Het is vrijdag en ik ben bezig met eten koken. Ik heb uitermate goede zin, omdat ik vandaag een telefoontje van Daan heb gekregen, dat de wagen van Chantal door de RDW is gekomen en de kentekenplaten zijn binnengekomen. Ik heb Daan verteld, dat hij maar met die wagen moet komen opdagen, zodat we Chantal kunnen verrassen. Want die is inmiddels zeer gesteld geraakt op mijn wagen, maar die wil ik graag terug. En ze weet nog niet, dat de wagen al binnen is. Voor Chantal heeft Daan een prachtig rood model kunnen vinden, met niet al te veel op de teller en tegen een goede prijs.

En daarnaast heb ik ook telefoon gehad van Dylans vader, waarin hij ons enkele data voorgesteld heeft. Dat bespreek ik morgen wel met Eira en Chantal, niet vandaag. Dat zou alleen maar de vreugde van een mooie avond wegnemen.

Inmiddels is Dennis het wel gewend om bij ons mee te eten. Minstens drie keer per week schuift hij bij ons aan. Voor ons maakt het weinig uit, of we nu voor een man meer of minder moeten koken. En vrijdag is bij ons altijd pastadag. Want dan ben ik thuis en kook ik meestal. Door de week, als ik thuis werk, probeer ik ook andere gerechten op tafel te zetten, wat me steeds beter afgaat. Het is dan simpele kost, geen ingewikkelde gerechten. Maar met de pasta leef ik me altijd wel wat uit, en we hebben het geluk, dat onze kinderen heel erg graag pasta lusten.

Ik laat de tafel door Eira en Dennis dekken, terwijl ik de laatste hand leg aan de pasta. Chantal is net thuisgekomen, en begroet me met een zoen.

‘Ik heb je gemist vandaag, John!’

‘Was het zo'n zware dag?’

Chantal knikt. ‘Alles wat maar fout kon gaan, dat ging ook fout. Maar gelukkig hebben we dat met wat herhalingen er weer uit gekregen. Een acteur kreeg even een black-out, hij wist even zijn hele tekst niet meer uit zijn hoofd. Gelukkig was het maar tijdelijk, toen hij de tekst weer voor zich kreeg, kwam het weer terug. Maar het is wel even lastig! Als dat maar niet op de première gebeurt.’

‘Welke rol moet hij spelen?’

‘Het equivalent van jou in het verhaal.’

‘Ah, dus nogal belangrijk?’

‘Nogal!’

Ik trek haar tegen me aan. ‘Dan is het maar goed, dat ik zelden mijn tekst vergeet, Chantal! Ik hou van je!’

Chantal glimlacht en zegt dan lachend: ‘Slijmbal!’

Maar als ik haar een zoen geef, weert ze me niet af. Ik laat haar dan los en zeg: ‘Je kunt meteen aan tafel schuiven. Roep je iedereen even?’

Niet veel later zitten we aan tafel, wat ik altijd het fijnste moment van de dag vind. De kinderen, die vol vuur hun belevenissen van de dag met ons delen, Chantal die haar dag met ons deelt. En Eira en Dennis doen hetzelfde, en ik doe ook vrolijk mee. Maar ik nog meer reden om mee te doen, want ik verwacht Daan en Melissa ieder moment. Opeens gaat de zoemer, die we hebben laten plaatsen, zodat we weten, dat er iemand aangereden komt.

Chantal zegt dan: ‘Huh? Ze zijn wel heel erg vroeg vandaag voor de club!’

Ik kan vanuit de keuken net naar buiten kijken en zeg: ‘O, het zijn Daan en Melissa. Dan zal Daan de garage wel lekker vroeg hebben dichtgedaan. En ik begrijp wel waarom! Hans heeft zijn Capri eindelijk klaar. Die heeft vandaag zijn kentekenplaten gekregen. Dus vanavond zal er ook wel een en ander gevierd worden.’

‘Heeft hij de toelating eindelijk binnen? Wat gaaf zeg! Ik ben wel benieuwd naar dat racemonster voor op de weg!’

‘Het is niet de enige toelating, waar de kentekenplaten voor zijn binnengekomen, Chantal. Ik zou maar eens buiten gaan kijken.’

Chantal kijkt me verbaasd aan, maar dan gaat haar een lichtje branden. Ze weet, dat we een wagen voor haar gekocht hebben, maar ik heb geheimgehouden wat voor iets precies. Ze glimlacht breed en zegt: ‘Is mijn wagen er eindelijk?’

Ik knik, waarop Chantal naar buiten stuift, met de rest in haar kielzog. Eenmaal buiten slaakt ze een gilletje, en dat zegt me, dat mijn keuze goed is gevallen. ‘Een rode! En wat is hij mooi!’

Ik ben natuurlijk iets langzamer, maar zie al snel Chantal opgewonden om haar nieuwe wagen rennen. Als ik er eindelijk ben, omhelst ze me onstuimig en geeft me een zoen.

‘Oh, hij is echt heel erg mooi!’

‘Dat mag ook wel, je hebt er lang genoeg op moeten wachten! Die heeft Daan uit Amerika moeten laten komen. Daar was wel genoeg keuze en deze is zelfs met alle opties uitgevoerd nog goedkoper, dan de mijne!’

Daan glimlacht. ‘Het was wel even wat werk om dit model te vinden, maar dat doe je graag voor je schoonzusje! Een klein nadeel is er wel, die motor heeft door de wetgeving daar iets minder vermogen. Maar dan praat je over zes pk. Dat merk je niet eens! Ik vind die wagen best pittig rijden!’

Chantal knikt. ‘Dat had ik wel gemerkt met Johns’ wagen. Maar dit is wel een hele mooie rode kleur!’

Daan lacht. ‘Ik heb wat hulp gehad van Melissa. Ze kwam net kijken, toen ik er enkele op het scherm had staan. Ze wees meteen deze aan. En ik moet zeggen, een zeer goede keuze!’

Natuurlijk moet Chantal eerst een testritje maken, maar ze maakt het niet al te lang. Met een stralend gezicht stapt ze uit haar nieuwste aanwinst. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Ik mag toch wel hopen, dat we hier langer mee doen, John?’

‘Langer dan de andere Cadillac? Absoluut! De jouwe is maar vier jaar oud en heeft amper dertigduizend mijl gelopen. Zelfs al moet je het komend jaar heel Nederland rondrijden, dan krijg je die niet versleten!’

‘Maar ik vind deze ook echt heel erg mooi! En hij rijdt echt wel heel erg lekker! Maar zodra mijn Dodge weer klaar is, wil ik er toch weer eens mee naar mijn werk rijden. Hoe lekker die nieuwe wagen ook rijdt, het kan gewoon niet op tegen zo'n oude Amerikaan!’

Ik glimlach. Die reactie had ik wel verwacht. Dan komen langzaam onze vrienden van de club een voor een het erf op gereden. Het is maar goed, dat die ruim genoeg is. En het is ook maar goed, dat er naast de loods een hoop speeltoestellen staan voor de kinderen. Die kunnen zich daar uitleven, terwijl we ons amuseren in de loods. Gerard is al bezig met het opstellen van de instrumenten, waarbij hij meer dan genoeg hulp krijgt aangeboden.

Ik kijk toe, want ik kan en mag nog niet te veel doen. Over tien dagen moet ik weer op controle, en dan zou ik weer meer mogen, ook autorijden. En dat komt goed uit, want dat zijn ook de data, die ik van de vader van Dylan heb gekregen om daar op bezoek te komen.

Al snel is iedereen er, en Gerard met zijn band beginnen al wat in te spelen, als de ouders van Dennis aankomen. Het blijken vriendelijke mensen te zijn, die al snel zien, wat voor gezellige club we hier hebben.

‘Is het altijd hier zo gezellig?’

‘Gezellig is het altijd wel. Maar het is niet zo, dat we het hele jaar zo bij elkaar komen. In de wintermaanden doen we dat eens per maand, maar als het warmer is, dan zitten we iedere veertien dagen hier. Als we dan niet naar een of andere meeting gaan. En gek genoeg blijft iedereen komen, dus we moeten wel iets goed doen!’

Velen zijn met hun trotse bezit gekomen, dus er zijn heel wat wagens te bewonderen. De wagen van Dennis staat nog op de brug, en dat heb ik bewust zo gelaten. Dennis neemt zijn ouders mee naar zijn wagen.

‘Pap, mam! Dit is nu mijn wagen! Hij ziet er nu nog niet zo mooi uit, maar we zijn nu bezig om hem strak te maken.’

De moeder van Dennis zegt dan: ‘Ik dacht al, hij ziet er nu uit als een lapjeskat! Maar verder ziet die er wel heel erg mooi uit!’

‘Het interieur zit er nog niet in, dat zijn ze nu nog aan het herstellen.’

‘Is dat allemaal niet heel erg duur?’

Ik ben erbij komen staan en zeg: ‘Dat valt wel mee. Het herstellen kost wel wat, maar omdat de bekleding niet gescheurd was, vallen de kosten mee. Daar heeft Dennis mazzel mee gehad. Nu worden de zittingen opnieuw opgevuld en de bekleding er opnieuw over getrokken. En hier en daar onzichtbaar hersteld. En daarbij krijgt hij ook nog clubkorting, dus dubbele meevaller!’

‘Maar dat kost toch allemaal veel geld om die wagen zo op te knappen?’

‘Dat klopt, maar we hebben een goede regeling met Daan. Dan kan hij dat in termijnen betalen tegen een kleine opslag voor de kosten voor Daan. Hij moet immers ook leven. En geloof me maar, Daan waakt er wel voor, dat zijn klanten niet met geld gaan smijten, dat ze nooit kunnen terugbetalen. Want daar heeft hij zelf ook niets aan, en de klanten ook niet. Al zijn het wel merendeels de clubleden, die daarvan gebruik maken.’

‘En waar mag Daan op rekenen, als hij klaar is?’

‘De bekleding kost hem zeshonderd, en hij wil zijn wagen nog laten spuiten, dat kost vijftienhonderd. Dat zijn best redelijke prijzen voor het werk, dat eraan besteed is. De rest heeft Dennis al allemaal betaald voor de restauratie. Maar hij heeft nog een nieuwe bumper en andere chroomdelen nodig, dat is nog onderweg. Dat zal nog eens achthonderd zijn. Maar dan is het dat ook wel, op wat klein materiaal na.’

‘Dus als ik het zo snel nareken, ongeveer drieduizend?’

Ik knik. ‘Dat klopt wel ongeveer.’

De man kijkt zijn vrouw aan en zegt: ‘Dennis is binnenkort jarig, en dan betalen we hem het spuiten van zijn wagen. Dat krijgt hij dan voor zijn verjaardag!’

Dennis kijkt blij verrast. ‘Echt? Wauw, dat is geweldig!’

De man glimlacht. ‘Ik had het al met je moeder doorgesproken. Je werkt er zo hard voor en ondanks dat je bijna iedere avond weg bent, hebben we geen klachten over je. En we weten, dat dit je lust en je leven is. Bovendien weten we niet, wat we je anders zouden moeten geven! Als je maar belooft erg zuinig op je wagen te zijn!’

‘Ja, natuurlijk!’

Dennis omhelst zijn ouders en geeft ze een stevige knuffel. Eira komt dan net terug van het sporten, dat ze nog steeds trouw blijft doen, niet in de laatste plaats om haar lichaam in vorm te houden.

Dennis ziet haar meteen en zegt tegen zijn ouders: ‘Pap? Mam? Dit is nu Eira.’

De vader van Dennis, Martin, zegt dan: ‘Aangenaam kennis met je te maken, Eira. Ik ben Martin Geraerts.’

Eira is zichtbaar een beetje nerveus, zo vreemd is dat niet. Maar ze geeft meteen antwoord. ‘Ik ben Eira Petterson.’

Dan geeft de moeder van Dennis Eira een hand. Verrukt zegt ze: ‘In het echt zie je er nog mooier uit, dan op de foto, Eira! En ik ben Dorien. Leuk om kennis met je te maken!’

Door de warme toon van de vrouw is Eira al meteen een stuk minder zenuwachtig. Ze schudt de hand van Dorien en glimlacht terug. ‘Ik ben ook blij om u te ontmoeten. Dennis spreekt erg lovend over u beiden.’

‘Dat verheugt ons! Dennis vertelde ons, dat je uit Noorwegen komt? Dat kun je nog nauwelijks horen!’

‘Dankzij mijn buurvrouw in Noorwegen en de goede zorgen van John en Chantal!’

‘De buurvrouw?’

Ik lach. ‘Mijn nicht Sheila is de buurvrouw van haar ouders. Zo heb ik Eira ook leren kennen.’

‘Op die manier! En ze mocht bij u blijven om te gaan studeren in Maastricht?’

‘Ja, Eira is een begaafde zangeres, en we zijn er zeker van, dat ze een grootse toekomst tegemoet gaat. De vrouw kijkt Eira nieuwsgierig aan. ‘Dus we hebben met een toekomstige ster te maken?’

Eira glimlacht verlegen. ‘Of ik echt een ster zal worden, dat staat in de sterren geschreven. Maar het zal niet aan mij liggen.’

‘Ik zou graag wel eens wat willen horen!’

‘Dat zal ik graag eens voor u willen doen, maar niet vanavond. Vanavond speelt de band en ik mag graag luisteren en meedansen!’

‘Vind jij die muziek dan ook leuk?’

Eira lacht. ‘Dacht je dat je er niets van mee zou krijgen, als je hier woont? Maar om eerlijk te zijn, ik vind de sfeer erg leuk, en de muziek bevalt me ook wel. Dat is nog echte muziek, zonder echte elektronica. Geen excuses voor slecht spel of zang. Zoals ik het ook leer op mijn opleiding.’

De vrouw kijkt me aan. ‘En u speelt ook mee in de band?’

‘Chantal en ik vormen de zanger en zangeres van de band. Eerst bestond de band uit vier personen, maar omdat ik al soms meezong en Chantal ook heel erg goed kan zingen, zijn we tegenwoordig de vaste zangers. Al laten we soms ook de rest van de band zingen.’

‘Nou, dan zijn we wel eens nieuwsgierig! U had ons aan de telefoon al nieuwsgierig gemaakt!’

‘Schroom u niet om te gaan dansen, dat wordt hier echt regelmatig gedaan, ruimte genoeg!’

‘Nou, dat zie ik! U boft maar met zo’n ruime loods!’

We lopen dan naar de tafels toe, waar ze zich voorstellen en een plaatsje zoeken. Dennis en Eira gaan vlak bij Dennis’ ouders zitten, terwijl Chantal en ik bij de band voegen. We gaan meteen los, al beginnen we wat met wat rustige nummers. Maar als onze stemmen weer wat los zijn, gaan we helemaal los met stevige rock-’n-roll nummers, waarbij er lustig op los gedanst wordt. Ik zie, dat Martin en Dorien lekker mee kletsen met de rest van de leden van de club, maar ik merk ook, dat Dorien staat te popelen om een keer te dansen. Als een nummer is afgelopen zeg ik tegen Gerard: ‘Een iets rustiger nummer, Gerard! Ik zie dat de ouders van Dennis in stemming zijn, maar ze durven nog niet zo om te gaan dansen!’

Gerard knikt en zet de tonen in van een rustiger nummer, waarop de rest meteen volgt. Het duurt even, maar dan staat Martin toch op en neemt Dorien mee om te gaan dansen. Ze hebben niet de ervaring van de rest van de leden, die bijna iedere veertien dagen wel dansen op onze muziek, maar ze doen al snel gretig mee. Na een drie kwartier vinden we het even genoeg en stoppen we even. Zoals altijd krijgen we applaus, wat we ook altijd erg waarderen. Dennis voorziet zijn ouders en Eira van wat drinken, en het is duidelijk, dat Martin en Dorien zich hier prima amuseren.

Als we bij hun gaan zitten, zegt Dorien, duidelijk opgetogen: ‘Wat leuk is het hier! En jullie zingen zo goed! Je waant je hier helemaal terug in die tijd!’

‘Maar jullie zijn nog te jong om die helemaal meegemaakt te hebben!’

