Mini - 263

Zaterdagochtend werden we wakken op mijn oude kamertje, dicht tegen elkaar liggend. “Goedemorgen! Wat lekker om eens een lief, mooi meisje in mijn bedje aan te treffen!” Joline deed haar ogen open en ik zag meteen spotlichtjes. “Ja, da’s wel een aangename verrassing zeker? Een paar jaar geleden was je nu gillend het bed uit gevlucht, Kees. Op zoek naar je hardloopschoenen, een mooie CD van Bach of een computer…”
Ik keek haar aan. “Niks ervan, schoonheid. Een paar jaar geleden zou ik me muisstil hebben gehouden en naar jou gekeken hebben. Uúúúren lang desnoods.” De spotlichtjes werden heviger. “Jaja… en het mooie meisje intussen laten verrekken van de honger. Niet eens een kopje thee op bed brengen voor het onschuldige, maagdelijke wicht.”
Ze trok me tegen zich aan. “Lekker geslapen, Kees?” Ik knikte. “Ja. Heerlijk. Niet liggen piekeren of zo, gewoon ouderwets in slaap gedonderd toen mijn kop het kussen raakte.” Joline knikte. “Mooi zo. Dat was dan blijkbaar nodig. En nu: er uit, meneer. Anders…” Ze kuste me langzaam en aandachtig. “… is de verleiding veel te groot. Vanavond wil ik met jou lekkere spelletjes doen, schatje. Thuis.” Een kort zoentje volgde, toen zwaaide haar benen uit bed. “Nu eerst even douchen en aankleden. Ik eerst.”

Ze liep de gang op richting badkamer en ik hoorde: “Zozo… mijn lieve schoondochtertje in pyjama. Da’s de eerste keer Jolien. Kon mijn zoontje z’n tengels wel bij zich houden?” Ik hoorde Joline giebelen. “Goeiemorgen lieve schoonpapa. Hetzelfde kan ik aan jou vragen, hoor. Kon Chantal zich een beetje beheersen met zo’n knappe vent in haar bed?” Ik stond op het punt om iets te roepen, maar Ma was me voor.
“Dat lukt prima als meneer ligt te snurken, Joline! Dan is de enige optie: hem een dreun geven, zodat hij zich omdraait en verder slaapt…” Joline giechelde. “Ik hoor het al. Zo vader, zo zoon. Niks op tegen trouwens. Maar mag ik even douchen, Karel of was je me net voor?” Wat Pa zei verstond ik niet, maar de reactie van Ma wel. “Kom jij maar eens hier, Karel Jonkman. Want ik wil je niet in de badkamer zien als jouw lieve, onschuldige, maagdelijke sch…”
Verder kwam ze niet. Simultaan met mij klonk uit de slaapkamer van de zussen een bekende kreet. “Te laat!”, gevolgd door een spontane lachbui van alle aanwezigen. “Jullie ook goedemorgen, meiden…”

Pa hikte nog wat na en ik grinnikte ook. Mooi dat de zussen ook hier lekker loskwamen, tegen Pa. Heel anders dan hun bedeesde optreden een paar maanden terug. Ik bleef nog even soezen, tot Joline de kamer binnenkwam. “Zo, lekker opgefrist. Jij nog even niet, Kees… de zussen staan nu te douchen. Ze zouden een gil geven als ze gereed waren.” “Die gil geven ze toch wel als ik in m’n naakte niksie de badkamer binnenkom. Dus…” Joline hield me tegen. “Niks ervan, macho. Jij wacht netjes hier bij Jolientje. Die zal jou wel even afleiden.” Ze kroop op bed tegen me aan en kuste me. “Zo. Lekker hier blijven jij, grote snurker.” Ik rook haar vochtig haren en genoot van de geur.
Een paar minuten lagen we lekker te zoenen, toen klonk Margot’s stem: “Kees! De douche is vrij!” “Roger, dank je wel.” Joline liet me met een zoentje los en ik ging douchen. Kort. Scheren, aankleden en naar beneden. De ontbijttafel stond al gedekt, ik kon zó aanschuiven. “Wat een service, Ma…” Die wees naar de zussen. “Niet alleen ‘ma’, maar ook Margot en Charlotte, zoontje. Die waren wat eerder beneden dan jij, luilak.” “Dank jullie wel, dames.” Een momentje stilte en toen konden we gaan eten.
“Jullie eten nu goed, meiden!” Ma keek tevreden naar de bordjes van de zussen. “Moet wel, Chantal. Als je weet hoe wij fysiek bezig worden gehouden in huize Jonkman, dependance Veldhoven… Als je dan slecht eet, overleef je de week niet. Maandag: rennen in de middagpauze. Dinsdag: rennen met de loopgroep. Woensdag: rennen in de middagpauze. Donderdag gelukkig alleen maar een wandelingetje in de middagpauze. Vrijdagmiddag naar keuze een half uurtje fitness of weer rennen met je kadaver. En als klap op de vuurpijl vrijdagavond dansles…”
Gemeen vulde ik aan: “Ja. En met een beetje pech op de zondagmiddag nog een stukje rennen over de Oirschotse Hei. Met af en toe een stukje greppel.” Charlotte zuchtte. “Ook dat nog, ja. En dan wil je in een warm bad, kijk je naar buiten en zitten meneer en mevrouw Jonkman pontificaal op de tuinstoelen voor de badkamer naar binnen te kijken hoe jij en je zus zich uitkleden…” Pa en Ma keken verwonderd naar Joline en mij.
“Wat hoor ik nou, Kees? Foei! Ga je schamen!” Joline gniffelde. “Deze dames vergeten iets te vermelden, Chantal. Voordat je in een vlaag van moederlijke woede uitbarst: op de ramen van ons optrekje zit een aluminiumcoating, weet je nog? Het enige wat je ziet als je van buiten naar binnen kijkt, is je eigen spiegelbeeld… Maar dat waren de meiden even vergeten.” Ik grijnsde. “Jo en ik hebben wel gelachen, die middag. Niet in het minst toen een van de dames naar buiten kwam in een uiterst zorgvuldig dichtgeknoopte badjas met het verzoek om ergens anders te gaan zitten.”
Pa schoot in de lach, Ma keek me peinzend aan. “Zoontje, als je dit met Claar en Mel had geflikt, hadden die je bij kop en kont gepakt en van je eigen balkon afgesmeten.” Ik haalde mijn schouders op. “Echt niet. Ik heb mijn lieve zusjes ondertussen in diverse stadia van ontkleding gezien en zij mij, dus dat zal wel meevallen.” Joline vulde giebelend aan: “Ja. En één zusje na een gecombineerde vrijpartij met haar machinekamerbaas achter in een camper, ergens langs de Normandische kust.” Ma gniffelde. “Ik heb er iets van meegekregen, ja. Evenals een verkleedpartij buiten dezelfde camper ergens in Duitsland met je andere zus, omdat Mel géén badpakken en zwembroeken aan tafel wenste te zien… Dat was tien jaar geleden niet gebeurd, zoontje!”
Ik trok een braaf gezicht. “Nee Ma. Je hebt gelijk Ma. Toen was in ieder geval ik nog de zedigheid zelve, Ma.” Al kletsend genoten we van het ontbijt. “Goed dames… Vier boterhammen én een bak muesli… Netjes!” Pa keek waarderend naar de zussen. “Het is ook zo lekker, Karel. En gezellig. Dan ga je vanzelf goed eten!” Lot knipoogde.

