Een Beeldschone Huisgenote - 97

‘’Oh, mijn excuses,’’ zei de arts meteen toen hij mijn angstige blik zag. ‘’Ik ben gewoon moe maar ik kom meteen ter zake. Het was een helse karwei om uw vrouw te redden. Maar ze is buiten levensgevaar.’’
Er gleed een zware last van mijn schouders af. ‘’Echt? Gaat ze het redden?’’
Hij glimlachte vermoeid. ‘’Ja, ze gaat het redden. Maar dat had echt niet veel gescheeld. Ze had heel veel bloed verloren. Het is een wonder dat ze nog leeft. We moesten haar herhaaldeijk reanimeren.’’
Ik keek geschokt.
‘’Maar geen zorgen,’’ zei hij terwijl hij in zijn ogen wreef. ‘’Ze is nu in orde.’’ Hij zuchtte diep. Ik kon goed zien dat hij echt uitgeput was.
‘’Wat was er dan gebeurd?’’ vroeg Lotte die naast me kwam te staan.
‘’ De wond die de placenta achterlaat, was niet goed gestolpt. Daardoor verloor ze heel veel bloed in korte tijd. En ze had een baarmoeder infectie.’’
Hij keek me aan. ‘’Het kan zo zijn dat uw vrouw niet meer vruchtbaar is. Het spijt me.’’
‘’O, dat kan me niets schelen. Als ze maar leeft. We hebben toch twee kinderen,’’ zei ik.
De arts glimlachte vermoeid. ‘’Uw vrouw is nu aan de antibiotica. Ze heeft nu rust nodig, want ze moet flink aansterken.’’
‘’Mag ik haar zien?’’ vroeg ik, bijna smekend.
Hij aarzelde. ‘’Ze heeft echt rust nodig. Ze zal voorlopig niet wakker worden.’’
‘’Maakt niet uit, Ik wil haar eventjes zien, alstublieft.’’
‘’Vijf minuten kan het wel,’’ zei hij schouderophalend. ‘’Ik zal de verpleegster even vragen of ze jou naar Mandy zal brengen. Maar denk eraan: vijf minuutjes maar. Maak haar niet wakker en raak haar niet aan.’’
Ik knikte dankbaar. ‘’Heel erg bedankt. Ik kan u wel kussen.’’
Hij schoot in de lach, net als de dames. ‘’Nee, laten we dan maar niet doen, hé? Een handdruk is voldoende.’’
We schudden de hand en ik keek hem strak aan. ‘’Ik meen echt, heel erg bedankt. Ik ben zo blij.’’
HIj glimlachte nogmaals. ‘’Graag gedaan. Maar ik ga de verpleegster halen voor je en dan ga ik naar huis. Ik ben moe.’’
‘’Ja, ga maar naar huis en super bedankt.’’
‘’Het is al goed,’’ zei hij. Met een zwaai verliet hij de kamer.

Het was stil in de kamer. Ik liet mijn gedachten even rondgaan. God! Mandy leefde! Ik zou wel willen schreeuwen van blijdschap maar mijn kinderen lagen te slapen. Ik voelde de vreugde door mijn lichaam gieren. Ik wilde zo graag springen en schreeuwen, in plaats daarvan balde ik mijn vuisten, die trilde van opwinding. Mijn kaken deden zeer van mijn grote glimlach. Tranen van geluk rolden over mijn wangen. Godzijdank leefde ze nog. Ik had Mandy, onze dochters hadden mama. We hadden elkaar!

Ik draaide me om en keek naar de dames.
‘’Ik zou maar eens naar buiten gaan om jouw vreugde uit te schreeuwen. Hier lijkt me geen goed plan want jouw kinderen liggen te slapen,’’ lachte Elise op een plagerige toon.
De dames grinnikten zachtjes.
Met een grote grijns opende ik mijn armen. Lachend omhelsden de dames mij stevig. ‘’God, ze leeft nog!’’ fluisterde ik gelukkig.
‘’Ik zei het toch,’’ zei Anna grijnzend.
‘’Ik moet wel toegeven dat ik best geschrokken ben van wat de arts zei,’’ zei Kelly.
‘’Ja, ik ook,’’ beaamde Lotte. ‘’Ze moest echt veel geluk gehad hebben. De arts was totaal uitgeput.’’
‘’Ja,’’ knikte ik. ‘’Maar dat maakt niet meer uit. Ze leeft!’’
De dames lachten weer. Ik liep naar het kraambed waar mijn twee slapende dochters lagen. Ik fluisterde heel zacht zodat ze niet hoorden: ‘’Jullie zullen binnenkort mama zien. Ik weet zeker dat mama jullie heel graag wil zien. Mama en papa gaan jullie heel veel liefde geven. We houden van jullie.’’

