Vederlicht, onwennig en nerveus beroerden hun lippen elkaar. Het was alsof de wereld even stil stond. Seconden lang, zaten ze aan elkaar vast geklonken. In hun eigen wereld.

Voorzichtig gingen ze weer uit elkaar. Hun ogen gingen weer open en bedeesd staarden ze naar elkaar. Verlangend en bewust van hun diepe connectie. De adrenaline pompte door hun lichaam en beiden ervoeren ze sensaties die ze nog nooit meegemaakt hadden. Nog steeds hielden ze elkaar stevig vast, gevangen in een web van wederzijdse begeerte, liefde en een bijna onaardse aantrekkingskracht.

“Dit is fout, Alex,” fluisterde Lotte schuldbewust, maar ook niet in staat om afstand te nemen.

“Ik weet het, maar ik heb mezelf even niet in de hand,” fluisterde Alex terug. “Dit is sterker dan...dan wat dan ook….” en hij trok haar nog wat dichter tegen zich aan terwijl hij ondertussen liefdevol over haar rug wreef.

Fuck it, dacht Alex. Fuck alles, fuck Teun. En hij boog zich weer voorover en drukte zachtjes zijn lippen weer op de hare. Voorzichtig en onzeker bewoog hij nu zijn tong over haar lippen.

Langzaam opende Lotte haar mond om hem toegang te verschaffen.

Met de puntjes van hun tong gingen ze op verkenning, aftastend. Een zacht kreuntje ontsnapte uit de mond van Lotte. Verder en verder ging hun spel. Vertrouwder, doelbewuster en vooral gretiger, vonden ze elkaar in een heftige kus. Hun tongen dansten nu op en neer in elkaars mond, als twee tieners die voor het eerst intiem zijn. Ongekende gevoelens stroomden door hun beide lichamen. Alles tintelde, van top tot teen. Hun eerste echte kus was direct de ontegenzeggelijke bezegeling van hun gevoelens voor elkaar. Minutenlang gingen ze op in hun innige verstrengeling. Eindelijk.

Strelend, zoenend, passievol. Af en toe hartstochtelijk, namens ze bezit van elkaars mond. De wereld om hun heen, de buitenwereld, maar ook de thuiswereld bestond even niet meer.

Uiteindelijk was het Alex die de kus verbrak. Hij pakte haar hand vast, terwijl hij met de binnenkant van zijn andere hand over haar wang streek. Liefdevol keek Lotte naar hem op.

Haar ogen spraken boekdelen, met een mix van verwondering, genegenheid maar vooral opluchting. Het was dan uiteindelijk toch gebeurt. Nog beter dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Shit, dit was de meest intense zoen ooit voor haar. Ze zou er bijna spontaan van klaar komen, zo lekker.

Ook Alex voelde de euforie door zijn lichaam stromen. Zijn lul knalde bijna uit zijn broek, zo hard was hij geworden, hetgeen Lotte ook al duidelijk had gemerkt. Plagend duwde ze haar heupen met een geniepig lachje, een beetje naar voren. Hij proefde haar nog steeds in zijn mond, leek het wel. Zachtjes snoof hij haar lichaamsgeur op. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Langzaam ebde zijn erectie wat weg en namen ze weer een beetje afstand van elkaar.

“Trut,” zei hij zachtjes met een blik op zijn kruis.

Lotte deed een stapje naar voren en kwam heel dicht tegen hem aan staan. Onmerkbaar voor omstanders, kneep ze hem zachtjes in zijn pik. Ze gaf hem nog weer een zoen en deed toen weer een stapje naar achteren.

“Altijd leuk om een man een beetje gek te maken,” zei ze met een glimlach, en toen fluisterend, “dat was de lekkerste zoen ooit, Alex. Ik werd helemaal warm van binnen, alsof duizenden elektrische schokjes door me heen schoten.”

Verbaasd keek Alex haar even aan, verrast door haar openheid. Glimlachend trok hij haar weer naar zich toe, pakte haar hand vast en kuste haar zachtjes op de mond.

“Zullen we dan nu maar een hapje gaan eten? Want mijn maag rammelt nu toch wel aardig.”
“Omdat je het zo lief vraagt!”

En hand in hand liepen ze verder over de boulevard in de richting van het restaurant.

