De Naakte Keizerin

Ruim vijfentwintig honderd jaar geleden werd in Babylon, in een schitterend paleis aan de rivier de Eufraat het kleine prinsesje Aryamnae geboren. Zij zou uitgroeien tot en de geschiedenis ingaan als een van de machtigste vrouwen van haar tijd.
De inwoners van haar immense land gingen intens van haar houden en zouden de herinnering aan haar doen voortleven onder de naam die rondging als zij ten strijde trok, ‘De Naakte Keizerin’!


VERTELSTER

Al sinds hun huwelijk van enige jaren terug werkten Xerxes en Erydiën vaak, gedreven en vooral met veel plezier aan het verkrijgen van nageslacht. Xerxes verwaarloosde daarvoor zelfs lange tijd zijn harem met concubines. Natuurlijk wilde het paar vooral héel graag een kindje en er daarna liefst meer krijgen, maar de komst van bij voorkeur een zoon moest vooral een ander, een veel groter doel dienen, hij moest de opvolging in het rijk veilig stellen. Xerxes was namelijk de keizer, de Sjah van het Grootse en Hoogalmachtige Perzische rijk en zijn werkelijk béeldschone echtgenote Erydiën was een dochter van de in die tijd in Noord-Afrika zetelende bevriende Moorse Koning. Het duurde en duurde echter voordat er een kindje kwam en helaas, toen er éindelijk een werd geboren bleek het een meisje te zijn. Volgens de Perzische wetten mocht zij haar vader wel opvolgen, maar bij voorkeur niet, omdat vrouwen door de ’Raad der Krijgsheren’ niet echt geschikt werden geacht om over hen te heersen.

Toen enkele dagen na haar geboorte ook nog eens haar moeder stierf door complicaties van de bevalling, wilde de diepbedroefde en ook teleurgestelde Xerxes niets meer weten van het meisje. Hij liet het ongewenste kind onderbrengen in zijn harem, waar de jaloerse concubines van begin af aan het meisje compleet negeerden, alleen de min die haar borstvoeding gaf bekommerde zich nog enigszins om haar. Xerxes hertrouwde binnen enkele weken, waarvoor hij een prachtige donkerogige prinses liet overkomen uit het strategisch bevriende verre India. Maar ook bij zijn tweede vrouw kreeg hij opnieuw niet de zo vurig gewenste zoon, nog binnen het jaar na de geboorte van zijn eerste dochtertje werd uit dat huwelijk opnieuw een meisje geboren, Xandrynae.

En daar bleef het bij, wat Xerxes en zijn tweede vrouw ook probeerden, hoe vaak ze ook seks hadden, hoe vaak Xerxes ook zijn zaad in haar stortte en ver weg bleef van zijn concubines, het was alsof een hogere macht ingreep en het lot hem niet vergunde om een zoon te krijgen. Het gevolg was dat uiteindelijk Aryamnae als eerstgeborene uit een wettig huwelijk van de keizer alsnog gerechtigd was haar vader op te volgen, of de krijgsheren dat nu wilden of niet.

Bloot gewoon

Maar zover was het nog lang niet. Haar eerste jaren was Aryamnae namelijk alleen maar een uiterst kwetsbaar kindje, ze was broos, ziekelijk en herhaaldelijk waren de genezers van de Keizer bevreesd dat het prinsesje de volgende dag niet zou halen. Ze behandelden haar op tal van manieren en met van alles en nog wat, maar onder elkaar gezegd en gezwegen hadden die mannen eigenlijk totaal geen idee wat het meisje mankeerde. Toen het rond haar vijfde jaar vervolgens ook nog eens veel last kreeg van een vreemd soort uitslag op haar huid raadpleegden de genezers van de Keizer ten einde raad een ordinaire maar wel vaak bezochte en succesvolle volksgenezeres. Die vrouw werd meestal door hen verguisd als een schertsfiguur, als een querulant, maar de gewone mensen van Babylon hadden juist heel veel vertrouwen in haar.

