Alex dronk op het gemak zijn koffie op, genietend van het uitzicht. Een paar die hards waagden zich in de zee, die ondanks dat het al zomer was, toch nog wat te koud zou zijn.
Hier kwam hij altijd tot rust, de omgeving, de stilte, het serene, maakten dat hij weer optimaal uitgerust kon terugkeren naar de hectiek van alledag.
Voor het eerst had hij nu iemand mee genomen naar zijn geheime stulpje. En hij hoopte van ganser harte dat dit alles op haar, dezelfde uitwerking zou hebben.

Hij nam nog een laatste slok koffie en stond toen op. Hij checkte nog snel de berichtjes op zijn telefoon en zette hem daarna helemaal uit. Hij wilde vandaag niet gestoord worden.

Zachtjes sloop hij door de woonkamer in de richting van zijn slaapkamer. Snel kleedde hij zich om in een korte broek, schoot zijn slippertjes aan en stond even later weer op het terras. Hij sloot de deuren en ging via het trapje naar beneden.
Een lange strandwandeling zou hem goed doen, even zijn hoofd leegmaken.

Anderhalf uur later zag hij in de verte zijn huisje weer opdoemen. Hij was best trots op zijn stulpje, zijn beach mancave, terwijl dit huis in het niet viel bij de andere huizen die hij bezat. Tegelijkertijd besefte hij zich ook dat dit niet voor iedereen was weggelegd. Hij nam zich voor om binnenkort Esther hier mee naar toe te nemen.

Naarmate hij dichterbij kwam, zag hij dat de terrasdeuren weer open stonden. Lotte zat met een kop koffie op een stoel te genieten van het zonnetje. Ze had haar broekspijpen omgeslagen tot onder haar knieën en haar blote voetjes lagen op een andere stoel.
Alex stapte het terras op en zag dat het dutje haar toch goed had gedaan. Ze had weer een beetje kleur in haar gezicht.

“Hoi, heb je een beetje lekker geslapen?” vroeg hij lief.
“Hmm, gaat wel,” was haar korte antwoord.

Ok, niet direct de reactie die hij had verwacht. Hij liep naar het keukentje om zich ook nog een kop koffie te maken en ging een paar minuten later bij haar zitten aan de grote tafel. Aan de andere kant.

“Waarom ben ik hier?” vroeg ze toen uit het niets.
“Sorry?”
“Waarom ben ik hier?” herhaalde ze de vraag, “feitelijk heb je me ontvoerd!”
“Ontvoerd???”
“Ja, ik ben hier niet uit vrij wil mee naar toe gekomen. Ik zou eigenlijk de politie moeten bellen.”

Alex kon het niet nalaten om even te lachen. Dit hele gesprek was te absurd voor woorden.

“Wat ben je nou dom aan het lachen?” zei ze nu, “ik wil hier helemaal niet zijn!”

Met een harde klap zette Alex zijn kopje op de tafel en stond razendsnel op. Geschrokken keek Lotte hem nu aan.

“Dus,…. je wilt naar huis?” vroeg Alex.

Geen reactie.

“Ok, Als dat is wat je wilt, geen probleem. Ik zou niet iets willen doen, wat tegen je zin in is!”

Opnieuw reageerde Lotte niet.

“Prima, duidelijk. Ik ga mijn schoenen weer aantrekken en dan breng ik je naar huis. Naar HEM!”

Geïrriteerd beende hij weg en liep naar de woonkamer. Hij was echter nog niet halverwege.

“Alex….nee. Wacht….stop! Ik wil niet naar huis!”

Even blijf hij stil staan.

“Het spijt me,” klonk het toen zacht, “kom terug, alsjeblieft.”

Hij draaide zich om en liep weer naar buiten. Een traan rolde over haar wang toen ze hem aankeek.

“Kunnen we nu misschien een normaal gesprek voeren, zonder als een stel kinderen om elkaar heen te draaien?” vroeg hij toen.
“Nee,….ja. Je hebt gelijk. Sorry. Nogmaals, het spijt me. Ik zit gewoon niet lekker in mijn vel. Al een paar weken niet. Ik ben boos, op mezelf, op jou, op iedereen eigenlijk.”