‘Klopt, maar dat wil niet zeggen, dat we nooit gedanst hebben op die muziek. Het is alleen wat lang geleden!’

En dan komen er opeens verhalen los bij Martin en Dorien. Verhalen, die Dennis schijnbaar ook niet kende, want opeens bekent Martin, dat hij vroeger ook eens een grote Amerikaan heeft gehad. Ook een Cadillac. Als hij me de wagen beschrijft, kijk ik hem verbaasd aan. Ik sta op en zeg tegen Martin: ‘Zou je eens mee willen komen, Martin? Misschien moet je eens wat zien.’

Mijn wagen staat achter in de loods, onder een grote stofhoes. Martin volgt me verbaasd en ik doe het licht aan in het tweede gedeelte van de loods. Daar staan nog enkele wagens, waaronder mijn Cadillac. Ik haal de hoes van mijn wagen en zeg: ‘Wat vind je van deze, Martin?’

Martin kijkt geschokt. ‘Ja, precies zo’n wagen had ik! Ik heb er altijd spijt van gehad, dat ik die heb verkocht! Maar ja, de kinderen werden groter, en ik reed nog nauwelijks in dat ding. En ik heb die wagen eigenlijk veel te goedkoop verkocht!’

‘Ja, precies voor negenenhalf duizend.’

Martin kijkt me geschokt aan. ‘Dat meen je niet! Ben jij dat? Ik meende al, dat ik je ergens van kende!’

‘Toen je me die wagen beschreef, toen wist ik het. Soms is de wereld klein, Martin!’

Martin slaakt een zucht van verlichting. ‘Dus hij is er nog steeds! Dan ben ik blij, dat hij bij een echte liefhebber terecht is gekomen! Verdorie, die ziet er nog heel goed uit!’

‘Daar zorg ik wel voor, Martin! Maar als je ooit nog eens een ritje wilt maken, daar heb ik geen problemen mee, hoor!’

‘Dat meen je niet!’

‘Ja, dat meen ik wel. Ik denk, dat je wel goede herinneringen aan deze wagen. Die heb ik namelijk ook! Al zal ik hem nooit meer verkopen. Al moet ik al mijn kleren verkopen, deze gaat nooit meer weg! Mijn vader heeft hier een dag voordat hij overleed, nog in mee gereden. Dat zijn herinneringen, die meer waard zijn, dan al het geld op de wereld!’

‘Dat kan ik begrijpen! Maar als ik dit zo zie, dan begint het toch weer te kriebelen!’

‘Zeg dat maar niet te hard tegen Daan, anders verkoopt hij je nog zomaar een auto. Hij heeft er genoeg te koop staan!’

Martin lacht. ‘Doe maar niet, dan krijg ik thuis herrie!’

We lopen dan terug naar de rest. Dorien ziet meteen aan haar man, dat hij iets bijzonders heeft gezien. ‘Was het de moeite waard, Martin?’

‘Dorien, wil je het geloven, dat John de man is, aan wie ik mijn Cadillac heb verkocht? En hij heeft hem nog steeds!’

Dorien kijkt geschokt. ‘Dat meen je niet! Echt waar?’

Martin knikt. ‘En hij heeft me aangeboden om nog eens een ritje in die wagen te maken. Hoe genereus is dat?’

‘Oh, dat is geweldig! En nee, je gaat geen nieuwe wagen kopen!’

Martin lacht. ‘Dat zei ik ook al tegen John. Nee, dat ik nog een keer in mijn oude wagen mag rijden, dat is al een droom. En anders gaan we gewoon een keer met Dennis en Eira mee.’

En daarmee is de toon wel gezegd. Na een pauze gaan we weer spelen en Dorien en Martin houden zich dan echt niet meer in. Al snel herwinnen ze hun vaardigheden weer terug en doen weer helemaal mee, alsof ze een tweede jeugd hebben hervonden. Maar na nog drie kwartier spelen vinden we het wel genoeg. Dorien heeft duidelijk genoten van de avond en ze zegt: ‘Zouden jullie het erg vinden, als we nog eens op bezoek komen? Dit was zo ontzettend leuk!’

‘Natuurlijk! Jullie zijn van harte welkom, ten minste als Dennis jullie je wel hier wil hebben!’

Dennis hoort het en zegt: ‘Waarom zou ik dat erg vinden? Ik vind het leuk, dat ze dit ook zo leuk vinden! En misschien willen ze me dan ook nog even helpen met het schuren van de wagen, want dat moet ik wel zelf doen!’

Dat is slim gezegd van hem, want Dorien en Martin stemmen meteen toe. Ik glimlach, want dat is een ontwikkeling, die ik graag zie. En ik weet dan al, dat we Dorien en Martin nog veel vaker zullen zien. Martin staat dan wel op en zegt: ‘Maar we moeten nu wel weer gaan, ik heb morgenvroeg een voetbalwedstrijd en daarvoor moet ik al vroeg op!’

We nemen afscheid van het tweetal en als ze weg zijn, kijk ik even rond. Ongeveer tweederde van de club is aanwezig, genoeg aanwezigen voor een ingelaste vergadering.

‘Jongens, meiden! Ik stel een ingelaste vergadering voor.’

Ik heb meteen ieders aandacht. ‘Ik kreeg net een idee, dat ik jullie even voor wil leggen. Ik zou graag leden willen voorstellen, die zelf geen auto hebben. Die worden dan tegen een gereduceerd tarief lid.’

Daan roept meteen: ‘Je wilt Dorien en Martin lid maken? Ik ben al meteen voor! Erg leuke mensen!’

‘Ja, daar dacht ik inderdaad aan, maar wat dacht je van Helmut en Connie? Ik weet, dat ze straks weer heel graag mee zouden willen, maar Helmut heeft zijn wagen verkocht. En op die manier kunnen ze er toch bij blijven.’

‘Krijgen ze dan ook stemrecht?’

‘Hoe bedoel je, Roel?’

‘Nou ja, wij bepalen nu waar we heen gaan. Maar omdat ze geen wagens hebben, vind ik, dat ze daarover niet mogen beslissen.’

Daar is gelukkig niet iedereen het mee eens. Maar als we gaan stemmen, zijn we het snel eens. Maar er komt ook nog iemand met een idee, waar we zelf nog nooit aan gedacht hebben. Nieuwe clubkleding. Daar wil Melissa zich wel mee bezighouden, omdat ze daar meer ervaring mee heeft. Na de ingelaste vergadering maakt iedereen zich op om naar huis toe te gaan, en niet veel later is iedereen weg, maar niet voordat alles is opgeruimd. Dat vind ik nou zo leuk aan onze club, ze laten niemand met de rotzooi zitten. Het is een hechte vriendenclub, en dat stralen we ook aan alle kanten uit.

Als iedereen weg is, is alleen Dennis er nog. Ik zie Eira even een onderonsje hebben met Chantal, en ik heb wel een idee, waarover dat gaat. En al snel blijkt, dat ik gelijk heb. Als Dennis afscheid wil nemen, fluistert Eira wat in zijn oor. Hij kijkt even geschokt, maar glimlacht dan meteen. En ik glimlach als ze hand in hand naar binnen lopen.

Ik zeg glimlachend naar Chantal: ‘Dus Eira wil een stap zetten?’

‘Ze vroeg me, of we het erg zouden vinden, als Dennis bleef slapen. Al denk ik niet, dat er erg veel zal gebeuren. Eira neemt dit echt serieus, maar ik begrijp haar wel.’

‘Ik ook wel. Ze wil zeker zijn, dat ze de juiste keuze maakt. Net als wij dat deden.’

Chantal glimlacht. ‘En daar heb ik nooit een seconde spijt van gehad!’

‘Ik ook niet! Je was, bent en blijft de liefde van mijn leven!’

Chantal kijkt me verliefd aan. ‘Dat geldt ook voor jouw, John! Je zal altijd mijn allergrootstel liefde blijven, waar en wanneer ook!’

Ik glimlach. ‘Alleen één ding, Chantal! Waarom vroeg Eira dat aan jou en niet aan mij?’

‘Omdat ze wist, dat jij het toch wel goed zou vinden!’

Ik kijk quasi wat verontwaardigd en zeg: ‘En waarom zou ik dat goed vinden? Ze is bijna als een dochter voor me!’

‘Daarom ook juist! Je wilt, dat ze verder gaat met haar leven en niet blijft hangen bij Dylan.’

Ik glimlach. ‘Over Dylan gesproken. Zijn vader heeft me gebeld vanmiddag.’

‘O? Waarom zei je niets?’

‘En dan de hele avond verpesten? Nee, dank je! Ik wilde dat morgen aan jou en Eira vertellen. Maar nu breng je het ter sprake. Denk je, dat je een of twee dagen weg kunt zijn van je musical?’

‘Dat moet wel lukken. Wanneer kan het?’

‘Hij heeft twee datums genoemd. Eentje volgende week woensdag en de andere een week erop.’

‘Volgende week kan ik nog wel regelen, maar de week erop gaat me absoluut niet lukken! Dan zit ik direct voor de première!’

‘Dat dacht ik al! Dus ik heb me al de vrijheid genomen een huisje te reserveren. Dan kunnen we er ’s ‘s middags al heen rijden en dan direct ’s morgen bij Dylan langs gaan. Want het bezoek moet ’s morgens gebeuren. Dylan zit in onder een zeer strikt regime.’

‘Dus dinsdagmiddag vertrekken? Hoe doen we het met de kinderen?’

‘We zouden Daan en Melissa kunnen vragen.’

‘Of we kunnen mijn moeder vragen. Ik weet zeker, dat ze het wel voor een nachtje wil doen!’

‘Ja, dat is een goed idee. Ze zijn altijd blij, als hun oma er is!’

‘Ik ga morgenvroeg wel even bij haar langs. Dan zal ik haar wel even vragen!’

We willen dan naar boven gaan om meer te doen, maar als zo vaak gooien de kinderen roet in het eten. Nu is het Birgit, die een nare droom heeft gehad en dan bij ons in bed wil slapen. Ik zucht eens diep, want ik had eigenlijk zin in andere dingen te doen met Chantal. En ik zie aan Chantal, dat ze er ook zo over denkt. Maar ik zou nooit Birgit weer in bed stoppen, terwijl ze nog zo bang is van haar nare droom. Dat zou ik echt niet kunnen, en dat weet Chantal ook. Met Birgit tussen ons in vallen we al snel in slaap.

Maar soms is het een geluk, als je kinderen vroeg wakker worden. Want als ik wakker word, is Birgit al verdwenen. Ik sta op en ga kijken of ze in haar bed ligt. Maar dan hoor ik stemmen beneden, waar ik vlug even ga kijken. De kinderen zijn al allemaal op en vermaken zich al prima met hun speelgoed. Ik ga weer vlug naar boven en kruip weer in bed. En daar wordt Chantal wakker van.

‘Goedemorgen, slaapkop!’

Ze rekt zich uit en kijkt me glimlachend aan. ‘Oh, ik heb lekker geslapen! Waar is Birgit?’

‘Die zitten al onder te spelen. Die zijn voorlopig wel bezig!’

Chantal trekt een grijns. ‘Dus we hebben nog even tijd om gisteravond in te halen?’

Ik glimlach. ‘Je kunt mijn gedachten lezen!’

Ze trekt in één keer haar nachtponnetje uit, waar ze niets onder aan heeft. En ik trek snel mijn slaapshirt en boxershort uit. Ik duik meteen tussen haar benen, want ook al spelen de kinderen onder, heel erg lang alleen kunnen we ze ook weer niet laten. Dus heel uitgebreid kunnen we ook niet doen. Maar dat is niet erg, we willen dit allebei erg graag en ik begin haar kutje te likken. Gelukkig is Chantal op dat gebied nog niet veel veranderd, want ze komt nog steeds erg snel klaar. Ik breng haar dan ook al snel naar haar eerste orgasme. Dan kijkt ze me aan en zegt: ‘John, ik wil je! Neuk me lekker hard!’

Dat hoeft ze geen tweede keer te zeggen, en ik duw mijn pik meteen diep in haar. Op een rustig tempo neuk ik haar, want zo snel wil ik het ook niet voorbij laten gaan.

‘Harder, John! Neuk me lekker hard!’

Dat laat ik niet op me zitten en ik voer het tempo flink op. Ik voel dan mijn orgasme opkomen, en niet veel later kom ik dan klaar. Maar tegelijkertijd voel ik ook een pijnsteek in mijn ballen. Dat heb ik nog nooit eerder gehad. Chantal ziet mijn vertrokken gezicht.

‘Wat is er, John?’

‘Ik weet het niet! Toen ik klaarkwam, kreeg ik pijn aan mijn ballen.’

‘Dus niet je been?’

‘Nee, dat voelt anders. Dat doet ook nog wel wat zeer, maar niet zo.’

Chantal onderzoekt dan mijn ballen, maar kan er niets aan zien. Ook als ze erop duwt, dan doet het geen pijn. Maar als ik dan op sta, doet het weer pijn. Nu niet zo erg, maar ik voel het wel goed. Ik zucht. ‘Dus ik kan weer naar de dokter!’

‘Doet het zoveel pijn?’

‘Als ik beweeg, dan voel ik het weer. Misschien was de seks toch niet zo’n goed idee!’

‘Het was weer even geleden, John! Had je nog last van je been?’

‘Niet echt. Ik voel het wel, maar dit gaat wel. Ik loop dan naar beneden, en als ik eenmaal aan het lopen ben, gaat het wel weer. Ik voel het nog wel, maar het is niet meer zo pijnlijk. Dennis en Eira komen dan ook naar beneden. Ze zijn duidelijk tot over hun oren verliefd op elkaar. Glimlachend zeg ik: ‘Zo, jullie zien er gelukkig uit? Is er meer gebeurt, dan alleen slapen?’

Eira lacht. ‘Dat is voor ons een weet, en voor jou een vraag!’

Ik lach. ‘Ik onderwerp Dennis wel even aan een kruisverhoor, dan weet ik het zo!’

Eira kijkt me boos aan. ‘Dat doe je niet! Anders word ik boos op je!’

Ik lach. ‘Oei, nu moet ik zeker bang worden!’

Eira lacht. ‘Je bent niet zo gemakkelijk bang te krijgen, ik weet het!’

Ik schud ze dan wat koffie in, en ze eten wat van het ontbijt.

‘Zo, wat gaan jullie vandaag doen?’

‘Ik wilde nog even wat werken aan mijn wagen, ik heb vandaag toch al een vrije dag!’

‘O, zomaar niet werken op een zaterdagmorgen?’

‘Nee, Ik heb al een hele tijd geen zaterdag meer vrij gehad, en mijn baas wilde grote schoonmaak houden, dus ik moest verplicht vrij pakken. Dus dat komt nu zeker niet slecht uit!’

‘En ga je dan de hele dag aan je wagen sleutelen?’

‘Nee, tot de middag. Dan ga ik wat leuks doen met Eira. Mijn wagen is ook wel leuk, maar niet zo leuk als Eira!’

Daar scoort hij direct punten mee bij Eira, want ze geeft hem meteen een zoen, waardoor Birgit en Rob moeten giechelen. Eira trekt zich er niets van aan.

Chantal zegt dan: ‘Eira, zou jij dan even op de kinderen kunnen passen? John had zojuist wat pijn met lopen, en ik wil, dat hij even naar de dokter gaat. Maar hij mag zelf nog niet rijden, dus breng ik hem even weg.’

‘O ja, geen probleem! Doet het pijn, John?’

‘Het gaat wel, maar als ik opsta en loop, dan voel ik het. Ik hoop niet, dat het nog iets is van het ongeluk!’

Chantal belt dan naar de huisartsenpost, waar we al snel terecht kunnen. De dokter kan in eerste instantie niets vinden, maar als ik dan weer opsta, doet het even heel erg flink pijn.

‘Hmm, misschien kunt u bij nader inzien toch maar even beter naar de eerste hulp gaan.’

En niet veel later zitten we dan bij de eerste hulp. Al snel worden we opgehaald, en we lopen met de verpleegster mee. Ze zet ons in een kamertje, waar we moeten wachten op de dokter. Dat duurt niet zo heel lang, en tot onze verbazing komt dan de dokter, die mijn sterilisatie heeft uitgevoerd.

