Slaap vindt mij niet deze avond. De gebeurtenissen van de dag, het gekonkel van emoties, het voortdurende spel tussen verlangen en verstand, lieten mijn gedachten geen rust. Ik besluit nog wat sterkers te drinken, een zelfgekozen remedie tegen de malende gedachtes. De nachtelijke lucht buiten is vochtig, vol muggen die me niet met rust laten, dus ik verhuis naar binnen. In de koelte van de kamer neem ik een borrel, genietend van het moment van alleen zijn. Alles overpeinzend, besef ik dat het tot nu toe beter was gegaan dan ik ooit had durven dromen. Ik had momenten beleefd die mijn verwachtingen ver te boven gingen. Het leek me een goed moment om daarop te drinken - alvast, alleen, alsof ik een overwinning vierde die nog niet volledig was behaald.

De stilte van de nacht wordt even later onderbroken door het geluid van voetstappen. Niet één paar, maar twee. Blote voeten die zachtjes over de vloer glijden. Mijn aandacht wordt getrokken, en wanneer ik opkijk, zie ik Jessica en Emily naderen. Een onverwachte combinatie, en toch voelt hun komst als een soort opluchting. Hun gezichten verraden echter iets anders. Beiden kijken ze wat bedrukt, alsof ze iets met zich meedragen. Maar zodra Emily en ik oogcontact maken, verschijnt er meteen een glimlach op haar gezicht. Dat stelt me gerust, ook al weet ik niet wat Jessica heeft kunnen zeggen tijdens hun gesprek.

De spanning tussen hen lijkt minder dan ik had verwacht. Het is alsof ze elkaar gevonden hebben in een soort stilzwijgende overeenkomst, een gedeelde realisatie dat wat er ook tussen hen in stond, het niet onoverkomelijk was. Misschien is dat wat Jessica heeft gebracht, een volwassenheid die Emily nog miste, een kalmte in het midden van de storm.

Zonder aarzeling verwelkom ik hen beiden. De situatie blijft complex, maar op dit moment voelt het verrassend sereen, ondanks alles wat eerder is gebeurd. Emily werpt me een speelse blik toe en vraagt waar ze twee glaasjes kan vinden. Het luchtige moment breekt de spanning, alsof ze het met haar vraag gewoon wil weglachen. Jessica, nog wat ingetogen, zegt dat ze geen glas hoeft. Maar het duurt niet lang voordat ze zich toch bedenkt. Een paar minuten later zit ik met beide vrouwen aan tafel, met een glaasje in de hand, en maak ik een toast op... niks. Dat klinkt absurd, maar dat is misschien ook precies waar we nu staan - ergens tussen niks en alles.

We lachen erom, wat het moment lichter maakt. Even, al is het maar voor een kort moment, lijkt alles goed te zijn. Maar onder die oppervlakkige harmonie blijven er vragen knagen. Wie weet wat precies? Heeft Jessica Emily verteld over ons moment van vandaag? Weet Emily dat Jessica en ik echte, gepassioneerde seks hebben gehad, en niet zomaar een ontmoeting? En hoe heeft Jessica gereageerd op wat ik met Emily heb gedeeld?

De lucht is vol met onuitgesproken woorden, met mysteries die tussen ons in hangen. Toch voelt het prettig om hier samen te zitten, ook al weet ik niet precies waar ik sta met beide vrouwen. De dynamiek is veranderd. Jessica is zachter geworden, minder concurrerend. Emily heeft zich herpakt, haar jaloezie lijkt te zijn afgenomen, maar ik voel dat er nog steeds een speelse spanning in de lucht hangt. Het lijkt erop dat we met z’n drieën een soort onuitgesproken pact hebben gesloten om de nacht door te komen zonder verdere confrontaties.

Maar ik vraag me af: hoe lang kan dit voortduren?

De stilte die na mijn vraag valt, vult de kamer op een ongemakkelijke manier. De sfeer verandert subtiel, maar voelbaar. Het spel van verleiding en lust maakt plaats voor een diepere laag. Ik voel dat er iets onder het oppervlak borrelt, maar geen van hen lijkt het aan te durven om het als eerste uit te spreken. Beide vrouwen kijken elkaar aan, alsof ze elkaars reactie willen afwachten. Een soort geheim of schaamte houdt hen stil, maar ook ik heb mijn eigen geheimen.