De deur ging open, de verpleegster was binnen gekomen. ‘’Gaat u met mij mee?’’ vroeg ze zacht. Ik keek de meiden aan. ‘’Blijven jullie hier even?’’
Ze knikten. Ik liep met de verpleegster over de gang naar Mandy. ‘’Danny!’’ Achter me hoorde ik snelle voetstappen. Het waren de ouders van Mandy.
‘’Wow, jullie zijn er snel!’’
‘’En?’’ vroeg Els hijgend van het rennen.
Ik glimlachte breed. ‘’Zij is buiten levensgevaar. Ik ga nu naar haar.’’ Ik keek de verpleegster aan. ‘’Mag zij mee? Zij is de moeder van mijn vrouw.’’
Ze knikte. ‘’Ja, dat kan. Maar dan is het maximaal.’’
Ik keek Rick aan. ‘’Wacht je even in de wachtkamer?’’ Hij stak zijn duim op en verdween naar de wachtkamer.
Onderweg naar Mandy vertelde ik Els het hele verhaal.
‘’O, mijn lieve god. Wat heftig. Godzijdank leeft mijn meisje nog! Komt het echt goed met haar?’’
‘’Ja, volgens de arts wel.’’
‘’En met mijn kleindochters?’’
Ik grinnikte zacht van haar woorden. ‘’Hey, het zijn mijn kinderen, niet de jouwe.’’
Els lachte. ‘’Wel mijn kleindochters.’’
‘’Maar, ze zijn allebei ook in orde. Het zijn prachtige kinderen. Ze lijken sprekend op elkaar.’’
‘’Ik ben benieuwd! God, ik ben oma geworden!’’
‘’Ja, dat is te zien aan je vele rimpels op je gezicht,’’ grijnsde ik. De verpleegster kon niet laten om zachtjes te lachen.
‘’En bedankt hé,’’ zei Els lachend.

We stonden voor de deur.
‘’Jullie mogen haar niet wakker maken. Ze heeft echt rust nodig. Blijf op afstand,’’ instrueerde de verpleegster. Els en ik knikten braaf. De deur ging geruisloos open. Ik stapte de kamer binnen en hield mijn adem in toen ik Mandy daar zag. Mijn hemel, ze zag er slecht uit. Haar gezicht was erg bleek. Ze had een infuus aan haar hand. De deken bewoog heen en weer, ze ademde rustig. Haar ogen waren gesloten. Maar ik had haar nog nooit zo slecht gezien. Els pakte mijn hand en keek me aan. ‘’Ze ziet er niet zo best uit,’’ fluisterde ik schor.
‘’Nee, dat klopt maar ze ademt.’’
Ik knikte en keek naar Mandy. Ondanks dat ze er slecht uit zag, lag ze er vredig bij op bed. De emoties liep hoog op in me. Het mocht nooit meer gebeuren. Ik had al aangenomen dat er geen tweede zwangerschap zou komen. Misschien kon dat ook niet meer want ze was mogelijk onvruchtbaar. Maar dat kon me niets schelen. Dat risico durfde ik niet nog één keer te nemen. We hadden toch twee schitterende dochters. Misschien was het hypocriet van me, maar dat kon me echt niets schelen. Mandy moest blijven leven. Ik wilde zo graag naast haar zitten en haar hand vasthouden, wachten tot ze wakker werd. Maar nee, de dokters hadden gelijk. Ze had echt rust nodig.
Els trok me naar de deur. Ik wierp nog een laatste blik op Mandy en fluisterde: ‘’Ik kom morgen terug.’’

