Ik trok de brede voordeur open terwijl de taxi wegreed in de afkoelende winteravond.

Evelyne had zich heel keurig opgemaakt, en droeg zoals gevraagd de nertsmantel. Ze had ook een fles wijn ingepakt als geschenkje. Dat had niet gehoefd.

“O jij bent er al!” zei ze.

“Welkom in onze residentie” zei ik terwijl ik haar mantel aannam en weghing. Daaronder droeg ze niets dan pumps, een haast gewichtloze sexy cocktailjurk en strak rond haar hals een paarlen collier. En, de éne oorbel die ze van Francis had gekregen.

“Hoezo, onze? Woon jij hier? Wacht…”

Francis kwam ook toegestapt met twee glazen in zijn vrije hand waarvan hij er één ruilde voor haar fles wijn.

“Jullie zijn een koppel? Wat…?“ bazelde Evelyne.

“Leuk hé! Dat had je niet kunnen raden hé. Ja dus. Wij spelen erotische rollenspellen op hoog niveau.”

“Deze keer was het kunstverzamelaar en veilinghostess.”

“Haaa…” was alles wat Evelyne kon uitbrengen. “Ha ja… Dus…”

“… wel inderdaad, het is ook een beetje een lucratieve hobby,” knipoogde Francis.

Hij gaf Evelyne en mij een aperitief. “Champagne, cassis en een geheim ingrediënt.”

“… We wilden absoluut de Ballerina kopen, aan een redelijke prijs. Ik heb mij aangemeld als hostess bij het veilinghuis - net als jij trouwens - en ben aangenomen. Alle biedingen gebeurden via de hostess, en dus was het een koud kunstje om Francis het minimum meer dan het winnend bod te laten bieden. Zeer efficiënt.”

Evelyne ging in het defensief.

“Dit is oplichting! Wat weerhoudt mij ervan om jullie aan te geven? Jullie hebben een dossier bij Interpol, dat weet ik.”

“Fout, fout, fout. Francis heeft een dossier bij Interpol, ik niet. Het is trouwens een leeg dossier. Ik heb het ingezien. Hoe weet jij dat trouwens?”

Ik zag de angst in Evelyne’s ogen. Ik vervolgde:

“Wij hebben jou gelukkig op tijd ontdekt. Je bent niet zo goed in schaduwen. Jij was ook undercover op de veiling. Jij hebt je ook een weg binnengebluft, met je nertsmantel, je liefde voor sneeuwlandschappen, je diploma kunstgeschiedenis en de vanbuitengeleerde biografie van de schilder.”

“Hoe weten… Ja, en dan?”

“Ik heb op de kop 150000 euro geboden voor het Winterlandschap,” zei Francis. “De richtprijs was overigens 150. Ik weet van een goede vriend die daar ook was dat die je 180 had geboden en toch de winnaar niet was. Jij hebt dus aan de veilingmeester gezegd dat ik het hoogste bod had. Je had mij als doelwit. Jammer voor jou wisten wij dat en hadden wij een voicerecorder gekleefd onder je barkruk.”

“Wij gaan die opname niet aan de autoriteiten overhandigen,” zei ik

“Wij gaan ook geen materiaal aan de autoriteiten geven dat jou linkt aan het Concert,” zei Francis vriendelijk.

Evelyne keek hoe langer hoe angstiger. Ik zag ze rondkijken naar ontsnappingsroutes.

“Ik weet dat jullie het zijn die het Concert hebben. En jullie weten dat ik het weet. Gaan jullie me nu liquideren?” vroeg ze angstig.

Francis zakte wat door zijn knieën en zei zacht tot haar

“Evelyne toch, in tegendeel, wij zijn geen moordenaars.

En zelfs geen kunstdieven. Jij weet helemaal niet of we het Concert hebben. Ik interesseer me niet voor gestolen kunst. Je kan het niet ophangen, je kan er niet mee pronken, je kan het niet verkopen.

Het enige waar je ons van zou kunnen beschuldigen is dat we de Ballerina hebben gekocht voor, in feite, net iets meer dan het hoogste bod. Ik heb mijn relaties met het veilinghuis, en zij zullen dat met veel plezier in der minne regelen. Geen negatieve publiciteit.”

“Jij daarentegen, en de organisatie achter jou, heeft een groot probleem als dit zou uitkomen.”

Evelyne keek al wat opgeluchter, althans, ze moest niet voor haar leven vrezen.

“Wat is jullie bedoeling dan wel?”

“Wij hebben plannen met jou, waar we niets over kunnen zeggen,” zei ik

“Laat mij even,” zei Francis tot mij, en dan tot Evelyne: “Ze bedoelt: we gaan samen héél stoute dingen doen, als je dat zelf ook wil, natuurlijk. Wil je?”