"He moppie, opstaan !" roept Ellen tegen haar langzaam ontwakende tweelingzus.

"Werk aan de winkel."

Froukje wrijft de slaap uit haar ogen en stapt bij haar zus onder de douche. Terwijl Ellen haar afspoelt wordt ze langzaam wakker.

"Je mag jouw mooie benen vandaag weer eens laten bewonderen op een custom car show."

"Wat is dat ?" vraagt Froukje ?

"Daar staan allemaal gepimpte auto's en trucks van hobbyisten , in felle kleuren, versierd met veel chroom, en interieurs met peperdure leren stoelen."

"We moeten eerst naar een stand om reclame maken voor schokdempers. Maar zij regelen zelf onze outfits zeggen zij."

Froukje schuift het gordijn voorzichtig opzij en kijkt naar de regen buiten.

"Als die sexisten onze pakjes hebben uitgekozen, dan hoop ik wel dat de verwarming aanstaat in die hal."

Het loopt tegen elven als de taxi hen afzet op het parkeerterrein voor de evenementenhal. Onder de paraplu in het onstuimige herfstweer, dat uitgerekend vandaag moest beginnen, lopen ze naar de ingang. Binnen is het koud, want de verwarming van het complex staat inderdaad niet aan. Froukje rilt bij het idee dat zij hier straks in een flinterdun pakje moeten rondlopen tussen de gepimpte sportwagens en pickup trucks. Omringd door een overvloed aan mannelijke hormonen.

Tot overmaat van ramp moeten ze terug naar buiten om de kleedruimtes en de visagiste te bereiken. En straks nog eens over dit parkeerterrein naar de hal. De hal gaat na dit weekend lange tijd dicht voor een verbouwing en de aannemer is al met zijn voorbereidingen begonnen. Ook voor de toiletten moeten ze helaas naar buiten, de kou in.

Als ze zijn opgemaakt voor hun eerste opdracht, dragen zij een kort oranje regenjasje gemaakt van een dunne latex. Daaronder lichtgrijze highleg bodysuits. Witte handschoenen en stoere boots maken hun sexy outfit compleet.

Terwijl ze onder de paraplu teruglopen naar de hal, voelen ze kippevel op hun blote benen.

Bewonderende blikken van hun mannelijke voorbijgangers negeren ze.

"Shit Ellen, morgen hebben we allebei een blaasontsteking. Ze zouden een cusrus vrouwelijke anatomie verplicht moeten stellen voor alle organisatoren van dit soort evenementen."

"Misschien denken ze wel dat we reptielen zijn. Die kunnen hun lichaamstemperatuur automatisch aanpassen aan hun omgeving," antwoordt Ellen.

Froukje moet lachen bij dit idee.

"Ja, op dit moment zou ik best een gifslang willen zijn. Of een alligator. Dan gaan ze allemaal met van die hoge stemmetjes naar huis in hun pooiersbakken."

Eenmaal binnen zullen ze de klanten van hun opdrachtgever verwelkomen en hapjes en drankjes serveren. Het is een groothandel in hydraulische remsystemen en schokbrekers. De woorden "Heavy Duty" staan in fel oranje gedrukt op de voorkant van hun sexy pakjes, met daaronder het logo van het bedrijf, dat een schokdemper voorstelt. Het bedrijf zegt voorop te lopen in duurzame materialen, maar met het goedkope polyester van deze pakjes maken ze die reputatie niet echt waar.

De rest van de ochtend gaan de meiden vrolijk lachend op de foto met de overwegend mannelijke gasten van hun opdrachtgever. Dat wordt langzaam aan wel steeds lastiger, omdat de goedkope stof hun huid ondertussen steeds meer begint te irriteren.

Ellen fluistert even iets in het oor van haar zusje, pakt een paraplu en rent weg naar buiten op zoek naar het toilet om te plassen. Maar ze durft niet te gaan zitten op het smerige toilet in de drukbezochte cabines. Verdorie ik had mijn safety pads mee moeten nemen, realiseert ze zich als ze haar bodysuit weer omhoogtrekt.

Nu moet ze terug de hal in met een donkere vlek op de grijze stof, net onder de afgebeelde schokdemper.