‘Hallo, mijnheer Vliegers! Zo zien we elkaar weer!’

‘Ik wist niet, dat u eerste hulp deed, dokter!’

‘Invallen voor een collega. Maar u had last van uw scrotum bij het lopen, had ik in uw dossier gelezen?’

Ik knik. ‘Soms is het erg pijnlijk.’

‘Wanneer zijn de klachten ontstaan?’

‘Vanmorgen.’

Ik kijk Chantal even aan en zeg dan: ‘We hadden vanmorgen even wat tijd voor elkaar, als u begrijpt, wat ik bedoel!’

‘Ah, ik begrijp het. Kinderen. Maar u loopt nu op krukken?’

‘Ja, ik heb mijn been gebroken. Een tak viel van vier meter hoog op mijn been.’

‘Ah, dat is niet zo plezierig. Alleen uw been gebroken?’

‘Ja, het was een rechte breuk en volgens mij geneest het wel lekker snel!’

‘Dat horen we altijd graag. Misschien een stomme vraag, maar heeft die tak u alleen op uw been geraakt, maar toevallig ook nog op een andere plek?’

‘Ja, ik kreeg ook een mep in mijn zakie. Maar mijn been deed meer pijn!’

‘Dat begrijp ik. Misschien heb ik wel een vermoeden. Maar dan moeten we eerst even foto’s maken. Het is nu niet druk, dus dat kan meteen. En dan zie ik u hier weer terug!’

Een anderhalf uur later zitten we weer te wachten op de dokter. Hij bekijkt even de foto’s en zegt al snel: ‘Precies, wat ik verwacht had. U heeft trauma opgelopen aan uw zaadleiders. Een van de zaadleiders is beschadigd geraakt door die tak, en daardoor is de binding losgeschoten.’

‘Binding?’

‘Ja, om uw zaadcellen te stoppen. Maar daar moeten we wel wat aan doen, ben ik bang. Dit kan bloedingen veroorzaken, en dat willen we niet.’

Ik kreun. ‘Dus ik mag weer onder het mes?’

‘Helaas! Maar als u wilt, kan het wel meteen! Maar dan moet uw vrouw nog wel even vlug wat strak ondergoed halen, want dat is beter voor u!’

Ik knik, maar moet dan lachen. ‘Mijn baas ziet me weer aankomen. Alweer een operatie! Het gaat lekker de laatste tijd!’

De man moet ook lachen. Chantal zegt dan: ‘Dan zal ik maar snel wat ondergoed halen, John!’

‘Momentje nog, mevrouw. Uw man zei, dat u samen nog seks hebben gehad. De mogelijkheid zit erin, dat er zaadcellen zijn vrij gekomen.’

Chantal kijkt even geschokt. ‘Dus ik zou zwanger kunnen raken?’

‘Ja, dat is een mogelijkheid. Maar die kans is nogal klein, tenzij u net in uw vruchtbare periode bevindt.’

Chantal is er even stil van. Ze kijkt me aan en ik weet al, wat ze me wil vertellen. Ik knik zonder woorden, en meer is er niet nodig. Ze glimlacht en staat dan op.

‘Hoe laat kan ik John weer ophalen?’

‘Over een uur. Ik ga de operatiekamer gereed maken, en het is maar een kleine en korte ingreep!’

‘Ja, die ook flink pijn doet!’

De man lacht. ‘Ik weet er alles van, mijnheer! Ik heb het zelf ook ondergaan!’

Dan moeten we allebei lachen. Chantal staat dan ook lachend op en geeft me nog een kus. ‘Dan zal ik je straks lekker verwennen!’

‘Doe maar op een andere manier, want dat andere, dat zal wel weer een tijdje duren!’

Ze geeft me een tikje op mijn neus en loopt dan hoofdschuddend weg. Ik kijk haar na en zucht dan diep.

‘U heeft een erg mooie vrouw, als ik dat mag zeggen!’

‘Dat mag u, en ik prijs me ook gelukkig, dat ik haar heb! Ze is mijn alles!’

‘Dat geloof ik meteen! Hoeveel kinderen heeft u?’

‘Drie. Een tweeling van drie, een jongen en een meisje en een zoon van anderhalf.’

‘Ik zag u net naar uw vrouw kijken. Ik heb dat wel vaker gezien. Zat ze in haar vruchtbare periode?’

‘Ja, en ik had het kunnen weten, want dan heeft ze altijd veel zin in seks. Maar door mijn been hebben we al een tijdje geen seks meer gehad.’

‘Dan is er een reële kans, dat uw vrouw zwanger kan worden. Ik hoop niet, dat het een probleem is?’

‘O nee, Chantal zou er zelfs dolgelukkig over zijn! We hadden het er laatst nog over! Ze zou graag nog een meisje willen. Ik weet zeker, als ze zwanger zou zijn, dat ze een gat in de lucht zou springen!’

‘En u dan?’

‘Als ik kon springen, dan deed ik met haar mee. Maar daarna is het echt wel genoeg, hoor!’

De man lacht. ‘Dus mocht het gebeuren, dan is het niet ongewenst?’

‘Nee, dat zit wel goed. Maar dan wordt het wel vol in huis!’

‘Ik hoop niet, dat u moet gaan verhuizen?’

‘Nee, dat niet, ons huis is groot genoeg! Maar het komt wel wat ongelegen, mocht het gebeuren. Maar er is geen haar op mijn hoofd, die eraan zal denken om Chantal te bewegen om die zwangerschap af te breken! Ze zou toch niet naar me luisteren, en ik wil het zelf ook niet. Maar eerst nog eens kijken, of ze wel zwanger wordt. Dat moet dan nog maar even blijken!’

Een kwartier later lig ik al op de operatietafel. Heel erg lang hebben ze niet nodig, en ik ben blij, dat ze me een pijnstiller geven. Ik mag wachten in een kamer, tot Chantal terug is. En gelukkig is ze al snel terug. Met veel moeite trek ik dat strakke ondergoed aan, waarna Chantal me in een rolstoel naar de auto brengt. Met veel moeite en pijn stap ik in, waarna Chantal de rolstoel terugbrengt en me weer naar huis brengt. Eenmaal thuis ga ik liggen op de bank, waar Chantal de kinderen vertelt, dat ze nog even rustig met me moeten doen. Dus niet op me springen of op me klauteren. Gelukkig zijn ze dat nog gewend van de afgelopen weken, dus dat valt wel mee.

Eira komt dan even polshoogte nemen, hoe het met me gaat. Ik lach zuur. ‘Hoe zou jij je voelen, als je net een operatie aan je zakie achter de rug hebt?’

Eira lacht. ‘Dan had je Chantal vanmorgen maar met rust moeten laten!’

‘Als het alleen maar daaraan had gelegen… Maar dat was niet zo. Het is nog een gevolg van die tak op mijn been. Een zijtak raakte me toen ook in mijn ballen. En daardoor is het gekomen.’

Eira moet toch lachen. ‘Maar nu je toch hier bent, ik moet nog iets met je bespreken. De vader van Dylan heeft me teruggebeld. We zouden volgende week woensdag naar hem toe kunnen. Durf je dat aan?’

‘Als jij erbij bent, dan wel. Ben je dan weer op de been?’

‘Als het goed is wel. Volgende week dinsdag moet ik op controle, en dan zou ik weer zonder krukken mogen lopen. En dan zou mijn zakie weer genezen moeten zijn!’

‘Kan het ook niet op een andere datum?’

‘Jawel, maar dan kan Chantal niet. En die wil ook meegaan. Dat begrijp ik wel. We willen dan mijn moeder op de kinderen laten passen.’

Eira knikt. ‘Dan doe maar volgende week woensdag! Hoe eerder ik er vanaf ben, hoe liever ik het heb! Ik wil verder met Dennis!’

‘Nou, dan gaan we het regelen. En was het afgelopen nacht moeilijk?’

Eira glimlacht. ‘Ik heb nooit geweten, dat zoiets zo moeilijk kon zijn!’

‘Dat is ook de bedoeling! Het moet niet gemakkelijk zijn! Het is een soort beproeving, maar het is wel heel erg frustrerend. Wat vond Dennis ervan?’

‘Hij deed er echt niet moeilijk over. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik vond het wel lief van hem!’

Ik glimlach. ‘Dan moet hij echt verliefd op je zijn, Eira. Een man, die zich dan inhoudt, ziet duidelijk meer dan wat snelle seks.’

Eira knikt blij. ‘Dat hoop ik ook! Had jij dat ook bij Chantal?’

‘Ja, ik wist het meteen. Als zij wilde wachten, kon ik dat ook. Hoe moeilijk dat ook zou zijn.’

‘En jij had het daar ook moeilijk mee?’

Ik lach. ‘Heb je Chantal al eens goed bekeken? Hoe mooi ze eigenlijk wel niet is? Welke man zou het dan niet moeilijk hebben, als ze naast hem in bed zou liggen! En daarom vind ik het ook knap van Dennis, dat hij zich bij jou heeft ingehouden. Want jij bent ook een heel mooie vrouw geworden, Eira.’

Ze glimlacht wat verlegen. Ik praat niet zo heel vaak zo over haar.

‘Dank je, John.’

Ze zucht en zegt: ‘Ik hoop echt, dat dit wat wordt, John!’

‘Dat weet je toch nooit, Eira. Doe het vooral niet zo snel, als Chantal en ik dat deden. Neem de tijd voor elkaar, en vooral heb begrip voor de kleine dingen, waar je je aan stoort. Want die komen ook, en daar moet je dan mee omgaan.’

‘Zijn er dan dingen, waar jij je aan ergert bij Chantal?’

‘Natuurlijk! Ze is zeker niet perfect. Maar over de tijd heen ga je dat als dingen zien, die je dan ook min of meer kunt waarderen. Want dat maakt Chantal tot wie ze is. Als ze echt helemaal perfect zou zijn, wat is dan nog de betovering? En ik denk ook niet, dat jij vindt, dat Dennis helemaal perfect is. Maar omdat hij zo is, ben je juist verliefd op hem.’

Eira knikt glimlachend. ‘Ja, helemaal perfect is hij niet, maar wie is dat wel? Maar hij is zo ontzettend lief! Alleen als hij lacht, dan schaam ik me wel een beetje.’

Ik moet nu hard lachen. ‘Ja, ik weet, wat je bedoelt! En je zult nog wel meer vinden. Maar dat is niet erg. Ik ben ook niet perfect, maar ik doe mijn best. En dat is alles wat er nodig is. En vooral: Praat met elkaar. Dat was voor mij in het begin ook moeilijk, omdat we toch uit verschillende culturen komen. Maar ik had het geluk, dat Chantal zich hier meteen thuis voelde.’

Chantal heeft alles gehoord en zegt: ‘Dat klopt. Ik voelde me hier al thuis, toen ik hier de allereerste keer kwam. Ik wist toen al, dat ik hierheen zou gaan. Alles voelde goed. De omgeving, John natuurlijk, maar ook zijn vrienden en familie. Maar vooral kon ik echt amper goed functioneren zonder John bij me. Ik was zo verliefd, dat ik hem echt niet kon missen. En eigenlijk is dat nog steeds zo. Ik zou me geen raad weten, als hij er een tijdje niet zou zijn. Maar hoe voelt het nu voor jou, Eira?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Wil je nog steeds terug naar huis? Je mag het eerlijk zeggen, je weet, dat je geheimen hier veilig zijn!’

‘Het is moeilijk. Aan de ene kant mis ik thuis ook wel, maar dit is nu ook mijn thuis geworden. Ik heb hier nu vrienden, en dan is er ook nog Dennis. Ik weet niet, of hij zou willen verhuizen naar Noorwegen. Maar hier kan ik weer grotere kansen krijgen voor werk, dan in Noorwegen.’

‘En eerst wilde je nog verhuizen naar Zwitserland!’

‘Ja, maar dat was vooral door de gelegenheid, die me geboden werd, en omdat ik blind was van verliefdheid. Die fout wil ik niet nog eens maken!’

‘Dat begrijpen we heel goed.’

Chantal kijkt me aan. Ik knik terug naar Chantal. Ik weet, wat ze me wil zeggen. Chantal zegt dan: ‘Ik ga vlug even naar de kinderen kijken.’

Ik weet heel goed, waarom Chantal een excuus nodig heeft om even weg te zijn. Natuurlijk wil ze haar kinderen even zien en aandacht geven, maar ik denk, dat ze Sean en Hilde wil bellen. Een klein kwartier later komt ze terug. In de tussentijd heb ik nog even verder gepraat met Eira. Al zegt ze het nog niet zo hard, die meid is echt tot over haar oren verliefd op Dennis. Maar het is goed, dat ze een beetje de rem erop zet. Dan maakt ze in ieder geval niet dezelfde fout, dan met Dylan.

Chantal zegt dan: ‘Ik heb net nog even met je ouders gebeld, Eira. Die zouden hier volgende week op bezoek komen. Eigenlijk moesten we dat geheimhouden, maar ik moest ze op de hoogte houden, als er wat ontwikkelingen met jou en Dennis zouden zijn. En dus komen ze een paar dagen eerder. Ze willen gewoon zeker weten, dat je nu wel de juiste keuze maakt. En natuurlijk willen ze Dennis ook beter leren kennen.’

We wachten dan af, hoe Eira zal reageren, maar tot onze opluchting reageert ze positief.

‘O, dat vind ik fijn! Ik wil ze juist laten zien, dat ik nu niet zo haastig wil zijn. Ik wil niet nog eens die fout maken! En Dennis lijkt het ook wel iets rustig aan te willen doen.’

Ik lach. ‘Geloof me, Dennis wil echt het liefste met je naar bed, maar uit respect voor jou dringt hij niet aan. En het is ook geen schande, als je daar aan toe wilt geven, hoor!’

Eira glimlacht. ‘Dat weet ik ook wel, maar het is een gevoel voor mezelf. Als Dennis het voor me over heeft om op me te wachten, dan heb ik er meer vertrouwen in. En dat gevoel geeft hij me nu. En daardoor kan ik straks ook het hoofdstuk Dylan helemaal afsluiten.’

We gaan dan naar bed. In de dagen erna moet ik me echt nog wel even koest houden. Maar gelukkig is de wond na enkele dagen wel genezen, en dat is maar goed ook, want ik moet nog eerst even naar de chirurg voor mijn been ter controle en daarna rijden we direct door naar München, waar Dylan vast zit. Mijn moeder past zolang op de kinderen, en vangt ook Sean en Hilde op, die de volgende morgen in Nederland aankomen. In het ziekenhuis is er goed nieuws, de breuk heelt voorspoedig en ik hoef al niet meer zo veel met de kruk te kopen. Het wil niet zeggen, dat het allemaal al pijnvrij is, maar dankzij mijn fysiotherapeut heb ik mijn spieren alweer in goede conditie.

Maar de grootste bonus is wel, dat ik weer zelf auto mag rijden. Dat heb ik toch wel gemist, en ik heb zelf nog niet in mijn wagen kunnen rijden. Wel op de bijrijdersstoel, maar nog niet zelf. En ik begrijp al meteen, waarom Chantal amper mijn wagen wilde teruggeven. Dit rijdt wel heel erg lekker. De motor rijdt niet zo verfijnd als een V6 of V8, maar zo’n groot verschil is er ook weer niet. We komen dan uiteindelijk aan in München, waar ik een hotel geboekt heb. De vader van Dylan is er ook, dat hebben we zo afgesproken. Dankzij hem kunnen we met Dylan spreken, en Eira wil ook, dat hij erbij is. Om Dylan echt duidelijk te maken, dat het voor haar betreft voorbij is.

Het is al laat als we daar aankomen, en de volgende morgen hebben we ook al om acht uur meteen een afspraak met Dylan. Hij weet, dat we komen, maar weet verder nog niets. Eira is duidelijk nerveus, maar als we haar zeggen, dat er glas tussen Dylan en ons zal zitten, kalmeert ze iets. Als het dan eindelijk zover is, en we door de poorten van de gevangenis lopen, ziet het er alles behalve prettig uit. Alles ziet er grauw uit. Beton en ijzerwerk. Ik moet er niet aan denken, om hier ooit verzeild te moeten raken.