In stilte, allebei diep in gedachten verzonken. Onder de indruk van hetgeen zojuist was gebeurt. Het onvermijdelijke.

In het restaurant en onder het genot van een flesje wijn, kwamen de gesprekken weer langzaam op gang. Het eten was zoals Alex voorspeld had, eenvoudig, maar voortreffelijk.

Regelmatig trilde het handtasje van Lotte, ten teken dat ze gebeld werd. Blijkbaar was er iemand naarstig naar haar op zoek.

En veel te snel was alweer het moment aangebroken om terug te gaan naar het huisje van Alex.

Op de terugweg werd er opnieuw niet veel gesproken en voelden zowel Alex alsook Lotte een bepaalde spanning in hun lichaam terugkeren. Licht aangeschoten, liepen ze gearmd door het mulle zand, elkaar stevig vasthoudend alsof ze bang waren om de ander kwijt te raken.

Aangekomen in het huisje, sloot Alex direct alle deuren en zette het alarm aan.

“Wil je nog wat drinken, Lotte?”

“Nee, dank je. Ik heb voor vandaag wel genoeg gehad,” antwoordde ze gniffelend. “Ik zou eigenlijk heel graag gaan slapen. Ik ben toch wel behoorlijk moe….van deze emotionele rollercoaster van vandaag.”

“Natuurlijk,” antwoordde Alex snel, “ik pak even een kussen uit de slaapkamer en dan kun je lekker in bed kruipen.”

“Echt niet!”
“Sorry?”

“Ik ben hier te gast en jij slaapt lekker in je eigen bed. Ik kruip wel op de bank. Bovendien is dat ding niet gemaakt voor dat grote lichaam van jouw!”
“Ja, maar….” begon Alex.

“Niks, ja maar. Jij slaapt in bed en ik op de bank. Jij hebt vandaag al genoeg gedaan voor mij….voor het eerst sinds lange tijd, heb je me het gevoel gegeven……” en langzaam stierf het geluid weg. “En ik duld geen tegenspraak!” klonk toen weer haar strenge stem.

“Jawel, mevrouw!” zei Alex met een grote smile op zijn gezicht.

Alex begaf zich vervolgens naar zijn slaapkamer, terwijl Lotte zich terugtrok op de badkamer.

Hij pakte een kussen uit de kast, deed er een schone kussensloop om en legde het op de leuning van de bank. Daarna ging hij met de telefoon in zijn hand weer terug naar zijn slaapkamer.

Op het gemak kleedde hij zich uit en hield alleen zijn boxershort nog aan.

Lotte was zich ondertussen aan het verzorgen op de badkamer. Ze trok haar kleren uit en hing deze netjes op aan een haakje. Even bekeek ze zichzelf bewonderend in de spiegel, in haar nieuwe lingeriesetje. Zachtjes wreef ze over de blauwe plek boven haar wang. Even trok een grimas over haar gezicht toen andere, vervelende beelden, door haar gedachten schoten. Met een zucht deed ze haar BH uit, om vervolgens de nieuwe pyjama die ze van Alex had gekregen, aan te trekken. Ook deze kleding was verschrikkelijk duur, maar voelde o zo lekker, zo comfortabel, als een tweede huid.

Ze deed nog een plasje en stapte toen de gang weer op.

De badkamer bevond zich recht tegenover de slaapkamer van Alex. Slechts in een boxer short met zijn telefoon in de hand, stond hij rustig wat berichtjes te checken. Hij had niet al teveel gemist.

Hij had dan ook niet door dat Lotte hem zeker een minuut al stond te bekijken op de gang.

De aanblik van een bijna naakte Alex, werd haar bijna teveel. Haast onbewust beet ze een paar keer verleidelijk op haar lip. Niemand die het zag….

“Alex? Ik ga nu echt slapen.”

Geschrokken keek Alex op en hij kon het niet laten om zijn ogen over haar lichaam te laten glijden.

Licht blozend wendde hij zijn bik af.

“Het zit als gegoten. Net als de rest eigenlijk,” gniffelde Lotte zachtjes.
“Fijn om te horen, maar ook om te zien…..”
“Nou, welterusten en tot morgen!”
“Tot morgen,” mompelde Alex.

En terwijl Lotte in de richting van de kamer liep, sloot Alex de deur van zijn slaapkamer.

Hij kroop in bed en met zijn gedachten bij Esther bekroop hem een licht knagend gevoel.

