Het besef dreunt mijn hersenen in, dreunt mijn hart in, wat breekt in mijn borst.

Sabine wil me niet meer zien, wil niet meer bij me zijn, wil me niet meer spreken!

ZE WIL MIJ NIET MEER!

Mijn op dat moment toch al zo een kleine wereld wordt nog kleiner. Tranen komen in mijn ogen terwijl ik met alle kracht mijn handen dicht knijp, vuisten maak. De sleutel en de ring veroorzaken een pijn in mijn hand.

Ik schreeuw een geluidloze kreet van pijn terwijl mijn gebalde vuisten in de lucht steek om daarna hard mee op de randen van mijn bed te slaan. Ik wil een andere pijn voelen, dan de pijn in mijn hart. Mijn ogen vullen zich met tranen, mijn troebele zicht in mijn linkeroog verdwijnt omdat de tranen het kapje vullen.

Natasha die naast hem, schrikt van zijn reactie. Ze had de brief gelezen waarin met veel woorden was omschreven dat zij van hem hield, maar dat de diagnose doof en blind en aanblik van zijn gelaat, haar teveel geworden was. Dat zij zichzelf niet zag als de verzorger van haar man. Dat zij hem sterkte en geluk had gewenst in de rest van zijn leven. Haar laatste woorden in de brief bleven als hole frames door haar hoofd gaan. Ik zal altijd van je blijven houden.

Als dat nou liefde was, dan was Natasha daar al klaar mee.

Ze wist ook niet hoe ze de inhoud van deze brief aan Peter zou moeten gaan vertellen, maar de ring en de sleutel waren voldoende geweest, om de inhoud aan hem te verklaren. Maar ze zag het van pijn doordrongen gelaat, de gebalde vuisten en hoorde de rauwe kreet van pijn en verdriet.

Deze brief deed hem meer pijn dan de brandwonden in zijn gezicht.

Ze zag aan de rechterkant de zoute tranen komen die op de net genezen brandwonden zou branden als een zuur. Ze hoorde snelle voetstappen op de gang, en wist dat één van haar collega’s zo de zaal zou binnenstormen, gealameert door de harde schreeuw.

Zij zelf stond ook al op, en probeerde Peter te kalmeren en troost te bieden. Toen hij zijn vuisten wederom heel hard op de metalen beugels van de rand van zijn bed liet neerkomen, en daarbij de knokkels open haalde. Zij legde haar arm om zijn schouders en voelde zijn lichaam verstarren en even later het schokken van zijn schouders. Zo had zij Peter nog niet eerder gezien, zelfs bij het verschrikkelijke nieuws van de arts wat zij hem al schrijvend had medegedeeld niet. Hier werd iemand echt geraakt.

Op dat moment kwam Stefan de zaal binnen gerend, en zag Peter rechtop in zijn bed, de vuisten gebald en verdriet op zijn gezicht. “ Wat is hier gebeurd, Natasha?”

Was zijn eerste reactie. “ Peter heeft net gehoord dat zijn vriendin hem heeft verlaten, je kent het wel zo’n ‘Dear John’ brief.. was het antwoord.

“ Die verschrikkelijk knappe brunette met die hele lange benen, en die geweldige kont? “ vroeg hij met een verbaasd gezicht. “ the one and the same ! “ Had Natasha terug gegromd, zij wist dat Stefan zich helemaal had gespiegeld aan Sabine, toen zij in het begin van Peter zijn opname dag na dag aan zijn bed had gezeten. Hij had menig maal de boze reacties gehoord van Sandra als hij weer de opmerking , “ als ik niet op mannen zou vallen, zou ik het het met haar wel eens willen proberen “ had geplaatst. Nu was zijn reactie minder positief “ The Bitch ! “ gromde hij.

Maar beide stonden nú naast het bed en moesten handelen. Natasha zei “ we moeten dat oogkapje verwijderen voordat het vol staat met traan vocht. Want dat komt zijn oog niet ten goede. En we moeten hem weten te kalmeren voordat hij zichzelf verder verwond. Het gaat nu net zo goed met hem “. En Stefan had alleen maar gefluisterd “ arme ziel “ terwijl hij naar de andere kant van het bed liep en daar zijn ene arm op Peter zijn schouder legde en met de andere hand de gebalde vuist vastpakte. Natasha deed het zelfde en herhaalde de woorden, “ Rustig, kalm Peter wij zijn bij je. Kalm maar “ als een mantra alsof Peter haar zou kunnen verstaan.

Toen drukte ze uit pure compassie haar lippen op zijn wang en kuste hem.

Peter voelde twee handen aan de rechterkant van zijn lichaam. De hand die zijn vuist greep en op het bed drukte, de andere hand op zijn schouder. Aan zijn linkerkant wist hij Natasha, de lieve zuster. Die ook zijn vuist greep en over zijn rug streelde. Dan voelt hij twee zachte lippen die zijn wang kussen, en langzaam voelt hij de groeiende woede in zijn lijf zakken. Maar de tranen blijven stromen en zijn verdriet neemt geleidelijk weer de overhand.