Na het eten pakten we onze spullen in legden die alvast in de auto’s. Daarna hielpen we Pa en Ma nog even met de ‘zaterdagse beurt’ van het huis: stofzuigen, dweilen waar nodig, afwassen en onze slaapkamers opruimen. Voor we het wisten was het twaalf uur. En na de lunch namen we afscheid. De zussen bedankten Pa en Ma voor hun goede raad en kregen beiden knuffels. “Sterkte zo meteen, meiden. Hou je rug recht.” Ook Joline en ik kregen knuffels. Pa keek me aan. “Wat doen jullie zo dadelijk in Groot-Ammers, Kees?” “We lopen met de meiden mee, Pa. Voor hetzelfde geld is meneer Bongers al weer thuis en wil hij de meiden naar binnen sleuren. Dan wordt het knokken, want dat laat ik niet gebeuren.”
Pa keek twijfelend. “Pas op, Kees. Je reputatie is er al een van geweld. Laat het niet verder escaleren.” Ik knikte. “Als zij braaf doen wat ik ze heb opgedragen gebeurt er niks. Pas als ze de meiden te na komen, grijpen Joline en ik in. En dat staat dan op film. We zijn niet gek, Pa.” Een dreun op mijn schouder was het antwoord en we stapten in. Zwijgend reden we uit Amersfoort weg en op de snelweg zei Joline zachtjes:
“Wat heb jij heerlijke ouders, Kees…” Ik knikte. “Ja schat. En dat begin ik steeds meer te beseffen. Maar dat geldt onverkort ook voor Rob en Tony, schat.” Een hand kwam op mijn knie. “Ja. Ook schatten. Maar… Wat doen we zo dadelijk, Kees?” “Simpel. Margot en Charlotte bellen aan. Wij staan twee pas achter hen. Als de familie Bongers netjes doet wat hen gezegd is, is de conversatie waarschijnlijk uiterst kort. Als ze stennis schoppen, doen wij een paar stappen naar voren en wordt het hommeles. Maar daar ga ik niet van uit; Pa en ma Bongers weten ondertussen een beetje hoe wij in de wedstrijd staan. Jij met je naaldhakken en met je hete theewater, ik met een vastgelopen Tesla, dankzij Fred en wij samen met wat buksen. Het zou me behoorlijk verwonderen als ze een kunstje flikken, Jolien.”
Ze knikte langzaam. De rest van de rit was het stil. De Mini met de zussen reed voor ons en om drie minuten voor twee stopten we voor het hek van de firma Bongers Transport. Ik keek op het terrein. Daar stonden nu behoorlijk wat minder vrachtwagens: drie Scania’s, één Daf en een Volvo. Zou de rest al verkocht zijn? Of misschien waren ze gewoon op rit…
De zussen stapten uit. Speciaal voor de gelegenheid hadden ze zich ‘leuk’ aangekleed: zomerjurkjes, hoge hakjes, een beetje opgemaakt en hun haren in een lange staart. We liepen met z’n vieren naar de voordeur. Margot belde aan, de deur ging open en ma Bongers verscheen. “Goedemiddag. Wij komen onze paspoorten ophalen.” Margot zei het op een toon alsof ze bij een totaal onbekende boodschappen moest doen. Ma deed een pas achterwaarts, greep iets van een tafeltje en overhandigde Margot twee paspoorten. “Dank u wel, mevrouw Bongers”, was het antwoord van Margot.
Beide zussen draaiden zich om en wilden het pad aflopen. Toen ging ma Bongers los. “Slétten! Hoeren zijn jullie, in je korte jurkjes en je beschilderde gezicht! Wacht maar! Jullie branden straks in de hel!”
Ze keek naar ons. “En jullie ook! Jullie herbergen deze sloeries!” Joline deed een stap naar voren. “Mevrouw, u zou er goed aan doen deze dames met rust te laten. U en uw echtgenoot wacht nog een rechtszaak met betrekking tot verwaarlozing, uitbuiting en mishandeling. Dáár zult u merken hoe een onafhankelijk rechter over u en uw man denkt. Als voorproefje, zal ik maar zeggen.” Joline draaide zich ook om.
Ik keek mevrouw Bongers aan. Twee ijzige ogen keken terug. “Mevrouw, u heeft mijn opdracht uitgevoerd. Dat waardeer ik. Wat ik minder waardeer: die scheldpartij van zonet. Als dat het laatste is wat uw dochters van u horen: u moet zich diep schamen. Enfin, de dames staan op eigen benen; willen sowieso niets meer met u, uw man en uw hele religie te maken hebben. Behalve de schadevergoeding die u hen schuldig bent. En daar gaan ze u aan houden. En Nadia ook. En nu: naar binnen en de deur dicht. Geen woord meer naar de dames. U heeft al genoeg verprutst.”
Ze wilde nog iets zeggen, maar ik sneed haar de pas af. “Naar binnen en de deur dicht. Nú!” Ze gehoorzaamde; de deur knálde dicht. Gelukkig zaten de zussen al in de Mini. Joline en ik stapten in en we reden weg, Groot-Ammers uit en de snelweg op. We reden achter de Mini aan en dat was maar goed ook; ik merkte dat ik nogal opgefokt was. Als ik alleen had gereden was het gaspedaal wat dieper ingetrapt dan verantwoord…

Om kwart over drie reden we de garagebox in. Joline schatte me goed in. In de lift zei ze: “Trainingspak aan, meiden. En Kees. We gaan een stukje rennen. Even alles er uit lopen.” “Goed plan, meissie”, bromde ik. “Ik sta op het punt van ontploffen.” Een lieve hand gleed over mijn arm. “Dat had ik al gemerkt, Kees. En jullie, meiden?” Lot zei zachtjes: “Ik wil ook wel een stuk rennen. Even alleen maar naar je lichaam luisteren en verder niks.” Margot knikte alleen maar. “Mooi. Dan over een kwartier klaar staan.” Op de slaapkamer zei ze: “We gaan op de hei lopen, Kees. En we gaan er behoorlijk tegenaan. Ik wil dat die meiden vanavond helemaal kapot in hun bedje tuimelen. Knijp ze maar af.” Ik keek haar aan. “Oké schatje. Maar dan moet jij ook aan de bak, dat snap je toch wel?”
Ze haalde haar schouders op. “Ook ik moet stoom afblazen, Kees. Die woorden van Ma Bongers echoën nog steeds in mijn hoofd. Ze heeft die schatten gewoon vervloekt en hen de hel in gewenst…” Kortom: een kwartier later liepen we naar het Cooperparcours. “Mijn liefje wilde op de hei gaan lopen, dames, maar dat leek me niet zo’n goed plan. Waarom, dat leg ik straks wel uit.” Na een rondje warming up zei ik: “Oké dames… We gaan er even hard tegen aan. We lopen twintig rondjes. Tien kilometer. Afwisselend een van jullie of ik voorop, in een tempo wat jullie vol kunnen houden. Maar als het te langzaam gaat neem ik het over en dan zijn jullie nog niet jarig. Wie neemt als eerste de leiding?”
Joline rende al. “Volgen!” Zoals gewoonlijk hield ze er een stevig sprint-tempo in. Na vijfhonderd meter nam Margot de kop. Iets rustiger, maar nog steeds sneller dan mijn normale duurloop-tempo. Charlotte had hetzelfde tempo. En de dames hielden het goed vol! Het vierde rondje nam ik de kop; iets rustiger. Laat de dames maar een beetje op adem komen. Daarna Joline weer: sneller, evenals de zussen.
Zo renden we vier cycli van vier rondjes: Joline pittig, de zussen iets rustiger en mijn rondje op duurloop-tempo. Tijdens de vijfde cyclus merkte ik dat de fut er bij de dames een beetje uit was; ze liepen nu stuk voor stuk op mijn tempo. Dan werd het tijd voor een moreel momentje: het laatste rondje, waarbij ik voorop liep, zou ze heugen! Bij het startpunt passeerde ik Charlotte.
“Nog één rondje, dames… Vólgen!” En ik schakelde in een hogere versnelling. Perste er alles uit in een stevige sprint. De laatste tweehonderd meter zette ik nog even aan tot een harde sprint: lange, snelle passen. ‘Doorbijten, Jonkman! Niet opgeven, álles geven! Niet goed is opnieuw!’ In gedachten hoorde ik een van mijn ouwe sportinstructeurs uit Oirschot.
Bij het startpunt hield ik halt en draaide me om. De dames moesten nog een meter of vijftig. “Welkom dames!” Na de finishlijn klapten ze dubbel, niet in staat om nog een woord uit te brengen. Lot liep naar de kant van het pad en gooide haar lunch eruit. Kotsend hing ze over een laaghangende tak heen en die aanblik deed mijn maag ook wat opstandig worden. Ik bedwong de neiging om ook over m’n nek te gaan door een paar keer te slikken, maar kon niet voorkomen dat ik wat maagzuur in m’n keel voelde branden.

