Gisteren, dinsdag 5-september, komen we bij elkaar voor de draaideur van IKEA. Samen naar binnen en Tess doet het woord. De balie-dame knikt en belt. We kunnen wachten op dhr. Van-Hout. Dat duurt lang als we een oudere man in strakblauw pak aan zien lopen. Duidelijk geen klant, een grote bundel toegangspasjes aan zijn broeksriem gegespt en vergezeld van inderdaad, de oudere geüniformeerde beveiliger die Tess en mij had betrapt. Zijn gezicht is te klein om zo’n grote smile te hebben; Iris en Carl lachen en grinniken, dus die... die was het. Ze kennen beide ons verhaal in alle geuren en kleuren. Met zijn herkenbare bromstem, ‘Ja baas, die twee, dat zijn ze. Die andere ken ik niet’. ‘Inderdaad’ gaat Jaap verder, ‘die hebben ze zelf meegenomen want we hebben er vier nodig’. ‘Vier’ herhaalt de beveiliger traag. Hij is duidelijk verbaasd. Jaap onberispelijk gekleed. Een echte manager met een IKEA gele das. Zijn lange puntige snor en spitse baard bewegen grappig als hij praat. ‘Welkom kids, welkom. Fijn dat jullie ons willen helpen. Mmm-ja jullie zijn er goed uit, heel goed. Goed gedaan Robert’, als compliment naar de beveiliger. ‘Kom, volg me’ en begint terug te lopen. Wij er in snelle pas erachteraan.

Het is een loop naar wat kantoren, verstopt achter de grote hal voor de bezoekers, winkel. Hij draait plots een hoekse gang in, opent een grote bruine houten deur naar een groot kantoor met grote, ovaal-lange vergadertafel. Zelf gaat hij aan het hoofd van de tafel zitten en wijst naar stoelen aan een zijkant. We zitten terwijl Robert de beveiliger een dienblad met water en drankjes op tafel naar ons toe schuift. Ook hij gaat zitten, tegenover ons. Dan schuift Carl een heel boekwerk naar ons, voor iedere een soort van IKEA pretpakket en verteld allerlei saaie feiten. Hoe IKEA-klanten wereldwijd recht op veilig, gezond, duurzaam en functionele producten tegen een betaalbare prijs. Die voldoen aan internationale eisen en ze trots zijn op behaalde ‘ISO’ (?) normen. Bla, bla, bla. We kijken hem pas geïnterneerd toe als hij het plots heeft over onze rol in dat proces.

‘Kijk’, gaat hij verder, ‘daarvoor hebben we product-testers nodig. Geen robots, maar echte mensen die allerlei dingen op ons meubilair doen waar wij gewoon niet aan denken. Veiligheid is cruciaal en hun ontwerpers en ontwikkelaars onderzoeken dit continue, ook door echte mensen in te zetten. Bijvoorbeeld baby’s en peuters voor speelgoed en zoals we zelf weten, jongvolwassenen voor de veel wildere activiteiten als hun oudere en oudste klanten. Hitsige luitjes doen vaak andere dingen op meubels als waarvoor ze in bedoeld zijn. Ja-toch? Nu, het testteam heeft een aantal tests ontwikkeld en wil ze uit laten voeren. Bijvoorbeeld een matras, die voldoet aan alle 120 vereisten qua veiligheid, duurzaamheid, brandbaarheid maar ze willen zeker weten in hoeverre het ding geen gaten, spleten of andere openingen krijgt terwijl er wild op gesekst wordt. Anderzijds, meubels hebben gaten uit design of noodzaak, Die openingen moeten klein genoeg zijn om er niet uit of door te vallen, maar ook weer groot genoeg om geen vingers, handen, voet, arm, been of penis af te klemmen terwijl je slaapt maar ook masturbeert of neukt met wellicht met meer als 1 partner tegelijkertijd. Dus ook trio- en groepsseks moet veilig zijn. En die tests willen ze uitvoeren in hun laboratorium, door ons. En dat mag wat kosten’. Nu zijn onze oren echt gespitst! ‘Wij betalen 100 tot 280 euro per test. Let wel, een test is een voorgeschreven Kamasoetra positie, uitgevoerd in verschillende intensiteiten en duur, op een geselecteerd meubelstuk. Wat bij IKEA dus van alles zal zijn.’ En dan is het stil.

