Storm lag op zijn rug. Met open ogen. Het was pikkedonker. Hij hoorde de rustige ademhaling van Honey naast zich. Hij rook haar. Hij voelde haar warmte. Hij probeerde het verlangen om aan haar te ruiken – die zoete geur van honing – van zich af te zetten. Hoe hij ook probeerde, die geur en het geluid van haar ademhaling kon hij niet ontlopen. In tegendeel, ze woelden herinneringen naar hem boven die hem dierbaar waren, die tegelijk troostend waren en pijn deden. Hoelang geleden was ze nu al overleden? Vijf jaar? Zes? De tel kwijtgeraakt.

Hij prevelde onwillekeurig “Elisabeth.” Luidop. Hij schrok van het geluid van zijn eigen stem.

Honey’s ademhaling stokte heel even. Storm hield zich muisstil. Honey hervatte haar ademen.

Storm draaide zich op zijn zij naar haar toe. Hij kwam dichterbij haar, zonder haar te raken. Ze rook zo vertrouwd. Hij voelde haar aantrekkingskracht. Net zoals bij hun eerste ontmoeting. Raar. Net zoals toen was er iets dat zijn hand buiten zijn eigen wil om leek te bewegen. Hij raakte haar aan, ter hoogte van haar buik. Ze lag op haar rug, en bleef rustig ademen als tevoren. Voelde ze hem echt niet? Werd ze echt niet wakker – leek het?

Wat was ze zacht, en warm. Wat een heerlijk lichaam. Het leek of zijn hand zichzelf bestuurde. Ze had een flinterdun satijnen nachtkleed aan. Zijn hand gleed vanzelf naar het midden van haar buik; hij voelde haar navelputje door de stof heen.

Hij bewoog zijn hand onmerkbaar traag naar boven. Hij voelde de welving van haar ribben. Hij voelde de flank van haar rechterborstje. Ze ademde even met een schokje. Het leek hem alsof zijn hand willekeurig bewoog. De hand voelde even het tepeltje door het satijn en bewoog dan terug naar beneden. Wat was ze zacht.

Zijn hand bewoog naar onder, tot het einde van haar pon. Hij voelde haar blote huid, hoe haar zijden string haar huid onmerkbaar insnoerde, en overging in haar brede gladde billen. Hij dierf niet – maar iets in hem deed het toch – zijn hand verplaatsen naar de binnenkant van haar dijen. Leekt het alsof, of spreidde ze écht haar benen, en kantelde ze haar bekken nét iets hoger? Hij liet zijn hand langs de binnenkant van haar eindeloze dij naar boven millimeteren. Hij stopte net voor de zijden stof die haar lippen bedekte. Hij stopte, en ademde door zijn neus om haar geur in zich op te nemen. Hij trok langzaam zijn handen terug.

Hij bracht zijn hand terug naar haar zij en hield ze daar. Hij dierf zelf amper te ademen om ze niet wakker te maken.

Of was Honey wakker en deed ze alsof ze sliep?

Hoelang hij zijn hand onbeweeglijk had gehouden voor hij ze had laten zakken van vermoeidheid, of van slaap, wist hij niet.

Toen hij ‘s morgens door het binnendringende licht wakker werd lag hij nog in dezelfde houding en Honey ook. Nu zag hij het silhouet van haar gezicht en zag hij de welving van haar neus, voorhoofd, lippen. Ze lag daar in een zalige rust die hij niet wilde verstoren.

Ochtend

“Lekker geslapen echtgenote?” vroeg Storm, terwijl hij zich scheerde.

“Mhua…” rekte Honey zich uit. “Zeg, wie is Elisabeth?”

“Heu… Elisabeth? Hoezo?”

“Wel, je hebt in je slaap 'Elisabeth' gezegd.”

“Heb ik dat… Ha… ik weet niet…”

“Elisabeth was je vrouw hé.”

“Ja… Hoe weet jij…”

“Ik weet alles van je Storm, het C.E.C. doet geen half werk. Ik heb je dossier moeten instuderen, toen.

Hoe laat is het?”

“Half acht. Hé ik heb een berichtje. Van Bart?”