Alex keek haar even niet begrijpend aan en deed toen een stap naar voren. Hij tilde haar benen op en ging op de stoel zitten. Daarna legde hij haar voeten weer op zijn schoot. Indringend keken ze elkaar aan. Voorzichtig begon hij met de ene hand over haar scheenbeen te wrijven terwijl hij tegelijkertijd met zijn andere hand zachtjes haar kuit begon te masseren. Een aangename rilling trok door Lottes lijf en ze sloot haar ogen. Voor het eerst in weken voelde ze iets van ontspanning in haar lijf terug keren. Er was waarschijnlijk maar 1 persoon in haar leven die dat had kunnen bewerkstelligen.

Minutenlang ging hij door en Lotte genoot van elke seconde. Zijn tederheid, zijn aanrakingen, zijn alles. Via haar enkel pakte hij nu haar voet vast en wreef rustig over haar zool, de bal van haar voet en de wreef. Toen hij met haar tenen begon te spelen, verscheen er een grote glimlach op haar gezicht.

“Eindelijk, daar is ie weer!”

Lotte deed haar ogen open en zag dat Alex haar aanstaarde.

“Wat?” vroeg ze verbaasd.
“Die mooie glimlach van je. Die heb ik zo gemist.”

Haar glimlach werd mogelijk nog groter.

“Nou, doe je ogen maar weer dicht. Ik ben nog lang niet klaar!”

En na die woorden, pakte hij haar andere been en begon weer van voren af aan.

Toen hij eindelijk klaar was, gaf hij liefdevol een kusje op allebei de voeten en trok daarna zachtjes aan haar kleine teen. Met een giecheltje deed ze haar ogen weer open.

“Dank je wel, Alex. Dat was heerlijk.”
“Graag gedaan. Heb je zin in iets sterkers, een rosé wijntje? Die zal nu wel koud zijn.”
“Dat lijkt me heerlijk, maar ik wil niet alleen drinken. Ik bedoel, jij moet nog rijden straks.”
“Nou, niet echt. Met jou goedvinden, blijven we hier slapen vannacht. Volgens mij zijn we alleen nog maar geïrriteerd geweest en heb ik je gemasseerd. Echt gepraat, hebben we nog niet.”
“Ja, maar….ja maar….en uhhh?”
"Ik heb Mira gevraagd om zorg te dragen voor het thuisfront. Het wordt vanavond laat in verband met werk, dus daarom blijf je bij haar pitten.”
“Dus Mira zit ook in het complot?”
“En Esther.”

Lotte keek hem even aan, maar had de beslissing al lang genomen. En heel stiekem had ze hier een beetje op gehoopt.

“Dan doe mij maar een lekker wijntje!” zei ze uiteindelijk.

Even later kwam Alex het terras weer opgelopen met een wijnkoeler, 2 glazen en een fles rosé.

Hij schonk de 2 glaasjes netjes vol en ging toen weer zitten. Hij klopte op zijn bovenbenen en zonder morren legde Lotte haar benen weer op zijn schoot. Per ongeluk raakte ze met een van haar voeten zijn kruis aan. Verschrikt sloeg ze een hand voor haar mond.

“Maakt niet uit, Lotte. Dat kan gebeuren,” zei Alex met een glimlach, “maar ik denk wel dat het dáár nog een beetje te vroeg voor in de middag is, niet?”

Met een rood hoofd nam Lotte snel een slokje van de wijn. Zo’n directe toespeling had hij nog nooit gemaakt!

Zwijgend dronken ze hun wijn, terwijl ze genoten van het uitzicht. Regelmatig kruisten hun blikken zich en keken ze elkaar een paar seconden aan. Een onuitgesproken spelletje, wie dit het langste kon volhouden, alvorens zijn of haar blik af te wenden.

