens houden?” De zussen giechelden, ik trok een serieus gezicht en zei: “Jullie brengen mij wel op ideeën, dames. Had ik zelf nooit aan gedacht.” Een minachtend lachje van Joline volgde, daarna zei ze:
“Goed… De dames en ik vanochtend dus met de Mini richting Gorinchem, Kees met de Volvo naar Eindhoven, daarna naar DT. Vanmiddag samen in Gorinchem werken en rond half vijf verdwijnen Kees en ik richting Maasstad om ons onder te dompelen in een paar technische en economische lezingen. Dan daar overnachten en morgenochtend zien we elkaar weer in Gorinchem.” Ze wachtte even en vervolgde toen gemeen:
“En rond half zeven op het cooper-parcours in Veldhoven.” Een diepe zucht uit de monden van de zussen volgde. Ik dacht even na. “Waarom rijden jullie niet met de Volvo naar Gorinchem? Dat zit achterin toch een stukje comfortabeler. Dan verplaats ik me wel met dat Britse koekblik richting Eindhoven.” Joline stoof op. “Wil jij een beetje lief zijn tegen mijn auto, meneer Jonkman?” Ik grinnikte. “Ja, schat. Ik zal je auto nooit meer uitschelden voor ‘stubborn English car that quit when you needed them most’. “Kijk uit Kees. Ze gaat met de pot pindakaas gooien.” Lot keek waarschuwend. “Geen punt, Lot. Dan geef ik ‘m aan André en krijgt ze ‘m leeg retour.”

Kortom: even later pakte Joline een rolkoffertje in met ‘extra kleding’ en haar toiletspullen; ik pakte een kleine weekendtas met kleding voor morgen bij DT en mijn toiletspullen. Toen kwam Joline tegen me aan staan en sloeg haar armen om me heen. “We maken er een leuke avond en nacht van, Kees.” Ik knikte. “Zoek jij maar een leuk hotel uit, schat. Ik ben in ieder geval vanochtend druk.” Een kwartier later reed Joline de Volvo uit de garage, daarna ik de Mini.
Dat was weer even wennen; ze had een Mini Cooper S, een best wel fel autootje. En het was een automaat. Ik had er een paar keer in gereden. In de stad: prima! Lekker fel, direct sturend. Je kwam in de verleiding om het ding de bocht om te smijten. Op de snelweg was ik er minder over te spreken. Ja, ook hier fel reagerend, maar de motor en de banden maakten wel érg veel kabaal bij de wat hogere snelheden. En over de stoeltjes was ik ook niet zo enthousiast; ik kon úúúren in de Volvostoelen blijven zitten; in de stoelen van de Mini had ik na een uurtje al een zeurderig gevoel in m’n rug. Enfin… Ik hoefde er niet mee naar Noorwegen te rijden. Vlot loodste ik de auto door Eindhoven en even later parkeerde ik naast Gerben die net uitstapte.

“Hé Kees! Is je auto te heet gewassen?” Hij kende Joline’s auto duidelijk nog niet. Na wat kletsen gingen we naar binnen. Meneer van Meel en zijn ploeg zaten aan de koffie; de heren directeuren kwamen pas om acht uur, dus er was nog een half uurtje tijd voordat we het system nog eens zouden testen. Meneer van der Zee ontbrak.
Ik ging naast de man zitten die me vorige week als reservist had aangesproken en kletste even met hem over Bosnië toen en nu. “Meneer Jonkman, ik knijp bijna elke dag in m’n handjes dat ik van Dutchbat II was en niet van III. Op tijd vertrokken, voordat de pleuris in Srebrenica uitbrak. De verhalen die ik van m’n maten hoorde… Niet fijn.” Ik knikte. “Snap ik. Ik ben een paar weken geleden nog in Bosnië geweest. Travnik. Moest ik verkennen voor een klus.” Hij keek verwonderd. “Verkennen?” Beknopt legde ik uit wat ik in Bosnië gedaan had en besloot met: “…dus is de kans groot dat ik over een tijdje weer een paar maanden in Bosnië ben.”