In de wachtkamer troffen we Rick en Anna. Elise en Kelly waren inmiddels naar huis gegaan. Lotte was bij mijn dochters. Het was inmiddels middernacht geworden.
‘’Nou, willen jullie onze kinderen zien?’’ vroeg ik glimlachend.
‘’Nee,’’ antwoordde Rick, tot mijn verbazing.
‘’Waarom niet?’’
‘’Ik wil wachten tot Mandy hersteld is. Ik denk dat ze er graag bij wil zijn als we met onze kleinkinderen kennis mogen maken.’’
Ik wreef mijn kin. ‘’Och, je hebt gelijk. Daar heb ik helemaal niet aan gedacht. Wat dom van mij. Maar het is inderdaad verstandig dat jullie nog even moeten wachten. Sorry Els.’’
Ze glimlachte. ‘’Het geeft niet. We wachten wel.’’
‘’Maar goed, Mandy is in orde en ligt nu te slapen.’’ Ik gaf Rick onze huissleutels. ‘’Jullie kunnen in onze logeerkamer slapen. Alleen is het bed niet opgemaakt. In de kast vind je de dekens en lakens. Ik blijf hier slapen bij mijn kinderen.’’ We gaven elkaar de knuffels en ze vertrokken. Anna ging met mij mee naar de kamer waar mijn dochters lagen. De kamer was halfdonker toen we binnenstapten. Lotte maande dat we stil moesten zijn. Lizzy en Lindsay lagen heerlijk te slapen. Lotte had gezegd dat ze net wakker waren maar ze sliepen alweer. Toen ik naar mijn dochters keek, voelde ik mijn glimlach verschijnen op mijn gezicht. Nu voelde ik de vreugde wel. Maar ik was ook moe. Anna en Lotte gingen naar huis. De kraamverpleegkundige verzekerde me dat ze onze baby’s in de gaten zouden houden, waardoor ik met gerust hart kon slapen. Maar ik had ze wel gezegd dat ze mij wakker moest maken als de kinderen wakker waren. Want ik had de speciale babyfoon niet bij me. Als de kinderen gingen huilen, trilde de trilschijf die onder mijn kussen lag, waardoor ik ook zelf wakker kon worden. Dan hoefde Mandy mij niet elke keer wakker te maken als het mijn beurt was.

De volgende dag was ik vroeg wakker. Het was een korte nacht maar de energie was weer opgeladen. Samen met de kraamverpleegkundige hadden we de baby’s gevoed. De borstvoeding moest nog even wachten. Maar het was fantastisch om ze te voeden. Ik kon bijna niet meer wachten tot Mandy hersteld was en we samen onze kinderen konden opvoeden. Ondertussen had ik een app van Els gekregen dat ze eraan kwam met haar man. Ik had ook even met mijn ouders gebeld. Mijn moeder wilde graag langs komen maar dat vond ik niet zo een goed idee. Anders werd het hier een beetje te druk. Ik had haar beloofd dat ze als eerste op kraamvisite mocht komen, als we weer thuis waren. Van de verpleegster hoorde ik dat Mandy vanmorgen eventjes wakker geworden was en dat ik bij haar mocht langskomen. Maar ik wachtte op Els en Rick. Gelukkig hoefde ik niet zo lang te wachten. Eigenlijk mochten er maar twee bezoekers tegelijk bij Mandy komen. De verpleegster deed niet zo moeilijk over en liet ons alle drie naar binnen.

Mandy sliep nog toen we op de krukken gingen zitten. Ze zag er iets beter uit dan gisteren maar haar gezicht was nog bleek. Alsof ze aanvoelde dat we er waren, opende ze haar ogen voorzichtig. Ze kreunde zachtjes. Ze was nog steeds moe. Maar er gleed een glimlachje rond haar lippen toen ze me zag. Ik pakte haar hand voorzichtig en haar vingers verstrengelden zich aan mijn vingers. De glimlach verdween snel. ‘’Baby’s,’’ bracht ze met veel moeite uit.
‘’Ze zijn in orde, Mandy. Ze zijn allebei kerngezond en ze zijn heel prachtig.’’ Op haar gezicht zag ik de opluchting. Ik glimlachte van binnen. Ze zou zichzelf opofferen voor de kinderen, als het moest.
Mandy slaakte een zucht. Ze was echt moe.
‘’Gaat het een beetje?’’
Ze knikte bijna onmerkbaar als antwoord.
‘’Jouw ouders zitten rechts van je.’’
Mandy dwong met veel moeite haar hoofd naar rechts. Els had haar hand gepakt. ‘’Hey lieverd, wat heb je ons laten schrikken zeg!’’ Weer verscheen er een kleine glimlach op het bleke gezicht van Mandy. Ik kon zien dat ze geen energie had om te praten. Ze keek me weer aan. ‘’Ik wil… ze zien,’’ fluisterde ze zo zacht dat ik niet verstond maar gelukkig kon ik liplezen.
‘’Maar liefje, je bent erg moe.’’
‘’Als… je… blieft,’’ zei ze smekend.
Ik keek Rick en Els vragend aan. Rick stond op. ‘’Ik ga de verpleegster even vragen of het mag.’’’
‘’Lieverd, jouw vader en ik hebben jullie dochters nog niet ontmoet. We willen wachten op jou.’’
Mandy knikte dankbaar.
‘’Onze vrienden hebben onze dochters wel gezien. Sorry, ik had eigenlijk niet aan gedacht om eerst op jou te wachten,’’ zei ik schuldbewust.
Ze schudde haar hoofd, om te zeggen dat ze het niet erg vond.