Deze genezeres, Shirin genaamd, onderzocht het meisje uitvoerig, maar eigenlijk was voor haar de hele situatie al bij een eerste oogopslag duidelijk. De kleine Aryamnae was in feite een weesje en op de keeper beschouwd was het kindje ín en ín eenzaam. Het prinsesje leed kortom aan ernstige emotionele verwaarlozing, met alle lichamelijke gevolgen van dien. Shirin besefte dat ze het meisje allereerst moest genezen van haar lichamelijke kwaaltjes, daarom was dat haar eerste doel. Ze had een grote kennis van kruiden en dagenlang ging zij langs de rivier de Eufraat op zoek naar de planten en kruiden, die zij nodig had om lijf en leden van Aryamnae te behandelen.

Het is niet voor niets dat in vele geschriften naar voren komt dat het aards paradijs ofwel de ‘Hof van Eden’ ooit écht bestaan zou hebben, en wel tussen de rivieren Eufraat en Tigris. Of dat werkelijk zo is weet eigenlijk niemand zeker, maar feit was wel dat het gebied rond Babylon in die tijd paradíjselijk mooi was. Dankzij de jaarlijkse overstroming van beide rivieren was de grond in het hele gebied tussen beide rivieren zeer vruchtbaar en groeide er een grote en exotische diversiteit aan gewassen, struiken en bomen. Toen Shirin na lang zoeken uiteindelijk bij elkaar had gevonden wat ze zocht maakte ze een geneeskrachtig mengsel om de huid van Aryamnae te behandelen. Om te zorgen dat het ook echt zou werken gaf zij vervolgens aan de verzorgers van het meisje de opdracht de kleuter niet langer te kleden, om te voorkomen dat het schuren van de weefsels haar tere huid nog verder zou beschadigen.

Voor een goed begrip is het als lezer van dit verhaal nodig om te weten dat er destijds een totaal andere moraal rond het menselijke lichaam bestond dan in latere tijden. Het Christendom en de Islam bestonden nog niet en legden dus ook nog niet hun vaak mensonterende en dwingende regels op. Babylon lag in een warme streek en voor veel mensen was het doodgewoon het hele jaar of een groot deel daarvan helemaal of op een rokje na naakt rond te lopen, wat zowel voor vrouwen als mannen gold. Het was dus geen ongewoon advies om de kleine prinses Aryamnae niet meer te kleden en waarschijnlijk ontstond in dié jaren van haar leven haar drang en later ook gewoonte om altijd maar dan ook te állen tijde volledig naakt te willen zijn. Het was voor haar een tweede natuur geworden…

De keizer getrotseerd

Nadat Shirin aldus had gezorgd dat het meisje op lichamelijk vlak de juiste verzorging kreeg, wist ze dat het nu de beurt was aan het geestelijk welzijn van de nog zo jonge prinses. Ze besefte dat het moeilijk zou worden, misschien zelfs gevaarlijk voor haar leven, maar toch vroeg ze om een audiëntie met de keizer. Toen die audiëntie haar na herhaaldelijk aandringen werd verleend, wist zij dus dat de boodschap die zij de keizer te brengen had een moeilijke was, maar het was nodig en íemand moest het toch doen. Ze kleedde zich op haar best, waarna zij zich in het regeringscentrum van het keizerlijke paleis liet aandienen en door de lijfwacht van Zijne Heerlijke Hoogheid naar hem toe werd geleid. Voor het eerst in haar leven kwam zij oog in oog te staan met Xerxes, de Groots-Imposante Heerser van het Almachtige Perzische rijk, dat in die tijd het hele Midden-Oosten omvatte en reikte van de grenzen van Griekenland en Libië aan de Westzijde tot die van India in het verre Oosten.

