Een X-mas Verhaal - 5

Uiterst ontspannen en mogelijk nog meer verliefd komen Christopher en Julia weer in het huis van de familie Klaus. Liliane roept meteen: ‘Alles al goed uitgetest?’

Ze moeten allebei blozen, maar kunnen er wel om lachen. Julia zegt: ‘Het is echt een heel erg mooi huis, Liliane! En ook mooi ingericht! Christopher kan er zo meteen in!’

‘En wat ga jij dan doen?’

Julia trekt de breedste glimlach, die ze maar kan maken. ‘Hij heeft me meteen gevraagd of ik niet bij hem wilde komen wonen! Op zich wel handig, dan hoef ik me hier geen aparte woning te zoeken!’

Iedereen lacht, omdat ze het wel verwacht hadden. Maar Christopher merkt meteen, dat Dana en Nadika er niet zijn. Hij fluistert in het oor van Julia: ‘Ik denk, dat we niet de enige zijn, die de slaapkamer goed geïnspecteerd hebben! Ik mis er hier twee!’

Julia kijkt meteen rond en ziet dan wie er nog mist. Lachend zegt Christopher dan: ‘Mis ik er nog twee?’

Liliane lacht. ‘Ja, maar die hebben zich geëxcuseerd. Ze waren erg onder de indruk van hun huis, maar ze zijn nu terug naar hun oude huis. Nadika had nog erg veel last van haar rug. Ze mag nog niet te veel van zichzelf eisen.’

‘O ja, natuurlijk! We zagen ze net na ons bij hun huis aankomen. Dat is overigens ook een mooi huis.’

‘Het was ook stomtoevallig, dat die allebei vrij kwamen, Christopher. We wisten, dat jij iets aan het zoeken was, en Nadika had ook al aangegeven, dat haar huis eigenlijk niet meer goed voldeed, ondanks de aanpassingen.

We hebben toen kort overlegt met Nana en Pauli en we waren er toen al heel snel uit. Ik hoop, dat je er echt blij mee bent!’

‘Mam, het is een droomhuis! Maar hebben jullie het kunnen kopen met inrichting en al?’

‘Niet alles, maar we hebben ervoor gezorgd, dat het compleet ingericht zou zijn. We kennen wel een beetje jouw smaak! En schijnbaar valt het ook goed in de smaak bij Julia, dus dat is dubbel meegenomen! Dana en Nadika’s huis is niet ingericht. En dat heeft ermee te maken, dat ze nog kleine aanpassingen moeten doen. Ik moet toegeven, dat Dana en Nadika het al een beetje wisten, dat ze een huis zouden krijgen, maar ze hebben het mooi meegespeeld.’

Christopher lacht. ‘Dan hebben ze goed toneel gespeeld, ik had het in ieder geval niet door!’

Die avond is het gewoon gezellig. Er wordt gezellig gepraat, gelachen, spelletjes gespeeld. En zelfs gezongen, in het Fins, Samisch en in het Nederlands. Ook Dana en Nadika zijn weer gekomen, nadat Nadika even wat rust heeft gehad, ging het wel weer met de pijn. Julia is blij, dat Nadika er weer bij is. Ze mag haar wel, en ook Dana. Ze had zich eerst wat gereserveerd opgesteld naar de twee toe, omdat het gewoon nieuw voor haar was. Maar het was gewoon natuurlijk en nu kon ze wat meer open zijn naar het tweetal. Dana had het verschil gemerkt, en toen Julia aan Liliane hulp aanbood in de keuken, liep Dana met Julia mee.

Ze staan naast elkaar en Dana zegt dan: ‘Ik wil je iets vragen, Julia!’

‘Oké, wat wil je vragen?’

‘Ik begrijp het niet zo heel goed. Je hoort, dat Nadika en ik een koppel zijn, en met elkaar trouwen, en dan sta je daar tolerant voor open, maar vervolgens doe je heel gereserveerd en nu niet meer? Help me even, zodat ik het beter begrijp!’

Julia kijkt haar glimlachend aan. ‘Ik heb dit ook al uitgelegd aan Christopher. Kijk, in Nederland is het algemeen geaccepteerd, dat twee vrouwen of mannen iets met elkaar hebben. Maar dat we het accepteren, wil nog niet zeggen, dat we er gemakkelijk mee om kunnen gaan, als je het dan wat van dichterbij meemaakt! Ik kon het wel accepteren, maar om het te verwerken, dat duurde gewoon wat langer! En nu ik jullie iets beter ken, kan ik er beter mee leven. Ik bedoel, het oogt voor mij wat onnatuurlijk! Je wordt opgevoed, dat als je ouder wordt een man krijgt, waarmee je kinderen krijgt. En om dan te zien, dat er iets anders gebeurt, dat moest gewoon even in mijn systeem komen, dat is alles!’

Dana glimlacht. ‘Geloof me, dat begrijp ik maar al te goed! En dat is ook precies, wat het grootste probleem is. Mensen kunnen er moeilijk mee omgaan! Maar ik ben blij, dat je het me recht in mijn gezicht durft te vertellen!’

‘Maar ik ben er nu oké mee, hoor! Jullie zijn zo’n natuurlijk koppel!’

‘Ach, we zijn ook niet helemaal vies van mannen! Laat Liliane en Oataren het niet weten, maar zo af en toe sluipen er ook wel eens wat mannen in onze slaapkamer… Als vrouw wil je gewoon ook eens goed doorgesmeerd worden…’

Julia lacht. Maar Dana gaat verder. ‘En ik had ook nooit gedacht… Nee, dat is niet waar! Ik heb altijd speciale gevoelens voor Nadika gehad. We kennen elkaar sinds we vijf waren. Ze is altijd mijn allerbeste vriendin geweest, maar naar mate we ouder werden, kwamen jongens in beeld. Ook ik heb gewoon vriendjes gehad en ben verliefd geweest op jongens. Maar als ik dan Nadika weer zag, kon geen enkele jongen het bij haar halen. Ik wist alleen niet, dat ik verliefd op haar was. En Nadika wist het ook niet.

En toen kreeg ze haar ongeluk. Ze was boos op iedereen, niemand kon met haar praten, maar ik liet me niet wegjagen. Ik heb urenlang met haar gepraat. Ze wilde eigenlijk niet meer leven, toen te horen kreeg, dat ze in een rolstoel terecht zou komen! Ik heb me toen vrij genomen van mijn werk, en ben met Nadika gaan praten. En we hebben dan ook echt gepraat. Veertig uur aan een stuk! Ze wilde echt niet meer leven. Ze vroeg me: Voor wie moet ik nog leven? Ik zit in een rolstoel, en niemand, die me nog wil hebben! En daar op dat moment wist ik, dat ik van haar hield. Niet als een gewone vriendin, maar als haar partner! Dat was voor mij ook een schok! Maar ik zei haar: En ik dan?

Ik zal nooit haar uitdrukking op haar gezicht vergeten. Het was net alsof er iets bij haar knakte. En toen hebben we daar weer uren over gepraat. En toen bleken er opeens meer wederzijdse gevoelens te zijn, die diep begraven zaten. Het is net wat je zegt, het hoort niet zo te zijn! Daar moesten wij ook doorheen! Zelfs de eerste keer seks samen was wel een dingetje! Zo anders, dan we gewend waren! Maar het voelde juist.

En vanaf dat moment is Nadika gaan vechten voor haar herstel. Ze voelde zich gesteund door mij, en ik heb haar overal doorheen geloodst. We houden oprecht van elkaar. Als ze een man zou zijn geweest, zou ik ook van haar gehouden hebben. Voor mij is het nooit om de seks geweest, gewoon om wie ze is! En voor Nadika is dat hetzelfde.’

‘Dus daarom compenseren jullie ook het gemis van mannen soms met seks met mannen?’

‘Ja, maar ook om andere redenen. Nadika en ik willen graag kinderen. Nadika kan zelf geen kinderen meer krijgen, mocht ze ooit zwanger worden, dan kunnen haar botten dat niet meer aan. En bij het ongeluk zijn haar eierstokken ook flink beschadigd, dus de kans, dat ze nog zwanger zou kunnen worden, is heel erg klein! Terwijl ze echt heel erg graag een moeder zou willen zijn! Ik ook, maar ik kan wel zwanger worden. Dus de seks met die mannen is daar ook een beetje voor. Die mannen weten dat er kans is, dat ze de vader van ons kind worden. Maar we hebben ook geen haast!’

Julia kijkt haar dankbaar aan. ‘Dank je, dat je dit met me wilde delen! Dat had niet gehoeven, maar het is wel fijn om te weten!’

‘Je bent wel oké, Julia! Het zou fijn zijn, om je als vriendin te mogen hebben. En nee, niet dat soort vriendinnen… Gewoon iemand, waarmee ik kan praten, als ik ergens mee zit, of gewoon samen dingen mee te doen. Je lijkt het beter te kunnen begrijpen, waarmee Nadika en ik mee worstelen! Ze doen hier wel, of ze het begrijpen of accepteren, maar de werkelijkheid is helaas anders. Mijn oude vriendinnen kijken me met de nek aan, alsof ik hun zou aanranden of zoiets! Of ze kijken me aan, alsof ik een paria ben. Daarom wilde ik ook van je weten, waarom je zo reageerde! En ik ben blij, dat je het om de juiste redenen deed! Gewoon om even te wennen aan de situatie. Dat kan ik namelijk wel begrijpen!’

‘Het zou voor mij ook fijn zijn om gewoon een vriendin te hebben, om gewoon lekker mee te kletsen. Voor de rest heb ik Christopher namelijk al!’

‘O ja, jullie hebben het bed getest! Hoe was het?’

‘Hemels! En het bed was ook best goed!’

Dana lacht. ‘Kon hij er iets van? Ik bedoel, het zal voor hem ook de eerste keer zijn geweest?’

‘Ik moest hem hier en daar wel wat instructies geven, maar het komt wel goed met hem! Het kan alleen nog maar beter gaan! Ik heb echt niets te klagen!’

Zo zijn ze al wat details aan het uitwisselen en Dana vertelt Julia dan ook wat dingen over Christopher, die alleen intimi kunnen weten. Dan komt Christopher de keuken binnen.

‘Moet ik me al zorgen maken, dat Dana mijn vriendin afpakt? Het duurt zo lang!’

Julia draait zich om naar hem, trekt hem naar zich toe. ‘Nee, gewoon girltalk! We hebben het gehad over hoe zij en Nadika samen zijn gekomen, we hebben het over jou gehad. Gewoon wat vriendinnen onder elkaar vertellen. En je wilt toch niet hebben, dat ik me hier eenzaam ga voelen, of wel?’

‘Nee, natuurlijk niet! En ik denk, dat Dana en Nadika wel een goede vriendin kunnen gebruiken, als ik zie, hoe ze haar hebben behandeld na haar ongeluk! Dat maakt me nog altijd pisnijdig!’

Dana zegt dan: ‘Het is niet zo, dat Nadika geen andere vriendinnen heeft, Chris! Alleen kan ik weer niet zo goed opschieten met hen. De dingen, die ze mij gezegd hebben, toen ik ze vertelde over mijn gevoelens voor Nadika, die doen nog steeds pijn! Maar ik ga daardoor Nadika niet afhouden om haar vriendinnen niet meer te zien! Dus daarom hoop ik een beetje, dat Julia die vriendin wil zijn, nu ze hier blijft.’

‘Dat begrijp ik helemaal! Bovendien woon je straks twee huizen verder weg!’

Dana en Nadika hebben dit nog niet meegekregen.

‘O? Wanneer hebben jullie dat besloten?’

‘O ja, jullie waren er nog niet, toen we dat iedereen verteld hebben! Nadat we de slaapkamer een goede inwijding hebben gegeven, natuurlijk!’

‘Ach ja, jullie huis was al compleet ingericht! Dat komt bij ons later, als alles voor Nadika aangepast is. Ze kan dan weer lopen, maar zonder aanpassingen zou ze het moeilijk hebben! Ze zal nooit meer alles kunnen, maar wel weer een normaal leven kunnen leiden! Nou, proficiat! En ik kijk er echt naar uit om jullie buren te zijn!’

‘Wij ook!’

Julia zegt dan: ‘We zullen eens opschieten! Liliane en Nana zullen wel denken, waarom we zo lang nodig hebben!’

Ze lopen dan terug naar de woonkamer, waar Julia langs haar moeder gaat zitten. Liliane zit langs haar. ‘Wat hadden jullie lang nodig?’

‘Ach, je weet hoe dat gaat! Dana en ik kunnen goed met elkaar opschieten en we raakten aan de praat. Ze vroeg me, of ik een vriendin voor haar wilde zijn. Ze is al haar vrienden kwijt geraakt, toen ze ervoor uitkwam, dat ze op Nadika viel.’

