Honing - 2

Hij wordt wakker in een gedempt verlichte ziekenhuiskamer.

Gedesoriënteerd kijkt hij om zich heen, voelt een bonkende diffuse hoofdpijn.

“Wat… Waar…” denkt hij. Dan komt de herinnering terug. De stripteaseuse, de duikeling met de stoel.

Er zit iemand naast het bed.

Hij vraagt kreunend: “Waar ben ik?”

Zij antwoordt: “O fijn! Je bent wakker!”

Hij ziet haar in een waas en herkent haar zoete geur. Zij is het.

Opgelucht roept ze de verpleegster.

Hij ziet haar de kamer uithollen en terugkomen met de verpleegster, die dadelijk zijn pols opneemt en met een zaklampje in zijn ogen schijnt.

“Mmmm dat ziet er veel beter uit! Gisteravond was u toch maar minnetjes, mijnheer… - ze kijkt op het naambordje - … mijnheer Storm.” De verpleegster draait zich om, om iets tegen de vrouw te zeggen. Ze is verdwenen.

“Waar is de vrouw die hier zat,” vraagt hij aan de verpleegster.

“O? Ik dacht dat ze bij u hoorde? Is ze geen familie? Zij bracht u binnen gisteravond…. Ze heeft heel de nacht bij u gezeten. Ze wilde geen andere mensen in deze kamer. Als ze niet bij u hoort, wie is ze dan?” Ze fronst haar wenkbrauwen. “Nou, de dokters hebben u onderzocht mijnheer, u heeft een zwáre hersenschudding opgelopen. U blijft best nog minimaal een dag in observatie, heb ik ook tegen uw... vrouw gezegd. De dokter komt over een kwartiertje langs.”

De dokter kwam, vond dat mijnheer Storm verbazend goed gerecupereerd[2] was en gaf hem met tegenzin toestemming om uit te checken. Hij moest een formulier ondertekenen, en vooral beloven om veel te rusten.

Hij pakte zijn spullen bij elkaar. Oef, zijn pistool zat nog in de diepe zak van zijn overjas. Hij groette de verpleegster en verliet het ziekenhuis.

Hij was méér dan geïntrigeerd door de vrouw die heel de nacht naast zijn bed was blijven zitten. Waarom had ze dat gedaan, en waarom was ze nu weg?

Storm verbleef een paar dagen in de stad voor contractonderhandelingen met een grote organisatie. Als er nog tijd overschoot zou hij haar gaan zoeken.

Er stonden taxi’s aan de ingang van het ziekenhuis.

Aangekomen in het Grand Plaza Hotel overviel hem vermoeidheid, wat de dokter voorspeld had. Hij legde zich op zijn bed, en viel in een diepe slaap.

Halverwege de namiddag werd hij wakker. Hij had een hongergevoel.

Zijn gedachten dwaalden terug naar die mysterieuze vrouw en de onwaarschijnlijke erotische aantrekking die zij op hem had. Als hij meer wilde weten zou hij terug moeten naar de stripclub.

Nee - of toch? Niet vergeten dat hij hier eigenlijk voor zaken is. Morgen is er een vergadering om hopelijk de laatste hinderpalen voor een miljoenendeal te slechten. Normaal – dit was niet normaal – was hij uiterst plichtsbewust. Vandaag besliste iets irrationeels in zijn plaats.

Hij herinnerde zich dat de stripclub snacks serveerde. Zijn honger en nieuwsgierigheid dreven hem daarheen, niettegenstaande het Grand Plaza zèlf een gerenommeerde roomservice had met één van de beste Italiaanse keukens van het land.

De stripclub was twee huizenblokken verder. Het was een winderige namiddag en hij stapte zo snel hij nog kon, de kraag van zijn overjas overeind tegen de kille wind, handen in zijn jaszakken. Dezelfde uitsmijter als de avond tevoren verwelkomde hem met een knikje van herkenning.

Zijn ogen moesten even wennen aan het gedempte licht. Een hostess in konijnenpakje kwam op hem toe gehuppeld. “Welkom mijnheer, blij dat u hersteld bent.”

Hij keek haar fronsend aan. Nee, zij was niet de vrouw van gisteren. Die groene ogen, net als de rest van wat hij had gezien van haar, zou hij niet zo gauw vergeten.

Hij kwam hier niet voor het schoons dat nu op het podium aan het paaldansen was.

Hij zocht haar.

Hij liep naar de toog en sprak de man aan die blijkbaar de uitbater was

“Excuseer, de stripteaseuse die hier gisteren danste, waar is ze? Ik zie ze niet.”

Wie zegt u? O ja, die blonde met het maskertje en oren en poten ? Die u heeft laten omvallen? Zeg eens man, hoe gaat het ermee? Dat was nogal een bonk gisteren zeg. ‘k Ben blij dat… Of ze hier is? Nee die is er niet.”

“Wanneer komt ze dan?”

“Dat weet ik niet man. Het was de eerste keer dat ze hier… optrad.”

“U moet dat toch weten, u bent toch de uitbater hier?”

“Ik ben de eigenaar, man. Wij hebben een open podium. Eender wie die zin heeft om te dansen mag dat doen. Jij ook! Hahaha! Als de klanten maar consumeren.”

“Weet u hoe ze heet? Wanneer ze nog eens komt? Een telefoonnummer?”

Nee, dat wist de eigenaar niet. Hij wist wel dat ze zich Honey noemde. Hij veronderstelde dat het een artiestennaam was.

Met een longdrink en een croque-monsieur ging hij een beetje ontgoocheld aan een tafeltje tegen de zijwand zitten. Op het podium paaldanste een steeds schaarser geklede meid. Hij genoot wat van het uitzicht en verliet de club toen zij bloot haar werkplunje bijeenraapte en de scene verliet onder een bescheiden applaus. Hij keek nog een laatste keer rond om eventueel een glimp van Honey op te vangen. Nee dus.

Hij zou ze nooit meer terugzien.

Morgen zijn er taaie onderhandelingen.

---

[2] Nota van de auteur: er bestaat geen enkele medische evidentie dat de behandeling die Dhr. Storm onderging (zie hoofdstuk 3) mogelijk zijn hersenschudding in spectaculair positieve zin heeft doen evolueren. Een bètastudie is in voorbereiding en de kandidatenlijst was na enkele minuten online te staan volgeboekt.