"Ik heb jou verteld, Emily, dat je mijn eerste vrouw was sinds zeven jaar," breek ik de stilte, mijn stem wat zachter, maar doordringend. "Wat vind je daarvan?" Ik vraag het op een manier die verder reikt dan alleen het fysieke. Ik wil weten hoe ze hier werkelijk tegenover staat.

Emily schrikt zichtbaar van mijn directheid. Ze had waarschijnlijk nooit verwacht dat ik zo’n diepgaand gesprek zou beginnen, zeker niet nu. Ze zegt dat het haar niet uitmaakt, en voegt er nonchalant aan toe dat ze het niet eens echt had gemerkt. We lachen erom, maar ik zie dat ze het punt mist.

Jessica daarentegen mist het niet. "Zeven jaar?" herhaalt ze, haar toon verraden door een mengeling van verrassing en nieuwsgierigheid. "Zomaar?" vraagt ze verder, en Emily wordt plots de toeschouwer in dit gesprek. Jessica probeert door te dringen tot de kern van het verhaal, iets wat Emily, zo lijkt het, nog steeds probeert te ontwijken.

Het wordt tijd om alles op tafel te leggen. “Zeven jaar geleden ben ik hiernaartoe gekomen. Een week nadat ik zou gaan trouwen," zeg ik, en staar naar het glas in mijn hand. Die herinnering, hoe oud ook, drukt nog steeds zwaar op mijn borst. De stilte die volgt is intens, en de kamer voelt plots veel kleiner. Niet dat ik medelijden wil opwekken, maar als we verder willen, moet alles op tafel komen. "Nadien kon ik niets meer. Ik wilde niets meer. Jaren heb ik geprobeerd mezelf te herpakken, maar niets werkte. En toen kwam dit op mijn pad.”

Ik haal diep adem voordat ik verder ga. “En toen kwam jij, Emily." Mijn ogen vinden de hare, en ik zie dat mijn woorden haar raken. Het lijkt nu pas tot haar door te dringen wat haar aanwezigheid voor mij heeft betekend. Niet alleen als een verleidelijke vrouw, maar als iemand die mijn leven na jaren van leegte heeft gevuld. Emily slikt zichtbaar. Ze probeert de emotie te verbergen, maar het lukt haar niet helemaal.

Jessica glimlacht zacht, alsof ze het begrijpt zonder dat ik meer hoef te zeggen. Ze lijkt in vrede te zijn met de waarheid, met de complexiteit van de situatie waarin we ons bevinden.

"Daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn. Wat er ook gebeurt," voeg ik toe, voordat Emily iets kan zeggen. Ik zie in haar ogen dat ze niet weet hoe ze moet reageren. Het is alsof ze iets voelt wat ze niet gewend is - echtheid, een oprechte emotie die dieper gaat dan de fysieke aantrekkingskracht. Ik steek mijn hand uit en tot mijn opluchting pakt ze die vast. Haar greep is warm en licht trillend, alsof ze ook niet goed weet wat ze hiermee aan moet.

"Het gaat me niet om seks," zeg ik dan, mijn woorden gericht op Emily, maar Jessica is er natuurlijk ook bij. “Misschien helpt dat,” probeer ik haar aan te moedigen. Ik wil dat ze begrijpt dat ze meer is dan alleen een lustobject voor mij. Sinds het begin leek alles tussen ons zo oppervlakkig, alsof het voor Emily altijd om seks draaide - of ze dat nu bewust zo wilde of niet.

Emily knijpt iets harder in mijn hand, en haar ogen vullen zich met iets zachts, iets kwetsbaars. Voor het eerst lijkt ze zich bloot te geven, alsof er eindelijk een deurtje open is gegaan in haar emotionele muur. Dit is nieuw voor haar, en dat zie ik. Ze heeft zich altijd beschermd achter haar seksualiteit, als een schild tegen de dieper liggende emoties.

Jessica blijft stil, maar ik voel haar steun. Haar aanwezigheid is kalm en stevig, precies wat ik op dit moment nodig heb. We zitten daar, met z’n drieën, in een onuitgesproken pact van kwetsbaarheid en wederzijds begrip. Voor het eerst is er een soort rust neergedaald, een gevoel dat we even geen spel spelen, maar gewoon onszelf kunnen zijn.

Ik weet niet hoe lang deze stilte zal duren, of hoe de nacht zal eindigen, maar op dit moment voelt het goed.