Liliane knikt. ‘Dat is helaas wel waar! Nadika heeft er ook een aantal verloren, maar ze heeft er ten minste nog enkele. Maar met de meeste kan Dana dan weer niet opschieten. Dat is aardig van je, als je dat voor haar wilt doen?’

‘Ach ja, Dana is best aardig en ik ken hier verder ook nog niet erg veel mensen. En als ik hier kom wonen, is het toch wel handig, als ik al een paar mensen ken. Bovendien woont ze straks twee huizen verder! Het is toch leuk om dan even bij elkaar binnen te kunnen vallen en bijkletsen?’

Liliane en Linda knikken. Dan zegt Julia: ‘Ik was aan het denken net in de keuken. Overmorgen is Christopher jarig en ik heb hem nog helemaal niets kunnen kopen. Maar met wat hulp zou ik hem wel iets kunnen klaarmaken, wat een specialiteit bij ons is. En mijn moeder kan me daar heel goed mee helpen! Ze heeft altijd gezegd, dat ze me het zou leren…’

Linda lacht. ‘Dat is waar, maar ik weet niet, of het van Liliane mag en of ze alles in huis heeft!’

Liliane lacht. ‘Je hebt hier de kelder nog niet gezien! De keuken is echt mijn domein! Wat willen jullie klaarmaken?’

Linda antwoordt: ‘Ik denk, dat Julia doelt op een Limburgse vlaai. Ik kom oorspronkelijk uit die streek en mijn moeder heeft het me geleerd. Het is een zoet gebak met vruchten, en onze streek staat er echt bekend om!’

‘Mag ik het ook leren?’

‘Natuurlijk! Het is echt geen geheim, hoor! Maar misschien kunnen we ook recepten uitwisselen? Ik vond die stoofpot zo lekker! Ik weet, dat het met rendier gemaakt is, maar ik denk, dat het met hertenvlees ook zou gaan. En dat kan ik wel bij de poelier krijgen!’

‘Ach, we geven je graag wat rendiervlees mee, als je wilt, hoor! Of we sturen het je op! Geen enkel probleem!’

‘Dat is wel overdreven! Maar ik heb een heel kookboek met recepten.’

Al snel zitten ze in een discussie over allerlei recepten. Kees zucht. ‘Het zal ook weer eens niet, ze hebben het over recepten! Ik zou hier nu in mijn nakie kunnen staan en het valt ze niet eens op!’

Pauli lacht. ‘Breng ons maar niet op ideeën!’

Christopher zegt dan: ‘Hebben jullie dan er wat op tegen, dat ze lekker koken? Ik vind het zelf ook prettig om te doen! Het enige, wat me tegenstond, was dat ik voor mezelf moest koken. Daar is geen aardigheid aan!’

‘Dus je wilt zeggen, dat jij straks ook voor Julia gaat koken?’

‘Ja, waarom niet? We leven niet meer in de jaren vijftig, hoor! Tegenwoordig kan een vrouw net zo goed, wat een man kan en ook omgekeerd! Er is geen schande om als man te kunnen koken! Bovendien zal Julia ook wel eens tot laat moeten werken, soms ik, en ik hoop, dat we vaak gewoon samen kunnen koken! Lekker eten verbindt mensen met elkaar!’

Pauli lacht. ‘Ik kan wel mijn eigen potje klaarmaken, maar niet die geweldige gerechten, die Nana en Liliane klaarmaken! Het enige, wat Nana aan mij vraagt, is of ik weer gerookte forel of zalm ga klaarmaken.’

‘Was dat die zalm, die we gisteren hadden? Oh, die is toch zo lekker!’

‘Ja, en zelf gevangen! Liever had ik hem vers gehad, maar rond deze tijd kun je alleen maar kweekzalm krijgen. Nou ja, dat zal voor de meeste mensen goed zijn, maar niet voor hier! Dan pak ik er liever wat uit de diepvriezer!’

Kees vraagt dan: ‘Kun je hier dan een beetje zalm vangen?’

‘Als je de goede plekken weet, dan wel. Ik wil je in de zomer wel een keer meenemen vissen. Lekker even met de mannen eruit!’

Oataren lacht. ‘Je wilt zeker weer ruzie met Nana? Je weet toch, dat ze graag mee wil? En Liliane ook!’

Kees vraagt dan: ‘Vissen zij dan ook?’

‘O ja, dat is hier vrij normaal! Maar we zouden deze week ook naar de blokhut kunnen gaan? Eigenlijk is die van Christopher en Nadika, maar wij gebruiken die ook wel. Maar de laatste tijd gebruikt Christopher die nu veel.’

Oataren lacht. ‘Nu waarschijnlijk minder, ik denk, dat hij een nieuwe hobby heeft!’

Pauli lacht. ‘Maar niets zal hem er van weerhouden zijn titel te prolongeren! Christopher is al drie jaar op rij de Oudjaar Kampioen! Hij vangt altijd de grootste vissen!’

Oataren gromt. ‘En hij kan het beter dan zijn oude heer! Ik kan naast hem zitten en ik vang kleine visjes, en mijnheer trekt de ene grote vis na de andere eruit!’

Christopher lacht. ‘Had je maar beter moeten opletten, toen Pauli het je leerde!’

Pauli lacht. ‘En intussen heeft de leerling zijn meester overtroffen!’

‘Je vangt nog steeds grote vissen, grootvader!’

‘Ja, maar ik begin te merken, dat de feeling wat verlies. Je wordt ouder, je reactievermogen neemt iets af. En dan mis je juist die subtiele aanbeetjes, die de grote vissen doen!’

Christopher zegt lachend: ‘Sst! Verklap nou niet alles!’

Er wordt dan gelachen. Dan vraagt Pauli: ‘Wat gaan jullie morgen doen?’

‘Ik weet het nog niet. Er ligt te veel sneeuw om te gaan wandelen, maar het is te mooi weer om niets te doen!’

‘Waarom neem je Julia niet mee uit sleeën? Span een paar rendieren voor de slee en laat haar dan de omgeving zien!’

‘O! Dat is een goed idee! Wacht, ik ga het haar meteen voorstellen!’

Christopher staat op en loopt naar de dames toe.

‘Julia, mijn vader had voor morgen een heel goed idee! Wat dacht je ervan, als we morgen met de rendierslee op pad gingen?’

Julia kijkt verrast. ‘Echt? Met een rendierslee? Met echte rendieren?’

Christopher lacht. ‘Ja, met echte rendieren. Mijn vader heeft hier aantal rendieren, die getraind zijn voor de slee.’

En dan zegt hij met een grote glimlach: ‘En nee, dat zijn niet de negen rendieren, waar jij nu aan denkt!’

Julia lacht. Die vraag had haar op haar lippen gelegen. ‘Is dat een grote slee, of wat moet ik me daarbij voorstellen?’

Christopher ziet ook Linda kijken. Eigenlijk had hij gehoopt alleen met Julia weg te gaan, maar hij begrijpt meteen, dat dit ook een unieke ervaring voor zijn toekomstige schoonouders zou zijn.

‘We kunnen met vier personen in de slee. Als je wilt, kunnen je ouders ook mee!’

Linda roept meteen blij: ‘Echt? Dat lijkt me zo gaaf!’

Ze roept meteen naar haar man: ‘Kees, we gaan morgen met de rendierslee rijden!’

Maar dan zegt ze beteuterd: ‘Maar dan kunnen we dat in de keuken niet doen!’

Liliane lacht. ‘Christopher zal de hele morgen bezig zijn met de slee voor te bereiden, dus we hebben nog wel wat tijd! En die tocht met de rendierslee moet je zeker doen! Ik zal Oataren vragen of hij de rendieren opgetuigd wil laten, want ik heb ook nog wel zin om deze week nog eens met de slee te rijden!’

Julia is helemaal blij. ‘Wat een super idee, Christopher!’

Ze geeft hem een zoen, als hij naast haar gaat zitten en een arm om haar heen slaat.

‘Wat waren jullie dan van plan?’

Julia twijfelt een moment, maar ze zegt dan: ‘Eigenlijk wilde ik dat nog even geheim houden. Dat is iets voor je verjaardag!’

‘O ja, prima! Ik houd wel van verrassingen!’

Liliane lacht hard. ‘Let maar op, Julia! Mijnheer houdt wel van verrassingen, maar zal er alles aan doen om erachter te komen, wat het is!’

‘Dan is mijnheer lekker aan het verkeerde adres…’

Liliane zegt dan: ‘Wist je trouwens, dat Christopher best goed kan koken? Hij heeft me vroeger vaak geholpen met koken. En hij doet het graag!’

Julia kijkt blij verrast. ‘Dus ik ben niet de enige, die in de keuken hoeft te staan?’

Christopher glimlacht. ‘Dat was ook niet mijn intentie. Het zal wel een andere keuken zijn, dan jij gewend bent. En daar ben ik dan weer nieuwsgierig naar. Ik kijk er naar uit om de komende tijd veel van je te leren.’

‘Als je maar weet, dat ik gezond kook. Veel verse groenten, niet vet. Ik moet immers nog wel een beetje op mijn lijn letten! Of denk je, dat mijn lichaam vanzelf komt?’

Christopher lacht. ‘En dat van mij dan? Nou ja, soms mag het gewoon ook wel een keer lekker zijn. Alleen maar gezond gaat tegenstaan.’

‘Daar hoor je me ook niets van zeggen. Het leven moet wel leuk blijven!’

‘O ja! Wat ik je nog vragen wou: Heb je deze week eens zin om samen met mijn vrienden te gaan vissen? Ik zou graag hebben, dat je ze leert kennen en rond deze tijd van het jaar vissen ze veel op het meer.’

‘Daar wou je me toch al naar toenemen? Lijkt me leuk! Moet ik dan ook leren vissen?’

Christopher knikt. ‘Vissen wordt hier door iedereen heel serieus genomen. Iedereen doet het. En ik moet nog wel wat oefenen voor oudjaar. Ik heb een titel te prolongeren!’

Liliane knikt. ‘Ja, Christopher is al jaren op een rij kampioen! De beste visser van de familie! Oataren kan het niet zo goed, maar Pauli is een stuk beter! Maar zelf doe ik het ook graag!’

‘Is dat dan niet vies, die slijmerige vissen?’

‘Ach, dat went snel. Een handdoek om je handen aan af te vegen, en het is al weg! Het is ook best spannend. Wachten op de aanbeet, en dan aanslaan! En dan heb je de vis nog niet, en je moet super voorzichtig zijn om je lijn niet te beschadigen aan het ijs! En zo heel erg lang duurt zo’n wedstrijd ook weer niet, en het is best gezellig! Overal staan tentjes, kachels op het ijs om je op te warmen. Stoelen, en gezellig met elkaar praten. Want het is niet alleen vissen! Het is ook een sociale aangelegenheid! En dan vooral na afloop, want tijdens de wedstrijd wordt er niet veel gepraat! Een heel goede gelegenheid om iedereen te leren kennen.’

‘Dan moest Christopher het me maar eens leren. Alleen kijk ik niet zo uit om die vissen vast te pakken. Maar daar kan ik me wel overheen zetten, denk ik. Maar wat doen jullie dan met al die vissen? Kunnen die terug het water in?’

‘Nee, die kunnen helaas niet terug, maar wij nemen alleen een paar vissen mee. Als we veel hebben, geven we alles af. Ook hier zijn minder bedeelden, die om een of andere reden geen werk hebben of niet kunnen werken. Of om wat voor reden dan ook het financieel minder breed hebben. Die kunnen zich bij de wedstrijdleiding melden voor een mooie portie vis. Van die kleine vissen maken ze meestal viskoekjes. Zo heeft het evenement ook nog een goed doel.’

‘Het zou zonde zijn, als die vis dan niet gebruikt zou worden. Dat vind ik wel kunnen.’

De avond wordt dan besloten met spelletjes, verhalen en gewoon gezellig samenzijn.

De volgende morgen zijn Oataren, Pauli en Christopher druk bezig de rendieren hun tuigjes aan te doen, en de rendieren goed te borstelen, terwijl Kees toekijkt en met kleine dingen helpt, zoals spullen aangeven. De dames zijn druk bezig in de keuken, waar ze een hoop gebak klaarmaken voor de verjaardag van Christopher. Liliane heeft al gezegd, dat er veel bezoek zal komen, dus de oven maakt overuren. Gelukkig heeft Liliane een grote keuken en ook een grote oven, en daar komen de heerlijkste geuren vanaf, die de mannen op hun beurt hongerig maken.

Als ze een poging wagen om de keuken in te komen, worden ze vakkundig de deur gewezen door Liliane en Nana, die als ware wachters hun territorium verdedigen. Ze kennen hun mannen goed genoeg, dat ze in staat zijn een groot deel meteen op te eten.