Rick kwam terug. ‘’Het mag wel maar dan wel heel eventjes.’’
Ik glimlachte naar Els. ‘’Ga je mee om onze mooie kinderen op te halen?’’
‘’Ja graag,’’ antwoordde ze iets te gretig waardoor Mandy zachtjes moest glimlachen. Het was fijn om te zien dat ze lachte.
‘’Snel,’’ fluisterde ze.
‘’Nou, je hoort het, Els,’’ zei ik grijnzend. Els en ik liepen naar onze dochters. Ik kon zien dat Els stond te popelen om ze te ontmoeten. Toen we bij het kraambed aankwamen, kon ze haar ogen niet van de baby’s afhouden. Ik glimlachte. ‘’Nou, ik wil je even voorstellen aan onze dochters. Deze heet Lizzy en haar 22 minuten jongere zusje heet Lindsay.’’ Ik keek naar mijn dochters die wakker waren. ‘’Hee meisjes van me, zie je een lieve vrouw daar. Dat is jullie oma Els.’’
‘’Ze zijn prachtig,’’ fluisterde Els ademloos.
De kraamverpleegkundige hielp ons om de kinderen in de draagzak te doen. De kraamverpleegkundige ging met ons mee om een oogje in het zeil te houden. Dat vond ik heel fijn. Els was in de wolken toen ze Lizzy mocht dragen. Toen we de kamer van Mandy instapten, keek ze nieuwsgierig naar onze dochters. Els en ik gingen aan de weerskanten van het bed zitten, zo dichtbij mogelijk zodat ze haar kinderen van dichtbij kon bewonderen. ‘’Ik wil ze vasthouden,’’ fluisterde ze schor.
‘’Ehh,’’ zei ik aarzelend. ‘’Dat lijkt me geen goed idee. Je bent niet sterk genoeg.’’
Mandy keek me smekend met haar ogen aan.
De kraamverpleegster zei: ‘’Het kan wel, maar dan moeten jullie haar helpen met ondersteunen.’’ Ze hielp mij om Lindsay uit de draagzak te halen en ik had haar in de arm van Mandy gelegd terwijl ik haar hielp met haar arm ondersteunen. Daarna hielp de kraamverpleegster Els om Lizzy in de andere arm van Mandy te leggen. Mandy keek onze dochters beurtelings aan. Er stroomden tranen over haar wangen. Ik hield me ook niet droog. het was prachtig om te zien. Mandy keek me met natte ogen aan. ‘’Ze zijn prachtig.’’
Ik glimlachte trots. ‘’Dat zijn ze zeker, onze mooie kinderen.’’
‘’Ze hebben jouw ogen, Danny,’’ fluisterde ze.
‘’Ja, dat had Elise ook tegen mij gezegd. Ik kan het eerlijk gezegd nog niet zien. Hun ogen zijn veel te klein.’’
Mandy lachte zachtjes. ‘’Dit is zeker Lindsay?’’
Ik knikte. ‘’Dat klopt. Lindsay is 22 minuten later geboren dan Lizzy. Ze zijn allebei op normale gewicht.’’

Ze knikte blij en keek naar haar ouders. ‘’Pap… kom.’’ Rick boog voorover en ik zag zijn ogen schitteren van trots.
‘’Mam… Pap… Dit zijn Lizzy en Lindsay.’’ Mandy keek naar onze dochters. ‘’Zie je die oude mensen? Dat zijn jullie opa en oma.’’
Els trok haar wenkbrauw op. ‘’We zijn lang niet oud hoor!’’
Daar moesten we allemaal om grinniken. Tot onze verrassing glimlachten Lizzy en Lindsay ook. Mandy kreunde van verrukking. De kraamverpleegkundige zei lachend: ‘’Het is geen bewuste glimlach maar een reflex maar het blijft leuk om naar te kijken.’’

Mandy vocht zichtbaar tegen haar slaap. We brachten onze kinderen weer terug naar hun kamer, niet voordat Mandy ze een kusje had gegeven. Daarna ging ze slapen met een glimlach op haar gezicht. Dat maakte mij gelukkig. Rick en Els gingen weer naar huis want ze moesten ten slotte gewoon weer werken. Ze beloofden dat ze zo snel mogelijk terug zouden komen voor de kraamvisite. Ik besefte dat we het de komende weken behoorlijk druk zouden krijgen maar eerst moest Mandy herstellen en wij de eerste weken in alle rust van onze kinderen konden genieten. Dan mochten de mensen op visite komen.