‘MMmm’ murmelt Carl ‘100 tot 280 is OK toch?’. Daar gaat onze onderhandeling denk ik en kijk hem boos aan. Het muntje valt. ‘Hoe dan?’ vaag ik aan Jaap. ‘Die kijkt ons een voor een aan, ‘100 per solo-sessie, 200 voor een koppel in iedere vereiste mix, 240 voor een trio in iedere vereiste mix en 280 voor de groep. En natuurlijk eindigt iedere sessie in een woest, knallend hoogtepunt’. Gelukkig redt Iris ons, ‘Nope’, zegt ze fel, ‘100 per persoon en keer in iedere mix die jullie vragen ...enne... orgasmes niet vereist’. ‘Dan eerst keuren’, is het verrassend antwoord van Jaap. De beveiliger krijgt weer een brede smile op zijn snoet. Wat is een keuring vragen we ons af. Een gratis show? Maar nee, Jaap wil gewoon onze lengte, gewicht en bouw zien om zeker te weten dat zijn ontwikkelaars krijgen wat ze vragen vertelt hij. En dus worden we alle vier op een rij gezet.

‘Dichter tegen de muur kids, dan zien de collega’s jullie het best’, terwijl hij naar een enorm groot scherm wijst tegen de muur aan de overkant. Teams, met 5 icoontjes, de zesde is het beeld zoals wij voor hen te zien zijn. De smiechten hebben de hele tijd al meegekeken! Maar goed, ‘Uitkleden maar’ gaat Jaap verder terwijl Robert met een houten doosje aan komt zetten. We zijn alle vier maar schaars gekleed en in geen tijd liggen er 4 hoopjes schoenen en kleding voor ons en staan we volkomen naakt naast elkaar opgesteld.

Hij begint bij Tess; Hij meet haar lengte terwijl Robert een weegschaal voor haar op de grond legt. ‘1 meter 80 en 65kg’, noteert hij in een blokje. ‘Carl, 1 meter 86 en 70kg. Mm-mm en je pik is een wel een L. OK, Iris jij bent. OK, 1 meter 78 en 62kg. Janus, jij als laatste. Mijn hemel jij draagt echt een XXL! Wow. Robert heeft geen cm overdreven. Ongelooflijk wat een zwabber! ~~ Maar OK, meten: 1 meter 86 en...71kg”. Alles genoteerd draait hij zich om. ‘En nu even op neer naar de camera lopen, ronddraaien en weer terg, de ontwerpers willen weten hoe wat’. Wat we keurig deden. Bij Jaap ging zijn telefoon, hij nam op en stuurde Robert weg waarna hij uitgebreid naar de camera knikt. Ik ben de laatste die een rondje maakt. ‘Goed zo jochie’, gaat Jaap verder. Jullie zien er allemaal patent en atletisch uit. Jullie seksspel moet wel heel actief en explosief zijn maar eigenlijk zij jullie twee, Carl en Janus, veel te licht van gewicht. De gemiddelde student is veel zwaarder dan jullie. Jullie hebben beide een BMI van 20 of zo. MMmmm dat geeft onvoldoende boost voor de te testen meubels, jullie moeten zwaarder zijn. BMI 22; Daar hebben we wat voor, Roberts is wat halen. Dames, jullie mogen je weer aankleden’ en zo stonden wij twee daar naakt te staan. Mekaar verwonderd aankijkend, hoezo te licht? Met veel kabaal ging de deur open en komt Robert binnen met een soort van trolleykar met daarop, direct herkenbaar, felblauwe pols- en enkelgewichten. ‘Zo Carl’, gaat Jaap verder, voor BMI 22 heb jij... eens kijken 6kg extra nodig ...en... Janus, jij …. 5kg. Kom maar eens kijken hoe en waar je dat extra wil hebben. Pols, enkel, alle?’. We kennen die dingen heel goed, worden vaak gebruikt tijdens onze trainingen om spiermassa te kweken. Ook dit merk ‘Tuntiri’ die je met halve kilogrammen kun ophogen. Carl pak twee enkelgewichten van 2 kg ieder en twee polsgewichten van ieder 1 kg. Ik doe hetzelfde, meer gewicht op mijn sterkere benen, dus ook 2 van twee kilogram om iedere enkel en twee kleine van halve kilogram om iedere pols. Opnieuw wijst Jaap naar de weegschaal. ‘OK Janus, jij eerst ja... Ok 76kg en jij Carl...ook 76. Heel goed heren!’