“Nounou, Charlotte… Zo slecht waren die kroketten bij Ma nou ook weer niet, hoor. Je had ook kunnen bedanken.” Drie giftige blikken waren mijn beloning. “Je bent écht… een beul… Kees Jonkman… Een laatste rondje nog… even sprinten…. Rotzakje!” Joline hijgde, haar handen op haar knieën. “Ik zit ook wel een beetje… stuk, hoor meisjes. Ben niet zo gewend… om nog te sprinten na tien kilometer… Maar ik kreeg de lieve opdracht… om jullie en mezelf ook helemaal… stuk te lopen. Nou, dan doe je dat maar…” Ik hijgde net zo goed als de meiden.
Lot kwam weer op het pad staan. “Nou, tot zover… de lunch.” Ondanks alles giebelde ze even. “Goed dat… dokter Albers er niet… bij is. Die had er vast iets… van gevonden…” Joline knikte. “Ja, nu ben… je weer een kilo… kwijt, zeker?” “Kom dames, jullie beginnen weer praatjes te krijgen. We lopen nóg een rondje. Rustig tempo vertragend tot gewoon lopen. Even al het melkzuur laten zakken. Daarna naar huis wandelen en dan mogen Lot en Mar als eerste in het bad. Joline en ik gaan wel even op het balkon zitten.”

Tijdens het laatste rondje startte ik met een heel laf sukkeldrafje, wat na een tijdje overging in gewoon lopen. En vanaf het start- en eindpunt liep ik door naar huis, nog iets meer dan 500 meter. Toen we in de lift stonden had iedereen de adem weer onder controle. “Waarom ging je niet op de hei lopen, Kees?” Joline keek nieuwsgierig. “Omdat ik dicht bij huis wilde blijven, schat. Als je tien kilometer gaat lopen ergens in een bos en er gebeurt iets, heb je een probleem. Vandaar. En door steeds af te wisselen met koploper krijg je de tempowisselingen vanzelf, én regelmatig. Om de vijfhonderd meter. Lekker makkelijk.”
Drie brommetjes waren de reactie. Boven gekomen dronken we rustig een glas. Lot , in opdracht van Joline, geen sap, maar limonade en héél rustig. “Je maag is misschien nog van streek; als je dan sinaasappelsap drinkt gaat hij wéér op tilt. Slappe limonade is dan beter.” Na tien minuten dirigeerde Joline de zussen in bad. “En elkaars kuiten masseren, meiden. Anders zit de handel morgen helemaal op slot.” Joline en ik ploften op tuinstoelen op het terras. Nu niet voor de badkamer, maar gewoon voor de open deuren van de huiskamer.

“Jij bent echt een beul, Kees. Als je dit in Gorinchem doet, is Theo een week lang bijna alle medewerkers die lopen kwijt. En bij de loopgroep ga je ook een paar mensen missen.” Ik knikte. “Ja. Maar schat… wat was het doel van dit stukje dom lopen? Alle woede en frustratie er even uitlopen. Alleen maar bezig zijn met je eigen lichaam, je ademhaling, een goed ritme enzovoorts. Geen energie om je humeur te verzieken met gedachten aan Groot-Ammers. Nou… Da’s gelukt volgens mij.” Ze knikte. “Ja, nogal. Mijn humeur werd het laatste rondje alleen maar verziekt door het tempo van ene Jonkman. Ik wist dat je goed kon lopen, maar dit…” Ik gaf haar een lief zoentje. “Dank je wel voor het compliment, schat. Maar eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik het laatste rondje ook tegen mezelf liep te vloeken. Met in m’n gedachten de stem van een sportinstructeur uit Oirschot. Jij nog een beker sap?” Ze hield haar beker omhoog. “Lekker.”
“Straks, na het badderen een beetje eten. Bodempje leggen, zeker voor Lot. Heel licht verteerbaar voer. Witte rijst met appelmoes. Verder niks. Geen vlees, geen vette jus.” Joline keek smerig. “Rijst met appelmoes? That’s it? Dat staat niet in de receptenklapper van vier generaties ‘vrouwen-met-ballen’ meneer Jonkman!” “Nee. Maar het is wel beter voor vier magen die wellicht een beetje van streek zijn. Lot ging over haar nek, maar bij mij scheelde het ook niet zo veel, schat.” Ze humde wat. “Kom. We jagen de meisjes uit het bad en kruipen er zelf in.” Lot en Margot liepen nét de badkamer uit toen wij de slaapkamer in liepen. Netjes in hun badjassen. “De badkamer is voor jullie, Joline. Niet te lang badderen hé? Kost veel te veel water en gas.”
Joline snoof. “Tútjes…” Even later lagen wij in het langzaam stijgende water. Ik masseerde Joline’s kuiten, zij deed het bij mij en ik voelde de spanning er uit trekken. “Dat doe je heerlijk, schat.” Ze humde. “Jij net bij mij ook, Kees. Is echt wel nodig, anders zit ik straks op slot.” Een kwartiertje later hees ik mezelf overeind en stak mijn hand uit naar Joline. “Kom, echtgenote. Eruit. Dingen doen.” “Ja. We kunnen hier niet blijven liggen, hoewel het even heerlijk was. Lekker ontspannen.” Ik knikte. “Gaan we vanavond wéér doen, schat. Op bed.” Ze keek me wantrouwig aan en ik knikte. “Lekker gaan liggen, je een zedig nachtkusje geven en de kettingzaag starten.” Een nogal sceptisch ‘Hmm…” volgde. We kleedden ons aan: spijkerbroek, T-shirt, overhemd. Ook Joline koos een spijkerbroek en een bloesje. “Geen sexy outfit, Kees. Ben ik even niet toe in staat!” Ik knipoogde. “Ik kijk wél naar je, schoonheid. En ik wil je even zoenen.” Ik trok haar naar me toe en we stonden even te knuffelen. Maar toen ik Joline’s billen streelde, legde ze mijn hand gedecideerd op haar heup. “Niks ervan, vriendje. Ik hoor geen Strauss, dus even van mijn mooie billetjes afblijven, dank je wel. Ga maar koken jij.”

Dus… Een kwartiertje later tikte ik op de deur van de zussen. “Dames… Eten!” Er volgde geen reactie. Iets harder kloppen: nog steeds geen teken van leven. “Jolien, kun jij even bij Lot en Mar kijken?” Ze gniffelde. “Verlegen, Kees?” Ze liep de kamer van de zussen binnen en kwam even later terug en wenkte me. Dan lagen de dames in ieder geval niet te knuffelen… Ik liep hun slaapkamer binnen. Daar lagen Margot en Charlotte, nog in hun badjassen op bed, diep in slaap. Joline legde haar vinger op haar mond, dekte de zussen toe en duwde me naar buiten. Zachtjes deed ze de deur van de slaapkamer dicht, toen de deur van hun studeerkamer. “Die zijn helemaal afgepeigerd, Kees. Emoties en daarna nog ‘een stukje rennen’ met Kees en Joline. Laat ze maar lekker slapen. Hebben ze blijkbaar nodig. Kom, eten. Hebben wij nodig.”
Ik schepte wat rijst en appelmoes op. “Is dat te eten, Kees?” Joline zat nogal kritisch te kijken. “Probeer het eens, zou ik zeggen. Er ligt in ieder geval geen kers op de appelmoes.” Ze bleef kritisch kijken, maar nam een hapje. “Nou, het is niet echt beroerd. Maar dit recept krijgt geen plekje in ons kookboek!” “Het is lekker licht verteerbaar schat. Hebben we nu even nodig. Morgenochtend mag je je te buiten gaan aan vette worstjes, witte bonen in tomatensaus, bacon and eggs en sandwiches met marmelade.” Ze keek nu ronduit smerig. “Kees Jonkman, als jij ooit met witte bonen in tomatensaus en vette worst ’s ochtends vroeg onze slaapkamer binnen komt, garandeer ik je dat je een nieuw behang nodig hebt!” Ondertussen had ze haar bordje leeg en schepte nog een keer op. “Dit glijdt er wel lekker soepel in…” Ik knikte. “Ja. Dan ben je alvast voorbereid op vanavond, schatje.” Een diepe zucht volgde. Na een miniem afwasje maakte ik nog twee glazen melk warm.

