Ik had de deur achter me dichtgetrokken zonder nog iets te zeggen. Geen koffie, geen ontbijt, geen knik naar zijn moeder. De blik die ze me die ochtend gaf — vol stilte, vol weten — bleef in m'n hoofd hangen als een brandplek.

Maar ik wist: ze zou het niet zeggen. Niet tegen hem. Niet tegen Lieke. En zeker niet tegen mij.

Het was ongemakkelijk. Ja. Maar wat wij doen is niet voor anderen bedoeld. Wat wij doen... bestaat alleen in kamers zonder ramen.

Die middag bleef het stil. Geen bericht. Geen excuses. Geen emoji's om het luchtig te houden. We wisten wat het was. We wisten wat het niet was. Geen verwarring. Geen sentiment.

Pas laat op de avond, toen ik onder een deken op de bank lag, één hand onder m'n shirt, het licht gedimd — trilde m'n telefoon.

Ingmar: "Ik denk de hele dag aan jouw mond. Hoe je me nam vannacht. Alsof je honger had."

Daaronder een foto. Spiegel. Zijn badkamer.

Hij droeg alleen een grijze Calvin Klein-boxer. Strak. Vochtig. De vorm van zijn lul zichtbaar. De stof gespannen. Zijn hand er lichtjes op. Alsof hij 'm net had losgelaten. Of juist wilde grijpen.

Mijn hart sloeg over. Die boxer... ik had hem vaker gezien. Bij het chillen. Tijdens een filmavond. Bij het omkleden in de kleedkamer. Maar nooit zo. Nooit als een belofte.

Ik voelde mezelf al stijver worden bij het zien van die foto. Ik wist hoe hij rook in die boxer. Hoe hij smaakte na een dag erin. Ik voelde hoe mijn onderbuik reageerde, traag en warm, alsof mijn lijf sneller wist wat het wilde dan mijn hoofd kon bijbenen.

Ik stuurde terug:

Ik: "Ik wil dat ding van je gezicht trekken met m'n tanden. Je kont vastpakken. Je stoten voelen terwijl ik op m’n knieën zit. En dat je niet stopt. Dat je me volduwt tot ik leeg ben."

Meteen daarna: een filmpje. Hij zat op z'n bed. Boxer omlaag tot halverwege zijn dijen. Zijn lul hard in zijn hand. Hij trok zich langzaam af. Z'n ademhaling hoorbaar. Zwaar. Onregelmatig. Zeven seconden. Genoeg om mijn hand naar beneden te laten glijden.

Ingmar: "Ik wil je in m'n mond. Maar ook je kont onder me. Je benen wijd. Je kreunen terwijl ik je volduw. Ik wil je voelen als een kloppende honger."

Mijn boxer was al nat. Ik trok 'm omlaag. M'n lul glansde. Dik. Onrustig. Ik maakte een foto. Geen filter. Vol in beeld. Druipend, klaar.

Ik: "Wil je 'm? Hier. Je kan 'm krijgen. Maar dan wil ik dat jij klaarkomt in die boxer van je. Niet uittrekken. Gewoon spuiten in die stof. Ik wil weten dat je hem maandag weer aantrekt met mijn geur erin. En dat je aan mij denkt als je hem uitdoet."

Hij stuurde eerst een stembericht. Zijn ademhaling hortend. Een kreun. Een grom. De manier waarop zijn stem schuurde, raakte iets diep in mij dat ik vergeten was te benoemen.

Ingmar (stembericht): "Ik wil je niet horen praten. Ik wil je horen zuigen. Tot je stikt van m'n zaad. Tot ik je niet meer los kan laten."

Daarna: een tweede filmpje. Hij lag achterover. Zijn buik bewoog. Zijn hand bewoog. Zijn benen gespannen. Zijn hoofd naar achter. Zijn mond op een kier, alsof hij mijn naam zei. En toen... kwam hij.

Hij spoot over z'n buik, maar ook in de boxer. De stof werd donker. Vochtig. Hij kreunde. Zijn lippen trilden. Zijn hand bleef even om zijn half slappe lul liggen. Hij ademde zwaar. Hij stuurde het zonder tekst. Alles stond erin.

Ik likte m'n lippen. Mijn hand gleed sneller. Ik kwam bijna. Maar ik hield me nog in. Ik wilde het niet verspillen aan alleen het scherm. Ik wilde het in hem. Of van hem. Of door hem. Mijn hele lijf stond op scherp.

Ik: "Vrijdag gaan we los."

Ingmar: "Weekend. Huisje. Geen buren. Jij. Ik. Je knieën. Mijn hand op je nek. Je mond open. Twee dagen lang. Geen afleiding. Geen grenzen."

Ik: "Geen pauzes. Geen praten. Alleen neuken. Geen tussenin. Geen terughoudendheid."

Ingmar: "Ik wil je op m’n gezicht. In m’n keel. Onder me. Over me. Je slaapt in mijn armen met m’n zaad nog in je."

Ik: "Dan neem ik je. Op het aanrecht. Op het matras. Tegen het raam. Tot je schreeuwt. Tot de echo blijft hangen in de muren."

Ingmar: "Ik wil je ruw. Maar dan ook zacht. Ik wil m’n lul in je voelen. En jouw tong als ik kom. Ik wil je stem verliezen onder m’n handen."

Ik stuurde nog één bericht. Geen woorden. Alleen een audio. Mijn ademhaling. Mijn kreun. Kort. Echt.

Toen bleef het stil.

Niet omdat het ophield. Maar omdat er niets meer te zeggen viel.

Het was duidelijk: we zouden elkaar uit elkaar trekken.

Niet omdat we verliefd waren. Niet omdat we iets aan het opbouwen waren.

Maar omdat dit de enige plek was waar we nog ademden. Waar verlangen niet hoefde te worden uitgelegd.

En omdat alles wat verzwegen was, in ons lijf verder sprak.