Ze zijn al vroeg begonnen en zijn daarom al zo goed als klaar, als het tijd is voor het middageten. De hele keuken staat vol met schalen met gebak. En Liliane en Nana zijn nog niet klaar, ze willen die middag nog verse broden bakken, maar dat doen ze wel, als Julia en Linda met de slee weg zijn. Als Julia en Linda even weg zijn om naar de rendierslee te kijken, zegt Nana tegen Liliane: ‘Christopher heeft het maar getroffen met Julia! Nu ik haar beter leer kennen, is ze echt een leuk en spontaan ding! En ook haar moeder Linda is lekker om mee te praten.’

‘Ja, helemaal eens! We hadden het ook slechter kunnen treffen. En dat gebak van hun ziet er ook lekker uit! Alleen kan ik me nog geen voorstelling maken, hoe dat smaakt met die pudding en dikke kruimels. Ruikt wel lekker! Hoe noemde Linda die ook alweer?’

‘Ik geloof kruimelvlaai. Ik heb wat van die kruimels geprobeerd. Is best lekker, maar ook veel boter, zeg! Maar dat met die kersen lijkt me juist lekker! Dat zal me wel wat geven op de verjaardag van Christopher! Ze zullen niet weten, wat ze zien! Opeens een nieuwe vriendin voor Christopher, dat zal me de nodige roddels geven!’

‘Ze hebben zich al laten zien in Rovaniemi. Dus ik denk, dat er al een heel aantal op de hoogte zijn. Ik ben benieuwd, hoeveel dat er opgelucht zijn, dat Christine uit beeld is verdwenen?’

‘Anders ik wel. Ik vond haar maar een vreemd mens. Die zag, volgens mij, alleen maar geld. Ik denk niet, dat ze echt van Christopher hield. En daarbij had ze niet eens in haar mars, wat er nodig is om langs Christopher te staan.

Dat is wel wat anders bij Julia. Die meid heeft het helemaal! Wat ik hoorde van Oataren, staat ze haar mannetje wel op zakelijk gebied. Dat is precies, wat ze straks nodig zal hebben. En daarover gesproken, Pauli denkt er serieus over na om binnen enkele jaren te stoppen.’

‘Zo’n vermoeden hadden we al, Nana. Waarom denk je, dat Oataren zijn baard al liet staan?’

‘We hebben al subtiele hints gegeven, dat het onderhand genoeg was… Maar wanneer vertellen we het Julia?’

‘Ik begrijp, wat je bedoelt. Niet als haar ouders hier zijn.’

‘Dat spreekt voor zich! Onze ouders weten er toch ook niets van, al heb ik een vermoeden, dat ze het weten.’

Liliane knikt. ‘Het gaan interessante tijden worden, Nana! Zeker nu er opvolging geregeld is voor Oataren. Christopher heeft eindelijk zijn test doorstaan! En meteen met een leuke vrouw aan zijn zijde. Ik ben blij voor hem!’

Ze moeten dan weer stil zijn, want Julia en Linda komen terug naar binnen.

‘Brr, koud! Maar wat is die slee mooi!’

Nana knikt. ‘Die slee is al even oud, hoor! Pauli heeft me ooit gezegd, dat hij zich nog kan herinneren, dat zijn opa die slee nog heeft gemaakt. Maar met hout werken, dat doen ze hier allemaal wel graag. Oataren maakt graag in zijn spaarzame vrije tijd sleeën voor de jeugd. Ik denk, dat iedere familie hier in Rovaniemi wel een slee van zijn hand heeft. Je herkent ze meteen, mooie houten sleeën met gekrulde glijders.

‘Die zag ik in de schuur staan. Maakt Oataren die?’

Nana knikt. ‘Daar is hij goed in. Christopher is dan weer goed met houtsnijwerk. Hij komt hier vaak om mooie beeldjes te maken. Of ook gewoon om gebruiksvoorwerpen te maken. Die pollepels heeft hij ook gemaakt. En die houten schalen. En tegenwoordig maakt hij ook de versieringen op de sledes. Dat is wel een beetje zijn kenmerk, alles wat hij maakt, moet mooi en functioneel zijn.’

‘Daar is toch niets mis mee? Ik vraag me wel af, hoe hij dit hartje dan zo snel kon maken?’

‘Dat hartje heeft hij al jaren klaar. Het is echt prachtig en gedetailleerd! Daar heeft hij dagenlang op gezeten om al die kleine details eruit te snijden. En hij heeft ook nog plaats overgelaten voor jullie namen.’

En een beetje grimmig zegt Nana dan: ‘Daar had nooit Christine op gepast! Julia staat er ook gewoon perfect op!’

Linda zegt daarop: ‘Ik heb zo de indruk, dat jullie die Christine niet zo mochten?’

‘Understatement. Ik vond haar werkelijk een vreselijk mens! Ze begrijpt echt niet, waar het in deze familie werkelijk om gaat. Ze zag alleen geld, omdat we een rijke familie zijn. Maar dat je daar ook hard voor moet werken, dat is haar helemaal ontgaan. Nee, we mochten haar werkelijk niet! En als ik dan naar Julia kijk, dan is het echt een hemelsbreed verschil.’

Linda kijkt glimlachend naar haar dochter, die wat bloost.

‘Julia is echt mijn trots. Al heeft ze iedereen het laatste jaar wel wat verwaarloosd. Dat kwam door haar werk, ze probeerde promotie te maken. Dat kan ik dan nog wel begrijpen, maar om dan ook maar alles te verwaarlozen?’

Julia protesteert dan: ‘Mam, als ik even kon, bleef ik helpen in mijn pauze bij de voedselbank!’

‘Voedselbank? Wat is dat dan?’, vraagt Nana.

‘O, dat is voor mensen, die hun boodschappen anders niet kunnen betalen. Bedrijven doneren daar hun overgebleven voedsel. Voedsel dat bijna over datum is, maar nog wel houdbaar. Op die manier wordt het niet verspild, en heeft het een goede bestemming. Ik hield daar altijd mee, zo vaak ik kon. Ze konden altijd wel wat hulp gebruiken.’

‘Dat is een mooi initiatief! Laat maar weer zien, dat jij beter bij deze familie past, dan Christine! En dat is ook meteen de laatste keer, dat ik over dat mens wil praten!’

Liliane knikt. ‘Helemaal mee eens! Hoe vonden jullie de slee?’

‘Mooi! En allemaal die rendieren in hun tuigjes en belletjes!’, zegt Julia met enthousiasme.

Na het middageten is de slee klaar en ingepakt met warme kleren en met een warm deken op hun benen vertrekken ze met de slee, nagekeken en uitgewuifd door Liliane, Nana, Oataren en Pauli.

Julia geniet met volle teugen. De belletjes aan de tuigjes zorgen voor een echt kerstgevoel, en ze zit trots naast Christopher en voelt zich bevoorrecht hier nu naast hem te zitten in deze prachtige slee. Onderweg komen ze heel wat mensen tegen, die ook de hele tijd hen groeten. Julia groet hen terug, maar zou willen dat ze met hen kon praten. Maar dan zet Christopher koers richting het meer, waar het een drukte van belang is. Een groot gedeelte is vrijgemaakt om te kunnen schaatsen, verderop staan tentjes, waar een hoop vissers zitten.

Christopher rijdt om de schaatsers heen, richting de tentjes. Julia vraagt hem: ‘Kan dat geen kwaad met deze zware slee op het ijs?’

Christopher wijst wat verderop, waar wat zware terreinwagens op het ijs staan. ‘Die wagens zijn nog veel zwaarder! Het ijs is hier bijna tachtig centimeter dik.’

‘Maar toen we bij de blokhut waren, zei je, dat het gevaarlijk kon zijn?’

‘Ja, dat is ook zo! Niet overal is het ijs net zo dik. Er worden ook soms wakken gemaakt voor de vogels, maar ook om te gaan ijszwemmen. En als het dan zo gesneeuwd heeft en hard gewaaid, zie je die wakken niet. En je kunt gewoon niet allemaal op je GPS hebben. Maar hier vooraan op het meer worden die wakken nooit gemaakt, alleen achterop het meer, waar minder mensen komen. En daar staat mijn blokhut. En dan waren er nog de sneeuwhopen. Je hebt zelf gezien, dat het geen pretje was om daar doorheen te gaan.’

Julia knikt, nu met wat meer begrip. ‘Dus daarom was je vader zo boos op je?’

‘Heeft hij dat dan gezegd?’

‘Nee, maar hij keek niet heel erg blij, toen je met hem binnenkwam!’

‘Ja, hij was behoorlijk boos! Hij had ook wel gelijk, het was niet erg verantwoordelijk van me.’

Ze komen dan aan bij de tentjes en Christopher herkent wat van zijn vrienden. Hij stopt er en stapt af. Dan helpt hij Julia ook van de slee af. Hij vraagt keurig aan Linda en Kees, of ze er ook uit willen, maar die vinden het wel prima zo. Bovendien gunnen ze hun dochter ook even wat, zo kan ze al een beetje kennis maken met de vrienden van Christopher. Ze kijken toe, hoe hun dochter charmant de vrienden van Christopher inpakt met haar glimlach. Dan komen ze weer terug naar de slee.

Julia zegt dan enthousiast tegen haar ouders: ‘Overmorgen gaan ze me vissen leren! En ze vissen met zo’n grappige kleine hengeltjes! Al kijk ik er nog niet zo naar uit om die vissen van de haak te doen. Maar het lijkt me wel leuk om te doen. Het is toch niet zo saai, als ik dacht.’

Ze rijden dan verder over het meer, dan via een weg van het meer af, en dan met een mooie omweg terug naar huis. Julia en Kees helpen dan Christopher mee om de rendieren uit te spannen. Het valt Kees op, dat de rendieren veel kalmer zijn bij Julia, dan als hij ze vasthoudt. Alsof ze een kalmerende werking heeft op de rendieren. Als ze dan weer binnen komen, warmen ze zich op bij de kachel en Liliane verrast ze met warme chocolademelk. Julia is vol over haar rit met de rendierslee en vertelt vol enthousiasme. De rest glimlacht, ze weten, hoe indrukwekkend het voor de eerste keer kan zijn.

Julia lijkt net een klein meisje, zo opgewonden vertelt ze. Maar als ze bijna uitverteld is, kijkt ze opeens beteuterd.

‘Oh, nu hebben we niet eens Jingle Bells gezongen!’

Ze kijkt zo beteuterd, dat iedereen moet lachen.

Linda zegt: ‘Julia, wat kun je af en toe net als een klein meisje zijn!’

‘Ach wat! Het is toch schattig, dat ze zo enthousiast kan zijn!’

‘Ze is achtentwintig… Al zie ik haar liever zo, dan als ze boos is. Dan kan ze zo enorm zuur kijken, dat je bijna moet lachen. En dan wordt ze alleen nog maar bozer. Want ze kan helemaal niet boos kijken.’

En juist daardoor kijkt Julia wat zuur, omdat haar moeder haar wat in verlegenheid brengt. Liliane ziet haar gezicht en schiet spontaan in de lach. ‘Ik zie, wat je bedoelt!’

‘Wat zijn we weer grappig!’

Maar Julia heeft al snel door, dat ze het beter kan opgeven. Maar niet veel later krijgt Christopher telefoon, dat zijn pakken gearriveerd zijn. Hij zegt ze meteen op te komen halen, en excuseert zich even. De overdracht is snel geregeld. Zijn vriend blij met een goedkope vakantie en Christopher blij met de pakken.

En daarmee komt hij terug naar huis. Hij ziet in de bijkeuken nog wat inpakpapier liggen en kan de verleiding niet weerstaan om ze in te pakken. En daarmee komt hij dan de woonkamer binnen.

‘Zo, de kerstman had nog wat cadeaus vergeten! Ze lagen nog in de bijkeuken!’

Pauli lacht. ‘Grapjas! Die heb je net nog gehaald!’

‘Ik weet van niets! Ik kom net binnen en ze lagen daar! Er staan trouwens wel namen op. Deze is voor jou, grootvader en deze voor vader!’

De twee kijken verbaasd. ‘Wat heb je ons nu weer gekocht?’

Julia zegt lachend: ‘Jullie geloven ook niet meer zo hard in de kerstman…’

Nu zijn het Oataren en Pauli, die een zuur gezicht trekken… Vrijwel gelijktijdig hebben ze de cadeaus uitgepakt,

‘Wat is dit nou? Een paashaaspak? Wat is dat weer voor onzin!’

Julia zegt dan met een stalen gezicht: ‘Jullie straf om zo met onze levens te spelen! Die gaan jullie morgen aantrekken, wee je gebeente, als je het niet doet!’

Nana en Liliane kijken hun mannen aan. ‘En dit vinden we geen grapje, jongens! Die straf hebben jullie jezelf verdiend! En als je denkt, dat je het niet wilt doen, ik denk dat de paardenstal wel warm genoeg is! En daarnaast vind ik dus ook, om het een zeer goede les te zijn, dat jullie de komende tien Pasen eieren verstoppen voor de jeugd in Rovaniemi, in dit pak!’