Ik moest grinniken. “Alleen nu niet meer als korporaal-chauffeur op een YPR en schutter lange afstand, maar als majoor. Civiel ingenieur in een groene verpakking, zeg maar.” Hij moest lachen. “Twee voor de prijs van één, dus. Maar vertel eens, majoor… Hoe is het nu in Bosnië?”
Ik gromde. “Bert, nog een keer ‘majoor’ en ik jaag je de steiger op en ga het ding van beneden af afbreken. Duidelijk? Verder kwam ik niet; meneer van Meel stond op. “Heren… we gaan die kantoren eens warm stoken. Laatste test en zo.” Hij lachte gemeen. Eens kijken of we de dames en heren kantoormedewerkers wat kunnen opwarmen…” De volgende uren waren druk. Lawaai in de productiehal van de warmtewisselaars, maar ja dat werd straks ook gelast. Het gebrom van de warmtewisselaars zou wegvallen tegen het lawaai van laswerkzaamheden en werken met metaal. In de kantoren werd de thermostaat op 28 graden gezet en na een half uurtje waren de radiatoren daar al behoorlijk heet.
Gerben klom een paar keer op de steiger met een thermometer: om elf uur was het bovenin de hal bijna 35 graden. “En ’s winters zal het niet veel koeler zijn, Kees. Als hier gelast en gegutst wordt… Het machinepark hier genereert behoorlijk wat hitte.” Om half twaalf vonden we het welletjes en was de directeur tevreden. Hij ondertekende een onderhoudscontract voor de installatie en verklaarde het project geslaagd. “We hopen er deze winter veel plezier van te hebben, heren!” En om twaalf uur stonden we buiten.

De directeur van het installatiebedrijf wenkte ons. “Even een stukje lopen Kees? En Gerben natuurlijk.” We liepen de straat uit en buiten het zicht van het lasbedrijf zei hij: “Ik heb meneer van der Zee een laatste waarschuwing gegeven. Ik hoop vaker met DT zaken te kunnen doen, want wat jullie ontwerpen zit goed in elkaar. Dat is ook goed voor de reputatie van mijn bedrijf. Hij heeft het bijna verkloot door dat gedoe met die warmtewisselaars en van van Meel hoorde ik ook een aantal zaken… Nog één fout en hij vliegt de laan uit. Ik hoop dat jullie dat onthouden en gaan kijken met welk bedrijf DT in zee gaat.”
Ik keek hem aan. “Dank voor uw openheid, maar wat u met uw personeel doet, gaat mij niet aan, meneer. Wél willen wij even gezegd hebben dat meneer van Meel en z’n ploeg uitstekend werk hebben geleverd. Van Meel is een prima vent die zijn personeel op een leuke manier kan motiveren.”
De directeur knikte. “Ik weet het. Ik heb hem een dik jaar geleden al aangeboden om ploegleider te worden in plaats van meewerkend voorman. Hij wilde niet. Omdat hij ‘dood zou gaan op een suf kantoortje. Liever met m’n handen werken, meneer. Dat kan ik goed. Laat me dat alstublieft blijven doen.’ Ik heb ‘m toen maar een bonus bovenop z’n salaris gegeven.”

Gerben stak zijn duim op. “Dat is hij waard, meneer.” Een handdruk later reden Gerben en ik achter elkaar richting Gorinchem. Net op tijd om de meute terug te zien komen van een stukje lopen onder leiding van Fred. Hij had het redelijk rustig aan gedaan, zo te zien; niemand liep overdreven te blazen. “Zo, drukkers”, baste Fred. “Kleden jullie je ook nog even om en gaan jullie een stukje rennen?” “Echt niet”, protesteerde Gerben. “Ik heb m’n stukje lichaamsbeweging voor vandaag ruimschoots gehaald hoor. Dat jij de hele dag lui op je achterwerk ICT-dingen doet en daarom energie over hebt, moet jij weten, maar Kees en ik hebben vandaag voldoende bewogen.” Fred bromde iets onverstaanbaars, maar nam blijkbaar genoegen met het antwoord. Na de lunch ging ik weer aan het werk in m’n eigen hok.
