Dit verhaal sluit aan op mijn verhalenreeks ‘Partnerruil’. Als je die reeks niet gelezen hebt, dan is het misschien handig om de eerste 10 delen of zo te lezen.

In deze nieuwe reeks ligt het perspectief niet bij Douwe, maar bij zijn ex Dieuwertje.

Het is inmiddels bijna 10 jaar na de gebeurtenissen in Partnerruil. Dieuwertje blikt tussen de gebeurtenissen in het hier en nu terug op gebeurtenissen toen en de jaren daarna, zodat nu ook de andere kant van de partnerruil zichtbaar wordt.

Seks en erotiek zullen natuurlijk niet ontbreken, maar staan niet op de voorgrond. Wie een doorlopend neukfestijn wil lezen: sla deze reeks over.

Ik hoop dat ik jullie een fijne leeservaring kan bieden.

“Mama, wanneer komen opa en oma?” Kleine Anke was ongeduldig. Ze vond het fijn bij de ouders van Frits. Bootje varen, zwemmen, er was altijd wat te doen aan het water bij Earnewâld. Samen met haar moeder Dieuwertje was ze haar tas in aan het pakken voor het logeerweekend bij haar grootouders. Die hadden beloofd dat zij en Douwe mochten zeilen in de Optimist die ze voor hen gekocht hadden. Spannend!

Anke was bijna zeven, nu. Haar broer Douwe was vorige maand negen geworden.

Dieuwertje zuchtte. Wat gaat de tijd toch snel. Morgen was het tien jaar geleden dat ze Frits voor het eerst had ontmoet. Ze ging even bij Douwe kijken, of bij hem alles goed ging. Toen ze de kamer van Douwe binnenkwam, kromp het hart van Dieuwertje ineen. Haar zoon zat op zijn bed stil te huilen. “Lieverd, wat is er. Schatje toch!” Met betraande ogen keek hij haar aan. “Kom jij wel terug, mama?”

Dieuwertjes hart sloeg een paar slagen over. “Natuurlijk, pop, ik ga maar één nachtje weg. Vanavond ben ik thuis en komt oom Douwe op bezoek. Morgen gaat mama met oom Douwe naar zijn huis, bij tante Anke. Als opa en oma jullie terugbrengen, ben ik weer thuis, hoor!” “Echt, mama? Ga jij niet weg, zoals papa?”

Frits was een week na Douwes verjaardag vertrokken voor een voetreis naar Santiago de Compostella. “Papa komt ook weer terug, schat. Hij heeft beloofd om vóór de verjaardag van Anke weer terug te zijn.” “Maar het duurt zo lang!” Kleine Douwe miste zijn vader vreselijk. Dieuwertje knuffelde hem even stevig. “Papa houdt vreselijk veel van jou en van Anke. Hij komt echt wel weer thuis, hoor!” “Maar de mama van Nanka kwam ook niet meer terug toen ze ging wandelen naar Satjago.” Tja, wat moest ze daar nou weer op zeggen. Helemaal zeker was ze er ook niet van, dat Frits bij haar zou blijven wonen. Ze zuchtte. Ze wilde dat ze Douwe kon helpen.

Ineens ging de bel. Hè? Waren haar schoonouders er nu al? Maar kleine Douwe had het al gezien door zijn raam. “Oom Douwe!” riep hij enthousiast en stormde naar de voordeur om open te doen. Douwe, de peetoom en grote held van haar zoon. Haar ex.

“Mama, hoeveel knuffels mag ik mee?” Anke haalde haar uit haar gepeins. “Kom, lieverd, oom Douwe is er. Zullen we die eerst begroeten? Dan zoeken we daarna een knuffel uit.” Ook Anke holde de trap af. Douwe tilde haar hoog op en ze gilde van plezier. “Meid, je bent alweer gegroeid! Je wordt nog te zwaar om op te tillen!” “Niet! Je tilt Douwe ook nog op!” lachte Anke. Hij lachte ook. “Wijsneusje!” Hij wreef even met zijn neus langs de hare en zette haar weer op de grond.

Vrolijk keek Douwe naar Dieuwertje en spreidde zijn armen. “Kom eens hier, mijn duifje!” Hij kuste haar op de mond en knuffelde haar. Een scheut van verlangen schoot door Dieuwertje heen, toen ze zijn gespierde lijf tegen zich aan voelde. Ze hield nog steeds van deze man, al waren ze al tien jaar uit elkaar en had ze twee kinderen met Frits. Het was al zo lang geleden dat ze intiem met Douwe was geweest, maar haar lichaam hunkerde nog steeds naar hem.

