Dit verhaal is een zelfstandig te lezen vervolg op ‘Over liefde’.

’Oké jongelui, omdat het vandaag Valentijnsdag is kan ik er niet omheen, het project ‘Over liefde’ krijgt een vervolg met ‘Alles draait om liefde’. Maar allereerst mijn complimenten voor jullie ingeleverde werkstukken, ik was onder de indruk.’ Als meneer van den Berg er met een brede grijns achteraan zegt dat het onderwerp ons blijkbaar aansprak wordt er flink gejoeld in de klas. Als we iets te uitbundig aan het kletsen slaan maant hij ons tot rust en gaat dan verder: ‘zoals ik al zei, iedereen heeft het goed gedaan. Maar enkelen van jullie wil ik toch even speciaal complimenteren. Allereerst noem ik Jonas en Zoë. Ze schreven niet alleen samen een prima werkstuk maar ze zijn de inhoud daarvan zo te zien ook actief gaan onderzoeken.’ Iedereen draait zich met luid gelach en thumbs-up om naar het verliefde koppeltje, dat van schrik iets dichter tegen elkaar aan gaat zitten.’


Maisy

‘Zo is het wel weer genoeg, dames en heren’ gaat meneer van den Berg verder, waarna we tot rust komen. ‘En dan wil ik graag Maisy noemen, die het werkstuk dat ze samen met Ruben schreef eindigde met een songtekst. En die is prachtig, het enige wat er nog aan ontbreekt is een melodie en dan kan het zomaar een hit worden.’ Ik gloei er helemaal van, een beetje van schaamte omdat ik er ineens word uitgelicht, maar toch vooral ook van trots, want ik heb er mijn hele ziel en zaligheid in gestoken. Gedichten en liedjes schrijven is mijn grote passie en ik was superblij dat Ruben erin meeging om ons werkstuk met een songtekst af te sluiten.

‘Jongelui, ik noem Maisy niet voor niets, want voor het tweede deel van jullie opdracht over de liefde moet ik bekennen dat zij me heeft geïnspireerd.’ Hier ben ik niet blij mee, zo meteen valt de hele groep over me heen, maar tot mijn verbazing blijft het stil. Meneer van den berg gaat meteen verder: ‘jullie weten het inmiddels wel, de mens kan niet zonder liefde, ons hele leven is er mee doordrongen. In alles draait het om de liefde, het houdt ons voortdurend bezig. Wisten jullie bijvoorbeeld dat zo ongeveer tachtig procent van alle songteksten over de hele wereld over liefde gaan?’

We luisteren ademloos: ‘het is niet wetenschappelijk onderzocht maar de raming is dus dat in táchtig procent en misschien nog wel meer van de gezongen muziek ons liefdesleven centraal staat. Het begrip liefde moeten jullie daarbij breed zien. Het kan gaan om de liefde die je voor je vriend of vriendin voelt, of juist voor een persoon die onbereikbaar voor je is. Of het gaat om liefde voor ouders, kinderen, voor dieren, voor de natuur, je huis, je woonplaats, je land, voor moedertje aarde, in tal van onderwerpen komt het terug.’ Ik luister met mijn oren op steeltjes want ik ben benieuwd waar dit naartoe gaat.

Kortom, alles draait dus om liefde en alle wetenschappers, of het nou om dokters, psychologen of filosofen gaat, zijn het erover eens dat de mens niet zonder kan. Het thema voor het tweede deel van het project is dan ook ‘Liefde is alles’. Jullie nieuwe opdracht is om in tweetallen een songtekst over dat thema te schrijven en dat niet alleen, maar er ook de muziek bij te componeren.’ Als meneer van den Berg even zwijgt reageert iedereen opgewonden, dit is wel echt heel nieuw voor ons. Dan gaat hij verder: ‘ik heb overleg gehad met jullie muziekdocent mevrouw Mutsaers, en we hebben een reader samengesteld over zowel het schrijven als het componeren van een song. Ook zijn er links opgenomen naar sites die over creatief schrijven en over muziek maken gaan. Tot slot hebben we in overleg tweetallen gevormd, steeds een schrijver en een componist.’ Tegelijk met dat hij dat zegt tikt meneer van den Berg op zijn laptop, waarna er een lijst van namen op het digibord verschijnt.

Meteen breekt er weer een hoop lawaai uit als iedereen ziet met wie er samengewerkt moet worden. Ik schrik nogal van de jongen waar ik dit keer mee moet samenwerken, want in mijn geval is dat Liam, toch wel zo’n beetje de creep van de klas. Hij zit altijd zo’n beetje alleen achter in de klas, zo contactloos als het maar kan, maar als ik achteromkijk lijkt het erop alsof hij daar dit keer op zat te wachten. Hij kijkt me met een strak gezicht aan en steekt dan twee vingers op, in de vorm van een liggend V-teken. Snel kijk ik weer voor me, dit moet ik even verwerken. Liam is niet persé een foute gast maar hij trekt zich nooit ergens iets van aan, geen idee of ik wel met hem kan samenwerken.