‘Maar…’

‘Niks maar! Deze keer zijn jullie te ver gegaan met jullie grappen! Dit komt er nou van, als je zoiets uitspookt! En wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten!’

Pauli pakt het sportief op. ‘Oataren, laten we het maar doen! Ik heb niet echt zin om op stal te moeten gaan slapen! Ik ken Nana goed genoeg, dat ze het zou doen! Maar morgen ook de hele dag?’

‘Ja, de hele dag!’

‘Dat is toch veel te warm? Kijk, dat met Pasen, dat vind ik nog wel oké. Ik heb een ander voorstel. We trekken dat pak aan, maar dan op oudjaar, tijdens de viswedstrijd. En als ze ons vragen, waarom we het aan hebben, vertellen we eerlijk, dat het een straf is. Hoe vinden jullie dat?’

Liliane kijkt Julia en Christopher aan. ‘Jullie moeten het zeggen, jullie zijn degene, die de straf uitdelen!’

Julia zegt dan tegen Christopher: ‘Ik ben het wel met ze eens, dat ze het veel te heet krijgen in die pakken. En zeg nou zelf, wat zal er gelachen worden tijdens die viswedstrijd?’

‘Ja, ik denk het ook wel. Oké, morgen niet, maar dan wel met de viswedstrijd. En dan vanaf ’s morgens tot ’s avonds!’

‘Oké, dan aanvaarden we onze straf! Lieve help! Moeten we ook nog met Pasen dat nepbeest spelen! Zo gaat snel de lol er vanaf!’

Maar sportief als ze zijn, trekken ze het pak wel even aan, en er worden foto’s gemaakt en flink gelachen.

Die avond gaat iedereen vroeg naar bed, omdat het morgen feest is, en daar wil iedereen fit voor zijn. Maar Julia kan amper slapen. Ze mist Christopher zo en dan krijgt ze een ondeugend idee. Ze hoort dan onder de klok middernacht slaan. Dat betekent, dat Christopher jarig is. Hij is nu negenentwintig en ze vindt, dat hij dan wel een vroeg verjaardagscadeau mag hebben.

Voorzichtig sluipt ze in haar pyjama haar kamer uit en loopt dan zonder kloppen zijn kamer op. Christopher slaapt, maar wordt wakker, als ze op zijn bed kruipt.

‘Proficiat, Christopher!’

‘Julia! Wat doe jij hier?’

‘Ik kom je je verjaardagscadeautje brengen! Mij!’

Christopher glimlacht. ‘Ik mis het cadeaupapier!’

‘Ik heb toch een pyjama aan…’

Ze bijt op haar lip en kijkt hem geil aan. Christopher schudt glimlachend zijn hoofd. ‘Volgens mij vind jij dit cadeautje minstens zo leuk, dan ik!’

‘Nou ja, wat is er mis mee, als een cadeautje voor twee personen plezierig is?’

Christopher lacht. ‘Helemaal niets!’

Hij trekt haar pyjama uit en komt tot de ontdekking, dat ze er helemaal niets onder aan heeft.

‘Hmm, mijn meisje is een beetje geil?’

‘Heerlijk als je me mijn meisje noemt! En ja, ik ben geil! Daarom wil ik me ook aan je geven!’

Christopher zucht eens diep. ‘God, wat ben je mooi!’

En dan geeft hij de Pyjama terug aan Julia. Ze kijkt hem verbaasd aan.

‘Wil je me niet?’

‘Dat is niet het punt, Julia. Als mijn ouders nu wisten, dat je hier was, dan zouden ze ons allebei het huis uitgooien. Of ik nu jarig ben of niet. Maar ik vind het mooi en fijn van je, dat je me jezelf wilde geven! En ze slapen hiernaast…’

‘Ow…’

Christopher moet bijna lachen om haar teleurgestelde gezicht. ‘Wat dacht je ervan, als we morgen in alle vroegte nog even naar ons nieuwe huis zouden gaan?’

Het gezicht van Julia klaart wat op. ‘Oké, maar op zijn minst wel een zoen!’

Dat geeft Christopher haar nog wel, en steels pakt hij haar borsten nog even vast en stuurt haar dan weer terug naar haar kamer. Ze twijfelt nog een beetje, maar na een laatste zoen gaat ze toch terug.

Ze slaapt dan toch in en wordt de volgende morgen al vroeg gewekt met een zoen door Christopher.

‘Ga je mee?’

Ze rekt zich uit en trekt Christopher nog een keer naar zich toe voor een zoen.

‘Proficiat, liefste!’

Dan staat ze op, pakt snel haar koffer in, want dat had Christopher haar ook gevraagd. Hij heeft zelf ook zijn weekendtas bij. Stilletjes verlaten ze het huis en stappen in de auto van Christopher en rijden dan naar hun nieuwe huis.

Eenmaal binnen geven ze elkaar een lange zoen.

‘Oh, ik heb echt zin om hier te gaan wonen!’

Christopher knikt. ‘Anders ik wel!’

Hij verrast Julia, door haar op te pakken. Ze gilt en giert het dan uit, als hij haar naar de slaapkamer draagt. Ze klemt zich aan hem vast en kust hem, terwijl hij haar draagt. Ze weten allebei, wat er gaat gebeuren. En ze willen het allebei net zo graag. Als Christopher op het bed legt, kijkt ze hem aan.

‘Vandaag mag je alles met me doen, zoals jij het wil, Christopher! Zolang het maar geen SM is, vind ik alles prima!’

‘Ik zou je nooit pijn kunnen doen, Julia! Maar er is wel iets, dan ik al zo lang eens wil proberen!’

‘Wat dan?’

Christopher zegt niets, maar begint dan haar kleren uit te trekken. Julia werkt gewillig mee en probeert bij Christopher ook wat kleren uit te trekken. Christopher kan er wel om lachen.

‘Ongeduldig meisje!’

Lachend zegt Julia: ‘Oei, kom ik nu op de Naughty List te staan?’

Christopher kijkt Julia lachend aan. ‘Daar sta je al een tijdje op!’

‘Voor wat dan?’

‘Voor het verleiden van een onschuldige man!’

‘En jij dan? Je was anders ook heel erg schuldig aan het verleiden van een onschuldig meisje! Zo word je nooit Kerstman!’

Christopher lacht. ‘We zijn allebei slecht!’

Julia lacht met hem mee en kijkt hem dan serieus aan. ‘Maar ik meen het, Christopher! Dat kerstgedoe van jullie is niet echt een grapje. Dit is echt, of heb ik het mis?’

‘Oei, als ik dat moet verklappen, dan heeft het wel gevolgen!’

‘Wat voor gevolgen?’

‘Dan moet je met me trouwen, of je wilt of niet!’

‘En als ik ja zeg?’

‘Dan word je de nieuwe Miss Klaus.’

Julia glimlacht. ‘Dus ik had dus toch gelijk?’

Christopher knikt. ‘Maar nu moet je wel met me trouwen, Julia!’

‘Ik had nooit nee gezegd, Christopher. Mijn antwoord zou altijd ja zijn geweest en dat is het nog steeds!’

Christophers glimlach kon niet groter zijn. ‘Daar hoopte ik al op! Maar hoe wist je het?’

‘Rudolph…’

Christopher kijkt verbaasd. ‘Dat begrijp ik even niet!’

‘Zijn neus. Toen hij de eerste keer zo zich aan me opdrong, gloeide zijn neus rood. En toen wist ik het. Wat jullie me ook vertellen zouden, ik wist de waarheid al…’

Christopher lacht hard. ‘Oh, als ik dat thuis vertel… Die liggen echt kreupel van het lachen! Maar je mag het je ouders niet vertellen, Julia!’

‘Hey, ik ben nu een Klaus! Ik heb de ring om het te bewijzen! Want dit is ook niet zomaar een ring?’

Christopher knikt. Wil je weten, hoe speciaal die ring is?’

Julia knikt. ‘Kus mijn ring, en laat me jouw ring kussen. Dat verzegelt de band en zal je de echte magie ervaren!’

Julia biedt dan haar ring aan en kust dan de ring aan de hand van Christopher. Christopher doet hetzelfde bij haar.

Ze wacht even, maar er gebeurt niets.

‘Werkt het al?’

‘Nee, het heeft wat tijd nodig!’

‘Ah!’

Maar er gaan vijf minuten voorbij en dan proest Christopher het uit van het lachen. Julia weet meteen, dat ze door Christopher voor de gek is gehouden.

‘Oh, ik had het kunnen weten!’

Christopher lacht. ‘Je had je gezicht eens moeten zien, Julia! Er is niet zoiets als magie!’

‘Dus je hebt me helemaal voor de gek gehouden?’

‘Nee, maar niet helemaal! Ja, we zijn de echte Kerstmannen, want dit is namelijk een ambt, dat je niet alleen kunt doen! Maar we zijn niet de enigen! Met ons zijn er nog vele duizenden Kerstmannen op de wereld. Mensen, die zich geroepen voelen om iets voor anderen te doen. Daar zijn we de overkoepelende organisatie achter. Maar dat is pas hard gegaan in het begin van deze eeuw. De opa van mijn opa en de vader van mijn opa hebben het pas echt groot gemaakt.

Dat ging harder, toen we Coca Cola overnamen, maar ook al voor die tijd waren we actief in meerdere landen. In eerste instantie als charity, het weggeven van cadeaus aan minder bedeelden, maar dat groeide al snel veel groter uit. En toen de kerstman een gezicht werd gegeven, was pas echt het hek van de dam. Mijn familie besefte meteen, dat ze moesten opschalen. Ze richtten wat bedrijven op, die weer andere bedrijven opkochten, hoofdzakelijk speelgoedfabrikanten, of in ieder geval grootaandeelhouders werden, omdat mijn familie de mythe achter het verhaal in stand wilde houden.’

‘Maar hoe zit dat dan met Rudolph? Ik zag toch echt zijn neus opgloeien!’

‘Dat leek maar zo, Julia. Op dat moment scheen de zon en Rudolph heeft gewoon een best rode neus. Daarom hebben we hem ook Rudolph genoemd. Het is de enige in die kleine kudde, die van onze familie komt. We staan erom bekend, dat onze rendieren nogal rossig zijn, vandaar ook de rode neus. Het beheer van de rendieren wordt gedaan door de familie van de zus van mijn vader. Zo rond deze tijd hebben die het druk met de rendieren naar de juiste valleien te brengen, waar ze veilig zijn voor roofdieren en genoeg voedsel vinden.

Dat is nogal lastig tegenwoordig, wat weer de reden is, dat we nu ook grote delen land opkopen, om te voorkomen, dat er bossen gekapt worden. Want zonder de bossen kan het rendiermos niet groeien. En zonder rendiermos kunnen de rendieren niet overleven. Maar met nieuwjaar komen ze wel nog op bezoek. Dat is een beetje de traditie.’

‘Dus je hebt ook nog een tante? Dat heeft niemand me verteld?’

‘Je zal ze nog wel meer ontmoeten, later dit jaar. Straks als de sneeuw weer begint te smelten, hebben ze het minder druk. Dan kunnen de rendieren weer op eigen kracht hun voedsel vinden. Dan hoeven ze alleen nog maar om de zoveel tijd te kijken, waar de kuddes zijn en of het goed met ze gaat.

‘Maar die neus leek echt te gloeien!’

‘Ik zal het je binnenkort laten zien, Julia. Als de zon op zijn neus schijnt, dan is het inderdaad net zo, alsof hij op gloeit. Daar is niets magisch aan. Maar Rudolph is wel heel erg goed in het bespeuren van een goed karakter. Hij voelde zich meteen tot je aangetrokken, net als ik overigens…’

‘Slijmbal!’

Maar ze verweert zich niet als hij haar een kus geeft. Al snel groeit de kus uit tot een intensere kus en laten ze hun handen over hun lichamen glijden en de resterende kledingstukken worden uitgetrokken. De behoefte om hun naakte lichamen tegen elkaar te voelen is groot. Het verlangen om nog intiemer met elkaar te zijn is nog groter. Julia rukt zich los uit hun zoen.

‘Neuk me, Christopher! Ik wil je in me voelen! Ik heb je zo nodig!’

Ze heeft zijn reeds stijve pik al tegen haar billen gevoeld en is daar behoorlijk geil van geworden. Christopher twijfelt dan ook geen moment en gaat op haar liggen en bijna als vanzelf glijdt zijn pik in haar hete gleuf. ‘Oh, ja! Dieper, Christopher! Dieper! Neuk me met die lekkere candystick van je! Geef alles wat je hebt!’

Christopher moet bijna lachen, maar voldoet maar wat graag aan haar verzoek. Dieper en harder neukt hij haar, maar hij voelt al snel, dat hij dit niet lang gaat volhouden. Hij wil stoppen, maar Julia zegt dan: ‘Niet stoppen! Ik ben er bijna! Ga door! Spuit me maar helemaal vol!’

