Ik zat met mijn telefoon in de hand, twijfelend of ik Jessica nog een berichtje zou sturen. Ze was net vertrokken voor het ontbijt, en hoewel we elkaar niet gezoend hadden, was er een knuffel geweest. Maar toch voelde het wat vreemd. Terwijl ik nog in gedachten verzonken was, klopte iets op de deur. Ik keek op en zag Emily staan, een zachtere blik dan ik van haar gewend was. Geen ondeugende glimlach deze keer, geen speelse ogen die me direct uitdaagden. In plaats daarvan was er iets kwetsbaars in haar houding, iets wat ik niet vaak bij haar zag.

"Hey, Em," zei ik terwijl ik snel mijn telefoon weglegde. Ze wachtte even, verfrommelde kort haar lippen en bedankte me vervolgens. "Gewoon bedankt. Dat ik mag blijven. Dat je me accepteert," sprak ze zacht. Haar woorden hadden een onverwachte emotionele lading, anders dan de ontembare spanning die we gisteren nog met z'n drieën hadden opgezocht. Dit voelde echter dieper, intiemer.

Ik wuifde haar dankbaarheid weg met een glimlach, niet omdat het onbelangrijk was, maar omdat ik niet wist hoe ik erop moest reageren. Toch bleef ze in de deuropening staan, alsof ze niet zeker wist of ze verder moest gaan of vertrekken. En ik, overweldigd door de complexiteit van het moment, kon haar niet laten gaan.

"Wacht even," zei ik snel, iets overeind komend. De vraag die me al een tijdje bezighield, hing tussen ons in, en ik kon het niet langer voor me houden. "Niet dat het mijn zaken zijn, maar ja... ik blijf toch een man," verontschuldigde ik me alvast, mijn nieuwsgierigheid amper onder controle houdend.

"Ja?" vroeg ze afwachtend, haar ogen nog steeds zacht en lief.

Ik grinnikte nerveus. "Is het waar? Wat je zei? Nooit langer dan een maand? En alleen voor de seks? Hoop dat je weet dat ik meer voor je voel dan dat. Je hoeft niet te antwoorden, hoor. Maar gewoon... voor mijn gemoedsrust." Ik knipoogde naar haar, maar voelde meteen de spanning in de lucht hangen.

Emily werd even stil, haar blik gleed kort weg voordat ze me weer aankeek. "Zoiets, ja," zei ze alleen. "Maar ik weet dat dit anders is." Haar ogen vulden zich met iets oprechts, en ik hoopte dat ze het meende. Toch bleef er een knagend gevoel van onzekerheid hangen.

"Fijn," lachte ik wat ongemakkelijk, maar ergens deed haar antwoord pijn. Het idee dat ze misschien niet helemaal eerlijk was, stak. Maar wie was ik om te oordelen? Het voelde alsof ik een grens overschreed door het überhaupt ter sprake te brengen.

"Stom, hè," zei ze zacht, haar stem iets ingetogener. En ik wist dat ze op dat moment wilde dat ik zou zeggen dat het niet stom was. Ze had behoefte aan bevestiging, aan iets wat haar geruststelde. Ik, die altijd had gedacht dat dit soort open relaties en seksuele vrijheid me af zouden schrikken, voelde me eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger. Haar verleden en vrijheid hadden me gefascineerd, op een manier die ik niet volledig kon verklaren.

"Nee hoor, helemaal niet," zei ik duidelijk. "Volgens mij komt dit wel vaker voor. En het lijkt me alleen maar gezond dat je elkaars grenzen opzoekt. Als je het maar samen doet." Ik klonk zelfverzekerd, alsof ik wist hoe dit soort dingen werkten. Maar ik hoorde ook dat wat ik zei, helemaal niet van toepassing was op Emily's verleden, maar goed. Emily glimlachte naar me, maar het voelde alsof ze ergens anders met haar gedachten was.