“Hoe lang voel je je al zo ellendig?” begon Alex uiteindelijk.
“Direct nadat we terug kwamen uit Italië,” kwam meteen het antwoord.

Verbaasd keek Alex haar aan. Ze had Teun toch pas zondag gezien en gesproken? Direct begonnen de radertjes in zijn hoofd rond te draaien, maar hij zei even niks.

“En dat werd nog erger nadat ik Teun had gesproken,” en ze keek hem met een teleurgestelde blik recht in de ogen aan.
“Waarom heb je toch al die dingen gezegd, Alex? Dat viel me zo vies van je tegen en had ik echt nooit van je verwacht. Waarom, in godsnaam?”
“Ik,…..” wilde Alex reageren, maar Lotte was hem voor.
“Nee, laat me even uitpraten. Ik heb echt een fantastische week met je beleefd in Toscane. En ik dacht echt dat we vrienden konden worden, zeker als je feestje achter de rug zou zijn. En dit voelt, ik weet niet, als een messteek in de rug.”

Even zweeg ze.

“Ik dacht oprecht dat ik de echte Alex had leren kennen. Blijkbaar niet. Ik heb mijn hersenen meermaals gepijnigd de afgelopen weken over het waarom. Er ging geen dag voorbij dat ik er niet aan dacht. Dat ik aan jou dacht,” kwam er zachtjes achteraan.
“En toen je me bij de opening van Caffè di Laura zowat straal negeerde, wist ik het helemaal niet meer. Was ik nou boos op jou of jij op mij? We hebben of hadden, whatever, godverdomme een zakelijk relatie, dus waarom boeit het me zoveel? Ik herken mezelf niet. Wat doe je toch met me?” verzuchtte ze uiteindelijk.
“Ik heb mezelf zo gek gemaakt. In mijn hoofd. Ik wist niet meer wie of wat ik moest geloven.”

Na die laatste woorden, viel Lotte even stil en nam een grote slok van haar wijn. Ze veegde een pluk uit haar gezicht en keek Alex onzeker aan.

Zoekend naar woorden keek Alex naar haar voeten die nog steeds op zijn schoot lagen. God, wat zou hij daar graag mee spelen, maar nu was niet het moment.

“Ten eerste,” begon hij na een paar minuten, “is het nooit mijn bedoeling geweest om je te kwetsen. Toen niet, nu niet, nooit niet! Ik schrok me kapot toen je me een paar weken geleden in de auto belde. Ik had geen idee waar je het over had, nog steeds niet, trouwens.”

Hij nam nog een slokje wijn en ging toen weer verder.

“Ten tweede is de Alex die je in Toscane hebt gezien de enige echte. Ik doe mij nooit anders voor dan dat ik ben. Ik ben volledig mezelf geweest bij jou. Ik KON mezelf zijn door jou! Misschien meer dan goed voor me was….Ik heb mijn gevoelens geuit naar jou toe, dingen over mezelf verteld die ik normaal alleen deel met mijn familie en nu ook met Esther.”

Even pauzeerde hij weer, staarde naar zijn glas en haalde eens diep adem. Met de billen bloot, Lex, dacht hij. Gooi het dan maar gewoon op tafel.

Lotte zei niks en bleef hem alleen maar aankijken.

“Jij….jij bent zoveel voor mij gaan betekenen in zo’n verschrikkelijk korte tijd, weet je dat. Ik weet niet wat het is of hoe het kan, maar ik heb dit nog nooit zo intens gevoeld en ervaren bij wie dan ook. Behalve bij….”
“Esther,” vulde Lotte hem aan.

“Nogmaals, nooit heb ik je pijn willen doen of verdrietig willen maken. Man, wat zag ik op tegen die opening van een paar weken geleden. Ik was stront nerveus. Om jou weer te zien, bang voor je reactie.”

Lotte schoot in de lach.