Twee vrouwen. Twee waanzinnige vrouwen die zijn hart hadden verovert. Hij had werkelijk geen idee hoe het nu verder moest. Alleen dat hij niet zonder hen kon, allebei niet.

En met die laatste gedachte was het uiteindelijk de vermoeidheid die zegevierde.

Lotte was ondertussen op de bank gaan zitten, klopte het kussen op en pakte de fleece deken van eerder die middag erbij. Ze tuurde naar buiten, waar in de verte nog zachtjes het ruisen van de zee te horen was. Wat een heerlijke plek, dacht ze. En wat een heerlijke dag! Het was alsof een loden last van haar schouders was gevallen. Eindelijk. Na al die weken.

Plotseling schoot haar iets te binnen en kort trok er een grimas over haar gezicht. Ze stond op een liep naar de tafel om haar handtas te pakken. Met haar telefoon in de hand liep ze weer terug naar de bank.

6 gemiste oproepen. Van Teun. 3 Voicemail berichten. Nu niet. En ze zette haar telefoon helemaal uit en ging liggen op de bank. Met de fleece deken helemaal opgetrokken tot aan haar kin, lukte het haar maar niet om in slaap te vallen. Ze waren te ver gegaan, nee zij was te ver gegaan. Die kus. Godverdomme. En schuldgevoelens staken de kop op. Jegens Teun. Ondanks alles hield ze van hem, toch? Hij was niet perfect, verre van dat zelfs. Zeker de laatste tijd niet. Maar was dat niet misschien een fase waar ze door heen moesten? Waar hij wellicht doorheen moest? In de basis was hij een lieve man, die alles voor haar over had. Die de grond kuste waar ze op liep.

Alleen nu even niet.

En al piekerend redeneerde ze alles recht, wat krom was en viel ze uiteindelijk in slaap.

Een paar uur later schrok Lotte wakker, badend in het zweet. Kort moest ze zich even oriënteren, waar ze ook al weer was. De nachtmerries kwamen steeds vaker en heviger leek het wel. Onbewust streek ze zich over haar pijnlijke gezicht, de basis van haar vervelende dromen.

Behoedzaam stond ze op om naar het toilet te gaan. Zachtjes, ze wilde Alex niet wakker maken.

Ze gooide wat water in haar gezicht, keek naar zichzelf in de spiegel en wendde haar blik af.

Terug op de gang, keek ze verlangend naar de slaapkamer deur van Alex. Aarzelend, terwijl duizenden gedachten door haar hoofd raasden, stak ze de gang over. Geruisloos opende ze de deur en stapte de slaapkamer binnen.

Toen haar ogen aan het donker gewend waren, zag ze Alex op zijn rug in het bed liggen, het dekbed half terug geklapt. Alleen in zijn boxen short, rustig ademend.

Voetje voor voetje kwam ze dichterbij het bed. Voorzichtig ging ze op het bed zitten. Geen reactie.

Tergend langzaam vleide ze zich neer en liet zich zakken tot haar hoofd het kussen raakte. Ze trok haar knieën op en ademde eindelijk uit.

“Kon je niet slapen?” klonk het opeens fluisterend naast haar.

“Hou me vast, alsjeblieft?” antwoordde ze zachtjes met een kleine snik in haar stem.

Even later voelde ze hoe het dekbed over haar heen getrokken werd. Voorzichtig kroop Alex dichterbij en legde zijn hand op haar been, zachtjes strelend. Met zijn hand even later op haar buik, trok hij haar wat naar achteren. Een rilling ging door haar hele lijf heen. Lepeltje, lepeltje met zijn brede borst tegen haar rug aan, viel ze eindelijk in slaap. Ontspannen, zonder nare dromen of gedachtes.

Nog steeds innig verstrengeld werd Alex de volgende ochtend wakker. Met zijn hand nog op dezelfde plek, voelde hij haar rustige ademhaling. Voor zover hij wist had Lotte geslapen als een blok en was ze niet meer wakker geweest. Voorzichtig wilde hij zich los maken, maar Lottes hand op zijn pols voelde als een bankschroef. Grinnikend wist hij zich toch te bevrijden.

Hij trok snel wat kleren aan en sloop de slaapkamer uit.

