Stipt om tien uur arriveerden Honey en Storm per taxi aan het prestigieuze kantoorgebouw. De IBC hield kantoor op de achttiende verdieping. Moderne ontvangstbalie, designmeubelen. Het mocht iets kosten. Hier en daar een traditioneel Chinees accent met goud op een rode achtergrond.

De man achter de receptiebalie nam hen scherp op. “Goedemorgen.”

Storm introduceerde zich: “Ik heb een afspraak met Mevrouw Chan Mi Tang.”

De man vroeg: “U bent de heer Storm. Ik heb geen andere gast in mijn systeem staan.”

“Dit is mijn medewerker, mevrouw... Honey.”

“Heeft u een legitimatie? Paspoort? Identiteitskaart?”

Honey haalde achteloos haar identiteitskaart uit haar handtas. Storm twijfelde er niet aan dat het een valse was. Alles aan Honey was op een of andere manier vals… Behalve zijzelf – zij was zo… echt.

Op dat moment kwamen er twee mensen op hem af, een wat oudere Chinese dame, en een jonge machokerel met zonnebril. Haar bodyguard, leek het.

“Mevrouw Chan?”

De dame lachte en zei: ”Mijnheer Storm, wat doet mij dat plezier u in levenden lijve te zien,” en ze offreerde haar hand met een geparelde ring voor een handkus. “En u bent?” wendde ze zich tot Honey, met een geïnteresseerde blik.

“Aangenaam mevrouw Chan, mijn naam is Honey. Ik ondersteun mijnheer Storm bij zijn werkzaamheden.”

Mevrouw Chan keek Honey met een scherpe inschattende blik aan. Met een bijna onmerkbaar knikje gaf ze een teken aan haar bodyguard.

“U zult er geen bezwaar tegen hebben dat u even gescreend wordt… U staat nog niet in ons systeem - ons veiligheidsprotocol.” Het was duidelijk geen vraag.

“Ik zie u zo dadelijk in mijn kantoor, ik laat u dadelijk ophalen,” en ze liep terug samen met Storm. De bodyguard bleef bij Honey.

“U kunt even meelopen naar de inspectieruimte,“ zei de bodyguard.

Hij sloot de deur achter zich en keek door zijn donkere zonnebril naar Honey, met een vaag grijnsje. “Mevrouw ik ben verplicht u te fouilleren en zal u daarbij aanraken. Gaat u akkoord?”

Honey voelde zich één ogenblik lang ongemakkelijk. Kon dit wel. Wat dacht hij wel. Ze schatte hem in. Potige man, gewapend zelfs, maar geen partij voor haar. Haar nieuwsgierigheid – en haar loyauteit aan de missie – haalden het. Zonder te antwoorden spreidde Honey haar armen. De man liet zijn handen over haar armen glijden, haar schouders en haar rug. Bij haar borsten aangekomen vertraagde hij het fouilleren. Hij liet zijn handen wat langzamer defileren terwijl hij Honey door zijn zonnebril aankeek. Honey keek strak terug terwijl ze één wenkbrauw optrok en zachtjes in haar onderlip beet. Hij grijnsde een keer terwijl zijn handen over haar heupen gingen. Over haar benen. Heel eventjes maakte hij aanstalten om onder haar korte rok te tasten.

Hij keek op vanuit zijn gehurkte houding, zette zijn zonnebril af en bekeek Honey met goedkeuring. “Zo, ik moet zeker weten of er nergens wapens zijn verborgen, tegenwoordig zijn de wapens zo klein dat ze overal kunnen zitten. Ik zal u even intiem moeten aanraken, akkoord?”

Honey, nog steeds met gespreide armen, likte traag haar lippen en zei “mm mm”. Ze overwoog om hem uit te schakelen met een knie in zijn kruis of een tik op zijn glomus caroticum. Maar ze wilde de missie niet in gevaar brengen. “De persoonlijke bodyguard van mevrouw Chan, mogelijk de juiste man om deuren geopend te krijgen, of om informatie van te extraheren. Voor de rest een nulliteit,” bedacht ze.

Hij kwam vlak voor Honey staan.

“Doe a.u.b. uw jasje uit en knoop uw blouse los,” sprak hij.

Hem strak in de ogen kijken deed Honey haar jasje uit, legde het op de tafel. Langzaam knoopte ze haar blouse open, legde ook deze op de tafel.

Hij zag haar beha, sexy en zo gesneden dat haar tepels net boven het kant uitkwamen.

Ze zag hem slikken.

Zijn handen verdwenen onder haar korte rokje, omvatten even haar billen, voelden over de lengte van haar benen. Hij stak zijn hand tussen haar dijen, liet zijn hand toevallig even over haar slipje glijden.

“Zo oppervlakkig kan ik niet met zekerheid zeggen dat je geen wapens op je hebt. Kan u uw rok en slipje uitdoen a.j.b.?”

Prompt ritste Honey haar rokje los en liet het naar beneden vallen. Draaiend met haar heupen trok ze haar slipje uit. “Beha ook,” voegde hij haastig toe met hese stem. Even later stond Honey poedelnaakt voor hem met alleen haar hoge hakken nog aan. Hij begon zichtbaar te zweten.

“Heu… ik ga nu over tot de fouillering. Ik zal u moeten intiem, kuch, aanraken. Humm…”

Honey leunde achterover tegen de tafel en boog haar hoofd naar achter, “ik verleen mijn volledige medewerking,” en ze trok zijn hoofd tussen haar borsten. Hij stribbelde amper tegen.

Ze liet hem heel even aan haar tepels sabbelen. “Nu mag je mij fouilleren, pak mijn billen goed vast.“

Hij pakte haar billen vast, zijn gezicht begraven in Honey’s boezem.

“Voel je verborgen wapens?” vroeg Honey.

“Nee… nee...” kreunde hij.

“Toch wel, lieverd,” en ze omhelsde hem intens – hij kon zich niet verzetten.

Zijn ademhaling werd zwaarder terwijl Honey hem tegen zich aandrukte.

Kwam hij klaar? Nee toch? Nu al?

Hij spande zich volledig op - en kwam inderdaad klaar… Krachtig, maar het duurde amper twee seconden! Ze had hem nog iets willen vragen. Honey bleef op haar honger zo.

Hij stond te wankelen op zijn benen.

“Ben ik nu goedgekeurd?” vroeg Honey retorisch. Met zijn laatste greintje energie knikte hij ja. Honey gaf hem een pets op zijn billen zoals aan een jumpingpaard dat de barrages gehaald heeft, en duwde hem op een stoel.

“Dan ga ik maar eens hé. Waar kan ik mijn baas terugvinden?”

Wat hij niet wist was dat ze door een speciaal laagje op haar achterwerk een afdruk had van al zijn vingers. Dat pelde ze ongemerkt af en rolde het op in haar handtasje. Voor eventueel toekomstig gebruik.

Ze kleedde zich aan, fatsoeneerde zich, en verliet het inspectielokaaltje. Precies op dat moment kwam de vrouwelijke bediende aan, om haar mee te nemen naar de vergaderzaal.