Om half drie kwam Ingrid binnen. “Hoi Kees… Heb je even?” Ze legde me een schema voor wat ging over het certificatie-proces van DT. Er zou in augustus een pré-audit gehouden worden, en als die goed verliep zou het bedrijf in September de formele audit kunnen ondergaan. Ik stelde nog wat vragen, maar kon er weinig zwakke punten in vinden. “Ziet er goed uit, Ingrid. Advies: werk het nauwkeurig uit en presenteer het aan Theo als hij terug is. Hij moet er mee akkoord gaan. DT is zijn toko, niet van mij, weet je nog?” Ze knikte. “Ik heb het vanochtend ook aan Joline en Fred voorgelegd; die zeiden bijna hetzelfde.”
Ik grinnikte. “Ja, om een of andere reden zijn Joline, Fred en ik zes handen op één buik… Maarre… dame: Hoe was het in Zeeland?” Ze keek op. “Heerlijk! Ik heb Betty en Wilma nu ook écht leren kennen.” Ingrid keek me aan. “En ik weet nu hoe jij en Peter bevriend werden, Kees. Foto’s gezien van hem, verhalen gehoord… Indrukwekkend hoe jij hem uitgeleide hebt gedaan.”
Ik schudde mijn hoofd. “Niet alleen ik, Ingrid. Ik speelde een kleine rol daarin omdat ik toevallig mijn bugel bij me had. Maar iedereen die langs de route van het kamp naar het vliegtuig stond, deed hem uitgeleide. Zelfs die lomperd aan dat bureau naast je. Zo werkt dat tijdens een missie.” Ze knikte. “Hoe dan ook: Betty, Adri en Wilma zijn je er enorm dankbaar voor.” “Dat hebben ze me best wel laten weten, dame. Geen nieuws. Maar vertel eens: wat hebben jullie allemaal gedaan in Zeeland?”

Ze lachte. “Wat doe je in Zeeland als het mooi weer is? Zwemmen natuurlijk. En leuke dorpjes en stadjes bekijken. ’s Avonds spelletjes, lol maken en lachen.” Ze bloosde even. “En daarna samen met je vriendje twee luchtbedden naast elkaar schuiven…” Ik keek haar doordringend aan. “Zo zo… En dat mocht zomaar van Betty? Haar onschuldige en maagdelijke zoontje verleiden?” Ze gniffelde. “Zo maagdelijk was Adri nou ook weer niet, hoor. Die had al een paar vriendinnetjes gehad op het MBO. En Betty zei de eerste avond tegen ons: ‘Luister, ik heb er geen problemen mee als jullie bij elkaar slapen. In Barneveld hebben we meer dan genoeg ellende gezien van jongelui die niks mogen van hun ouders en dan loopt het meisje in kwestie plotseling achter een kinderwagen. Maar jullie moeten zelf beslissen en verantwoord met die vrijheid omgaan. ten slotte ben ik er ook niet bij als Adri eens een weekend op jouw flat logeert, Ingrid.’ Nou, dat hebben we toen maar gedaan…” Ze lachte.
“Mooi, meid. Geniet ervan, want Betty, Adri en Wilma zijn stuk voor stuk prima lui.” “Ik weet het, Kees. Betty en Wilma zijn schatten. Over Adri zeg ik maar even niks.” Ze keek plagend. “Ik heb jullie bezig gezien op onze bruiloft, dame. Je vrat het arme jong nog nét niet op terwijl jullie achter de tent aan het zoenen waren.” Ze werd een beetje rood. “Ik ga maar weer. Ik heb Joline al bedankt, maar… Dank je wel voor deze week, Kees.” Ze glipte de deur uit.
Mooi, weer een stel mensen blij gemaakt. De rest van de middag ‘vermaakte’ ik me met mails. Aan tekenen kwam ik niet toe. Nou ja, ik had gedurende deze weken toch geen eigen projecten. Half vier: telefoon op de vaste lijn.