Een stilte volgde, bijna ongemakkelijk. Ik probeerde die te doorbreken door haastig toe te voegen: "Laat ik het zo zeggen: ik ben gewoon gek op je, wie je ook bent, was of wil zijn." Mijn stem trilde een beetje. Het klonk wanhopig, gepassioneerd, maar ook eerlijk.

Emily's ogen glinsterden toen ze me aankeek, en een gemeende glimlach brak door. "Ja, vind je? Misschien kan ik wel niet meer zonder," zei ze met een zachte lach. "Daar gaan je verwachtingen van een lieve vriendin om je leven mee te delen," vervolgde ze met een speelse toon, maar ik voelde de ernst achter haar woorden. Ze wist wat ik zocht, maar of ze dat kon bieden, was iets anders.

Ik bloosde, betrapt door haar directe woorden. Maar ik kon het niet laten om haar te plagen: "Heel veel liever ben ik ze nog niet tegengekomen." Mijn grapje bracht een lach op haar gezicht, maar er volgde ook een gefrustreerde zucht. Ze klopte zachtjes met haar slaap op de deurpost, alsof ze even niet wist hoe verder te gaan.

"Weet je? Ik dacht gisteren dat je me zou wegsturen," zei ze plotseling. Haar stem was kalmer, doordachter. Het was iets waar Jessica het ook nog snel over had gehad vanmorgen, en het voelde alsof ze een geheim deelde dat ik nog niet helemaal begreep. Zoals ik het vanmorgen ook had afgedaan als onbelangrijk.

"Ja, heel vreemd," antwoordde ik met een ondeugende glimlach. Dat ze dat dacht. We wisten allebei waar ze op doelde. Was dat waarom gisteren was gebeurd wat gebeurde? De twijfel die in haar ogen lag, gaf me een inkijkje in haar gedachten, en het was duidelijk dat dit moment voor haar net zo verwarrend was als voor mij.

Nu ze hier toch stond en het onderwerp zelf ter sprake bracht, voelde ik een nieuwsgierigheid opborrelen. Hoe voelde ze zich eigenlijk bij Jessica’s aanwezigheid tijdens ons intieme moment? Ik had het idee dat Emily complexer en gevoeliger was dan ze doorgaans liet zien, en nu leek het de perfecte gelegenheid om daar dieper op in te gaan.

"Maar je valt niet echt op meisjes, toch? Niet echt, in ieder geval. Dat was wat ik begreep," begon ik voorzichtig, mijn stem licht aarzelend. Ik wilde niet te direct zijn, maar ik voelde de drang om haar gedachten en gevoelens beter te begrijpen. Emily glimlachte spontaan, alsof ze terugdacht aan het moment. Een lach die leek te zeggen: "Kan je geloven dat het gebeurd is?" Er was een bepaald genot in haar ogen, maar het leek haar tegelijkertijd te verbazen. Voor mij leek er gisteren nog maar weinig te zijn gebeurd, hoewel Emily wel Jessica had gezoend en haar lippen over haar lichaam had laten glijden.

"Nee, dat klopt," zei ze duidelijk, maar haar glimlach bleef aanwezig. Het voelde alsof er een subtiel spel gaande was tussen wat we zeiden en wat we eigenlijk bedoelden. Seksuele aantrekkingskracht en ervaringen leken bij Emily vloeiend en flexibel, zonder de strikte grenzen die anderen misschien zouden hebben. Voor haar was gisteren gewoon prima geweest.

Ik grijnsde plagend. "Er komen nog meer meiden, als het goed is..." Het flirten ging me ineens een stuk makkelijker af dan normaal, misschien omdat de situatie al zo beladen was. Maar tot mijn verrassing werd Emily plots serieuzer.

"Daarom ben ik hier," zei ze rustig. "Maar ik zou echt niet meer weten hoe of wat. En misschien vind ik het wel helemaal niet leuk om jou weer te moeten delen." Die woorden raakten me, en ik zag haar kwetsbaarheid in een nieuw licht. Dit was de andere kant van Emily, de kant die zich gisteren had laten zien toen ze meer open en oprecht was. Ze keek me aan, haar ogen ernstig, alsof ze haar gedachten hardop uitsprak zonder filter. Met Jessica was prima geweest. Maar meer ook niet, snapte ik nu. Voor mij was de ervaring wellicht veel intenser geweest dan zij het hadden ervaren.