Zijn vuisten worden losgelaten en hij voelt nu meerdere handen voorzichtig het verband en de pleisters verwijderen, en even later lopen de tranen uit zijn linkeroog als een waterval over zijn gelaat.

Zijn blik is nog troebel maar het licht is zo veel helderder en scherper, dat het gewoon wat pijn doet. En dan strelen er meerdere handen over zijn lichaam en zakt hij langzaam terug in de kussens en laat zijn tranen de vrije loop. Dan zakt de ergste pijn en nemen de tranen af. Hij voelt twee handen aan de rechterkant nu zijn lichaam verlaten, een zacht kloppen nog op zijn been, en even later een helder witte schim die de kamer verlaat en het licht uitdoen.

Het donker is minder pijnlijk aan zijn oog en het licht van buiten en van de gang is voldoende om weer wat te zien.

En in het gedimde licht kijkt hij nu opzij en ziet nú voor het eerst, alhoewel nog enigszins wazig het gezicht van een engel.

Natasha is nadat ze het oogkapje heeft verwijderd en Peter weer rustig werd, weer naast hem gaan zitten. Ze kijkt iets naar hem op, en ziet nu wederom het blauwgrijze oog van Peter, zijn gelaat en hoofd wat getekend is door de ernstige brandwonden.

Het rechter oor waar weinig meer van over is. Maar ze werkt nu al lang genoeg in het brandwondencentrum van het Maasstad ziekenhuis om hier niet meer van te schrikken. Zij ziet de persoon, de mens en niet de algemene verpakking. Al heeft zij, en de rest van haar collega’s., van deze persoon al heel veel van de verpakking gezien tijdens de algemene verzorging. En hetgeen wat ze had gezien had haar meer dan aangestaan. Zijn gespierde lichaam, wat ondanks het gemis aan beweging en training nog duidelijk aanwezig is. Zijn brede torso en rug die getekend zijn door enkele grote littekens. Zijn dikke ronde bovenbenen en die geweldig strakke kont maken het voor haar wel af.

Joost had hem gekscherend tijdens een gezamenlijke lunch ‘ die mini Rambo’ genoemd, een vergelijking die hem wel recht deed. Dora had er wat van gezegd, dat Joost en menig man jaloers zouden worden op zo een lichaam. Waarop Stefan had opgemerkt, dat het grote pistool van Rambo hem best wel eens onder vuur zou mogen nemen.

Hetgeen hem op een geweldige uitbrander was komen te staan van Sandra, die dit soort opmerkingen niet tolereert. Dora en Natasha hadden er alleen maar om gelachen. Feit was wel dat Natasha thuis in haar eigen bed, met zichzelf had gespeeld met het beeld van een naakte Peter onder de douche.

Nú kijkt zij in het gekwetste gezicht van haar patiënt en pakt zijn hand weer op en draait hem zo dat ze langzaam en één voor één de vingers opent. Als de hand open is, de ring en sleutel er voorzichtig uit pakt. De sleutel had een klein gaatje in zijn hand gemaakt en bloedde enigszins.

Zij hoorde de opmerking “ pleur die zooi ook maar weg “. Maar zij had gereageerd met een voorzichtige zoen op zijn pols.

Was opgestaan had, en de ring en sleutel in het nachtkastje gelegd, en had daarna wat verbandmiddelen gepakt en zijn hand verbonden. En het was haar opgevallen dat zijn blik haar constant had gevolgd.

Als ze klaar is en weer even naast hem zit, hoort ze hem zachtjes zeggen “ Bedankt voor alles Natasha en sorry voor de overlast” Zij had hem in zijn pink geknepen en daarna op zijn hand geschreven “ geeft niet “. Maar Peter had gelachen en gezegd, “lekker dan, nu kan ik je door het verband je haast niet eens meer verstaan “

Waarop Natasha zachtjes pratend had gezegd “ Oh boefje, ga je het nu zo spelen “ iets wat Peter niet mee kreeg.

Toen had ze zijn T Shirt omhoog getrokken en met haar vinger met grote letters “. Ondeugd “ op zijn blote gespierde buik geschreven.

Had op haar horloge gekeken en gezien dat het al over elven was. Ze moest nu echt gaan. En besloot toen de boze stap te zetten. En zoende Peter heel zachtjes op de lippen.

Peter voelde haar lippen de zijne raken en sloeg in een opwelling zijn grote armen om haar smalle bovenlijf en trok haar zachtjes tegen zich aan. Hij voelde haar volle ronde borsten zijn borst raken en zij beantwoordde zijn voorzichtig uitgestoken zoekende tong gretig.

Dat wat begon als een onschuldig zoentje eindigde in een àlles verslindende tongzoen waarbij Peter haar tepels voelde verstijven tegen zijn borstkas. Totdat Natasha beide handen op zijn borst zette en zich van hem weg drukte, zich losmaakt uit zijn greep omdraait en haastig de kamer verlaat.

Peter in verwarring achterlatend.