Douwe keek Dieuwertje opmerkzaam aan. Zijn ogen werden zacht. “Ik dacht, ik kom wat eerder.” “Daar ben ik blij om.” Dieuwertje voelde tranen opkomen. Douwe trok haar even vast tegen zich aan. “Straks mag je je laten gaan. Nog even volhouden, Dieuw”, fluisterde hij in haar haar.

Dieuwertje vermande zich. “Ga je mee, Anke, nog even een knuffel uitzoeken. Misschien kun jij Douwe even helpen, Douwe?” “Mag ik maar één knuffel mee, mama?” “Ja, liefje, anders vergeet je er nog eentje. Net als met de Kerst, weet je nog wel?” “Dat was Zwabber!” Anke zei het met grote ogen. “Ik mis hem zo!” Een traan rolde over haar wang. “Wie wil je meenemen?” “Knuf!” Anke klemde haar tot de draad versleten lievelingsknuffel tegen de borst. Met een beetje fantasie was de haas er nog in te herkennen, die hij ooit geweest was. “Prima, stoppen we die in de tas!”

Terwijl Dieuwertje en Anke naar beneden gingen, kwamen grote en kleine Douwe ook al uit zijn slaapkamer. “Heb je alles al?” “Ja! Ook mijn zwemspullen!” zei Douwe trots. Dieuwertje kroelde hem door zijn haar. “En je tandenborstel?” “Tuurlijk, mama”, zei hij eigenwijs. In de verte kondigde zich de puber al aan. “Goed zo, knul.”

Beneden ging Douwe met de kinderen aan de gang. Hij had Douwe voor zijn verjaardag een kleine accordeon gegeven en een melodie opgegeven om te oefenen. Hij pakte zijn eigen instrument erbij en vol trots liet kleine Douwe horen hoe hij geoefend had. Grote Douwe ging meespelen en plotseling klonk het als echte muziek.

Douwe was een goede pedagoog. Hij had kleine Douwe opgedragen om de begeleiding te oefenen. “De hoofdmelodie is nog wat te moeilijk, denk ik.” Dus kleine Douwe was gaan oefenen en popelde nu om te laten horen dat hij ook de hoofdmelodie al kon spelen!

Grote Douwe had het wel door en knipoogde naar Dieuwertje. Hij stopte zogenaamd en kleine Douwe nam gloeiend van trots de hoofdmelodie over. Grote Douwe viel in met accenten van de tweede stem. “Bravo, dat had ik niet gedacht, dat je dat al kon!” Stoer zei kleine Douwe: “Och, kwestie van goed oefenen.” Dat zei grote Douwe ook altijd, als de kinderen hem vol bewondering aangaapten. Die schoot in de lach toen hij zijn woorden terug hoorde bij zijn kleine naamgenoot.

Niet voor het eerst vroeg Dieuwertje zich af hoe hun leven verlopen zou zijn als ze indertijd niet zwanger was geraakt van Frits. En Anke natuurlijk niet van Douwe. Douwe had zich na hun breuk als een speer ontwikkeld. Hij was nu commercieel directeur van Draaisma, semi professioneel muzikant met de Burenband, had een muziekrubriek op Omrop Fryslân en had ook al een paar muziekprogramma’s gedaan voor de VPRO. Hij was een Bekende Fries en Nederlander geworden.

En Frits, die zij aanvankelijk stiekem wat avontuurlijker en stoerder dan Douwe had gevonden? Frits was een gewone kantoormuis met zijn kaartavondjes in het café en zijn voetbal, waar het vooral ging om de derde helft. Nog steeds dezelfde joviale vent, maar hij was stil blijven staan. Een tikje zwaarlijvig was hij ook geworden, te vaak een biertje en te weinig beweging. Zelf konden er bij haar trouwens ook wel wat pondjes af. Ze kon er moeilijk omheen dat zij misschien niet het beste uit haar partners haalde.

“Kom, jongens, zullen we en liedje zingen!” Douwe had zelf een paar Friese canons geschreven voor het onderwijs op scholen, die erg leuk waren om te zingen. “Doe jij ook mee, Dieuwer?” Dieuwertje glimlachte. Dit was altijd leuk om met de kinderen te doen.

