*** Disclaimer: alle gebeurtenissen met alle namen en eigenschappen van de personages, die in deze verhalenreeks voorkomen, zijn een fantasie dus bijgevolg allemaal verzonnen. ***

Opbouwende kritiek of geile ideeën zijn altijd welkom, stuur gerust een mailtje naar: verhalen.schrijvertje@gmail.com

Mensen die zich in de personages herkennen mogen altijd contact opnemen :)

Het was een zonnige middag, en zoals altijd maakte ik mijn dagelijkse wandeling door de buurt. Het was mijn pauze van het studeren, een moment om even alles los te laten en mijn gedachten op iets anders te richten. Onderweg kwam ik altijd langs nummer 24, het huis waar sinds kort een nieuw koppel woonde. En elke keer als ik voorbij liep, keek ik bewust naar binnen, steeds benieuwd of ik hem zou kunnen zien.

Hij zat meestal aan de hoek van de eettafel. Geen bureau, maar gewoon een eenvoudige tafel met een pc en een scherm erop. Ik keek altijd even stiekem naar binnen, nieuwsgierig naar wat hij aan het doen was. Soms was hij druk bezig met werken, soms met zijn telefoon. Zijn korte, zwarte haar stond altijd lichtjes rechtop, en zijn stoppelbaard gaf hem iets ruigs. Zijn brede borstkas en stevige biceps waren duidelijk zichtbaar onder zijn shirt—precies genoeg om op te vallen, maar zonder overdreven te zijn. Hij had een dominante uitstraling, iets wat je niet vaak tegenkomt in de buurt.

Gisteren, toen ik zoals gewoonlijk een blik naar binnen wierp, keek hij plots op. Onze blikken kruisten elkaar voor een moment, en ik voelde mijn hart sneller slaan. Zijn ogen bleven even hangen, en er verscheen een subtiele glimlach op zijn gezicht, alsof hij me had betrapt. Ik had snel weggekeken, maar dat moment bleef in mijn hoofd zitten. Zou hij het gemerkt hebben, dat ik altijd stiekem naar binnen keek?

Vandaag liep ik opnieuw mijn gebruikelijke toertje, al was ik iets later dan normaal. Toen ik voorbij nummer 24 liep, ging de deur plots open. Het geluid deed me schrikken, en ik deed alsof ik iets in mijn zak zocht. Maar daar stond hij: Wout. Hij vulde de deuropening met zijn aanwezigheid, zijn blik recht op mij gericht.

“Hey,” zei hij rustig, zijn stem laag en diep.

“Uh, hey,” antwoordde ik, terwijl ik voelde hoe mijn wangen rood werden.

“Je passeert hier vaak,” merkte hij op, zijn blik onderzoekend. Het was geen vraag, maar meer een vaststelling.

“Ja, even pauze van het studeren. Ik wandel vaak rond deze tijd,” antwoordde ik, al wat nerveus.

“Studeren, hè?” Hij trok zijn wenkbrauw op, alsof hij me probeerde in te schatten.

“Ja, examens,” zei ik snel, iets zelfverzekerder.

“Perfect moment voor een kennismaking, zou ik zeggen,” zei Wout met een glimlach. “Ik ben net in mijn middagpauze, dus het is een goede tijd om even te praten.”

Hij stak zijn hand uit. “Wout,” stelde hij zich voor.

Ik schudde zijn hand, die stevig en warm aanvoelde. “Ruben,” zei ik, mijn stem iets steviger dan ik me voelde.

Toen stapte hij opzij en gebaarde naar binnen. “Kom binnen, als je wil. Jens is er niet, maar ik kan je wel wat koffie of iets fris aanbieden.”

Ik aarzelde even. Was dit echt? Maar zijn toon maakte duidelijk dat het geen vraag was. Hij had iets in zijn stem dat ik niet durfde af te wijzen. Dus voor ik het wist, stond ik in de inkomhal van zijn huis. De geur van koffie mengde zich met de frisse geur van het huis, en ik voelde een zenuwachtige spanning in mijn buik.

Wout leunde tegen de muur, zijn armen over elkaar geslagen, en keek me met een kalme glimlach aan. “Jens is meestal niet zo vaak thuis,” zei hij. “Hij werkt de hele dag op het bedrijf, dus is hij vaak pas in de avond thuis.

