Dat de sfeer beladen was, kon niemand ontkennen. Ook gasten merkten het op. Zeker als ze meer wisten dan ze misschien wel moesten. Al kon het huis kon ook een hele andere uitstraling hebben, ondanks die spanningen. De woonkamer straalde een intieme warmte uit, gevuld met kaarslicht en het zachte gerinkel van glazen. Emmy zat op de bank met haar twee beste vriendinnen: Anne, ingetogen en elegant, en Renate, die met haar uitdagende uitstraling en spitse humor altijd een vleug spanning bracht in hun gesprekken. Ze waren een dynamisch trio, even verschillend als complementair. Terwijl Anne voorzichtig haar benen onder zich vouwde en een glas witte wijn vasthield, leunde Renate nonchalant tegen de armleuning van de bank, haar rode lippen glanzend in het licht, een uitdagende twinkeling in haar ogen.

Vincent bevond zich in de keuken op afstand, officieel om thee te zetten, maar eigenlijk om een moment voor zichzelf te nemen, en hield zijn afstand, al kon hij ze wel horen. De afgelopen dagen hadden een zware tol geëist, en hij voelde de behoefte om even afstand te nemen. De stemmen van de vrouwen in de woonkamer klonken gedempt, maar er lag een ondertoon in hun gelach en opmerkingen die zijn nieuwsgierigheid prikkelde. Hij wilde wegblijven, zichzelf geen zorgen maken om Emmy’s gesprekken met haar vriendinnen, maar iets hield hem tegen. Een flard van woorden bereikte zijn oren: “Luca.”

Hij verstijfde. Met een trage beweging draaide hij zich om, zijn handen nog steeds op het aanrecht, alsof hij zich daar kon vastklampen aan de realiteit. Hij wist dat hij moest weggaan, maar zijn voeten weigerden te bewegen. Dus bleef hij staan, luisterend naar hun gesprek dat net te zacht was om alles te verstaan, maar net luid genoeg om flarden op te vangen.

“Dus,” hoorde hij Renate zeggen, haar stem glijdend als zijde, “hoe lang blijft die student nog bij jullie?”

“Ach, wie weet,” antwoordde Emmy luchtig. Er zat een speelse toon in haar stem, maar ook iets wat Vincent niet meteen kon plaatsen. “Hij doet het goed, helpt met van alles. En... het is wel gezellig, eerlijk gezegd.” legt ze rustig uit, en probeert ze nog te ontwijken waar Renate op uit is. Maar die laat zich niet zomaar wegzetten?

“Gezellig, hè?” Renate’s toon veranderde, uitdagend en lichtelijk spottend. “Gezellig genoeg om zijn rug voor je te laten insmeren?”

Vincent voelde zijn hart sneller kloppen. Hij balde zijn handen tot vuisten, zijn knokkels wit. Emmy had het haar verteld.

“Renate!” Anne’s stem klonk scherp, bijna afkeurend. “Dit gaat te ver. Je weet toch wel dat ze gewoon...” Voor Anne was dit nieuws, maar had er meteen haar oordeel over klaar.

“Gewoon wat?” Renate onderbrak haar met een opgetrokken wenkbrauw. “Je zag zelf toch ook hoe hij haar aankijkt? En Emmy geniet er duidelijk van.” Zowel Anne als Renate kwamen regelmatig langs. Emmy was vrijwel altijd thuis en vaak alleen, ondanks die knappe student die nu bij hun woonde. En Renate en Anne hadden Luca ook al gezien en kort ontmoet. Luca wist niet wat hij zag. Die heerlijke Emmy, had twee vriendinnen die niet veel onder deden aan haar. Zijn droom werd rijker en zijn fantasieën complexer...

“Hou op,” protesteerde Anne zachtjes, maar haar stem klonk minder overtuigend.

Emmy lachte, een kort en nerveus geluid dat Vincent nog ongemakkelijker maakte. “Ik weet niet waar je het over hebt,” zei ze, maar haar stem miste oprechte overtuiging.

Renate liet zich niet afschrikken. “Kom op, Emmy. Jij hebt me zelf verteld dat je hem had kunnen betrappen toen hij... nou ja, je weet wel...”

Renate was het duiveltje op de schouder van Emmy, Anne het engeltje. Emmy had het duiveltje meer verteld dan het engeltje, maar het duiveltje was zo vriendelijk op dan maar geen blad voor de mond te nemen, genietend van deze ongemakkelijke situatie die al snel een nog opwindendere kant opgaat.

Er viel een gespannen stilte. Vincent hield zijn adem in, zijn hart bonkte nu zo luid dat hij bang was dat de vrouwen het zouden horen. Maar ze waren hem compleet vergeten. Alle gedachten gingen uit naar die andere jongen.

“Renate,” zei Anne uiteindelijk, haar stem een octaaf lager, alsof ze wilde dat niemand buiten hun kring dit kon horen. “Dit is echt niet grappig.” Want Anne dacht nog dat dit een grapje was.

“Wie zei dat ik grapjes maak?” Renate’s lach klonk scherp en geamuseerd. “Ik zeg alleen maar dat Emmy blijkbaar... indruk maakt.”

Vincent voelde hoe het zweet zich in zijn handpalmen verzamelde. Zijn gedachten draaiden overuren. Had hij het verkeerd gehoord? Wat bedoelden ze precies?

“Goed, oké,” zei Emmy plotseling, haar stem zachter nu. “Misschien... Misschien heb ik wel wat te veel plezier gehad met zijn aandacht. Maar kom op, dat is toch niet zo erg?”

“Niet erg?” Anne’s stem was doordrenkt met bezorgdheid. “Emmy, je hebt een man. Denk aan Vincent. Wat als hij dit hoort?”

Renate, onverschrokken als altijd, grinnikte. “Misschien vindt hij het wel spannend. Sommige mannen houden daar van, toch?”