'Nu weten wij hoe zwaar jullie zijn, wat we nu moeten meten is jullie dynamische gewicht. Ofwel, hoeveel gewichtskracht jullie produceren tijdens bewegen. Dat is namelijk de piekbelasting voor onze meubels bij gebruik. Jullie statisch gewicht telt alleen voor de lange duur, dynamisch bijvoorbeeld bij een stevige vrijpartij. Ik ga jullie dus loslaten op een testbank’. Intussen opent Robert een schuifdeur en trekt een pallet naar binnen met daarop een soort van metalen stoel. Ik herken het meteen, het is een ‘Flexability Posterior’, maar dan voorzien van heel veel meer, ja-wat, meer draden met bakjes. Sensoren? Bijna iedere fitnessclub heeft er wel een om de rugspieren te versterken. ‘OK, dank je Robert’ gaat Jaap verder terwijl Robert de steekwagen laat zakken, de pallet stevig op de grond zet. ‘Jij, Carl, je mag als eerste. Ga maar eens geknield op dit plateau zitten. Eerst even stil. FF Meten... Ja inderdaad, 76 kg op twee knieën. En nu langzaamaan stootbewegingen maken, alsof je je vriendin op zijn hondjes neukt. Armen omhoog! En stoten maar’. En dat deed Carl. Het was een vreemd gezicht hem te zien luchtneuken. Het grappigste is wel zijn slappe, hard flapperende lul en ballen die met klotsende geluiden tegen zijn buik of benen klotsen. Iedereen lacht erom, behalve Carl. Het doet pijn. ‘OK nou-ja’ zei Jaap, ‘je mag het vasthouden’. En dat doet hij meteen. Een hand om zijn lul, de andere tegen zijn zak en ja, het kon niet anders hij kreeg een stijve. Wij kennen hem goed, maar Jaap en Robert niet en tjee, wat zijn die nieuwsgierig. Ik weet zeker dat Jaap deze meting langer deed als nodig is. ‘OK, stop maar Carl, nu graag schuin achteroverliggend, ik stel de stoel even in’. Electromotoren zoemen en de panelen veranderen in een bench waar Carl achterover op gaat liggen. Best relaxed, op zijn stijve lul na, die staat nu fier recht overeind, met zijn ballen diep tussen zijn iets gespreide benen. ‘Ruk je nu maar eens zo hard mogelijk af Carl’ was het bevel. Dat deed hij. Vanwege zijn 18cm met twee handen, snelle petsende geluiden makend. Dan draait Jaap zich weer naar ons. ‘OK, dames, als een van jullie nu plaats wil nemen bovenop zijn heupen, als amazone’. Tess en Brit kijken elkaar aan, ze willen allebei. Brit is de snelste. Ze loopt naar voor, stapt wijdbeens over Carl heen en laat zich zakken. Niet als amazone, maar als neukende cowgirl pakt ze Carls lul en leidt hem recht in haar tochtig kutje. De monden van Robert en Jaap vallen open als ze helemaal losgaat op hem. Ja, het is een geil spel. Mijn stijve verraad me. Alweer veel langer als nodig test Jaap hun dynamisch gewicht als zijn oog op mij valt. Of beter, mijn lul. ‘Jezus Robert, inderdaad..., dat joch heeft echt een mast van een lul!’. En dat op zo’n lijf..., volgens mij gaat er een record gevestigd worden. Janus, laat maar eens zien’, en wijst naar fitnessbank.

Teleurgesteld moeten Brit en Carl stoppen. Zijn rechtopstaande stijve lul wiebelt heen en weer als hij weer in de rij gaat staan, net als de mijne omdat ik naar de fitnessbak loop en net als Carl, eerst geknield plaats neem. ‘O, wacht even Janus, eerst Tess nog. Kom, ga maar achteroverliggen net als Carl net. Tess doet het en daarmee ligt ze schuin omhoog, voor me. Haar benen weerszijde de mijne. Ik kijk recht in haar glinsterende gleuf. Ik hoef geen opdracht van Jaap, moet het gewoon doen en zak omlaag, mijn heupen naar voor duwend. Tess wil het ook. Met een hand grijpt ze mijn eikel en leidt mijn apparaat. Ik neem haar in een trage, maar diepe haal tot aan mijn ballen. Later hoorde ik van Carl dat Robert toen een grote donkere vlek kreeg in zijn uniform. Dan neuk ik, opdracht van Jaap, Tess snoeihard met lange, diepe en krachtige halen. Mijn hele 20cm gebruikend. LOL, die sensoren slaan zeker weten rood uit! Ik streel, knijp, masseer terwijl Tess’s borstjes met beide handen en voel hoe ze geil onder kronkelt, luid kreunend en genietend van iedere diepe stoot.