"Wat als er straks weer een meisje op de stoep staat? Dan beginnen we weer helemaal opnieuw," vervolgde ze, en de irritatie in haar stem was duidelijk voelbaar. Ze wilde niet opnieuw door dezelfde cyclus gaan. Het begon me te dagen dat Emily was gaan nadenken over onze situatie. En misschien had ze al een conclusie getrokken.

"Wil je dat ik stop met het programma?" stelde ik haar direct voor. "Zeg het maar. Dat doe ik zonder aarzelen," probeerde ik zo duidelijk mogelijk te zijn.

Emily keek me verbijsterd aan, bijna verontwaardigd. "Dus je kiest mij? Na nog geen week waarin we elkaar eigenlijk amper hebben leren kennen?" vroeg ze, haar stem verried ongeloof. Ja, het klonk absurd. Maar de afgelopen dagen hadden me in verwarring gebracht, en ik wist het ook allemaal niet meer zeker. Ik vond het niet helemaal eerlijk dat ze dit nu mij leek te verwijten. Zodra we samen waren, gooide ze haar lijf in de strijd en ging praten opeens een stuk moeilijker. Zeker als ze mijn lul in haar mond had... Maar dat hield ik maar even voor me.

"Ik weet het gewoon even niet," zei ze uiteindelijk, haar stem gevuld met teleurstelling. Ze ontweek mijn blik, en zelfs toen ik opstond en naar haar toeliep, keek ze weg.

"Wat wil je? Ruimte?" vroeg ik haar, mijn stem zacht en begripvol. Ik wilde haar de ruimte bieden, maar tegelijkertijd wilde ik haar niet verliezen. Hoe dichter ik bij haar kwam, hoe meer ze van me leek weg te drijven.

"Misschien heb ik dat ook even nodig, ja," antwoordde ze zwaar, en ik voelde de last op haar schouders. Ze klonk vermoeid, alsof alles haar te veel was geworden. Ik wilde haar nog zeggen dat ik haar met rust zou laten, haar alle tijd zou geven die ze nodig had, maar ergens diep vanbinnen wist ik al dat dit meer was dan een tijdelijk gevoel.

Ze liet haar hoofd vallen, en ik wist genoeg. "Als je dat wilt, hou ik je niet tegen," zei ik met zachte stem. Ik legde mijn hand op haar schouder en wreef er geruststellend over. Ze kwam dichter tegen me aan staan, maar de warmte die ik normaal bij haar voelde, leek nu ver weg. Dit was het laatste wat ik verwacht had na alles wat er gebeurd was.

"Het is maar tijdelijk, oké?" fluisterde ze, maar ik kon niet zeker zijn dat ze het meende. Wat was "tijdelijk" precies? Wat als er straks weer iemand anders voor de deur stond, iemand die haar plaats zou innemen? De complexiteit van deze situatie begon me te overweldigen.

En nog voor de lunch stonden Emily en ik innig te knuffelen op de oprit, terwijl de taxi aan kwam rijden. Woorden schoten me tekort, en ik liet het allemaal maar over me heen komen. De afgelopen dagen had ik alles simpelweg laten gebeuren, zonder er al te veel over na te denken. Maar nu was het anders. Nu stond ik op het punt iets kostbaars kwijt te raken.

De taxi reed weg, en ik bleef achter met mijn gedachten. Was dit een fout? Had ik iets verkeerd gedaan? Of was dit gewoon het einde van iets wat misschien nooit echt had kunnen blijven bestaan? Feit was dat ik nu zelf ook even een adempauze had, een moment om alles op een rijtje te zetten.

Zo heb je iets, en zo heb je niets... En het leven gaat gelukkig snel weer door.