We worden naar een kamer gebracht, waar een grote glazen wand is aangebracht. De vrouw, die ons begeleidt, zegt ons: ‘Dit is een gevangenis met de grootste beveiliging. Dylan zit hier op verdenking van moedwillige verwondingen van een agent, poging tot beroving en geweldpleging. We willen voorkomen, dat hij zichzelf iets aandoet, omdat hij duidelijk geestelijk niet in orde is. Dat is hier de laatste tijd wel gebleken. Hij is erg agressief en heeft al enkele medegevangenen aangevallen. Gelukkig kunnen we hem hier ook de hulp geven, die hij nodig heeft. Maar u moet niet schrikken, als hij dadelijk geboeid tegenover u zit. Dat is voor zijn eigen veiligheid. De kamer is voorzien van microfoons, die u middels deze knop kunt aan- en uitzetten. ’

We knikken, duidelijk onder de indruk. We moeten dan even wachten, en dan gaat de deur open. Dylan komt binnen, vergezeld van twee stevige bewakers. Die zetten hem in een stoel neer en maken de ketenen vast aan de stoel. Aan onze kant is het licht wat gedimd, zodat hij ons niet meteen kan zien. Het licht gaat dan aan, en we worden zichtbaar. Dylans ogen lichten meteen op.

‘Eira! Je bent gekomen!’

Eira zucht. ‘Ja, maar niet om wat je denkt, Dylan. Ik ben gekomen om afscheid te nemen. Ik wilde je recht aankijken om je te vertellen, dat ik niet meer van je hou, en dat ik ook niet meer terugkom naar je. Ik ben zo hard van je geschrokken, dat ik dit niet meer kan, Dylan!’

‘Hou je dan niet meer van me?’

‘Dat is het niet, maar ik durf niet meer! Ik heb echt schrik van je, en zo wil ik niet leven, Dylan! En daarom neem ik ook afscheid. En daar ben ik ook al een poosje mee bezig. Ik heb ook al iemand anders ontmoet, die veel beter voor me is. Iemand, waar ik wel een gelukkig en onbezorgd leven kan opbouwen.’

‘Maar…’

‘Geen maar, Dylan. Ik kan je niet vertrouwen, en daar is toch wel de basis van een relatie! En dat is het dan ook! Ik wil je echt nooit meer zien, ik wil ook niet, dat je nog ooit contact met me opneemt. Ik ga dus ook niet op je wachten, en ik wil ook niet, dat jij dat ook gaat doen. Probeer iemand anders te vinden, en vooral, doe wat aan je problemen! Want je bent ziek, Dylan! Je moet je laten helpen!’

‘Maar ga je me dan helemaal vergeten, Eira?’

Eira glimlacht. ‘Nee, Dylan. Vergeten zal ik je niet, maar ik zal je nooit weer gaan zoeken. Die tijd is voorbij.’

Dylan kijkt roerloos voor zich uit. Uit het niets wil hij opspringen en Eira te lijf gaan. Maar door zijn ketenen en natuurlijk door het glas kan hij haar nooit bereiken, maar Eira schrikt toch wel flink. Dylan schreeuwt en krijst, en opeens dooft het licht aan onze kant, zodat hij niet meer kan zien. De bewakers zijn Dylan al snel meester en voeren hem dan af. Eira heeft toevlucht gevonden in mijn armen. Ik streel haar en zeg: ‘Was je erg geschrokken?’

Ze knikt. ‘Ik had niet gedacht, dat hij er zo erg aan toe zou zijn! Dit was moeilijk, maar het was nodig. Ik hoop alleen, dat hij het nu ook kan afsluiten!’

De vader van Dylan zegt dan: ‘Zo gek als het klinkt, Eira, ik denk het wel. Ik had namelijk nog veel erger verwacht. Ik heb niets gezegd, maar toen ik en zijn moeder hem opzochten, was hij nog veel erger. Nu was hij nog erg rustig!’

‘Waarom heb je dan niets gezegd?’

‘Omdat je ondanks alles nog wel wat invloed op hem hebt. Maar ik denk, dat hij nog wel naar je luistert. Dus ik hoop, dat hij ook naar je laatste woorden luistert, en zich nu eindelijk laat helpen.’

We nemen dan afscheid van de man, en rijden dan weer naar huis. Eenmaal in de auto haalt Eira opgelucht adem. Maar bij het eerste tankstation stop ik al. Ik moet toch nog tanken, maar geef dan de sleutels aan Eira.

‘Hier, leef je lekker eens uit, Eira! Even al die stres eruit!’

Eira glimlacht en grist mijn sleutels uit mijn hand. Even later rijden we met flinke snelheid over de Duitse snelwegen. Het is niet, dat Eira risico’s neemt, maar ze houdt er wel een flink tempo in.

Als we uren later eindelijk thuiskomen, zijn we blij er weer te zijn. Maar daar wacht Eira meteen weer een begroeting met haar ouders.

Hilde omhelst haar dochter en zegt: ‘Hoe was je ontmoeting met Dylan?’

‘Het ging. Ik hoop alleen, dat hij het ook echt begrepen heeft, dat het voorbij is. Maar voor mij is het dat wel.’

Eira geeft haar moeder een stevige knuffel. Hilde zegt dan: ‘En wanneer kunnen we je nieuwe liefde ontmoeten?’

‘Hij komt morgenavond. Want hij moet vanavond voetballen en morgen moet hij ook werken.’

Ik voeg lachend toe: ‘En naar mij luisteren, want ik ben zijn directe leidinggevende!’

Hilde lacht. ‘Zoiets had ik wel al gehoord!’

Dan kijkt ze Eira aan en zegt: ‘Maar ik zie aan je, dat je het al goed van hem te pakken hebt!’

Eira glimlacht. ‘Ja, maar ik had niet verwacht, dat het al zo snel zou gebeuren!’

‘Soms gebeurt dat. En in dit geval ben ik er wel blij om. Maar je gaat het nu toch wel wat rustiger aan doen?’

‘O ja, maak je maar geen zorgen! Ik heb van mijn fouten geleerd! En ik ben blij, dat ik met Chantal en John hier ook zo’n goede vrienden heb! Ze hebben me echt heel erg geholpen en hebben me ook weer in de juiste richting gezet.’

Opeens gaat de zoemer, dat er een auto aangereden komt. Ik lach. ‘Volgens mij is er iemand klaar met voetballen! Want dat kan alleen maar Dennis zijn! Ik zag wel, dat je Dennis een berichtje stuurde, Eira!’

Eira bloost. En niet veel later komt de kleine wagen van Dennis het erf op gereden. Hij stapt uit en Eira trekt zich even niets aan, dat haar ouders er nu bij zijn, en rent naar hem toe en geeft hem een zoen.

‘Ik heb je gemist!’

‘Ik ook, en daarom ben ik vanavond toch nog maar even gekomen!’

Hand in hand lopen ze dan terug naar Sean en Hilde.

‘Pap, mam? Dit is nu Dennis Geraerts.’

Dennis stelt zichzelf netjes voor aan Sean en Hilde, en maakt daarmee zeker een goede indruk. Hij stelt zich bescheiden op en dat valt wel in goede aarde. Na een kort praatje richt Dennis zich echter tot mij. ‘John? Meindert vroeg me of je morgen even kon kijken naar een van onze leveranciers. Hij heeft je al een mail gestuurd, want schijnbaar heeft die firma wat problemen. Daarom ben ik ook hierheen gekomen, omdat ik morgen zelf even weg moet.’

‘Ah, een vrije dag?’

‘Ja, onderdelen halen. Ik mag het busje van het werk lenen, ik kan ergens het hele chroomwerk van mijn wagen voor een prikkie overnemen. En er zitten ook nog klokken voor het dashboard bij met toerenteller. Maar ik moest het dan wel snel komen ophalen, en dat doe ik morgen dus.’

‘Oké, dat is goed. Ik neem aan, dat je wel gewoon netjes verlof hebt aangevraagd?’

‘Ja, allemaal in orde.’

‘Dan zie ik dat morgen wel in de mail. Dus ben je weer een stapje dichterbij aan de restauratie van je wagen?’

‘Ja, en zaterdag komen mijn ouders meehelpen met schuren.’

‘Kijk aan, dan komt er flink vaart in!’

Sean zegt dan: ‘Heeft Dennis dan ook een Amerikaan?’

‘O ja, die staat in de loods. Een Mustang cabrio van ’71. Daar heeft Eira al flink aan meegeholpen!’

‘Dat zou ik wel eens willen zien!’

Chantal zegt lachend: ‘Gaan jullie maar lekker naar de loods toe, dan blijf ik wel hier met Hilde.’

Tot mijn verbazing blijft Eira bij Chantal en haar moeder. Ik loop met Sean en Dennis naar de loods, waar Sean werkelijk geniet van alles wat daar staat. Hij voelt zich net als een kind in een speelgoedwinkel. Maar hij is wel onder de indruk van de wagen van Dennis.

‘Dit is wel een hele mooie wagen, Dennis! En ook nog een V8!’

‘Niet origineel, dit was een zescilinder. Maar de motor heeft niet zo heel veel vermogen, maar net honderdtachtig pk. Maar dat is genoeg voor deze wagen.’

‘Heb je veel werk gehad aan de carrosserie?’

‘John heeft het meeste van dat werk gedaan. Ik heb wel alle slechte stukjes eruit geslepen en de passtukjes op maat gemaakt.’

Ik lach. ‘Ja, je dacht toch niet, dat ik echt al het werk zelf ging doen!’

‘Maar jij kunt dat echt goed! Je kan amper zien, waar je gelast hebt!’

‘Dat is ook juist de kunst! Een beetje bak en braadwerk kan iedereen wel, maar goed lassen is een kunst. Vroeger was ik er niet heel erg goed in, en toen ik met wagens begon, was ik ook nog niet heel erg goed, maar opeens had ik de slag te pakken. Het scheelde ook wel, dat ik goed gereedschap gekocht had, maar dan nog moet je er wel mee kunnen omgaan.’

‘Moet er nog veel aan gebeuren?’

Dennis kijkt me aan.

‘Het zwaarste werk is al gedaan en dat was het ijzerwerk. Maar eerst moet de wagen geschuurd worden, zodat die gespoten kan worden. En dan begint het opbouwen. Dus nog werk genoeg!’

‘En de bekleding?’

Dennis antwoordt: ‘Die worden opnieuw opgevuld en hier en daar gerepareerd. Ik heb al wat gezien, die zien er bijna als nieuw uit!’

‘Dat kost toch allemaal veel geld!’

‘Klopt, maar ik heb naast mijn normale werk nog een bijbaantje en ik krijg clubkorting, dat scheelt ook enorm! En van mijn ouders krijg ik voor mijn verjaardag het spuiten van de wagen cadeau, alleen moeten we dan wel zelf de carrosserie schuren.’

‘Nou, dat is erg genereus van je ouders!’

Ik lach. ‘Die zal je ook nog wel ontmoeten op de première, die hebben uiteraard ook al kaarten gekregen!’

We lopen weer naar binnen, waar de vrouwen vrolijk met elkaar praten, want ik hoor duidelijk, dat ze met elkaar lachen. Als we de kamer binnenkomen, kleurt Eira opeens rood, waardoor ik wel kan raden, waarover het gesprek ging. Gelukkig voor Eira maakt er niemand een opmerking over. Het wordt nog best gezellig, maar het begint ook laat te worden. Tijd voor Dennis om naar huis te gaan. Als hij opstaat, zeg ik: ‘Durf je niet meer bij Eira te slapen, Dennis?’

Alle ogen zijn nu op mij gericht. Eira kijkt wat geschrokken, en Chantal kijkt me vragend aan. Ik lach en zeg: ‘Kom op, zeg! Doen jullie nog echt, alsof Eira en Dennis nog vijftien zijn? Ze zijn allebei volwassen!’

Nu moet Sean lachen. ‘En gelijk heb je! Ik zou ook niet twijfelen in zijn plaats!’

En daarmee is wel een beetje de spanning doorbroken, die er toch nog wel een beetje hing. Dan moet iedereen wel lachen. Hilde zegt dan ook: ‘Je hebt gelijk, John! Heel soms denk ik nog steeds, dat Eira nog klein is, maar dat is ze al een hele tijd niet meer. Dat heb ik vandaag goed kunnen zien. Voor de liefde heeft ze afscheid genomen van een ander, hoe moeilijk dat ook was, en wat ik nu in haar ogen zie, dat kan me alleen maar blij maken! Er is niets verkeerd om samen te zijn met de man, die je lief hebt.’

Eira glimlacht. ‘Dank je, mam! Dat betekent erg veel voor me, dat je dit zegt! En geen zorgen, we gaan geen gekke dingen doen, ik heb mezelf een belofte gemaakt, en daar wil ik me aan houden!’

‘Ja, dat heb je me verteld! Ik vond de toevoegingen van Chantal anders ook wel nuttig!’

Wij, mannen, kijken even verbaasd, maar dan krijg ik een ingeving en begin ik te lachen.

‘Volgens mij weet ik al, waarom dit gaat! Of niet Chantal?’

Chantal lacht. ‘Het duurde even, voordat het je inviel, John!’

Ik glimlach. ‘Dat wordt nog interessant! Eens kijken, hoelang ze het volhouden! Hopelijk langer, dan ons, Chantal!’

‘En dat moeten ze helemaal zelf weten, John! Maar persoonlijk hoop ik dat ook! Maar ik ben er bang voor!’

Dennis zegt dan: ‘Waar praten jullie toch over?’

Eira zegt gevat: ‘Dat merk je nog wel, Dennis! Ga je mee naar boven? Ik ben moe en wil slapen!’

Dennis knikt en volgt haar. Ik zeg dan tegen Sean en Hilde: ‘Beviel trouwens het bed in de caravan?’

‘Ja, dat bed slaapt heerlijk! Nu snap ik wel, waarom jullie daarmee zo graag op vakantie gaan!’

‘Daar hebben we ook bijna een jaar over gedaan om die caravan zover te krijgen! Maar absoluut de moeite waard!’

Sean en Hilde gaan dan naar de caravan en Chantal en ik gaan ook naar bed. Eenmaal op bed zeg ik tegen Chantal: ‘Dus daar waren jullie over aan het praten?’

‘Ja, en dat was ook nodig. Echt nodig. Hilde en Eira waren al een stuk nader tot elkaar gegroeid, maar je kon merken, dat Hilde Eira nog steeds als een meisje zag. Je kon erop wachten, tot het weer ging botsen, en toen heb ik Hilde verteld over de belofte die Eira aan zichzelf heeft gedaan, naar ons voorbeeld. En dat was genoeg om Hilde ervan te overtuigen, dat Eira geen klein meisje meer is. Vooral toen ik Eira wat tips gaf om het voor hen beiden aantrekkelijker te maken.

En toen kon je meteen merken, dat Eira al een stuk volwassener is geworden. Hilde heeft af en toe behoorlijk geschokt gekeken, maar nu kon Eira eindelijk eens voluit praten en hoefde ze geen blad voor de mond te nemen. Ze liet duidelijk merken, dat ze volwassen is, en haar eigen ideeën over haar eigen leven heeft. En dat is de Eira, die wij hebben leren kennen, John. De Eira, die ze wil zijn, maar die ze nooit thuis had kunnen worden!’

‘Dus Hilde heeft eindelijk haar beeld over Eira bijgesteld?’

‘O ja, en dat maakt het grootste verschil! Maar zal ik je eens wat zeggen, John? We zijn voorlopig nog niet van Eira af. Als ze de kans krijgt om hier een woning te krijgen, trekt ze samen met Dennis in dat huisje. Ik zie haar nog niet zo snel terug naar Noorwegen gaan.’

‘Nee, dat denk ik ook niet. Laatst zei ze me al, dat ze erover twijfelt om nog terug te gaan naar Noorwegen.

Dat zal een harde dobber voor Sean en Hilde worden. Maar ik denk, dat ze het allebei nu wel weten. En één ding kunnen ze niet ontkennen, Eira straalt gewoon, als Dennis bij haar is. En ik zie ook een andere Dennis, als hij bij haar is. Die twee passen bij elkaar, dat is overduidelijk!’