In de avond was ik weer bij Mandy. Ze zag er veel beter uit en zat rechtop in het bed. Ze had nog last van de baarmoeder ontsteking maar de pijn was gelukkig minder geworden. De arts had gezegd dat ze nog een dag in het ziekenhuis moest blijven. Onze kinderen lagen te slapen in de andere kamer. Mandy zat rustig te eten terwijl ik haar dromerig aan staarde.
Ze glimlachte. ‘’Zit je lekker naar mij te staren, lieverd?’’
Ik knipperde met mijn ogen. ‘’Sorry, ik ben gewoon blij dat je leeft. Het was echt een nachtmerrie vorige nacht. Ik dacht dat je dood ging.’’ Ik voelde dat de vervelende gevoel weer omhoog komen in mijn lichaam.
Mandy stopte met eten en pakte mijn hand. Ik merkte dat ik zachtjes huilde. ‘’Dat was echt niet leuk. Ik was zo bang dat ik onze kinderen alleen op moest voeden. Dat kan ik niet.’’
Ze keek me strak aan. ‘’Dat kan je wel en dat had je ook gedaan.’’ Ze veegde mijn tranen weg. ‘’Maar je hoeft niet meer bang te zijn. Ik ben er nog.’’ Ze glimlachte lief naar me.
‘’Godzijdank wel.’’
‘’Maar lieverd, nu weet je hoe het voelt toen ik naast je bed zat terwijl je bijna dood ging na de mishandeling. Twee keer zelfs.’’
Ik knipperde met mijn ogen. Ze had gelijk. Mijn incidenten waren misschien wel erger dan de afgelopen nacht. Ik had nooit beseft hoe moeilijk het voor Mandy geweest moest zijn.
Een vinger streelde zacht over mijn wang en ik keek mijn vrouw aan. ‘’Nu hoeven we nergens druk over maken. We leven allebei en we hebben prachtige dochters.’’
Ik pakte haar hand en gaf een kusje op haar handpalm. ‘’Waarom gebeurt er altijd iets bij ons?’’
Ze lachte zachtjes. ‘’Ik weet het ook niet.’’
Mijn blik werd ernstig. ‘’Heb je al gehoord van de arts wat de gevolgen zijn van je baarmoeder ontsteking?’’
Ze knikte. ‘’Ja, ik heb het gehoord. Dat ik misschien onvruchtbaar ben.’’
‘’Wat vind je ervan?’’ vroeg ik voorzichtig.
Ze keek me indringend aan en ik zag een ondeugende lachje op haar gezicht verschijnen. ‘’Het kan voor jou niet veel schelen, hé? Zolang ik maar leef.’’
Mijn wangen werden warm. Mandy lachte hardop. ‘’Dat dacht ik al. Maar voor mij maakt het niet zo veel uit want we hebben toch al twee kinderen.’’
Ik slaakte een zucht van opluchting. ‘’Ik was even bang dat je niet blij zou zijn. Misschien wilde je ook een jongetje.’’
‘’Ja, dat zou ik ook graag willen. Maar dat zou je nooit toestaan. Je durft het risico niet nog een keer te nemen.’’
Ik stond heel even met mijn mond vol tanden. Ze kende mij echt goed.
Ze grijnsde gemeen. ‘’Ja, ik ken je heel goed, ventje van me.’’
Ik glimlachte flauwtjes. ‘’Wat ben ik zó blij dat je leeft.’’ Ik stond op en gaf haar een zoen op haar lippen.

Ik ging weer zitten en pakte haar hand. ‘’Deed het pijn?’’
‘’Wat?’’
‘’De bevalling?’’
Ze grinnikte zachtjes. ‘’Verschrikkelijk veel pijn. Vooral bij de eerste baby.’’
Ik knikte langzaam. ‘’Ja, dat had ik gezien. Maar god, je was zo sterk. Ik wil zeggen dat ik enorm trots op je ben.’’
Ze keek me lief aan. ‘’Dank je wel, lieverd. Toen ik Lizzy zag, vergat ik alle pijn meteen. Bij de bevalling van Lindsay ging het gelukkig snel en deed het minder pijn.’’
‘’Ik ben zo blij dat ik een man ben,’’ mompelde ik zacht, meer tegen mezelf.
Mandy schoot hard in de lach. ‘’Ja, dat geloof ik best, watje.’’
Ik glimlachte. ‘’Maar echt, ik heb echt bewondering voor alle vrouwen. Zeker wat ik gisteren allemaal gezien heb. Ik heb echt respect voor jullie.’’
Ze kneep in mijn hand. ‘’Dank je wel.’’ Ze ging verder met eten.