Dat doet hij dan ook en na enkele stoten komt hij dan in haar klaar, en dat is net voldoende voor Julia om klaar te komen. Ze klemt haar lichaam helemaal vast aan de zijne.

Als ze weer wat op adem zegt ze: ‘Als dit altijd zo lekker is, dan ga ik nooit genoeg van je krijgen, Christopher!’

‘Ik zal mijn best doen! Dat belooft wel wat voor de toekomst!’

‘O ja… Zo heeft de winter toch wel zijn leuke bijeffecten…’

Christopher lacht. ‘Het is hier niet voor niets, dat veel mensen in september en oktober jarig zijn…’

Julia moet ook lachen. ‘Dus als wij ooit kinderen krijgen, dan is die in de winter gemaakt?’

‘Zeer waarschijnlijk wel. Ik ben op het einde van de winter gemaakt. En de winter is hier best wel lang…’

‘Hmm, dat zijn nog eens goede vooruitzichten!’

Christopher moet lachen. ‘Jij bent een heel geil meisje!’

Ze haalt haar schouders op. ‘Misschien. Maar ik vind het heerlijk om met je te vrijen! Je moet nog wel een hoop leren, maar dat komt wel goed! Ik zal je leren, hoe we nog meer van elkaar kunnen genieten! Dit was nog maar het begin!’

Christopher glimlacht. ‘Daar kijk ik al naar uit, Julia!’

‘Zullen we dan maar even gaan douchen? Straks gaan ze ons nog missen…’

‘Ja, dat lijkt me beter van wel.’

En met een brede grijns zegt Julia tegen Christopher: ‘En de douche moeten we ook nog uitproberen!’ Ze beweegt haar wenkbrauwen.

Christopher moet hard lachen. ‘Jij bent echt niet te redden! Maar waar wachten we nog op?’

Ze rennen bijna naar de badkamer en gaan onder de tweepersoons inloopdouche staan. Christopher laat zijn oog over het prachtige lichaam van Julia glijden. Hij kan zelf amper geloven, dat deze prachtige vrouw haar hart aan hem verslingerd heeft. Ze is in alle opzichten een echte vrouw, mooi, sierlijk, vrouwelijk.

Heel anders dan Christine. Hij heeft haar ook wel eens naakt gezien, een poging van haar om hem te verleiden. Ze was wel vrouwelijk, maar de verhoudingen van haar lichaam konden hem niet echt opwinden. Amper heupen, echt mager was ze zeker niet, en haar borsten waren best klein, vergeleken met Julia.

Niet dat Julia overdreven grote borsten heeft, maar de verhouding bij Julia klopt gewoon precies. En qua karakter past ze ook beter bij hem. Julia is echt de hoofdprijs, die hij gewonnen heeft.

Julia ziet Christopher naar hem kijken en maakt een sierlijke pirouette voor hem.

‘Bevalt het, wat je ziet?’

‘O ja! Je bent echt prachtig, Julia! Gewoon perfect!’

‘Echt? Ik vind mijn borsten eigenlijk wat te klein, en er zou ook nog wel iets van mijn brede heupen af moeten!’

‘Niet doen! Zo ben je werkelijk perfect! Je bent zo mooi, zo sexy en zo lief!’

Ze maakt een handkusje naar hem, en bekijkt op haar beurt Christopher. Ze houdt wel van een gespierde man, en Christopher is dat wel. Gespierd in zijn armen, borstkas en stevige benen. In zijn armen zou ze zich altijd veilig kunnen voelen. En zijn gereedschap tussen zijn benen is ook niet slecht. Niet de grootste, die ze ooit heeft gezien, maar zeker niet klein. Precies goed genoeg voor haar. Als ze hem nu nog kan leren, hoe hij haar nog beter kan verwennen, dan zou het helemaal perfect zijn! En Christopher lijkt daar wel voor open te staan. Ze glimlacht, als ze naar hem kijkt.

‘Moet ik ook een pirouette maken?’

‘Als dat zou kunnen?’

Als een danseres maakt Christopher dan een pirouette op zijn tenen. Julia moet hard lachen, maar geeft wel haar ogen de kost. Ze wordt alweer geil, als ze naar hem kijkt. Ze kan het niet laten om zichzelf een beetje te verwennen. En dat ziet Christopher ook.

‘Laat dat mij voor je doen, Julia! Leer me, hoe ik je kan laten klaarkomen!’

Ze trekt hem naar zich toe, en pakt zijn hand en brengt die tussen haar benen.

‘Voel mijn warmte, Christopher! Voel, hoe geil ik ben! Laat je vinger in mijn gleuf komen en zoek dan die geribbelde plekjes. Als je daarover wrijft, word ik helemaal gek! En voel je mijn knobbeltje daar? Dat is mijn klitje. Als je die dan ook nog bewerkt, zal ik echt gillend klaarkomen!’

Christopher is een snelle leerling. Het begin is wat onwennig, maar al snel heeft Christopher de slag te pakken en brengt hij Julia naar een nieuw hoogtepunt. Hij moet haar zelfs opvangen in zijn armen, omdat ze wat week in haar benen is geworden. Verliefd kijkt ze hem aan. ‘Het is, dat ze ons ook weer terug verwachten, anders waren we hier nog lang niet weg geweest!’

Als Julia weer wat van haar krachten in haar benen terug krijgt, geeft ze hem een lange zoen om hem te bedanken. Dan douchen ze zich nog vlug, waarbij Julia blij is, dat ze haar föhn heeft meegenomen. Ze droogt zich af, kleedt zich aan, doet haar haren en maakt zich op. Maar ze is blij, dat Christopher ook de nodige zorg aan zijn uiterlijk besteedt. Hij zorgt ervoor, dat hij babyglad geschoren is, werkt zelfs zijn wenkbrauwen een beetje bij en zorgt dat zijn haren perfect in model zitten. Een lekker geurtje. Daarbij heeft hij een goede keuze gemaakt qua kleding. Het kan in ieder geval de goedkeuring van Julia verdragen. Ze is trots op haar vriend, omdat hij er zo goed uitziet!

Als ze net klaar zijn, krijgt Christopher al telefoon.

‘Zeg, waar zitten jullie?’

‘We staan om het punt naar jullie te komen. We zijn even thuis geweest.’

‘Ah, dan zien we jullie zo wel!’

Een kwartier later komen ze aan bij het huis. Ze worden lachend welkom geheten en Christopher wordt gefeliciteerd met zijn verjaardag.

Lachend wordt er gezegd: ‘Wat waren jullie vanmorgen al vroeg weg!’

Christopher zegt met een brede grijns: ‘Ik moest het cadeautje van Julia even uitpakken, en dat kon niet hier…’

Het is meer dan duidelijk, wat het cadeau is geweest.

‘Aha, en was het de moeite waard?’

‘Ja, absoluut! En ik hoop er nog heel erg veel gebruik van te maken!’

Liliane lacht. ‘Dat geloof ik meteen. Wel fijn, dat je je aan de huisregels hebt gehouden!’

‘Ik had geen zin om midden in de nacht zonder kleren naar huis te rijden…’

Linda kijkt verbaasd. ‘Ehm? Het gaat me natuurlijk niets aan, maar…’

Liliane zegt dan: ‘Die huisregels waren er min of meer om Christine buiten de deur te houden. En dat wilde zeggen, geen seks… Tja en ik handhaaf mijn regels. Ik had ze allebei zonder pardon de deur uit gezet, kleren of geen kleren! En Christopher wist dat heel goed!’

‘Regels zijn er om gehandhaafd te worden. Maar die regel zou ik bij mij thuis ook eens in moeten stellen! Scheelt me een hoop was, als die twee weer eens op bezoek zijn…’

Liliane lacht. ‘Ja, daarom houd ik die regel er ook in! We begrijpen elkaar, Linda!’

Julia kijkt zuur. ‘En bedankt in jullie vertrouwen in ons…’

Liliane zegt dan: ‘Zeg nou eerlijk, je wilde vannacht seks met Christopher hebben?’

‘Ja, maar ik wist niet van die regels! Dan had ik het waarschijnlijk ook niet gedaan!’

‘Oké, dat krediet geef ik je. En toen je ze hoorde, heb je je er ook aan gehouden. Maar nu weet je ze!’

Julia lacht. ‘Is nu ook niet meer nodig, want Christopher en ik hebben afgesproken vannacht in ons bed te gaan slapen. En waarschijnlijk ook alleen maar slapen, want als ik zo van hem hoor, wie er allemaal op bezoek komen, ben ik waarschijnlijk bekaf door met iedereen te praten!’

‘Dus daarom ook maar alvast de schade vooraf inhalen?’

‘Zoiets. En ik had niet de tijd om hem echt een cadeautje te kopen.’

‘Ach, dat is hij inmiddels wel gewend! O, daar komen de eerste gasten al aan. Julia, lieverd, zou je zo goed willen zijn om je sieraden om te doen? Scheelt je een hoop uitleg aan de gasten, en ze houden dan wat eerder rekening met je.’

‘Die moest ik toch nog meenemen. Is daar ook een kluis, waar ik die kan laten, als ik ze niet nodig heb? Want het zou zonde zijn, als een of andere onverlaat die ooit zou stelen.’

‘O nee, goed nagedacht! Weet je wat? Je legt ze zolang hier in de kluis neer, en als je ze nodig hebt, haal je ze hier op!’

‘Nou, dat lijkt me prima geregeld!’

Julia haast zich dan naar haar slaapkamer, waar ze nog wat kleding heeft liggen. Ze doet haar ketting om en oorbellen in, corrigeert dan nog wat aan haar haren en loopt dan naar beneden. Voordat ze van de trap afkomt, vat ze al haar moed bij elkaar en stapt dan de keuken binnen. De gasten zijn net binnengekomen, en onverschrokken stapt Julia op de gasten af. Liliane ziet het en heeft ook haar momentje gezien en is tevreden en blij, met hoe Julia met deze situatie omgaat. Ze heeft nu wel baat bij haar ervaringen op het werk.

Liliane glimlacht en denkt bij zichzelf: ‘Ze slaat zich goed door haar zenuwen heen! Het is heel wat om onvoorbereid je nieuwe schoonfamilie en verwanten te ontmoeten en ze spreekt niet eens de taal! Erg knap! Ze is echt een lot uit de loterij voor Christopher!’

Onder de gasten is een oudtante van Christopher. De vrouw is echt oud, en wordt als een soort Sjamaan gezien. De vrouw wacht geduldig, tot Julia zich aan haar voorstelt. Liliane weet, dat de vrouw amper een woord Engels spreekt, en zelfs Fins spreekt ze niet zo goed. Ze wil Julia te hulp schieten, als de vrouw opeens krachtig de hand vastpakt en opeens een vreemde taal spreekt, die Liliane niet goed kan verstaan. Het klinkt een beetje, als Julia tegen haar ouders praat in haar eigen taal.

‘Welkom in de familie, Julia! Ik zie je nu eindelijk in het echt! Dan zijn mijn beden aan de goden toch gehoord!’

Julia staat perplex, maar voelt tegelijk een schok door haar heen gaan. ‘U spreekt mijn taal! En ik ken u! Ik heb van u gedroomd!’

De vrouw glimlacht. ‘Dat was nodig, mijn liefje! Hoe moest je anders onze taal leren? Ik heb je alles geleerd, wat ik je maar kon leren!’

‘Maar dit is de eerste keer, dat ik u ontmoet!’

De vrouw moet weer lachen. ‘Liefje, je dacht toch niet, dat het toevallig is, dat we elkaar hier ontmoeten! Het stond in de sterren geschreven en de goden hebben het me verteld. Ik ben al ruim twee jaar bezig je voor te bereiden, op wat je hier te wachten staat!’

Liliane kijkt geschokt. ‘Ani? Heeft u hiermee te maken gehad?’

‘Als je bedoelt, of ik haar hier gebracht heb, dan is mijn antwoord nee! Ik kan veel, maar ik kan niemand dwingen om hier te komen! Die kracht hebben alleen de goden! Het is hun wil geweest, en het enige, wat ik kon doen, is deze mooie jonge dame voorbereiden op haar leven hier. Ze heeft het me lastig gemaakt, ze sliep vrij weinig! Was veel te veel met haar werk bezig! Ik hoop, dat Christopher haar een beetje in toom kan houden, zoals Julia hem straks in toom gaat houden. In een relatie moet immers evenwicht zijn!’

De vrouw is in het Samisch overgestapt en tot haar verbazing kan Julia het hele gesprek verstaan.

‘Wat is dit?’

De vrouw glimlacht: ‘Het resultaat van twee jaren hard werken met mijn telepathische gaven. Ik ben een Sjamaan, en de goden hadden me verteld van je komst. Het duurde even, voordat ik je gevonden had, maar ik moest je onze taal leren. Ik heb je ook wat Fins en Zweeds geleerd, maar daar ben ik nooit erg goed in geweest. Maar het zal je op weg helpen om die talen te leren!’