Tegen elkaar aan leunend op de bank dronken we die rustig op. “Jolientje…” “Hmmm?” “De kindertjes zijn naar bed en slapen als roosjes. Zullen wij weer eens…” Twee blauwe ogen keken me plagend aan. “Nee Kees. Dan zijn we nét lekker bezig en dan komen ze de slaapkamer binnen omdat ze honger hebben. Gaan we niet doen; vannacht slapen we netjes met de handjes boven de dekens. Morgen, lover. Lekker vroeg naar bed en dan wil ik met je vrijen. Nu nog even niet; ik voel me benen iets te veel.” Ze zoende me. “Morgen, Kees. Nu je rondje lopen en lekker gaan slapen. Hebben wij ook nodig.” Ik controleerde of het huis dicht zat en liep de slaapkamer in. Joline trok een dunne nachtpon aan en ik genoot er van. “Mijn mooie echtgenote… Mag ik zo naast je komen liggen?” Ze liep naar me toe en kuste me. “Jij altijd. We zijn toch immers getrouwd?” Ik kleedde me uit, poetste mijn tanden nog even en schoof naast Joline onder het dekbed. “Hoi schatje… Kom maar lekker bij je vrouw in bed.” Ik gaf haar nog een zoen, daarna ontspande ik me. Op m’n rug liggend, een arm om Joline heen, viel ik als een blok in slaap.

Zondagochtend, half acht. Ik werd wakker met behoorlijk stijve kuiten. Ai… Gisteren toch iets te macho gelopen! Héél voorzichtig bewoog ik mijn voeten op en neer, maar het hielp weinig. Oké, dan er uit en nóg maar een stukje lopen; dit voelde niet prettig. Voorzichtig rolde ik het bed uit. Trainingspak pakken, loopschoenen… In de kamer schreef ik een briefje. ‘Dames, ik ben nog even wat stijfheid uit m’n spieren aan het lopen. Coorperparcours, met de klok mee. XXX Kees.’ Terwijl ik zat te schrijven hoorde ik de deur van onze slaapkamer.
“Wat gaan wij doen, meneer Jonkman? Stiekem er vandoor gaan, zonder je echtgenote? Mooi niet…” Twee warme armen om me heen, een zoen in mijn nek. “Hoi liefje. Ik wilde nog even rennen. Spierpijn eruit en zo. Doe je mee?” Joline trok een grimas. “Alleen als je rustig loopt, Kees. Ontspannen dribbelen. Niet er weer keihard tegenaan, dat trek ik even niet.” Ik knikte. “Dan kleed ik me even aan, want zó lopen…” Joline had haar nachtpon nog aan. “Nee, dan zou het loopgroepje van Kees wel erg snel groter worden, schoonheid.” Ze trok een vies gezicht en verdween in de slaapkamer. Tien minuten later liepen we in een rustig dribbelpasje over de bekende paden. “Hadden we de zussen er ook niet beter uit kunnen halen, Kees? Die zullen ook wel zo stijf als een plank zijn.” Ik schudde mijn hoofd. “Lekker laten liggen. Zijn niet alleen stijf van het lopen, maar staan wellicht ook nog stijf van woede. We zien het straks wel. Brengen hen een lief ontbijtje op bed en vragen voorzichtig naar hun geestelijk en lichamelijk welzijn, oké?”
Na 2500 meter vond ik het welletjes. “Kom schat, we gaan richting huis. Ben jij ondertussen een beetje soepel?” Joline keek ondeugend. “In m’n benen wel. Andere plekjes kunnen wel wat smering gebruiken, geloof ik. Er liep zojuist een lekkere vent voor me…” Ik tilde haar op. “Maffe trut van me…” Ze giebelde. “Kees, ik heb vreselijk zin om te vrijen. Zo dadelijk duiken we de slaapkamer in. De zussen moeten maar even wachten met hun ontbijtje.” Een lange zoen volgde en toen wandelden we hand in hand richting huis. We liepen de hal van het complex binnen.

Een echtpaar van middelbare leeftijd stond te wachten op de lift en de vrouw keek nogal laatdunkend. Ze snoof. “U stinkt behoorlijk naar zweet! Wij nemen de lift eerst wel, u wacht maar even!” Joline’s ogen knepen even samen; een teken dat ze deze opmerking niet op prijs stelde. Maar liefjes antwoordde ze: “Mevrouw, wij hebben zojuist twee kilometer gerend. En ja, daar ga je van zweten, maar er is nog nooit iemand in z’n eigen zweet verdronken hoor. Ik zou zeggen: loop eens een keertje mee. Volgens mij zou dat u best goed doen.” De dame was nogal corpulent, de heer iets minder.
Er kwam geen commentaar, behalve dat de dame nogal rood aanliep. De lift kwam beneden en zij deden de deur open, liepen naar binnen en de dame wilde de deur meteen sluiten. “Hoho mevrouw, meneer… Wij moeten er ook nog bij.” “Niks ervan! Jullie wachten maar!” Joline deed een stap naar voren en zei heel zachtjes: “Mevrouw, u kunt kiezen. Of wij staan samen met u in de lift, of u gaat lopen. Maar dit soort onbeschoft en asociaal gedrag accepteer ik niet! Zeker niet van mensen die ruim in de veertig zijn… U zou het goede voorbeeld moeten geven!”
De dame ademde in voor een antwoord, maar werd afgekapt door haar man. “Corien, stop. Je houdt je adem maar in als je last hebt van hun zweetlucht.” Hij keek Joline aan. “Sorry.” De lift zoefde omhoog en stopte op de 7e verdieping; daar stapten ze uit. Toen de lift verder omhoog ging, hoorden we de vrouw tegen haar man uitvallen.
Joline keek me aan. “Nou… die hebben reden voor goedmaaksex vanavond, schatje.” Ik keek smerig. “Met zo’n arrogant en dik kakwijf? Nog niet misschien, Jolien. Dan zou ik overgaan op het betere handwerk. Wel met jou op m’n netvlies natuurlijk, zweetlucht of niet, dat zou me niet bijzonder veel uitmaken…” “Kéés!” Ze keek bijzonder vies en ik moest lachen. “Schatje, in dit trainingspak zie je er vreselijk lekker uit, weet je dat?” Ik streelde haar billen en ze bromde even.

Toen stond de lift stil en deed ik de deur open. Met een geaffecteerde stem zei ik: “Negende verdieping, mevrouw. Damesconfectie, lingerie, sexspeeltjes en voorbehoedsmiddelen!” Wéér keek Joline smerig. “Als de liftboy van de Bijenkorf zoiets zou zeggen, werd hij meteen ontslagen. Smeerlap.” Grinnikend liepen we over de galerij. Deur open en naar binnen. Ik rook vers brood. “Volgens mij zijn de zussen wakker!” Joline deed de deur naar de kamer open. “Goedemorgen schatten! Lekker geslapen?” Margot draaide zich om. “Hoi allebei! Heerlijk geslapen… Alleen het wakker worden was even wat vreemd. In onze badjassen…” Joline giebelde. “Toen Kees bijna klaar was met koken troffen we jullie bewusteloos aan. Op bed, in badjassen, allebei compleet uitgeteld. Toen heb ik maar een dekbedje over jullie heen gelegd en jullie lekker laten slapen…”
Charlotte riep vanuit de keuken: “En dat was heerlijk, Joline! Bijna twaalf uur geslapen!” “Wij zijn maar een stukje gaan lopen, meiden. Nog een beetje stijfjes.” Margot keek ondeugend. “Dan moet je wat minder pikante lingerie aantrekken, Jolien. Dan heeft alleen Kees nog maar last van stijfheid… plaatselijk!… Aú, rotvent!” Ik trok aan haar vlecht. “Niet vervelend worden Margootje? Anders wordt Kees wat minder prettig in de omgang!” We lachten.
“Maar… dames: jullie zijn een lekker ontbijtje in elkaar aan het knutselen? Daar lusten wij ook wel wat van.” Charlotte wees op de bakpan en een doos eieren op het aanrecht. “Heb je handjes, Kees Jonkman? Nou laat ze dan eens wapperen…” “Nee, Lot. Deze jongen gaat eerst douchen voordat ik met m’n zweet-tengels aan voedingswaren zit. Anders krijg ik commentaar dat de eieren naar zweetlucht ruiken of zo.”