Ik had nauwelijks de tijd gehad om op adem te komen van Emily's vertrek, of de volgende gasten stonden al voor de deur. Echte gasten deze keer. B&B gasten. Fransen, en behoorlijk ongeduldig. Er kwam met moeite een compliment over de schoonheid van het oord uit, maar daar bleef het bij. Een stel van in de vijftig, samen met hun dochter die ik op begin twintig schatte. Het meisje zei geen woord, ze volgde ons gewoon tijdens de rondleiding die ik in mijn beste Frans gaf. Snobs, dat was meteen duidelijk. Ik had medelijden met die dochter, die compleet werd genegeerd door haar ouders.

Ik was wel gewend dat er zo nu en dan aantrekkelijke gasten in de B&B verbleven, wat niet ongebruikelijk was. Er waren genoeg momenten geweest waarin er een leuke vrouw of een charmant meisje te vinden was, maar ik kon er nooit echt iets mee. Het bleef vaak bij stiekeme blikken en verlegen glimlachjes. Dit meisje leek geen uitzondering. Al had ik dankzij mijn ervaringen met Emily en Jessica een soort zelfvertrouwen gekregen dat er eerder niet was. Ze lachte steeds lief naar me, en dat raakte me. Toch hield mijn deelname aan het programma me tegen om spontaan iets met haar te ondernemen. Toegegeven, ze was wel wat jong, maar toch...

Ondertussen bleef het stel maar kritiek spuien over de kamers en faciliteiten die ik hen liet zien. Het begon niet echt goed met deze nieuwe gasten. Achteraf zou het vast wel meevallen, maar hun zure houding maakte de ontvangst onaangenaam. Het enige lichtpuntje was het blonde meisje dat stilletjes met ons meeliep.

Op een gegeven moment begon het me op te vallen dat het stel steeds geïrriteerder reageerde op de aanwezigheid van hun dochter. Pas toen ze me vroegen of ze mijn persoonlijke bediende was, begon ik te begrijpen dat het meisje helemaal niet bij hen hoorde. In mijn beste Frans probeerde ik de verwarring te verduidelijken. Toen werd het duidelijk: ze had geen woord begrepen van wat ik tijdens de hele rondleiding had gezegd.

Ik richtte me nu tot haar in het Engels. "Spreek je geen Frans?" vroeg ik vriendelijk. En tot mijn verrassing antwoordde ze dat ze uit Nederland kwam. "Ik ben Lindsay," stelde ze zich voor. "Sorry, ik dacht dat dit erbij hoorde..." gaf ze als verklaring. Het was een wat vreemde binnenkomer, maar ik kon het wel waarderen.

Het blonde meisje dat zo stil was gebleven, bleek Lindsay te heten. Ze was beeldschoon, maar had een verlegenheid over zich die me meteen opviel. Ze lachte onzeker, en ik besefte nu pas dat ik haar eigenlijk al eerder had gezien op de foto's die ze had gestuurd. "Je hebt de rondleiding al gehad, dus," grapte ik luchtig, om de ongemakkelijke sfeer te doorbreken. Ik stelde mezelf voor en schudde haar hand. Ze lachte opnieuw, dit keer wat minder gespannen. Haar blauwe ogen sprankelden even, en haar mooie blonde haar viel in zachte golven over haar schouders, alsof ze zich erachter wilde verschuilen. Nu herkende ik haar weer.

Ik kon er wel om lachen. Een grappig en klungelig begin van beide kanten, terwijl de zeurende Fransen inmiddels hun eigen weg waren gegaan. Lindsay leek er echter minder om te kunnen lachen. Ze kwam over als enorm nerveus, en haar verlegenheid had iets aandoenlijks. Ze bood verontschuldigend haar excuses aan, maar dat was natuurlijk nergens voor nodig.

