Hoelang ík geslapen heb weet ik niet meer, ik ben het gevoel van tijd helemaal kwijt. Uren lijken dagen en dagen lijken weken.

Maar ik voel me fris en goed. Ik voel rond mijn bed. En elke keer als ik wakker word is het licht minder fel en kan ik meer onderscheiden. Ik zie nu ook vage contouren van de kamer. Een nachtkastje een kast en tafel met stoelen er omheen.

Ik besluit uit bed te komen. En hou me staande aan de randen en doe op deze manier kleine stapjes vooruit en weer terug. Ik schuifel wat rond. En besluit de grote stap te wagen, richting de contouren van de stoel en tafel. Wankelend met mijn handen voelend vooruit haal ik de tafel en stoel en het voelt als een grote overwinning.

Als ik even gezeten heb, zie ik een grote maar duidelijke schim de kamer in komen. En ik zie hem zowaar verrassend om draaien mijn kant op, en met grote passen mijn kant opkomen. Ik zie een hand mijn kant opkomen en een klap op de schouder geven. Door de deur zie ik nog een paar mensen binnen komen, waaronder de kleine fijne contouren van Natasha. Ik zeg dus ook. “ Dag dokter en hallo Natasha kom je weer tolken voor die grote vent hier”

Dan de kleine hand die de mijne pakt in mijn duim knijpt en dan schrijft “. Wat een verrassing je bent uit bed de dokter komt weer bij je kijken en is heel blij je in deze stoel te zien, hoe gaat het?”

Ik antwoord “ ik voel me goed de pijn is weg, het is nog wel gevoelig hier en daar. En ik heb het gevoel dat mijn zicht in mijn linker oog steeds beter wordt. Ik kan nu de contouren van jullie en de kamer al zien. Al blijft het wat donker door de bril. Zou deze niet af kunnen? “. Even stil dan een kneep in mijn pink “ nee dus “. En voordat de vinger kan antwoorden zeg ik “ waarom niet kan toch moeilijk met deze oogklep blijven rondlopen?” Dan tikt de hand om aandacht, en ík luister ‘. Nee. Dat is ook niet de bedoeling, je krijgt zo een andere. Wat minder donker. De dokter wil geen risico lopen dat te fel licht het genezingsproces in gevaar brengt. Hij is al heel blij en verrast met het huidig resultaat ‘

“ oké. Dus hij gaat er wel af en kan ík op de duur zonder lopen. “ weer kneep in mijn duim. “ Mooi daar ben ik blij mee hoe nu verder dokter “

Weer even stil. Dan de vinger die verder praat. ‘Je mag weer lekker gaan eten het infuus gaat eruit, je blijft nog nutridrink als extra krijgen en je mag voorzichtig gaan bewegen. Maar dat doe je nu al. Nog voorzichtig met douchen want de wond en huid in je gezicht moet nog verder herstellen. En voor de rest kijken we het nog even aan. Geen haast want we zijn op de goede weg. De dokter heeft goede hoop, aansterken en genezen “

“ Dat goed nieuws dokter” zeg ik “ ik kan haast niet wachten, en hoe zit het met mijn oren?”

Dan wordt de kleine schim aangetikt en komt de grote schim, de dokter voor me staan. Ik zie van achter iemand naar voren komen en herken de contouren van een karretje. “ Ah. U gaat even kijken?”

Even stil en dan een grote hand die stevig in mijn duim knijpt. Ik begin te lachen en zeg “ handig hè. Die eigen doven taal moet je ook eens proberen doc. Moet je doen als je vrouw weer eens om je creditcard vraagt. Gewoon die pink er af knijpen “. Ik zie het grote lichaam nú bewegen en begrijp dat hij staat te lachen. En ik krijg tik op mijn schouder, dan is het serieus.

Wordt mijn hoofd gedraaid en met een otoscoop in mijn oren gekeken. Dan weer die tik op mijn schouder en ik zie zowaar de contouren van een opgestoken duim voor mijn linker oog.

Ik begin te lachen en steek spontaan twee duimen omhoog. Weer die klap op mijn schouder. Dan word het kapje van mijn oog genomen en knijp ík instinctief mijn ogen dicht want het licht is best fel. Om even later weer een kapje voor mijn oog te krijgen. Als dit vast zit doe ik mij ogen open.

En zie een veel feller licht maar ook veel betere contrasten en contouren.

En verheug roep ik uit. “ Ik kan jullie al stuk beter zien. Het is allemaal nog wel licht bruin maar toch het beeld is stuk beter.”

Ik krijg weer een klap op mijn schouder en draait de dokter om en ik zie vaag hoe hij tegen het karretje botst. Wat waarschijnlijk met veel geraas omvalt en de grond raakt.

En ik schrik.