Kort vertelde Joline over wat zich bij de lift had afgespeeld. De zussen lachten. “Dan hadden ze beter gisteravond bij de lift kunnen staan. Vier mensen die compleet suf gelopen en druipend van het zweet in de lift stonden… Dan hadden ze gedurende een dag of vijf de lift niet gebruikt.” Joline glimlachte. “Dat zou voor die dame helemaal geen slecht plan geweest zijn. Was ze wellicht een paar kilo afgevallen. Maar goed; meiden wij gaan kort, maar hevig douchen, daarna lekker ontbijten. Tot zo!” We kropen samen onder de douche: koud – warm – koud, droogden ons af en trokken makkelijke kleren aan. “Vandaag niet naar de kerk. Geen Greet achter het orgel, geen Johan op de preekstoel… Even spijbelen.” Joline keek vastbesloten. “En volgens mij denken Mar en Lot er ook zo over; die hebben ook geen ‘zondagse kleren’ aan.” Ik knikte. “We luisteren wel naar een mooie CD. Minstens net zo inspirerend.”

Terug in de huiskamer zette ik inderdaad een CD met muziek van Johan Pachelbel, een tijdgenoot van Bach, op. Het enige stuk wat het grote publiek van Pachelbel kent, is de ‘Canon’. Maar deze componist had ook andere muziek geschreven: mooie koraalbewerkingen, maar ook ‘wereldlijke werken’. Heerlijke muziek om naar te luisteren! En de koralen kende ik over het algemeen wel; mooi om te horen hoe de componist daar telkens weer een andere draai aan gaf. “Sorry dames. De preek van Johan moeten jullie vandaag ontberen. Maar ik kan een goeie stand-in zijn, hoor…”
Drie paar ogen keken me nogal twijfelachtig aan en Margot zei: “Nou, ik weet het nog zo net niet, hoor. Ik heb van Marion zijdelings iets gehoord over een preek die jij haar gaf toen ze nét bij DT werkte. Sloeg redelijk in, begreep ik. Maar de taal die je bezigde zou nogal een dissonant op de preekstoel opleveren. Er klonken wat militaire krachttermen in door, hoorde ik…”
Ik grinnikte. “Die preek heeft wel indruk gemaakt, geloof ik! Goed om te horen. Maar dames… Koffie? Dan bereid ik ondertussen de preek wel even voor.” Joline snibde: “Koffie? Ja. Preek: Nee. Schoenmaker, hou je bij je leest. In jouw geval Kees: bij de techniek en nu de koffie.” De zussen lachten me uit. “Zo. Aan het werk, Kees. En als je zo meteen die CD nou eens uit zet, pakken wij een laptop en luisteren we die kerkdienst van een paar weken terug nog eens af op ‘Kerkdienst gemist.nl’. Die over Jona ging. Niet zozeer voor de preek, maar vooral om de muziek.” Ik keek verrast en Margot vervolgde: “Ja. Jullie hebben toen een paar hele mooie stukken muziek gemaakt, Greet en jij. Lied 150A en ‘Eternal Father, strong to save’. Hebben we van genoten.” Joline knikte. “Ik ook, schat. En meiden: we luisteren gewoon die hele dienst af. Ook de preek van Johan. Want die had ook nog wat nuttigs te zeggen, geloof ik.”

Kortom: even later klonken de orgelklanken van Greet door de kamer, gevolgd door de rest van de kerkdienst. De woorden van Johan over de profeet Jona kon ik nu wat beter begrijpen; Johan maakte er ook geen hele diepe theologische verhandeling van, maar vergeleek het met de moderne mens. Die zijn roeping vaak ook laat roepen en lekker z’n eigen gang gaat. En vervolgens soms van de koude kermis thuis komt… Ik hoorde nu bewust hoe hij Greet waarschuwde om zich klaar te maken.
“Gemeente: ten slotte wil ik er de nadruk op leggen dat niet alles wat in u opkomt een ‘roeping’ is. Soms is het gewoon een wilde gedachte. Iets in de richting van: ‘Dát lijkt me nou eens leuk om te doen!’ Die gedachten mag u lekker laten zijn wat ze zijn: dromen. Ja, het lijkt mij ook wel eens leuk om in een snelle auto over het circuit van Zandvoort te scheuren. Ooit heb ik die droom eens aan mijn echtgenote verteld. Die keek me aan en zei droogjes: ‘Jaja… En wie mag er puin gaan ruimen als jij het Blomquiststraatje of de Tarzanbocht iets te ruim neemt en in de vangrail terecht komt? Je echtgenote en de kerkenraad. Je blijft maar lekker in je modale auto rijden dominee en wee je gebeente als ik weer eens een briefje van het CJIB in de brievenbus vind!’ Sinds die tijd droom ik wat minder…” Besmuikt gelach uit de kerk. En hij vervolgde: “Maar als u een roeping voelt, en dat is heel iets anders dan een jongens- of meisjesdroom: Denk er over na. En uiteindelijk, als het écht iets is en u weet zeker dat het naar de wil van de Heer is: doe het. En wellicht is de weg lang en niet zonder kuilen of verkeersdrempels maar… Ga ervoor. Amen.”
Twee seconden daarna klonk het orgel. Lot en Margot keken elkaar aan. “Hij had gelijk, Mar. Wij voelden het al jaren en zijn er uiteindelijk voor gegaan.” Margot knikte. “En die weg was inderdaad niet zonder hobbels of drempels. Ik weet er op het cooperparcours in ieder geval een paar te liggen.” We gniffelden.
Uiteindelijk klonk de slotzang: ‘Eternal Father, strong to save’. Ik luisterde uiterst kritisch, maar kon geen blunders ontdekken in mijn spel. Het klonk zonder meer goed. Lied 150a ook. De paar maten solo van de bugel knálden loepzuiver de kerk in. Even later zette Margot de computer uit.

“Tóch nog naar de kerk geweest, Joline.” Die knikte. “Ja. Jammer dat jullie een kerkdienst twee keer moeten horen om de essentie eruit te pikken, meiden…” Ze keek pesterig. Lot keek mij aan. “Kees, zullen we dat blondje daar eens een lesje leren?” Ik schudde mijn hoofd. “Doe maar niet. Als mijn lieve echtgenote het woord ‘blond’ hoort en ze vermoedt dat het over haar gaat verandert zo binnen een milliseconde in ‘de blonde feeks van Gorinchem’. En jij mag de klappen opvangen, Lotje. Bovendien doe ik sowieso niet mee omdat wij vanavond nog leuke dingen met elkaar wilden doen. Als ze mijn oor molesteert heb ik daar niet meer zo’n zin in.” Joline gniffelde gemeen. “Je begint je bruid al een beetje te kennen, meneer Jonkman. Goed zo. En schenk jij als boetedoening maar eens een kop koffie in, Charlotte. Misschien vergeef ik je die opmerking over ‘blond’ wel. Scheelt je een nacht hoofdpijn.”

Na de koffie ging ik een uurtje blazen in de studeerkamer. Telemann, het Concerto in D Majeur voor trompet, strijkers en basso continuo, het Adagio en Allegro. Lekkere muziek die op de bugel ook goed te spelen was, hoewel er met name in het Allegro een aantal snelle loopjes zaten.
Die oefende ik eerst, ook om m’n vingers soepel te maken. Toen pas, stukje bij beetje, de complete delen. En steeds weer aantekeningen op mijn muziek makend. Na een uur was ik redelijk tevreden. De loopjes zaten goed in m’n vingers, de muziek kon ik bijna uit m’n hoofd spelen… Greet zou tevreden kunnen zijn. Greet! Die had me geen huiswerk opgegeven! Zou ze het vergeten zijn? Haar kennende niet. Het zou wel eens een test kunnen zijn: in hoeverre Kees had lopen flierefluiten in haar vakantie… Nou, dan zou ze wel eens verrast kunnen worden. Hoewel… Misschien had ze wel contact met Hendrik. Ik haalde m’n schouders op. We zouden het over drie weken wel merken. Hoe dan ook: ik zou geen aanleiding geven voor nóg zo’n uitbrander, zoals een paar weken terug. Ik maakte de bugel schoon en liep naar de woonkamer om hem op te bergen. De zussen en Joline zaten rond de bar, computers open.

