Angelique streek een verdwaalde haarlok achter haar oor en wierp een laatste blik op de spiegel in de personeelsruimte. Ze zag er keurig uit, zoals altijd, maar haar ogen leken een glimp van vermoeidheid te verraden. Ze was al twintig jaar getrouwd met Marc, een goede man, maar de laatste jaren voelde hun huwelijk meer als een samenwerkingsverband dan een liefdesrelatie.

Het restaurant waar ze werkte was haar toevluchtsoord geworden. Hier voelde ze zich gewaardeerd, belangrijk. En dan was er Niels.

Niels was vijf jaar jonger, met een nonchalante uitstraling die werd versterkt door zijn ondeugende glimlach en rollende schouders. Hij stond vaak in de keuken met de mouwen van zijn koksbuis opgestroopt, zijn handen vaardig en geconcentreerd op zijn werk. Angelique voelde zich steeds vaker naar hem toegetrokken, alsof er een onzichtbare draad tussen hen hing.

Die avond, na sluitingstijd, bleef ze hangen in de keuken terwijl de andere collega’s naar huis gingen. Niels stond bij het fornuis en controleerde de voorraad voor de volgende dag. De geur van kruiden en citroen hing nog in de lucht.

"Waarom werk je eigenlijk zo hard?" vroeg Angelique plotseling, haar stem zacht in de stilte.

Niels draaide zich om en leunde tegen de werkbank. "Misschien omdat het makkelijker is dan stilzitten en nadenken," antwoordde hij met een glimlach die haar raakte. "En jij? Waarom blijf jij altijd zo lang?"

Angelique haalde haar schouders op, maar haar blik bleef op hem gericht. "Misschien om dezelfde reden."

Er volgde een stilte, niet ongemakkelijk, maar geladen.

"Heb je ooit het gevoel dat er iets ontbreekt?" vroeg ze. Haar stem was nauwelijks hoorbaar, maar haar vraag hing zwaar in de lucht.

Niels keek haar aan, zijn blik intens. "Vaak," zei hij.

Die woorden bleven de hele nacht in Angelique’s hoofd hangen. Ze kon de spanning die ze voelde niet negeren. Het was niet alleen de woorden die ze hadden gedeeld, maar de manier waarop hij haar had aangekeken, alsof hij haar begreep.

De volgende dag stuurde ze hem een bericht: "Zin om een keer ergens anders verder te praten?"

Zijn antwoord kwam snel: "Bij mij thuis? Vanavond?"

Angelique's hart bonsde terwijl Niels de deur opende. Het zachte licht in zijn appartement accentueerde de scherpte van zijn kaaklijn en de warmte in zijn ogen. Zonder een woord te wisselen, bleef hij even stilstaan, zijn blik gleed langzaam over haar heen alsof hij haar aanwezigheid volledig wilde opnemen.

Toen hij naar haar toe stapte, was het alsof de spanning van al die weken in één beweging werd vrijgelaten. Zijn lippen vonden de hare, zacht en zoekend, alsof hij zeker wilde weten dat zij dit ook wilde. Angelique voelde hoe haar lichaam zich naar hem toe boog, haar handen vonden hun weg naar zijn gezicht en hals, de prikkel van zijn ruwe stoppelbaard tintelde onder haar vingertoppen.

De kus werd intenser, een samensmelting van opgekropte verlangens en stille beloften. Zijn handen streken over haar armen, langs haar taille, alsof hij haar lichaam wilde memoriseren. Het voelde niet gehaast of oppervlakkig; het was een dans van wederzijdse verkenning.

De wereld leek buiten dit moment te verdwijnen toen hij haar naar de slaapkamer leidde. De ruimte was eenvoudig, maar intiem; zachte verlichting en een vleugje citrus in de lucht maakten het geheel bijna magisch.

Angelique liet haar handen over zijn borst glijden en voelde de spanning van zijn spieren onder haar aanraking. Zijn ademhaling versnelde toen ze langzaam de bovenste knoop van zijn shirt losmaakte, en een kleine glimlach speelde om haar lippen toen ze voelde hoe zijn lichaam reageerde.

"Je hoeft niets te overhaasten," fluisterde hij, terwijl hij haar in haar ogen keek. Maar Angelique, overmand door een zeldzaam gevoel van zelfverzekerdheid, trok hem dichter naar zich toe. "Ik wil dit... ik wil jou," antwoordde ze met een zekerheid die ze al jaren niet meer had gevoeld.

Niels liet zijn vingers langs de zijkant van haar jurk glijden, de stof raakte haar huid op een manier die tintelingen veroorzaakte. Toen de jurk langzaam naar beneden gleed, bleef hij een moment stilstaan, zijn blik gevuld met bewondering. "Je bent zo mooi," zei hij, zijn stem laag en warm.

Op het bed, onder de zachte gloed van het licht, gaven ze zich volledig aan elkaar over. Zijn aanrakingen waren teder en doordacht, alsof hij elk deel van haar wilde verkennen en begrijpen. Angelique voelde een mix van opwinding en kwetsbaarheid terwijl hij haar lichaam ontdekte, zijn lippen die zachte kussen achterlieten op haar schouders, haar hals, haar sleutelbeen.

Toen hun lichamen volledig tegen elkaar aan lagen, voelde het alsof er een onzichtbare barrière werd doorbroken. De bewegingen waren traag, sensueel, en doordrenkt met emotie. Angelique voelde hoe haar ademhaling samenvloeide met de zijne, hoe elke aanraking een echo leek van wat ze diep van binnen allebei voelden maar nooit hadden uitgesproken.

Het was niet alleen fysieke aantrekkingskracht—het was een diepe hunkering naar gezien, gehoord, en begrepen worden. Terwijl ze elkaar aankeken, zag Angelique in zijn blik een combinatie van verlangen en respect die haar raakte op een manier die ze niet had verwacht.

Na afloop lagen ze naast elkaar, hun lichamen nog warm van de passie die ze hadden gedeeld. Niels trok haar tegen zich aan, zijn vingers streelden langzaam door haar haar. Angelique voelde een kalmte die ze in jaren niet meer had ervaren. Ze draaide zich naar hem toe en legde haar hand tegen zijn borst, waar ze de rustige, ritmische klop van zijn hart voelde.

"Dit... voelde anders," zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar.

"Het is anders," antwoordde hij, zijn stem laag en geruststellend. "Met jou... voelt het echt."

De stilte die volgde was niet ongemakkelijk maar vervuld van betekenis. Hoewel ze wist dat deze nacht de wereld buiten deze kamer niet zou veranderen, was het een herinnering aan wat het leven zou kunnen zijn—een leven vol intensiteit, verbinding en puurheid.