We waren net ons normale telefoontje begonnen toen ik kon horen dat ze iets op haar lever had. "Heb jij die kimono in de kast gehangen?" vroeg ze even later.

"Ja," gaf ik grinnikend toe.

"Wat wil je daarmee zeggen?"

Haar vraag en de toon waarop ze hem gesteld had verrasten me behoorlijk. "Ik... uh... ik vond hem er gewoon leuk uitzien," hakkelde ik.

“Waar heb je hem vandaan?" vroeg ze.

"Die boetiek in de straat naast de bistro," legde ik uit.

Het feit dat hij uit een legitieme winkel kwam leek te helpen. "Ik ben niet weg van de print," zei ze na even gepauzeerd te hebben.

Daarmee gingen we over op andere onderwerpen en ik kon horen dat ze niet in de stemming was om te spelen, dus liet ik het gesprek eindigen. Op basis van de korte interactie over de kimono vroeg ik me af of ik iets te ver was gegaan. Ze had mijn humor zeker niet op prijs gesteld, dus ik wist dat ik bereid moest zijn om mijn excuses aan te bieden als ik haar de volgende dag zou zien.

"Hé, sorry voor de kimono," zei ik tegen haar terwijl we tv zaten te kijken. "Ik dacht dat het wel grappig zou zijn. Ik wilde je niet beledigen."

"Hij is te kort," antwoordde ze. "En... te dun," voegde ze eraan toe voordat ik iets kon zeggen.

"Heb je hem wel gepast?" vroeg ik, een beetje verrast na haar gedrag tijdens het telefoongesprek.

"Ja, ik had het aan toen ik met je aan de telefoon was," gaf ze toe en er verscheen een glimlach op haar gezicht.

"En ik dacht dat ik je kwaad had gemaakt," zei ik hoofdschuddend en ik begon te lachen.

"Dat heb je ook," antwoordde ze terwijl haar glimlach snel verdween, "bij de dokter," vervolgde ze te verduidelijking.

"Lauren," kreunde ik terwijl ik dacht aan mijn pijnlijk opgezwollen ballen en de kans dat weer een baby in huis te hebben.

"Alsjeblieft?" smeekte ze.

"Geef me wat tijd, schat. Een paar dagen nog... Ik ben er bijna uit, ik beloof het," smeekte ik. Ze glimlachte naar me en gleed tegen me aan. Maar juist op dat moment kwam onze zoon de kamer binnen en stopte alle verdere ontwikkelingen.

Later, in bed, vrijden we liefdevol en vielen daarna snel in slaap.

Toen ik haar de volgende avond in haar appartement belde, merkte ik dat ze in een speelse bui was. "Wat heb je aan?" vroeg ik, aangemoedigd door haar verleidelijke toon.

"Je kimono," giechelde ze en voegde er snel aan toe, "moet ik hem uitdoen?"

"Ja, je hoort naakt te zijn als we praten," fluisterde ik.

Ik hoorde de geluiden van het uittrekken van kleding, en dan was ze weer terug aan de telefoon. "Iemand heeft me mee uit gevraagd vandaag," zei ze.

"Wie? De huismeester?"

"Nee... een professor. Professor Kott," legde ze uit.

"Wat is er gebeurd?"

"Hij heeft me uitgenodigd om wat met hem te gaan drinken."

"Gewoon, zomaar uit het niets?" vroeg ik en voelde dat er meer moest zijn.

"Nou... hij had wat vaker geflirt, maar niet zoals deze keer."

"Met je geflirt? Hoe lang al? Wat heb je eraan gedaan?"

"Ik denk..." begon ze na een paar seconden. "Ik denk al sinds de eerste dag op school. Ik heb hem niet aangemoedigd."

"Heb je niet aangemoedigd? Wat betekent dat? Heb je hem gezegd dat hij je met rust moet laten? En, hoe komt het dat ik er nu pas over hoor?"

Opnieuw werd ze stil en ik begon te denken dat ik te beschuldigend was geweest. "Ik heb niets gezegd omdat ik dacht dat het niets bijzonders was... echt," antwoordde ze dan.

