Dit verhaal is deels gebaseerd op een waar gebeurde geschiedenis. Verwacht je dus niet aan snelle platte seks.

Ik had jarenlang met mijn toenmalige partner grote reizen gemaakt. Latijns-Amerika, Ijsland, Afrika, Verre Oosten en Midden-Oosten, we hadden samen heel wat van de wereld gezien. Zonder kinderen en met allebei een zelfstandigenbaan konden we reizen wanneer het ons best uitkwam. En altijd met de rugzak, openbaar vervoer en lokale B&B adresjes. Lekker écht tussen de lokale bevolking en meedoen met de lokale gewoonten. Maar na de zware klap was ik de voorbije twee jaar niet meer op reis geweest. Een goede vriend porde me aan om na twee jaar toch eindelijk eens wat afstand te nemen en de draad van het leven terug op te pakken. Maar alleen met de rugzak gaan rondtrekken, dat deed me toch teveel denken aan mijn jaren met Anne. En ik was ondertussen ook de vijftig gepasseerd. Dus heb ik opzettelijk voor een heel andere aanpak gekozen: een cruise. Maar dan wél naar de Noorse fjorden. Een reis van 16 dagen met de Aidaluna, zo op de foto’s te zien een prachtig cruiseschip. En om mezelf helemaal te verwennen, boekte ik een balkonhut. Beetje prijziger, maar met prachtig uitzicht en een eigen balkonnetje.

Zondag zouden we rond 18 uur afvaren in Hamburg. Dus was ik zaterdag vast naar Hamburg gereden en had daar een laatste nacht aan wal doorgebracht in een schattig hotelletje zodat ik zondag al kort na de lunch kon inchecken.

Met de keycard van balkonhut 17C zocht ik mijn weg door het gigantische labyrint van het cruiseschip. Waarom had die dame bij de incheckbalie even vreemd naar mij gekeken? 15,…., 16, …., 17A, 17B, 17C. Keycard in de gleuf en met een groen verklikkerlampje schoot de deur uit het slot. Met mijn voet duwde ik de deur wat verder open, droeg mijn koffer de hut binnen en …

“Excuse me sir, what are you doing in my room?” Ik zag hoe een vrouw haar koffer stond uit de pakken.

“I’m sorry, I must be in the wrong room”. Ik checkte mijn keycard. “17C”. Ik checkte de deur: 17C.

“No, this seems to be my room, maybe you’re in the wrong room?”

De dame pakte haar handtas van het bed en zocht haar keycard.

“17C too, this must be a mistake. Godverdomme, téring!”

“Oh, you speak Dutch?”

“Ja, en jij staat in mijn kamer, opzouten man.”

“Sorry hoor, maar ik heb blijkbaar ook hut 17C, ze hebben waarschijnlijk een stomme vergissing gemaakt bij de incheckbalie. Ik ga het wel even uitzoeken. Mag ik mijn koffer zo lang hier laten staan?”

“Doe maar, als je ze maar snel komt ophalen.”

Zo, blijkbaar was hut 17C niet alleen aan mij toegewezen, maar ook aan een Amsterdamse die niet op haar mondje gevallen was.

Een half uurtje later klop ik netjes aan bij hut 17C en de dame opent de deur.

“Ah, kom je je koffer ophalen?”

“Nog niet. Bij de inschrijfbalie gaf men aan dat er waarschijnlijk iets misgelopen is en dat we even moeten wachten tot iedereen ingechecked is. Ze bieden ons bij wijze van verontschuldiging de avondmaaltijd op hun kosten aan in het à la carte restaurant en eens we om 18 uur op zee zijn, komen ze ons de oplossing meedelen. Ik zal je tot dan met rust laten, ik ga het schip wat verkennen. Maar misschien is het wel handig dat we op hetzelfde moment gaan eten als dat goed is voor jou.”

“Ja, oké, ik wil wel kijken hoe we vertrekken. 18u15 aan het restaurant?”

“Oké, zie je dan. Ik ben trouwens Dirk.”

“Megan.”

Om 18u15 stond ik klaar bij het restaurant, even later kwam Megan aangestapt. Ze droeg een crèmekleurige jurk met een brede rok.

“Ik heb me helaas niet kunnen opfrissen of omkleden, euh… .”

“Megan.”

“Sorry, juist ja: Megan”.

We worden naar een tafeltje gebracht bij een raam en verdiepen ons in de menukaart. Megan bestelt een gin-tonic, shashimi, ribeye en crème brûlée.

“Voor mij hetzelfde, behalve een negroni inplaats van de gin-tonic.”

De drankjes worden al snel gebracht.

“Op een snelle oplossing. En wat is dat, een negroni? Is dat iets Belgisch of zo?”

De Amsterdamse Megan had al snel gehoord dat ik zelf uit Vlaanderen kom.

“Op een snelle oplossing ja. En een negroni, dat is Italiaans, het zijn gelijke delen gin, Campari en rode vermouth. Eens proeven?”

“Als dat mag.”

Ik geef mijn glas aan Megan, ze neemt een klein slokje terwijl ze me strak in de ogen kijkt. Ik krijg mijn glas terug met een zweempje lippenstift.

“Hmm, echt lekker. Lekkerder dan mijn gin-tonic. Moet ik onthouden”.

“Doe jij vaak cruises Megan?”

“Nee, dit is mijn allereerste. Wij gingen altijd met de rugzak rondtrekken. Maar nu….”

Ik laat de stilte vallen en wacht even met mijn volgende stukje shashimi.