Er klonk gelach, ongemakkelijk en kort. Anne draaide maar met haar ogen, maar moest uiteindelijk ook glimlachen. De spanning was voelbaar en zij was daar niet immuun voor. Vincent voelde een pijnlijke steek in zijn borst. Hij had willen binnenstormen, de confrontatie aan willen gaan, maar hij wist niet hoe. In plaats daarvan bleef hij daar staan, als een buitenstaander in zijn eigen huis.

Het gesprek in de woonkamer ging verder, lichter nu, alsof ze de spanning probeerden weg te lachen. Maar Vincent voelde hoe een deel van hem onherstelbaar was veranderd. Een golf van jaloezie overspoelde hem, maar daaronder lag iets onverwachts, iets wat hij nauwelijks kon erkennen: een opwinding die hij niet kon verklaren. Had Renate gelijk?

Toen hij uiteindelijk naar de woonkamer liep, keek Emmy op. Haar wangen waren lichtjes rood, alsof ze betrapt was, maar ze glimlachte naar hem, alsof er niets aan de hand was. Vincent ging er kort bijzitten, zijn gezicht een zorgvuldig masker van kalmte, terwijl de vrouwen zich weer op oppervlakkige onderwerpen stortten, en hem daarbij ook betrokken. Vincent hield ze stuk voor stuk in de gaten. Emmy en Renate acteerde voor een Oscar. Anne liet meer los. Die keek wat bezorgd naar hem, en hij wist wel waarom. Het had een normale setting kunnen zijn geweest, waarin hij wel vaker erbij kwam zitten als Emmy's vriendinnen er waren. Maar hij wist dat de balans opnieuw verschoven was. En hij wist niet of hij dat ooit kon herstellen.

De woonkamer was gevuld met een zachte gloed van schemerlicht en het geluid van het knisperen van een kaars. Vincent had zich net beleefd verontschuldigd en liep zogenaamd naar boven om wat spullen te halen. Maar in werkelijkheid bleef hij net buiten de deuropening staan, verborgen achter een schaduwrijke hoek van de muur. Zijn adem ging langzaam, zijn oren gespitst. Hij wist zich geen houding meer aan te nemen, en was tegelijkertijd zo nieuwsgierig of ze weer over Luca zouden beginnen. Wat had Emmy dan gezien? Wat was er gebeurd? Hij wilde het toch weten, en met gemengde gevoelens stond hij de drie af te luisteren.

De stemmen van Emmy, Anne en Renate klonken nu vrijer, alsof zijn afwezigheid hen ruimte gaf om losser te praten. Wat begon als een geanimeerde discussie over kledingtrends en werk, sloeg al snel weer om naar een onderwerp dat Vincent eerder al had doen verstijven: Luca. Alsof ze gewacht hadden op het vertrek van Vincent.

Renate was de eerste die het onderwerp weer aansneed, met haar kenmerkende uitdagende toon. "Oké, Emmy, eerlijk nu," zei ze, haar stem speels en prikkelend, na een stilte die zwaar woog. "Wat vind je nou écht van hem? En ik wil niet horen dat hij gewoon ‘behulpzaam’ is."

Anne zuchtte hoorbaar, alsof ze wilde voorkomen dat het gesprek uit de hand liep. "Renate..." begon ze, maar Renate kapte haar af.

"Kom op, Anne. Jij hebt ogen in je hoofd. Je kunt toch niet ontkennen dat die jongen..." Ze pauzeerde dramatisch, alsof ze het perfecte woord zocht. "Nou ja, indrukwekkend is."

Vincent voelde een ongemakkelijke steek in zijn maag. Hij wilde weglopen, dit niet horen, maar zijn voeten leken vastgenageld aan de vloer. Luca was vooral aardig. Zeker niet lelijk, maar ook weer niet dat hij eruitzag als een god, of zich zo kleedde of gedroeg. In tegendeel zelfs. Vonden ze dat dan aantrekkelijk?

“Hij is zeker knap,” gaf Emmy uiteindelijk toe, haar stem zachter, bijna weifelend. “Maar kom op, het is niet alsof ik er iets mee zou doen.”

"Nee, dat weet ik," zei Renate, haar stem druipend van sarcasme. "Maar dat betekent niet dat je hem niet eens goed hebt bekeken, toch? Ik bedoel... we zagen allemaal hoe hij dat shirt droeg afgelopen keer." Renate doelde op een moment dat de drie ademloos van binnen hadden toegekeken hoe Luca zichzelf in het zweet werkte tijdens een zelfopgezette fitness sessie in de tuin. Hij had geen idee dat er die dag drie bewonderaars waren.

Anne liet een nerveus lachje horen. “Renate, je maakt het nu echt ongemakkelijk.”

"Alsof jij niet hebt gekeken," kaatste Renate terug, haar toon scherp en licht plagend.

Vincent voelde hoe zijn hart in zijn borst bonkte, maar het volgende wat Renate zei, bracht hem volledig uit balans. "Maar Emmy, vertel eens... die keer dat je hem echt bijna betrapte, hè? Je zei dat hij..."

"Renate, hou op," onderbrak Emmy haar met een kort lachje dat verraadde dat ze het ergens toch amusant vond. "Ik ga daar niet verder op in."

"Waarom niet?" drong Renate aan. "Kom op, we zijn onder ons. Jij zei dat het... nou ja, indrukwekkend was. Toch?" Okay, dat was dus indrukwekkend aan Luca?

Anne slaakte een hoorbare zucht. “Dit is echt niet oké. Emmy, ik snap niet dat je hier zelfs maar over wilt praten. Dit is Luca. Hij is jong en... kwetsbaar op een bepaalde manier.”

