De prinsessen Aryamnae en Xandrynae zijn halfzusjes en schelen nog geen jaar in leeftijd, beiden zijn zij zestien jaar. Ooit na zijn dood zal het oudste meisje, Aryamnae, haar vader Xerxes opvolgen en Keizerin van het Grootse en Almachtige Perzië worden. De zusjes zijn onafscheidelijk en voorbestemd tot grootse daden, maar nu is het nog niet zo ver, ze zijn jong en hebben het vooral druk met hun hormonen. Wat je hierbij overigens wel moet weten is dat mensen in die tijd niet zo oud werden als nu en mede daardoor al veel eerder geslachtsrijp én volwassen waren.


Aryamnae wil als Keizerin de gevechtstechnieken kennen en beheersen, de meisjes kregen daarom van hun vader toestemming deel te nemen aan de twee maanden durende soldatenopleiding van de nieuwe rekruten van het paleisgarnizoen. Zojuist liep daarvan de eerste dag ten einde. Naar het gebruik van hun land deden zowel de veertig jongens als de prinsessen de training naakt of zoals een enkeling alleen in een korte wapenrok van lederen stroken.

Dankzij de voortdurende blik op de zwoegende naakte lijven van de béeldschone prinsessen richtten zich gedurende de training veel van de roedes van de viriele jongemannen regelmatig hoog op, iets wat in Perzië geen enkel probleem werd gevonden, sterker nog, men nam het gráag waar.
Ook de prinsessen hadden het grootste deel van de tijd stijve tepels en gretige vulvae. Om die reden wezen zij aan het einde van de training de paleiswacht die hen begeleidde enkele van de jongemannen aan. Hij moest ervoor gaan zorgen dat deze vanavond in hun bed en daarmee met hun zwaarden in hun schedes zouden belanden.

Na het hardlopen te ‘paard’

Moe en bezweet keren de beide meisje terug in het paleis. Eenmaal in hun vertrekken laten zij zich met een bijna wellustige zucht in het verfrissende geparfumeerde bad zakken, dat hun persoonlijke bedienden al voor hen gereed maakten. Terwijl de zusjes tegenover elkaar gezeten de vermoeienissen van de training van zich af laten glijden vraagt Xandry zich hardop af waarom er eigenlijk niet meer meisjes meetrainen: ‘heb jij enig idee, Arya, waarom vrouwen niet in het leger worden opgenomen? Zegt papa daar wel eens iets over als hij met je bepraat wat je allemaal moet weten als je ooit Keizerin wordt?’

Ik haal mijn schouders op, geen idee waarom vrouwen niet ook in het leger vechten, toevallig kwam dit vandaag ook bij me op. Nu Xandry er ook over begint is realiseer ik me pas echt dat dat eigenlijk best wel vreemd is ja, want we kunnen echt wel wat, vandaag waren wij die jongens behoorlijk de baas in de looptraining. En ook met de houten oefenzwaarden waren we wel niet zo sterk als zij, maar door onze behendigheid en snelheid vaak wel echt in het voordeel. Toch eens aan papa vragen als hij terug is. Morgen vertrekt hij opnieuw voor een verre grensinspectie, voor die tijd ga ik hem niet lastigvallen maar tegen de tijd dat hij terugkomt is onze opleiding tot soldaat klaar en dan weet ik ook beter waar ik het over heb.

Ondertussen is Xandry alweer verder in haar mijmeringen: ‘wil jij dadelijk alleen zijn met een van die rekruutjes of zullen we ze samen bestijgen?’ Typisch Xandry, zij ziet mannen eigenlijk vooral als een soort zadel, liefst rijdt zij op hen terwijl ze zich diep op hun roede spietst. Het maakt mij niet uit, ik laat de keuze aan Xandry, die vervolgens besluit dat het gezellig is als we dit keer de jongens samen berijden.