Gerommel in de keuken en de heerlijke geur van vers gezette koffie, deden Lotte en uurtje later ook ontwaken. Ze ging rechtop zitten en ze wreef zich de slaap uit haar ogen. Na de nachtelijke onderbreking had ze voor het eerst sinds tijden weer fijn kunnen slapen. Ontspannen. De geborgenheid van Alex had wonderen verricht. Die man had een effect op haar wat ze nog nooit zo had ervaren.

Die verbinding wat ze hadden was ongekend, maar o zo gevaarlijk.

En ondanks alles was er nog steeds dat stemmetje diep van binnen, die haar waarschuwde, haar afremde. Haar terug dreef naar Teun. Haar belofte aan zichzelf om een man geen pijn te doen, te kwetsen. Ondanks alles!

Ze stond na een paar minuutjes op en liep naar de kledingkast van Alex. Al snel had ze gevonden wat ze zocht en trok de hoodie aan over haar pyjama. Na een klein plasje, liep ze naar de keuken en schonk zich zelf een kop koffie in. Alex zat al op het terras, badend in het zonlicht.

Hij rondde net een telefoongesprek met Joris af en schoot in de lach toen hij Lotte zag.

“Hahaha, die hoodie zit je ook al als gegoten!”

Lotte stak haar tong uit en plofte neer in een stoel naast Alex.

“Ook goedemorgen, eikel. Ik kan er toch niks aan doen dat jij zo’n gigantisch lijf hebt.”

Alex stond op en kneep haar zachtjes in de wang.

“Ik gooi even wat broodjes en croissants in de oven voor het ontbijt.”
“Lekker!” riep ze hem nog na.

Een paar minuten later zaten ze stilzwijgend naast elkaar te genieten van het uitzicht en de rust van de omgeving.

“Alex?” begon Lotte voorzichtig een gesprek, “dat van gisteren, dat…..dat had nooit mogen gebeuren. Het spijt me.”

Alex keek haar alleen maar aan en reageerde niet. Afwachtend.

“Het was de omgeving, de setting, de sfeer. Nogmaals dat had niet mogen gebeuren.

En ik voel me schuldig. Naar Teun, maar ook naar Esther toe.”

Ze sloeg haar ogen neer en friemelde wat met de touwtjes van de capuchon.

Alex reageerde niet direct. Schuldig was wat hem betreft niet de juiste term. In ieder geval niet richting Esther. Zijn gevoelens voor haar waren echt en diepgaand. Net als zijn affectie voor Lotte. Gevoelens voor twee vrouwen, even sterk en toch zo verschillend.

Ergens diep van binnen had hij het gevoel, nee wist hij, dat Esther door had, wat hij voor Lotte voelde. En dat ze daar vrede mee had. Ze had daar al zo vaak op gehint en toespelingen op gemaakt.

Hij snapte soms zelf ook niet dat twee vrouwen, tegelijkertijd, hem zo na aan het hart gingen.

Dus nee, geen schuldgevoelens richting Esther.

“Ik niet,” antwoordde hij uiteindelijk.
“Wat?”
“Ik voel me niet schuldig. Wat gebeurt is, de kus, was onvermijdelijk. En daar heb ik geen spijt van.”

Lotte keek eindelijk weer op. Natuurlijk had hij gelijk, hun aantrekkingskracht was onmiskenbaar.

Onwerkelijk. Het was misschien zelfs wel een klein wonder te noemen dat ze niet met elkaar naar bed waren geweest. God, waarom was ze deze man niet eerder tegen gekomen.

Toch reageerde ze niet op de woorden van Alex. Ratio versus gevoel.

“Maar ik hoor wat je zegt, Lotte. En dat respecteer ik. Ik respecteer jou en daardoor ook je relatie.
Het zal niet meer gebeuren!”

En na die woorden stond hij op om het ontbijt klaar te maken. Lotte ietwat beduusd achterlatend.

Een paar uur later, na een eenvoudige ontbijt en een verkwikkende douche, waren ze op de weg terug naar Limburg.

De sfeer was aangenaam en er werden ook weer grapjes gemaakt. Kort spraken ze nog wat details door voor het feest van Alex en rond lunchtijd draaide Alex de parkeerplaats op van het kantoor van Lotte.

Naast de auto stonden ze even onwennig, dicht bij elkaar. Drie kusjes op de wang en Lotte stapte bij hem weg. Ze maakte aanstalten om weg te lopen, maar bleef toch nog even staan.