Renate lachte, alsof ze dat idee belachelijk vond. "Kwetsbaar? Die jongen is een god in wording. Emmy weet dat ook. Vertel het gewoon.”

Er viel een korte stilte waarin Vincent duidelijk het ongemak kon voelen. Emmy antwoordde uiteindelijk met een ingehouden lach. "Ik heb niets gezien... echt. Maar..." Ze pauzeerde, alsof ze zich afvroeg hoe ver ze moest gaan. "Ja, oké. Hij is... indrukwekkend. Dat kan ik niet ontkennen. Maar daar blijft het ook bij." Dat had ze dus wel gezien...

Vincent’s adem stokte. Zijn eerste reactie was een diep ongemak, alsof hij een grens had overschreden door te blijven luisteren. Het beeld van zijn vriendin, die dit soort gesprekken voerde met haar vriendinnen, voelde als een schending van hun relatie. Maar tot zijn eigen verbazing voelde hij geen golf van jaloezie.

Wat hij wél voelde, was veel verwarrender. Het ongemak werd overstemd door een onverwachte opwinding die zich door zijn lichaam verspreidde, tintelend en prikkelend. Hij begreep niet waarom. Misschien was het het voyeuristische aspect – het horen van Emmy’s verborgen gedachten, het idee dat ze openlijk over iemand anders sprak op een manier die ze nooit over hem deed. Haar toon, zoals ze keek en lachte... Het sierde haar allemaal en maakte haar nog mooier en meer gewild, nog aantrekkelijker. En dat wond Vincent blijkbaar ook een beetje op. Dit was weer de Emmy die hij ooit had ontmoet, dus ja.

Wat zou ze nog meer onthullen?

Zonder dat hij het zelf doorhad, legde Vincent zijn hand tegen de muur om zichzelf te stabiliseren. Zijn gedachten raasden. Was dit een aanwijzing dat Emmy niet gelukkig was? Of was het iets anders, iets minder onschuldig? Hoe kon ze deze gesprekken voeren en toch met hem doen alsof alles normaal was?

En toch... een vreemd verlangen begon zich in hem te nestelen.

Toen hij zich uiteindelijk losrukte van de muur en naar een andere kamer liep, voelde hij zich op een vreemde manier zowel opgelucht als teleurgesteld. Hij had genoeg gehoord om te weten dat dit niet zomaar een onschuldige flirt was, maar nog niet genoeg om er conclusies aan te verbinden.

Zittend in de stilte van de lege kamer, probeerde Vincent zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Hij wist dat hij dit met Emmy moest bespreken, maar hoe? En nog belangrijker: wilde hij dat wel? Een deel van hem wilde dit laten gebeuren, zien waar het hen bracht. Het was alsof er een nieuwe dimensie aan hun relatie werd toegevoegd, één die zowel angstaanjagend als opwindend was.

Het was laat in de nacht toen Emmy naar boven liep. Renate en Anne waren weer naar huis gegaan, ze had de avond overleefd zonder alles op tafel te leggen. Maar een vreemd gevoel begon zich meester te maken van haar. Een gevoel wat ze de laatste tijd vaker ervaarde.

De kamer was donker, slechts verlicht door de maan die zachtjes door de gordijnen scheen. Vincent lag al diep in slaap, zijn ademhaling rustig en regelmatig. Maar Emmy staarde naar het plafond, haar gedachten een storm van emoties en herinneringen. Haar vingers gleden gedachteloos over de lakens, terwijl haar hart sneller klopte bij de herinnering aan wat er die middag was gebeurd.

Ze had haar vriendinnen alleen een deel van het verhaal verteld. Het veilige deel. Wat ze niet durfde te delen, zelfs niet met zichzelf, waren de momenten ervoor – momenten die haar deden twijfelen aan wie ze was en wat ze werkelijk wilde.

Maar Emmy wist het nog goed. Als ze haar ogen sloot, voelde het soms alsof ze het moment weer beleefde. Niet alleen als ze in bed lag, maar op ieder willekeurig moment op de dag. En waar ze ook was, het zette haar lichaam altijd in vuur en vlam. Ook als ze in bed naast Vincent lag, die van niks wist. In ieder geval niet alles.

-

De middagzon verwarmde die des betreffende middag de tuin, terwijl een zachte bries door de bomen ruiste. Emmy stond bij de camera die op een statief stond, haar blonde haar glanzend in het licht. Ze droeg een luchtig zomerjurkje, haar gebruinde benen blonken in het zonlicht. "Luca," riep ze, terwijl ze naar hem keek. "Kun je me even helpen met een paar opnames?"

Luca verscheen vanuit de schaduw van de carport, een shirtje en een losse zwembroek dragend. Zijn glimlach was vriendelijk, maar er was een duidelijke spanning in zijn bewegingen. "Natuurlijk," zei hij, terwijl hij dichterbij kwam. "Wat moet ik doen?"

Emmy legde hem uit hoe hij de camera moest instellen en de juiste hoeken moest vinden. Terwijl hij aan het werk ging, liet zij zich achteloos van haar jurk ontdoen, haar rug naar hem toe. Ze droeg alleen een kleine, kanten set ondergoed, die nauwelijks iets aan de verbeelding overliet. Ze wierp een speelse blik over haar schouder en giechelde. "Niet kijken, hoor," zei ze, met een toon die precies het tegenovergestelde bedoelde.

Luca slikte, zijn blik naar de camera richtend, maar de spanning in zijn gezicht verried hem. Emmy glimlachte in zichzelf terwijl ze zich langzaam in haar volgende outfit hees – een strakke haltertop en een legging die al haar vormen benadrukte.

"Oké, focus op mijn gezicht en bewegingen," zei Emmy terwijl ze zich op de grond voorbereidde voor de sit-ups. "De camera moet mijn energie laten zien, snap je?" Er was maar één ding wat haar volgers wilden zien, en dat was haar lichaam. Hoe maakte niet uit. Het merendeel waren mannen en jongens die vast met een stijve in de hand naar haar feed keken, en een minderheid meisjes die haar als voorbeeld namen.