“Nou, hier zit er anders nog eens, die zich behoorlijk druk heeft gemaakt. Maar waarom heb je dan al die vreselijke dingen tegen Teun gezegd?”
“Wacht ik ben nog niet klaar, mijn beurt, weet je nog? Ik heb me ook klote gevoeld de afgelopen weken. Ja, grotendeels door dat telefoongesprek en je verwijten maar ook omdat je niets meer van me wilde weten.”

Hij tokkelde even kort op zijn glas en keek haar toen recht in de ogen aan.

“Ik heb je gemist, Lotte.”

Lotte slikte hoorbaar en friemelde een beetje met haar vingers.

“Ik jou ook, Alex. Meer dan me lief is,” zei ze toen zacht.

Zwijgend staarden ze een tijdje voor zich uit. Alleen het ruisen van de zee en een paar spelende kinderen doorbraken de stilte. Beide diep in gedachten verzonken na de ontboezemingen van zojuist.

En wat dat verder voor gevolgen zou hebben.

“Ik heb die vreselijke dingen niet tegen Teun gezegd, Lotte,” begon Alex weer zonder zijn blik af te wenden. “Ja, ik ben bij hem geweest die vrijdag avond.”
“Waarom?”
“Om wat zaken te bespreken rondom mijn verjaardag! Een verrassing.” Een klein leugentje was nu nodig om te voorkomen dat hij zich zou verspreken omtrent het huwelijksaanzoek van Teun.
“Ik heb wel tegen hem gezegd dat wij het goed kunnen vinden en dat ik je als een goede vriendin beschouw.”

Deze opmerking deed Lotte even verbaast opkijken. Daar had Teun niets over gezegd. Wat had hij nog meer weggelaten?

“En…… en ik heb gezegd dat hij je daarom nooit en te nimmer moet kwetsen. Dan zou hij met mij te maken krijgen.”

Zo, het was er uit en een diep gevoel van opluchting trok door zijn lichaam. Een beetje onzeker keek hij nu naar Lotte. Hij liet haar even de tijd om alles te laten bezinken.

Vol ongeloof staarde Lotte weer naar de zee. Al die weken vol verwijten richting Alex verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar de grote vraag die door haar hoofd spookte was het waarom? Waarom had Teun al die dingen gezegd, verzonnen waarschijnlijk.

“Ik geloof je, Alex. Vraag me niet waarom, maar ik geloof je! Ik hecht meer geloof aan jouw woorden dan die van mijn vriend. Wat zegt dat over mij?? Godverdomme!”
“Niets, alleen dat ik veel overtuigingskracht bezit.”

Een flauw lachje speelde om haar mond.

“Maar wat bezielde hem dan om die dingen tegen mij te roepen, over jou? Ik begrijp het niet.
“Ik heb geen idee, Lotte. Misschien voelt hij zich bedreigd? Door mij. Onzekerheid, jaloezie? Wie zal het zeggen….”
“Ik weet het even niet meer, Alex. In ieder geval moet ik thuis nog eens goed met hem praten.
Denk ik,” klonk het toen weer onzeker.
“Zolang als het maar bij praten blijft,” het was er uit voor hij er erg in had.
“Wat bedoel je DAAR mee?” vroeg ze scherp.

Beduusd staarde Alex even voor zich uit. Het waren zijn zaken niet en toch ook weer wel.

Tenminste dat vond hij, zeker als het om Lotte ging. God, wat was dit moeilijk.

“Niets, ik bedoel er niets mee.” zij hij ten slotte.
“Ik weet niet wat je denkt of denkt te weten, maar er is niets aan de hand!”

En onbewust streek ze even over haar blauwe jukbeen.

Had Teun haar nu volledig in greep? Hij dacht van niet. Nog niet helemaal. Verre van dat misschien wel, anders zat ze nu niet hier, bij hem. Wellicht had Teun wat spastische neigingen af en toe, waarbij zijn been uit schoot in de richting van haar knie of dat ze per ongeluk tegen zijn uitgestoken vuist opliep. Zou zo maar kunnen.