“Zo dames… Recepten aan het uitwisselen, zo in de keuken? Of zijn jullie de handleiding van het strijkijzer aan het doornemen?” Joline keek me furieus aan. “Kéés!” Ze meende het. “Láát die flauwe grappen! Er zitten hier twee meiden die daar nogal gevoelig voor zijn, weet je nog?” Shit… Ik legde een arm op de schouders van Lot en Margot. “Sorry dames. Niet bij stilgestaan dat jullie…” Vier grijze ogen keken me aan en Margot zei: “Van jou kunnen we het hebben, Kees. Iemand anders had een smerige snauw gekregen.” Ik haalde opgelucht adem, maar Lot voegde eraan toe: “En nu is het jouw beurt voor een penitentie. Schenk maar eens wat lekkers in. Deze dames hebben zich zitten voorbereiden op hun scriptie. Serieus werk. Nu toe aan wat ontspanning.” Joline liet er op volgen: “En een beetje rap, majoor Jonkman!”
Ik boog. “Zeker freules, natuurlijk freules… één moment geduld, freules.” Even later zaten we in de kamer, lekker op de bank en stoel. “Wensen de freules er iets te knabbelen bij hun drankjes? Het is ondertussen al over tweeën en we hebben de lunch nog niet genoten.” “Jij misschien niet, maar wij hebben al drie boterhammen op. Jij was lekker macho aan het toeteren.” Joline stak haar tong uit. “Dan trek ik me even terug in de keuken, freules. Deze jongen lust ook wel wat.” Snel smeerde ik wat boterhammen met kaas. De zussen stonden op een gegeven moment op en verdwenen naar hun kamers. Geen bijzonderheid; dat deden ze wel vaker. Hoefden daar geen toestemming voor te vragen. Ik zat een vaktijdschrift door te lezen en Joline stond op een gegeven moment ook op. “Even wat uitzoeken, Kees.”
Ik knikte. Was nét in een interessant artikel over de offshore verdiept, dus ik vermaakte me wel. Even later hoorde ik achter me de deur van de zussen open gaan. En een seconde daarna lagen er twee handen over mijn ogen en hoorde ik: “Rara, wie ben ik?” Het tijdschrift werd van m’n schoot gehaald en iemand kwam op m’n schoot zitten. Ik hoorde een andere stem die in m’n oor zei: “Zo. Jij hebt nu al drie kwartier ‘De Ingenieur’ zitten bestuderen. Waarom jij wel en wij niet?” Ik haalde de handen voor mijn ogen weg: Margot zat op schoot. In een kort rokje, bijna transparante blouse en mooi opgemaakt. Ik keek achter me: Charlotte in ongeveer dezelfde kleding. “Meiden, we hadden een afspraak. Zonder Joline…”
“Die is erbij, Kees. Wees maar niet bang!”
De slaapkamerdeur ging open en daar stond Joline, ook uiterst verleidelijk gekleed. “De meiden en ik hebben net niet alleen over de studie gepraat, lieverd. Wij hebben zin in om lekker te vrijen. Met elkaar, met jou…” Margot giechelde. “Meneer Jonkman heeft er ook zin in, voel ik tegen m’n benen.” “Vinden jullie het gek? Drie vamps die me zo overvallen… Daar kan ‘De Ingenieur’, mijn vaktijdschrift, niet tegenop.”
Charlotte zei droogjes: “En als ze er nou eens wat leuke foto’s van ons in zetten? Dan zal het aantal abonnees snel skyhigh gaan natuurlijk.” “Zeker in jullie huidige kleding, dames. Ik zal het aan de redactie voorstellen. Lot, Mar en Jo als centerfold, op A3-formaat.” Joline ging op de leuning tegen me aan zitten. “Jaja… En op de bladzijden voor en na de centerfold een ‘diepte-interview’ natuurlijk. Smeerlapje. Wij zijn nette meisjes.” Ik schoot in de lach. “Jaja, nette meisjes. Natuurlijk. Joline, Margot en Charlotte. Toonbeeld van preutsheid en maagdelijkheid. De Veldhovense Vestaalse Maagden, maar dan nét anders. Geen toga’s, maar korte rokjes. Waar ik overigens niks op tegen heb.”
Ik streelde Margot’s benen even. Joline kuste me zachtjes bij mijn oor en ik hoorde: “Nou, doe er dan eens mee, Kees. We hebben zin in een lekkere vrijpartij. Al dat economische gedoe is op den duur ook maar saai.” Margot stond op. “Kom meneer Jonkman. Luister naar je vrouw; we hebben zin in jou. En in elkaar.”

Ik stak m’n hand op. “Vijf keer, Margot.” Ze zuchtte, keek toen ondeugend. “Doe ik wel als ik op je lig, met jouw paal diep in me. Ik denk dat ik de vijf niet eens haal voordat je klaarkomt, Kees.” Ze trokken me naar de slaapkamer. Het bed lag open, zeil erop. “Ik heb al wat voorbereidingen getroffen, schatje”, giechelde Joline. “Hebben we afgesproken toen jij stond te blazen. Kom meiden, kleed hem uit. Helemaal. Kees, je bent nu van ons.” “Vervelend hoor…” zei ik plagerig, terwijl ik uitgekleed werd. Ik bleef lijdzaam liggen, terwijl de zussen me uitkleedden en werkte niet actief mee. Dat had nogal wat gemopper tot gevolg. “Hé Kees, die negentig kilo spieren van jou kunnen ook wel eens meedoen hoor. Je ligt hier als een zoutzak op je bed, verdorie.”
“Hé Lot, ik was toch van jullie? Dan moet je me maar opdrachten geven. Misschien werk dan wél mee…” “Mooi”, bitste Margot. “Dan dat kontje van jou omhoog, zodat we je broek uit kunnen trekken.” Met wat gesjor lag ik even later poedelnaakt op bed, mijn paal natuurlijk keihard schuin naar boven wijzend. Lot giechelde. “Daar kunnen we wel wat mee, meiden!” Ze wees naar Margot. “Uitkleden zusje. Helemaal. Hij is nu van jou. Joline houdt mij wel bezig, denk ik… Jolien?” Die knikte. “Zeker weten! Zo’n lekkere meid wil ik wel eens voelen…”
Ook zei ploften op bed en zoenden elkaar. Margot kleedde zich langzaam uit. Bloesje, rokje, schoenen… Bij haar panty aarzelde ze even, maar ook die ging uit. Toen haar BH en als laatste, met trillende handen, haar slipje. Ik keek haar aan. “Wat is er, Margot?” Ze ging naast op bed zitten, haar rug naar me toe en zei even niets. Ik streelde zachtjes haar rug. Minuten lang. Ik voelde dat haar ademhaling hoog zat.