Luca knikte en hurkte neer om dichterbij te komen met de camera. Hij zat wel erg dicht op haar, en dat hij het ongemakkelijk vond, zag Emmy ook wel. Het was een nieuwe grens die ze opzocht, doelbewust, al leek het soms onbewust. Terwijl Emmy begon, bewoog haar lichaam soepel en krachtig omhoog en omlaag, haar blik vastberaden op de camera gericht, maar af en toe glijdend naar degene die de camera vasthield. Luca hield zich nog staande, al deed de fonkeling in haar ogen hem zeker wat. En dan die lach. En dat lichaam wat steeds naar hem toe bewoog... En met elke opwaartse beweging kwam haar gezicht dichter bij Luca’s, haar ademhaling zwaar en ritmisch. Bijna kreunend.

Luca deed zijn best om professioneel te blijven, maar de strakke zwembroek die hij droeg was genadeloos. Hij had zich deze morgen verslapen en geen tijd gehad om zich van zijn gebruikelijke ochtendopwinding af te helpen. Dus de hele dag liep hij al als geladen rond, en eenmaal thuis had Emmy hem al snel geroepen. Het zou vast goedkomen, had hij nog gedacht. Maar hij had Emmy onderschat. Hij kon niet weten dat Emmy na een periode van relatieve rust en afstand weer op zoek was naar wat spanning, aangezien Vincent haar ook niks gaf, en haar vriendinnen zich ook hadden verwonderd over die leuke student die haar zo nu en dan hielp. Het had Emmy weer aan het denken gezet, aan het fantaseren. En dat alles maakte Luca nog meer kansloos dan hij al zou zijn. Hij kon er niks aan doen, en hoopte maar dat ze het niet zag. De opwinding vond hem met dat Emmy haar hoofd steeds naar hem toe bewoog, op kruishoogte, waar hij nog wel de camera hield. De contouren van zijn opwinding waren echter niet te missen, en toen Emmy het zag, verstijfde ze heel even. Maar ze herstelde zich snel, alsof er niets gebeurd was. Ze bleef doorgaan, haar ademhaling iets zwaarder, terwijl haar nieuwsgierigheid groeide. Ze bleef naar Luca toe bewegen, maar haar blik gleed nu niet langs de camera naar zijn gezicht, maar naar zijn kruis. Luca ziet dit, en raakt verder opgewonden. Zijn arme zwembroek doet zijn best, maar het beest is los en kruipt gestaag verder langs zijn been en probeert daar los te breken, wat resulteert in een niet te missen contour van iets ter grootte van een komkommer...

"Je vindt dit leuk, hè?" zei ze plotseling, haar stem luchtig maar geladen. Luca keek haar geschrokken aan, zijn gezicht rood. "Ik bedoel... het filmen," voegde ze er snel aan toe, alsof ze zijn zenuwen wilde sussen. Maar het was duidelijk waar Emmy op doelde, en ze bleef heen en weer bewegen, zwoeler kijkend met elke keer dat ze omhoogkwam. Ze stelde zich voor dat als hij nu naakt was, hij iets anders in zijn handen had kunnen hebben voor haar gezicht. Gedachtes die ze nu vrij hun loop liet gaan.

"Ja," stamelde Luca. "Het is... je bent erg goed."

Emmy lachte zachtjes, haar blik uitdagend. "Stop maar even," zei ze, terwijl ze daarna langzaam opstond. "Maar blijf staan." Emmy pakte heel even een flesje water om wat te drinken. Haar mond was droog van de opwinding. Luca bleef staan, doodstil, met de camera voor zijn kruis. Maar hij wist dat hij erbij was. Was ze boos?

Ze stapte vervolgens zonder aarzeling naar hem toe, haar blik vastberaden. Ze trok zijn handen en de camera weg. Haar hand gleed zachtjes naar zijn zwembroek, haar vingertoppen lichtjes rustend op de contouren van zijn opwinding. Luca verstijfde volledig. Ze keek hem hierbij uitdagend aan. Maar ook onderzoekend. Ze peilde zijn reactie en lette op het kleinste detail van de nerveuze Luca die geen kant op kon. "Ik had al een vermoeden," fluisterde ze, haar ogen uitdagend, doelende op hoe hij over haar moest denken.

Emmy werd weer even wie ze ooit was geweest. Aan lef geen gebrek, en gedreven door opwinding, overschreed ze een grens die overschreden mocht worden. Haar handpalm drukt zich meer tegen zijn gespannen stof aan en ze het voelen van zijn harde schacht, laat haar mond iets openvallen en versnelt hartslag meteen. Haar hand glijdt naar beneden, volgend de contouren van wat inderdaad een nogal indrukwekkend stukje van Luca was, totdat haar vingers de rand van zijn eikel voelen, nog net bedekt door de gladden stof van zijn lange zwembroek. Ze kijkt hem aan. Beide hijgen ze zachtjes van opwinding. Luca kan niet geloven dat dit gebeurt. Hij voelt hoe haar vingers de rand van zijn broekje opzoeken en direct contact met zijn stijve lid lijkt een kwestie van seconden. Dit kon echt niet. Dit ging te ver. Maar Emmy kon niet ver genoeg gaan. Dat deze jongen, lief en behulpzaam, haar ook nog op andere manieren zou kunnen helpen, laten haar alles doen vergeten. Al vaker ze eraan gedacht. En ze wist dat hij er ook aan dacht. Dat moest wel.

