Dit slotdeel is onbegrijpelijk als je de eerdere delen niet hebt gelezen. Het kan alleen opwindend zijn met kennis van het voorafgaande, maar is niet opwindend bedoeld. Voor het eerst laat ik hier - als schrijver - bewust een ver weggestopt stukje van mezelf zien.

Nadat Koos en ik mijn premature zaad in de doucheruimte van ons af hebben gespoeld, lopen we terug richting de barruimte. Als we die ruimte binnenlopen, zien we een beveiliger Miguel meetrekken naar de omkleedruimte.

Brian staat dit te observeren. Ik zie een boze en verdrietige uitdrukking in zijn prachtige gelaat. Stefan, één van de reguliere barmannen, ziet ons binnenlopen en schudt meewarig z'n hoofd.

Koos: "Ik hoop dat dit niet is wat ik denk, Sasha." Brian kijkt naar mij. Ik weet meteen genoeg: "Ik vrees van wel. Brian zal ook moeten vertrekken, gok ik, en - sorry Koos - ik ga dan met hem mee." Koos pakt me teder bij een hand en draait me zijn ogen op. Ooh, dat blauw. "Sasha, ik zou je echt minder leuk vinden als je niet met Brian zou meegaan."

Aan de bar omhels ik Brian. Die fluistert in m'n oor: "Vraag het maar aan Stefan. Ik zit te hoog in m'n emotie."

Stefan geeft Koos en mij een samenvatting van wat er is gebeurd.

Miguel was naar Brian gegaan en had hem gezegd dat hij in de sexclub recht had op Koos. Brian had eerst een uitleg gevraagd en moest toen lachen. Volgens Miguel hadden Brian en ik namelijk Koos weggehouden bij de sexclub en hem thuis voor onszelf gereserveerd.

Miguel beweerde na Brians lach dat hij één en ander een vorige keer van Willem had gehoord.

Brian had toen gezegd dat je niet alles moet geloven wat mensen tegen je zeggen en normaal moet blijven nadenken. Dat had Miguel getriggerd, hij gaf een vuistslag in Brians middenrif en die gaf hem toen een stevige trap.

"Sorry heren, maar ik moet het protocol volgen. Miguel komt op de zwarte lijst. Minimaal voor drie maanden, maar waarschijnlijk voor nog langere tijd. Dat laat ik aan de manager over en die is er nu niet. Brian zal straks - voorschrift is binnen 1 tot 2 uur - ook moeten vertrekken. Willem wordt inmiddels al ondervraagd door Vincent."

Koos fronst: "Is dat niet wat voorbarig?" Stefan: "Sorry: nee. Er heeft zich namelijk iemand gemeld die twee weken geleden iets heeft gehoord wat Miguel een klein beetje ondersteunt. Laurens - uhm dat is onze nieuwe manager - heeft Vincent telefonisch de opdracht gegeven."

Koos begint te grienen. Vrijwel direct Brian ook. Ik kan alleen maar uitbrengen: "Wat ongelooflijk bizar." Stefan knikt: "Tja, beauty, sommigen ervaren het hier niet als een spel."

Vincent komt na een minuut of tien aangelopen en gaat bij Stefan achter de bar staan: "Heren kunnen jullie even buiten gehoorsafstand gaan staan of zitten?"

Vanaf een afstand zien we overduidelijk een heel serieus overleg. Dan loopt Stefan weg en neemt Vincent de bardienst over: "Brian, kom je even?" Koos en ik zien een heel vriendelijke blik bij Vincent, terwijl hij met Brian spreekt. Ik zie Brians billen ontspannen en dan hoor ik hem zeggen: "Superlief, tjee dankjewel." Met een glimlach komt hij bij ons terug.

"De nieuwe manager heeft inmiddels telefonisch gemeld dat ik mag blijven. Vincent wacht alleen nog even op een schriftelijke bevestiging in hun mailsysteem. Als Stefan terug is, weten we meer."

Koos schudt z'n hoofd: "Fijn, maar ik zie ook een donkere wolk." Brian en ik - tegelijkertijd: "Halen wij weg." Koos glimlacht: "Geestig en lief, maar ik vrees dat ik wel even tijd nodig heb om te verwerken wat ik nu verwacht." Brian: "Snap ik, maar we kunnen toch ook gewoon lief voor je zijn." Koos: "Dat zal ik nodig hebben. Voor mij is het bijna zeker dat Willem een grote klootzak blijkt te zijn."

Stefan komt terug: "Brian, kom je weer even?" Ik zie een ontspannen Brian met z'n rug naar ons toe staan. Hij schudt z'n hoofd, draait zich onze richting op: ooh, die blik ken ik. Koos gaat gelijk krijgen.

"Nou, die zijn heel zorgvuldig geweest. Ik bespaar jullie de details. Willem mag hier nooit meer komen." Koos begint nu hevig te snikken. Brian neemt hem aan de hand mee naar de donkere hoek. Op het gestoffeerde blok gaan we met z'n drieën liggen. Koos in het midden, wij ernaast. Wij strelen hem en laten hem. In een ooghoek zie ik Stefan staan observeren. Hij leeft echt intens mee.

Terwijl ik Koos aan het strelen ben, reciteer ik in m'n hoofd Karels prachtige gedicht.

Waar blijf je?

Jouw gitaarspel.
Het toucher waarmee jij de snaren beroert.
En ik probeer pia-pianissimo mijn vleugel te bespelen.

Maar tussen mijn aanraking
en de snaar
zit een cluster
van idiote mechanieken.

En elke keer,
zelfs als ik rustig ben,
komt het toch te luid
uit mijn veel te grote tengels.

Wat moet ik doen om jou te lokken?

Ja, ik zie het wel,
maar ben onzeker.

Wil jij het dier in mij?
Je mag het hebben.

Maar ik wil pia-pianissimo.

Ik denk aan die les, dat moment aan het einde van onze eerste klaseigen periode met Koos. Nog liever en intenser streel ik Koos. Vervolgens richt ik mijn vingers op en laat ze micrometers boven zijn gekrenkte wezen zweven.

Koos slaakt een zucht. Brian trekt z'n hand van hem af en kijkt me aan. Terwijl Brian me met z'n gitzwarte ogen volpompt met liefde, laat ik mijn magic hand langzaam en als een hovercraft naar de wonderlijke pik bewegen. Die richt zich op, zegt zacht: "Hallo."

Dan schreeuwt de pik het uit: "Ik ben de God."

Holy Mother, Jesus Christ, een voortdurende stroom van dikke witte lava verlaat het lijf van Koos. Brian en ik kijken naar de grootste en intens harde pik die we ooit in levenden lijve hebben gezien.

Koos begint weer, maar nu zacht, te snikken. Met moeite verstaan we: "Nee, is nu ... ik wist het wel ... jullie zijn mijn redders."