Na een lichte avondmaaltijd dient de paleiswacht die ons vandaag begeleidde zich aan. Nadat hij eerst aan ons beiden zijn respect heeft betuigd met een diepe buiging richt hij zich vervolgens zoals het protocol vereist alleen tot mij, als kroonprinses en daarmee zijn toekomstig heerseres. Hij kondigt aan dat de twee rekruten hem vergezellen die door ons zijn geselecteerd en vraagt: ‘Uwe hoogheid, kunnen zij binnentreden?’ Als ik knik komen al na enkele seconden de jongens naast elkaar door de voorhang naar voren, allebei volledig naakt, schoon en met hun roedes nog niet helemaal stijf maar wel al opgericht in een roedekoker. De koker is zo ontworpen dat hij alleen de schacht ondersteund, de ballen vrij laat en de eikel er volledig bovenuit steekt. Het geheel wordt met een dunne lederen veter om de heupen op zijn plaats gehouden en zoals altijd ziet het er opwindend uit zoals de jongens hun geslachtsdelen fier tonen. De roedekoker is als gebruik lang geleden overgenomen van enkele Afrikaans-nomadische stammen en het is nu dé manier van onze mannen geworden om hun vrouwen te tonen dat ze voornemens en gereed zijn om hen te betreden.

Maar als het aan Xandry ligt worden we dus niet betreden door hén maar worden de jongens bereden door óns. Meestal vind ik het fijner om een roede te ontvangen als ik met geopende benen op mijn rug lig maar waarom precies begrijp ik niet, vandaag voel ik er dus ook wel voor om bovenop te gaan. Xandry wijst waar ze kunnen gaan liggen, naast elkaar, op hun rug en vertelt ze hun kokers te verwijderen en hun genotsstaven nog verder op te stijven. Het is een fascinerend gezicht om te zien hoe de jongens gelijktijdig hun hand aan hun roedes slaan en die met op en neer gaande bewegingen al snel tot een meer dan volledig formaat brengen, waardoor ze beiden toch zeker aanzienlijk langer zijn dan twee tegen elkaar geplaatste wijsvingers, en gelukkig ook aanzienlijk dikker dan een wijsvinger. Wat bij het opstijven van hun roedes waarschijnlijk extra helpt is dat wij naakt met gespreide benen boven hun hoofden zijn gaan staan, waardoor zij uitzicht hebben op onze gretige schedes, de bestemming voor hun steekwapens.

Als het zo ver is bestijgen Xandry en ik hen, door met ons gezicht naar het hunne aan weerszijden van hun heupen te knielen en hun eikels tussen de gezwollen plooien die de ingang naar onze buik beschermen te plaatsen. Vervolgens laten we ons gelijktijdig zakken en even later hebben we de twee zwaarden eensgezind in onze schedes opgeborgen. Aldus in het ‘mannenzadel’ gezeten beginnen we de twee rekruten te berijden, die het gehoorzaam ondergaan, wat natuurlijk ook zo hoort, want wij zijn de prinsessen.

Dubbele bliksemschicht

Gedurende de dag is door de aanblik van al die mooie gespierde hardwerkende en bezweette jongemannen lijven mijn eigen lichaam steeds meer op scherp komen staan en het is bevrijdend om mijn schede nu te kunnen vullen met dit harde mannenvlees. Ondertussen houd ik mijn blik gericht op zijn gezicht, terwijl ik op hem rijd en met beide handen mijn borsten koester. Het is een mooie man om te zien, eigenlijk meer nog een jongen, zijn lichaam is duidelijk nog in ontwikkeling. Maar zijn roede mag er dus al zijn en dat geldt ook voor zijn spieren, omdat hij mij wat tegendruk biedt spant hij de blokjes op zijn buik prachtig aan en wordt zo ook het verleidelijke gootje er tussenin richting zijn navel zichtbaar.