Maar voordat ze verder kon gaan, stapte Luca snel achteruit. "Dit kan echt niet," stamelde hij, zijn stem hoog van nervositeit, maar niet verwijtend. "Sorry, Emmy... echt, sorry." En zonder haar aan te kijken, draaide hij zich om en rende naar zijn kamer boven de carport en liet Emmy stomverbaasd achter, haar hand nog alsof ze hem vasthad. Luca had gelijk. Maar haar hart bonst zoals het al in tijden niet had gedaan. Ze wist dat het fout was en echt niet kon. Maar daarom wilde ze het juist zo graag. Ze miste intimiteit. Ze miste aandacht. Haar lichaam siddert van opwinding. En ze kan het maar moeilijk loslaten. Wat als hij haar niet had gestopt?

Een kwartiertje later, na het drinken van een glas water in de keuken, besloot Emmy maar haar excuses aan te bieden. Ze wist dat ze te ver was gegaan en voelde zich schuldig, vooral naar Vincent toe. Luca had gelijk. En dit moest ze gelijk maar in de kiem smoren. Maar toen ze de uitgevouwen ladder in de carport naderde, hoorde ze iets vanuit de zolder. Een zacht geluid, ritmisch, haast hypnotiserend. Muziek die ze maar al goed te kenden, maar onder begeleiding van zachte geluiden die ze tot nu toe alleen in haar fantasie had voorgesteld. Ze sloop verder richting de trap.

Langzaam beklom ze de trap, haar ademhaling onregelmatig. Door de kier van de zolderopening keek ze naar binnen en zag ze Luca op zijn bed liggen. Zijn huid glom van het zweet, zijn lichaam gespannen en glanzend in het schemerige licht. Zijn hand bewoog ritmisch over zichzelf, terwijl zijn blik op een scherm gericht was. Haar scherm. Boven het trappengat hing een bescheiden flatscreen-tv. Luca was handig genoeg om daar zijn laptop op aan te sluiten, zodat hij op een groot beeld kon kijken naar die vrouw die hij zo bewondert en die hem zo gek maakt van verlangen dat hij hier schaamteloos de hand op zichzelf legt. Emmy ziet zichzelf op de tv. Filmpjes van eerder, waar Luca bij geholpen had. Betere kwaliteit dan voorheen. Luca was echt een aanwinst, maar kreeg daar verder niks voor. Al kon Emmy nu vooral haar ogen niet afhouden van wat ze hem zag doen. En van wat hij vasthield...

Emmy verstijfde. Haar ademhaling stokte terwijl ze toekeek, haar blik vastgekluisterd aan het beeld voor haar. Hij was groter dan ze had gedacht, indrukwekkend in een manier die haar zowel nieuwsgierig als opgewonden maakte. Ontbloot torende het omhoog. Hij hield hem recht omhoog en met een enkele vuist pompte hij op en neer, zwoegend en hijgend, terwijl hij tussen het kijken door naar Emmy op zijn tv ook zijn ogen regelmatig dichtkneep. In die momenten dacht hij aan zojuist, toen Emmy echt zijn stijve streelde. Dat was echt gebeurd. Ook hij kon haar hand nog voelen, als hij z'n ogen dichtkneep. Ze hoorde hem zachtjes mompelen, zwoegen onder de intense mix van opwinding en schaamte. Het was bloedheet. En Emmy kreeg het alleen maar warmer. Moest ze hem niet gaan helpen?

Ze wist dat ze moest weggaan, maar haar voeten leken vastgenageld aan de vloer. De scène voor haar was tegelijkertijd gênant en meeslepend. En terwijl ze daar stond, voelde ze iets wat ze niet eerder had gevoeld: een vrijheid om te fantaseren, om even te ontsnappen aan de grenzen van haar relatie. Vincent was niet thuis. Luca wel. Luca wilde wel. Vincent niet. Dat was hoe Emmy Vincent nu zag. Door de gebrekkige communicatie van de laatste maanden, dacht Emmy dan Vincent haar niet eens meer zou willen. En dan ziet ze deze jonge aan zijn lange stijve trekken. Die wilde wel... Emmy kon zich beheersen. Toekijken was erg genoeg.

Toen Luca uiteindelijk zijn hoogtepunt bereikte, trok Emmy zich snel terug, haar hart bonzend in haar borst. Ze hoort Luca nog zachtjes schelden, en het beeld van zijn zaad wat rijkelijk door de lucht vloog, zou ze niet snel meer vergeten. Nooit eerder had ze het gevoel gehad zo erg te verlangen naar een climax van een jongen. Maar als ze aan Luca denkt, en hem zo ziet, zou ze ook genoegen nemen met iets wat ze terug kon doen voor hem. Ja, ze fantaseerde zeker over het zou zijn om echt seks te hebben met Luca. Nu helemaal. Maar gewoon een handje helpen, leek ook voldoende te zijn. Ze rende bijna terug naar het huis, waar ze de rest van de middag verstopt bleef, haar gedachten een wirwar van schuld, schaamte en een onmiskenbare opwinding. Wat had ze gedaan?

En nu was ze zeker een paar weken verder. Ze had het Renate verteld. En Anne wist het nu ook. En nog steeds wond het haar op alsof het net gebeurd was, alsof ze hem net gevoeld had en alsof ze hem net had zien masturberen. Maar ze lag naast Vincent. Die deed alleen alsof hij sliep, bezig met zijn eigen emoties en verwarringen.

Terwijl ze daar lag, naast Vincent die 'vredig sliep', voelde Emmy hoe haar wangen gloeiden. De herinneringen aan die middag waren rauw, intens, en lieten haar met vragen achter die ze niet durfde te beantwoorden. Had ze een grens overschreden? Of had ze juist iets in zichzelf ontdekt dat al die tijd verborgen was gebleven?

Ze wist één ding zeker: die dag zou ze niet snel vergeten. En wat het betekende voor haar, Vincent en zelfs Luca – dat bleef nog een mysterie.