‘Kan zoiets?’

‘Ja, kind! Dat kan! Heb je de laatste tijd dromen gehad, die je je niet kon herinneren?’

Julia kijkt verbaasd. ‘Ja, hoe weet u dat?’

‘Dat kwam door mij. Maar we moesten elkaar nog wel even zien, zodat je je alles weer kunt herinneren! Of heb je nu niet door, dat je in het Samisch aan het praten bent?’

Julia kijkt om zich heen en ziet haar ouders verbaasd kijken. Liliane glimlacht. ‘Dat is een mooi geschenk van oudtante Ani, Julia! Het kost normaal veel tijd om Samisch te leren, vooral omdat die taal nergens geschreven staat. Bovendien zijn er verschillende soorten dialecten, en Ani spreekt ze allemaal. Dus als ze dat aan jou geleerd heeft, dan is dat een groot geschenk!’

Julia kijkt geschokt. ‘Dus ik kan nu gewoon Samisch spreken?’

‘En wat Zweeds en Fins. Daar is Ani nooit goed in geweest. Ze heeft zich altijd meer gericht op de Samische talen. Ani is een Sjamaan, die erg belangrijk is in onze Samische cultuur. Ani komt uit de stam van Nana. Ze is zeer gerespecteerd Sjamaan en erkend door velen als een van de besten. Wat ze allemaal kan, is soms moeilijk te begrijpen. Ze is vooral beroemd om haar gesprekken met de natuurgoden.

Je moet begrijpen, dat voor ons, het Samische volk, er meer bestaat dan één God. We geloven wel in God, maar er is meer, dan dat de Kerk kan verklaren. Wij geloven, dat God bijgestaan wordt door de natuurgoden. Zij zijn de uitvoerende macht. En het is sommigen van ons gegeven om te communiceren met deze goden. Dat kan vreemd lijken, maar het is eigenlijk heel logisch. Hoe moet je als mens ooit de wil van de goden respecteren, als je niet weet, wat ze willen.’

‘Maar waarom ik?’

Ani antwoordt zelf. ‘Daar zal nooit iemand ooit antwoord op kan geven. Het zijn de goden, die het lot bepalen. Ik ben zelf ook maar een kleine pion in het hele levensverhaal. Maar nu weet ik wel, waarom ik zolang moest blijven. Ik ben een oude vrouw, mijn leven is zo goed als voorbij. Mijn opvolging is er al, al moet ze nog veel leren. En ik hoop haar nog veel te kunnen leren, voor mijn tijd hier op Aarde erop zit. Maar dat is Gods wil.’

Het geeft Julia wel antwoorden, maar nog meer vragen. Maar ze heeft het gevoel, dat ze zelf die antwoorden zal moeten gaan ontdekken. Ze bedankt de oude vrouw voor haar mooi geschenk. Maar zelf is ze nog wat beduusd van dit onverwachte geschenk. Christopher merkt het aan haar en houdt haar even stevig vast. ‘Dat is me nog eens een geschenk, Julia!’

Julia knikt. Het wordt haar iets te veel. Maar voordat ze iets kan zeggen, draait Ani zich nog om.

‘O, Christopher? Voordat ik het vergeet, ik vond het niet meer dan fair, als Julia nu jouw taal kon spreken, dat ik jou ook de hare heb geleerd. Een interessante taal. Ik begrijp nu meteen, waarom het zo’n moeilijke taal is.’

Julia lacht. ‘Precies dat kon ik ook zeggen, van jullie taal. Daar kan toch geen normaal mens hout van snijden?’

Ani glimlacht. ‘Daarom was het ook mijn taak die aan jou te leren. Ik hoop, dat je mijn geschenk op waarde weet te schatten. En voordat ik het vergeet, vanaf nu kun je weer normaal dromen. Ik heb je alles geleerd, wat ik je kon leren. En nu je je alles herinnert, kan ik je niets meer leren.’

Dan draait de vrouw zich om en loopt de woonkamer in. Julia kijkt haar na. ‘Wat een vrouw, zeg!’

‘Zeg dat wel! Dus zij wist al, dat jij ging komen. Maar zo is Ani.’

Terwijl de familie van Nana in de woonkamer is gelopen, zegt Liliane tegen Julia: ‘Het viel me al op, dat ze je zo gemakkelijk accepteerden, Julia. Waarschijnlijk had Ani ze al voorbereid, dat Christopher mogelijk een nieuwe vriendin had. En het zal ook wel geholpen hebben, dat je ketting om hebt, daarmee geef je aan, dat je al door de familie bent goedgekeurd.’

‘Maar dat zoiets kan!’

‘Er is meer tussen hemel en aarde, Julia. Ani heeft gelijk, we hebben onze gewoontes en geloven aangepast aan de nieuwe tijd. We geloven in God, maar ook in de natuurgoden. Want die zijn er voor ons al eeuwen geweest. We stammen af van een oud nomadisch volk, en vele gebruiken stammen nog uit die tijd. Maar zelfs al spreek je nu onze taal, er is nog veel, dat je moet leren.

Je bent nu ook een Samische, en daar horen ook bepaalde regels aan. Maar die leren we je nog wel, maak je geen zorgen! Maar je doet het goed! Je redt je vandaag wel!’

Julia knikt en loopt dan met haar nieuwe kennis de woonkamer in, waar ze wat uitgebreider met de gasten praat. Hier en daar staat ze ook haar ouders bij, als ze niet uit hun woorden komen, of ze het niet begrijpen, wat er verteld wordt. En ook als de familie van Liliane komen, en natuurlijk ook nog verdere familie van de familie Klaus. Tot verbazing van Christopher ook de zus van zijn vader. Maar hij weet, dat ze dus al gehoord hebben van Julia.

Later op de dag staat hij trots te kijken naar Julia. Zijn moeder en grootmoeder staan langs hem en Nana zegt dan: ‘Begrijp je nu, waarom we Christine nooit onze goedkeuring konden geven? Kijk haar nu eens! Ze praat met de rest, of ze nooit anders gedaan heeft!’

‘Je hebt gelijk, maar als ik nu terugkijk op de tijd met Christine, denk ik, dat ik wellicht het wachten moe was. Maar jullie hadden het goed. Onbegrijpelijk, hoe verbonden ik me nu met Julia voel, en dan kennen we elkaar nog maar enkele dagen! Die band, die ik nu met haar voel, gaat veel dieper, dan ik ooit kon hebben met Christine! En ik ben nog nooit zo verliefd geweest! Ze is echt fantastisch, in alle opzichten…’

Liliane kijkt haar zoon trots aan. Ze geeft hem een knuffel en een zoen op zijn hoofd. Dan loopt Christopher naar Julia toe, slaat een arm om haar heen en mengt zich in de gesprekken.

Het wordt die avond later, dan ze dachten. Het is ver na middernacht, voordat de laatste gasten vertrekken. En pas dan gaan Julia en Christopher naar huis toe. Hun kamers thuis zijn ook al meteen vergeven aan enkele gasten, die niet meteen naar huis kunnen, gewoon omdat de weg te lang is. Die blijven ook enkele dagen langer. Liliane ontvangt ze gastvrij.

Julia en Christopher worden de volgende dag pas laat wakker. Maar als Julia eenmaal wakker is, sleurt ze Christopher bijna uit bed. Christopher kreunt, als ze roept: ‘Opstaan, Christopher! We zouden gaan vissen!’

Maar hij kan het niet laten om te glimlachen om haar enthousiasme. En dan bedenkt hij zich iets. Zijn vrienden weten nog niet, dat ze Samisch kan spreken. Hij zegt dan ook tegen Julia: ‘Misschien moest je nog maar niet te veel laten blijken, dat je Samisch kunt spreken, Julia. Ik wil wel eens weten, hoe ze reageren, als ze nog niet weten, dat jij het spreekt en hoe ze over je denken.’

‘O ja, en ze dan opeens verrassen door ze antwoord te geven in het Samisch?’

‘Nee, dat zou ik nog niet doen. Ze zouden het niet goed begrijpen. Kijk, onze familie weet wel, wat Ani allemaal kan, en we hebben daarvoor begrip. Dat je wel wat woordjes Fins en Zweeds kent, dat zou logisch zijn. Die zouden wij je hebben kunnen leren. Maar om opeens de volledige Samische taal te spreken, dat is nogal heftig.’

‘Maar ik kan toch ook doen, alsof ik enkele woorden geleerd heb?’

‘Ja, dat kan. Maar je moet wel opletten.’

Ze kleden zich dan aan voor het vissen op het ijs, en eten een ontbijt en maken ook een lunchpakket, ook al is het bijna middag. Dan belt Christopher zijn vrienden op, om te vragen waar ze zich nu bevinden. Dat blijkt vlakbij zijn blokhut te zijn, omdat het nogal druk is rond hun normale plek. Dan halen ze de sneeuwscooter op bij Christophers oude huis en ook meteen wat visspullen. En dan crossen ze richting het meer. Julia geniet weer van de opwindende tocht op de sneeuwscooter.

Het is inderdaad erg druk op het meer en Christopher moet echt opletten. Desondanks houdt hij er flink de vaart in en ze komen dan aan bij zijn vrienden. Ze worden welkom geheten en Christopher wordt gefeliciteerd met zijn verjaardag. Ze weten, dat op zijn verjaardag zijn hele familie komt, en ze hebben dan ook afgesproken het feest later in te halen. Julia wordt vrijwel meteen aan het vissen gezet en ze leren haar, hoe ze het moet doen. Eerst met was aas, maar Christopher leert haar wat later ook andere technieken. Ze vangt enkele vissen, geen hele grote. Maar na een tijdje vindt ze het wel genoeg en praat wat met de vrienden van Christopher.

Velen van hen zijn reeds getrouwd of hebben een vriendin, en met die vrouwen kan Julia het meteen goed vinden. Het geeft haar in ieder geval een welkom gevoel. In het beetje Fins, dat ze nu kent, gemixt met Engels, kan ze toch leuke gesprekken houden. Maar als snel beseft ze, dat Christopher gelijk had, dat ze haar Samische kennis verborgen moest houden. Want zo soms hoort ze de vrouwen ook in het Samisch met elkaar praten en dan praten ze ook over haar. Ze begrijpt, dat ze vergeleken wordt met Christine, omdat het de vriendin van Christopher is geweest. Sommigen waren ook vriendinnen met Christine en vinden het niet fijn, dat Christine op deze manier aan de kant is gezet. En dan gaat het vooral om het feit, dat Julia en Christopher een nacht samen in de blokhut hebben doorgebracht.

Tot een van de vrouwen aan Julia vraagt: ‘Toen jullie in de blokhut hebben overnacht, hadden jullie toen al wat samen?’

Julia glimlacht. ‘En je bedoelt zeker ook, of er toen wat gebeurd is? Daarover kan ik kort zijn. Er is niets gebeurd. Bovendien was het veel te koud om iets te doen, als we dat al zouden doen. Niet dat ik er wat op tegen had gehad, als Christopher wat gedaan zou hebben, maar het zou wel flink koud zijn geweest! Maar nee, we hadden toen nog niets, bovendien had ik ook wel respect voor het feit, dat Christopher al bezet was. Had ik toen al gevoelens voor hem? Wellicht. Ik durf het niet te zeggen. Maar ik voelde me wel tot hem aangetrokken. Hij is ook zo knap en charismatisch!’

De vrouw glimlacht. ‘Dat is een eerlijk antwoord, Julia. En ja, als ik Freddy niet had, dan zou ik ook best op Christopher kunnen vallen. Hij is inderdaad erg knap!’

‘Dank je, Cathy. Ik denk, dat ik toch maar weer eens een poging ga wagen met vissen. Anders kan ik Christopher nooit verslaan met die wedstrijd!’

Cathy lacht. ‘Je durft nogal! Christopher is al jaren op rij kampioen!’

‘Ach ja, ik kan het in ieder geval proberen!’

‘Wacht, ik doe lekker met je mee. Eens kijken of ik dit jaar Freddy kan aftroeven!’

Ze lopen dan wat weg van het groepje en zoeken een vrij plekje, waar ze in het gat in het ijs gaan vissen. Cathy geeft Julia nog wat kleine tips, die al meteen resultaat opleveren. Na enkele kleine vissen krijgt Julia echter een grote beet. Ze haakt de vis, maar daarmee heeft ze vis nog niet boven water… Ze gilt en Cathy moedigt haar aan. Maar de vis is zwaar en Julia heeft moeite om de vis te bedwingen.

Ze roept Christopher. Zonder het te beseffen in het Samisch. Gelukkig reageert Christopher meteen, omdat hij al gezien had, dat Julia beet had. Maar Cathy kijkt verbijsterd. Ze zegt niets en moedigt in plaats daarvan Julia aan. Met de hulp van Christopher lukt het Julia dan om een hele mooie forel te landen. Julia is door het dolle heen, trots dat ze het haar gelukt is, om deze vis te vangen. Lachend zeggen de vrienden van Christopher: ‘Pas maar op, dat ze je niet verslaat met de wedstrijd, Chris!’