Het waren niet zijn zaken. Lotte ontkende alles, natuurlijk. Maar hij kon dit niet langer aanzien, machteloos. Wat kon hij doen? Niets! Hij hoopte dat deze dagen bij hem, haar over dat dode punt zouden heen helpen. En dat ze zijn gedrag niet langer zou accepteren. In ieder geval was de lucht tussen hem en Lotte geklaard. En gaf haar dat kracht. Zo niet, dan zou hij alsnog ingrijpen of ze het nou leuk vond of niet. Hij wist alleen nog niet hoe. En als hem dat dan zijn vriendschap met Lotte zou kosten, nam hij dat op de koop toe.

“Je hebt gelijk, het zijn niet mijn zaken. Maar weet dat ik altijd voor je klaar zal staan. Waar, wanneer, waarom? Maakt niet uit. Ik ben er voor je. Dag en nacht!”

Opnieuw gleed er een traan over haar wang.

Zonder iets te zeggen, stond ze op en ging recht voor hem staan. Even later liet ze zich zakken en ging op zijn schoot zitten en sloeg haar armen om zijn nek, haar hoofd op zijn schouder. Voorzichtig legde hij zijn armen om haar middel en snoof haar lichaamsgeur op.

“Weet ik,” fluisterde ze zachtjes en drukte zich nog wat harder tegen hem aan.
“Zijn we weer vriendjes?”
“Ja,” zei ze met een trillende stem, “ik wil dit nooit meer. Ruzie, woorden of onenigheid met jou. Ik kan niet zonder je, Alex.”

Ook Alex hield het even niet droog, bij deze ontboezeming. Minutenlang bleven ze zo zitten terwijl Alex met alle liefde die hij in zich had, haar zacht streelde over haar rug.

In gedachten hoopten ze beiden dat dit moment nooit voorbij zou gaan en koesterden ze hun innige samenzijn.

Innig verstrengeld bleven ze zo zitten op het terras, beiden niet in staat om de ander los te laten. Haar hand lag op zijn borst, strelend, knuffelend, af en toe een aai door zijn gezicht, zijn wang, zijn haren. Als twee geliefden die ze helemaal niet waren en misschien ook nooit zouden zijn.
Hunkerend, verlangend. Naar elkaar. Ontspannen, gespannen, broeierig. Eindelijk weer bij elkaar.
Alle muren en weerstandjes waren vandaag afgebroken. De mist was opgetrokken.
De volgende stap zou makkelijk moeten zijn, die volgende horde…...Zou, moeten, zijn.

Beiden hadden geen besef van tijd en geen idee hoe lang ze al zo zaten.
Het rammelen van een maag, verbrak de stilte en lachend keken ze elkaar aan.

“Duidelijk,” zei Alex, “Lotte heeft gesproken!”
“Ja, wat wil je. Ik heb alleen maar een ontbijtje gehad, voor dat jij me halsoverkop “ontvoerde,” nu wel met een vette smile op haar gezicht.
“Zullen we ons dan even gaan opfrissen, lekker douchen? En over een uurtje een hapje gaan eten? Of heb je meer tijd nodig?”

Lotte kneep hem even in de neus en stond toen op.

“Je moet me wel even vertellen waar de douche is en waar wat spulletjes liggen. Ik heb alleen maar de woonkamer gezien.”

Alex stond zwaar zuchtend, als een oude man, op en ging haar voor het huis binnen. Een klap op zijn kont was het gevolg.

“Je hebt het maar zwaar met mij, hè?”

Alex reageerde niet en liep zijn slaapkamer binnen. Hij wees haar de douche en waar ze alles kon vinden. 2 grote tassen stonden op zijn bed.

Vlak voor dat hij weer wegliep, draaide hij zich om.

“Ik ben zo vrij geweest om wat spulletjes voor je mee te nemen,” en hij wees naar de 2 tassen op het bed, “aangezien je niks bij je hebt, wat kleding en toiletspullen. Het hoognodige.”
“Dank je wel,” antwoordde Lotte ietwat verbouwereerd.

Alex liep de slaapkamer weer uit en trok de deur achter zich dicht.

