Lisa sprintte naakt door de smalle straatjes van Parijs, haar blote voeten klapten tegen de koude kasseien. Haar hart bonkte in haar keel, niet alleen van de inspanning, maar ook van de paniek. Shit, shit, shit! Dit was helemaal niet het plan. Robespierre had nog niet gearresteerd moeten worden. Zonder hem kon de revolutie wel in duigen vallen, en dan had ze haar hele tijdreis voor niks gemaakt. En alsof dat nog niet genoeg was, moest ze nu ook nog eens naakt door de stad rennen. Fantastisch, Lisa. Echt fantastisch.

Ze dook een steeg in, haar ogen speurden koortsachtig naar iets – wat dan ook – om zichzelf mee te bedekken. Een oude deken? Een kapotte jurk? Zelfs een zak aardappelen zou beter zijn dan niets. Haar blik viel op een waslijn boven haar hoofd, waar een vers gewassen laken wapperde in de wind. Zonder aarzeling sprong ze omhoog, greep het laken en wikkelde het om zich heen. Beter dan niets, dacht ze, terwijl ze de knoop stevig aantrok. Ze zag eruit als een wandelende mummie, maar ten minste was ze niet meer naakt.

Met haar nieuwe, improviseren outfit sloeg ze een willekeurige straat in, hopend dat ze niet al te veel zou opvallen. Maar natuurlijk, het lot had andere plannen. Ze botste tegen een straatverkoper die een kar vol groenten duwde. "Kijk uit, slet!" riep hij, terwijl een regen van wortels en uien over de grond rolde. Lisa kromp ineen, haar wangen gloeiden van schaamte. "Sorry, sorry!" stamelde ze, terwijl ze een wortel van de grond pakte en hem teruggooide. De verkoper keek haar boos aan, maar toen hij haar laken zag, schudde hij zijn hoofd en liep verder.

Na een reeks van soortgelijke avonturen – waaronder een bijna-botsing met een koets en een ongemakkelijke ontmoeting met een groepje nonnen die haar kruisten met een mengeling van afschuw en medelijden – stuitte ze eindelijk op een bekend gezicht. "James!" riep ze uit, terwijl ze achter hem aan rende. Hij draaide zich om, zijn wenkbrauwen schoten omhoog bij het zien van haar laken-outfit.

"Lisa, wat is er in godsnaam gebeurd?" vroeg hij, zijn stem een mengeling van bezorgdheid en amusement.

"Alles is misgegaan!" siste ze, buiten adem. "Robespierre is gearresteerd, ik ben naakt door de stad gerend, en nu zie ik eruit als een verdwaalde mummie. Help me, alsjeblieft!"

James grinnikte, maar zijn ogen waren serieus. "Rustig, rustig. We lossen dit wel op. Maar eerst, misschien moeten we je wat fatsoenlijke kleren geven. Je kunt niet de hele revolutie leiden in een laken."

"Dankjewel," mompelde ze, terwijl ze haar handen in haar zij zette. "Maar wat nu? Zonder Robespierre is de hele revolutie in gevaar."

James dacht even na, zijn blik gericht op de horizon. "We hebben nog één optie. Jean Jeanne d'Arc. Als iemand de revolutie kan leiden, is zij het wel. Ze is een legende, een heldin. En ze staat open voor... onconventionele bondgenootschappen."

Lisa's ogen lichtten op. "Jeanne d'Arc? Die Jeanne d'Arc? Maar ze leefde eeuwen geleden!"

"Tijdreis, weet je nog?" James knipoogde. "Kom op, we hebben geen tijd te verliezen."

Met James' hulp slaagde Lisa erin om zich te kleden in een gestolen jurk van een waslijn (ze begon er een gewoonte van te maken) en ze reisden terug in de tijd naar de 15e eeuw. Jeanne d'Arc bleek een indrukwekkende vrouw te zijn: lang, met een vastberaden blik en een stem die bevelen gaf alsof ze gewend was om legers te leiden. Maar wat Lisa het meest opviel, was haar... charisma. Ze had een bepaalde uitstraling die Lisa niet kon negeren.

"Dus, je zegt dat je uit de toekomst komt?" Jeanne's stem was sceptisch, maar er speelde een glimlach om haar lippen.

"Ja, en ik heb je hulp nodig," antwoordde Lisa, terwijl ze probeerde niet te staren naar Jeanne's indrukwekkende figuur. "De Franse Revolutie is in gevaar, en ik denk dat jij de enige bent die het tij kan keren."

Jeanne lachte, een diepe, hartelijke lach die Lisa's maag deed kriebelen. "Nou, dat is een uitdaging die ik niet kan weerstaan. Maar eerst..." Ze stapte dichterbij, haar ogen glinsterden ondeugend. "Vertel me meer over deze 'toekomst' van jou. Is het waar dat vrouwen daar vrij zijn om te doen wat ze willen?"

Lisa voelde haar wangen gloeien. "Eh, ja. Min of meer. Maar dat is niet waarom ik hier ben..."