Het moment is geladen met emotie, en ik voel dat er iets wezenlijks gebeurt tussen ons drieën. Dit is geen spel meer, geen flirt of verleiding. Dit is echt, rauw, en kwetsbaar. Ik kijk naar Emily, hoopvol dat ze zich verder zal openstellen, ondanks dat Jessica erbij is. Misschien juist omdat Jessica erbij is. Er is een soort onuitgesproken begrip tussen deze twee vrouwen, dat ik niet had voorzien. Ze zijn minder verschillend dan ik ooit dacht. Ze zijn niet zomaar meisjes, maar volwassen vrouwen met hun eigen bagage.

Emily’s stem breekt de stilte. "Je hebt gelijk," zegt ze zacht, bijna breekbaar. Haar hele houding is anders, minder zelfverzekerd, maar des te eerlijker. "Er is meer dan seks, maar... meestal niet," gaat ze verder, en ik zie hoe ze wegkijkt, alsof ze schaamt voor deze bekentenis. Haar hand glijdt langzaam uit de mijne, maar ik pak haar stevig vast, alsof ik haar wil zeggen dat ze niet hoeft weg te glijden, niet nu.

Ze probeert het luchtig te houden. "Hoe leuk ik het ook vind," zegt ze met een kleine glimlach, maar dan zie ik de traan. Ze veegt hem snel weg, alsof ze niemand wil laten merken dat ze deze kant van zichzelf laat zien. "Ze willen nooit meer," fluistert ze dan, en ze durft ons eindelijk haar waarheid te vertellen. "Hoe erg ik ook m’n best doe. Of misschien juist daardoor." Ze lacht er schamper om, maar haar lach is bitter. "Ben ik wel leuk genoeg, zonder dat alles?" vraagt ze zichzelf af, hardop, alsof ze deze vraag nog nooit echt had durven stellen.

Jessica schuift dichterbij en legt een hand op Emily’s arm. Een simpele, maar betekenisvolle aanraking. Emily kijkt naar haar, en lacht door haar tranen heen, alsof ze probeert het moment weer te verdringen met humor. "Nou Jezus, jongens..." begint ze te grappen, maar dit keer hoeft ze het niet weg te lachen. Dit moment mag er zijn, en dat weet ze diep vanbinnen.

"Je bent beeldschoon," zeg ik zacht, bijna fluisterend. Het is geen compliment zoals ze dat gewend is, maar een oprechte observatie van haar kwetsbaarheid. Jessica knikt bevestigend. "Ik heb je nog nooit zo mooi gezien als nu," voeg ik eraan toe, en ik zie hoe mijn woorden haar raken. Ze wil het misschien niet aannemen als compliment, maar het is wel waar. Dit moment, deze kant van haar, is zoveel dieper en echter dan wat we tot nu toe samen hebben meegemaakt.

De stilte valt opnieuw, maar dit keer is het geen ongemakkelijke stilte. Het is een stilte van begrip, van troost. Emily snikt nog een laatste keer, haar hand in de mijne, terwijl Jessica zachtjes over haar arm strijkt. Het is een moment van rust, van samen zijn, zonder dat er iets gezegd hoeft te worden.

Dan doorbreekt Emily opnieuw de stilte, met een zachte lach die doorklinkt in haar woorden. "Ik heb nog nooit een relatie gehad die langer duurde dan een maand. Nog nooit," zegt ze, en opnieuw probeert ze het weg te lachen. Jessica en ik glimlachen voorzichtig mee, maar dit keer niet om het weg te stoppen, maar om haar te steunen. "Ik ben niet de moeilijkste," vervolgt ze. "Voor hem, tien anderen." Ze zucht, en haar woorden zijn doordrenkt van zelfspot. "En daar streef ik dan ook naar."

"Willen jullie weten hoeveel?" vraagt ze plotseling, haar toon luchtig, maar er zit een diepte achter. Ze weet het niet eens precies, geeft ze toe. "Ik zit geen week zonder," zegt ze, en laat ons invullen wat dat betekent, maar ik doe dat niet. Ik kijk naar haar, en ik zie dat Jessica dat ook niet doet. Dit is geen moment om te oordelen, maar om te begrijpen.

Jessica zucht diep, en hun blikken kruisen elkaar. Er is geen rivaliteit, geen spanning. Alleen begrip. Emily lacht zacht naar haar en trekt haar tegen zich aan, een vriendschappelijke knuffel die meer betekent dan woorden kunnen zeggen. Misschien is het een knuffel bij gebrek aan beter, maar in dit moment voelt het oprecht. Twee vrouwen, verbonden in hun gedeelde kwetsbaarheid, hun schoonheid en hun onzekerheden. En ik, toeschouwer van dit intieme moment, voel me gezegend om het te mogen aanschouwen.