Lotte staarde naar de 2 tassen en nieuwsgierig keek ze in de eerste. Toiletspullen, inderdaad het hoognodige. Shampoo, conditioner, deo, haarborstel en de onvermijdelijke tandenborstel.

Toen ze de tweede tas open maakte, viel haar mond open van verbazing. Het eerste kledingstuk was een huispak. Altijd handig, dacht ze. Even later hield ze een schitterende, satijnen pyjama in de lucht. Bestaande uit een jacket en een broek. Netjes legde ze alles op het bed en keek weer in de tas. Het beste was bewaard voor het laatste. Onderin lagen 2 lingeriesetjes. Gretig graaide ze in de tas. Één blauw setje en een wit setje. Duur, heel duur, iets wat ze zelf nooit zou kopen. Maar o, zo mooi. Precies haar stijl. Toen ze naar de maat keek, schoot ze in de lach. Alex wist haar nog steeds te verbazen.

Een kleine 20 minuten later stond Lotte weer fris en fruitig op het terras. Ze had zich niet opgemaakt, met uitzondering van de blauwe plek op haar jukbeen.

Alex keek op en moest even slikken. Hoorbaar. Enigszins verlegen staarde Lotte hem aan.
Ze had dezelfde kleren aan als eerder op de dag, met uitzondering van een nieuw wit lingeriesetje.

“Dank je wel voor de kleren, Alex. Lief van je. Erg mooi allemaal, zeker wat onderin verstopt lag…..”
“Graag gedaan. Ik hoop dat de maten ok waren? Of heb je nog niets gepast.”
“Uhh, ik heb wel iets van de nieuwe kleren aangetrokken….En de maten waren perfect eigenlijk. Hoe wist je dat?”

Alex wist natuurlijk meteen wat ze aan had getrokken, maar vroeg zich alleen af voor welke kleur ze gekozen had.

“Gokje,” zei hij met een onvaste stem, terwijl hij opeens hevig begon te blozen.
“Ik ga me ook even verzorgen,” zei hij maar snel en liep vlot naar de badkamer.

Een half uurtje later liepen ze op hun blote voeten over het strand. Alex had voorgesteld om naar een visrestaurantje te gaan, wat hij nog kende van zijn vorige bezoeken. Niks luxe-achtig, maar een familie restaurant zonder poespas. Eerlijk kost, dagvers maar bovenal gezellige en hartelijke mensen met liefde voor het vak.

Het eerste stuk liepen ze, hand in hand, over het strand, keuvelend terwijl heel langzaam de zon onderging in de oneindige zee. Ze hadden weer de grootste lol en het leek alsof de spanning van de afgelopen weken niets meer dan een nare droom was geweest. Toen ze bij de boulevard van Knokke waren aangekomen stopten ze even om hun schoenen weer aan te trekken.

Ondanks het feit dat het een doordeweekse dag was, ook nog vroeg in het seizoen, was het een drukte vanjewelste op de boulevard. Opeens trok Lotte zich los van Alex en rende naar links. Naar de reling. De zon was bijna achter de horizon verdwenen. Alex kwam even later bij haar staan en in stilte namen ze het tafereel in zich op.

Lotte legde haar hoofd op zijn schouder en sloeg een arm om zijn middel. Met zijn hand op haar schouder trok Alex haar nog dichter tegen zich aan.
Na een paar minuten hief Lotte haar hoofd op en keek Alex aan. Alex staarde terug en bukte zich iets om met zijn voorhoofd tegen het hare aan te leunen. De zenuwen gierden beiden door de keel.
Nu waren er geen vervelende Italianen in de buurt. Nu zaten ze niet in een restaurant in Florence waarin iets duidelijk gemaakt diende te worden. Nu waren ze alleen. In Knokke. Op een boulevard.
Lotte trok zich iets terug en keek met fonkelende ogen en een intense blik naar Alex. Zachtjes streelde ze zijn wang met haar hand terwijl Alex speels zijn vingers door haar haren liet glijden.

Vrijwel tegelijkertijd bogen ze naar voren…..