Marie zat aan haar bureau, verdiept in haar werk, maar haar gedachten dwaalden steeds af naar Hannah. Ze keek op en zag Hannah een paar bureaus verderop, lachend en pratend met enkele collega's. Hannah was geliefd op het werk, zeker bij de mannelijke collega's. Het was niet moeilijk te begrijpen waarom. Ze had een natuurlijke charme, een speelse glimlach, en een zelfverzekerde houding die haar omringde met een aura van aantrekkingskracht.

Hannah was jong, maar ze oogde volwassen en beheerst. Haar houding en uitstraling maakten dat Marie steeds meer naar haar opkeek. Ze bewonderde hoe Hannah zich moeiteloos bewoog in de wereld van hun kantoor, geliefd en gerespecteerd door iedereen.

Op dat moment hoorde Marie hun baas, een man van hetzelfde type als Alex – dominant, stil en zelfverzekerd – Hannah naar zijn kantoor roepen. Haar gedachten flitsten terug naar wat Hannah haar ooit had verteld over haar sollicitatie. De details waren schaars, maar Marie kon de implicaties begrijpen.

Marie keek op toen Hannah even later uit het kantoor van hun baas kwam. Ze merkte aan alles dat er meer was gebeurd dan normaal zou zijn tijdens een zakelijke bespreking. Hannah's wangen waren lichtjes rood, en er was een bepaalde glans in haar ogen.

Marie verzwijgde haar observaties, maar haar fantasie begon steeds meer over te nemen. Het was fout om zo te denken, maar het was ook zo spannend. Ze kon zich niet helpen om zich af te vragen wat er echt gebeurde tussen Hannah en hun baas.

Marie zat later die week thuis op de bank, haar gedachten een wirwar van emoties en verlangens. Ze had de afgelopen dagen voortdurend aan de gebeurtenis in de tuin gedacht. De beelden van Hannah en Alex bleven door haar hoofd spelen, en elke keer voelde ze diezelfde mix van opwinding en schuld. Ze wist dat ze iets moest doen met deze gevoelens, maar wist nog niet wat.

De telefoon rinkelde en bracht haar terug naar de realiteit. Het was Hannah. "Hey, hoe gaat het?" vroeg ze vrolijk.

"Goed," loog Marie. "Ik was net aan het nadenken."

"Waarover?" vroeg Hannah nieuwsgierig.

Marie aarzelde even. "Over... ons. Wat er de laatste keer gebeurde."

Hannah lachte zachtjes. "Ik vroeg me al af wanneer je erover zou beginnen. Wil je erover praten?"

"Ja, graag," antwoordde Marie. "Kunnen we elkaar ontmoeten?"

"Absoluut. Kom vanmiddag naar dat gezellige café in de stad. Het wordt tijd dat we weer eens bijkletsen," zei Hannah uitnodigend.

Marie voelde een lichte spanning en nieuwsgierigheid terwijl ze zich voorbereidde om Hannah te ontmoeten. Ze wist dat dit gesprek belangrijk zou zijn, niet alleen voor haar begrip van wat er was gebeurd, maar ook voor haar eigen gevoelens en verlangens.

Die middag arriveerden Marie en Hannah bij een gezellig café in de stad. Ze kozen een tafeltje op het terras, dat omgeven was door groen en fleurige bloemen. Het was druk, en Hannah trok zoals gewoonlijk veel aandacht. Ze glimlachte naar voorbijgangers en flirtte speels terug met mannen die naar haar keken. "Dat mag ik van Alex," zei ze lachend tegen Marie. "Eigenlijk mag ik alles van Alex..."

Marie keek bewonderend naar haar. "Je hebt echt een 'bijzondere' relatie." wist ze nog niet of dat nou goed was of slecht.

Hannah knikte. "Ja, dat hebben we zeker. Maar vertel eens, hoe zit het met jouw relatie? Wat mis je daar dan in?" Want daarom zat ze hier toch?