Chantal lacht. ‘Volgens mij zit er hier iets in de grond of in de lucht, John! En dat is nogal besmettelijk!’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou, iedereen, die hier is geweest, die bloeit weer helemaal op in de liefde! Kijk naar ons, kijk naar Melissa en Daan, kijk naar Ylke en Kurt? Zelfs mijn ouders zijn weer helemaal verliefd op elkaar geworden! En je kunt ook niet ontkennen, dat het nu veel beter tussen Sean en Hilde gaat!’

‘Sst! Niet ons geheim verklappen! Dat ik stiekem de zoon van Venus ben!’

Chantal lacht. ‘Gekke vent!’

Ze kruipt weer lekker tegen me aan. ‘Dus ik ben getrouwd met Cupido?’

Ik lach. ‘Dat zou nog wel eens wat zijn, of niet?’

‘Het zou wel een en ander verklaren, John! Maar gelukkig ben je van vlees en bloed!’

We vallen dan al snel in slaap. De volgende morgen verschijnen zowel Eira als Dennis in een zeer opgewekte humeur, en ze glimlachen nog meer verliefd naar elkaar. Ik lach. ‘Volgens mij heeft er iemand wat tips van Chantal gekregen?’

Het tweetal kleurt allebei rood, waardoor Chantal ook moet lachen. ‘Kom op, dat is toch geen schande, of wel?’

Dan moeten ze zelf ook wel glimlachen. Ik vraag aan Eira: ‘Was het moeilijk om niet verder te gaan?’

Ze lacht. ‘Net zo moeilijk als helemaal niets doen! Maar ik vond het wel spannend om te doen. En je leert elkaar op die manier ook wat beter kennen, heb ik de indruk!’

Dennis is het met haar eens. ‘Juist door dat ene niet te doen, leer je wel meer over haar lichaam.’

‘Ik denk, dat het ook juist daarom te doen is. De gelofte is er, zodat je elkaar beter leert kennen, lichamelijk, maar ook geestelijk. Zodat je er later in je relatie profijt van kunt hebben. Ik was destijds zo verliefd op John, dat ik gewoon niet zonder hem kon slapen. Het deed zelfs pijn, als ik hem niet hoorde of zag! Dat klinkt gek, maar het was echt zo! En mijn ouders zagen al heel snel in, dat dit serieus ging worden. Gelukkig maar, want ik had echt nooit meer naar ze geluisterd! Ik wist toen al, diep in mijn hart, dat John de ware voor me was.

Maar als je dan eenmaal samen in bed ligt, dan wil je toch meer! Dat is hoe de mens gemaakt is, hoe man en vrouw op elkaar reageren, als ze naast elkaar slapen. De verliefdheid maakt het dan nog een graadje erger, maar op door elkaar te bevredigen in plaats met elkaar te neuken, leerden we erg veel van elkaar. Niet dat we het nog heel erg lang hebben volgehouden, dat ter zijde…’

Eira glimlacht. ‘Ik denk ook niet, dat we dit heel erg lang vol gaan houden.’

Ze geeft een knipoog naar Dennis, die dan ook glimlacht.

Dan komen Sean en Hilde binnen. Hilde zegt glimlachend: ‘John, die caravan van jullie is echt erg goed! Zelfs de douche werkt prima! Dat hebben jullie prima gedaan!’

Voor zowel Dennis als Eira is het maar goed, dat ze net iets eerder beneden waren, want nu is er niets meer aan ze te zien, dat ze meer hebben gedaan, dan alleen maar slapen.

Hilde zegt dan tegen Chantal: ‘Ben je al zenuwachtig voor morgen, Chantal?’

Chantal zucht eens. ‘Je wilt niet weten, hoe zenuwachtig! Het is, dat ik altijd kan leunen op John. Dan weet ik weer, waarvoor ik het doe.’

‘Dat geloof ik meteen. Het was ook meer, omdat je vanmorgen nogal ziek klonk in de badkamer.’

‘Ach, dat zullen wel de zenuwen zijn. Mijn maag speelt soms wel wat op. De stres en de zenuwen. Je wilt, dat alles goed gaat en dan breekt John zijn been en moet hij ook nog eens extra onder het mes. Maar gelukkig is John weer fit en heeft hij geen hulp meer nodig.’

Ik lach. ‘Ach, dat viel toch wel mee, of niet? Want Eira en Dennis hebben ons ook flink meegeholpen. Niet waar, Dennis?’

Dennis lacht. ‘Je hebt aardig misbruik gemaakt van de situatie, maar ik deed het graag.’

Sean zegt: ‘Misbruik?’

‘Ach, ik ben de chef van Dennis, en toen ik hem aangenomen heb, heeft hij me hier thuis meegeholpen met bepaalde zaken. Die niet altijd met het werk te maken hadden, maar zonder dat had ik nooit van thuis uit kunnen werken. Zo bleef de schade op het werk minimaal en ik denk niet, dat Dennis er slechter van geworden is.’

Dennis knikt. ‘Dat is zeker zo. Ik begrijp wel, waarom ze John leidinggevende hebben gemaakt. Hij is de stabiliteit in het team, staat altijd voor je klaar, maar kan ook streng zijn, als het nodig is. En zo erg was het nou ook weer niet. En hij is een keiharde onderhandelaar, dat heb ik ook wel gemerkt!’

‘Dat leer je ook nog wel eens, Dennis. Ik heb je niet voor niets in mijn team gehaald!’

Na het ontbijt loop ik met Chantal naar buiten.

‘Waarom heb je niets gezegd, dat je misselijk was?’

‘Ach, zo erg was het ook weer niet! Ik slaap gewoon wat slechter de laatste dagen. En ’s morgens ben ik gewoon wat misselijk, de rest van de dag heb ik er geen last meer van.’

‘Misschien een goed idee om even langs de drogisterij te gaan straks?’

‘Voor wat?’

‘Je was in je vruchtbare periode, toen mijn zaadjes de vrije teugels hebben gekregen… Dan ben je altijd enorm geil.’

Chantal kijkt me geschokt aan. ‘Maar die kans was toch erg klein?’

‘Maar wel aanwezig.’

Chantal haast zich dan naar de badkamer. Ik volg haar en zeg: ‘Wat is er aan de hand?’

‘Ik heb nog een test liggen. Eigenlijk bedoeld voor Eira, je weet immers maar nooit.’

Ik lach, maar kijk dan serieus. Chantal kijkt me zenuwachtig aan.

‘Wat als ik weer zwanger blijk te zijn, John?’

‘Dan hebben we een vierde, en dan hoop ik, dat het een meisje is.’

Chantal glimlacht en doet dan de test. Ondanks dat ze nu al wat laat is voor haar werk, wil ze er toch even haar tijd voor nemen. Eigenlijk zijn we allebei wel zenuwachtig. Maar de uitslag is onverbiddelijk. Chantal is weer zwanger. Ik zie de tranen in haar ogen. En ik weet, dat ze er blij mee is. Ik geef haar een zoen en zeg: ‘Ik dacht, dat je geen vierde meer wilde!’

Ze glimlacht, met tranen in haar ogen. ‘Omdat ik dacht, dat het niet meer mogelijk zou zijn, John! Maar ik hoop, dat dit wel goed gaat, want deze wil ik erg graag! Niet omdat ik een groot gezin wil, maar omdat onze kinderen het product zijn van onze liefde. En omdat met vier ons gezin helemaal compleet zal zijn.’

‘Ik had het niet mooier kunnen zeggen, Chantal! Maar dan moeten we weer een oplossing gaan zoeken om onze vierde te kunnen huisvesten!’

‘Misschien zet dat Eira aan om een plekje voor zichzelf en Dennis te gaan zoeken?’

Ik lach. ‘Dan hebben ze negen maanden de tijd…’

Dan kijkt Chantal op haar horloge en zegt: ‘Oei, ik moet nu echt weg! Ik ben al laat!’

‘Doe toch maar voorzichtig. Liever te laat, dan helemaal niet!’

Ze geeft me een laatste zoen en rijdt dan weg. Ik kijk haar na en Hilde komt naast me staan.

‘Was Chantal weer misselijk?’

‘Ja, flink last van haar zenuwen. Ik zal blij zijn, als de première achter de rug is. Ik begrijp dat wel, er hangt veel van af voor Chantal. Haar baas is deze musical aan het promoten en er komen belangrijke mensen op de première.’

‘Nog zo jong en al zo onder druk! Het verbaasd me nog, dat ze nog tijd vindt voor jou en de kinderen!’

‘Soms cijfert ze zichzelf wat te veel weg. En voor deze musical heeft ze echt even alles opzij gezet. En dat was zeker geen gemakkelijke klus. En dan krijg ik nog dat ongeluk, met de nodige complicaties. En dan nog de situatie met Dylan. Ik neem mijn petje voor haar af!’

‘Neemt ze niet te veel hooi op haar vork?’

‘Misschien wel, maar zoveel kansen krijgt ze ook weer niet. En ik steun haar erin, dat ze deze kans grijpt. Als Chantal hierdoor een stap kan zetten, dan moet ze het doen. Al betekent het voor mij, dat ik meer vanaf thuis moet gaan werken. In ieder geval tot de kinderen naar school zijn. En daar heb ik ook al met mijn werkgever over gepraat.’

‘Is dat ook de reden, waarom je Dennis op je afdeling hebt aangenomen?’

‘Dat is deel van het plan, ja. Maar we hebben het ook gewoon veel te druk, dus er moest een man bij. Maar we zijn bezig het kantoorpersoneel te herstructureren. De taken worden anders verdeeld. Daar zal niet iedereen even blij mee zijn, maar het is wel noodzakelijk.’

‘Je hebt je heel aardig opgewerkt in een vrij korte tijd, John. Dat heb je goed gedaan!’

‘Het is heus niet vanzelf gegaan, Hilde! Ik heb er hard voor moeten werken en moeten laten zien, dat ik die taak aankan. Maar ik heb verschillende aanbiedingen gekregen om elders te komen werken, omdat ze mijn kwaliteiten kennen. Dus ben ik nu hoofd inkoop, en bepaal mede mee aan de koers van het bedrijf. En dat zorgt er dan weer voor, dat ik nu mijn eigen werk zelf in kan delen.

En daardoor kan ik Chantal de kans geven, die ze verdient. En het gaat echt niet om het geld, door mijn functie verdien ik al genoeg om ons een goed leven te geven. Om de dingen te doen, die we graag doen. Het geld dat Chantal verdient gaat vooral naar de kinderen. Die moeten straks ook kunnen studeren of leren wat ze willen doen. En de rest is voor de hobby. Chantal en ik hebben een goed leven, beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

En ik voorzie voor Dennis en Eira een soort vergelijkbare toekomst. Jammer dat jullie er niet konden zijn, toen ze dat optreden moest geven.’

‘We hebben de video gezien, het was best indrukwekkend! Maar ik begrijp je wel, er zelf bij zijn, dat is heel anders! Maar in december moet ze weer zingen, en dan zijn we er wel bij!’

‘Dat mag ik hopen, daar wordt ze op beoordeeld! Dan is ze klaar met haar opleiding.’

Hilde zucht. ‘Als ik nu zie, hoe gelukkig ze is. Ik mag me gelukkig prijzen, dat ze zo snel iemand anders heeft gevonden. En ik geloof, dat Dennis een schot in de roos is. Het is een hele attente jongen, die zijn dromen waar durft te maken. Hij heeft een risico genomen om op zo’n jonge leeftijd zo’n dure wagen te kopen en op te knappen. Dat doen er niet veel van zijn leeftijd na!’

Ik lach. ‘Natuurlijk was die wagen zijn droom, maar hij kocht daarmee ook de liefde van Eira. En Eira was ook wel een beetje gehaaid, hoor! Heeft ze je verteld, hoe ze Dennis gepaaid heeft?’

‘Ze heeft wel iets verteld, maar volgens mij weet jij meer!’

‘Ze heeft Dennis op mijn werk ontmoet, ze durfde toen niet alleen thuis te blijven. Dat kon ik best begrijpen, maar dat was niet het enige. Daar kwam ik pas later achter. Chantal heeft me een hele tijd geleden, samen met Eira, opgehaald op het werk, mijn wagen stond toen in de garage. En toen heeft ze Dennis al een keer gezien. Ze zag Dennis toen met bewondering naar de wagen van Chantal kijken.’

‘Maar toen ging ze nog met Dylan!’

‘Ja, maar ik denk, dat het toen al niet helemaal goed zat tussen haar en Dylan. Ik weet, dat ze toen wel eens wat ruzie hebben gehad. Hoe dan ook, ik denk, dat Dennis toen al aan Eira is opgevallen. En Eira is bij god niet dom! Op het moment, dat ze op mijn werk was, liep ze opvallend veel langs Dennis, dat heb ik dan weer van mijn collega’s op het werk gehoord.

En Dennis had op zijn computer een mooie foto van een Ford Mustang staan. En Eira wist ook, dat Daan zo’n wagen bij mij in de loods had staan voor de verkoop. Dus toen ze eenmaal de interesse van Daan had, nodigde ze hem uit om hier te komen eten, wetende, dat hij ongetwijfeld in de loods zou komen. Ze zouden eigenlijk naar de film gaan, maar ik denk, dat Eira al wist, dat ze niet naar een film zouden gaan.’

‘Waar baseer je dat op?’

‘Wat zou jij doen op haar leeftijd, als je met een leuke jongen naar de film zou gaan?’

‘Mezelf opmaken en goed kleden, wat ik normaal ook doe, als ik met Sean ergens heen ga.’

‘Juist! Eira had nog steeds haar kleren aan, die ze die middag aanhad.’

Hilde kijkt geschokt. Maar dan moet ze lachen. ‘Verdorie, dat is gehaaid! Dat had ik niet van haar verwacht! Dus jij denkt, dat ze al langer een oogje op Dennis had?’

‘Of dat al langer speelde, dat weet ik niet, maar toen het hoofdstuk Dylan voor Eira definitief was, wist ze precies, wat ze moest doen. En ik geloof haar best, dat ze niet alleen thuis durfde te blijven, want Dylan was echt tot alles in staat. Die dreiging was echt, maar ze wilde wel meteen verder, dat is wel duidelijk.’

‘Ik zal straks eens goed met haar praten. Je vindt het toch niet erg, als ik wat gebruik, van wat je me net vertelde?’

‘Nee, ga gerust je gang! Het ergste wat me kan gebeuren, is dat ze me even wat boos aankijkt, omdat ze zich heeft laten lezen als een open boek!’

Dennis is intussen nog afscheid aan het nemen van Eira, en ik kuch een keer.

‘Je gaat nooit op tijd komen, Dennis! Niet met dat gebakje van jou!’

Dennis lacht. ‘Dat is wel een nadeel, John! Je weet precies, hoelang je erop moet rijden naar het werk toe!’

Hij geeft Eira nog een vlugge zoen en stapt dan in zijn wagen en rijdt weg. Eira heeft vandaag een vrije dag, die ik haar lekker laat besteden met haar ouders. Op een gegeven moment zitten Sean en ik met elkaar te praten in de loods, en ik zie Hilde met Eira naar de keuken lopen. Ik glimlach, omdat ik vermoed, dat Hilde eens serieus met Eira wil praten, en die gelegenheid wil ik haar graag geven. Sean ziet de twee ook lopen en wil er achteraan.

‘Niet doen, Sean. Ik heb zo’n vermoeden, dat dit een moeder-dochter gesprek is.’

‘Ow? Weet jij er meer van?’

‘Hilde heeft me straks een beetje uitgehoord. Maar maak je geen zorgen, ik denk, dat ze Dennis wel mag en dat wil ze gewoon even laten weten aan Eira.’

‘Ja, ik mag hem ook wel. In ieder geval meer dan Dylan!’

‘Ja, ik had al zoiets, dat het niets zou worden met Dylan. Ik denk, dat we blij kunnen zijn, dat het nog zo is afgelopen.’

‘Heb je al een idee, wat er met hem gaat gebeuren?’