“Zien we elkaar weer snel?” vroeg ze voorzichtig.
“Reken maar!” antwoordde Alex met glimlach.

En na die woorden draaide Lotte zich om en liep in de richting van het gebouw.

“Lot?” riep Alex opeens.

Verbaasd dat hij haar zo noemde, bleef ze even staan en moest onwillekeurig glimlachen.

Alleen haar moeder en Mira gebruikten soms dit koosnaampje. Zelfs Teun niet.

“Ja?” antwoordde ze zonder zich om te draaien.
“De mooiste, maar niet de beste bondgirl ever?”
“Halle Berry!” zei ze vrijwel direct en ze stapte grinnikend haar kantoor binnen.

Leunend tegen zijn auto staarde Alex haar nog een hele tijd na, terwijl hij haar al lang niet meer kon zien.

Hij keek op het gemak om zich heen, zag het autootje van Esther staan en moest even glimlachen.

Vanavond zou hij haar weer zien. En met die gedachte verdween de melancholie weer helemaal uit zijn lichaam..

Uiteindelijk stapte hij in zijn auto en reed weg. Hij had voor vandaag verder geen plannen meer en als zijn juristen en beetje haast maakten met de papieren, had hij de komende periode zeeën van tijd.

Hij besloot om eerst te gaan lunchen en daarna een uurtje bij zijn moeder op bezoek te gaan. Dat was ook alweer een tijdje geleden. Nog even binnenwippen bij Joris en Laura en daarna naar huis.

Uren later was hij, goedgeluimd, op weg naar huis. Het liep al bijna tegen de avond en zoals gewoonlijk waren zijn bezoekjes gigantisch uitgelopen. Opgetogen had hij Joris en Laura aangehoord die enthousiast waren over de eerste weken van Caffè di Laura. De omzetten toonden een mooi stijgende lijn. Maar nog belangrijker, de klanten waren enthousiast, bleven terugkomen en namen ook steeds andere vrienden en bekenden mee om te genieten van de ambiance en al het lekkers wat Caffè di Laura te bieden had.

Mond op mond reclame werkte uiteindelijk nog steeds het beste.

Ook bij zijn moeder was het als vanouds gezellig geweest. Toch had Elke het niet kunnen laten om te prikken in zijn liefdesleven. Een spervuur van vragen over Esther waren over hem heen gekomen, die hij behendig had weten te omzeilen. Zelfs over Lotte had ze hem op een, bijna geniepige wijze, wat informatie proberen te ontfutselen. Ze kende Alex beter dan wie dan ook en wist dat er iets speelde. Haar zoon kon weinig voor haar verborgen houden. Maar uiteindelijk had ze het onderwerp Lotte laten rusten, omdat ze merkte dat Alex zich steeds ongemakkelijker begon te voelen.

Maar dat er iets aan de hand was, tussen die twee, stond voor Elke als een paal boven water.

Alex was nog slechts een paar minuten verwijdert van zijn huis, toen hij gebeld werd.

Hij herkende het kengetal, maar wist het even niet zo snel te plaatsen.

“Met Alex!”
“Alex!!” klonk het opgewekt aan de andere kant, “met Luca, hoe is het kerel?”
“Uitstekend. Ik ben net op weg naar huis. Bij jullie ook alles goed?”
“Zeker, zeker. Zeg ik zet je even op speaker, dan kan Zoë ook meeluisteren!”
“Hoi Alex,” klonk haar heldere en tegelijk zwoele stem door de ruimte.

Voor dat Alex kon antwoorden, kwam Luca alweer tussenbeide.

“Zeg Alex, we belden je eigenlijk even om je te bedanken voor dat doosje uit Bolgheri.

Joris was vanochtend hier om de flesjes af te geven. Maar godverdomme, wat een fantastisch wijntje, man! We konden het niet laten om meteen een flesje open te trekken.”

Alex kende het koppel nu al een aantal jaar. In eerste instantie was hij op aanraden van een vriend naar Luca gegaan om wat wijntjes te kopen. Mede door hun gezamenlijke passie voor zowel Italië als ook de wijn was er een hechte vriendschap ontstaan.

Ze kwamen geregeld bij elkaar over de vloer en Alex had hun uiteraard uitgenodigd voor zijn verjaardag in Toscane.