Wat ik echter niet had verwacht, was dat deze mooie, jonge vrouw, die zo veelbelovend leek op de foto's, nu zo schuchter en onzeker overkwam. Ze leek totaal niet het type dat hier zou passen, en dat maakte deze ongemakkelijke start er niet makkelijker op. En daar ging mijn tijd alleen... Ze was 23, een stuk jonger dan ik, en jonger dan de andere vrouwen die hier hadden verbleven. Alles aan haar voelde anders, en ik wist meteen dat ik dit anders zou moeten aanpakken. Ik moest mijn hoofd erbij houden en het feit dat zij zo stil was, zou misschien betekenen dat ik nu wat meer initiatief moest tonen.

Ik zuchtte even diep, alsof ik er eigenlijk niet op zat te wachten, maar ik liet haar vervolgens haar kamer zien. Een andere dan die van Emily en Jessica, die ik nog moest opruimen. Terwijl we naar de Franse gasten liepen om me opnieuw te excuseren voor de verwarring, stond Lindsay stil en beleefd achter me. Ze zei geen woord, gaf geen enkele input. Dat was toch wel even wennen.

Hierna gaf ik Lindsay de mogelijkheid om haar koffers uit te pakken en even te acclimatiseren. Het was echter meteen duidelijk dat ze zich niet echt op haar gemak voelde. Ze leek wat verloren, alsof ze niet goed wist wat ze moest doen of waar ze moest beginnen. Haar bewegingen waren onzeker, en het voelde bijna ongemakkelijk om haar alleen achter te laten in haar kamer. Ik moest zelf ook wennen aan haar aanwezigheid. Ze was zo anders dan de anderen die hier waren geweest, vergeleken met Emily en Jessica.

Terwijl Lindsay haar weg probeerde te vinden, besloot ik de kamers van Emily en Jessica even na te lopen. Hoewel ze hun spullen hadden ingepakt en opgeruimd, was het echte schoonmaakwerk natuurlijk aan mij. Dat was ik inmiddels wel gewend. Ik begon met Jessica's kamer. Het was rustig en bijna spookachtig stil, maar er hing nog een vage geur van haar parfum in de lucht, iets dat me meteen terugbracht naar onze momenten samen. Terwijl ik wat stof weghaalde achter de deur, viel mijn oog op een klein briefje dat aan de binnenkant van de deur was geplakt. Het scheelde niet veel of ik had het helemaal gemist.

Het was een handgeschreven briefje van Jessica. Ze bedankte me voor de korte maar intense tijd samen, en hoewel de woorden op papier stonden, leek ik haar stem haast te kunnen horen terwijl ik het las. Ze schreef dat ze veel van me had geleerd, en zelfs op papier klonk dat dubbelzinnig, wat me deed glimlachen. Toch was de boodschap minder opgewekt dan ik had gehoopt. Ze zei dat ze graag terug zou komen wanneer de chaos van het programma voorbij was, en alles weer wat rustiger zou zijn. Maar wanneer zou dat zijn? Die vraag bleef in mijn hoofd hangen. De tijd zal het leren, dacht ik, maar de luchtige toon van haar briefje kon de onderliggende onzekerheid niet verhullen.

Toen ik daarna Emily's kamer binnenstapte, voelde het anders. Minder melancholisch, meer direct. Emily was nooit iemand van lange, uitgesponnen boodschappen. Op haar kussen lag een klein papiertje, niet meer dan een flard, waarop een adres stond met daaronder de simpele woorden: "Als je me mist." Dat was typisch Emily. Geen omwegen, geen uitleg. Ze liet me lachen om haar directe manier van communiceren. Ze had een stadje genoemd op een uurtje rijden van hier, en toen ik het adres snel opzocht, bleek het een hotel te zijn. Daar verbleef ze dus nu. Terwijl ik dat opschreef, dacht ik aan haar woorden. Ze was nooit iemand geweest die veel ruimte gaf om na te denken. Zelfs nu, zonder dat ze hier was, voelde het alsof ze me ter plekke al een keuze liet maken.