De arts en Jill kwamen de kamer binnen lopen. Mandy was vanmiddag onderzocht en nu had de arts de resultaten. Hij kwam meteen ter zake. ‘’De uitslagen zijn positief. Antibiotica heeft zijn werk goed gedaan. Als het goed blijft, kunt u morgenmiddag naar huis gaan. Maar de ontsteking heeft een paar littekens op uw baarmoeder achter gelaten. Het kan inderdaad zijn dat u niet meer vruchtbaar bent. Maar dat weten we nog niet zeker.’’
Mandy knikte begrijpend. ‘’Verder ben ik gewoon in orde?’’
‘’Ja, dat klopt. Ik moet wel zeggen dat u ongelooflijk veel geluk had.’’
‘’Ja, dat heb ik gehoord,’’ zei Mandy. ‘’Wanneer kan ik mijn kinderen borstvoeding geven?’’
‘’Dat kun u nu doen,’’ zei de arts glimlachend.’’
Ze keek verrast. ‘’Maar ik zit aan de antibiotica?’’
‘’Het is een andere variant van antibiotica. Het is niet schadelijk voor uw baby’s. Dus u kunt ze gewoon borstvoeding geven, zeker nu dat u voldoende aangesterkt ben.’’
‘’Ah, dat is geweldig,’’ zei Mandy blij.
‘’Maar de komende dagen moet u wel voldoende rust nemen. Uw lichaam heeft het zwaar te verduren gehad.’’
‘’Dat komt wel goed. Ik heb een man die mij gaat verzorgen.’’
‘’Ja hoor, ik ben weer de sjaak,’’ mompelde ik gespeeld somber.
De arts grinnikte even. ‘’U moet vannacht nog wel hier blijven. Maar morgen kun u de hele dag bij uw kinderen zijn.’’ Hij verliet de kamer. Jill stapte naar voren.
‘’Ik kom van jullie afscheid nemen. Mijn werk zit er op voor jullie. Ik wens jullie heel veel plezier met jullie kinderen.’’
‘’Dank je wel en bedankt voor alles, Jill,’’ zei Mandy oprecht. Ik beaamde dat. ‘’Je hebt het fantastisch werk geleverd, Jill.’’
Ze boog. ‘’Graag gedaan. Het was leuk om jullie te ontmoeten.’’ Met een zwaai verliet ze de kamer.

‘’Nou,’’ zei Mandy vrolijk. ‘’Haal onze kinderen maar op!’’
Grinnikend boog ik. ‘’Uw wens is mijn plicht, schoonheid.’’
Binnen tien minuten kwam ik terug met de kraamverpleegster met onze kinderen in onze armen. Mandy straalde helemaal bij het zien van onze dochters. Mijn hart smolt van haar vrolijke blik. We legden de huilende Lizzy en Lindsay in de armen van Mandy. Ze wilde proberen om ze allebei de borstvoeding tegelijk te geven. De kraamverpleegster en ik hielpen daarmee. Tot onze grote vreugde hapten onze dochters de tepels van Mandy vrijwel meteen en begonnen te zuigen. Tranen van geluk rolden over de wangen van Mandy. Ik had een brok in mijn keel. Het was prachtig om te zien hoe ze onze kinderen voedde. Omdat Mandy haar handen vol had, veegde ik haar wangen droog. Ze keek me gelukkig aan. ‘’Ze zijn zo mooi,’’ fluisterde ze.
‘’Ik weet het. Dankzij mijn genen,’’ zei ik grijnzend. De kraamverpleegkundige schoot in de lach.
‘’Hopelijk hebben ze jouw arrogantie niet gekregen,’’ bromde Mandy, haar ogen lachten wel. Zwijgend keken we toe hoe onze dochters melk uit de borsten van hun moeder dronken. Ik liet mijn vinger regelmatig over het plukje haar van Lizzy gaan. Hun haren waren donker. Maar volgens het internet hadden de pasgeboren baby’s bijna altijd donkere haren. Na verloop van tijd zal de kleur van de haren veranderen. Ik hoopte dat ze dezelfde kleur als Mandy haar bruine haren kregen.

