Er was een korte, doodse stilte die een eeuwigheid leek te duren. Hooguit vijf minuten in het echt. Wat te doen? Blijven leek mij geen optie. In ieder geval niet voor mijzelf. Maar ik zou het ook wat vinden als zij dan wel zou blijven. Als ze dat zou doen, wist ik genoeg. Dan was het echt voorbij. Maar ik had ook geen zin om haar mee te nemen. Dan zouden we een paar uur in de auto zitten, zelfs al zou ik haar bij haar ouders afgooien. Hier blijven met haar, op deze kamer in dit huis, of alleen al in deze stad, had iets moois kunnen zijn. En nu was het dit. En dit was niet mooi meer. De stilte werd abrupt verstoord toen er vrij fanatiek op de deur geklopt werd. Vlak daarvoor had Elise al omgekeken. Als dit één van die gasten zou zijn, wist ik niet wat ik zou gaan doen. Maar mijn vuisten waren beiden gebald. Vlak daarvoor was er al wat commotie te horen op de gang. Maar dat had ik niet opgeslagen. Elise bleef zitten, en keek mij met grote ogen aan. Zij durfde niks meer, zo leek het nu. Alsof ze niks meer mocht. Ik wist niet eens of het me nog wat kon schelen. Weer klopte de persoon hard op de deur, en gedreven deed ik toen maar snel op.

‘Ja, wat?’ vroeg ik nijdig, en moest opkijken omdat Pawel daar opeens stond. Met een wit weggetrokken gezicht. ‘Yo Pawel.’ zei ik toen maar snel, en keen langs hem heen door de gang. Iets verderop, bij wat hun kamer moest zijn, stond Maja te huilen terwijl ze getroost werd door Elisha. ‘Wat is er?’

‘Wij gaan.’ zei die kort, en duidelijk. Zelfs voor een Pool, met zijn gebrekkige Nederlands. ‘Wilde je gedag zeggen. Dat leek me netjes. Maar ik denk niet dat we elkaar nog gaan zien. Niet via…’ Hij kon haar naam al niet meer uitspreken. En het begon me te dagen. Hij en Maja hebben hoogstwaarschijnlijk hetzelfde gesprek gehad als ik en Elise. En zie het resultaat. Ook Maja was een illusie armer geworden, en zo te zien Pawel ook… Ik had met hem te doen. Ik wist wat hij doormaakte. Dat hij gedag kwam zeggen, zei genoeg over wie hij was. En zo iemand zou dit dus ook niet goedkeuren. Ik kreeg al een beetje het idee, eerder vandaag, dat hij nog lekker traditioneel was. En ook hij had nu te horen gekregen dat zijn lieve en veel te knappe vriendin zich flink misdragen had. Ook al was hij toen zelf nog niet eens in beeld, voor zover ik weet, had hij dat niet gepikt. Ik hoorde Maja moedeloos jammer en hem smeken te blijven. Elise kwam ons voorbij en liep ook al snel die kant op en keek geschrokken naar ons om.

‘Je hebt haar toch niks aangedaan?’ vroeg ik hem voorzichtig. We hoefden elkaar niet duidelijk te maken wat er speelde.

‘Heb jij dat gedaan?’ vroeg hij mij namelijk ook, alsof we exact hetzelfde te horen hadden gekregen. Ik schudde m’n hoofd.

‘Maar als ik die andere zie…’ deed ik nog stoer. Daarop legde hij z’n hand op mijn schouder en keek me fel aan.

‘Vraag je eerst af of dat het wel waard is.’ sprak hij wijs. Was Elise het waard? Was mijn relatie met haar het waard? Was er nog wat van over om voor te vechten? Dat vroeg hij mij op deze manier. Ik had op geen van die vragen een antwoord en deed al snel minder stoer. Het zei veel over hem, dat hij nog de tijd nam om afscheid te nemen. Hij klonk ook vastberaden, ook al smeekte Maja hem te blijven. Hij liet niks los over wat ze gezegd had of over of ze überhaupt nog samen verder gingen. Pawel was een vreemde, maar eerlijke gast. Niet iemand die je zoiets moest aandoen. Maar wat voor gast was ik dan?