De lucht lijkt weer zwaarder te worden met de bekentenis die Jessica met een glimlach brengt. Ze lacht, maar ik voel dat er meer schuilgaat achter haar woorden. "We hebben allemaal wel iets," zegt ze dan, en haar ogen ontmoeten de mijne, alsof ze om toestemming vraagt om verder te gaan. Ik blijf stil, geef haar de ruimte.

"Willen jullie weten hoe lang ik al geen man meer heb gehad?" lacht ze, en het voelt luchtiger dan wat we net met Emily deelden. Toch zijn Emily en ik meteen alert, onze aandacht volledig op haar gericht. "Vijf jaar," zegt ze zonder enige schroom, en ze lacht opnieuw, maar deze keer zonder de ondertoon van verdriet. "Zonder spijt," voegt ze er rustig aan toe. Dat trekt mijn aandacht. Spijtloos?

Emily en ik wisselen een korte blik, beiden licht verbaasd. "Dus hij was je eerste weer sinds vijf jaar?" vraagt Emily zonder enige aarzeling. Het feit dat zij nu openlijk praat over mijn intimiteit met Jessica, voelt voor mij ongemakkelijk, maar voor hen lijkt het geen groot probleem te zijn.

Jessica kijkt ons beiden glimlachend aan, totaal op haar gemak. "En ook daar heb ik geen spijt van," zegt ze, haar stem kalm maar vol overtuiging. Toch wringt er iets in mij. Waarom zou ze dit zeggen? Wat was de betekenis achter deze bekentenis?

"En sindsdien heb ik twee relaties gehad," vervolgt Jessica, haar toon licht en speels. Ze speelt met de spanning in de lucht, zoals ze altijd doet. Emily fronst even en vraagt met een grijns: "Zonder seks?" De vraag klinkt onschuldig, maar in haar ogen zie ik dat ze twijfelt of dat überhaupt mogelijk zou zijn.

Jessica lacht zachtjes en schudt haar hoofd. "Nee, zeker niet," zegt ze snel. Dan volgt er een stilte, een soort vooraankondiging van iets onverwachts. "Vrouwen onderling kunnen ook intiem zijn," biecht ze op, en hoewel het minder zwaar lijkt, is het toch een verrassende wending. "Ja, ik ben gay," zegt ze, alsof ze ons wil helpen de puzzelstukjes in elkaar te zetten. Emily en ik kijken elkaar even kort aan, nog half verward door deze onthulling. "Of nou ja, dat dacht ik even."

De onzekerheid die plots in haar blik verschijnt, is slechts een fractie van een seconde zichtbaar, maar het vertelt mij genoeg. Er is meer aan de hand dan ze laat zien. Ze lacht, maar haar ogen spreken van twijfel. "Maar ik miste toch iets," vervolgt ze. "Ook ik wist niet meer hoe of wat. Totdat ik dit tegenkwam."

Een stilte valt, zwaar en ongemakkelijk, alsof de lading van haar woorden nu pas echt doordringt.

"Maar je hield van haar, of niet?" vraag ik, voordat ik er echt bij stilsta. Mijn woorden slaan in als een donderslag, en de stilte die volgt is oorverdovend. Emily, scherp en altijd in tune met wat er speelt, vult mijn gedachte aan: "En toen moest je haar zeggen dat je iets miste... iets wat zij je nooit kon geven." Haar stem is zacht, bijna empathisch, en haar blik verliest zich even in de gedachte aan dat moment. Jessica's lach is verdwenen, en haar ogen worden donkerder, alsof het verdriet nu pas echt de overhand neemt.

"Dat bedoel ik," zegt Jessica uiteindelijk, haar stem zacht en vol begrip. We zitten nu weer in die diepe, intieme ruimte van gedeelde kwetsbaarheden. Iedereen heeft inderdaad wel iets, zoals Jessica zei. We kijken elkaar aan, zonder te spreken, en er is geen behoefte aan meer woorden. Dit moment, deze verbondenheid, is genoeg.

Ik reik mijn hand uit naar Jessica, en ze pakt hem vast met een vastberaden, maar ook dankbare grip. Emily knijpt nog altijd in mijn andere hand, en zo zitten we daar. Verbonden zonder woorden, na zoveel woorden. Het is een moment van stille steun, en het is alles wat we nu nodig hebben.

Iedereen heeft inderdaad wel iets.