‘Wat ik begrepen heb, wacht hem een gevangenisstraf van ongeveer dertig jaar, en daarna zal hij nog naar een psychiatrisch ziekenhuis toe wegens zijn stoornis. Ik denk niet, dat hij nog ooit hier zal komen. Dus je kunt wel zeggen, dat het hoofdstuk Dylan echt voorbij is. En dat heeft Eira hem ook heel goed duidelijk gemaakt. Ik vond het knap van haar om dit te doen, want het was zeker geen plezierreisje!’

Sean kijkt nog eens richting de keuken. ‘Ik hoop alleen, dat ze niet weer ruzie gaan maken.’

‘Eira is ouder nu en wijzer. Ze is niet meer de Eira, die je vanuit Noorwegen naar hier stuurde!’

‘Ik hoop het! Gelukkig gaat het tussen Ben en Hilde wel altijd goed. Ben heeft nu ook een vriendin.’

‘Ah, de vogels vliegen langzaam uit?’

‘Het lijkt erop.’

Sean zucht eens diep. ‘Ik begin oud te worden! Voor ik het weet, kan ik zomaar opa zijn!’

Ik lach. ‘En voordat ik het weet, zijn mijn kinderen groot! Wat gaat dat toch ontzettend snel!’

‘Als je dat maar weet! Geniet ervan, zolang je kunt!’

‘O, dat ben ik ook van plan!’

Na een half uur ga ik naar binnen, ik zal ook nog werk moeten verrichten, want het brood moet ook verdiend worden. Ik zie Sean zich wat later in de keuken bij Hilde en Eira voegen, waar ik lachende geluiden hoor. Een goed teken. Het klinkt in ieder geval ontspannen. Zo rond tien uur komt Eira naar me toe.

‘Drink je koffie mee? Mam en ik hebben gebak op Noorse manier gemaakt.’

‘Zo, ik dacht al, wat ruikt het lekker!’

Ze wil weglopen, maar ik houd haar tegen. ‘Een beetje vrede met je moeder gesloten?’

Eira knikt. ‘Die vrede was er al, maar we hebben even goed met elkaar kunnen praten. Nu begrijp ik bepaalde dingen, die mijn moeder deed, ook beter. Ik denk, dat je ouder moet zijn om bepaalde dingen goed te kunnen begrijpen!’

Eira omhelst me plots en geeft me een zoen op mijn wang.

‘Dank je voor alles, John! Zonder jou en Chantal was ik nooit geworden, wie ik nu ben!’

‘We hebben je alleen de weg gewezen, de rest heb je zelf gedaan!’

Ik loop dan mee met Eira om gezellig samen koffie te drinken. Daarna ga ik gewoon lekker verder met werken. Ik heb werk genoeg, maar net na de middag krijg ik telefoon van het werk. Het is een van de directeuren.

‘John, de kogel is door de kerk. We hebben alle vergunningen binnen, en ook financieel is nu alles rond. We willen dit zo rond drie uur bekend gaan maken. Zou je dan ook hier aanwezig kunnen zijn?’

‘Dat moet lukken. Ik moet alleen wat regelen voor de kinderen, maar dat komt wel goed!’

‘Dank je, John! We zouden echt graag willen, dat je erbij bent. Want je hebt in dit proces ook een belangrijke rol gespeeld.’

‘Komt in orde, tot straks!’

Ik hang op en sta dan op.

‘Eira? Zou jij straks op de kinderen kunnen passen? Er gaat iets belangrijks aangekondigd worden op het werk, en daar moet ik bij zijn. Ik weet nog niet, hoe laat ik terug zal zijn.’

‘Dat doe ik wel, geen probleem!’

Ik maak dan nog vlug af, waar ik mee bezig ben, en stap dan in de auto. Ik heb meteen een grote glimlach op mijn gezicht, want deze wagen rijdt echt heel erg lekker. Tot mijn verbazing heb ik nu mijn eigen parkeerplaats. Er staat een bord met mijn naam erop en Cadillac parking only.

Ik moet lachen en parkeer dan mijn wagen op deze plek. Ik loop het gebouw in, waar ik even een praatje maak met mijn collega’s. Dan loop ik door naar het kantoren van de beide directeuren.

‘Ah, daar zal je hem hebben! Ik wilde je net bellen, John! Kom binnen en doe even de deur dicht!’

Ik doe wat ze van me verlangen en ga dan zitten.

‘Zoals ik je net al zei aan de telefoon, we hebben nu alles rond, inclusief financiering en vergunningen. De aannemer staat al te popelen om te beginnen, en wij zijn erg blij, dat dit nu achter de rug is. Maar we zijn er nog niet, de bouw moet immers worden afgerond. Maar nu hebben we voor jou een geheel nieuwe uitdaging in gedachten.’

‘Oké, ik luister!’

‘Nou, jij bent een van de drijvende krachten geweest, die mede het ontwerp van het gebouw heeft bepaald. Ondanks je al drukke leven, en het werk dat je nu al hebt, wist je dat perfect op de architect over te brengen. En ook je contact met de gemeente heeft ertoe geleid, dat nu alles zo snel rond is gekomen. Vandaag om twaalf uur hebben we de laatste vergunningen gekregen van de provincie en dat was de laatste stap. En zoals je weet, gaan we het bedrijf nu ook wat splitsen. En daar heb ik eigenlijk een tweede man bij nodig. Iemand, die direct achter me staat, en kennis van zaken heeft. Iemand die zijn personeel weet te motiveren en ook weet te bereiken. John, we zouden jou graag Logistiek Manager willen maken.’

‘Maar hoe moet het dan met de inkoop?’

‘Dat kun je voorlopig nog blijven doen, het duurt nog een jaar, voordat de nieuwe loods klaar is.’

‘Oké, en hoe zit het dan met thuiswerken? Dat wil ik echt niet opgeven!’

‘Daar zul je wel wat concessies moeten doen, John! Het is niet, dat je helemaal niet meer vanuit thuis zou kunnen werken, maar we willen je wel meer hier hebben.’

‘Ik ben werkelijk een beetje verrast door jullie aanbod. Maar voordat ik die beslissing neem, moet ik het daar wel even met Chantal over praten. Begrijp me niet verkeerd, dit is een geweldig aanbod! Maar ik heb ook rekening te houden met Chantal en mijn kinderen. En als ik moet kiezen tussen werk en mijn gezin, dan is er voor mij maar één keuze. En dat is mijn gezin. Daar twijfel ik niet eens over. Maar als ik het een beetje mogelijk kan maken, dan graag!’

‘Dat hadden we al verwacht. Het aanbod staat een week, daarna gaan we extern zoeken.’

‘Dank je. Oef, dat is nog eens nieuws!’

We nemen daarna nog wat details door over de bouw en wat ik moet zeggen bij de aankondiging. Daarna loop ik even naar buiten en bel met Chantal.

‘Hoi John! Is er iets?’

‘Ik moest even naar het werk toe, Eira past even op de kinderen. Maar ze hebben me net hier een aanbod gedaan, Chantal. Ze bieden me de positie Logistiek Manager aan. En ik heb ook gezien, wat ik dan ga verdienen. Dat is toch wel even fors meer, Chantal!’

‘Dat meen je niet! Wat heb je gezegd?’

‘Dat ik het er met jou over zou hebben. Want het zou betekenen, dat ik weer meer op het werk moet zijn, en ik gun jou ook je carrière. Wie weet, wat je nog allemaal zou kunnen bereiken, als deze musical slaagt?’

‘Maak je daar geen zorgen om, John! Voor mijn gevoel is dit al het hoogst haalbare! Ik ambieer geen hele grote carrière in de musicals. Ik ben er wel goed in, maar het is niet waar mijn hart ligt. Daar wilde ik het met je over hebben, als de première voorbij is! Maar nu kom je met jouw nieuws, dus kan ik het gewoon meteen zeggen.’

Verbaasd zeg ik: ‘Oké, waarom heb je dat nooit eerder gezegd?’

‘Omdat er ook dingen gaan veranderen, als we een vierde krijgen. Dan wil ik meer thuis zijn. Ik voel me nu al soms geen goede moeder, omdat ik zo vaak weg ben.’

‘Maar dat is toch niet zo, Chantal!’

‘Dat weet ik ook wel, maar zo voel ik het! En ik denk, dat ik met een kleine investering ook hier vanuit thuis kan gaan werken.’

‘Wat bedoel je met een kleine investering?’

‘Een aanbouw aan de loods, waarvan ik dan uit kan werken. Ik wil weer artiesten coachen met hun stem. Ik heb hier net een mail van mijn baas gekregen, of ik dit wat meer wil gaan doen. Schijnbaar staan ze te springen om goede vocal coaches. En als ik een eigen studio zou hebben, kunnen ze dat ook thuis doen, en hoef ik niet meer zo veel te rijden.’

‘Wil je dan helemaal geen musicals meer doen?’

‘O, daar zal ik nog steeds bij betrokken blijven, maar dan anders. En wellicht nog als back-up als regisseur. Maar dat moeten we dan nog eens goed samen bespreken. Maar van mij mag je die nieuwe baan aannemen, John! Je zou gek zijn, als je het niet zou doen!’

‘Ik hou van je, Chantal!’

‘En ik hou van jou, John!’

De directeur komt naar buiten, en roept me. ‘John, we gaan beginnen!’

‘Ik kom eraan!’

‘Chantal, ik moet ophangen, ze gaan bekendmaken, dat we flink gaan uitbreiden!’

Ik hang op en loop naar binnen heen. In de kantine is het gehele personeel verzameld en de directeur wenkt me naast zich. Er moeten nog enkele mensen komen, en ik fluister de man toe: ‘Ik heb net nog met Chantal gebeld. Ze geeft me toestemming om het te doen. Maar dan moeten we het nog wel over de details hebben.’

De man glimlacht. ‘Dat hoor ik graag! Maar met de details komen we wel aan uit. Kunnen we zo meteen wel doen na de aankondiging!’

Twee uur later is alles al in kannen en kruiken. Ik mag weer de studieboeken in, maar daar staat dan ook een vorstelijk salaris tegenover. Ik verdiende al niet slecht, maar dat gaat dan nog eens met ruim een derde omhoog!

Ik rijd dan weer naar huis toe. Als ik thuis kom, komt Chantal ook net teruggereden. Als we uitstappen, kussen we elkaar.

‘En, hoe is het afgelopen?’

‘Je hebt net de nieuwe Logistiek Manager gekust!’

‘Ik ben trots op je! Ik neem aan, dat je nu nog meer gaat verdienen?’

‘Bijna drie keer zoveel, dan jij nu doet…’

Chantal kijkt geschokt. ‘Zoveel? Jezus!’

‘En dat is nog buiten de bonussen. Maar daar staat ook tegenover, dat ik veel meer uren zal moeten gaan werken. En net was ik aan het denken. Je wilde een aanbouw aan de loods. Maar hier aan de zijkant van het huis zou ik gemakkelijk nog wat kunnen aanzetten. Maar dan zou die boom omgezaagd moeten worden.’

Chantal kijkt me geïnteresseerd aan. ‘En hoe groot wil je dat dan maken?’

‘Groot genoeg voor een kantoor voor mij en ruimte voor jou. Maar dan moeten we wel weer een nieuw terras maken, maar dat lijkt me geen probleem, want die kunnen we dan daar tegenaan maken. Dan hebben we meer ruimte op het terras.’

Chantal kijkt me blij verrast aan en ze kust me. ‘Dat zou een perfecte oplossing zijn!’

Ik glimlach. ‘En, hoe was jouw dag?’

‘Ach, het is eigenlijk alleen nog wat kleine problemen oplossen. Niemand die problemen heeft, het is alleen nog wat kleine aanpassingen aan kleding, verlichting en andere technische zaken.’

‘Zenuwachtig?’

Chantal zucht diep. ‘Je wilt niet weten, hoe zenuwachtig!’

‘Een ritje in mijn oude Cadillac voor de ontspanning?’

‘Hmm, dat zou fijn zijn! Misschien kan Eira dan nog even op de kinderen passen? Zodat we nog even tijd voor elkaar hebben?’

‘Ze zullen wel teleurgesteld zijn, dat ze niet mee mogen!’

‘Ze mogen best weten, dat ze niet alles mogen. God, wat gaat de tijd toch snel! Het lijkt nog maar gisteren, dat ik voor het eerst hier was!’

Ik lach. ‘En je bent nooit meer weggegaan!’

Chantal glimlacht. ‘En ik weet heel goed, wat daar de oorzaak van is!’

Ze geeft me dan een lange zoen. ‘Door jou heb ik me hier meteen thuis gevoeld! Je hebt de goede eigenschap iemand op zijn gemak te laten voelen, ook al bevinden ze zich in een vreemde omgeving of situatie! Je straalt rust en kalmte uit. En dat werkt op iedereen door, die in je omgeving is. Ik denk ook, dat ze je daarom ook Logistiek manager hebben gemaakt. En dat heb je je ook zelf verdiend!’

‘Wil je je nog even omkleden?’

‘Alleen als jij dat ook even doet! Zou je die kleren morgen dan ook aan willen trekken? En als de première is, zouden we dan ook met jouw wagen naar het theater kunnen rijden? Dat zou het voor mij helemaal af maken! Want met jouw wagen is alles begonnen!’

Ik knik. ‘Zo’n vermoeden had ik al. Dus heeft Daan mijn wagen vanmorgen opgehaald, en die heeft mijn wagen helemaal van binnen en van buiten schoongemaakt. Ze komen trouwens ook met hun wagen. De hele club komt met hun wagens.’

Chantal glimlacht. ‘Alles een excuus om maar met hun wagens te showen!’

Ik haal mijn schouders op. ‘Is daar iets verkeerds mee?’

‘Nee, maar wel leuk, dat ze eraan denken! Dat laat me toch net iets ontspannen worden! En het voert de druk ook wel iets op, omdat ik weet, dat ze allemaal komen kijken! Ik hoop niet, dat ze boos worden, omdat ik sommige personen in de musical heb opgenomen.’

‘Wel nee! Die zullen juist trots zijn!’

Ik glimlach. ‘Ik ben wel benieuwd, hoe jij me in je musical laat weergeven!’

‘Ik hoop, dat je het mooi vindt! Jij bent de enige reden, waarom ik het gedaan heb! Hoe kan ik je anders ooit duidelijk maken, wat je voor me betekent? En toen ik het hele verhaal eenmaal op papier gezet had, las toevallig mijn chef het, ik had het nog op mijn computer staan. Ik had niet gezien, dat hij binnengekomen was. Hij zei toen: ‘Dit is een pakkend verhaal, daar moet je meer mee doen!’

En toen ben ik samen met iemand anders muziek erbij gaan zoeken, we hebben samen de liedjes geschreven. En ik heb toen alles naar een musical uitgewerkt.’

‘Hoe heb je dat in zo’n korte tijd voor elkaar gekregen?’

‘Ik ben begonnen met het schrijven van het verhaal, toen ik net bevallen was Robert en Birgit. Je weet, dat ik toen een beetje depressief was, en dokter gaf me de tip om het van me af te schrijven! En uiteindelijk is dit de musical geworden!’

‘Je laat me telkens weer versteld staan! Dus ben je nu van zangcoach naar regisseur, naar musicalschrijver gegaan?’

‘Ja, als je het zo bekijkt, wel. En eerlijk gezegd, bevalt me dat wel. Dat wil ik straks hier thuis ook gaan doen. Dat kan ik namelijk beter combineren met de kinderen. En ze hebben me gezegd, dat er wellicht na de première een aantal mensen konden zijn, die geïnteresseerd zijn om een nieuwe musical te gaan maken. Dus wie weet heb ik straks een heel andere carrière, dan ik me ooit bedacht had! Zangcoach, dat wil ik gewoon ook blijven doen, dat vind ik leuk en daar ben ik ook goed in!

Maar dat is ook niet alle dagen werk! En van een verhaal een musical maken, misschien ben ik er wel goed in! Ik weet nu in ieder geval, hoe ik dat moet doen. Maar in dit geval had ik al een duidelijk verhaal, hoe ik het verhaal uitgebeeld wilde hebben. Het is namelijk ons verhaal!’

Ik glimlach. ‘Heb ik je al eens verteld, hoe geweldig je bent, Chantal?’