Al zo lang als ik hem nu ken ziet hij eruit als een goth, altijd draagt hij zwarte kleren. Verder verft hij zijn haar zwart, maakt hij zijn ogen op met een dikke zwarte rand en heeft hij piercings in zijn gezicht, in zijn nek, op zijn armen en wie weet waar nog meer allemaal. Als hij alleen een T-shirt draagt kan je goed zien dat hij piercings heeft door zijn tepels en navel en met mijn vriendin Roos heb ik wel eens zitten geiten dat hij er vast ook een door zijn piemel heeft laten prikken.

Als ik een beetje van de schrik ben bekomen kijk ik meneer van den Berg aan en als hij dan knipoogt draai ik met mijn ogen, zo van ‘lekker weer’. Als reactie krijg ik een thumb-up, ja, dat kan hij wel denken, maar iedereen hier weet dat Liam een ongeleid projectiel is. Nou ja, ik zie wel, ik weet dat hij in een of ander bandje zit en misschien heb ik daar wel iets aan. Ik besluit er maar open in te stappen en wie weet wat het dan gaat worden. Als de les is afgelopen wacht ik tot hij vanuit zijn schuilplaats achter in de klas langs me oploopt en dan sta ik ook op terwijl ik zeg: ‘wacht even, volgens mij moeten wij een afspraak maken. Ik loop met je mee…’

Liam

Het vorige project ‘Over liefde’ vond ik niks, ik had geen enkele klik met Maartje. Maar nu, muziek maken met Maisy zie ik wel zitten. Als er éen meid in de klas is waar ik wat mee zou willen is zij het wel. Ze ziet er lekker uit, een typisch skate-grietje, altijd sloeberige kleren, meestal een camouflagebroek en een hoodie, lange blonde haren, een lief gezichtje met blauwe ogen, ze is wel ‘n lekker ding. Wie weet kan zij een tekst maken waar ik wat mee kan qua muziek.

Toen we een paar jaar geleden hier naartoe verhuisden ging ik om vrienden te maken naar het jongerencentrum, en daar trof ik al heel snel een stel gasten die een slaggitarist zochten voor hun bandje ‘the Next’. In het begin voelde ik me niet helemaal bij ze thuis, zij zijn nogal gewoon gekleed en ik paste daar met m’n looks niet helemaal bij, maar toch kregen we al gauw een goeie vibe. De zanger van het bandje, Nico, schrijft altijd de songs maar tot ik kwam was er niemand die daar echt goeie muziek bij wist te schrijven. Op de een of andere manier geven Nico z’n schrijfsels me altijd meteen een melodie in m’n hoofd en binnen de kortste keren hadden we best wel snel een stel catchy songs, die behoorlijk goed aanslaan tijdens onze optredens.

Veel mensen vergelijken ons met de beginjaren van U2, wat wel een beetje klopt, m’n pa is er groot fan van en ik werd er mee doodgegooid. We hebben het er niet om gedaan maar als je Nico zijn stemgeluid hoort dan kan hij in de verte wel een broertje van Bono zijn. En de akkoorden die ik gebruik, pas later ben ik erop gaan letten, die komen soms bijna letterlijk uit de gitaar van Edge. Whatever, onze muziek slaat steeds meer aan, we spelen in clubhuizen, kleine zaaltjes en zo en langzamerhand hebben we al best wel een vast groep fans die steeds komt opdraven. Er zijn zelfs af en toe al groepies, aan meiden hebben we meestal geen gebrek.

Als ik de klas uitloop staat Maisy ineens naast me en stelt ze me voor om met me mee op te lopen. Mijn eerste reactie is om nee te zeggen, ik woon hier vlakbij en wil haar niet mee naar huis nemen. Ik weet dat mijn oudere broers rond deze tijd ook thuiskomen en ik heb liever niet dat Maisy door hen wordt gekeurd. Het zijn best wel lompe gasten, de keren dat ik een fuckgrietje meenam werden ze door hen met hun lompe opmerkingen zowat het huis uit gejaagd. Maar Maisy loopt vastbesloten met me op en dan bedenk ik me wat het ertoe doet, ze is helemaal niet mijn vriendinnetje. Even later arriveren we bij mij thuis, amper een paar honderd meter van school.

