H e t _ t e a m

We hielden haar al een tijdje in de gaten. We hielden wel meer vrouwen in de gaten, maar we zochten naar mensen waarvan het niet zo zou opvallen dat ze verdwenen. Iedereen heeft ouders, familie en vrienden, maar hoe kleiner het netwerk hoe minder mensen die zich zorgen maakten. Het was een kwestie van timing en goed onderzoek vooraf.

We wachtten maanden. Maanden waarin we het onderkomen gereed maakten en zorgden voor nieuwe schuttingen en coniferen om het erf heen. De buitenplaats moest niet zichtbaar zijn voor ongenode kijkers, voorbijgangers of voor de postbode. De jonge vrouw, we volgend haar, we monitorden haar internet gedrag en haar mail was gehacked. Hoe moeilijk is het om een wificode te achterhalen als iemand in je netwerk bij haar ouders over de vloer komt? We zijn allemaal voorbeeldige hardwerkende mensen, die goed bekend staan in de omgeving. Maar ieder heeft zijn zwakheid. Voor sommigen is dat geld, voor sommigen een wederdienst, voor sommigen een fantasie. Zonder details te hoeven geven aan de betrokkenen was het kinderlijk eenvoudig om aan informatie te komen over Renate. Renate. Ze zou de eerste zijn, en zeker niet de laatste.

Ze werd door ouders afgezet op het station met een koffertje.

"Jullie hoeven niet mee naar het perron, ik red me wel! Kus!"

Dat waren de laatste woorden die haar moeder zich zou herinneren.

Alles was uitgebreid geoefend en aangescherpt. Ze moesten buiten het zicht van een camera de buit binnen slepen, letterlijk. Twee regular guys, wat watten met ether, een busje. Simpel.

R e n a t e

Ineens liepen er twee knappe mannen naast me, gewone jongens, waarvan je nooit zou vermoeden dat ze iets kwaads in de zin hadden. Het laatste wat ik meekreeg was dat er een hand naar mijn gezicht bewoog. Naar mijn gevoel uren later deed ik mijn ogen open en besefte dat mijn handen op mijn rug vastzaten en dat ik op de vloer van een voertuig lag. Ik schreeuwde, maar het leek of er geen geluid uit me kwam. Het voertuig reed rustig verder maar blijkbaar was mijn schreeuw wel opgemerkt. Ik voelde een lichte paniek opkomen. Waar was ik en wat gebeurde er? Wie reden er in deze bus? Ik had nu in de trein moeten zitten, en niemand die het weet. Veel tijd om me echt zorgen te maken had ik niet want het busje stopte en de zijdeur ging open. Ik wilde luidkeels proberen te protesteren maar een jonge man was al begonnen met uitleg en brulde over me heen. Ik voelde me klein en een deel van mij wilde zich overgeven terwijl mijn opstandige ik deze situatie niet wilde accepteren. Wat het ook was, dit was niet oke.

"Je kan meewerken of we kunnen je breken, aan jou de keus" zei de man met een zware basstem. Hij en een andere man stapten na deze boodschap dichterbij, terwijl een derde bleef wachten. Ik begon direct woeste trappen uit te delen richting de mannen, maar helaas waren ze daarop voorbereid.

"Beide een been Jan!

Ik had geen schijn van kans, de mannen waren sterk. Met behulp van de derde man zetten ze me op mijn benen. Iemand hield mijn gebonden handen zover als fysiek kon omhoog. Dat deed me zo'n pijn dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik moest rustig blijven, rustig blijven, maande ik mezelf aan. Ik word straks gemist, ik word gezocht. En dan kom ik hier uit. Go with the flow.

"Het heeft geen zin tegen te werken. Niemand ziet je hier, en niemand hoort je hier. Je bent nu van ons Renate"



"Wie zijn jullie, wat moet, dit laat me los" schreeuwde ik.

Mijn handen werden nog wat omhoog geduwd en ik moest op mijn tenen gaan staan om de kwelling aan te kunnen.

"Om je te leren gehoorzamen, mag je zo eerst even afkoelen en nadenken".