Marie zuchtte en nam een slok van haar wijn. "Het is... gewoon niet spannend meer. Alles is zo voorspelbaar en routineus. Ik mis de passie, de opwinding."

Hannah glimlachte begripvol. "Ik snap het. Weet je, alles wat je mist, kunnen wij je wel bieden. Je man hoeft van niets te weten. Het kan je leven aanvullen en niet vervangen, als je begrijpt wat ik bedoel." Hannah sprak erover alsof het niks was.

Marie keek haar vragend aan. "Hoe bedoel je?" Maar niet voor Marie.

"Nou," zei Hannah zachtjes, leunend dichter naar Marie toe zodat niemand hen kon horen, "je kunt dingen met ons ervaren die je nu mist. Stap voor stap. We helpen je daar dan wel bij."

Hannah nam een slok van haar wijn en keek Marie doordringend aan. "Er is een specifiek soort man die mijn aandacht verdient. Mannen zoals Alex. Sterke, dominante mannen die weten wat ze willen."

Marie knikte, haar nieuwsgierigheid gewekt. "Zoals onze baas?"

Hannah glimlachte ondeugend. "Precies. Heb je nooit gemerkt hoe hij me soms langer in zijn kantoor houdt? Wat er dan gebeurt?"

Marie’s ogen werden groot. "Nee, ik had geen idee. Maar nu je het zegt, zag ik laatst dat je naar zijn kantoor moest komen. Ik kon aan alles merken dat er meer was gebeurd."

Hannah lachte zachtjes. "Bijna elke dag verlicht ik zijn frustraties. Het is een spel dat we spelen, en het houdt ons beiden scherp en opgewonden."

Marie werd rood en voelde een golf van opwinding door zich heen gaan. "En dat accepteert Alex allemaal?"

"Meer dan dat," antwoordde Hannah. "Hij moedigt het aan. Hij vindt het opwindend dat ik andere mannen plezier geef. Maar alleen als ze aan zijn criteria voldoen. Zoals onze baas."

Marie’s hoofd tolde van de informatie. "Ik weet niet wat ik moet zeggen."

"Je hoeft niets te zeggen," zei Hannah zachtjes. "Maar weet dat dit allemaal voor jou kan zijn, als je het zou willen. Langzaam wel. Stapje voor stapje. Ik wil je helpen. En Alex ook, weet ik zeker."

Hannah leunde naar voren, haar ogen twinkelend. "Laat me je vertellen over mijn sollicitatie. Alex had alles geregeld. Hij kende onze baas en wist precies wat hij wilde. Tijdens het gesprek begon onze baas vragen te stellen die niets met het werk te maken hadden. Hij wilde weten hoe ver ik bereid was te gaan, wat mijn grenzen waren. En toen... toen begon hij me aan te raken."

Marie hapte naar adem. "En Alex was daar ook bij?"

Hannah knikte. "Ja, hij was er. Hij keek toe, gaf aanwijzingen. Het was een test, en ik slaagde met vlag en wimpel. Ik gaf me over aan hen beiden, liet me domineren. Dat was mijn sollicitatie. En vanaf dat moment wist ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn."

Marie voelde een rilling over haar rug. "En je doet dit nog steeds? Elke dag?"

Hannah glimlachte mysterieus. "Ja, bijna elke dag. Het houdt me scherp en geeft me een kick zoals niets anders dat kan. En weet je wat? Jij kunt dit ook ervaren. Langzaam, stap voor stap."

De zon begon langzaam onder te gaan, en de sfeer op het terras werd intiemer. Hannah keek Marie doordringend aan. "Weet je, als ik zou willen, kan ik nu ook met mannen aan de haal. Mits ze voldoen aan de juiste criteria."

Marie slikte en keek Hannah met grote ogen aan. "Wat bedoel je?"

Hannah glimlachte ondeugend en leunde dichter naar Marie toe. "Kijk om je heen. Mannen en jongens met zelfvertrouwen, die weten wat ze willen. Ze moeten natuurlijk ook een grote lul hebben, anders is het niet spannend genoeg."