Voordat ze het wisten, gingen er zo weer een paar dagen voorbij op dezelfde manier, waarbij Vincent elke avond op dezelfde manier afsloot. Vincent zat alleen in zijn werkkamer, het zachte licht van zijn bureaulamp wierp een warme gloed over de chaos van papieren en boeken die hij al weken niet had opgeruimd. Zijn handen rustten op zijn bureau, maar zijn gedachten waren nergens mee bezig behalve het beeld van Emmy en Luca. Omdat hij niet precies wist wat er gebeurd was, wat ze gezien had, en hoe Emmy er echt overdacht, nam zijn fantasie het over, en zag hij Emmy de dingen doen die ze vroeger zo liefdevol bij hem had gedaan. Natuurlijk wist hij wel dat ook hij was veranderd. De sleur die hun relatie had gekregen, was ook zijn schuld. Maar nu zag hij Emmy voor met een andere jongen die hij zelf in huis had gehaald. Het was een vreemde combinatie van schuldgevoel en opwinding die door hem heen golfde. Hij sloot zijn ogen en leunde achterover in zijn stoel, de stilte van het huis versterkte zijn innerlijke tumult.

Hij probeerde zich te concentreren, te rationaliseren wat hij had gehoord en gevoeld. Waarom was hij niet woedend? Waarom had hij haar niet meteen geconfronteerd? In plaats daarvan had hij gekozen voor afstand, alsof hij haar nog meer ruimte wilde geven, haar wilde laten bewegen in een wereld waar hij slechts een toeschouwer was.

Toen hij zijn ogen opende, gleed zijn blik naar de deur van de kamer. In zijn gedachten begon een scenario zich langzaam af te spelen, als een film die hij niet kon pauzeren. Hij stelde zich voor hoe hij onverwacht naar huis zou komen en geluiden zou horen vanuit de woonkamer. Fluisteringen, zachte lachjes – hij herkende onmiddellijk Emmy’s stem, maar er was nog een andere, lagere stem die erbij hoorde.

Hij zou naar de deuropening sluipen, zijn hart bonzend in zijn borst. Door een kleine kier in de deur zag hij Emmy en Luca. Luca zat op de bank, zijn lichaam gespannen maar ontvankelijk, terwijl Emmy zich naar hem toe boog, haar bewegingen langzaam en verleidelijk. Haar glimlach was er een die hij herkende van hun eigen begindagen, speels en uitdagend.

Het beeld was scherp, te scherp. Hij kon zien hoe Emmy’s haar over haar schouder viel terwijl ze een hand op Luca’s knie legde, haar vingers spelend met de stof van zijn broek. Het leek alsof ze een grens aftastte, alsof ze zichzelf uitdaagde om te zien hoever ze kon gaan. En Luca, de jongen die altijd zo beleefd en gereserveerd was, keek naar haar met een mengeling van verlangen en angst, alsof hij wist dat dit fout was, maar niet kon weerstaan.

Vincent voelde hoe zijn ademhaling versnelde terwijl de scène in zijn hoofd verderging. Hij stelde zich voor hoe Emmy uiteindelijk dichterbij zou leunen, hun lippen bijna elkaar rakend. Maar in plaats van binnen te stormen, bleef hij staan, als verlamd. In zijn fantasie keek hij toe, gevangen door de verboden spanning, door Emmy’s ongekende vrijheid en haar aantrekkingskracht die niet langer alleen voor hem bedoeld was.

Ze zou zich overgeven aan haar verlangens. Luca was indrukwekkend groot geschapen, hadden de meiden over gegiecheld. Nu lachte Emmy niet meer. Nu vouwde ze haar handen om zijn geslacht, kuste ze niet zijn lippen, maar zijn eikel. Vincent ziet het gebeuren. Hoe Emmy Luca bedankt voor al zijn hulp en zich helemaal stort op dat wat ze al gezien had, stiekem, maar nu vol overgave wist te plezieren. Het voelt levensecht zoals Emmy in zijn fantasie Luca zit te pijpen. En het ergste is dat hij zich beseft dat hij haar nog nooit zo mooi gezien had, zich overgevend aan een jongere jongen met een grote lul. Alles had ze eraan gedaan hem de afgelopen periode op te winden, en nu had ze haar prijs.

Hij opende zijn ogen en merkte dat zijn handen zich stevig om de armleuningen van zijn stoel hadden geklemd. Zijn ademhaling was onregelmatig, zijn lichaam gespannen. Hij voelde een diep schuldgevoel, maar ook een opwinding die hij niet kon negeren. Wisten Vincent en Emmy maar van elkaar dat ze over hetzelfde fantaseren...

Hoe verder zijn gedachten afdwaalden, hoe meer vragen hij zichzelf begon te stellen. Had hij Emmy al die jaren onbewust tegengehouden in haar vrijheid? Was hij de reden dat ze nu een spanning zocht die hij haar niet kon geven? En wat als dit alles hem niet alleen kwelde, maar hem ook iets nieuws gaf – een dynamiek die hij niet eerder had overwogen?

De gedachte dat Emmy gelukkig was, zelfs als dat betekende dat haar geluk buiten hem om ging, voelde onverdraaglijk. Maar tegelijkertijd was er een vreemd genoegen in het idee dat zij, zijn Emmy, begeerd werd door een jongere man. Dat haar schoonheid, haar charisma en haar onmiskenbare aantrekkingskracht nog steeds hetzelfde effect hadden als op de dag dat hij haar ontmoette.