‘Jawel, maar dat mag je veel vaker doen!’

Ik kietel haar en ze giert het uit van het lachen. We kleden ons dan om en stappen in mijn Cadillac. We praten niet zo heel veel tijdens de tocht, maar we genieten er zoveel meer van. We maken ook geen heel lange tocht, dat zou Chantal nooit willen. En ik ook niet. Ondanks we even blij zijn zonder kinderen te zijn, we zouden ze nooit te lang alleen laten. Dit tochtje was enkel bedoeld om even te ontspannen. En dat heeft geholpen. Chantal is weer wat tot rust gekomen, en ze weet, dat ik het ook daarom doe. Eenmaal weer terug, parkeer ik de wagen weer in de loods en sluit dan de loods goed af. Morgen heb ik een vrije dag. Chantal is de hele dag weg, ze heeft zelfs haar kleren al meegenomen, want ze zal de hele dag nog wel bezig zijn.

We zwaaien haar samen uit. De kinderen zijn zich nauwelijks bewust, wat Chantal vandaag gaat doen. We hebben ze ook niet al te veel verteld, daarvoor zijn ze nog te jong. Ze weten wel, wat voor werk hun moeder doet, maar dat ze nu zelfs een musical geschreven heeft en ook zelf regisseert, dat begrijpen ze natuurlijk nog niet.

Toch merken ze heus wel, dat er iets belangrijks aan de hand is, omdat ze drukker zijn, dan normaal. Ik heb de handen vol aan ze, maar dat hoort er ook bij. Maar gelukkig komt mijn moeder het ’s middags van me overnemen, zodat ik me kan voorbereiden op de première.

Ik rijd met mijn Cadillac naar het theater, waar de première zal zijn. Daar tref ik Chantal druk bezig aan, met de allerlaatste details. Ze staat strak van de zenuwen, en ik hoor haar net tegen iemand uitvallen, die in haar ogen iets niet goed gedaan heeft. Ze heeft me niet zien aankomen, te druk bezig met alles. En terwijl ze aan het tieren is, pak ik haar vast. Ze gilt van de schrik en ze wil dan tegen mij verder gaan. Maar dan ziet ze mijn blik en kruipt dan weer terug in haar schulp. Ik beduid tegen de vrouw, tegen wie ze aan het schelden was, dat ze snel weg moet gaan, en die haast zich dan ook snel weg.

‘Dat ben ik niet van je gewend, Chantal! Ik weet, dat het je werk is, maar ik kon horen, waarom het ging, en dat kan nooit zo belangrijk zijn geweest, dat je haar daarvoor de huid vol moest schelden!’

‘Maar…’

‘Niets maar! Je staat strak van de zenuwen. Dat neemt niemand je kwalijk, maar kleine dingen of fouten kun je ook op een andere manier duidelijk maken!’

Dan begint ze te snikken. Ze weet, dat ze fout is geweest en ze klemt zich dan aan me vast.

‘Dank je, dat je in hebt gegrepen, John! Je hebt gelijk, ik barst van de zenuwen!’

Ik geef haar een zoen. ‘En nu ga je die vrouw opzoeken, en biedt je haar je excuses aan, dat je tegen haar schold. Want dat was niet nodig geweest! God, je lijkt net onze kinderen, daar had ik vandaag ook al de handen vol aan!’

Ze glimlacht. ‘Zal ik doen, pap!’

Ik lach, en geef haar een tikje tegen haar bil. ‘Wacht, ik moest je dit nog geven van Brigit.’

Ik geef haar een tekening, die ze vanmorgen nog gemaakt heeft. En dan ontdooit Chantal helemaal.

‘Oh, wat lief! Die ga ik meteen op mijn bureau ophangen!’

Ze loopt weg, en ik neem me plaats op een van de stoelen en bekijk de laatste werkzaamheden aan het decor. Het meeste is klaar. Dan komt er een man op me afgelopen. Hij stelt zich netjes voor.

‘Aangenaam, Trevor Groenewoud! Ik ben blij u eindelijk te mogen ontmoeten, mijnheer Vliegers!’

‘Aangenaam! En u bent? Ik heb al een hoop namen gehoord van Chantal, maar ik kan niet iedere naam bij de functie plaatsen.’

‘Directeur van deze productie. Ik zag, wat u deed, en daarvoor dank ik u. We zijn het wel gewend, dat met name de regisseurs erg zenuwachtig zijn op de dag van de première. Dan willen ze de laatste puntjes op de I zetten en zijn ze erg perfectionistisch. Maar ik zag, dat u veel invloed op haar heeft. Ik denk niet, dat ze van iemand anders gepikt had, wat u deed!’

Ik lach. ‘Dat zou ik ook maar niet doen! ten minste, als je ervan houdt om gevloerd te worden. Ik heb Chantal wel een aantal technieken geleerd, waarmee ze zonder problemen iemand kan vloeren…’

‘Ach ja, da’s waar ook! Nu herken ik u ook beter! U heeft dat gevecht enkele jaren geleden gedaan tegen Enrico!’

Dan moet hij lachen. ‘En dat vertel je me nu pas?’

We lachen allebei. ‘Hoe staat het ervoor?’

‘Chantal hoeft zich om niets zorgen te maken! Het zijn hooguit nog enkele details, alles is getest, gecontroleerd en nog eens dubbel gecheckt. Chantal had eigenlijk niet eens moeten komen, maar zoals dat altijd gaat, de regisseurs zijn op zo’n dag niet weg te slaan hier!’

‘Ik zal haar even gaan zoeken. Ze moet zich klaar maken voor de première!’

‘Doe dat maar!’

Het duurt even, en dan vind ik Chantal in gesprek met de vrouw, tegen wie ze uitgevlogen is. Uit de stemming maak ik op, dat ze haar excuses heeft aangeboden. Ik laat ze uitpraten, maar laat mijn aanwezigheid wel merken. Chantal is nu aan het uitleggen, hoe de vrouw het beter kan aanpakken. En als ze klaar is, kijkt ze me aan. Ze glimlacht.

‘Oh, er zijn nog zoveel dingen, die ik nog moet doen, maar er is gewoon geen tijd meer!’

‘Chantal! Je bent klaar! Wat je ook nog van plan bent, de tijd is gewoon op! Bovendien wordt het tijd, dat je je gaat klaarmaken voor de première! Of wil je ook nog, dat je te laat komt op je eigen première?’

Ze knikt en wil naar haar kamer lopen.

‘Alleen je spullen pakken, Chantal! We overnachten in het hotel! Of dacht je, dat ik vanavond nog terug zal rijden? Voor de kinderen wordt al gezorgd, daar hoef jij je geen zorgen te maken! En in het hotel kun je je veel beter wat ontspannen, want hier zit je met je kop heel ergens anders! Dus hup je kleren pakken en mee!’

Ze glimlacht. ‘Je hebt gelijk!’

Ze komt even later terug met haar tas met kleren, al weet ze niet eens, dat ze die niet nodig zal hebben. Maar er zitten wel haar toiletspullen in en haar make-up. Glimlachend stapt ze in mijn wagen, waar ik galant de deur voor haar open houd. En dan rijden we naar het hotel. Ik meld me bij de balie.

‘Ik had een reservering. John Vliegers is de naam!’

‘Ah, uitstekend. Er wachten al mensen op u in de suite, zoals u gevraagd had!’

Chantal kijkt me vragend aan, maar ik reageer niet. Ik neem de sleutel aan en we lopen dan naar de lift. Nog steeds zeg ik geen woord, tot Chantal de spanning te veel wordt. Ze ziet aan mijn glimlach, dat ik een verrassing voor haar heb.

‘Wat heb je nu weer gedaan?’

‘Een kleine verrassing!’

We stoppen dan voor een deur, ik houd de sleutel voor het slot, die dan open klikt. En dan lopen we met onze koffers de suite binnen. Chantal kijkt met open mond.

‘John, dit kost toch klauwen met geld!’

‘Maak jij je daar eens geen zorgen om, Chantal! En loop dan eens verder, en kijk wie er allemaal is!’

Ze loopt verder en ziet dan tot haar verbazing onze kinderen daar.

‘O god, jongens!’

Ze snelt op hen af en omhelst ze. En dan ziet ze, dat er nog veel meer mensen aanwezig zijn. Mijn moeder is hier, ze zal op de kinderen passen, als de première bezig is. Maar ik heb ook een kapper ingehuurd en Melissa is er ook, die heeft speciaal voor Chantal en de première een prachtige jurk gemaakt. Chantal kijkt met open mond. Dan rent ze terug naar mij, omhelst me en kust me innig.

‘Oh, wat een leuk idee, John! Een suite, de kinderen! Het kan niet beter!’

‘Als je dacht, dat dit alles was, Chantal… De kapper is er, om je kapsel in perfecte staat te brengen en Melissa heeft iets speciaals voor jou gemaakt!’

Dan pas ziet ze, de jurk, die Melissa op een paspop heeft staan.

‘O mijn god! Heb je die speciaal voor mij gemaakt, Melissa?’

‘Ja, en die heb je helemaal verdiend! Kom eens hier, want hij is nog niet helemaal af. Ik weet wel zo ongeveer je maat, maar ik kan hem nu nog een beetje verstellen.’

Chantal knikt wat verlegen. Ze is het niet gewend om in het middelpunt van de belangstelling te staan, en cijfert zich altijd weg, ten gunste van anderen. Het liefst haar kinderen of mij, maar zichzelf vergeet ze dan wel eens. En daarom willen we haar even stevig verwennen, voordat ze naar de première gaat. En de beste manier voor Chantal om te ontspannen is gewoon, dat onze kinderen erbij zijn.

Ze past eerst de jurk van Melissa, die daarna de laatste zoom erin kan zetten. Dan gaat Chantal zich goed douchen, en dan kan de kapster aan de slag om haar kapsel er op haar best uit te laten zien. De kapster doet ook de make-up van Chantal, nadat Chantal haar nieuwe jurk heeft gepast. Die zit als gegoten, de antracietkleurige jurk past perfect bij haar rode haren en haar mooie groene ogen. Ze zou zo over de rode loper in Hollywood kunnen lopen en ik ben er zeker van, dat vele ogen op haar gericht zouden zijn. En vanavond zullen ze dat zeker ook zijn.

Als ze klaar is, kijkt ze me glimlachend aan.

‘Dit is gewoon perfect, John! Je had me niets beters kunnen geven!’

‘En jij dacht, dat je nu al klaar was?’

‘Nog meer?’

‘Je zal toch nog wel wat willen eten, voordat we naar het theater gaan?’

‘Pff, ik weet niet, of ik wel een hap door de keel krijg!’

Intussen is Daan ook gearriveerd. En met in zijn kielzog komt dan de roomservice binnen met een lekker uitgebreid diner. En met zijn allen eten we van het diner. Lekker gezellig zo samen. En dan zie ik Chantal eindelijk wat ontspannen. En dan is het alweer tijd voor de première. Chantal checkt nog even, of alles goed zit, maar ze ziet er echt piekfijn uit. En dan lopen we naar beneden. Tot haar verbazing staat de Cadillac al voor de deur te wachten met draaiende motor. En glimlachend en in chauffeurspak staat Joey daar klaar. Chantal moet even lachen.

‘Oh, jullie verwennen me wel heel erg! Wat leuk, Joey, dat je dit wilt doen!’

‘Voor al je goede zorgen, Chantal! Ik vond, dat ik wel iets terug mocht doen!’

En als een echte chauffeur houdt hij de deur voor Chantal open en sluit die, als ik ook in de auto zit. En dan rijdt hij met de wagen weg. Lachend zegt hij dan: ‘Dit rijdt toch net wat lekkerder dan de mijne, moet ik helaas toegeven!’

We lachen. En dan brengt hij ons naar het theater toe. De baas van Chantal heeft goed uitgepakt, en heeft de zaken ook groots aangepakt. Er staat pers te wachten, en er ligt zelfs een heuse rode loper. Er zijn zelfs enkele persfotografen, die foto’s maken, als we uitstappen. Zelf ben ik ook gekleed in een mooi pak, en ik help dan Chantal met uitstappen. Er worden dan foto’s gemaakt, en een reporter vraagt om een reactie.

‘Hoe voelt het om voor het eerst uw eigen stuk te mogen tonen?’

Chantal glimlacht. ‘Erg mooi! En vooral, dat mijn man dit mag zien, het stuk gaat min of meer over hem, vind ik mooi!’

‘Het gaat over uw man?’

‘Niet alleen over hem, maar hij is wel de rode draad in het verhaal. In principe is het een verhaal over mijn leven. En daar heb ik een musical over gemaakt.’

Ze loopt dan door en we lopen naar binnen. Er zijn al behoorlijk wat gasten, die we allemaal te woord staan. Een hoop mensen, die ik niet ken, sommige herken ik van de vorige voorstelling. Sommigen vragen me, of ik al wat kan vertellen over de voorstelling, maar ik heb niets gezien. Zelfs de generale repetitie heb ik niet gezien. Ik moest toen op de kinderen letten en dat accepteren ze dan ook. Maar gelukkig was het al snel tijd om naar de musical te gaan kijken. Chantal is echt op van de zenuwen, ze knijpt bijna mijn hand plat, terwijl we naar onze plaatsen lopen. En dan begint de voorstelling.

Het is inderdaad een heel mooie vertaling van Chantals gevoelens voor mij, haar leven, hier en daar wat aangedikt voor het verhaal, maar voor intimi is de verhaallijn heel erg bekend. Natuurlijk zijn de namen wel anders, maar het geheel is doorspekt met goede rocknummers, die we ook met de band spelen, maar dan wat meer aangepast om in de musical te passen. En in plaats van auto’s heeft ze motoren gebruikt, maar het gaat vooral om een hechte vriendengroep, die we ook in het echt zijn.

Hoe dan ook, ik geniet echt van de musical, vooral ook omdat de muziekstijl helemaal mijn smaak is.

Er zit een pauze in de musical en zelfs dan al klinkt een groot applaus. Maar Chantal durft amper van haar plaats te komen. Met veel moeite kan ik haar overreden om over de benen te strekken. Ze gaat vlug naar het toilet, om daar de gehele pauze op te zitten. Ik heb haar nog nooit zo zenuwachtig gezien.

En als het tweede deel begint, wordt al snel duidelijk waarom. Want daarin zit een regelrechte liefdesverklaring aan mij. Dat is natuurlijk voor mij bedoeld, maar het publiek wordt helemaal meegezogen in het verhaal en hier en daar hoor ik een snik en zie ik mensen een traan wegpinken. Maar Chantal kijkt me aan. En nog tijdens de voorstelling geef ik haar een zoen. En pas dan kalmeert ze. Een drie kwartier later is de voorstelling afgelopen en ik heb de hele voorstelling met enthousiasme bekeken. En zo denkt er ook het publiek over, die een staande ovatie geven. Trevor komt dan het podium op.

‘Dank u voor uw overweldigende applaus, dat maakt het voor ons de moeite waard! Ik zou graag de schrijfster en regisseur van deze productie het podium opgeroepen. Ze heeft ervoor gekozen om in het publiek te gaan zitten, bij haar man. Chantal Vliegers! Geef haar een groot applaus. Chantal slikt even, vermant zich en staat dan op. Ik geef haar nog snel een kneepje in haar hand om haar te steunen, en dan loopt ze het podium via de zijkant op. Als ze het podium oploopt, klinkt er al applaus. Ik zie, hoe zenuwachtig ze is, maar ze kijkt me aan en neemt de microfoon van Trevor aan.

‘Geachte aanwezigen. Vooral eerst een dank naar de fantastische acteurs en de hele crew, die erg hard hebben gewerkt om dit verhaal tot een succes te maken. Ze verdienen de grootste eer, en God is mijn getuige, dat ik het ze niet gemakkelijk heb gemaakt! Maar ze hebben een klasse prestatie neergezet! Daarvoor vraag ik uw applaus!’

Snel komen de acteurs nog eens het podium op en nemen hun applaus dankbaar aan. Ze blijven ook staan, dat heeft Chantal zo met ze afgesproken.