Het contrast tussen haar boodschap en die van Jessica was groot. Jessica, die me vroeg om geduld te hebben en mezelf te blijven, en Emily, die me haast uitdaagde om in actie te komen. Het was een vreemde tegenstelling. Lindsay was ondertussen boven, nog altijd haar koffers uitpakkend, en ik kon niet anders dan opmerken hoe zij in werkelijk alles het tegenovergestelde van vooral Emily bleek te zijn. Maar ook van Jessica.

En nu? Hoelang zou het duren voordat ik Emily zou gaan opzoeken? De gedachte bleef aan me knagen. Ik vroeg me af hoe lang ze zou wachten, daar in dat hotel, zonder veroverd te worden door iemand anders. Of misschien was dat al gebeurd. Het voelde alsof ik nu al een keuze moest maken, terwijl ik nog maar net gewend was aan de nieuwe situatie met Lindsay. Waarom was Emily überhaupt weggegaan? Nee, ik moest haar achtergelaten boodschap niet beschouwen als een actieplan wat ik meteen moest navolgen. Alles op z'n tijd. Ze bedoelde het wellicht eerder geruststellend, voor als ik haar nodig had. Op wat voor manier dan ook... Want dat het nu wast anders zou worden, vergelijken met de laatste dagen, was me al duidelijk.

Pas tijdens het eten zag ik Lindsay weer. Ze had zich de hele middag niet laten zien, dus ik besloot haar te gaan halen. Toen ik vroeg of ze samen in de tuin wilde eten – het weer was er perfect voor – keek ze me onzeker aan. Ze wilde me niet tot last zijn, zei ze. Ik lachte spottend, wat haar deed inzien dat ze zichzelf wel erg gek aanstelde. Als ze zo dacht, had ze net zo goed thuis kunnen blijven.

Toch voelde ik niet veel later een vleug van spijt opkomen. Het diner was ongemakkelijk. Ik had mijn best gedaan met het eten en was ervan overtuigd dat het lekker was, maar ze zei er geen woord over. Geen complimentje, geen reactie. Ze stelde ook geen vragen, terwijl ik er wel een paar stelde. Over haar leven in Nederland, wat ze deed, hoe haar toekomst eruitzag. Lindsay woonde nog bij haar ouders, had net haar opleiding afgerond als fysiotherapeute, maar ze was nog niet van plan om te gaan werken. Ze wist zichzelf op geen enkele manier te verkopen, en ik begon langzaam te twijfelen aan dit hele avontuur. Het voelde nu even als een slechte grap.

Toch was er één aspect dat haar wel wist te verkopen: haar uiterlijk. Op dat vlak leek ze meer op Jessica – mooi, maar ingetogen. Alleen leek Lindsay zich daar niet volledig bewust van te zijn, ondanks dat ze duidelijk haar best had gedaan om er goed uit te zien. Haar blonde haar zat netjes in een subtiele slag, ze droeg lichte make-up, en het warme weer had haar in een zomers jurkje gedreven. Maar waar Emily en Jessica hun kleding met zelfvertrouwen droegen, miste Lindsay diezelfde uitstraling. Desondanks was ze prachtig gezelschap, al bracht ze weinig spanning of sprankeling met zich mee door haar stilte.

Ik had me voorgenomen om dit anders aan te pakken. Het voelde als een kans om opnieuw te beginnen, een frisse start, al hing het verleden nog steeds in de lucht. Misschien was het ook verfrissend om eens een dag zonder seks door te brengen, bedacht ik me. Lindsay daagde me op geen enkele manier uit en nam geen enkel initiatief. Daardoor kon ik mijn aanpak rustig overdenken, zonder de druk van onmiddellijke actie. Maar, vreemd genoeg, maakte haar afwachtende houding me juist onzeker. Emily had me laten zien dat ik op seksueel gebied best wat te bieden had. Maar naast dat? Wat had ik nu echt te bieden, los van deze villa en het fysieke aspect?

Lindsay's terughoudendheid zorgde ervoor dat ik mezelf begon af te vragen of er wel meer in me zat dan ik dacht.