“Developing Technics, met Kees Jonkman, goedemiddag.”
“Het valt me mee dat je niet opneemt met ‘Directie DT’, Kees”, klonk het droogjes in mijn oor. Theo!
“Hé the big boss himself… Wat verschaft mij dit genoegen en mocht je wel bellen van Gertie zonder je telefoon te verliezen, Theo?” “Het is háár telefoon waarmee ik bel, Kees. En nee, er is niks ergs aan de hand; even tussentijds informeren hoe het loopt in Gorinchem. Vertel!”
Beknopt vertelde ik de stand van zaken; alle projecten liepen prima volgens de planning, geen paniekdingen, dus…
“...Jullie kunnen met een gerust geweten nog twee weken van de omgeving genieten, Theo!”
“Mooi, daar doen we het voor. Maar Kees, even wat anders. Gertie kreeg vanochtend een telefoontje van een zakenpartner. Die zit in het vastgoed. Heeft recent een klein boerderijtje opgekocht in Arkel. Volgens hem is heeft het potentie, maar er moet nog wel behoorlijk wat aan gebeuren. Wat denk je: zou dat niks voor de zussen Bongers zijn? Zijn die er al aan toe om op eigen benen te staan?”
Ik dacht bliksemsnel na.
“Volgens mij wel, Theo. Die twee zijn ondertussen best wel wat minder wereldvreemd geworden. Maar hee, ik ga niet voor hen beslissen! Dat moeten ze echt zelf doen, anders zijn de rapen gaar.”
Hij grinnikte. “Ik heb er beeld bij. De blonde feeks van Gorinchem zeker?”
Ik gromde. “Ja, die, inderdaad.”
“Ik heb het volgende voorstel: Als jij, die blonde feeks en de zussen eens een afspraak maken om dat pandje te gaan bezichtigen? Jij om de bouwkundige staat te bekijken, Joline voor wat andere dingen… Ik stuur je zo meteen een mailtje met de gegevens van die zakenrelatie van Gertie. Bel hem op en maak een afspraak voor een bezichtiging.”
“Dan neem ik ook m’n lieve moeder mee, Theo.”
Het was even stil.
“Hoezo??”
Ik grinnikte. “Weet je nog wat mijn moeder als beroep heeft?”
Weer stilte. “Nee, sorry, dat heb ik gemist of ik ben het even kwijt, Kees. Vertel.”
“Mijn moeder is projectleider bij een middelgroot bouwbedrijf. Heeft dezelfde titel als ik, maar zit meer in de bouwkundige kant. Als er iemand is die kijk heeft of een huis geen ‘onverklaarbaar bewoonde woning’ is, is zij het wel. Ik verdacht haar in het verleden wel eens van Röntgen-ogen; ze zou zo maar eens door muren heen kunnen kijken.”
Theo grinnikte. “Prima joh… Dát hebben we nodig. Nou, je krijgt zo meteen mail van ons. Daarna laten we je weer met rust en kunnen wij ons weer wijden aan het bekijken van de binnenkant van ons tentje, net als heel lang geleden.”
Op de achtergrond klonk een fel “Theo Koudstaal!” en ik moest lachen.
“Sterkte! Ik hoorde dat de blonde heks van Arkel boos is…”
“Dag Kees! Doe de groeten aan Jolien!” De stem van Gertie klonk lachend.
“Dank je wel, Gertie. Een beetje aardig zijn voor je vent hé? Het is wel onze directeur…”
“Dat moet hij verdienen, Kees. Doeiiii!” En de verbinding viel weg.

Ik keek even voor me uit. De zussen Bongers op eigen benen? Ja, dat kon nu wel. En bovendien: ze hadden nu een groot netwerk. Zou goed moeten komen. Eerst maar eens dat huisje bekijken… Een paar minuten later: mail van Theo. Het adres van het huis en de naam van die zakenpartner van Gertie. Mooi. Eerst maar eens kijken op Google Earth… Hmmm… een weg met industrie ernaast… spoorwegovergang… Ah, dáár was het! Een kleine boerderij kwam in beeld. Zag er op zich niet onaardig uit… In ieder geval ruimte genoeg voor beide zussen. Ik liep richting backoffice en haalde Joline, Margot en Charlotte naar mijn bureautje.