De stilte die na Jessica’s woorden volgt, hangt kort in de lucht, en ik merk dat Emily nieuwsgierig is. Ze lijkt meer te willen weten over Jessica's situatie, haar recente bekentenis. Toch voel ik dat Jessica niet van plan is om dieper in te gaan op haar verhaal. Ze heeft haar kwetsbaarheid al getoond en wil nu de controle over het gesprek weer terugpakken. Emily voelt dat aan en besluit geen verdere vragen te stellen. Ik vul de glazen opnieuw, neem een diepe zucht, en probeer de gedachten te ordenen die door mijn hoofd spoken. Wat er zojuist is gezegd, is veel, en dat met relatief weinig woorden. Het voelt alsof we elkaar veel beter kennen dan de korte tijd die we daadwerkelijk samen hebben doorgebracht, alsof de intensiteit van onze momenten samen een band heeft gesmeed die verder gaat dan tijd.

Ik kijk naar de twee vrouwen en probeer te begrijpen waarom ze zich zo openstellen. Het voelt bijna alsof ze zich op hun eigen manier wilden bewijzen. Wat ze nu hebben laten zien, komt voort uit onzekerheden. Bewijsdrang? Ja, misschien wel, maar vooral tegenover zichzelf.

"Het is niet iets waar ik nu per se over wil beginnen, maar... er zou morgen zomaar een derde kandidaat voor de deur kunnen staan," zeg ik met een halfzachte lach. "Geen idee of ik dat trek." Ik probeer het luchtig te brengen, maar er schuilt een kern van waarheid in. De sfeer verandert niet direct, maar de opmerking brengt wel een nieuwsgierigheid in de lucht.

"Hoe zien jullie dat eigenlijk?" vraag ik hen beiden nu rechtstreeks. "Hoe zien jullie je verblijf hier? Denken jullie dat dit serieus kan worden?" Het voelt gewaagd om deze vraag in elkaars bijzijn te stellen, maar ik gok erop dat de eerlijkheid hier sterker zou zijn als ze het samen bespreken. Eén-op-één had misschien logischer geweest, maar dit gaf me een kans om te zien wie er echt eerlijk was in het bijzijn van de ander.

Jessica is als eerste aan zet. "Mag ik eerst?" vraagt ze, en ik knik. "Ik denk dat het wel serieus kan worden," begint ze zonder omwegen. Maar dan... "Maar ik heb toch wat ruimte nodig. Ik weet dat ik er pas net ben, en misschien is het ongebruikelijk, maar ik moet gewoon een paar dagen weg. Om alles even op een rijtje te zetten." Haar woorden verrassen me, maar de vastberaden toon in haar stem laat me geloven dat ze dit echt meent. Ze denkt echt dat er iets serieus in zit, maar heeft even afstand nodig.

"Dan moet ik dus weg," zegt Emily plotseling, en ik voel een golf van schrik door me heen. Ik wil hen allebei niet kwijt, niet nu. Maar Jessica reageert snel en zonder twijfel. "Nee hoor. Ik zou het totaal niet erg vinden als jij er nog bent wanneer ik terugkom. Of dat nou over een paar dagen is of over een jaar." Haar woorden klinken oprecht, en Emily lijkt verrast. Ook ik begrijp het niet helemaal.

Jessica leunt iets naar voren, met een uitdagende grijns. "Waarom zou ik moeten kiezen?" zegt ze met een ondeugende lach, alsof ze zich voor een tv-show heeft aangemeld waar het draaide om keuzes maken. Ja, wie doet dat nou? "Ik ben niet blind, Emily," voegt ze er speels aan toe, en Emily kleurt prompt rood. De spanning tussen hen is bijna tastbaar, zeker na Jessica's bekentenis van eerder dat ze ook op vrouwen valt. Ze had deze opmerking waarschijnlijk niet zien aankomen.

Emily lacht wat ongemakkelijk. "Nou, ik heb meestal wel iets op voordat ik zoiets doe..." geeft ze toe, zichtbaar verlegen. Het is verrassend om te zien hoe ze bloost, iets wat ik niet van haar had verwacht. Jessica kijkt haar verbaasd aan, en Emily wordt alleen maar roder. Dit was een kant van haar die ik nog niet eerder had gezien.

"Ja, ik bedoel... In een dronken bui heb ik wel eens..." Emily probeert zich te verdedigen, maar ze weet dat ze zichzelf al verraden heeft.