Nadat ze een diepe buiging had gemaakt stond de Keizer haar met een klein knikje toe het woord tot hem te richten, waarop het uur van de waarheid aanbrak. Shirin vertelde hem zo beknopt mogelijk hoe het gesteld was met zijn eerstgeboren dochtertje, de kleine Aryamnae, hoe ziek zij was, hoe zwaar zij leed onder haar eenzaamheid en hoe ontzettend zij zijn liefde nodig had.
Achteraf bezien is iedere geschiedschrijver het erover eens dat op dat moment over het lot van het grote rijk werd beslist, want Shirin vroeg de keizer niets méer, maar ook niets mínder dan zijn eerstgeboren kind de plaats te geven die zij volgens haar geboorterecht verdiende. En Xerxes dacht na en boog vervolgens deemoedig het hoofd, hét teken dat hij een groots heerser was, want alleen een groots heerser kan fouten toegeven.

Kortom, hij begreep Shirin, hij accepteerde wat zij zei en hij voldeed aan haar dringende oproep. Hij nam de kleine Aryamnae op in zijn privévertrekken en daarmee in zijn gezin. Later beloonde hij Shirin met een nieuwe woning met praktijkruimte in het centrum van de stad en nog vaak bezocht zij het nu gelukkige prinsesje. Vanaf dat moment groeiden Aryamnae en Xandrynae samen op en werden zij de onafscheidelijke zussen die later samen grote daden gingen verrichten. Maar voor het zo ver was zouden zij in onbekommerde omstandigheden opgroeien. Omdat Aryamnae door haar vroegere huidaandoening gewend was binnen de beslotenheid van het grote paleis altijd naakt te lopen nam Xandrynae die gewoonte over. En zo kon iedereen van nabij volgen hoe de kleine meisjes dankzij de krachtige genen van hun knappe vader niet alleen steeds meer op elkaar gingen lijken maar gaandeweg ook uitgroeiden tot béeldschone jonge vrouwen.

Beiden hadden zij zoals veel vrouwen uit die streek gitzwart haar, in krullende slagen afhangend tot over hun schouders en boven hun donkere sprekende ogen rond geknipt in een pony. Al jong brachten zij naar de gewoonte van die tijd om de ogen zwarte koolrandjes aan, waardoor ze nóg meert opvielen en tot de verbeelding spraken. Toen zich vervolgens op hun lichamen niet heel erg grote maar wel prachtige en fiere borsten met kleine donkere tepels ontwikkelden en hun meisjesgleufjes begroeid raakten met opvallende maar wel zorgvuldig gecoiffeerde driehoekjes gitzwart haar, bracht hun verschijning bijna permanent de nodige opwinding mee onder de mannelijke bewoners van het paleis. En ook daar werd in die tijd niet al te moeilijk over gedaan, een staand mannelijk geslachtsdeel was eervol en mocht getoond én gezien worden.


NU

Xandry en ik hebben de halve nacht niet kunnen slapen, opgewonden als we zijn dat we vandaag voor het eerst met de nieuwe lichting soldaten van het paleisgarnizoen mee mogen trainen. Gisteren kwam papa na wéken van een verre inspectietocht terug en voor hij vertrok had hij ons beloofd na te zullen denken over onze wens om getraind te worden. Hij hield het lang af, omdat hij vindt dat vrouwen zich daar niet mee bezig moeten houden, maar als ik hem ooit als keizerin moet opvolgen zou ik toch wel graag willen weten hoe ik een zwaard moet vasthouden én gebruiken. En omdat mijn zusje dezelfde lessen volgt als ik moet zij daar natuurlijk ook aan mee mogen doen. Gelukkig, bij zijn thuiskomst was papa het eindelijk met ons eens, we mogen soldaten worden! Maar we zouden wel privé-training krijgen, had hij besloten. Nou, dan hoefde het niet van ons want alleen tegen elkaar vechten zou niks opleveren en ja hoor, na een avondlang zeuren ging hij ook daarin overstag.