De volgende dag… Mandy had een goede nacht gehad. Ze voelde zich goed. Eind van de middag mocht ze eindelijk naar huis gaan. Elise en Bram waren gearriveerd, ze zouden ons naar huis brengen. Bram maakte kennis met onze dochters. Omdat Mandy op de rolstoel zat en dat ik ze moest vervoeren, mocht Elise Lizzy zelf dragen. Mandy had Lindsay bij zich. Elise vond het zichtbaar geweldig. De dames kletsten vrolijk erop los. De kraamverpleegster was met ons mee gegaan om te kijken of alles goed ging met kinderen in de autostoeltjes te plaatsen. Daarna hielp ik Mandy met instappen in de auto. Bram dook achter het stuur terwijl ik en Elise naar de auto van Elise liepen. Ik had Bram gedreigd dat hij voorzichtig moest rijden. Lachend beloofde hij me dat hij het zal doen. Dan reden we naar ons huis. Eindelijk…

De eerste week verboden we iedereen om bij ons op bezoek te komen, behalve de kraamverzorgsters. Mandy en ik wilden graag even alleen zijn met onze dochters. Het was een fantastische week. De kraamverzorgster gaf ons advies en tips. We hadden onze baby’s voor het eerst in het badje gedaan. Dat was heel leuk. Alleen de luiers verschonen was mijn minst favoriete bezigheid. De stank was niet te harden! Ik wist niet hoe Mandy dat deed want ze had er geen last van. Maar ik deed het zonder mopperen. Ik wilde alles meemaken met onze dochters. Onze baby’s in het bedje leggen was ook een van de leuke momenten. Zeker als ze sliepen. Mandy en ik konden urenlang naar onze kinderen kijken. We hadden deze week televisie niet eens aangeraakt. Die hadden we voorlopig niet nodig. Ik moest bijna elke nacht uit bed omdat onze kinderen vaak huilden. Mandy bleef in het bed omdat ze moest rusten. Het ging gelukkig heel goed met haar. Ze herstelde zich goed. Ze kon weer voorzichtig lopen maar traplopen mocht ze voorlopig niet daarom sliepen we beneden. De borstvoeding ging ook gelukkig super. Onze meisjes dronken graag uit de borsten van Mandy. Meestal gaf Mandy ze tegelijkertijd de borstvoeding omdat ze meestal tegelijk honger hadden. Tja, tweelingzussen hé? Ze leken inderdaad sprekend op elkaar. Ik moest af en toe controleren aan de nek van Lindsay om te weten wie ze waren. Om een of andere reden had Mandy geen moeite mee en wist feilloos wie ze waren. Ik stond soms wel van te kijken hoe ze dat deed. Qua gedrag leken onze dochters verrassend ook veel op elkaar. Ze huilden vaak tegelijkertijd. Als de ene glimlachte, deed de andere het ook. Het was gewoon geweldig om naar ze te kijken.

De kraamverzorgster was naar huis gegaan en ik nam plaats op de salontafel tegenover Mandy die op de bank zat met onze dochters in haar armen. Haar grote borsten waren ontbloot en ze gaf de baby’s borstvoeding. Ik keek met veel plezier toe. In haar blik zag ik dat ze erg gelukkig was. Dat maakte mij gewoon blij. Terwijl onze baby’s gulzig aan de tepels van Mandy zogen, vroeg ik me af hoe moedermelk smaakt. Lizzy was als eerste klaar met drinken. ‘’Danny, wil je Lizzy in het wiegje leggen? Ze is klaar.’’
‘’Met alle plezier, schoonheid,’’ zei ik verheugd terwijl ik Lizzy overnam van Mandy. Er zat een vlekje moedermelk op Lizzy’s kin. ‘’Wat ben je toch een knoeipotje. Papa maakt je wel even schoon.’’ Ik veegde haar kin schoon met een zacht doekje, gaf haar een zachte kus op haar voorhoofd en legde haar in het wiegje. Toen ik me omdraaide, was Lindsay ook klaar. Ze had ook geknoeid. Ik glimlachte inwendig. Ik nam Lindsay over van Mandy en legde haar in het wiegje. Toen ik daarmee klaar was, keek ik Mandy vragend aan. Ze had haar hand uitgestoken naar mij. Ik nam haar hand aan en ze trok me onverwacht op haar schoot. Ik keek haar geschrokken aan. Ze lachte ondeugend. ‘’Kom op, je mag mijn melk ook even proeven. Ik zag je net denken.’’
Mijn wangen werden knalrood. ‘’Is het niet een beetje vreemd?’’
‘’Nou en? Ik zou durven wedden dat de meeste vaders het ook zou doen.’’
Ik keek aarzelend naar haar grote borsten.
‘’Vind je mijn borsten opeens niet meer mooi?’’ vroeg ze plagend.
‘’Oh, juist wel. Ze zijn heerlijk groot.’’ Ik pakte haar warme borsten voorzichtig beet. Ze waren inderdaad veel voller. Onbewust likte ik mijn lippen nat waardoor Mandy in de lach schoot. ‘’Kom op, zuig aan mijn tepel. Mijn mannetje moet ook wat drinken.’’ Omdat ik bleef aarzelen, pakte ze mijn hoofd beet en bracht mijn hoofd naar haar borst. Mijn lippen drukten tegen haar tepel aan. Vanzelf hapte ik de speen naar binnen en zoog voorzichtig. Een romige en vooral zoete vloeistof vulde mijn mond. Het smaakte niet verkeerd. ‘’Goed zo, drink maar lekker, mijn jochie,’’ giechelde Mandy.
God, ik vond het best gênant maar wel grappig. Ze aaide mijn hoofd terwijl ik aan haar tepel bleef zuigen. Ik leek wel een baby!
‘’Nu stoppen, lieverd. Er moet wel wat overblijven voor onze dochters,’’ zei ze lachend. Ik kwam overeind en bekeek haar van dichtbij.
‘’Hoe smaakt het?’’
‘’Het is best lekker,’’ antwoordde ik grijnzend. ‘’Mocht ik ooit melk vergeten te halen bij de supermarkt, dan weet ik waar ik moet zijn.’’
Mandy grinnikte even en drukte haar lippen op de mijne. We zoenden heerlijk rustig. Ze proefde de smaak van haar moedermelk.
‘’Hmm…’’ zei ze toen we de kus verbraken. ‘’Het smaakt inderdaad best lekker.’’ Ze keek me lachend aan. ‘’Ik hou van je.’’
Ik streelde haar wang. ‘’Ik ook van jou, mijn gekke meisje.’’