“Dames, ik ben zojuist gebeld door Theo…” Beknopt herhaalde ik zijn bericht en besloot met: “Zien jullie dat zitten?” Lot en Margot keken elkaar aan en knikten. Toen keken ze ons aan. “Maar… wanneer… hoe…” Ik kon hen gerust stellen. “We maken een afspraak met die zakenrelatie van Gertie om eens te gaan kijken. En dan nemen we meteen mijn moeder mee; die heeft een uiterst scherpe kijk op de bouwkundige toestand van een huis. Als het een bouwval is, ziet ze dat meteen.” Joline knikte. “Prima plan. Bel Chantal op, Kees. En daarna die zakenrelatie van Gertie.” Zo gezegd, zo gedaan; mijn moeder kon wel wat schuiven met afspraken. De zakenrelatie van Gertie zat wat strakker in de tijd, maar had dinsdag, vanaf vier uur, wel tijd. Met die mededeling belde ik mijn moeder weer en die beloofde dat ze zou komen.

“Jullie zijn goed bezig, Kees.” “Nee Ma. In dit geval waren het Gertie en Theo. Wij zijn alleen doorgeefluik.” Ze humde wat. “We gaan het morgen zien, jongen. Om vier uur ben ik er.” Toen hing ze op. Ik keek naar de zussen. “Ook al wordt het niks: dank jullie wel!” Charlotte’s ogen waren wat rood. “Nee Lot. Je moet Gertie bedanken. Die heeft dit in gang gezet. Wat Kees net zei, klopt. Wij zijn alleen doorgeefluik.” Margot humde. “Ja, maar jullie gaan wél mee om dat huis te bekijken… samen met Chantal. Ook een lieverd.” Joline zei zachtjes: “Margot, zij heeft de kennis. Als we zonder haar zouden gaan bezichtigen, zou ze nogal ontstemd worden als ze het zou horen. Kennis moet je, als het kan, gebruiken.”
Beide zussen knikten langzaam. Joline ging even ‘chef’ spelen. “Dames: er uit, weer aan ’t werk! En Kees: jij ook!” “Jawel mevrouw. Ik ga nog even wat mails wegkoppen; van tekenen kom toch niks meer.” En om kwart voor vijf namen de zussen afscheid en stond Joline bij me op het bureau. “Kees: even douchen en netjes omkleden. Kwart over vijf vertrekken richting Rotterdam; we dineren op niveau.” Ik fronsde. “Wat bedoel je daarmee? Geen liflafjes in een 4-sterren restaurant, hoor! Duurt te lang en je maag wordt niet vol.” Ze glimlachte. “Wees maar niet bang, je krijgt voldoende binnen. En je kunt een wijntje bij het eten drinken; als we in het restaurant zijn, hoef je niet meer te rijden.”
Ik keek verwonderd; de bijeenkomst zou in een of ander congrescentrum gegeven worden… Nou ja, we zagen het wel. Kwart over vijf namen we afscheid van Anneke en Chantal die vooraan achter hun desk zaten. Joline had de sleutels van de Volvo nog en stapte achter het stuur. Vlot reed ze weg. “Ontspan je maar even, schatje. Het duurt zo’n 40 minuten voor we er zijn.” Ik knikte, zette de rugleuning iets achterover en ontspande. Gelukkig reden we tegen de files in, dat scheelde…

Een hand op mijn been maakte me wakker. “Hé lekkere snurker… omhoog jij, wij zijn er.” Ik kwam overeind en keek om me heen. “Heee… De S.S. Rotterdam! Gaan we daar eten? Wat leuk, schat!” Het passagiersschip lag statig aan de kade en na het uitstappen keek ik er even vol bewondering naar. Een prachtig schip. Vloeiende lijnen, een mooie opbouw… ten minste niet zo’n smerige blokkendoos als de moderne cruiseschepen. Een tik op m’n arm haalde me uit de gedachten.