Ook als Jaap zegt dat we mogen stoppen, gaan we door. Niemand stopt ons. Tess komt als eerste hard gillend klaar, precies wat ik wil, wat me trots maakt. Ik volg niet veel later, misschien een stoot of twintig en spuit een gigantische fontein aan sperma, diep in haar. Ik voel mijn eigen kloppende eikel diep in haar maag, onder haar navel tekeergaan omdat ik daar een hand plat op haar pers om mezelf in evenwicht te houden. Shit, denk ik nog, dit na mij zware crosscountry run van vanochtend (1u12) hier vlakbij, de zgn. ‘groene Galecopperzoom’ van sportclub Atverni. We blijven nog even liggen, puffend en zuchtend. Dan pas zie ik dat Brit Carl aan het pijpen is. Ze zit geknield voor hem, slurpend aan zijn pik die ze helemaal horizontaal omlaag duwt. Daar komt Carl als eerste. Brit heeft pech vandaag, alhoewel, misschien straks nog in hun huis?

Jaap is heel tevreden over, tja, over ons zeg maar. ‘Aankleden’ klinkt het terwijl Robert de machine schoonmaakt en hij terug naar de vergadertafel loopt, verder praat. ‘‘Kids, ik mag jullie bieden wat jullie vragen... Deal?!’

We kijken elkaar aan en terwijl ik mijn slappe lul in de korte shorts opzij pers (hij piept uit de rechterpijp) zeggen we bijna tegelijkertijd in koor ‘Ja’, ‘OK’. Of ‘Yep’. ‘Mooi’, gaat Jaap verder, ‘die gewichtsbanden zijn huiswerk, wen er maar aan en hier hebben jullie ieder een set van de posities die we testen. Ieder van ons krijgt een setje van geplastificeerde kaarten aangereikt met daarop een paar tekeningen; Het 1e blad solo posities, 2e koppel, 3e trio’s en 4e groep-sessies. Ook gemixt in mv, mm en vv. ‘Huiswerk voor de negen testseries. Ja negen. Das een lange hete klus voor jullie, maar zo te zien gaat dat jullie prima af ...en... het betaalt dus goed’ Het laatste blad geeft een overzicht van de negen testseries;

Ik lees;

De totale IKEA Q&A testserie kent negen onderdelen en bestaat uit;

1. Bedden

2. Kasten

3. Tafels

4. Losse keukenmeubels

5. Losse badkamermeubels

6. Complete badkamer opstelling

7. Complete slaapkamer opstelling

8. Complete keuken opstelling

9. Complete woonkamer

Waarbij;

• Het meest populaire meubel de testkeuze determineert.

• De volgorde niet behoeft te worden opgevolgd.

• Wel de hele serie door dezelfde proefpersonen doorlopen moet worden.

• Wel alle voorgeschreven posities door de proefpersonen moeten worden verricht.

• Er gekozen moet worden voor ‘light’ of ‘full’ testvariant; 4 of 8 posities per component.

Dit wordt een klus! Negen ‘dynamische’ neuksessies met Carl, Iris en Tess. Wooow. Ik wil eerst nog vragen of we allevier, negen keer alle posities moeten doen, maar de geilheid in zijn ogen tijdens de metingen van zojuist hadden hem al lang verraden. ‘Ik ga natuurlijk voor het beste voor mijn klanten, met de hoogste IKEA Q&A-score!’ gaat Jaap verder. ‘Wat dachten jullie van de eerste twee series op... vrijdag vanaf drie uur?’ De telefoons komen tevoorschijn, we kijken elkaar aan. Het kan. ‘OK’ klink het in koor. ‘Mooi kids, vrijdag drie uur serie 1 en 2, bedden en tafels’ klink het genoegzaam. Robert, begeleid ze maar’. Die opent de deur en wij volgen hem door wolken etensgeurtjes van het restaurant, naar de uitgang, op de andere verdieping als waar we een uur of vier geleden binnen kwamen. Ik kan eigenlijk maar moeilijk beschrijven hoe we daar weggingen. We zeiden niet veel. De dames zijn op de fiets, Carl en ik lopend, rennend, met nog steeds met de gewichten om. We hebben die avond geen contact meer met de hertjes, anders als via Insta. Morgen samen met Carl maar eens gaan checken hoe ze naar de vrijdag toeleven.