Marie’s ogen werden groot terwijl ze om zich heen keek. "Maar hoe weet je dan of ze... groot genoeg zijn?"

Hannah lachte zachtjes en knipoogde. "Je kunt het vaak al zien aan hun houding. Zelfverzekerde mannen stralen iets uit. En als ik het niet zeker weet, voel ik eerst even." Ze legde haar hand op Marie’s arm en fluisterde speels: "Ik zit er eigenlijk nooit naast."

Marie’s ogen werden nog groter. De gedachte aan wat Hannah suggereerde maakte haar duizelig van opwinding en angst. "Je maakt een grapje," fluisterde ze, hoewel ze wist dat het niet zo was.

"Nee, helemaal niet," zei Hannah zachtjes. "Alex geeft me alle vrijheid, zolang de mannen aan zijn criteria voldoen. En weet je wat? Dit kan ook voor jou zijn, als je het wilt."

Marie voelde een rilling over haar rug. Ze wist niet wat ze moest zeggen. De mogelijkheden waren overweldigend, en ze voelde zich heen en weer geslingerd tussen verlangen en angst.

"Maar," zei Hannah, terwijl ze Marie’s hand bemoedigend vastpakte, "je hoeft niet meteen een beslissing te nemen. Denk erover na. Laat het bezinken. We kunnen altijd later verder praten."

Marie knikte, haar gedachten nog steeds een wervelwind van emoties. "Ja, ik denk dat ik dat moet doen."

Hannah glimlachte warm. "Dat is prima. Neem de tijd die je nodig hebt. Ik ben er voor je, en Alex ook. Stap voor stap, weet je nog?"

Marie glimlachte terug, dankbaar voor de steun van haar vriendin. "Dank je, Hannah. Ik waardeer het echt. Denk ik..."

Ze stonden op en liepen samen het café uit. "Laten we binnenkort weer afspreken," zei Hannah zelfverzekerd. "Er is nog zoveel te ontdekken."

Marie knikte instemmend. "Ja, dat lijkt me een goed idee." Maar was het dat wel?

Marie ging met een vol hoofd naar huis, haar gedachten voortdurend terugkerend naar het gesprek met Hannah. De mogelijkheden en het spannende leven dat Hannah had gevonden, hielden haar in hun greep. Kon zij dat ook? Zou zij haar man kunnen bedriegen, of zelfs verlaten? Kon zij zich zomaar aan mannen zoals Alex geven? Zou zij zich kunnen aanbieden aan haar baas? En wat voor consequenties kon dat hebben? En wat voor voordelen?

De vragen bleven door haar hoofd malen. Ze wist dat ze op een kruispunt in haar leven stond. De keuzes die ze nu maakte, zouden haar toekomst bepalen. Ze voelde een diepe, onderhuidse opwinding bij de gedachte aan wat mogelijk was. De gedachte aan zich overgeven, gedomineerd worden, haar grenzen verleggen, was zowel angstaanjagend als opwindend.

In haar gedachten begon ze zich voor te stellen hoe het zou zijn om, zoals Hannah, zich volledig over te geven aan de wil van een dominante man. Ze stelde zich voor hoe het zou voelen om geen controle te hebben, om verlangens en grenzen te verkennen die ze nooit eerder had overwogen. De gedachte maakte haar duizelig van opwinding en angst. Ze wist dat ze op het punt stond een pad in te slaan dat haar leven voor altijd zou veranderen.

Ze wist dat ze het wilde, zelfs al gaf ze dat liever niet toe. De vraag was niet of ze het zou doen, maar wanneer en hoe. Haar leven zou nooit meer hetzelfde zijn, en diep van binnen voelde ze een opwinding die ze nog nooit eerder had gevoeld. Het was tijd om haar eigen verlangens te omarmen en te ontdekken wat het leven haar echt te bieden had.