Christopher haalt zijn schouders op. ‘Als dat gebeurt, dan is dat zo! Er zijn ergere dingen in het leven, en ik denk, dat ik nu wel weet, wat we vanavond eten!’

Er wordt gelachen. Christopher zegt tegen Julia: ‘Zal ik de vis verzorgen? Of durf je dat al aan?’

‘Misschien later een keer. Ik vind het al voldoende, dat ik de vis durfde vast te pakken!’

Christopher knikt en neemt dan de vis mee om hem te ontdoen van zijn ingewanden en de schubben te schrapen.

Julia heeft nu wel even genoeg gehad van het vissen. Maar als ze wil teruglopen naar het groepje vrouwen, houdt Cathy haar tegen.

‘Ik wilde het net niet zeggen, omdat je beet had. Maar je riep net Christopher in het Samisch! Spreek je Samisch?’

Julia twijfelt een moment. ‘Niet verder vertellen. Ze zouden het niet begrijpen. Hoe kan ik als vreemde opeens Samisch spreken? Maar er is iemand, die het me geleerd heeft.’

Cathy glimlacht. ‘Ach, ik had het kunnen weten, Ani! Ze is gisteren op de verjaardag van Christopher geweest! Als het je iemand kon leren, dan is zij het. En ze heeft zo haar manieren om het iemand te leren. Daar weet ik ook alles van!’

Julia kijkt haar niet begrijpend aan. ‘Je kent Ani?’

‘O ja, iedereen kent haar wel. Maar ik ben niet van hier, en toch spreek ik Samisch. Ik kom uit Helsinki. Ik ben een studiegenoot van Christopher. Ik vind het wel leuk, dat je hem met zijn echte naam aanspreekt, en niet zoals zijn vrienden doen. Hij vindt het niet leuk, als je hem Chris noemt.’

‘Maar hoe ken je Ani dan?’

‘Dat ligt weer wat gecompliceerder. Ik ben nu getrouwd met Freddy, en die heeft weer familiebanden met de familie van Ani. Ik heb wat lessen van haar gehad, maar ze heeft wel meer gedaan, dan enkele lessen geven. Want zo snel kun je niet een hele taal leren!’

‘Oef, dus ik ben niet de enige, die dit heeft meegemaakt?’

‘Nee, dat heeft ze al vele malen meer gedaan. Maar ik denk, dat het niemand echt is opgevallen, dat je Samisch spreekt. En je moet het die meiden niet kwalijk nemen, dat ze niet allemaal zo van harte over je spreken. Bij sommigen lag Christine wel goed, bij anderen helemaal niet.’

‘Dat begrijp ik wel, maar het is toch niet leuk om te horen!’

‘Daarom stelde ik je ook die vraag. Je hebt zelf gehoord, dat een vermoeden hadden, dat jullie al wat hadden, voordat Christopher het uitmaakte met Christine. Ik ken Christopher, zo is hij niet! Dat was al tijdens zijn studie zo, en hij is sindsdien geen steek veranderd! Maar wanneer is dan wel de vonk overgeslagen?’

‘Pas nadat Christopher het uitgemaakt heeft. We hadden net de handtekeningen gezet voor de overname. Nou ja, de echte handtekeningen moeten nog gezet worden, maar het is het principeakkoord. We waren klaar, en Oataren was net weg. We keken elkaar aan, en er hing de hele tijd al een spanning tussen ons. En toen vonkte het meteen. Ik moet er wel bij vertellen, dat we elkaar behoorlijk hebben opgehitst, door de aantrekkingskracht van onze lichamen te gebruiken om de ander uit balans te brengen, waardoor ik voordeel kon halen uit de onderhandelingen. Christopher heeft hetzelfde gedaan, waardoor hij weer voordeel kreeg. Normaal gebruik je dat ook bij zulke onderhandelingen, mannen willen nogal eens gevoelig zijn voor de vrouwelijke charmes, laat ik het zo zeggen. Maar omgekeerd kan dat ook zo werken…’

Cathy lacht. ‘Ik kan me er iets bij voorstellen…’

Julia glimlacht. ‘Ik mag je wel, Cathy. Ik zou het niet erg vinden, als we vriendinnen zouden zijn! Ik ken hier nog niet zo heel veel mensen!’

‘Dat zou ik ook fijn vinden! Soms word ik hier nog steeds gezien als een buitenstaander, omdat ik niet hier geboren ben. En met jou erbij, voelt dat wat minder eenzaam! Je praat trouwens ook al een beste woordje Fins. Ook geleerd van Ani?’

Julia knikt. ‘Maar ik merk, dat ze daar niet zo goed in was. Geeft niet, geeft me alleen maar meer motivatie om het te leren!’

‘Wanneer moet je weer terug naar je land?’

‘Niet. Nou ja, ik zal er ook wat spullen moeten ophalen, maar vanaf het nieuwe jaar begin ik met werken bij Klaus Enterprices. Samen met Christopher. Ik kijk er nu al naar uit!’

‘Zo! Dat doe je dan goed! Heeft Christopher dat geregeld?’

‘Nee, Oataren kwam zelf met het voorstel. En zelfs al was het niets geworden met Christopher, het was een aanbod, dat ik niet kon afslaan… Het was bijna het dubbele, wat ik in Nederland verdiende, al zou ik daar wel een promotie krijgen en dus meer gaan verdienen…’

‘Dan heb je een goede indruk gemaakt op Oataren. Hij staat er niet om bekend zomaar iemand aan te nemen. Dan moet je goed in je werk zijn!’

‘Dat ben ik ook! Al zeg ik het dan zelf, maar ik zorg dat mijn zaakjes goed geregeld zijn. Ik doe altijd goed mijn voorwerk, kom beslagen ten ijs en dan gaat het bijna vanzelf. Wat voor werk doe jij eigenlijk?’

‘Ik heb hier werk op de administratie van een bedrijf in loonadministratie, waar ik de leiding heb over een afdeling.’

‘Ah! Leuk werk?’

‘Het gaat wel. Ik had me er meer van voorgesteld. Ik ben zo af en toe wel eens rond aan het kijken voor ander werk, maar Freddy en ik denken ook aan kinderen, en dan is een vaste plek ook niet slecht.’

‘Dat is inderdaad ook wel wat waard. Daar hoop ik later ook op! Wie weet, brengt de toekomst me die wens, samen met Christopher.’

Cathy lacht. ‘Je realiseert je wel, dat je altijd als eerste een zoon krijgt. Dat is nog altijd zo geweest in Christophers familie…’

Julia lacht ook. ‘Nou, voor alles is een eerste keer… Maar ook een jongen klinkt niet slecht. Als het maar gezond is…’

‘En daar heb je absoluut gelijk in!’

Als het avond is, gaan Julia en Christopher weer naar huis. Eenmaal thuis, zegt Christopher: ‘Volgens mij heb je wel een vriendin gevonden in Cathy! Ik zag jullie de hele tijd samen praten!’

‘Ja, we hebben wel een klik met elkaar. Ze vertelde me, hoe ze hier terecht is gekomen!’

‘Ja, omdat ik haar overhaalde in de zomer een weekje te komen. Nou ja, dat werden heel wat meer weekjes… Ik had nooit gedacht, dat Freddy haar kon overhalen om te blijven, maar ze bleef wel.’

‘Ja, maar ze is hier niet helemaal gelukkig, Christopher. Het werk, wat ze doet, is beneden haar kunnen. Ze zou willen wisselen van baan, maar ze wil kinderen, en dan sta je als vrouw niet zo goed in de banenmarkt.’

‘Waarom heeft ze dan nooit iets gezegd? Ze zegt altijd maar, dat het oké is. Terwijl ik haar zo aan een goede baan kan helpen!’

‘Ze wil het gevoel hebben, dat ze het zelf verdiend heeft, Christopher! Niet omdat ze toevallig een vriendin van je is!’

‘Ik ga morgen met mijn vader praten. We moeten trouwens morgen toch even naar het werk. Jij moet nog wat dingen afhandelen voor je oude baas en we moeten nog een en ander regelen om je op kantoor neer te zetten. Een bureau, laptop en dat soort dingen.’

‘Goed dat je het zegt! Ik zou het bijna vergeten! En ik moet nog een manier bedenken om mijn spullen hier te krijgen. Niet dat het zoveel is, maar het moet wel gebeuren! Ik kan niet hier wonen en in Nederland nog een huurhuis hebben!’

‘Waarom nemen we dan geen bestelbusje en halen je spullen dan op? Zou het daarin passen?’

‘Ik denk het wel, ik neem de meubels niet mee, wat hier staat is vele malen mooier en van betere kwaliteit!’

‘Dat is bij mij niet veel anders. Dan ga ik een busje regelen. Kunnen we dan allebei gebruiken om spullen naar hier te brengen!

Maar je zal toch ook nog wel afscheid willen nemen van je vrienden en familie, nu je ze niet meer zoveel zult zien?’

Julia zucht eens diep. ‘Er komt wel heel wat bij kijken om hier te komen wonen.’

Ze kijkt dan Christopher aan. ‘Maar dat heb ik er allemaal wel voor over. En als ik er over een tijdje aan gewend ben geraakt, weet ik niet meer beter! Ik kijk uit naar onze toekomst samen!’

De volgende dag gaan ze, zoals afgesproken naar hun werk. Oataren is hun beiden al een stapje voor geweest en heeft al een aantal dingen geregeld. Ze delen samen het kantoor en zitten tegenover elkaar. Dat vinden ze een prima oplossing. Julia leest zich al een klein beetje in, wat er straks van haar verwacht gaat worden, Oataren geeft haar ook wat uitleg. Ze mag op zoek naar potentiële bedrijven, die overgenomen kunnen worden, en voldoen aan hun criteria.

Maar na de middag stuurt Oataren de beiden weer weg, ze mogen Julia’s ouders en de rest van de familie bezighouden. Dat doen ze met liefde, al regelt Christopher een busje om zijn spullen te verhuizen. Dat doen ze dan de volgende dag, geholpen door Julia’s ouders en enkele vrienden van Christopher. Aan het einde van de dag zijn ze nog niet helemaal klaar, maar er zit al een groot gedeelte in de bus, die ze dan overbrengen naar het nieuwe huis. En dan gaat iedereen zich voorbereiden op de grote wedstrijd op oudjaar. Christopher legt Julia de regels uit. Die zijn vrij eenvoudig: Enkel vers gevangen vis telt, ze mogen niet bevroren zijn en er mag niet geholpen worden tijdens de dril van de vis. Ze moeten alles zelf doen.

Ze gaan dan ook vroeg slapen, want nog voor het licht wordt, moeten ze al ingeschreven zijn en onderweg zijn naar hun plaatsen. Julia heeft wat extra warme kleren aangetrokken, wat ze al geleerd had op de vorige vistrip. Met de sneeuwscooter rijden ze naar het meer toe, waar ze zich bij de balie inschrijven. Ze krijgen dan ieder een nummer, die ze mee moeten nemen. Elke vis, die ze vangen, moeten ze met hun telefoon fotograferen, samen met dit nummer en doorsturen naar de organisatie.

Christopher heeft een mooie plek voor Julia uitgezocht, waarvan hij weet, dat hij er vaker goed gevangen heeft. Hij rust haar uit met al het materiaal, wat ze nodig kan hebben. Hij heeft wat met haar geoefend met het aanzetten van haakjes en onderlijnen, dus Julia kan zichzelf wel redden. Zelf is ze er niet helemaal van overtuigd, dat ze het allemaal goed zal doen, maar is toch erg gemotiveerd. Bovendien staat Christopher niet veel verderop, het is amper vijftig meter. Naast Julia staat een vader met zijn tienjarige zoon, die ook ieder een gat in het ijs hebben geboord.

Het is dan wachten, tot de toeter gaat, en dat is als het volledig licht is. Ze hebben dan drie uur de tijd om hun vissen te vangen. Het gaat om gewicht en ook lengte. Bovendien leveren bepaalde vissen bonuspunten op. Julia begint eerst met aas, zoals ze dat geleerd heeft van de vrienden van Christopher. Ze vangt wel enkele vissen, maar ze krijgt een paar keer een grote aanbeet, telkens als ze beet heeft van een kleine vis. Het doet haar vermoeden, dat er daar een grotere rover bezig is.

Ze besluit daarom het om een andere boeg te gooien en de manier van Christopher te proberen. Nu vangt ze wel niets meer, maar ze weet zeker, dat de rover in de buurt is. Want ook bij haar buurjongen gebeurt hetzelfde als haar gebeurde. Julia wisselt nog een keer naar aas, vangt weer een heel aantal vissen, die ze netjes doorgeeft. En dan krijgt ze weer zo’n zware beet. Ze wisselt dan snel om naar het kunstaas, dat Christopher haar gegeven heeft.