“Margot… Als je je niet op je gemak voelt… Er moet niets, dat weet je.” Ze draaide zich naar me om. “Kees… de vorige keer dat ik me helemaal uitkleedde waar een man bij was, was bij mijn ex-toekomstige bruidegom. En toen het hem niet snel genoeg ging, sloeg hij… En daarna verkrachtte hij me.” Haar ogen waren rood. “Daar heb ik nog steeds last van! Ik zei daarstraks tegen Lot en Joline dat ik graag helemaal naakt me je wilde vrijen om dat kwijt te raken… Maar het vloog me wéér aan. Sorry, Kees…” Ik aaide over haar gezicht, haar wangen waren nat. “Lieve Margot. Ik ga me een beetje aankleden en jij ook. Trek iets aan waar je je prettig in voelt. Daarna mag je naast me liggen als je wilt, of naast Joline of je lieve zus. Wat jij maar wil. Jij bepaalt. Niet ik, oké?” Ze lachte een beetje, door haar tranen heen en gaf me een voorzichtige zoen.
“Je bent lief, Kees. Doe je boxer maar weer aan, dan trek ik ook iets aan. Op mij blijven wachten, goed?” Ze pakte haar kleren op en liep de slaapkamer uit. Achter me hoorde ik een diepe zucht. “Kees… Ik ben het met Mar eens. Je bent lief. Ze hikte hier al een hele tijd tegen aan om helemaal naakt te vrijen. ‘Maar het moet er toch een keer van komen’, zei ze van de week tegen mij. Toen heb ik haar gezegd dat jij de beste kandidaat zou zijn.” Charlotte keek me aan. “En ik had gelijk. Dank je wel.” En Joline, achter Lot zittend, knikte. “Hier heb ik niets meer aan toe te voegen, Lot. Je bent een schat, Kees.” Toen giechelde ze. “En trek nu maar snel een schone boxer aan.”
Ik gromde even en deed wat ze zei. Toen ging ik weer op bed zitten. Er streelde een handje over mijn rug. “Wacht maar op mijn lieve zus, Kees. Ze wil dolgraag met je vrijen, dat weet ik. Maar nog niet naakt. Té vers.” Na een aantal minuten kwam Margot de kamer in. Onderjurkje aan, nylons en op hoge hakken. Haar gezicht gewassen en haar ogen nu helder. “Sorry, Kees.” Ik stond op. “Margot… Niks sorry. Wat wil je, lieve meid? Gewoon zeggen, niks is gek of raar, dat weet je.” Ze wees op het bed. “Lekker naast jou liggen. Rustig aan weer een beetje in de stemming komen. Zachtjes strelen, wat zoenen…” Ik ging op het bed zitten en ze kroop tegen me aan. Wéér streelde ik haar rug, nu over haar gladde onderjurkje heen. Ze huiverde.
“Lekker…” Ik bromde: “Nou geniet er van, mooie dame. Ik geniet van jou.” Even was het stil. “Ben ik naakt ook mooi, Kees?” Even dacht ik na. “Ja, Margot. Je bent nu een prachtige vrouw. Slank, met mooie rondingen op de juiste plaatsen. Je hebt mooie benen, zeker nu je nylons aan hebt. Mooie volle borsten. Net als Jolien: misschien niet zo groot, maar ik weet dat ze heel gevoelig zijn. Een mooie platte buik. En een heel mooi gezicht, met die grijze ogen van je.” Ik hield heel even m’n mond en zei toen plagend: “En dat geldt onverkort ook voor jou, Lot.”
Die giechelde even. “Ik werd al bijna jaloers, Kees…” Joline bromde: “Daar heb jij helemaal geen reden voor, Lot. Ik ben het helemaal met Kees eens. Jullie allebei zijn prachtige meiden geworden.” Plagend zei Margot plotseling: “Nou doe dan eens wat leuks met die mooie zus van me, Jolien… Zal ze wel kunnen waarderen. Ik hou Kees wel even bezig, oké?” Gesmoord hoorde ik Lot zeggen: “Geniet ervan, schatje… Lekker vrijen met een mooie vent…” Margot ging naast me liggen, haar gezicht vlak bij het mijne. “Dank je wel…” hoorde ik zachtjes.
Ik kuste haar neus en streelde haar schouders. “Doe maar wat je fijn vindt, Margot. En vertel mij maar wat ik moet doen.” Ze draaide haar rug naar me toe. “Kom stevig tegen me aan liggen. En streel mijn borsten zachtjes… Lekker…” Ik gehoorzaamde. Mijn onderlichaam iets van haar af; ik wist niet of ze het op prijs zou stellen mijn harde paal meteen tegen zich aan te voelen. Voorzichtig streelde ik haar borsten, de tepels mijdend. Aan de andere kant van het bed deden Joline en Charlotte het ook kalm aan. Af en toe hoorde ik een zoen of een kreuntje. En als ik over Margot’s hoofd keek, zag ik die twee lekker tegen elkaar liggen en zachtjes elkaar zoenen en strelen.
Na een paar minuten zo rustig gelegen te hebben, draaide Margot zich op haar rug, haar hoofd naar me toe. “Dit is heerlijk… Ik kan helemaal ontspannen en genieten, Kees.” Ik kuste haar. “En ik geniet van jou, mooie meid. Het is heerlijk om jou zachtjes te verwennen.” “En dat geldt ook voor mij, Margot”, hoorden we Joline zachtjes. “Jouw lieve zus is ook heerlijk.” Charlotte giebelde. “En voor het geval iemand er belangstelling voor heeft: ik lig hier ook heerlijk. En we hoeven ons niet te haasten omdat we moeten slapen; als het aan mij ligt gaan we de hele middag heerlijk genieten van elkaar.” “Dat zul je weten, Lot…” Joline draaide zich op haar. “Wil je met me vrijen, lieve schat? Lekker samen klaarkomen?” Het antwoord werd gesmoord in een passionele kus; ik zag twee tongen buiten hun monden elkaar verwennen. Margot keek me aan. “Dan moeten wij ook maar, Kees…” Ik kuste de rest van haar zin weg. “We ‘moeten’ niets, Margot. Ik zou het heerlijk vinden om met je te vrijen, maar jij geeft aan wat je wil, oké?”

Ze sloeg haar armen om mijn nek. “Je bent lief, Kees. En ik wil nu graag dat je me laat genieten. Wil je…” Ze aarzelde. “Wil je me tussen mijn benen zoenen? En likken? Ik ben er helemaal klaar voor…” Ik gaf haar nog een zoen en gleed toen langzaam omlaag. Langs haar borsten, over haar buik, haar mooie heupen… Toen ik ter hoogte van haar poesje kwam, trok ze zelf haar jurkje omhoog. Haar lange benen in nylons werden zichtbaar en even later een sexy, geel slipje. En ik rook haar! Zachtjes kuste ik haar buik, vlak boven haar slipje. Als reactie spreidde ze haar benen en ik hoorde: “Toe maar… Lik maar over mijn kut… Laat me je tong voelen, Kees. Laat me voelen en weten dat je me mooi vindt…” Langzaam streelde ik het dunne slipje. Eerst met mijn mond, even later met mijn tong.
Margot’s ademhaling werd dieper. “Ohhh…. Lekker… Lik m’n geile kutje… zó lekker…” Met één vinger streelde ik tussen haar billen en haar poesje en daar reageerde ze hevig op! Ze tilde haar heupen op om me meer ruimte te geven. “Ohhh… Wat doe je nu? Wat geil… Ik…ik wil je tong nu in mijn kut voelen! Doe mijn slipje uit!” Ik trok het kleine broekje langzaam omlaag. “Je bent al lekker nat, Margootje.” Ze kreunde. “Jaaahhhh… En ik word nog veel natter als je lekker over mijn m’n clit likt… en tussen m’n billen streelt… “ “Met je tong op haar clit en twee vingers in haar geile kut, Kees! Dan ontploft ze bijna!” “Niet afleiden, Lotje. Ik ben met jou bezig.” Joline’s stem klonk giebelend. Ik likte Margot’s clit nu, en een stroompje van helder vocht kwam tussen haar lipjes vandaan. Ik verdeelde het tussen haar billen. Ze tilde haar heupen weer op. “Vinger me! Vinger mijn geile, natte slettekut… Ik ben nu van jou… Je laat me zo genieten…” Margot duwde mijn hoofd op haar natte poesje en sloeg haar benen om me heen.” Lik me klaar! Ik wil lekker klaarkomen, met jouw tong op m’n clit!”
Langzaam drong ik met twee vingers in haar poesje en ze verstrakte. “Vinger me klaar… Vinger je sletje klaar, Kees!” Ze schokte toen ik haar G-spot begon te strelen. “Ik kom klaar, Jolien! Kees likt me zo lekker en hij vingert me… Ik ga …. Ahhhh…. HEERLIJK! Lekker klaarkomen… Doorgaan, Kees! Als je stopt…” Ik kon het niet laten: ik liet haar clit even los en zei: “Wat dan, geile Margot? Smoor je me dan met je nylons? Lijkt me heerlijk…” Ik werd weer op haar poesje geduwd en ze sloeg haar onderjurkje over mijn hoofd. “Likken! Lik mijn geile, natte, hoerige spleet…” Ik betastte haar inwendig en toen barstte ze los: een stroom zoetig geil stroomde uit haar kut en Margot schudde compleet. “Lekker! Lekker ongeremd klaarkomen… Lekker uit m’n kut spuiten… En niemand die het vies of zondig vindt… Bij de lekkerste vent die ik ken… Kees, je bent heerlijk….”

