"Geniet van je weekend hé", zei Nancy me terwijl ik haar passeerde. "Zal ik zeker doen", antwoordde ik haar met een big smile. Het was nu al twee weken op rij dat ik geen "speciale overuren" moest kloppen. Karel was vorige week op vakantie en moest deze week een extra directievergadering bijwonen.

Ik voelde me weer vrij. Het was net alsof ik terug hetzelfde leven had als voor die beruchte sollicitatie. Om het weekend sportief in te zetten, had ik afgesproken met mijn jongere zus, Elize, om nog eens te gaan squashen. Niet dat we daar zo'n grote helden in waren maar het was goed voor de conditie en "het lijntje".

We waren best wel in vorm en na een uurtje intens squashen, wandelden we vrij bezweet naar de kleedkamers. Elize ging vlotjes uit de kleren en wandelde de douches in. Heel even keek ik naar haar: mijn klein zusje van vroeger was ondertussen ook een trotse volwassen vrouw geworden. Ze was vrij onzeker over haar kleine borsten maar met haar slanke lijn en lief gezichtje viel ze wel degelijk in de smaak van de mannen.

Nadat we uitgebreid gedoucht hadden, wandelden we naar de cafetaria voor een drankje. We namen plaats aan een tafeltje en net nadat we besteld hadden, werd ik plots volledig bleek. Ik zag hoe Bea, de directieassistente van Karel die als enige wist van mijn geheime overuren, naar ons kwam toegestapt. "Hoi Petra!", zei ze terwijl ze Elize ook lang aankeek.

"Oh, hoi Bea!", zei ik. Ik wou dat dit gesprek zo kort mogelijk bleef maar helaas: Bea begon uitgebreid te vertellen en Elize wou maar al te graag meer horen over mijn werk. "Je zus is een echt toptalent, hoor," vertelde Bea, "vooral de directeur is heel tevreden over haar."

Elize studeerde net als mij journalistiek en toen dat ter sprake kwam, gebeurde er iets wat absoluut het laatste was wat ik wou. Bea stelde Elize een stageplaats voor. Uiteraard, het was een gouden kans voor Karen want zo'n stageplaatsen waren altijd zeer beperkt. Uiteraard wou ik absoluut niet dat mijn zus op mijn werk zou verschijnen.

Het hele weekend probeerde ik haar met tal van argumenten te overhalen om het niet te doen. Maar Elize wou er niet van weten en stelde dat ik gewoon jaloers was op haar dat ik die kans nooit had gekregen.

En op maandag kwam mijn grootste nachtmerrie uit: Elize arriveerde op het kantoor en werd begroet door Karel. Ze wandelde zijn kantoor in waar hij me week na week gebruikte. Met een smoesje probeerde ik het kantoor in te gaan: mijn zusje mocht niet overkomen wat mij was overkomen.

Nancy hield me echter tegen en overlaadde me met tal van vragen. Machteloos en nagelbijtend moest ik toekijken naar het kantoor van Karel. Een kwartiertje later kwam Elize het kantoor uit en wandelde ze even richting mijn bureau.

"Raad eens, Petra?", zei ze vol enthousiasme. Ik keek haar vragend aan maar mijn vrees kwam uit. "Ik heb de stageplaats gekregen! Allemaal dankzij jou!", zei ze vol dankbaarheid. Omdat ik zo'n ijverige werknemer was, kon Karel naar eigen zeggen niet anders dan haar de stageplaats geven.

Ik probeerde zo enthousiast mogelijk te zijn maar vanbinnen kookte ik. Toen Elize eenmaal was vertrokken, greep ik de eerste de beste kans om het kantoor van Karel binnen te gaan. "Dit kun je niet maken!", zei ik emotioneel. "Laat mijn zus hier buiten!".

Karel bleef er rustig bij en nadat ik was uitgeraasd, maakte hij meteen zijn punt. Hij had er niks mee te maken, zei hij. Het was Bea die met het idee kwam en aangezien er een openstaande stageopdracht was, was het niet meer dan normaal om die in te vullen.

"En je zus verdient toch ook een eerlijke kans of niet soms?", zei hij met een blik die niets aan de verbeelding over liet. In paniek stormde ik op hem af: "doe wat je wil met mij maar als je mijn zus met een vinger aanraakt, vertel ik alles tegen je vrouw."

Karel was niet onder de indruk. "Oh, gaan we dreigen?", zei hij en meteen nam hij de telefoon, belde een nummer en gaf de telefoon aan mij. Na luttele seconden hoorde ik een vrouwenstem: "hallo, met wie spreek ik?". Ik stond met mijn mond vol tanden en legde meteen af.

"Dat dacht ik al", zei Karel en meteen pakte hij me vast bij mijn polsen en duwde me met mijn armen in de lucht tegen een muur van zijn kantoor. "Ik dacht dat je me toch al wat beter kende, schatje. Ik bepaal wat er gebeurt! Je bent dat precies vergeten dus we gaan even je geheugen moeten opfrissen."