En dan hoort ze opeens haar buurjongen jammeren. Hij had beet, maar had zijn hengel op de steun laten liggen om zijn koude handen op te warmen. Maar het was een grote vis, en die had de steun omver getrokken en zo ook de hengel in het water getrokken. En zo heel groot zijn de hengels niet. Julia voelt mee met de jongen, maar ze kan weinig voor hem doen.

En met nog maar een kwartier te gaan, krijgt Julia een grote beet, maar nu haakt ze de grote vis. Ze heeft best moeite om de vis te bedwingen, maar ze wint steeds meer lijn en dan verschijnt een grote snoek door het kleine gat. Maar het gat is zelfs te klein voor de enorme vis, die moegestreden is. Ze klemt de hengel tussen haar benen en kan net bij de ijsboor, en probeert zo het gat groter te maken. Dat lukt en dan kan ze de vis, net voor de toeter gaat, boven het ijs krijgen.

De buurjongen is ook komen kijken en juicht voor Julia. Julia moet dan de vis nog onthaken, maar ziet dan, dat er nog een aasje in de bek van de vis zit. Ze wenkt de jongen dichterbij.

‘Is dit jouw aasje?’

De jongen knikt. Julia trekt dan aan de lijn en daar lijkt zelfs nog wat aan te hangen.

‘Volgens mij hangt je hengel nog aan die lijn! Die snoek moet net je aas gegrepen hebben! Haal hem er maar snel uit!’

De jongen knikt haastig en vist dan zijn hengel eruit, terwijl Julia haar aas netjes losmaakt. Maar ze laat de haak van de jongen nog zitten. Intussen heeft de jongen zijn hengel uit het water gehaald en draait de lijn op. En dan komt hij erachter, dat zijn aas nog steeds aan de vis zit.

‘Mevrouw! Mijn aas zit er nog in!’

‘O, kijk nou eens aan! Het lijkt erop, dat jij die vis gevangen hebt! Want mijn aas zit er niet meer in!’

De jongen kijkt Julia vol ongeloof aan. Maar als ze de knipoog van Julia ziet, begrijpt hij de bedoeling. Hij kijkt om zich heen en rent dan snel terug met zijn hengel en vis naar zijn eigen gat, en maakt daar de foto van zijn nummer en de vis. Met alles wat hij al gevangen had, is de kans groot, dat hij hoog in de stand zal eindigen.

Christopher heeft het allemaal zien gebeuren. Hij komt naar Julia toegelopen.

‘Wat heb je nou gedaan? Met die vis was je kampioen geworden!’

Julia glimlacht echter. ‘Is dat zo belangrijk? Kijk nu eens naar die jongen, hoe zielsgelukkig hij is! Dat is toch meer waard, dan het winnen van het kampioenschap? Jij bent al lang genoeg kampioen geweest en je hebt trouwens een veel betere vis aan de haak geslagen!’

Christopher kan dan alleen maar lachen. ‘Daar heb je absoluut gelijk in! En inderdaad liever zo’n jongen zoiets gunnen, dan een of andere gast. Maar je hebt hem wel geholpen!’

‘Nee, helemaal niet! Mijn aas zat er niet meer aan, dus het was niet mijn vis! En hij heeft zelf zijn lijn opgerold en zijn aas zat nog aan de vis. Dus ik kon niet geholpen hebben!’

‘Behalve dan het feit, dat je je aas zelf al verwijderd had…’

‘Ach, kleinigheidjes… Als je overal op moet letten…’

Christopher lacht. De vader van de jongen komt dan ook naar Julia toe.

‘Dat was heel erg fijn van u! Tobias is door het dolle heen! En het leek nog wel met zo’n sof af te lopen, toen hij zijn hengel kwijtraakte! Hij had er zolang voor gespaard! En nu is de kans groot, dat hij ook nog kampioen wordt! Die vis is echt groot!’

‘Maar hij heeft hem eerlijk en alleen gevangen. Ik kan er toch niets aan doen, dat die vis zijn lijn met de mijne in de war bracht?’

De man lacht. ‘Van mij zullen ze niets horen over de werkelijke toedracht!’

Ze keren dan terug naar de stand van de organisatie. Daar is inmiddels de uitslag ook al bekend, doordat ze alle foto’s al binnen hebben gekregen. Nu is het enkel nog de controle, waarbij de gevangen vis wordt uitgestald. De vangsten waren niet bijzonder goed, en Julia heeft al meteen gezien, dat ze nog best goed gevangen heeft, in vergelijking met de anderen. De gevangen vis wordt gecontroleerd, gemeten en gewogen, en dan verzameld om te verdelen onder de minder bedeelden in het stadje.

De controle duurt natuurlijk wel wat langer, maar dat wordt goed gemaakt met warme chocolademelk, die natuurlijk gesponsord is door Klaus Enterprices. Ook Julia geniet van haar grote mok met chocolademelk. En dan wordt de uitslag bekend gemaakt.

Tobias, de buurjongen van Julia, is de nieuwe kampioen. De jongen juicht hard en stormt naar voren om de beker in ontvangst te nemen. De omstanders zijn wel verrast, omdat Christopher dit jaar niet gewonnen heeft, ondanks dat hij best wel veel gevangen heeft. Maar het was voor Christopher niet goed genoeg, ook niet voor een tweede plaats. Die gaat dit jaar naar zijn vriend Freddy, die grijnzend naar hem keek. En ook niet voor de derde plaats, want die is verrassend genoeg voor Julia. Als ze het hoort, moet ze lachen. ‘Mijn eerste wedstrijd en ik kom al meteen op het podium!’

Ze neemt haar prijs in ontvangst en keert dan weer terug naar Christopher. Christopher hoort dan, dat hij vierde is geworden. Ook hij neemt een kleine prijs in ontvangst, maar als hij weg wil lopen, zegt de omroeper: ‘Nog wat woorden voor nieuwe kampioen?’

‘Ja, goed gedaan! Maar om met zo’n vis door deze kanjer verslagen te worden, dat is geen schande. Ik vind het erger, dat mijn vriendin me ook nog verslagen heeft! Volgend jaar revanche!’

Er wordt gelachen en geapplaudisseerd. Freddy en Cathy komen naar hem toe.

‘Ik heb je dit jaar verslagen! En zelfs je vriendin heeft je verslagen!’

Christopher lacht. ‘Ik zou hoe dan ook verslagen zijn geworden door Julia. Ze was kampioen geworden, als ze die vis niet had weggegeven aan die jongen. Die snoek had Julia eigenlijk gevangen, maar omdat de complete hengel met aas nog aan de vis hing, heeft de jongen de vis eerlijk gevangen.’

‘Echt?’

Julia knikt. ‘Mijn aas zat in de war met zijn lijn. Het lukte me toch om de vis te landen en zelfs het gat groter te maken, door een gat ernaast te boren. Anders paste de vis er niet door! Gelukkig was de lijn sterk genoeg om de vis boven het ijs te trekken.’

‘Had je dan geen tang?’

‘Nee, die had Christopher me niet gegeven. Maar misschien ook maar goed ook, want die jongen was ontroostbaar. Hij had een jaar lang gespaard voor die hengel. Technische gezien heeft hij de vis ook gevangen. Dat de vis al boven het ijs lag, toen hij zijn hengel opdraaide, tja, daar kan ik niets aan doen! En kijk nu eens, hoe gelukkig hij is! Dat is toch het toch helemaal waard?’

‘Je bent me er eentje, zeg! Laten we je maar het voordeel van de twijfel geven! Maar toch nog een derde plaats! Niet slecht voor een beginner!’

‘Moet je nagaan, als ik straks wat meer geoefend heb!’

Christopher lacht. ‘Je ziet het, we krijgen geduchte concurrentie! Ik denk, dat ik haar volgend jaar op een slechtere plek dump!’

‘Kun je proberen, maar dan slaap jij maar op de gastenkamer…’

Christopher lacht. ‘En ik word nu al gechanteerd! Je hebt het gehoord!’

Freddy zegt dan: ‘Jullie wonen al samen? Dat is snel!’

‘Had ik dat dan nog niet gezegd? We wonen samen in het nieuwe huis. Volgende week gaan we de spullen van Julia in Nederland halen.’

‘Ik dacht al, gaat ze nu in je oude huis wonen? Is ook veel logischer zo. Wel snel!’

‘Dan is het maar snel. Soms weet je het gewoon, dat iemand de vrouw van je leven is. Jij had anders ook niet heel erg lang nodig…’

‘Anders was ze weer terug naar Helsinki gegaan!’

‘Of jij was haar achterna gegaan, Freddy!’

‘Dat had ook gekund, maar ik ben blij, dat ze is gebleven!’

Cathy zegt dan opeens: ‘Ik kreeg overigens een baan aangeboden bij Klaus Enterprices. Hebben jullie daar iets mee te maken?’

Zowel Julia als Christopher kijken verbaasd. ‘Wij weten van niets! Julia heeft wel zoiets tegen mijn moeder verteld, dat jij liever op een andere plek zo werken, wat meer je niveau is, maar dat je niet van baan wilt veranderen, omdat jullie kinderen willen. Verder weten we van niets!’

‘O, in dat geval heb ik er wel oren naar! Het is precies, wat ik zoek!’

‘Zou je het anders niet geaccepteerd hebben?’

‘Om eerlijk te zijn, ik weet het niet. Normaal zou ik dat niet doen, maar deze baan is op mijn lijf geschreven! Volgens mij kom ik onder jou te werken, Christopher! Ik moet calculaties maken voor overnamen!’

Christopher lacht. ‘Dan kom je onder Julia te werken, en ik heb wel een vermoeden, wie hier achter zit. Mijn moeder bemoeit zich niet snel met de zaak, maar zo nu en dan doet ze dat toch. En ik denk, dat het nu ook het geval is!’

‘Hoe dan ook, het lijkt me erg leuk werk! En om samen met Julia te werken, dat lijkt me geen straf!’

‘En Julia kan wel wat vrienden gebruiken hier. Dat vind ik fijn voor haar. En op het werk heeft ze ook iemand nodig, behalve mij, die ze kan vertrouwen!’

‘Maar die werkt er al, Christopher. Dana!’

Cathy kijkt verbaasd. ‘Ben je ook vriendinnen met haar?’

‘Ja, is dat zo vreemd? Wat haar seksuele voorkeuren zijn, dat gaat mij toch niets aan! Ik vind, dat ze al die oordelen over haar en Nadika niet verdient. Ze is een normaal mens, die toevallig verliefd is geworden op een vrouw. So what? Dat wil nog niet zeggen, dat ze iets van mij wil of van een andere vrouw! Zijn jullie dan echt zo bekrompen?’

Cathy glimlacht. ‘Je hebt gelijk, ze is niet anders, dan andere meiden. Ik heb haar nooit met iemand anders zien flirten of zo.’

‘Nee, dat doe jij toch ook niet, omdat je veel van Freddy houdt! Dana houdt van Nadika, ze heeft het niet nodig om te flirten met andere vrouwen!’

‘Als je het zo zegt, dan heb je absoluut gelijk! Goed, ik wil ook wel proberen om me langs die gedachten heen te kijken. Op zich is er niets mis met Dana, en ze is ook best onfair behandeld door haar vrienden. Als jij daar geen moeite mee hebt, waarom zou ik dat dan ook hebben?’

En dan trekt ze Freddy tegen zich aan. ‘En jij hoeft je geen zorgen te maken, dat je me aan haar verliest. Daarvoor houd ik te veel van je!’

Freddy glimlacht. ‘Weet je, wat je moet doen? Nodig haar binnenkort eens uit, samen met Nadika. Nadika komt nooit, omdat we nooit Dana ook mee uitnodigen. Waarom de een uitnodigen en de ander niet?’

Cathy geeft haar man een zoen. ‘Dat is het beste idee, wat ik vandaag van je gehoord heb! Kom, we gaan het ze meteen vragen!’

Het tweetal neemt afscheid, waarna Julia en Christopher ook naar huis gaan. Oudjaar vieren ze samen met hun familie thuis. En na een heel gezellige avond, waarbij de hemel niet alleen versierd werd met vuurwerk, maar ook met mooi Noorderlicht, namen ze afscheid van het oude jaar en keken uit op een nieuw jaar, vol met verrassingen. Zowel Christopher als Julia kijken uit op de tijd, die komen gaat. Voor Julia een nieuwe baan, een nieuwe liefde en een nieuw leven, ver weg van haar vertrouwde thuisland. Maar wel een thuis, waar ze zich nu al thuis voelt, omdat ze de man heeft gevonden, die haar gelukkig zal maken. En voor Christopher geldt dat hij zich nu gelukkig mag prijzen de juiste vrouw aan zijn zijde te hebben. Hij is benieuwd, wat de toekomst hem en Julia zal brengen…