Na het eten zondert Lindsay zich snel weer af. Ze mompelt nog dat het lekker was – dat is ten minste iets. Ze was echt nog een meisje, vooral in haar gedrag. De nieuwe generatie, denk ik dan maar. Maar dit was eigenlijk geen doen. Ik had geen idee wat ik met haar aan moest. Misschien zou morgen anders zijn. Emily had met haar directe en zelfverzekerde houding de lat wel heel hoog gelegd.

Ik bleef op het terras zitten, bladerde wat in een tijdschrift en liet mijn blik zo nu en dan over de omgeving glijden terwijl de schemering viel. De lucht kleurde langzaam donker, en net toen de stilte begon te overheersen, zag ik Lindsay voorbijlopen. Ze droeg strakke sportkleding, een zwarte legging en een strak blauw sporttopje dat haar figuur mooi accentueerde. Haar rondingen waren zeer bescheiden, maar wel aantrekkelijk. Een aangenaam uitzicht, maar ze leek me gewoon te willen passeren zonder iets te zeggen.

"Ga je joggen?" vroeg ik toen ze mijn kant op keek en enkel verlegen lachte. Dat werd nu bijna onbeleefd. "Uh, ja," antwoordde ze kortaf. "Pas je wel op?" vroeg ik bezorgd. De wegen hier waren donker en je kon gemakkelijk verdwalen. "Jawel," zei ze alleen, en bleef toen even staan. Ik zag het – een korte aarzeling.

Dit was het moment om niet passief te blijven. "Ik ga wel mee, als je dat goed vindt?" stelde ik voor, al dekte ik mezelf meteen in. "Al loop ik niet heel snel." Hardlopen was niet mijn grootste hobby, maar ik deed het wel regelmatig. Ze twijfelde even. Ik niet. Ik stond op en zei haar gewoon even te wachten. Snel kleedde ik me om, en een kwartier later liepen we samen over de kronkelige, donkere weggetjes door de heuvels. Zij en ik, verder niemand. Enkel onze ademhaling vulde de stilte – een heel ander soort gehijg dan ik de laatste dagen gewend was.

En dan gebeurde het. Terwijl we even stopten om op adem te komen, stelde ze me een vraag. "Je bent hier zeker wel blij?" Het ontbrak haar nog aan diepgang, maar het was een begin. Een startschot. Vervolgens stonden we daar nog een kwartiertje te kletsen, over niets bijzonders. Maar het was zowaar gezellig. Lindsay leek wat losser te worden, alsof ze haar spanning eruit had gezweet. Ze bleef voorzichtig en verlegen, maar er was een klik. Een kleine, maar hoopvolle klik.

Zo nu en dan liet ik mijn ogen over haar lichaam glijden, vooral als ze niet keek. Maar ook ik ving haar blik af en toe, en dat beviel me zeer. Voor het eerst kreeg ik het gevoel dat er een wederzijdse aantrekkingskracht was, al was die nog pril. Nee, we hadden geen spontane, gepassioneerde seks in de buitenlucht zoals ik met Emily en Jessica had gehad in de eerste 24 uur na hun komst. Maar toch lag ik even later in bed met een redelijk gerustgesteld gevoel.

Emily en Jessica waren weg, maar ik was klaar om het avontuur verder aan te gaan. Het draaide niet alleen om hen, maar ook om mij. Dit was een kans om mezelf wat beter te leren kennen. En Lindsay, met haar kalme en voorzichtige karakter, leek precies op het juiste moment te zijn gekomen. Alsof de timing van het vertrek van de andere twee perfect was geweest. Al hadden ze me wel iets nagelaten…

*

*

Beste Lezers,

Met dit deel breekt een nieuwe fase aan in het verhaal. Dit verhaal is voor mij een experiment. Of er een vervolg komt, en wanneer weet ik nog niet... In tegenstelling tot veel van mijn verhalen ligt het tempo hoog (voor mijn doen dus), en misschien wel te hoog gezien het aantal personages, waarvan pas de helft is geïntroduceerd. Stof tot nadenken dus.

Bedankt voor het lezen en de reacties!

Groet,

Jefferson

*

*