Een van de klanten heeft het gezien. Met zijn blik op Ellen, vraagt hij hardop aan de sales manager of hun produkten wel goed gesealed zijn. Ze steekt haar tong naar hem uit, maar antwoordt beleefd.

"Deze waardevolle produkten worden altijd in de olie verpakt meneer, dan kunnen ze niet roesten."

Een schop voor je ballen met mijn boots kun je krijgen, denkt ze, maar daar werf je natuurlijk geen klanten mee.

Gelukkig waardeert de salesmanager haar tactische antwoord en steekt een duimpje naar haar op.

Aan het eind van de ochtend geven ze de rekening met hun honorarium af aan de tevreden salesmanager. Die verontschuldigt zich voor de slechte faciliteiten. Daarna lopen ze terug naar de parkeerplaats. Het is nog harder gaan regenen en de wind is flink aangetrokken.

"He El, ik moet ontzettend nodig plassen, maar hier ga ik echt niet doorheen. En mijn ingebouwde buienradar geeft mij nog vijf minuten de tijd."

"Nou, kom maar mee, laten we het hierbinnen maar eens proberen."

Ellen loopt naar een deur met daarop in grote letters "Staff Only" en "Gereserveerd voor bouwbedrijf". Ze ontdekt tot haar opluchting dat de deur los is.

Helaas blijkt de ruimte daarachter onverlicht. Ellen pakt haar telefoon en zet de zaklamp aan. De ruimte is inmiddels ingericht door een of ander schildersbedrijf. Ze ziet alleen maar stellingen met gereedschap en allerlei schildersbenodigdheden.

Haar voeten schoppen een leeg verfblik omver. Aan de bodem zit een restje opgedroogde latex en daarop liggen een paar afgedankte verrollers. Ze pakt het blik op en denkt even na.

"Je moet je hier maar even mee redden."

Ellen zet de verfbus op de grond en verlicht deze met haar telefoon.

Froukje begint te giechelen. Ze gaat op haar hurken zitten boven de lege verfbus, en trekt met haar linkerhand het kleine stukje textiel opzij dat haar bevrijding nog in de weg zit.

"Even goed opletten moppie, ik zal hem een beetje schuin houden", moedigt Ellen haar aan, terwijl ze haar zusje bijlicht.

Froukje zucht opgelucht als er een geruststellend geluid van de boden van het blik afkomt en ze voelt zich ontspannen. De verfbus is halfvol, als ze de laatste druppels langs haar billen voelt lopen. En een van de verfrollers is boven komen drijven. Ze staat weer op en geeft haar zusje dankbaar een kus.

"Wel jammer dat we dit niet hebben gefilmd voor onze fans. ...Shit, mijn pakje is nu toch nat geworden."

Ellen loopt intussen langs de houten stellingen. Haar telefoon nog steeds gebruikend om die te verlichten. Op een plank liggen een heleboel nieuwe muurverfrollers. Ze kiest een paar grote uit en loopt ermee terug naar haar zusje. Ze haalt er eén uit het cellofaan, wrijft ermee langs Froukjes vagina en over haar billen. Als ze klaar is laat ze het ding met een plons in het verfblik vallen.

"Wacht even hier zit nog wat." Ze likt heel even langs haar zusjes pareltje. Froukje slaakt een zucht van verrukking. Ellen trekt de stof van het pakje even strak en legt deze in een mooi driehoekje weer terug op haar plaats. Ze drukt er nog een plagend kusje op.

"Je moet wel even douchen voor het middagprogramma sis, want je kan met dit vieze kutje niet zomaar plaatsnemen op de peperdure bekleding van die sportwagens."

"Hé Ellen, maar met al dat vieze sanitair hier, dan heb ik toch liever dat jij me even helemaal schoonlikt," antwoordt ze lachend.

Froukje pakt de nog ongebruikte verfroller en stopt die in haar tas. Ellen kijkt haar vragend aan.

"Wat moet je daar nou weer mee sis ?"

"Ik wil graag een souvenir van deze dag meenemen. ...En weet je wel hoe lekker die haartjes kriebelen, als je hiermee langs je clitje wrijft."

Ellen zet het verfblik op een veilige plaats voor ze het schildersatelier weer verlaten.

"Zo die kan nu echt naar de milieustraat."

In het licht van haar telefoon leest ze het etiket.

"Alleen gebruiken in goed geventileerde ruimten".