Hoe kon ik snappen wat ze bedoelden? Ik keek om me heen en zag alleen maar een boerderij achtig terrein, met schuttingen en heel veel groen. Je kon nergens een weg zien, of ten minste iets anders van de omgeving. Niks wat me kon geruststellen.

"We maken nu je handen los, dus relax anders levert het je een paar snijwonden op en dat zou zonde zijn".

De mannen grinnikten. Uit de boerderij was ook nog een vrouw gekomen die zich ook met de verse aanwinst bemoeide.

"Mooi werk jongens, dit is een mooi begin! Jullie hebben wel smaak want deze ziet er goed uit, mooi snoetje en mooie donkere lange haren, en nog fris, waarmee ze blijkbaar op mijn jonge leeftijd doelde. Hier zullen we veel plezier van hebben!"

De boerin droeg een strakke driekwartsbroek en een bij elkaar geknoopt bloesje waarin duidelijk een fors stel borsten zat. Veel meer dan de C cup die ik zelf had.

"Doen jullie de kerstboom, jongens?"

"Ja dat waren we van plan."

"Renate, even voor de duidelijkheid. We snijden je handen los en daarna doe je bovenkleren, schoenen en sokken uit. Die heb je niet meer nodig. En treuzel niet want we hebben ook een schaar"

Nadat ze me los hadden gemaakt, voelde ik me ineens wat beter, alsof ik nu weer controle zou kunnen nemen over de situatie. Hoewel ze mij kenden () was er ergens een idee in mij dat dit een vergissing, of een grap was. Daarom aarzelde ik met uitkleden.

"Janneke...knippen maar! Dit duurt te lang" brulde een van de mannen.

Meer aanmoediging had ik niet nodig. Ik begon me nu uit te kleden en niet veel later stond ik in mijn roze kanten behaatje met bijpassende string op het boerenerf.

Mijn ontvoerders grijnsden en gaven mij een beklemmend gevoel. Als het een grap was, dan had het nu wel lang geduurd...maar voor hen was het bloedserieus. De start van hun dubieuze onderneming.

"Meelopen!"

Ik aarzelde blijkbaar weer te lang en nu werd ik hardhandig bij een hand gepakt en meegesleurd naar een van de gebouwen.

"He!" riep ik nog

Maar ik werd direct gecorrigeerd met een flinke mep op mijn kont.

"Je mag je kop houden. Je gaat je kop houden. Daar zorgen wij voor. Je hoeft je nooit meer zorgen te maken over wat jij wilt of kunt. Gehoorzaam en wij zorgen voor de rest."

Ik twijfelde niet aan die woorden, maar ik raakte steeds meer in verwarring.

Ze brachten me in een hal waar een lopende band stond. Zonder aarzeling tilden ze me op en legden me met mijn gezicht naar beneden.



De lopende band ging draaien

H e t _ t e a m

Tot zover was alles goed verlopen. Nadat Renate in de bus was gelegd hadden ze eerst haar telefoon en haar horloge afgenomen en vernietigd zodat ze niet getraceerd konden worden. Het was aantrekkelijk om zo snel mogelijk naar de boerderij te rijden maar ook hier hielden ze zich aan hun plan. De drie mannen gaven elkaar een high five. De meeste weerstand was te verwachten bij thuiskomst. Dan zou het slachtoffer het meest in verwarring zijn en nog de wil en de kracht hebben onverwachte dingen te doen. Die fase was nu al voorbij. Terwijl de mannen toekeken gleed Renate lijdzaam de grote metalen koker in. Ze hoorden wat kreunende geluiden terwijl het apparaat zijn werk deed. Even later viel Renate achter de koker op een matras, volledig omhuld door een strak elastisch kerstbomennet. Een netpanty deluxe. Janneke knoopte aan de boven- en onderkant het net nog dicht, zodat ontsnappen onmogelijk werd. Renate kon zich nog net bewegen maar daarmee had je alles gezegd. Ze zag eruit als een menselijke rollade. Een van de mannen pakte haar bij de middel op en liep met haar weg naar een volgende ruimte en liet haar daar achter in een berg met hooi. Hij sloot de deur af.

"Koffie jongens! En een borrel!"