Zijn blik gleed naar de klok. Het was laat, maar hij had geen zin om naar bed te gaan. In plaats daarvan stond hij op en liep naar het raam. Hij keek naar de donkere tuin, waar het maanlicht zachtjes op de bladeren speelde. Door de kleine raampjes van de zolder boven de carport schijnt nog een zwak licht. Daar is Luca. Maar waar is Emmy? Het idee dat zij nu bij hem zou zijn, dat hij haar bezig zou zien met Luca, tempert de opwinding niet, maar is als olie op het vuur. In zijn hart voelt hij een nieuw soort verlangen. En dat laat zich niet zomaar opzijzetten. Zou hij dat echt willen zien? De vraag stellen, was hem beantwoorden. Hij probeerde de lucht in te ademen en zijn gedachten te ordenen. Maar steeds weer keerde dat ene beeld terug: Emmy, in een moment van pure vrijheid, en hij, als toeschouwer, verscheurd tussen verlangen en verlies.

Misschien, dacht Vincent, was het tijd om zichzelf af te vragen wat hij echt wilde. Was dit een waarschuwing? Of een uitnodiging om de grenzen van hun relatie opnieuw te definiëren? Eén ding was zeker: hij kon niet langer doen alsof alles hetzelfde zou blijven. Die tijd was voorbij. Er was iets veranderd, en dat moest opgelost worden, of geaccepteerd.

De spanning in huis leek steeds meer voelbaar, als een zijdezachte draad die zich langzaam maar zeker strakker trok. Vincent zag hoe Emmy zich opnieuw steeds vrijer gedroeg in de aanwezigheid van Luca, haar daden schijnbaar onschuldig, maar met een scherp randje dat Vincent niet kon negeren. Zijn waarschuwing had maar een tijdelijk effect gehad. Zoals ook zijn afstand nu. Ze had altijd al een speelse kant, maar nu leek die speelsheid een doel te hebben, een richting die hem nerveus maakte.

Het begon met kleine gebaren, de soort aanrakingen die je achteloos kon afdoen als vriendschappelijk.

Het was niet alleen haar gedrag; Vincent merkte ook hoe Emmy haar uiterlijk aanpaste sinds Luca in de buurt was. Op een zaterdagochtend, terwijl Vincent in de keuken stond met een kop koffie, kwam Emmy naar beneden in een strakke sportlegging en een kort topje dat net haar buik vrijliet.

"Ga je sporten?" vroeg Vincent, een vleug van achterdocht in zijn stem.

"Misschien straks," antwoordde ze luchtig. Maar in plaats van naar de woonkamer te gaan, liep ze rechtstreeks naar de bijkeuken, waar Luca bezig was met het uitpakken van een pakket. Nee, ze ging niet sporten. Maar het was wel een sport geworden om gezien en bewonderd te worden. Bijna schaamteloos bemoeide ze zich dan met Luca die zich al geen raad meer wist sinds dat moment met zijn stijve. Zeker als Vincent in de buurt was, bezweek hij bijna van de spanning.

De boodschappen waren net bezorgd. Luca had ze voor Vincent aangenomen en zou het wel opruimen. Hij was nog altijd dankbaar hier te mogen verblijven, maar deed de laatste tijd extra zijn best, vooral voor Vincent. Er stonden nog kratten en dozen in de keuken en Emmy wilde helpen.

"Ah, Luca, kun jij even helpen?" zei ze terwijl ze een kastje aanwees. "Deze doos is zwaarder dan ik dacht."

Vincent keek toe vanuit de keuken. Terwijl Luca zich naar haar toeboog om de doos te pakken, boog Emmy zich iets te ver naar voren aan de andere kant van de doos gevuld met sport supplementen, waardoor haar figuur zich subtiel aftekende, en met name haar hangende decolleté zo in het gezichtsveld van Luca werd geforceerd. Vincent kon Luca horen slikken. Toen ze zich omdraaide om hem te bedanken, was haar glimlach vol van een onschuld die te perfect gespeeld leek.

Luca, die zichtbaar niet wist hoe hij met de situatie om moest gaan, tilde de doos naar de tafel en probeerde snel weg te komen. "Geen probleem," mompelde hij, terwijl hij haar een nerveuze blik toewierp.

Vincent’s grip op zijn koffiemok verstevigde. Het was geen toeval. Emmy genoot ervan om te testen hoe ver ze kon gaan, en hij wist dat zij dat zelf ook besefte. Ze leek het expres te doen. Dat wist hij nu wel zeker. Maar waarom? En Luca was nog nerveuzer dan hij al was. Wat had hij dan gemist?

Het meest ongemakkelijke moment vond plaats op een warme, nog vroege avond. Vincent zat boven in zijn werkkamer toen hij voetstappen hoorde op de gang. Hij herkende ze onmiddellijk als die van Luca, snel en doelgericht, en niet veel later hoorde hij ook Emmy’s lichtere tred.

Hij opende de deur op een kier en keek naar buiten. Daar stond Emmy in een losse blouse en een kort broekje, leunend tegen de muur bij de deur van de gastbadkamer, die Luca mocht gebruiken. Ze hadden kunnen weten dat Vincent er was, maar ze hadden hem niet gezien. Vincent ging ook nog wel eens een uurtje of twee wandelen op dit soort avonden. Zeker de laatste tijd. Dus dat Emmy alleen te zijn, en haar doorzettingsvermogen om de grenzen van Luca te verleggen, en natuurlijk van haarzelf, was onverminderd groot. Tot aan het schaamteloze toe, wilde ze weten of Luca spijt had van het weglopen, nog aan haar dacht, en of er wellicht meer in zat. Maar zo direct als toen durfde ze niet meer te zijn. Luca kwam nietsvermoedend naar buiten, een handdoek strak om zijn middel gewikkeld, zijn haar nog nat van de douche.