Ik zuchtte toen de twee wegliepen. Hij liep gewoon weg met de spullen en zij moest hem wel volgen als ze hem niet kwijt wilde raken. Dat had ik misschien ook moeten doen. Maar ik zag Elise nu met een wit weggetrokken gezicht terugkomen en ik had met haar te doen. Ze was erg geschrokken. En ze leek nu juist meer te beseffen wat ze ons aangedaan had. En ik was juist wat afgekoeld. Maja klonk radeloos en dat was gewoon naar. En nu waren ze weg. Elise pakte m’n hand en trok me gelijk terug de kamer in. Ze pakte me vast en drukte zich tegen me aan. Zo geschrokken was ze. En misschien wel bang.

‘Hij heeft haar gedumpt.’ zei ze zacht, bang dat ze was dat haar hetzelfde lot te wachten stond. ‘Vergeef me. Alsjeblieft.’ zei ze met een trillende stem. Mijn hart ging tekeer. Wat een drama. Gaf ze dan toch nog om me? En was het wel zo erg wat ze gedaan had? Toen was toen. Ze was jong. Dat was ze nog steeds. Al die gasten waren net twintig of nog niet eens. Het waren nog tieners, al zagen ze zichzelf al als volwassenen. Ik was zelf nog maar 23. Al voelde ik me de oudste van de groep, was ik niet oud. Uiteindelijk waren we gewoon maar een clubje jongeren. En die deden domme dingen.

‘Ik weet niet of ik het je kan vergeven.’ zei ik haar terug. ‘Ik weet niet eens wat er precies gebeurd is. Maar dat je nu al een paar dagen zo doet, wat voorkomen had kunnen worden, dat is toch een teken dat dit alles zo ongelofelijk stom is.’ Ik kon het niet goed uitleggen. Ik had het haar wel anders willen vertellen. Maar ik wist ook niet meer hoe of wat. Ondanks dat ik haar niet kon vergeven, sloeg ook ik mijn armen om haar heen en troostte ik haar toch door haar tegen me aan te drukken zoals zij dat al deed. Ik kuste zelfs haar kruin. Toch voelde ze zich niet vergeven. Ik had haar gezegd dat niet te kunnen. Nog niet. Ik wist het niet. Maar de woede was weg. En dat was toch winst. In ieder geval voor haar.

Het bleef wat rumoerig op de gang. Ik wilde nog gaan kijken, maar Elise hield me tegen en bij haar. Ze had misschien het idee dat dit een goed momentum was en dat wilde ze nog even zo houden. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Maar niemand leek dit meer te weten. Het was duidelijk dat de plannen die waren gemaakt, misschien op voorhand al wel gedoemd waren te mislukken. Ik begon het steeds meer te zien als dat toen het drie jaar geleden gebeurde, het een samenkomst was van omstandigheden. Wellicht dat drank ook een rol had gespeeld. Dat wist ik eigenlijk wel zeker. En ze hadden goed hun best gedaan om vandaag ook iedereen vol te gieten met drank, maar waarschijnlijk te vroeg begonnen. Wat dachten ze dan? En wie had dit opgezet? Jeff misschien, in zijn te grote villa in hartje Brugge? En dat Elise hier dan ook gewoon aan meedeed… Dat begreep ik nog steeds niet. Dit was niet normaal. Al ben je nog zo lang en zo goed vrienden, kan dit toch helemaal niet. En je kan toch niet verwachten dan de partners daar zo maar mee akkoord gaan. Ik geloof dat ze zichzelf aardig gek hadden gemaakt. En dat resulteerde nu al in het vertrek van Maja, die nu zonder Pawel door het leven zou gaan. En haar kreten hoorde ik nog. Het was niet waard geweest. Daarom had Elise me nu vastgepakt, en mocht ik niet weg. Jammer dat ze daar nu pas achter kwam.