Als ik hem helemaal in me heb begin ik hem te berijden, in hetzelfde tempo als mijn zusje Xandry háar roede berijdt. We veren gelijktijdig hoog op, tot het punt dat de zwaarden bijna uit onze schedes glippen, waarna we ze in hetzelfde tempo eensgezind weer in ons opnemen, tot ze beiden volledig tot hun welgevulde ballen in onze dieptes zijn verdwenen. En zo maar door, in een steeds hoger tempo galopperen we op de beide jongens en het is een genot om na de harde training nu ook de spieren in onze schedes aan het werk te hebben gezet. Al vroeg leerden we van de eunuchen die de haremvrouwen van mijn vader trainen hoe je je diepste vulvaspieren in kunt zetten om de man én jezelf optimaal genot te geven. Inmiddels zijn Xandry en ik die kunst al volledig machtig, want sindsdien hebben we veel geoefend met kunstroedes en oefening baart ten slotte kunst.

De jongens onder ons weten dat het ten strengste verboden is om zonder toestemming hun witte nectar te plengen in onze schoten, en het is bijna gemeen zoals we daar misbruik van maken. Vanaf het moment dat ik voel dat mijn lichaam zich voorbereidt op ‘de grote bliksemschicht’ ga ik met mijn handen op de schouder van de jongen leunen, zo mijn ritmisch verende borsten pal boven zijn ogen brengend. Het effect is dat hij wat gretiger en intensiever tegenstoot, waarna mijn lichaam het al snel helemaal overneemt. Ik kan op dat punt aangekomen niets anders meer doen dan het ritme dat zich in me heeft genesteld te volgen, mijn vulva moet en zal nu haar hoogste punt bereiken, waar ‘de grote bliksemschicht’ op mij wacht.

Op het moment dat die zich aandient beleef ik het dit keer alsof het om een dubbele bliksemschicht gaat, want tegelijk dat de ontlading door mijn lichaam raast krijg ik een visioen van honderden naakte amazones te paard, die mij tijdens mijn toekomstige reizen door het rijk begeleiden en beschermen. Ik zie zelfs het zadel voor me waarop we rijden, een lederen dek waarop in de vorm van een roede een rechtopstaande lederen rol is gemonteerd, met daaroverheen weer een purperen dekkleed, met een uitsparing voor de ‘roede’. Eenmaal klemvast daarop gespiesd zitten de vrouwen stevig te paard, op een lederen gordel na naakt en met tijdens koude dagen alleen een eveneens purperen dikke wollen mantel omgeslagen. Hun haren hebben zij allen op dezelfde wijze geolied en in een hoge staart gebracht, terwijl hun ogen zijn omgeven met brede met zwarte kool randen, ononderbroken aangebracht van oor via ogen en neusbrug tot oor. In speciale aan het zadel bevestigde kokers staan hun lange speren rechtop, allen voorzien van een wapperend keizerlijk vaantje, terwijl hun zwaarden aan de gordels om hun middel zijn bevestigd en schitteren in de zon.

Het visioen beneemt me bijna de adem, zo levendig als ik het voor me zie, het is alsof ik er middenin ben. Ik beleef hoe al die strijdbare vrouwen op een zwart of bruin ros rijden en mij omhullen met hun beschermende energie. Ik rijd met Xandry als mijn Amazone-generaal voorop, met ieder een gigantische spierwitte volbloed tussen de benen, net als alle vrouwen achter ons met onze schedes verankerd over diepstekende lederen roedes. Zo voeren we het cohort van zeshonderd amazones aan, in donderend galop, het woestijnstof door de talloze paardenhoeven hoog opstuivend.

Aan het eind van het visioen en daarmee aan het eind van deze rit in het ‘mannenzadel’ zak ik uitgeput over de rekruut heen, die het allemaal met grote ogen heeft ondergaan. Inmiddels heb ik mijn bovenlijf tegen het zijne geklemd en fluister ik hijgend in zijn oor dat hij me nu mag zalven. En dat doet hij, na enkele machtige stoten waarbij hij zijn lichaam aanspant en me zo hoog optilt, voel ik hoe hij mijn schede straal na straal vult en daarmee verkoeling brengt. Natuurlijk weten we dat dit elixer leven-brengend zaad is, reden waarom ik trouw iedere dag het drankje inneem dat de harem-eunuchen brouwen tegen niet gewenste komst van nageslacht.