Ik schrik me de kolere want ik hoor geluid ! En schreeuw het uit en grijp richting mijn linkeroor. “. Ik hoor het ! Ik hoor die klote kar omdonderen “

Ik zie de dokter omdraaien en soort van juichbeweging maken. En de kleine Natasha die verheugt mijn armen vast pakt.

Ik zie hoe diverse mensen de kar overeind zetten en inruimen en even later. Staat de dokter naast me , en pakt mijn arm. Natasha pakt mijn hand en schrijft ‘ geweldig nieuws, dokter zegt dat trommelvlies in je oor goed geneest en dat dit een geweldig goed teken is. Heb geduld en goede hoop dat het helemaal goed komt. Is nog afwachten maar dit is al erg hoopvol ‘

Ik zelf ben ook door het dolle en zit bijna te wippen op mijn stoel, en verzucht “ Jezus ík kan straks toch nog horen en zien. Mijn god dat zou toch geweldig zijn “ En zit te grinniken als een malle. Dan geeft de dokter mij een hand en een klap op mijn schouder. En hij verlaat de kamer een heel gevolg weer achter zich mee nemend. Natasha blijft nog even gehurkt voor me zitten. En streeft mijn arm, en schrijft ‘ ik ben zo blij voor je, dit is geweldig nieuws. Maar moet nu gaan tot straks ‘. En ze verlaat de kamer.

Ik zit te shaken in mijn stoel ík kan het niet bevatten, ik kan weer beter kijken en straks misschien ook weer horen.

Terwijl ik nog steeds op mijn stoel zit en om me heen de nieuwe wereld tot me nemend gaat de deur weer open en komt er een figuur mijn kant op. Het is een jonge man die een groot dienblad op tafel zet.

Dan zich omdraait en wegloopt.

Ja een dienblad, ík zie de contouren en voel voor de rest in het rond want ja ik mag dan wel iets zien. Maar een mes en vork kan ik niet onderscheiden. En ik voel ook niks wat er op lijkt. En zeg dan ook harder dan misschien wenselijk “. Ja bedankt hè, mafketel ik zie toch geen klote “

Ik zie de figuur bij de deur stoppen en omdraaien. Maar niet mijn kant opkomen, waarschijnlijk probeert hij iets te zeggen.

“Ja zeg ik. Misschien handig als je even een status lees want ik hoor je ook niet “

Dan komt het figuur terug lopen zie iets bewegen en drukt dan gefrustreerd een papieren hoesje in mijn hand. Mes en vork. “ En Bedankt maat.” Zeg ik. Terwijl het figuur de kamer verlaat. Ik leg het hoesje opzij en ga met mijn handen op zoek wat voor lekkers er allemaal op dit dienblad staat. Ik til deksels op. Grote deksel iets van een bord met eten. Een kleiner bakje. Even voelen. Warm. Vinger erin en proberen, Ahhh soep. Nog een klein bakje, koud. Vinger erin en proeven, vanille vla.

Ik pak het hoesje vis er een lepel uit en pak het warme bakje, het blijkt een heerlijk groente soepje te zijn en ik kom verdomt ook nog 3 soepballetjes tegen. Dan voel en trek ik het grote bord nabij. Maar het is verdraaid lastig om te eten. Je prikt en probeert te snijden maar ja je ziet niet wat je nou aan doen bent. Ik buk en probeer met mijn oog dichtbij wat te zien. En wonder boven wonder zie ik dingen. Wat precies geen idee. Ik zie grote bal en prik die aan mijn vork. Het blijkt een gehaktbal te zijn, welke ik met hapjes van mijn vork eet.

Dan prik ik een aardappel op. En laat de vork over het bord glijden en het lukt mij om wat andijvie in mijn mond te stoppen.

Dat wetende begin ik alles wat op mijn bord ligt door elkaar te roeren en prakken. En lukt het me om alles naar binnen te werken. Ik gebruik soms stiekem mijn vinger om te kijken of het op is en of ik goed zit.

Het smaakt me werkelijk uitstekend.

De vanille vla is zo gevonden en naar binnen gewerkt. En ik moet zeggen het smaakt me werkelijk voortreffelijk, of ik bij het allerduurste 5 sterren restaurant van een topchef heb gegeten. Ik leg het gereedschap allemaal weer terug, probeer de deksels allemaal weer te vinden en op zijn plaats te krijgen, en zie de contouren van een klein flesje. Het is nutri drink. Een soort zoetige drinkyoghurt maar waar extra eiwitten etc zijn toegevoegd. Een soort astronauten voer zeg maar.

Ik besluit dit mee te nemen. Als ik op sta en weer stap voor stap naar mijn bed schuifel.

Eenmaal in bed van ík voldaan in slaap.