Bart, na een zeer korte slapeloze nacht, drie keer wakker gemaakt door Mette, waar gelukkig Cindy reservemama voor wilde spelen. Afgekolfd flesje opgewarmd, luiers ververst. Desje getroost. Verhaal van Roodkapje voorgelezen uit sprookjesboek. Te laat gezien dat het een sprookjesboek voor volwassenen was. Desje uitgelegd dat de jagers tegenwoordig ook andere geweren hebben. Wilde de vuile luiers beneden in de vuilbak gooien, probeerde te improviseren om tegelijkertijd een ontbijt voor Desje en een flesje voor Mette te warmen. Stil om de andere volwassenen niet wakker te maken, toen de bel ging.

“Goeiemorgen.”

“Goeiemorgen”

“Wie ben jij?”

“Wie ben jij?”

“Jij eerst.”

“Nee, jij eerst.”

“Mijn naam doe er niet toe. Ken jij een zekere Filiep? Die zou hier geweest zijn.”

“Nee. En trouwens ik mag daar niets over zeggen van hem.”

“Hmm. Jij kent Filiep blijkbaar. Je kreeg de instructie om te zwijgen, dus heeft hij je gesproken. Een boodschap achtergelaten?”

“Nee… ik bedoel, ik weet niet waarover u praat.”

“Mmm probleem.”

“Ja, man, ik heb ook problemen hoor.”

“Wereldproblemen?”

“Nee, dat zou ik zo niet zeggen. Mijn dochtertje moet een fles.”

“Ik heb wèl een wereldprobleem als dat je kan troosten. En ik moet je vertrouwen want je kent Filiep. Filiep vertrouwde je blijkbaar want hij heeft je gesproken.

Gelukkig.”

“Gelukkig?”

“Heeft Filiep iets gezegd? Ik weet dat je me niet hoeft te vertrouwen, maar heeft hij iets gezegd dat nuttig kan zijn?”

“Precies. Hij zei dat ik niemand mocht vertrouwen behalve wie ik echt kon vertrouwen.”

“Ik zal open kaart spelen, het is nu toch alles of niks. Ik ben Marcel. Ik ben Brigadecommandant bij Interpol afdeling Internationaal Terrorisme.”

“Ow… Wacht. U was op het proces. Ik herken u!”

“Nee toch! Ik was incognito! Ik was vermomd!”

“Ja, u had een snorretje en een rosse pruik.”

“Nog zo mijn best gedaan. Het C.E.C. is daar véél beter in, grimeren.”

“Ik mag helemaal niets zeggen, want tot nader order vertrouw ik u niet. Bent u ook op zoek naar Deborah Borgia?”

“Niet echt nee. Ik heb horen zeggen dat ze denken dat ze naar hier komt. Zo stom kan ze toch niet zijn.

“Oef, gelukkig, want ze is hier even geweest.”

“Niet belangrijk.

Ik had met Filiep afgesproken, vannacht. Hij was niet op de afspraak. Hij liet een bericht in code dat de missie gecompromitteerd was en dat hij opgepakt was. Dat ik zijn mensen moet waarschuwen. Honey, Pebbles en Mette. Zijn die hier soms?”

“Nee, en geloof het of niet, ik zoek ze ook!”

“Dat begrijp ik! Dat begrijp ik! Machtige wijven. Vooral Pebbles. Mrrr… Wat een kont! Wat een billen! Ik kijk ernaar uit om ze terug te zien.”

“Ik ook! Ik mis ze afschuwelijk!”

“Jij ook? Dat kan ik begrijpen, gast! Speciaal voor haar heb ik de liaison tussen Interpol en het C.E.C. op mij genomen. Om de kans te hebben Pebbles nog eens te pakken. En nu is ze er niet.”

Marcel kon even niet laten treurig te likkebaarden.

“En Mette is ook een pront ding.”

“Meneer Marcel, uw taal en bewoordingen zijn nogal vrouwonvriendelijk.”

“Vrouwonvriendelijk? Vrouwonvriendelijk? In tegendeel! Ik houd van de vrouwtjes! Vooral van Pebbles. Wat een suc-cu-lent wijf. Haar achterste, haar billen. Mmm… Wil je geloven, de eerste keer dat ik ze zag, zat ze compleet bloot op mijn schoot. Alleen een slipje. Sorry. Echt! Ik droom er nog van. En kon ik mijn handen niet thuishouden… Die billen…”

“… U bent wel over mijn vrouw aan het spreken!”

“Komaan! Dat kan n… Jouw vrouw? Heu… Oeps… sorry…” hakkelde Marcel, “ik dacht… Is dat echt?”

“Ja dat is echt zo. Pebbles heet eigenlijk Emma – en ze is echt mijn vrouw.”

Bart keek oprecht droevig.

Marcel schudde ongelovig zijn hoofd. “Nee? Ze is geheimagente van het C.E.C., toch?”

“Ja, en dan? Ik heb me erbij neergelegd dat ze mannen moet verleiden als beroep. Tja. Iemand moet het doen hé. Daar heb ik geen echt probleem mee, maar…”

“Ik had horen zeggen dat ze samen was met een vrouw, haar compagnon, Mette? Dat is dus je tweede vrouw?”

“Ja, ze heet Beatrice. Eigenlijk heeft zij mijn Emmatje afgepakt. En ze heeft mijn plaats ingenomen. Mijn huis, mijn bed… En dat doet me pijn. Hoe weet jij dat eigenlijk allemaal?”

“Van Filiep.

Dus… Twee vrouwen, alle dagen trio? Da’s dus niet waar?”

“Niks van. Nul vrouwen. Ik zorg voor de kinderen. En zij zijn op stap.”

“Precies. Kuch. Daarvoor was ik hier. Filiep. Filiep is waarschijnlijk gevangengenomen. Hij heeft een bericht in code gestuurd kort na middernacht dat hij in de val was gelokt. Dan moeten we dringend Honey en haar mensen waarschuwen. Ze gaan hem ondervragen en de details van de missie van Honey te weten komen. En ook van Pebbles en Mette. Waar zitten ze? Het is een noodgeval. Dringend.”

“Ik wou dat ik je kon helpen. Wacht… Filiep zei dat als ik ze vond, dat ik ze moest zeggen dat de Sultan koorts heeft. Of zoiets.”

Marcel schrok en zweeg.

Hij haalde een notaboekje uit zijn binnenzak en zocht een bepaalde gekribbelde notitie.

“De Sultan… de Sultan koorts… Natuurlijk.

Waar is Honey?”

“Honey is met Storm op missie dacht ik. Geen idee waar ze nu is.”

“Heb jij het nummer van Honey? Kan je ze dringend bellen?”

“Nee, ik heb wel het nummer van Storm.”

“Bel Storm zo snel als je kan, en vraag hem tegen Honey te zeggen dat de Sultan in quarantaine zit sinds middernacht. Dringend.”

“En Emma – ik bedoel Pebbles? En Mette?”

Op dat moment kwam Cindy de trap af. “Meneer Bart, hier is Mette, is haar flesje al klaar?”

Bart keek even om, en terug naar de deur. Marcel was verdwenen.