Amper hebben de rekruten het vertrek verlaten of Xandry vraagt: ‘wat was dat nou, Arya? Je was helemaal weg!’ Ik vertel haar van mijn visioen van het cohort van de hónderden naakte vrouwen, hoe indrukwekkend dat was. Beiden zijn we het al snel eens dat dat niet voor niets juist vandaag in mij op kwam. Het kan geen toeval zijn dat zowel Xandry als ik dachten aan het opnemen van vrouwen in het leger en dat ik vervolgens dit visioen kreeg, dít is wat ons te doen staat. Pas enkele jaren later realiseer ik me dat het toen is begonnen, dat ik op bijzondere momenten visioenen ontvang die me een blik gunnen in de toekomst. Ik heb geleerd om daarop te vertrouwen en ernaar te handelen.

Eindeloos veel naakte meisjes

Over enkele weken keert papa terug van zijn inspectiereis en onze soldatenopleiding zit er bijna op. We hebben onnoemelijk veel geleerd en mijn zusje en ik beheersen nu echt álle vechttechnieken, zowel te voet als te paard kunnen we ons weren. Ook leerden we dat je nog zo goed kan vechten maar dat in veldslagen alles staat of valt met een slimme strategie, diverse ochtenden gaven de beste officieren van het land ons daarin les. De dagelijkse harde training leverde regelmatig blauwe plekken en kleine wondjes op. Gelukkig zijn daar goede kruidenzalven voor ontwikkeld, bovendien staat het wel goed, een paar littekens. In deze weken hebben we in de beslotenheid van onze vertrekken ook de kunst van het roede-rijden op steeds weer andere ‘mannenzadels’ vervolmaakt. Het doel daarvan is om in de toekomst met onze vulvae klemvast op de lederen zadelroede met vrije handen te kunnen rijden, voor het geval het tot een strijd komt waarbij beide handen nodig zijn.

Ook hebben we in deze weken het plan voor het cohort van de zeshonderd amazones volledig uitgewerkt, van de rekrutering tot en met hun training. We hopen zo papa te kunnen overtuigen dat hij hierin meegaat. Mocht dat onverhoopt niet zo zijn, dan zal ik moeten wachten tot ik keizerin ben. Tot mijn grote verbazing is hij het echter direct eens en hij geeft Xandry en mij volledig de vrije hand om het te organiseren. Pas enkele maanden later verklapt hij mij dat hij er zelf ook al aan dacht om vrouwen in het leger op te gaan nemen. Hij vond het een goed idee mij dat te laten invoeren, zodat hij meteen ook kon zien hoe ik dit zou aanpakken.

Vanaf dat moment is het of Xandry en ik vleugels hebben gekregen, geen idee waarom maar ik heb het gevoel dat hier haast mee is. En dus vragen we bij de officieren advies over van alles en nog wat, laten we een vleugel van het paleisgarnizoen inrichten voor het op te richten cohort Amazones en sturen we boodschappers door de hele provincie Babylon om de eerste meisjes in de leeftijd van zestien tot twintig jaar te rekruteren. De reactie is meer dan overweldigend, er dienen zich honderden meisjes aan. Ik besluit om in deze fase samen met Xandry de selectie te doen, om daar gevoel bij te krijgen en daarna ook de eerste veertig meisjes zelf op te leiden. Ook hoop ik uit hun midden de eerste officieren te kunnen benoemen, met Xandry als hun generaal.