Chantal gaat verder. ‘En verder moet ik mijn man bedanken. Zonder hem zou deze musical er niet eens zijn! Niet alleen heeft hij me overal in gesteund, al vanaf het allereerste moment, dat ik hem leerde kennen. Voor wie ons persoonlijk kent, zal deze voorstelling heel bekend voorkomen, want in principe is dit mijn levensverhaal en mijn liefdesbetuiging aan mijn man John! John, wil je even het podium opkomen?’

Ik sta glimlachend op en loopt de trap op, het podium op. Daar pak ik haar hand vast.

Ze geeft me een zoen en zegt dan: ‘John, het is nu zes jaar geleden, dat we elkaar leerden kennen. Inmiddels hebben we drie kinderen en ik leef sinds de dag, dat ik je leerde kennen, in een sprookje. Een sprookje, die nog steeds voortduurt en werkelijkheid is. Je bent niet alleen een geweldige echtgenoot, maar ook een goede vader en een goede minnaar. Je hebt een hart van een leeuw, niets schrikt je af, ik heb je voor me zien vechten, maar ook voor anderen. Ik ken geen onbaatzuchtigere man, dan jij!

Want naast onze kinderen hebben we ook nog een jongeman de goede richting gewezen door hem in huis te nemen, en dat is nu een van onze beste vrienden!

Om daarna een groot talent in huis te nemen, zodat ze haar droom kon waarmaken. En dat gaat haar nu ook lukken, maar zonder jou eindeloze zorg en steun, door de zeer diepe dalen, waar ze doorheen moest, gaat ze nu een mooie toekomst tegemoet. En dan nog alles, wat je doet voor je vrienden, maar ook nog voor de mensen in ons dorp! Je hebt zoveel liefde te geven en je vraagt er zelden wat voor terug.

Daarom heb ik ook deze musical geschreven, om je te bedanken voor alles wat je doet! John, ik hou van je!’

En dan geeft ze me weer een kus, een intieme, maar beschaafde zoen. Overal in de zaal worden tranen weggepinkt en we horen zelfs mensen hun neus snuiten.

Dan pak ik haar microfoon af.

‘Nou, als ik dan toch al hier sta en door jou in het zonnetje gezet wordt, dan ook een paar woorden van mij. Allereerst ben ik ontzettend trots op je, dat je zoiets moois kunt maken. Je had me gezegd, dat het over mij ging, maar het ging niet alleen over mij, maar over ons leven, onze vrienden. Hier en daar wat dingen anders, maar het past bij het verhaal. Ik heb er erg van genoten, en als ik hier zo het publiek in kijk, is vrijwel iedereen het eens met me.

Je zegt, dat we in een sprookje leven. Ja, dat is zo, en iedere dag moet ik mezelf weer in mijn wang knijpen, dat dit echt is! Je maakt het me zo gemakkelijk om van je te houden en iedere dag kan ik alleen maar meer van je houden! En samen met onze vrienden, en onze families kunnen we de hele wereld aan. We doen de dingen, waarvan we houden. Onze passies zijn de jaren zestig, met alles wat daaraan vast hangt. We hebben dan geen motoren, maar erg mooie Amerikaanse oldtimers, waar we erg van genieten, en daarbij is zingen en dansen een hobby van ons geworden. Ik heb niet meer nodig om gelukkig te worden, en ik ben blij, dat ik mijn leven mag delen met zo’n lieve vrouw, moeder, zangeres. Zouden we nog niet getrouwd zijn, dan had ik je hier terplekke ten huwelijk gevraagd.

Maar er is één liedje, dat perfect bij je past, en dat wil ik hier vandaag voor je zingen. Je favoriet van Chris de Burgh, Lady in Red!’

En terwijl ik dat zeg, begint de muziek te spelen. Chantal kijkt verbaasd, maar glimlacht. Ze geeft me een handkusje, terwijl ik het lied voor haar zing.

Wat ze echter niet ziet, is dat de band zich inmiddels achter de bühne heeft verzameld, en dat hun instrumenten worden neergezet. Pas als het liedje is afgelopen, ziet ze pas, dat onze vrienden van de band klaarstaan. Gerard brengt haar een microfoon en zegt: ‘Als je ons toch al als een soort Grease neerzet, mag je er wel een paar liedjes van zingen!’

Chantal lacht. ‘Met plezier, Gerard!’

Ze richt zich dan tot het publiek. ‘Dit is voor mij ook een verrassing. Dit zijn de soort verrassingen, die mijn lieve man me altijd bezorgd.

Dames en heren, dit zijn de echte en enige Crazy Horses, de band, waar ik en mijn man samen in spelen. U zal merken, dat de muziek niet veel zal schelen van wat u in de voorstelling heeft gehoord.’

Ze geeft Gerard een teken, en dan beginnen we te spelen. Een drietal nummer uit de musical Grease, waarna we nog een groot applaus krijgen. Als het is afgelopen, verdwijnen we achter de bühne, waar Chantal me nog eens om de nek vliegt en kust.

‘Oh, wat een leuke verrassing! Dit maakte het helemaal af! Maar hoe heb je dat geregeld?’

‘Nou, intussen ken ik hier en daar wel wat collega’s van jou. Om eerlijk te zijn is het niet ons idee, maar dat van je baas, maar die heeft dat weer via je collega’s gespeeld. Dus heeft Gerard de band naar hier gebracht, compleet met de instrumenten…’

Chantal geeft de hele band een dikke knuffel en dan begeven we ons naar de receptie, waar nog een klein feest zou worden gegeven. Maar we worden doorgebracht naar een andere zaal, die met alle pracht en praal is ingericht. Er zijn nog zeker honderd gasten aanwezig, en Chantal wordt meteen ingepalmd door enkele journalisten, die haar willen interviewen. Als ik de interviews te lang vind duren, loop ik naar Chantal heen en zeg tegen de journalisten: ‘Hebben jullie nog lang werk? Er staan een hoop gasten op haar te wachten!’

‘O nee, we zijn bijna klaar. Als we zo vrij mogen zijn, hoe vond u de musical?’

‘Hoe zou jij je voelen, als je vrouw een openbare liefdebetuiging in de vorm van een musical voor je maakt, die dan ook nog zo enorm goed gemaakt is? Ik voel me gewoon trots!’

‘Een mooi antwoord! En we hebben de musical ook gezien, en ik kan alleen maar zeggen: Wauw! Grease eat your heart out! En dat zal ook de titel zijn van de column, die ik zal schrijven! Het is gewoon jammer, dat dit maar vier keer wordt opgevoerd! Ik verzeker u, die zullen uitverkocht zijn! Zelfs ondanks dat er geen grote sterren in de cast zitten, alles was perfect! En die toegift maakte het helemaal af! Gaan jullie dat iedere avond doen?’

‘Nee, dit was eenmalig. Als jullie ons willen zien spelen, dan doe je er goed aan om naar Forever Sixties te gaan, daar spelen we ook. En nee, dat doen we voor ons plezier en niet om er geld mee te verdienen. Voor ons is dit een manier van leven, een lifestyle. Een hobby. En dat moet het ook blijven. We zijn er niet op uit om beroemd te worden, we willen gewoon lekker muziek maken, lekker kunnen dansen. Lekker onszelf kunnen zijn!’

‘Nou, als ik mijn vriendin zover kan krijgen, dan kom ik zeker! Wanneer is dat?’

’Dat is op veertien september van dit jaar.’

‘Lijkt me leuk! En nog een laatste vraag aan u beiden: Het zal voor onze lezers moeilijk te geloven zijn, dat dit uw levensverhaal is.’

Ik zie dan toevallig Eira en Dennis staan. Ik wenk ze naar ons toe.

‘Ik denk, dat deze twee u beter antwoord kunnen geven. Eira en Dennis kijken verbaasd en ik zeg tegen ze: ‘Deze man vindt het moeilijk te geloven, dat de musical in principe ons levensverhaal is. Kunnen jullie daar iets over zeggen?’

Eira glimlacht. ‘Ik heb natuurlijk niet alles meegekregen van hun leven, maar ik heb erg veel aan deze twee mensen te danken. Ze twijfelden geen moment, toen ik, overigens op voordracht van Chantal, toegelaten werd op het conservatorium in Maastricht. Chantal heeft me onder haar hoede genomen en dankzij deze twee mensen kan ik nu mijn droom, operazangeres worden, werkelijkheid maken.

Ik ben nu bijna klaar met mijn opleiding. Maar zowel John als Chantal hebben me ongelofelijk gesteund, alsof ik hun eigen dochter was! Toen ik problemen kreeg in Noorwegen, waar ik oorspronkelijk vandaan kom, was John degene, die de volgende dag al daar was vanuit Nederland om me op te halen.

Hun lifestyle van de zestiger en zeventiger jaren is erg leuk, met hun auto’s gaan ze meerdere meetings af en hier en daar treden ze met hun band op. En heel af en toe mag ik ook eens meedoen! En dat heeft me uiteindelijk ook mijn nieuwe vriend gebracht. Al moest ik hem een beetje de goede richting in pushen.’

Dennis lacht. ‘Dat wil zeggen: Ze heeft me er min of meer ingeluisd om ook een oude wagen te kopen. En die knappen we nu samen op. John en Chantal zijn voor mij echt een voorbeeld. Ze hebben me getoond, dat als je maar wil, dat alles mogelijk is. U kunt me geloven, hun levensverhaal is echt. Alleen dan niet met motoren, maar met mooie Amerikaanse auto’s.’

Joey staat dan achter ze in zijn chauffeurskostuum. ‘En als er iemand is, die dat kan bevestigen, dan ben ik dat wel. Ik ben Joey Middelman, en ik heb mijn huidige leven volledig aan deze twee mensen te danken! Ik ben gelukkiger dan ooit, terwijl ik vijf jaar geleden nog bestemd was om te eindigen in de goot. Nu ben ik verloofd, heb mijn eigen stekje, ik heb zelfs een auto gekregen van de hele club, toen ik nog bij John en Chantal woonde. En John heeft me het ambacht geleerd om auto’s op te knappen. Hij was een betere vader voor me, dan mijn echte vader! En zelfs die heeft hij weer op het rechte pad gekregen.

Dus zeg me nooit, dat het levensverhaal van John en Chantal niet echt is. Het is zo echt, als het maar zijn kan! Mijn levenslessen van hun zijn: ‘Hard werken, nergens bang voor zijn, en respect voor iedereen hebben! Ik hou van deze twee mensen net zo veel als mijn eigen ouders. Ze zijn voor mij gewoon mijn tweede ouders, en ik zal hen mijn hele leven dankbaar zijn, dat ze me geholpen hebben.’

De journalist staat met zijn mond vol tanden. Het betoog van Joey maakt veel indruk.

‘Mag ik vragen, hoe je bij John en Chantal terecht bent gekomen?’

‘Dat mag. Toen ik John leerde kennen, was dat niet bepaald op een prettige manier, want hij gaf me een pak slaag, waar de honden geen brood van lusten. Het was mijn eigen schuld, samen met een paar vrienden, ten minste toen dacht ik dat het mijn vrienden waren, waren we bezig een vriend van John te mishandelen.

Maar John bedacht zich geen tweede keer en had ons allemaal binnen enkele minuten gevloerd. Onder dwang van mijn moeder heb ik toen John opgebeld om mijn excuses aan te bieden. En voor ik het wist, zat ik bij hem thuis. Het beste, wat ik ooit in mijn leven gedaan heb!

Dat pak slaag van hem, dat had ik er graag voor over! John heeft me laten zien, dat het leven waard is om voor te vechten! Letterlijk en figuurlijk! Hij heeft me geleerd, hoe je echt moet vechten, maar dan ook om moet gaan met de verantwoordelijkheid om iemand pijn te kunnen doen. Hij heeft me geleerd, dat je alleen moet vechten, als er geen andere uitweg is. Dat heeft hij me geleerd, samen met mijn schoonvader.

En samen met mijn schoonvader zijn we nu bezig jongeren, die ongeveer in dezelfde situatie zitten, als ik destijds zat, weer op het rechte spoor te krijgen. Ik probeer ze de boodschap mee te geven, die John me geleerd heeft.’

De journalist kijkt me aan. ‘Een soort superman dus?’

Ik lach. ‘Nee, dat zeker niet! Maar wat is er mis om je in te zetten voor mensen, die anders geen kans krijgen! Ook die mensen hebben hun dromen. Ik heb ooit in dezelfde situatie gezeten, en als er toen niet iemand voor me in de bres gesprongen was, was ik hier nu niet geweest. Ik heb destijds voor Joey precies gedaan, wat toen voor mij gedaan is. Soms heb je in het leven gewoon wat hulp nodig. Daar is niets buitengewoons aan! Mensen helpen, dat is voor mij zoiets als vanzelfsprekend. Dat zouden meer mensen moeten doen!’

‘Helemaal mee eens! Nou, ik heb nog geen idee, hoe ik dit precies zal gaan verwoorden, maar ik kan je alvast vertellen, dat het diepe indruk op me maakt! Mensen zoals u vindt u niet op iedere hoek van de straat!’

Joey glimlacht. ‘En dat is heel zeker! Ik denk, dat u ze het beste als nobele mensen kunt omschrijven.’

‘Ja, dat is een goed woord, voor wat ik allemaal gehoord heb! Nou, dan kan de mensheid weer geruster slapen, doordat er nog steeds goede mensen onder hen zijn. Zou ik nog een foto van u en uw vrouw mogen?’

Chantal en ik knikken, waarom de journalist ons op de foto zet. Hij laat meteen de foto zien.

‘Kan die uw goedkeuring dragen?’

Het is een prachtige foto, die we graag goedkeuren. Chantal en ik worden dan weggekaapt door de directeur van de productie. ‘Chantal, John? Zou ik jullie even mogen spreken? Ik heb zojuist gesproken met iemand van Endemol. Ze vragen, of ze deze musical mogen kopen en in licht gewijzigde uitvoering ook elders mogen uitvoeren.’

Chantal kijkt geschokt. ‘Endemol? Zijn die hier?’

‘Je moest eens weten, hoeveel scouts er hier zijn, Chantal. Maar het is jouw musical en jullie verhaal. Maar je kunt hier behoorlijk wat geld van maken, hoor! Ik denk, dat ze in de rij zullen staan. Dus hap niet bij het eerste aanbod toe, dit is werkelijk goed, zeker voor een debutant. Iedereen, die ik spreek, is lovend over het hele stuk. En dat kan ik goed begrijpen, het is ook heel erg goed. Je hebt heel goed werk afgeleverd. Het verhaal, de regie, de spelers, de muziek, alles klopt. En wellicht dat je hier vervolgopdrachten uit kunt slepen. Gefeliciteerd, Chantal!’

Hij brengt ons dan naar enkele mannen, die Chantal en mij allerlei vragen stellen. Er worden visitekaartjes uitgewisseld, want Chantal was wel zo slim om die mee te nemen. En ik kon niet trotser zijn op haar, dan ik nu ben. Ze heeft er hard voor gewerkt, zelfs met alle tegenslagen. Mijn gebroken been, en de naweeën daarvan. De situatie met Eira en Dylan. Het toont, hoe veerkrachtig ze is. Maar ik weet, waar ze haar kracht uit put. Het is ons gezin. Ik, Birgit, Robert en Roy vormen haar kracht. Daar doet ze het voor. Daar zou ze alles voor doen, door het vuur gaan. En omgekeerd geldt voor mij hetzelfde. Ik zou nooit de dingen kunnen doen, die ik doe, zonder Chantal en mijn kinderen. Even denk ik terug aan alles wat er de afgelopen jaren gebeurd is. Er is zoveel gebeurd, onvoorstelbare dingen, ons leven is een grote achtbaan geweest, waarin we zowel gehuild als gelachen hebben. Maar de positieve gebeurtenissen overheersten toch wel. Ik denk niet, dat ik ooit gelukkiger zou kunnen worden, dan ik nu ben. En dan kan ik alleen nog maar raden, wat de toekomst ons gaat bieden. Die ziet er in ieder geval hoopvol uit. Ik maak een flinke stap in mijn carrière, maar Chantal doet dat ook. En alles werkt. We hebben drie kinderen, met een vierde onderweg. We zijn dol op ons leven, onze lifestyle. Maar vooral op elkaar.