Hij beschouwde Luca en Zoë als een waanzinnig power-couple en hoopte ooit zelf een dergelijke liefde te mogen vinden. Of misschien had hij die al gevonden?

Luca was een rasondernemer, een joviale halve Italiaan die Zoë op handen droeg. Andersom gold dat ook voor Zoë, een in Alex’ ogen, waanzinnig, mooie roodharige vrouw op wie leeftijd geen vat scheen te krijgen. Stiekem, was hij in het begin een beetje verliefd op haar geweest.

Ze leken wel voor elkaar gemaakt, alhoewel de laatste tijd ook wat andere signalen Alex bereikt hadden.

Blijkbaar waren er wat barstjes in het huwelijk ontstaan, maar gold dat niet voor elke relatie? Up and downs? Hij had er niet al te lang bij stil gestaan en de roddels gelaten voor wat ze waren. Mocht er daadwerkelijk iets spelen, was hij er zeker van dat hij het rechtstreeks van de bron zou vernemen.

“Graag gedaan, Luca! Ik wist dat jullie deze wijn wel konden waarderen en…...”

“Zeg, wat heb ik gehoord?” viel Zoë hem in de rede, “is er iemand in geslaagd om de eeuwige vrijgezel te temmen? En niet 1 maar meteen 2 vrouwen, althans volgens mijn betrouwbare bron.”

“Godverdomme,” antwoordde Alex zuchtend, “die Joris moet eens leren om zijn grote waffel te houden!”

“Och, arme jongen. Je had toch kunnen weten dat dit uiteindelijk wel uit zo komen. Dit is voorpagina nieuws!” en ze barstte uit in een onbedaarlijke schaterlach. Op de achtergrond hoorde hij Luca ook grinniken.

“Jullie twee zijn echt vreselijk. Maar goed, over niet al te lange tijd zullen jullie haar, ze heet Esther, wel ontmoeten. In Italië.”

“We kijken er naar uit, Alex,” nam Luca het gesprek weer over, “we zijn weliswaar net terug uit Puglia, maar hebben nu al weer zin om naar Toscane te komen. Gaan we een mooi feestje bouwen!!”

“Doen we!” zei Alex die wilde afsluiten, “zeg ik ga hangen, ik ben bijna thuis. Tot gauw!”

“Tot gauw,” klonk het in koor.

Alex parkeerde de auto voor zijn huis en zag tot zijn grote vreugde dat Esther ook al thuis was.

Thuis? Dat klonk raar in zijn hoofd, Esther en thuis in één en dezelfde zin.

Nadat hij het auto portier had gesloten, bleef hij even stokstijf staan en spitste hij zijn oren.

Een glimlach vormde zich om zijn mond. Het leek wel of het hele huis trilde door de bas en de luidde muziek die binnen werd afgespeeld.

Esther vierde blijkbaar een feestje in haar eentje. Heerlijk, temeer daar ze ook nog eens dezelfde voorliefde voor jaren 80 muziek bleek te hebben.

Zachtjes sloot hij de voordeur, hoewel dat totaal niet nodig was natuurlijk. Hij liep naar de keuken, legde zijn tas aan de kant en trok zijn schoenen uit. Behoedzaam liep hij naar de woonkamer en leunend tegen de deurpost nam hij het hele tafereel in zich op. Ze had hem nog niet opgemerkt.

Wild dansend en totaal opgaand in de muziek ging Esther helemaal los in haar eentje.

Haar werkkleding had ze blijkbaar uitgegooid en lag her en der verspreid op de bank. Ze droeg een ultra kort spijkerbroekje en een strak t-shirt waarin haar borsten wulps op en neer deinden. Geen BH dus.

“I’m still standing, yeah, yeah, yeah!!!, blèrde ze luidkeels mee.

Vol genegenheid en in een alsmaar toenemende opgewondener staat, staarde Alex naar zijn meisje.

Ja, zijn meisje. Zo voelde het steeds meer en meer. Voor nu en voor altijd, dacht hij bij zichzelf…..

Minutenlang bleef hij zo staan, starend, genietend van die ontzettend mooie vrouw.

Toen ze hem eindelijk opmerkte, slaakte ze kort een kreetje van schrik om vervolgens op hem af te stormen en hem, letterlijk, in de armen te vliegen. Alex moest zich even schrap zetten om niet achterover te vallen.