Jeanne legde een vinger op Lisa's lippen, haar aanraking elektriserend. "Sst. Ik denk dat we allebei weten dat dit meer is dan alleen een historische missie. Of niet?"

De dagen die volgden waren een wervelwind van strategische besprekingen, trainingssessies en... geflirt. Jeanne was onweerstaanbaar, en Lisa vond zichzelf steeds vaker afdwalen tijdens hun gesprekken, haar gedachten afdwalend naar hoe Jeanne's lippen zouden voelen op de hare. Ze probeerde het te negeren, maar elke keer dat Jeanne haar aankeek met die intense blik, smolt Lisa een beetje meer.

Op een avond, nadat ze de laatste details van hun plan hadden doorgenomen, zat Lisa op de rand van haar bed, haar gedachten in de war. Jeanne stond in de deuropening, haar silhouet verlicht door het maanlicht. "Je kunt niet slapen?" vroeg ze zachtjes.

"Nee," gaf Lisa toe. "Ik kan niet ophouden aan je te denken."

Jeanne glimlachte, haar ogen glinsterden in het schemerlicht. "En ik kan niet ophouden aan jou te denken. Misschien moeten we iets aan die afleiding doen."

Voordat Lisa kon reageren, sloot Jeanne de afstand tussen hen, haar lippen zachtjes op de hare gedrukt. Het was een kus vol belofte, vol verlangen, en Lisa smolt in haar armen. Ze had nog nooit zoiets gevoeld – het was alsof al haar zintuigen tot leven kwamen.

Jeanne's handen gleden over Lisa's lichaam, haar aanraking brandend op haar huid. Ze duwde Lisa zachtjes achteruit, tot ze op het bed lag, en kroop bovenop haar, haar ogen donker van verlangen. "Je bent zo mooi," fluisterde Jeanne, haar adem warm tegen Lisa's nek.

"Jij ook," hijgde Lisa, terwijl ze haar handen in Jeanne's haar begroef.

Jeanne's lippen daalden af naar Lisa's hals, haar tong tekenend een pad van vuur. Ze kuste en likte haar weg naar beneden, haar handen verkennend, tot Lisa zich kronkelde van verlangen. "Jeanne, alsjeblieft..." smeekte ze.

Jeanne glimlachte tegen Lisa's huid, haar adem heet tegen haar gevoelige plekjes. "Alsjeblieft wat?"

"Raak me aan," hijgde Lisa. "Ik wil je voelen."

Jeanne's vingers gleden tussen Lisa's dijen, haar aanraking licht maar belovend. Ze streelde haar langzaam, haar duim cirkelend over haar klit, tot Lisa zich boog van plezier. "Zo?" fluisterde Jeanne, haar stem hees van verlangen.

"Ja, ja, alsjeblieft..." Lisa's woorden verloren hun samenhang terwijl Jeanne's vingers dieper gleden, haar ritme versnellend. Lisa's ademhaling werd oppervlakkig, haar lichaam gespannen als een boog. "Jeanne, ik..."

"Laat het gaan," fluisterde Jeanne, haar lippen nu bij Lisa's oor. "Laat me je voelen."

En dat deed Lisa. Haar lichaam explodeerde in een golf van plezier, haar kreten gevuld met Jeanne's naam. Ze voelde zich licht, vrij, alsof ze kon vliegen. Toen haar orgasme afnam, lag ze hijgend onder Jeanne, haar hart bonkend in haar borst.

Jeanne kuste haar zachtjes, haar lippen teder op Lisa's voorhoofd. "Je bent ongelooflijk," fluisterde ze.

Lisa glimlachte, haar handen streelend over Jeanne's rug. "Jij ook."

Maar net toen ze dacht dat alles perfect was, hoorde ze een bekend geluid – het zoemen van het tijdreisapparaat. Haar ogen vlogen open, en daar, in de deuropening, stond de onbekende man. Zijn blik was koud, zijn aanwezigheid dreigend.

"Lisa," zei hij, zijn stem laag en gevaarlijk. "We moeten praten."

Lisa's glimlach verdween, vervangen door een mengeling van angst en vastberadenheid. Ze keek naar Jeanne, die zich beschermend voor haar plaatste. "Wie is dat?" vroeg Jeanne, haar stem vastberaden.

"Iemand die de geschiedenis wil veranderen," antwoordde Lisa, terwijl ze zich naast Jeanne plaatste. "Maar niet als wij er iets over te zeggen hebben."

De man glimlachte, maar het was geen vriendelijke glimlach. "Je kunt niet altijd weglopen, Lisa. En deze keer, heb ik je precies waar ik je hebben wil."

Lisa voelde een rilling over haar rug lopen, maar ze rechtte haar schouders. Met Jeanne aan haar zijde voelde ze zich sterker dan ooit. "We zullen zien," zei ze, haar stem vast. "Want deze keer, ben ik niet alleen."

De spanning in de kamer was om te snijden, de lucht elektrisch geladen. Lisa wist niet wat er ging gebeuren, maar één ding was zeker: dit was nog maar het begin.