"En hoe heb jij daarop gereageerd?" vroeg ik en merkte op dat ze die vraag niet had beantwoord.

"Ik denk... dat ik hem zijn gang heb laten gaan... ik wilde een goed cijfer," giechelde ze.

"Dus je hebt met hem geflirt," antwoordde ik.

"Niet veel..."

"Nou, vertel eens wat meer over hem? Is hij ook een jonge knapperd met een geweldige glimlach?" vroeg ik, me haar eerste beschrijving van de huismeester herinnerend.

Lauren begreep waar ik op doelde en lachte even. "Hij is vijftig, lang en slank en heeft een kaal hoofd," legde ze dan uit. "Zijn vrouw is ook professor op school."

"Je kunt maar beter voorzichtig zijn. Kom maar niet in de problemen," adviseerde ik. "Wat vertelde je hem toen hij je... eh... vroeg wat met hem te gaan drinken?" vroeg ik toen ik me realiseerde dat er nog informatie ontbrak.

"Ik heb gezegd dat ik het te druk had."

"Je hebt geen nee gezegd, dus? Hij zal het opnieuw proberen met dat antwoord," waarschuwde ik. "Wordt er nog meer geflirt?"

"Ik denk het... één andere jongen. Een jongere student uit mijn werkgroep. Hij flirt soms en we hebben een keer koffiegedronken," legde ze uit.

"Koffie? Wanneer?"

"Na een teamvergadering, halverwege de middag, in het studentencentrum," reageerde ze snel.

Enige seconden tikten in stilte voorbij. "Het een studente, dus..." zei ik dan.

"Ben je jaloers?" vroeg ze dan. Ik had eerder verwacht dat ze defensief zou reageren.

"Ja, een beetje," gaf ik toe.

"Goed! Je kunt maar beter naar de dokter gaan, zodat jij me zwanger kunt maken," lachte ze.

"Lauren," riep ik en hapte naar adem, echt verrast door haar durf.

Ze begon zo hard te lachen dat het minstens een minuut duurde voordat ze kalm genoeg was te kunnen spreken. "Het komt door dit appartement," zei ze. "Ik voel me zo seksueel als ik hier ben. Het is zo raar."

Ik herkende het gevoel waarnaar ze verwees. Ik voelde iets soortgelijks, hoewel misschien niet zo diep als zij. De kleine ruimte, Laurens toevluchtsoord, leek de klok terug te draaien naar vroegere, vrijere dagen. In die wereld verstoorden geen verplichtingen het leven en pompte ons lichaam een eindeloze voorraad seksuele hormonen in het rond.

"Zijn je tepels stijf?" vroeg ik nadat ik besloten had terug te keren naar het heden.

"Mmm... ja, dat zijn ze zeker," fluisterde ze. "Voor jou!"

"Voor mij? Weet je dat wel zeker? Niet voor Harry of professor Kott of... voor die andere man?" plaagde ik, terugglijdend naar ons gesprek hiervoor.

"Josh," giechelde ze, me de naam van de student gevend.

"Lieve Heer," zuchtte ik. "Lauren?" vroeg ik dan. "Ben jij dit echt?"

"Kom hierheen... nu?" vroeg ze.

Even dat ik serieus over haar woorden na omdat het verlangen in haar stem duidelijk naar voren kwam. Ik had echter de volgende ochtend vroeg een groepsbijeenkomst georganiseerd en ik wist dat er geen enkele mogelijk bestond om die plannen zo snel te wijzigen. "Dat kan niet, schat," fluisterde ik.

"Jawel," smeekte ze.

"Nee, Ik kan echt niet," herhaalde ik en de telefoon werd stil.

"Ik maak een afspraak met het ziekenhuis," zei ze nadat ik haar diep had horen ademhalen. Haar woorden, in combinatie met haar vastberadenheid voor de operatie, maakten me aan het lachen en daarmee verdwenen alle seksuele gedachten voor ons beiden.

Het gesprek eindigde kort daarna, maar het verbaasde me helemaal niet dat ik de volgende ochtend een tekstberichtje ontving met de datum en tijd voor mijn afspraak.