"Je sport zeker veel, Luca?" hoorde hij haar zeggen, haar stem luchtig maar met een subtiele ondertoon. Als een roofdier had ze staan wachten, stil en verzinnend. Luca schrok op. Druppels vielen van zijn haren en kriebelden een weg naar beneden over zijn gespierde torso. Hij was niet per se breed, maar wel slank en lang, en mooi gedefinieerd. "Je ziet er echt fit uit. Zal ik jou niet eens een keer filmen?" Emmy wist dit moment niet dat Vincent haar kon horen, dus nam ze duidelijk meer risico. Vincent wist genoeg.

Luca bloosde onmiddellijk, wendde zijn blik af en antwoordde haastig: "Eh, ja, ik probeer het bij te houden." Als hij zijn masturbatiesessies als sporten mocht beschouwen, sportte hij de laatste weken veel meer.

Vincent zag hoe Luca zijn schouders onbewust aanspande terwijl hij snel zonder zijn kleren naar beneden liep, alsof hij een veilige haven zocht. Emmy bleef even staan, een klein glimlachje spelend om haar lippen voordat ze zelf de badkamer in verdween, waar ze helemaal niks te zoeken had. Nu niet meer.

Vincent leunde tegen de muur in zijn kamer, zijn hart bonzend in zijn borst. In zijn ooghoeken ziet hij Luca gehaast door de tuin lopen naar de carport. Arme jongen. Vincent kon niet geloven wat hij had gezien. Was dit een spel voor haar? Een test? Hij wist het niet meer. Wat hij wel wist, was dat deze subtiele verleidingen hun relatie in een richting duwden die hij niet meer kon negeren. Hoe kon Emmy dit zo schaamteloos doen?

Luca voelde zich steeds meer een vreemde in het huis waar hij oorspronkelijk op zijn gemak leek. Hij dacht de jackpot gewonnen te hebben. Aan luxe geen gebrek. Vincent was oprecht een chille gast en hij keek nog steeds naar hem op. En om iemand als Emmy in de buurt te hebben, voelde altijd als winst. Hier en daar een klusje doen was geen probleem. Had hij al verteld dat Vincent na de eerste maand gezegd dat hij niks meer hoefde te betalen? Zoveel vertrouwen had Vincent in hem. Hoewel hij uit respect voor Vincent en Emmy zijn taken trouw uitvoerde, begon hij zich steeds vaker terug te trekken naar zijn kamer. Het voelde veiliger daar, weg van de subtiele spelletjes die Emmy speelde. En Vincent kon hij nauwelijks nog aankijken. En Emmy werd echt obsessief. Het was een spel geworden. Als ze alleen thuis was, kon ze lekker verzinnen hoe ze Luca kon stangen. Vincent had toch niks door. Emmy stangde Luca. Maar werd ze niet liever een keer gepaald door Luca? Daar begon het echt steeds meer op te lijken. Zolang Vincent niks zei en Emmy dacht dat hij toch niks doorhad, bleef ze de grenzen opzoeken. En ook in haar knappe koppie zocht ze steeds verder de grenzen op, en fantaseerde ze al uitgebreid hou het zou zijn om seks te hebben met die lieve, groot geschapen Luca. Toch durfde ze die laatste stap niet te zetten. Al probeerde ze hem wel die laatste stap te laten zetten.

Zoals die middag dat hij thuiskwam na een college en zich stilletjes door de gang probeerde te bewegen. Hij had gehoopt onopgemerkt naar de keuken te sluipen om even wat te drinken te pakken om zich weer terug te trekken, maar daar stond Emmy al, leunend tegen de keukendeur, een stralende glimlach op haar gezicht. Ze had hem al lang gezien.

"Je bent laat vandaag," zei ze nonchalant, terwijl ze een kop thee in haar handen hield. Haar blouse was een knoopje te veel geopend, net genoeg om zijn blik even te vangen voordat hij verlegen wegkeek.

"Ja, eh, college liep uit, en moesten wat doen met de studiegroep," antwoordde hij snel. Zijn blik viel een fractie op de rondingen die er natuurlijk bijstonden om bekeken te worden. Maar Emmy deed alsof ze er altijd zo bijliep. Gek genoeg wist Luca inderdaad niet beter. En dit viel nog mee...

"Nou, je hebt iets gemist," Haar blik gleed even over hem heen, een subtiele maar merkbare toets van haar ogen die Luca ongemakkelijk deed schuifelen. Alsof ze naakt voor hem klaar had gelegen als hij een paar uur eerder thuis was gekomen... Want nu was Vincent ook al thuis. Dus dat kon niet meer.

Vincent zag het allemaal vanuit de woonkamer. Hij werd niet opgemerkt. Het was niet alleen Luca’s ongemak dat hem intrigeerde, maar ook Emmy’s geraffineerde manier van plagen. Het leek onschuldig – een speelse opmerking hier, een glimlach daar – maar Vincent kende haar te goed. Ze wist precies wat ze deed, hoe ze Luca’s aandacht vasthield en tegelijkertijd de grenzen van hun huiselijke dynamiek opzocht.

Wat Vincent het meest fascineerde, was de mix van emoties die dit alles in hem opriep. Hij voelde zich buitengesloten, alsof hij naar een film keek waarin hij geen hoofdrol speelde. Maar tegelijkertijd was hij geboeid. Emmy’s gedrag herinnerde hem eraan hoe verleidelijk en krachtig ze kon zijn. Het raakte iets diep in hem, een verlangen naar de spanning die hun relatie ooit had gekenmerkt.

Maar hij wist ook dat het genoeg was. Dit kon zo niet langer doorgaan. Er moest iets veranderen. De vraag was wat precies. Vincent was de man die altijd alle macht in handen had. Als zijn werknemers zouden zien hoe hij zich nu thuis gedraagt, zouden ze al het respect voor hem verliezen. Hij kon juist keihard zijn. Voor Emmy meestal op een andere manier. Maar hij wist dat dit niet door kon gaan. Er moest gepraat worden. Er moest iemand weg. Of moest er juist wat meer gebeuren?

-