Langzaam bedaarde ze een beetje. Haar benen gleden van mijn rug, haar onderjurkje werd van mijn hoofd gehaald en ik keek Margot aan. Twee grijze ogen keken terug: moe, maar helemaal bevredigd. “Joline?” “Wat is er, schat?” “Mag ik Kees bedanken?” Joline keek haar aan. “Waarmee, Margot?” “Met mezelf… Mag hij in me komen?” Joline kroop naar haar toe. “Je bent lief, dat je dat vraagt. En natuurlijk mag het. Als Kees ten minste wil…” Ze keken beiden plagend naar mij. “Ik geloof dat ik het antwoord wel weet, geile Margot. Geniet van ‘m, Lot en ik hebben het ook lekker samen. We zijn ook al een paar keer klaargekomen… Met ons hoef je geen medelijden te hebben hoor.”
We hoorden Charlotte giechelen. “Lekker onze natte kutjes tegen elkaar wrijven… Heerlijk…” “Ik weet nog iets veel lekkerders, Lot…” Joline lachte zachtjes. “Dat ligt op jullie kamer. Ik wil lekker met jou neuken!” Margot keek me aan en ik keek terug. “Nou Margot… als zij het samen gaan doen…” Ze lachte verlegen. “Ik haal jullie speeltje wel even, zusje.” Ze stond op en liep de kamer uit. Lot keek me aan. “Je bent een schat, Kees. Ik zag hoe ze genoot van je.” Een kus volgde. “Ze is een hele lieve meid, Lot. Net als jij. Geniet van Jolien. We zullen af en toe kijken, oké?” Beiden giechelden, toen kwam Margot weer terug, nu met de dubbele dildo. “Alsjeblieft schatjes. Geniet ervan.” Ze lachte even. “En van de verse batterijen…” Joline ging liggen, Charlotte tegenover haar. “Die zijn wel even bezig, Kees. Nu wij nog.” Margot ging boven me zitten, haar benen gespreid naast de mijne, haar borsten ter hoogte van mijn gezicht. Even zoog ik aan een tepel, wat een zacht “Lekker…” tot gevolg had. “Wil je in me komen, Kees?” Ze vroeg het bijna verlegen en ik knikte. “Heel graag, mooie Margot.” “Blijf maar liggen… ik wil nu eens boven op.” Ze boog iets naar achteren, pakte mijn harde paal en wreef die een paar keer tussen haar natte lipjes door. Ik voelde dat ze nog steeds, of misschien wel alweer, nat was: haar poesje droop. “Ik verlang naar je, mooie Margot.” Ze keek geconcentreerd naar mijn paal bij haar poesje. “Ik ook naar jou, Kees. Maar dit is zó geil… Een lekkere harde pik tussen mijn lipjes heen en weer wrijven… over mijn harde…ahhhh…. Clit…” Een straaltje helder vocht droop over mijn paal en ze schokte. “Ik kom al een beetje klaar… Mag dat?”

Joline antwoordde. “Gekke meid! Natuurlijk mag dat. Daarvoor liggen we hier toch? Lekker van elkaar genieten, klaarkomen, lekker met elkaar neuken, voelen, naaien, beffen, pijpen… Kees z’n harde pik in je natte kut voelen spuiten… Toe maar! Spies jezelf op die lekkere lul van ‘m, diep in je kut. En neuk hem, net zolang tot je heerlijk nat klaarkomt, geile Margot!” Ik legde mijn handen op haar heupen. “Neuk me, Margot. Neuk me en wring me uit. Geniet ervan dat jij op me zit en alles kan bepalen…” Ze had nog steeds last van die keer dat ze ‘uitgeleend’ was. Nu zat ze bovenop mij… Ik zag haar blik veranderen van een beetje angstig naar ronduit geil. “Ik wil je neuken, Kees… Je moet nu bij me naar binnen!” “Lekker, schatje… Wat wil je dat ik doe?” “Niks, Kees. Helemaal niks. Je handen achter je hoofd vouwen. Je bent nu van mij.”
Ik gehoorzaamde. “Het is fijn om zo naar je te kijken, Margot. Ik geniet van je!” Ze bloosde verlegen. “En ik ga van jou genieten, Kees. Die lekkere pik van je, diep in mijn…” Ze liet zich langzaam zakken, sloot haar ogen, praatte niet meer, maar hijgde alleen maar. Even langzaam kwam ze weer iets omhoog. En liet zich weer zakken, nu iets dieper. Mijn paal schokte en ze kreeg kippenvel. “Iets naar achteren met je heupen, schat… Dan komt hij op een héél lekker plekje…” Joline’s stem was zacht en lief. Margot kwam omhoog, verschoof iets en liet zich weer zakken… En sperde haar ogen wijd open! “Ahhh…. Ik voel je harde pik op mijn… Lékker! Heerlijk geil… Kees néuk me! Je pik diep in mijn geile spleet! Ik wil je voelen spuiten!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, mooie Margot. Zelf doen. Jij voelt wat je lekker vindt… jij bepaalt. Grote meid zijn…”
Ze keek me met grote ogen aan. “Maar jij moet het toch ook lekker vinden, Kees?” Ik knipoogde. “Wat denk je dat ik hier doe, Margot? Ik zei net al: ‘Ik geniet van je!’ En dat meen ik. Zoals je er uit ziet, zoals je me een heerlijk gevoel geeft… En jij mag ook genieten, schat. Zoals jij wil.” Weer ging ze langzaam op en neer en weer raakte ze in een orgastische roes toen haar G-spot gestreeld werd door mijn paal. Haar voorzichtige bewegingen werden heviger, wilder en een minuut later neukte ze mij en kwam wéér klaar. Haar vocht spoot over me heen en ze gilde bijna: “Ik neuk je, geile vent! Lekker die pik van je, diep in mijn natte kút! Spuit in me! Spuit je geile zaad diep in me! Ik wil het voelen, diep in mijn geile lichaam…”
Ze kneep nu met haar spieren en ik voelde dat ik het niet lang meer kon volhouden. “Kom hier, Margot, als je wilt. Ik wil je zoenen als ik klaarkom…” Langzaam strekte ze haar benen, en kwam toen zachtjes op me liggen, haar gezicht vlak bij het mijne. “Heerlijk zo, Kees…” Ik knikte. “Mag ik met je tongen?” Ze antwoordde niet, maar kuste me. Langzaam kwam haar tong naar buiten en de mijne ook. We likten over elkaars tong heen, lekker nat en geil. En tussen het tongen door zei ze hardop: “Ik wil je geile sperma! Diep in me!” Ze duwde haar heupen omlaag en ik gleed helemaal in haar. Dieper kon niet. En toen ze weer kneep, was ik reddeloos verloren.
“Lieve Margot… Ik….” Verder kwam ik niet: ik spoot diep in haar en meteen begon je te kreunen: “JA! Ja, lekker… Ik voel je klaarkomen! Heerlijk… Lekker diep in m’n geile kut…” “Je hebt een heerlijk kutje, Margot… Warm, nat, geil… Je laat me vreselijk genieten!” Ik sloeg m’n armen om haar heen. Ze legde haar hoofd naast het mijne op het kussen en keek me aan. “Heerlijk, Kees… Dank je wel. Je hebt me vreselijk laten genieten…” “Jij mij ook, Margot. Je bent heerlijk om mee te vrijen. Dank je wel.” Naast me hoorde ik een dubbele giechel en ik draaide m’n hoofd om. Charlotte en Joline lagen ons aan te kijken. “Wij zijn maar even gestopt, Kees. Het was zó opwindend om naar jullie te kijken…” Joline knipoogde en Lot vervolgde: “Zelfs zonder vibrator in, ben ik nog twee keer klaargekomen. Alleen door naar jullie te kijken, lieve zus…”
Ze streelde Margot’s hoofd. Die glimlachte. “Geen spijt, Margot?” Ze schudde haar hoofd. “Nee Kees. Dit was heerlijk, zo samen met jou. En ik wist dat het mocht van Joline… Een geruststellend gevoel. Dank je wel.” Ze kuste me zachtjes: lippen op lippen, geen tong. Maar minstens net zo erotisch. Toen maakte ze zich van me los. “Even Joline bedanken…” Ze kroop over Charlotte heen en kuste Joline. Beide meisjes hielden elkaar lang vast en Charlotte begon voor de vorm wat te mopperen.

“Verdorie… Heb je net je cheffin een paar orgasmes bezorgd, kruip je bloedeigen zus over je heen en pikt haar in. Ik vind het niet kunnen!” Ik trok haar naar me toe. “Kom maar Lotje, dan zal ik me wel over je ontfermen.” Ik trok haar naar me toe. “Denk maar niet dat hij je nu net zo gaat verwennen als hij mij deed, Lot. Ik denk dat het een beetje op is bij meneer Jonkman.” Margot klonk plagend. “Daar heb ik denk ik wel wat voor, zus…” Charlotte trok een been op. “Kijk eens, meneer Jonkman?” Ze droeg een mooie bodystocking, met een gat bij haar poesje. “Daar heeft je lieve echtgenote me net heerlijk verwend…” Haar blik was ondeugend. “…maar ik heb wel zin in nóg een rondje klaarkomen. Red je dat, Kees?”