Maisy

Ik vond het wel een beetje eng om Liam zo maar voor te stellen met hem mee naar huis te lopen. Maar we moeten echt niet te lang wachten met een begin te maken met onze song, en eerlijk gezegd ben ik ook best wel benieuwd hoe het bij hem thuis is. Ik weet dat hij twee broers heeft, ze zaten in hogere klassen en ze zijn best wel ruige types om te zien. Ik heb nu eindelijk de kans om ze eens een keer van dichtbij te zien. Als ze thuis zijn tenminste…

Onderweg blijkt Liam helemaal niet zo’n zwijgzaam type te zijn als ik altijd dacht. Eerst vraagt hij me hoe ik het vond om een song te schrijven en ik vertel hem dat ik dat heel leuk vind, dat het me ook best wel gemakkelijk afgaat. Daarna vertelt hij dat hij in een bandje zit dat ‘the Next’ heet en dat hij meestal de muziek bij de teksten van een ander bandlid schrijft. ‘Hoe doe je dat dan?’ vraag ik. ‘Is het niet lastig om wat een ander bij een tekst voelt in muziek te vertalen?’ Liam haalt dan zijn schouders op en zegt: ‘valt wel mee hoor, op de een of andere manier maakt een tekst me altijd best wel snel duidelijk welke melodie erbij hoort.’ Apart lijkt me dat als je dat aanvoelt, ik moet het even op me laten inwerken.

Als we bij hem thuiskomen kijk ik mijn ogen uit. Zelf ben ik enig kind en we wonen in een groot huis aan de rand van de stad. Alles is bij ons altijd perfect in orde, zo ongeveer het tegenovergestelde van wat ik hier nu zie. Liam woont in een rijtjeshuis, waarvan de voortuin overkapt en betegeld is. Onder het afdak staan naast allerlei rommel enkele fietsen en een paar motoren. Het zijn beestachtig grote dingen, Harley-Davidson staat er op de tanks. Als ik vraag van wie die zijn zegt hij dat zijn vader en zijn oudste broer daarop rijden, maar vandaag niet omdat het vanmorgen zo hard regende.

Binnen in het halletje gaat het net zo door als buiten. Er slingert van alles en nog wat rond en het meeste staat in het teken van motoren, zoals helmen, leren Jacks, leren broeken en een hele rij motorlaarzen, in alle soorten en maten. Ook de woonkamer is afgevuld met van alles en nog wat en verder staan er een paar immens grote leren banken. De TV staat keihard aan en in een de banken ligt een lange jongen met niet veel meer aan dan een boxer. Vrijwel alle huid die ik van hem zie is vol gezet met tattoos en als hij me ziet en merkt dat ik hem bekijk zegt hij met een brede grijns ‘beval ik je?’

Gelukkig ben ik niet verlegen en ik knik met een lachje terwijl ik antwoord: ‘van jou weet ik het nog niet maar van je tattoos wel, die zien er wel oké uit.’ De jongen lacht luidkeels en ook naast me hoor ik Liam grinniken, waarna hij zegt ‘heb je niet van terug, hè Billy.’ Billy haalt met een big smile zijn schouders op, antwoordt ‘ze leert me nog wel kennen’ en gaat dan verder met waar hij mee bezig was, tv kijken. Waarna Liam me voor gaat naar zijn kamer, boven. Nou ja, zeg maar kamertje, het is niet erg groot en rond het bed staat het er vol met verschillende instrumenten, zoals een keyboard, een akoestische en een elektrische gitaar, een conga en weet ik wat al niet meer.

Liam

‘Welkom in mijn muziekkot’ zeg ik dan, terwijl ik zie hoe Maisy om zich heen kijkt en alles in zich opneemt. Meestal kan het me niks schelen wat meisjes van mij of m’n thuis of m’n kamer vinden maar dit keer is dat anders, een beetje bezorgd kijk ik naar haar reactie. Ze neemt er de tijd voor om alles rustig te bekijken en als ze daarmee klaar is gaat ze op mijn bed zitten, alsof ze hier dagelijks komt. ‘ik had geen idee dat je zo met muziek bezig bent. Leuk!’ zegt ze dan en dat lucht me op. Ik plof naast haar neer, expres zo dicht naast haar dat mijn dijen de hare raken en tot mijn verrassing schuift ze niet eens opzij maar kijkt ze me met een lief lachje aan.

Als ze vraagt ‘heb je het erg moeilijk met die broer van je?’ kijk ik haar verrast aan, hoe kan zij dat nou weten. Ik knik en antwoord ‘de ergste is niet eens thuis. Joe is mijn oudste broer, hij gaat zijn eigen gang en doet alsof hij de enige is die hier woont. Daarom zit ik vaak hierboven of ik ga naar het jongerencentrum, beetje kletsen of jammen met m’n vrienden.’ Dan raken we aan de praat over de opdracht en Maisy vertelt dat ze al wel een idee heeft over de aanpak. Dat zij graag de tekst wil schrijven zodat ik daar een melodie bij kan maken. Maar dat ze dan wel eerst wil horen wat voor soort muziek ik maak, om de sfeer goed aan te voelen.