“Kom, Piraat. Niet staan kwijlen als je een bootje ziet. Mee jij.” Tot mijn verbazing liep ze niet naar de 'Rotterdam', maar liep ze een andere kant uit. Om de parkeerplaats heen, om een haventje heen, naar een kleine, gele steiger. “Zo. Hier even wachten.” Ze zag de vragen in mijn ogen en lachte. “Je komt er vanzelf achter, Kees. Even geduld graag.”
Na een paar minuten legde er een gele watertaxi aan. “Zo. Aan boord jij.” En tegen de schipper noemde ze onze namen en zei: “We willen graag naar de overkant.” De schipper knikte, gooide de tros los en even later stoven we over de Nieuwe Maas richting Parkkade. Joline giechelde en wees op de Euromast. “Ik zei toch dat we op niveau gingen even, Kees? Is dat niveau genoeg voor je?” Ik keek haar aan.
“Je verrast me weer eens, Joline Jonkman. Maar waar…” Ze legde een vinger op mijn lippen. “Die bijeenkomst is op de 'Rotterdam', schatje. En daar slapen we ook. En morgenochtend slapen we uit; ik heb twee halve dagen vrij geboekt. Het is redelijk rustig en DT kan ook wel een ochtendje zonder ons.” Even daarna legde het bootje aan. “Ik zie u om half acht weer, mevrouw en meneer!” De schipper hielp ons met het op de steiger stappen en even later stoof het bootje weer weg naar een volgende klant.
Ik gaf Joline een zoen. “Jij bent een lieve ritselaar, Jolientje.” Ze glimlachte. “Af en toe moet ik mijn ridder een beetje verwennen. Dat doet hij bij mij ook. Kóm!”

In de Euromast stapten we in de lift. En snel daarna voelde ik mijn maag even tot mijn knieën zakken. Dat ding ging écht snel… En boven weer stevig afremmen, toen zat mijn maag weer op z’n plaats. We konden aan een raamtafeltje plaatsnemen. “Er komt geen menukaart, Kees. Je eet maar wat de pot schaft.” Wél kwam er een mooie fles wijn op tafel en de glazen werden vakkundig ingeschonken door een jonge kellner.
Een carpaccio volgde en ik trok een gezicht. “Verdorie… Hebben ze de soep weer koud laten worden.” Joline keek me strak aan. “Meneer, ik wens geen commentaar te horen op het door mij met zorg uitgezochte menu, begrepen? Anders gaat u maar weer naar beneden; er zal in deze omgeving vast wel een friettent zijn waar u uw honger kunt stillen!” Ze lachte even. “Eet smakelijk, Kees.” Na de carpaccio volgde een rogvleugel. “Bijna hetzelfde als jouw inktvisringen, Kees”, zei Joline plagend.
Hij smaakte bijzonder lekker, in combinatie met de geserveerde groenten en wat frites. Het dessert bestond uit een kaasplankje met pruimen, walnoten en roggebrood. Ongewoon, maar wel lekker en niet te zwaar. En tijdens het eten waren we lekker aan het kletsen.

Over een mogelijk huis voor de zussen, over Adri en Ingrid en uiteraard over DT. Ik vroeg plagend: “Ga je kosten van dit diner en de overnachting boeken als ‘representatiekosten’?” Joline keek me lang en minachtend aan. “Ja. De helft ervan. Want ík ben natuurlijk uiterst representatief. Jij daarentegen…” Ze keek snel om zich heen en fluisterde toen: “Je kontje misschien.” Ik schoot in de lach. “Die wil ik dan wel op de declaratie zien, schat.” “Ik zal er een foto van maken, nou goed?”