Bij de selectie vragen we de meisjes naakt voor ons te verschijnen en we letten vervolgens op hun uitstraling. Ze moeten lang zijn, kleine stevige borsten en lang donker haar hebben, niet al te dik zijn en lange benen bezitten, om zich maximaal met hun paard te kunnen verenigen. We beginnen nog niet direct over ons voornemen dat de meisjes zich met hun vulvae vast zullen moeten pinnen op hun zadel, dat zal er waarschijnlijk te veel afschrikken. Dat is dus iets voor latere zorg en daarbij hebben we een rol in gedachten voor de veertig rekruten waarmee wij de afgelopen maanden de opleiding tot soldaat hebben voltooid. Zij waren met hun ‘mannenzadels’ zo gedienstig voor ons beschikbaar dat ze dat ook wel zullen willen doen voor deze meisjes.

Ik had niet verwacht dat het zo bijzonder zou zijn om zóveel naakte meisjes voor me langs te zien trekken. Na de eerste dag praat ik er over met Xandry en zij heeft het precies hetzelfde ervaren. Steeds weer was het spannend wat voor meisje er voorgeleid zou worden, hoe ze er uit zou zien, hoe ze zich zou presenteren, met hoeveel elan ze haar lichaam aan ons zou willen laten zien. Aan het einde van die eerste dag hebben we bijna honderd naakte meisjes gezien en hebben we er tien geselecteerd. Alle tien hadden zij precies wat we zoeken, een brandend vuur in hun wezen dat tot uiting kwam in hun houding en in hoe ze hun lichaam durfden te laten zien. Alle meisjes die niet door de selectie kwamen heb ik daarna toegesproken en bedankt voor hun komst, met als dank een muntstuk en de wens dat ze een mooi en gelukkig leven hebben.

Trainen en nog eens trainen

Zo ging het vijf lange dagen lang, uiteindelijk selecteren we ruim zestig meisjes en we hopen er daarvan zeker veertig over te houden voor ons Amazones-leger. En dan begint de training. De eerste weken gaan volledig op aan spier- en duurtraining, bijna alle meisjes hebben prachtige lichamen maar er mee de strijd aan gaan is wel wat anders dan er een man mee verleiden om er daarna een paar mee te vormen. Langer dan gedacht duurt het voordat de meisjes volledig in vorm zijn, terwijl we ondertussen al ruim tien meisjes kwijt zijn geraakt die het niet volhielden. Steeds weer geven Xandry en ik het voorbeeld, we oliën ons in, we rennen, we tillen gewichten, we werpen speren, we zwaaien zwaarden, we worstelen, we zweten, niets is ons te gek om het goede voorbeeld te geven.

Uiteindelijk is het resultaat ernaar. Van de ruim veertig meisjes die zijn overgebleven is iedere vorm van overbodig weefsel van hun lichamen verdwenen. Ze zijn allemaal ongeveer even lang, hun lichamen zijn prachtig ontwikkeld en gespierd, hun borsten en donkere tepels staan trots naar voren gericht en boven alles is daar hun heldere en opgetogen blik, zíj hebben de eerste weken doorstaan en zijn klaar voor het vervolg. Hun lange zwarte haren zijn glanzend geolied en staan in trotse staarten hoog op hun hoofd, ze zijn helemaal naakt en generen zich nergens meer voor. Nu is het de beurt aan de wapentraining, én aan de jonge soldaten, om met hun roedes de schedespieren van de 'Amazones-in-wording' voor te bereiden op hun toekomstige zadels.

Om eerlijk te zijn heb ik bij dit deel van het plan nog wel de meeste twijfels. Een man berijden die rustig op de grond ligt terwijl zijn soepel meebewegende zwaard in je schede steekt lijkt me nog wel wat anders dan op een onrustig paard een kunstroede te berijden. Xandry is er echter van overtuigd dat het heerlijk is, zo'n ding in je én dat het voor de stabiliteit nuttig zal zijn. We zullen zien, voordat ik alle Amazones daaraan bloot stel wil ik het toch eerst eens zelf uitgeprobeerd hebben. Om die reden heb ik het hoofd van onze stallen verzocht twee zadels met zo'n lederen roede te preparen...


Fijn dat je dit verhaal leest! X. Zazie