Ik ben verrast hoe leuk Maisy is. Ze draait er totaal niet meisjesachtig omheen hoe ze onze taakverdeling ziet. En ook hoe ze net Billy van katoen gaf, ik vond het zo tof hoe ze op hem in ging, hij had er mooi niet van terug. Ze niet alleen heel mooi maar eigenlijk ook best wel stoer!

Meestal komt hier alleen een meisjes als ik seks met haar wil hebben en het is wennen om dat nu te onderdrukken. Liefst zou ik Maisy hier en nu meteen willen neuken maar dat zit er jammer genoeg niet in. Terwijl ik zo zit te mijmeren vraagt Maisy: ‘is er wat?’ Oeps, typisch ik, zit ik alweer over seks te dromen en totaal uit het niets vraag ik Maisy ineens of ze een vriend heeft. Ze kijkt me verrast aan en vraagt: hoe dat zo?’ ‘… ehm, nou, omdat ik je leuk vind.’

‘Zit je me nou te versieren?’ vraagt ze dan. Als dat zou kunnen, denk ik dan en vraag als reactie ‘ben je te versieren dan? Is er geen vriendje?’ Weer dat leuke lachje en dan antwoordt ze: ‘Nee, die is er niet. En ja hoor, als ik een jongen leuk vindt ben ik best wel te versieren. Of ik versier hem.’ Waarna we elkaar aankijken en geen van ons beiden nog iets zegt. Ze heeft onwijs mooie ogen, blauw met vanuit de iris lichtgrijze straaltjes. Het lijkt of we twee zielen met éen gedachte zijn want terwijl ik dit denk zegt Maisy ‘je hebt mooie donkere ogen’. Ja, dat hoor ik wel vaker, en dat ze ook een beetje kunnen smeulen.

Het wordt een tikje lastig nu. Ze wilde weten wat ik voor muziek maak en zonder verder nog iets te zeggen sta ik op, pak mijn akoestische gitaar, ga weer naast Maisy zitten en speel dan een nummer van onze band dat ‘See me’ heet. Nico schreef het ooit toen hij gek was op een meisje, maar dat hij ondanks dat hij van alles probeerde niet kon krijgen, ze had geen interesse in hem. Ik vond het een tikje sentimenteel maar toen ik daar rockende akkoorden onder legde werd het ineens een supercoole song. Dat is sowieso altijd wel de kunst, om de diepere laag in een songtekst te vinden en daar de muziek op aan te laten sluiten.

De tekst van het liedje pikt het publiek altijd best wel snel op, vooral omdat het een vraag en antwoordspelletje is tussen Nico en het meisje dat hij niet kan krijgen. Als ik nog maar een paar zinnen heb gezongen vraagt Maisy me of ik de tekst op papier heb en even later zingt ze tot mijn verrassing zachtjes mee. Ze heeft een mooie stem en voor we het weten is het nummer ten einde.

Maisy

Jeetje, hij is echt wel leuk, ik had dit nooit achter Liam gezocht. Mijn ouders hebben vaak gezegd dat ze me te direct vinden, dat dat mensen afstoot, maar hier bij Liam heb ik daar helemaal geen last van. Binnen de kortste keren zijn we best wel open tegenover elkaar, ik voel dat we een klik hebben en toen we zojuist in elkaars ogen keken zág ik het ook. Zou het de muziek zijn? Even later zitten we samen een paar songs te zingen en ik vind ze onwijs mooi van melodie.
‘Ik ben benieuwd naar jullie muziek. Zou ik eens een keer mee mogen naar een repetitie van jullie bandje?’ vraag ik dan. Als reactie grijnst Liam breed: ‘…grappig, ik wou je dat ook voorstellen.’ We geven elkaar een high five en spreken af dat ik morgen na schooltijd meega. Ondertussen ga ik alvast aan een songtekst werken.


Net als ik opsta om te vertrekken hoor ik dat er voor het huis een motor arriveert. ‘Da’s een lichte, die is van m’n moeder’ reageert Liam. Als we naar beneden gaan tref ik haar in het halletje. Ze is leuk om te zien, net als Liam heel donker van haarkleur en ogen, goedlachs ook. Als ik haar de hand schud valt me op dat al haar vingers vol kleine tattoos zitten.
Als ze hoort dat ik wil vertrekken zegt ze ‘heeft Liam je nog wat aangeboden? Nee? Foute boel zoon! Kom Maisy, je gaat niet naar huis voordat je thee hebt gehad.’ En gehoorzaam lopen we als eendenkuikens achter haar aan naar de keukentafel, waar al gauw ook Billy aanschuift.


Liefs,
Zazie