"De rest van de week verwacht ik je op kantoor met een hemdje en rokje aan met daaronder geen ondergoed. Elke morgen kom je dat netjes aan me tonen. Begrepen?" Karel maakte opnieuw mijn positie tov hem duidelijk. En toen ik iets te lang wachtte met mijn antwoord, nam hij me vast bij mijn kruis: "ik vroeg je iets, schatje."

"Ja," zei ik meteen, "ik heb het begrepen en zal doen wat u zegt. Maar alsjeblieft, betrek mijn zus hier niet bij." Met een grijns op zijn gezicht, liet hij me nu los: "dat hangt volledig van jou af, Petra. Als je flink blijft, zal ik daar rekening mee houden."

Mijn wanhoopspoging mislukte dus volledig: ik kreeg geen belofte en werd op de koop nog extra vernederend door hem. Op de vier dagen die volgde, herhaalde dezelfde scène zich: ik melde me s morgens aan bij hem, moest de knopjes van mijn hemd losmaken en mijn rokje omhoog tillen.

Karel zat elke morgen al in een call en had dus geen tijd om me aan te raken of te gebruiken. Maar in de plaats daarvan liet hij me minutenlang in een vernederende houding staan tot hij uiteindelijk teken deed dat ik mocht gaan.

Al snel was het weer vrijdagavond en nadat Nancy me succes had gewenst met het overwerken en het kantoor verliet, stond ik recht en wandelde ik richting het kantoor van Karel. Nadat ik twee weken van vrijgesteld van overuren, verwachtte ik me aan een Karel die de schade vast en zeker wou inhalen.

Groot was mijn verbazing (en ergens ook wel opluchting) toen ik zag dat Karel niet in zijn kantoor was. "Karel voelde zich vandaag niet lekker en is dus al naar huis vertrokken", wist Bea me te vertellen. "Oh, hopelijk is het niet ernstig?", vroeg ik zonder het echt te menen.

"Maak je maar geen zorgen," lachte Bea, "hij is maandag vast en zeker terug. "Ok, fijn weekend he!", zei ik tegen Bea terwijl ik het kantoor wou verlaten. "Niet zo snel Petra," hield Bea me echter tegen, "vertel me eens wat je er voor over hebt zodat Karel niet in de buurt van Elize komt?"

De opluchting dat Karel er niet was, maakte meteen plaats voor paniek en bezorgdheid om mijn jongere zus. "Wat bedoelt u?", vroeg ik haar terwijl ik de deur van het kantoor terug sloot. "Wel, het is eigenlijk vrij simpel," antwoordde Bea me, "als directieassistente bepaal ik de agenda van Karel en kan ik er dus voor zorgen dat hij niet in de buurt is wanneer Elize hier is voor haar stage."

Het klonk uiteraard logisch en natuurlijk wou ik niks liever dat Karel uit de buurt van mijn zus bleef. "De vraag is: wat heb je daar voor over?", vroeg Bea me opnieuw. "Hoeveel wilt u dan?", vroeg ik aan haar in de veronderstelling dat ze geld wou.

"Heb je een half miljoen?", zei Bea eerst met een heel serieus gezicht. De moed zonk meteen in mijn schoenen. "Grapje!", lachte Bea meteen. "Ik dacht eigenlijk aan iets anders: mijn man wordt deze week 65 en voor zijn verjaardag wil ik hem een bijzonder cadeau doen. Hij droomt er namelijk al heel zijn leven van om eens een trio te doen met mij en een extra vrouw."

Meer moest ze natuurlijk niet zeggen. Ik met een man en vrouw die allebei meer dan 60 jaar oud waren? Ja, Karel was ook een stuk ouder maar Bea en haar man konden gewoon mijn grootouders zijn. "Wel, wat denk je, Petra?", vroeg Bea me nu.

"Euhm, ik...", zei ik nu heel aarzelend. "Oké, geen probleem hoor," zei Bea meteen, "het was gewoon een vrijblijvend voorstel. Je beseft wel dat de kans dan groter is dat Elize Karel wat vaker tegen het lijf loopt?". Ze zette me meteen voor het blok. Net als haar baas chanteerde ze me nu en liet ze me geen keuze. "OK, ik doe het", antwoordde ik.

"Morgen om 20u stipt, bel je aan op dit adres," zei Bea me terwijl ze een papiertje met een adres overhandigde, "en ik wil dat je exact dezelfde kleren draagt die je aan had op je sollicitatie." En daarop stond Bea recht, liep langs me en streelde zachtjes over mijn achterwerk en gaf me, voor ze het kantoor uitwandelde, nog een flinke waarschuwing: "als je je bedenkt of je werkt tegen, zorg ik er vanaf maandag voor dat Elize Karel elke dag ziet!".

Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien: terwijl ik vorige week terug kon proeven van vrijheid, werd ik nu nog dieper in een put van chantage en misbruik geduwd.