De weken vlogen voorbij. Het was een van de mooiste weken van ons leven. Alleen was het wel druk. We kregen heel veel bezoek. Het was altijd gezellig maar ik begon het steeds meer vervelend te vinden. Want we waren zelden alleen thuis met onze kinderen. Ik nam onze familie en vrienden natuurlijk niet kwalijk, want ik zou hetzelfde doen. Toen de bezoekdagen eindelijk voorbij waren, keerde de rust terug. Ik werkte inmiddels weer. De dames waren stiekem blij dat ik terug was. Ze zeiden het niet maar ik zag hun blikken wel. Dat streelde mijn ego wel een beetje, dat ik nog belangrijk was voor het bedrijf. Mandy was nog in verlof en bleef dus thuis. Met Mandy ging het geweldig. Ze had zich goed hersteld. Ze kon weer normaal lopen en bewegen. Alleen met sporten moest ze nog even wachten. Ik kon wel zien dat ze stond te popelen om te gaan sporten want ze wilde een paar kilootjes kwijt raken. Eerlijk gezegd vond ik haar best wel sexy. Ze was wat meer gevuld. Ze vond het niet grappig toen ik dat zei. Onze dochters waren alweer zeven weken oud geworden. Ze waren echt schatten alleen hielden ze ons wel vaak wakker. Ze huilden redelijk veel. Ik kon langzamerhand ze uit elkaar houden, tot grote vreugde van Mandy. Lizzy en Lindsay mogen heel veel op elkaar lijken maar de manier van bewegen waren toch iets anders. Het waren maar kleine bewegingen. Daarom kon Mandy ze uit elkaar houden. Om onze vrienden te pesten droegen onze dochters vaak hetzelfde kleding. Zelfs onze ouders konden onze dochters niet uit elkaar houden. Mandy en ik waren de enige die het konden en we vonden het veel te leuk.

Het was dinsdag, aan het eind van de middag. Ik was bezig met een van onze vaste klanten in de winkel. Ze was helemaal weg toen ze de afdeling van babykleding zag. Ik glimlachte trots en zei dat ik kersverse vader was geworden van een tweeling. De klant was verrast en had mij hartelijk gefeliciteerd. Natuurlijk moest ik de foto’s aan haar laten zien. Toen ik dat wilde doen, kwam Mandy binnen met de kinderwagen.
Ik glimlachte breed. ‘’Daar zijn mijn drie favoriete dames!’’ Ik liep op Mandy af en gaf haar een vluchtige zoen daarna boog ik over de kinderwagen. ‘’Hee mijn meisjes, komen jullie even kijken waar papa werkt?’’ Ik gaf ze allebei een zoen op het voorhoofd. De klant had Mandy ook gefeliciteerd en zei: ‘’Moet je die snoetjes zien.’’
Ik keek Mandy vragend aan.
‘’Elise heeft mij geappt of ik hier mee kon eten. Bram en Elise hebben een mededeling.’’
Ik trok mijn wenkbrauw op maar zei niets. Vandaag was Elise opvallend stil en was minder vrolijk dan normaal. Ik was van plan om na het werk met haar te praten maar ze ging dus straks zelf vertellen. Ik was benieuwd!