Ze keek me boos aan. Om kwart over zeven stond Joline op. “Ik ga even afrekenen, Kees.” En even later stond ze weer naast me. “Kom, naar beneden, anders missen we de taxi.” “Ik hoop dat de lift omlaag wat rustiger versnelt en vertraagt”, bromde ik. “Anders lift dit kostelijke voedsel onderin de liftschacht…” “Je houdt je kiezen maar op elkaar, piraat. En op dat bootje ook!” Een kwartiertje later stonden we weer aan de overkant van de Maas. “Kom, tassen pakken. We checken eerst in, dan kunnen we daarna aansluiten bij dat congres. Daar zien we Charles en zijn echtgenote wel.”

Dat bleek een misvatting; tijdens het inchecken hoorden we achter ons: “Kijk eens aan! De directie van Developing Technics is ook al aan boord! Kees, denk er aan: geen piratenvlag op dit schip, denk er aan!” Charles stond achter ons met naast hem een mooie dame met gitzwart haar en een Mediterraan uiterlijk. “Mag ik jullie mijn echtgenote Sonia voorstellen? Schat, dit zijn Kees en Joline Jonkman van DT.” We schudden handen en Sonia zei lachend: “Piratenvlag? Oh, wacht even… Die stunt tijdens die proefvaart! Ik heb de foto’s gezien... In Den Helder konden ze er ook wel om lachen.”
“Sonia werkt op de Kalvermarkt, het Ministerie van Defensie in Den Haag”, verklaarde Charles. Ze knikte. Ik hield me op de vlakte; ze zou waarschijnlijk een redelijk hoog geplaatst ambtenaar zijn; majoors mochten daar nét het koffiezetapparaat bedienen, kapiteins de afwasmachine. “Straks praten we wel verder, jongelui. Eerst even onze hutten inspecteren en spullen wegzetten.” Dat was een goed plan.
Twee dekken omhoog, even zoeken en Joline stak een kaart in het slot van een deur. We liepen naar binnen en in keek Joline aan. “Dame…” Dit was geen hut, maar een grote suite. Tafel, comfortabele stoelen, bureau in de wand verwerkt, mooie beschilderingen op de muren, twee grote, hoge ramen die uitzicht gaven op het voordek van het schip en de Maas… We openden een deur en daar achter was een slaapkamer, weer met ramen en achter een andere deur een grote badkamer. Joline keek ondeugend. “Als je dan toch in het gezelschap van ‘captains of industry’ moet vertoeven, dan maar in één keer goed, Kees.” Ik trok haar tegen me aan. “En waarom haal jij van dit soort gekke streken uit, meisje?” Ze kuste me en keek me toen recht aan. “Omdat jij mijn man bent, Kees. En die wil ik af en toe verwennen. Je werkt keihard, doet veel voor anderen, maar je verwend je zelf bijna nooit. Daarom doe ik het maar. Met een luxe etentje en een nog luxere overnachting. En omdat je piraat bent: dan maar aan boord van een schip.” Ze giechelde even. "In een 1e klasse suite. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. ten slotte zijn we de directie van een gerenommeerd bedrijf uit Gorinchem."
Ze kuste me langzaam, trok zich terug en zei toen ondeugend: “Ik weet niet of wij álle lezingen van vanavond gaan bijwonen. Misschien krijg ik om een uur of tien wel hoofdpijn…” Ik lachte haar uit. “Jaja… Die op de drempel van deze hut plotseling op miraculeuze wijze is verdwenen zeker? Boefje… Kóm, nog even optutten en dan gaan we ons eens richting de lezingen begeven.” Joline kamde haar haren nog even, ik deed nog wat aftershave op en haalde een borstel over mijn schoenen en toen waren we er klaar voor. Met de grendel van de deur in haar hand zei Joline: “Vannacht wil ik heerlijk met je vrijen, Kees. Op dat grote bed daar.” Ik kuste haar. “Ik zal er van genieten, schat. Met jou vrijen is altijd een feest.” Ze giebelde even, trok haar gezicht toen weer in de plooi, opende de deur en zei toen: “Kom schat, de zaken wachten…”