“Maar nu reis je alleen…”

“Ja, mijn man is vorig jaar omgekomen bij een verkeersongeval. Hij reed met de fiets en werd aangereden door een vrachtwagenchauffeur die hem niet had zien fietsen.”

“Oh wat naar, sorry, dat moet een zware tijd geweest zijn voor jou, en nu waarschijnlijk nog.”

“Ja, het is nog heel dikwijls lastig voor mij. Maar laten we het over wat leukers hebben: ben jij een echte cruisetijger?”

“Je gaat het niet geloven, maar dit is voor mij ook de eerste cruise. Anne en ik gingen ook altijd met de rugzak op pad. Half de wereld gezien. Tot ze…”.

Ik slik even en kijk naar de tafel.

“Tot ze twee jaar geleden uit het leven gestapt is, ze kon het niet meer.”

“Oh wat vreselijk Dirk, wat naar.”

“Tja, wij zitten nog meer in hetzelfde schuitje dan we dachten”.

Met deze flauwe kwinkslag maak ik een eind aan dit gesprek en we eten in stilte van onze ribeye.

Wanneer de crème brûlée gebracht wordt, staat plots ook de kapitein naast onze tafel.

“Miss Bakker, mister Verduyn, can I join you for a moment?”

De kapitein spreekt Engels met een zwaar Nederlands accent.

“Sure, sit down. Am I right that you also speak Dutch?”

“Ah, jazeker. Ik kom even overleggen over wat zich voordoet met hut 17C”.

Wij laten allebei even ons nagerecht wachten en kijken de kapitein aan.

“Dit is het ding. Hut 17C is om onverklaarbare reden twee keer geboekt. En we zijn volledig volgeboekt. 100% bezetting, en iedereen is komen opdagen. Geen enkele hut vrij. Niet één. Ik kan jullie twee oplossingen bieden en ze zijn allebei niet perfect. Jullie kunnen besluiten de hut 17C samen te delen. De hut is op zich ruim, maar heeft helaas alleen een dubbel bed. Als jullie daar voor kiezen, nemen wij de volledige kosten van de cruise van jullie allebei op ons. Het alternatief is dat één van jullie twee overmorgen wanneer we in Maloy aankomen van boord gaat. Die persoon kunnen we dan een gratis cruise aanbieden op een later moment. Ik weet het, het zijn geen perfecte oplossingen en voor de twee volgende nachten heb ik helaas sowieso geen oplossing, we zitten nu eenmaal op volle zee. Denk er rustig over na en laat het weten aan Lotte, de steward die de balkonhutten bedient, je ziet haar daar wel rondlopen. Nogmaals mijn excuses voor dit onaanvaardbare ongemak.”

Met die woorden stond de kapitein op, rechtte zijn rug en stapte het restaurant terug uit.

“Fuck man, wat een teringzooi!”

“We kunnen de situatie niet veranderen. Maar wel kiezen hoe we verder willen Megan. Zeg jij maar wat je wil, ik snap volledig dat je uitkijkt naar een fijne reis en dat je belang hecht aan je privacy. Ik zal in Maloy wel van boord gaan als je dat wil. Zelf vind ik het geen onoverkomelijk drama om de hut te delen. Ik heb bij al onze reizen wel vaker met meerdere vreemden op één kamer geslapen.”

“Hmm, maar niet in hetzelfde bed hé. Sorry hoor, maar ik ken je helemaal niet.”

“Geen probleem, dan ga ik in Maloy van boord. En die twee nachten slaap ik wel op de sofa.”

“Zullen we dan nog eerst een slaapmutsje drinken op kosten van de kapitein? Doe mij nu ook maar een negroni”.

Terwijl Megan zich in de badkamer was gaan omkleden, had ik me in de kajuit al snel omgekleed en lag met mijn rug naar het bed op de sofa onder een dun dekentje. Ik hoorde hoe Megan van de badkamer kwam en in bed kroop.

“Welterusten Dirk.”

“Slaapwel Megan.”

Blijkbaar was het cruiseschip door een stormachtige zee aan het varen, want het schommelde aanzienlijk. Ik lag nog wakker toen ik Megan uit bed hoorde kruipen en snel naar de badkamer hoorde hollen. Onmiddellijk gevolgd door braakgeluiden.

“Lukt het Megan, kan ik je helpen?”

“Ik denk dat ik zeeziek ben. Of het moet van de shashimi zijn”

“Mag ik binnenkomen”

“BWWEEEUUUK.”

Ik ging binnen in de badkamer en zag Megan op haar knieën voor de toiletpot zitten. Voorzichtig nam ik haar lange zwarte haren bij elkaar en hield ze omhoog achter haar hoofd.

“Zo worden je haren niet vies”.

“BWWEEEUUUK. Dank je.”

“Hier heb je een bekertje lauw water, drink even een beetje.”

“Dank je, ik wil ook wel even mijn tanden poetsen om die vieze smaak kwijt te raken.”

Ik lag al terug op de zetel onder mijn dekentje toen Megan terug in de kajuit kwam.

“Dank dat je me even kwam helpen, dat is wel lief van je. Heb je het daar niet koud onder dat dunne dekentje?”

“Eerlijk gezegd wel.”

“Ik zag in de kast helemaal onderaan nog een extra dekentje liggen.”

Zo eindigde onze eerste dag van de Noorse fjorden – cruise: Twee vreemden samen in balkonhut 17C; Megan in het dubbele bed en ik op de sofa met een dubbel dekentje.