Ze sloeg haar armen en benen om hem heen en begon Alex te overlaadden met kusjes waar ze maar kon. Glimlachend drukte hij haar nog harder tegen zich aan. Haar zalige borsten voelden heerlijk aan tegen zijn borst kast, hetgeen de opwinding in zijn broek alleen maar vergrootte.

Uiteindelijk liet ze los en gleed van hem af tot ze met haar blote voeren weer op de grond stond.

“Kom, meedoen jij!” riep ze uit en ze trok hem aan zijn arm.

Met gespeelde tegenzin, liet Alex zich meevoeren naar het midden van de kamer.

En als een stel losgeslagen tieners, gingen ze helemaal los op het ene na het andere foute plaatje uit de jaren 80. Schreeuwend, dansend, elkaar uitdagend. Kussend en strelend kronkelden hun lijven om elkaar heen. Als een paringsdans waarin alleen de schoudervulling, de haarlak en het permanentje van decennia geleden nog ontbraken.

Een rustiger nummer deed hun beiden neer ploffen op de bank. Uitgeput en bezweet keken ze elkaar hijgend aan en vrijwel gelijktijdig vonden hun lippen elkaar voor een intense zoen.

Esther verbrak de kus, zette de muziek wat zachter en stond op om naar de keuken te lopen.

Even later wam ze terug met een karaf water en 2 glazen.
Gretig dronken ze ieder 2 glazen leeg en lieten zich toen voldaan achterover vallen.

Alex pakte Esthers hand vast en samen luisterden ze naar de muziek. Woorden waren op dit moment overbodig.

Opeens veerde Esther op, luisterend naar een nieuw liedje.

“Shit, die tekst!! Lex, dat zou zomaar over ons kunnen gaan!”

Gniffelend keek hij haar aan.

“Dat zou zomaar kunnen, ja.”

Ze startte het nummer opnieuw op en samen, met een grote glimlach op het gezicht, beluisterden ze nogmaals het liedje.

“Ha, ha, zeker weten,” zei Esther, “dit is vanaf nu ONS nummer!! Deal?”
“Deal!” antwoordde Alex en kneep zachtjes in haar hand.

Zwijgend bleven ze luisteren, terwijl Esther zich tegen Alex aan nestelde.

Met gesloten ogen, streek ze liefdevol met haar hand over zijn borst.

“Weet je wat, Lex?”
“Nee, wat?”

“We gaan een heerlijk leven leiden, genieten en doen waar we zin in hebben. En over twee jaar gaan we trouwen en heel veel kindjes maken!”

Alex schoot in de lach na deze opmerking, die meer klonk als een statement. Hij reageerde niet direct en liet haar woorden even bezinken. Hij zou niets liever willen. Zeker met haar.

Esther bemerkte echter zijn aarzeling om te reageren.

“Maak je geen zorgen, schat. We gaan eerst nog heel veel oefenen.”

Alex kuste zachtjes haar kruin en kneep nogmaals in haar hand.

“En daar ga ik je zeker bij helpen, lieve Lex” kwam er toen nog zachtjes achteraan.

Minutenlang bleven ze zwijgend voor zich uit staren. Beiden in hun eigen gedachten wereld. Ongetwijfeld ergens in de toekomst.

“Lex?” vroeg Esther opeens.
“Ja?”
“Wat is dit?”
“Dit?”
“Dit…...dit wat wij nu hebben. Samen.”

En in plaats van te antwoorden, begon Alex zachtjes te neuriën.

Licht geïrriteerd trok Esther zich los en keek hem daarna boos aan.

“Wat is dit nou?” riep ze uit, “ik stel een serieuze vraag en jij begint wat dom te neuriën!”

Zonder een spier te vertrekken, ging Alex’ neuriën heel langzaam over in een lichte zang:


When you're down and troubled
And you need some lovin' care
And nothin', nothin' is goin' right
Close your eyes and think of me
And soon I will be there

To brighten up even your darkest night
You just call out my name
And you know, wherever I am
I'll come runnin'
To see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there
You've got a friend

If the sky above you
Grows dark and full of clouds
And that old north wind begins to blow
Keep your head together
And call my name out loud
Soon you'll hear me knockin' at your door

You just call out my name
And you know, wherever I am
I'll come runnin', runnin', yeah, yeah
To see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there, yes, I will