Studentenhuis - 1

Dit hoofdstuk komt na Duitse les Efteling.. Het bevat vooral veel info over Eva’s overgang van scholier naar studente. Voor wie het verhaal volgt onontbeerlijk. Anders overslaan en doorgaan met Studentenhuis 2.

Eva

Ik zit in de trein naar Nijmegen. Op weg naar de stad, waar ik ga studeren. Aan de Radboud. Heel moeilijk aan kamers te komen. Tot drie dagen geleden dacht ik dat het pendelen zou worden. Elke dag uurtje heen, uurtje terug. Maar misschien…

Ik overdenk wat er de laatste tijd allemaal gebeurd is. Eerst die databijeenkomst, die zo teleurstellend dreigde te verlopen. Tot hij, tot mijn grote verbazing, in een hoogtepunt was geëindigd. Daarna die Duitse les bij Hans. En dan die wonderbaarlijke tocht naar de Efteling, die besloten was met Nicky’s ontmaagding en mijn eerste anale sex. Na afloop was Nicky opeens haar slipje kwijt. Dit had ik vaker meegemaakt, ik herinnerde me een fietstochtje met de wind vol op mijn poes, dus ik vroeg Hans uitleg. Een beetje schuchter opende hij een laatje. Daar was Nicky's onderbroekje, tesamen met nog veel meer dames en meisjes ondergoed. Ik herkende mijn gebloemde broekje, ooit gedragen bij een Duits proefwerk, de slipjes van mijn klasgenootjes, mijn eigen rode broekje, gedragen bij de data-vergadering. "Ik verzamel ze", zei Hans."Tenminste de eerste keer. En die van de klas toen". Natuurlijk hadden we het er thuis over gehad. Nicky was bij thuiskomst direct op Alexandra afgestapt en had gevraagd “ Mama, wat zie je?” “ Mijn liefste jongste dochter”, was het antwoord. “ Nee, mama, ik ben nu een vrouw!”

Daarna hebben we het hele verhaal verteld. Met ma kun je alles bespreken. Zij heeft ons volledig vertrouwen, zeker vanaf het moment, dat ze haar vriend Johan per direct de deur uit zwiepte, toen hij handtastelijk werd tegen mij. Ik was toen tien. Ze stond niet te juichen toen we vertelden, dat Hans een leraar was. Maar ze zei direct, dat hij welkom was en ik moest hem maar eens uitnodigen. Toen ik twee dagen later voor zijn appartement stond werd er niet opengedaan. Ik tuurde door een raam. Het zag er leeg uit. Er ging een deur open en een buurvrouw kwam naar buiten en vroeg of ik Eva was. Op mijn bevestiging zei ze: “Hans is gisteren verhuisd. Hij vroeg me dit aan jou te geven”. En ik kreeg een brief in de handen gedrukt. Wat verwezen ging ik naar huis om hem samen met mijn zus te lezen. Dit stond er in.

Lieve Eva en lieve Nicole,

Jullie zullen verbaasd zijn dat ik er niet meer ben. Voor de vakantie had ik al gesolliciteerd naar een nieuwe baan in een andere stad ver hier vandaan. Daarna gebeurde wat gebeurd is. Jullie hebben me de hemel bezorgd, maar dat moet stoppen. Onze leeftijden verschillen te veel. Dus, voordat er verwachtingen komen, die niet reeel zijn ben ik weg. Zonder adres. Ik wil geen misbruik van jullie maken. Heel, heel erg bedankt jullie twee. Ik vergeet dit nooit meer.

Hans

PS. Ik heb liever dat jullie niet gaan zoeken

Dat was even een klap. Maar het leven gaat verder. Een dag later gingen we nog één keer zwemmen met de oude klas. En praten op het strand. De meesten gingen studeren, ik was de enige in Nijmegen. Esther en Margriet gingen een jaar samen op wereldreis. Anna en Freek en Bram en Dana waren stelletjes geworden. Ik was wel wat jaloers op Dana, maar het is haar gegund. Bram is een Hunk. Toen we bijna naar huis gingen gaf Robbert me een papier, “ Nam ik mee bij de Appie toen ik in Nijmegen was voor het Goffertparkconcert”, zei hij, Het was een advertentie. Kamers te huur voor studenten. Stuur info en foto naar…..Wellicht krijgt je een uitnodiging voor een auditie. Ik gaf Robbert een daverende zoen en ging meteen naar huis en aan het werk. Nog geen dag later kreeg ik een uitnodiging, en nu ben ik op weg. Een kamer vinden in Nijmegen zou geweldig zijn. De trein arriveert in Nijmegen en ik raadpleeg Google Maps om de Oranjesingel te vinden. Die is binnen loopafstand en welgemoed ga ik op weg. In minder dan een kwartier sta ik voor een prachtig oud herenhuis, bouwstijl begin twintigste eeuw. Ik duw het hekje open, wandel door het kleine voortuintje, dat vooral gevuld wordt met een fietsenstalling , haal diep adem en bel aan.