Ze begonnen éénstemmig. “Nu Dieuwer en Douwe tweede partij!” Dieuwertje zong met kleine Douwe, grote Douwe zong met kleine Anke mee. “En nu in vieren!” Dieuwertje genoot, de gezichten van haar kinderen straalden.

De bel ging. “Opa en oma!” De kinderen stormden naar de deur. “Zo, we dachten even voor de deur te staan bij de familie Von Trapp! Wat waren jullie mooi aan het zingen!” De ouders van Frits groetten hartelijk genoeg, maar Dieuwertje wist dat ze het haar nog altijd een beetje kwalijk namen dat ze hun kinderen naar Douwe en Anke hadden vernoemd en niet naar hen. Sowieso had vooral haar schoonmoeder een zwak gehad voor Anke, een plek die ze nooit helemaal had kunnen overnemen.

Na een kopje thee vertrokken opa en oma met de kinderen naar Earnewâld. Dieuwertje knuffelde kleine Douwe even extra stevig. “Tot zondag, schat.” Hij drukte zich stijf tegen haar aan en stapte toen stoer bij opa en oma in de auto. Ze zwaaide ze na tot ze om de hoek van de straat verdwenen.

“Zo”, zei Douwe, “nu wij. Omkleden jij.” Dieuwertje keek hem niet begrijpend aan. “We gaan even een stukje hollen. Heb ik vandaag nog niet gedaan en jij ook niet, volgens mij.” Dieuwertje schaamde zich. Ze deed eigenlijk niets meer aan sport. “Ik weet niet of ik…”

“Kom op, lieverd! Je zult zien, Frits komt over twee maanden afgetraind terug, na zijn voettocht. Jij moet niet achterblijven. Hup hup, omkleden nu!” Dieuwertje kon met moeite nog een sportbroek vinden die haar nog paste. Ze schaamde zich vreselijk. Gelukkig had ze nog wel een paar hardloopschoenen, al jaren niet meer gebruikt.

Even later holde ze puffend en blazend met Douwe mee, die zijn tempo liet zakken tot iets boven wandeltempo. “Dieuwer, ik maak me echt zorgen over jou. Het lijkt wel of je elke keer als ik je zie slechter in vorm bent.” “Dat is – hijg – ook zo – puf – denk ik. – hijg -.”

Het was duidelijk dat een flink eind hollen er voor Dieuwertje voorlopig niet meer in zat. Ze keerden na minder dan een kilometer dan ook al om. Het huilen stond haar nader dan het lachen, toen ze weer terug waren.

Douwe keek haar teder aan en nam haar in zijn armen. “Kom, even afkoelen en dan lekker douchen. Wat wil je drinken?” Doe maar een cola.” Douwe kwam terug met een glas water. “Wij gaan aan jouw vorm werken, lieverd, dat gaat echt niet. Cola! Je hebt nog niet genoeg calorieën verbrand voor één slok cola!”

Douwes woorden kwamen hard bij haar binnen. Ze wist het zelf maar al te goed: ze leefde niet gezond. Ze at en dronk te veel en ze bewoog te weinig. Elke maand kwam er weer een kilo bij. Haar relatie met Frits stond op knappen, ze had alleen haar kinderen nog waar ze plezier aan kon beleven. Ze begon te huilen.

Opnieuw nam Douwe haar in zijn armen. Dieuwertje klemde zich wanhopig aan hem vast. Ze voelde zich veilig bij hem, ze kon zich even helemaal laten gaan. En Douwe, de lieverd, liet haar. Hij streelde haar haren, haar rug en wachtte geduldig totdat ze uitgehuild was. “Dank je, dit had ik even nodig”, mompelde ze een beetje verlegen. “Dat voelde ik al bij binnenkomst. Ga je mee douchen? Ga ik je even lekker schrobben.”

Even later stonden ze samen onder de douche en schrobde Douwe heerlijk Ernas achterkant. Ook waste hij haar haar. Dat vond ze altijd heerlijk, het voelde zo fijn intiem, om zo met elkaar bezig te zijn. Dat was iets wat Frits eigenlijk maar zelden meer met haar deed. Hoe anders dan toen het allemaal begon…

wordt vervolgd