De zenuwen gierden nu door de keel van Cindy. Ze volgde de chef op de voet terwijl ze de voetstappen van Yusuf en Mohammed achter zich hoorde. De tijd dat ze zich afvroeg waar ze in godsnaam aan begonnen was, lag natuurlijk al lang in het verleden. Ze vroeg zichzelf ook niet af of ze het V-teken ging geven maar wel wanneer en bij wie. De belangrijkste vraag die nu door Cindy haar hoofd spookte was hoeveel man de chef eigenlijk had uitgenodigd. Hij sprak over luitenants in meervoud dus misschien een stuk of drie?

Ze wandelden een klein zaaltje binnen en de gok van Cindy leek juist te zijn: in het zaaltje stonden twee mannen en een vrouw. Net zoals de chef waren ze netjes uitgedost in een stevig uniform. De chef stopte, draaide zich om en zei met een duidelijke stem: "in de houding, cadet!". Cindy stopte meteen, zette haar handen terug in de nek en zette haar benen opnieuw uiteen. Een voor een kwamen de luitenants nu met de chef voor Cindy staan voor een korte kennismaking. "Aangenaam cadet Venus", begon de eerste luitenant nog vriendelijk. Het werd Cindy echter meteen duidelijk dat ze niet op veel "liefdevolle handelingen" moest rekenen. Uitspraken zoals "ze heeft heel wat potentieel, chef", "daar kunnen we wel wat mee" of "heel benieuwd of ze met meerdere geweren om kan" waren allesbehalve subtiel.

Ook op een zachte aanpak van de vrouwelijke luitenant moest Cindy niet rekenen. "We gaan hier nog werk aan hebben," vertelde ze tegen de chef, "aan die rode veter daar te zien, is alles daar beneden nog heel strak." De kennismaking zat erop. Al die tijd had Cindy enkel "dag luitenant X" of "hallo luitenant Y" gezegd. Niet dat ze dat heel erg vond: ze was hier natuurlijk niet om nieuwe vrienden te maken.

De chef riep de luitenants nu bij hem en Cindy bereidde zich nu mentaal voor om bij elk van hen op de schoot te gaan zitten. Verbaasd keek ze dus toen de luitenants de kleine zaal verlieten en hoe Cindy alleen bij de chef achterbleef. De chef ging nu terug recht voor Cindy staan en haalde plots drie foto's uit zijn achterzak. Op twee van de foto's stond een jonge man, op de derde een jonge vrouw. Alle drie leken ze ongeveer dezelfde leeftijd als Cindy te hebben. "Ken je een van hen, cadet?" luidde de simpele vraag van de chef. Cindy bekeek de foto's goed maar herkende geen een van de drie en schudde nee. "Je bent heel zeker, cadet?", herhaalde de chef zijn vraag. Cindy knikte. "Heel goed, cadet, dat maakt alles iets eenvoudiger", zei de chef vrij cryptisch, "dan mag je me nu volgen."

Opnieuw volgde Cindy de chef terwijl ze de situatie van daarnet probeerde te begrijpen. Ze wandelden nu een vrij grote zaal binnen die volledig leeg was. Nadat ze een aantal stappen in de zaal hadden gezet, stopte de chef en keerde zich om. "In de houding, cadet!", herhaalde hij opnieuw zijn bevel. Ook nu volgde Cindy het bevel snel en kordaat op. De chef ging nu schuin links voor Cindy staan en er viel een stilte in de lege zaal. Cindy keek wat rond zich tot ze plots het geluid van legerbotten hoorde. Ze had moeite om te achterhalen waar het geluid exact vandaan kwam. En al snel bleek waarom: opeens zag ze hoe uit verschillende richtingen de drie luitenants verschenen. Allen marcheerde ze nu richting Cindy terwijl ze gevolgd werden door hun eenheid.

Cindy's gezicht kleurde nu lijkbleek. Een tiental seconden later waren de chef en zij omringd en stond er op ongeveer twee à drie meter van haar een man of 15. De luitenants herkende ze en ook herkende ze de twee mannen en de vrouw die de chef net via foto's had laten zien. De chef zag dat Cindy compleet verrast was en besloot om zijn cadet even wat te ontzien. "Mannen, jullie hebben duidelijke instructies gekregen. Jullie krijgen 15 minuten om alles op te zetten." "Ja, chef", klonk het luid en gedisciplineerd uit meer dan 20 stemmen. En de eenheden wandelden nu naar andere hoeken van de kamer terwijl de chef weer recht voor Cindy ging staan.

"Adem diep in en uit, cadet," zei de chef met een rustige stem, "je moet even wat rustiger worden." Door het feit dat de luitenants zo grof waren terwijl de chef altijd beleefd en respectvol tegenover haar was, had Cindy eigenlijk wel een goed gevoel bij de chef. Ze deed haar best om haar ademhaling terug onder controle te krijgen. "Kijk, dat is al veel beter hé, cadet," zei de chef nu zelfs op een heel vriendelijke toon, "je was precies een beetje geschrokken?". Cindy knikte waarop de chef de "waarom" vraag stelde. Cindy antwoordde eerlijk: "ik dacht dat het enkel met u en de luitenants zou zijn, chef."

Uiteraard had de chef al geanticipeerd op dat antwoord. "Ik snap je reactie wel hoor, cadet. Het is nogal wat als er plots zoveel man tegelijk op je afkomen. Maar laat ons even eerlijk zijn tegenover elkaar: voor het bedrag dat je krijgt, dacht je toch niet dat je met 3 man en 1 vrouw ging afspreken, zeker?" Cindy was al lang vergeten dat ze een vergoeding zou krijgen en geld was uiteraard niet wat haar tot hier had gebracht.

Ondertussen was er heel wat beweging in de grote zaal die al snel een stuk minder leeg oogde. Tafels, zetels, bedden... elke eenheid had precies zijn eigen idee. In een hoek zag Cindy zelfs een sexsling hangen. Alles was tot in de puntjes voorbereid. Cindy had ondertussen nog niet gereageerd op de chef zijn laatste opmerking en zou die kans ook niet meer krijgen.