Er klinkt wat geroezemoes achter de deur. Dan zwaait hij open, een jong meisje doet open. “Hallo, welkom, kom binnen. Ik ben Charlotte, kortweg Lot. En jij moet Eva zijn”. Ik voel me direct thuis, en beaam dat ik Eva ben. Na een klein halletje volgt een gang, en Lot maakt een uitnodigend gebaar. We zijn nog geen twee stappen gevorderd of een deur zwaait open en een jongen, gehuld in een handdoek stapt de gang in. Hij heeft de handdoek om het bovenlichaam geslagen maar zo onhandig dat zijn lul er onderuitpiept. Hij lijkt het niet in de gaten te hebben, steekt zijn hand uit en zegt : “Hallo, ik ben Alex. Beetje laat met douchen, maar ik kom er zo aan”. Ik stel mezelf voor en kwalificeer hem als redelijk, maar minder dan Hans. Qua geslacht dan, verder heb ik geen oordeel. Alex verdwijnt achter een andere deur. We wandelen langs een keukentrapje. “Ik maak even af, waar ik mee bezig was”,zegt Lotte. “ Ik wilde net een lamp indraaien. Houd jij de trap even vast?” Ze klimt energiek de trap op met een peertje in de hand. “Had je gezien, dat we verschillende kleuren hebben in de gang?” vraagt ze. Ik kijk omhoog, recht tegen haar kale poes aan. Onder haar korte rokje draagt ze niets. “ Duur hè, die slipjes tegenwoordig”, zeg ik om wat te zeggen. Lotte kijkt omlaag en ze glimlacht.”Ach, we zijn niet zo preuts hier”. Ik glimlach vriendelijk terug. “Ik ook niet”. Ze komt de trap weer af en neemt me mee een kamer aan het eind van de gang in. Het is een grote kamer, met zelfs een podium. Op het podium staan een tafel met vier mensen eraan en twee lege stoelen. Voor het podium staat één eenzame stoel en ik vermoed voor wie die is. “Wil je toch heel even op de gang wachten, we moeten nog even iets doorspreken”, zegt Lotte, en op het moment dat ik naar buiten stap, komt Alex naar binnen stappen in een haastig aangeschoten korte broek en T-shirt. Hij doet de deur achter zich dicht. Binnen twee minuten hoor ik een stem:”Kom binnen, Eva”, roepen. Ik open de deur. Mijn vrees wordt bewaarheid: zes mensen als een tribunaal achter een tafel en ik neem plaats op de eenzame stoel ervoor. Ik slik,kijk even naar de grond, maar hef dan mijn hoofd op en probeer er onbevreesd uit te zien. Van de zes mensen die er zitten ken ik er al twee, Alex en Charlotte. Verder zitten er één oudere man, 2 jongens en een meisje. De oudere man neemt direct het woord. “Welkom, Eva. Ik ben de huisbaas en eigenaar Michael. Deze vijf zijn huurders, eigenlijk zijn dat er zes, maar Lynn is nog op vakantie. Ik stel aan je voor: Ronald, Mo, Alex, Charlotte en Yasmina. En de reden dat ik ze voorstel is, dat jij als je wilt de volgende huurster bent”. How, dat gaat snel. Ik schud even met mijn hoofd. “ Hoezo weten jullie dat nu al. Wil je niet wat meer van me weten?” Michael glimlacht. Een open lach in een vriendelijk gezicht. Hij zal niet ouder zijn dan veertig, schat ik. Hij vervolgt. “ We weten, dat je geschikt bent, door de manier waarop je reageerde op onze kleine toneelstukjes. Daardoor denken we dat je bij ons kunt passen. Voordat je een besluit neemt, vertel ik over ons. In dit huis zijn tien kamers te verhuren, elk voor 300 euro, ex energie. Vijf jongens,vijf meisjes, ik hou van evenwicht. Zelf woon ik in een grote kamer. Op dit moment zijn er vier kamers vrij. Aangezien jij de eerste bent, die we hebben uitgenodigd, heb je keus uit vier kamers. Er zijn schoonmaakroosters voor gemeenschappelijke ruimtes. Verder ben je zo vrij als een vogeltje. Om de zoveel tijd is er een gemeenschappelijke avond, aanwezigheid verplicht. Charlotte leidt je zo langs de vrije kamers, dan kun je een keus maken. Ja of nee wil ik vanavond weten. Vragen?”

Het duizelde me even. 300 euro is niets. Wat zal de kamer voorstellen? Dat valt mee. Eigenlijk is het geweldig. De mensen zijn aardig, de plaats is centraal. Ik heb woonruimte in Nijmegen. Mijn leven als studente kan beginnen.