Ik knikte, al kende ik Jens van een paar keer dat ik hem buiten had zien lopen. Hij was iets kleiner dan Wout, met een lichtere gestalte en een meer ontspannen uitstraling. Jens had altijd een zekere kalmte over zich, wat hem een beetje het tegenovergestelde maakte van Wout, die een veel directere energie had.

“Dus, Ruben,” zei Wout, terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken stopte, “ben je nieuwsgierig? Op zoek naar een meisje misschien?” Hij grijnsde lichtjes, zijn ogen speelden met de gedachte.

Ik voelde mijn hart sneller slaan bij die vraag. “Nee, niet echt,” antwoordde ik, meer onzeker dan ik wilde toegeven. “Ik ben gewoon bezig met school.”

Wout keek me scherp aan, alsof hij mijn antwoorden aan het wegen was. “Ah, dus geen vriendin dan?” vroeg hij met een geamuseerde blik. “En waarom gluur je dan naar binnen?”

De vraag verraste me. Mijn adem stokte even. Ik was zo gewend om onopvallend naar binnen te kijken, maar nu was het alsof Wout doorhad wat ik deed. Zijn vraag had iets uitdagends, maar tegelijk leek hij ook oprecht nieuwsgierig.

“Het is niet dat ik echt zit te gluren,” zei ik snel, mijn gezicht rood van de zenuwen. “Het is gewoon... ik ben nieuwsgierig, denk ik. Ik zie je daar vaak zitten werken, en soms ben ik gewoon benieuwd wat je doet.”

Wout lachte kort, alsof hij mijn verlegenheid vermakelijk vond. “Je hebt wel een goede reden, blijkbaar,” zei hij, maar zijn glimlach bleef speels. “Koffie dan?”

Ik knikte snel. “Ja, koffie is goed,” antwoordde ik, opgelucht dat hij het onderwerp van gluren nu had laten rusten.

Wout liep naar de keuken en ik bleef achter, mijn gedachten afdwalen. Wat had ik net gezegd? Was het gewoon een toevallige vraag, of had hij iets door?

Wout kwam terug uit de keuken met twee kopjes koffie en zette ze op de salontafel. Hij ging tegenover me zitten, zijn houding ontspannen, maar zijn blik vastbesloten. Het voelde alsof er een spanning in de lucht hing, alsof hij op het punt stond iets te zeggen dat mijn hele wereld zou veranderen.

Hij leunde iets naar voren, zijn handen losjes in elkaar gevouwen. “Luister, Ruben,” begon hij, zijn stem rustig maar onmiskenbaar serieus. “Ik ga je iets voorstellen. Ofwel gaan we samen op ontdekking, en zien we waar dat ons brengt, ofwel blijft dit bij vandaag, en kijk je nooit meer naar binnen.”

Ik slikte, mijn hart klopte onregelmatig. Wout hield even stil, zijn blik scherp op mij gericht, alsof hij me al aan het inschatten was. “Ik begrijp dat je daarover moet nadenken,” ging hij verder, “dus ik geef je twee dagen. Als je terugkomt, bel je aan. Laat je niets meer horen, dan weet ik genoeg. Maar als je terugkomt,” voegde hij eraan toe, zijn stem iets zachter, “zal ik je keuren. En als je wordt goedgekeurd, zal ik een contract opstellen—aanduidend dat je akkoord gaat met jouw rol en wat je grenzen zijn. Er is dan geen weg meer terug.”

Zijn woorden zinderden na in de kamer. Dat contract... wat bedoelde hij daarmee? De implicatie was glashelder, maar het onbekende ervan deed mijn hart sneller kloppen.

Voordat ik iets kon zeggen, stond Wout op en keek me nog een laatste keer aan. “Je weet de weg naar buiten,” zei hij simpel. Daarna draaide hij zich om en liep weg, terug naar de keuken, zonder me nog een blik waardig te gunnen.

Ik bleef achter in de woonkamer, mijn gedachten draaiden overuren. Wat bedoelde hij precies met keuren? En dat contract—wat hield dat in? Ik voelde mijn handen trillen terwijl ik opstond, mijn benen voelden slap aan. Ik liep naar de deur, opende die en stapte naar buiten.

De rest van die dag bleef ik compleet in de war. De spanning van zijn woorden, zijn blik, de hele situatie... alles voelde als een draaikolk waarin ik mezelf steeds verder liet meeslepen. De komende twee dagen zouden bepalend zijn. Maar wat als ik terugging? Wat zou er dan gebeuren? Wout was zo een lekker ding, zonde om te laten schieten. Maar wat zou er allemaal gebeuren en mij te wachten staan?