"Nou, Jessica," zeg ik met een speelse toon, mijn bravoure weer terug. "Moeten we deze laatste nacht dan nog speciaal maken?" Mijn woorden zijn deels om Emily te plagen, vooral gezien haar groeiende ongemak, maar Jessica lijkt het idee niet eens zo gek te vinden.

"Neem nog wat, Emily," zegt Jessica, haar toon plagend maar ook met een serieuze ondertoon. We lachen allemaal, ook Emily die zich weer een beetje herpakt. "Nou, we zien wel," mompelt ze ten slotte, duidelijk in een poging het onderwerp te laten rusten. Toch is de spanning, zowel seksuele als emotionele, weer voelbaar in de lucht. Emily blijft een magnetische kracht uitoefenen, maar Jessica doet er nu duidelijk aan mee.

Mijn fantasie begint onvermijdelijk te draaien. Er hangt iets in de lucht dat ik niet kan ontkennen, een bijna tedere dreiging van wat zou kunnen gebeuren, met zowel Jessica als Emily op een manier die ik nooit eerder had overwogen.

De wetenschap dat Jessica morgen zal vertrekken, ook al is het tijdelijk, drukt een beetje op de stemming. Zelfs Emily, die zich normaal gesproken zo sterk en onafhankelijk presenteert, lijkt de teleurstelling te voelen. Het is opmerkelijk hoe ze geen concurrenten zijn, maar bondgenoten geworden, een dynamiek die ik niet had verwacht. Terwijl ik ze zo zie zitten, moet ik Jessica gelijk geven; misschien zijn ze niet zo verschillend als ik dacht.

"Het is al laat," zegt Jessica uiteindelijk, haar stem een beetje zachter. Ze laat een stilte vallen, een uitnodiging voor ons om de ruimte te vullen. "Ik ga nog niet naar bed." Met een knipoog noem ik de woonkamer maar, omdat ik behoefte heb aan iets meer comfort dan de stoel aan de keukentafel. Beide dames kijken me verwachtingsvol aan, en ik kan niet anders dan me af te vragen wat er zou gebeuren als ze beiden nog een drankje met me willen doen.

"Ik verwacht niks, hoor," zeg ik snel, vooral richting Emily. Ik wil duidelijk maken dat er grenzen zijn. Tot nu toe is de fantasie werkelijkheid geworden, maar ik verwacht echt niets in die richting.

"Heb je niet iets zoeter?" vraagt Emily dan verrassend, en ik zie een sprankeling in haar ogen. Jessica knikt en lijkt ook wel nog even op te willen blijven. Ik sta op, en Jessica blijft nog even zitten, alsof ze twijfelt. "Kom je?" vraagt Emily eenvoudig en steekt haar hand uit naar Jessica. De blik die de twee uitwisselen is opwindend, vol belofte en spanning. Het voelt alsof er iets tussen hen kan gebeuren zonder dat ik er ook maar iets mee te maken heb, en ik weet nog steeds niet waar ze het net samen over hadden. Maar tot nu toe heb ik niet het gevoel dat dit allemaal tot in de puntjes is gepland.

Even later zit ik op de bank met een glaasje Armanac in mijn hand. Voor de dames heb ik een fles wijn uit de kelder gehaald, en die smaakt goed. Jessica zit links van me, Emily rechts, leunend aan mijn schouder. We kletsen, lachen, en drinken, en de tijd lijkt te vervagen. Het wordt langzaam laat, maar slaap vindt ons nog steeds niet. In plaats daarvan vinden we elkaar steeds meer - eerst emotioneel, en nu begint er ook een fysieke verbinding binnen handbereik te komen.

Emily hangt al aan me, haar lichaam tegen het mijne, terwijl Jessica af en toe haar hand op mijn knie laat rusten, die ik had opgetrokken. De openheid van vanavond over ons verleden en de toekomst maakt dat er plotseling veel meer mogelijk lijkt. De lucht is geladen met spanning, en ik kan de aantrekkingskracht tussen ons voelen. Maar durf ik het aan? De gedachte om deze connecties verder te verkennen maakt me nerveus, maar ook opgewonden.

Het is een nieuwe dynamiek die zich ontvouwt, en ik kan het niet helpen dat ik me afvraag waar dit allemaal toe zal leiden. De avond is nog jong, de glazen zijn gevuld, en de grenzen zijn vervaagd. Terwijl we samen zijn, voel ik de uitdaging om deze onzekere maar fascinerende weg te verkennen. Het is zowel een risico als een kans, en de vraag blijft: ben ik bereid om deze sprongetje in het diepe te wagen? Want wat had ik precies te verliezen?

-