En nu is het dus zo ver, Xandry is net zestien en ik word binnenkort zeventien, zo ongeveer de leeftijd waarop Perzische jongens ook beginnen aan hun soldatenopleiding. Het trainingsveld is de binnenplaats van het garnizoen dat er in een groot vierkant omheen is gebouwd en als wij begeleid door een paleiswacht arriveren, zijn er zeker veertig jonge rekruten aan het trainen met houten knuppels. Het is al erg warm, de meesten zijn bloot of dragen alleen een kort wapenrokje en het is fascinerend om hun jonge gebruinde lenige en door zweet en olie glanzende lichamen te aanschouwen. Maar omgekeerd is dat blijkbaar ook zo, want als de instructeur ons verwelkomt en de jongens vertelt dat wij de dochters van de keizer zijn en vanaf nu dagelijks mee komen trainen, vallen ze allemaal stil, eerst om ons met een buiging hun respect en eer te betonen en vervolgens om ons in alle rust een goed te bekijken. Zoals altijd zijn Xandry en ik op onze vetersandaaltjes na bloot en net als de jongens tegen de zon in-geolied. De jongens bekijken ons nog net niet met open mond en ik vrees dat ze het er allemaal nog afkijken als we zo lang moeten blijven staan.

Staande roedes uitlokken

Gelukkig zet de instructeur ze snel weer aan de slag door een looptraining in te zetten, waar wij bij aan moeten sluiten. Hij laat ons eindeloos veel rondjes om de binnenplaats rennen en eerlijk gezegd had ik me toch iets anders voorgesteld bij een wapentraining. Toevallig is het wel zo dat Xandry en ik hier behoorlijk goed in zijn, ook tijdens onze opleiding tot nu toe werd er iedere dag tijd ingeruimd voor sport en hebben we eindeloos veel hardgelopen, gezwommen in de rivier en aan atletiek gedaan. Dus als op een gegeven moment die jongens hun tempo steeds verder verhogen om ons eruit te lopen en we daardoor wat achteropraken, komt op een gegeven moment Xandry iets dichter naast me lopen en zegt ze zachtjes: ‘zullen we dan maar, Arya?’

Ik knik en vervolgens versnellen we ons tempo een tikje, niet heel veel maar toch nét genoeg om heel langzaam als eersten de achterste soldaten in te halen. En zo beginnen we dus aan een inhaalrace die er na een aantal rondjes toe leidt dat Xandry en ik vooroplopen. Iedere keer als we een of enkele soldaten inhalen blijven we er kort naast lopen om ze vriendelijk lachend aan te kijken en te genieten van hun verbazing dat we gezusterlijk zo gemakkelijk en zonder al te zichtbare inspanning langszij komen. We houden ons óok even in om ze uit te lokken, opdat ze een beetje gegeneerd grijnzend onze hardwerkende glanzend zwetende lichamen bekijken. Steeds weer lukt dat ook en laten ze hun ogen afdwalen naar de in cadans bewegende driehoekjes tussen onze benen en zoals altijd natuurlijk naar onze borsten, die gelukkig klein en stevig zijn maar tegelijk toch wel wat meeveren in het tempo van onze draf. Het doet wel wat met ons, al die blikken van de met mooie lijven gezegende rekruten zorgen ervoor dat we met harde tepels lopen.

En dan zijn soldaten natuurlijk gewoon hetzelfde als alle andere mannen in het paleis, met als gevolg dat er na afloop van de training toch wel flink wat jonge stijve roedes te bewonderen zijn.
Xandry kijkt me dan ook opgetogen aan en ik weet best wel waarom. Ik had allang in de gaten dat ze niet alleen wilde winnen maar ook de seksorganen van deze rekruten wilde doen opstaan. Sinds ze volgens onze wetten meerderjarig werd en haar eigen mannen mag uitkiezen, kan Xandry maar geen genoeg krijgen van dat mannensteekspel, minstens eenmaal per dag wil ze zo’n speer bezitten en zich er langdurig mee laten doorboren.

Zelf ben ik daar wat terughoudender in, maar vandaag, door de inspanning, de warmte, mijn eigen hardwerkende lijf en de permanente aanblik van al die glanzend blote soepele jongemannen zindert er een drang door mijn lichaam waar ik weer eens aan toe ga geven. Dus geven zowel Xandry als ik na afloop van de training de nog steeds wachtende paleiswacht heimelijke hints welke jongens we in het paleis verwachten. ‘Opwindend dat je weer eens meedoet, Arya’ fluistert mijn zusje in mijn oor…


Fijn dat je dit verhaal leest! X. Zazie