De ochtend na die allesverwoestende nacht was ik vroeg wakker. Of nee — wakker worden impliceert dat ik had geslapen. Maar dat had ik niet. Niet echt. Mijn lichaam had rust gezocht, maar mijn hoofd draaide in cirkels. Beelden. Geluiden. Haar stem. Zijn kreunen. Alles draaide in mijn hoofd als een zieke film die telkens opnieuw begon.

Ik wist één ding zeker: ze had me niet gezien. Dat hield ik mezelf voor. Steeds opnieuw. Ik had in de schaduw gestaan. Net buiten zicht. Ze keek naar zichzelf in de spiegel, niet naar mij. Niet echt. Ze had het niet kunnen weten. Kon niet.

Maar dat zou ik nooit zeker weten.

Wat ik wel wist, was dat ik haar terug moest pakken. Bewijzen dat zij van míj was. Dat ik nog steeds haar man was. Haar enige. En toen ik die ochtend de trap op liep, voelde ik het: adrenaline, woede, lust — alles in één giftige cocktail.

Ze zat op bed, in een ochtendjas, haar haar nog licht vochtig. Ze keek me aan, geen schrik in haar blik. Geen schaamte.

“Ik dacht dat je vannacht thuis zou komen,” zei ze.

“Mijn vlucht was vroeger,” antwoordde ik kort.

Ze knikte langzaam, maar er lag iets in haar ogen. Iets wat ik niet kon plaatsen.

Ik stapte naar haar toe, trok haar ruw overeind. De ochtendjas viel open, ze droeg niets eronder. Haar huid was warm, haar ademhaling versnelde. Ze zei niets. Geen protest. Geen uitleg. Alsof ze dit had verwacht.

Ik duwde haar tegen de muur, haar handen plat boven haar hoofd. “Je bent van mij,” snauwde ik. “Snap je dat?”

Ze glimlachte flauwtjes. “Laat maar zien dan.”

Ik nam haar daar, op de rand van bed. Hard, ruw, alles wat ik in me had. Maar het was te veel. Te snel. Mijn hoofd draaide nog, mijn lijf stond strak van adrenaline. En voordat ik het wist, kwam ik klaar. Binnen een minuut. Alles wat ik wilde bewijzen… verdween in één verwoestende ontlading.

Ik liet me naast haar vallen. Hijgend. Gefrustreerd. Zij rolde op haar zij en streelde mijn borst.

“We praten straks wel,” fluisterde ze.

Ik knikte. Te uitgeput om te antwoorden. En langzaam viel ik in slaap. Voor het eerst sinds gisteravond… vond ik rust.

Maar zij niet.

---

Toen ik wakker werd, voelde ik het meteen. Iets zat strak. Koud. Metaal. Ik schoof het dekbed opzij en keek omlaag. Mijn hart sloeg over.

Een peniskooitje. Vergrendeld. Geen ontsnappen.

Cynthia zat op de stoel naast het bed. Haar benen over elkaar geslagen, perfect gekleed. Ze hield een klein zilveren sleuteltje tussen haar vingers.

“Ik zag je wel,” zei ze rustig. “In de spiegel. Gisteravond.”

Mijn mond opende, maar er kwam geen geluid.

“Je dacht dat je ongezien was,” vervolgde ze. “Maar ik keek recht in je ogen. Jij liet het toe. Je deed niets. Ondanks alles — geen condoom, geen pil — liet je het gebeuren. Je keek toe hoe hij in me klaarkwam. In míj.”

Ze stond op, liep naar haar nachtkastje en liet het sleuteltje in de lade vallen. *Klik.*

“Vanaf nu,” zei ze zacht, “ben jij mijn cuck.”

Ik wist niet wat ik voelde. Schaamte. Vernedering. Maar ook… iets anders. Iets duisters. Spannends.

---

Twee dagen gingen voorbij. Ze zei weinig. De kooi bleef om. Geen seks. Geen aanraking. Alleen af en toe een blik van haar kant — intens, doordringend. Alsof ze alles wist. Alles controleerde.

En toen kwam Kees weer langs.

Ik hoorde zijn stem in de gang. Het lachen. Het nonchalante van iemand die zich nergens voor schaamt. Cynthia riep me niet. Ze zei niets. Pas toen ik de trap af wilde lopen, hoorde ik haar stem van boven.

“Blijf daar maar,” klonk het. “Zoals de vorige keer.”

Mijn hart bonsde. Nee. Niet dit. Niet weer.

Maar mijn benen liepen vanzelf. Alsof ik geen keus had. Alsof ik… dit wilde.

De slaapkamerdeur stond opnieuw op een kier. Precies zoals die avond. De spiegel stond nog altijd schuin gericht. En zij… zij lag al op het bed. Naakt. Uitdagend. Kees stond aan het voeteneind, zijn shirt al uit.

“Mijn man kijkt weer mee,” fluisterde Cynthia, haar ogen in de spiegel. “Net als toen.”

Hij zei niets. Liep gewoon naar haar toe. Trok zijn broek uit. En ik… ik kon niets doen. Mijn lichaam was verlamd. Mijn pik opgesloten. Mijn rol vastgesteld.

Toen hij haar binnendrong, kreunde ze luid. Harder dan toen. En haar ogen — haar ogen zochten die spiegel. Zochten mij.

“Laat hem maar weer zien wie mij écht neemt,” fluisterde ze. “Laat hem voelen wat hij heeft afgestaan.”

Kees nam haar zonder aarzeling. Geen condoom. Geen beperking. Alleen pure honger. Hij draaide haar om, trok haar heupen omhoog, en penetreerde haar met harde, diepe stoten. Cynthia gilde van genot. Niet gespeelde kreten — maar oprechte overgave.

Ze keek in de spiegel, haar gezicht verwrongen van extase. “Kijk goed,” hijgde ze. “Kijk hoe een echte man me neemt.”

Toen duwde hij haar plat, zijn handen op haar schouders, haar benen wijd. En zonder waarschuwing gleed hij naar achter — zijn duim bevochtigde haar achterste en even later drong hij ook dáár binnen. Ze gilde opnieuw, maar duwde haar heupen juist tegen hem aan. Volledig, diep.

Ik keek. Trillend. Machteloos. En op een of andere gestoorde manier — opgewonden.

Kees kwam klaar, diep in haar. In beide gaten. Alles in haar.

Ze bleef hijgend liggen, haar hand rustend op haar onderbuik. Haar ogen nog steeds in de spiegel. Kees zakte naast haar neer, zijn hand loom op haar dij. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, gaf hem een zachte kus op zijn schouder en fluisterde iets dat ik niet kon horen — of durfde te begrijpen.

Toen draaide ze haar hoofd terug naar de spiegel, keek me aan en zei kalm: "Kees blijft vannacht hier. Jij slaapt in de logeerkamer."

Mijn maag draaide om. Maar ik wist: hiertegen protesteren had geen zin. Mijn plek was niet meer naast haar. Mijn plek was daar... waar ze me neerzette. En vanavond was dat ergens anders.

"Het bed is al opgemaakt," voegde ze eraan toe, terwijl ze Kees tegen zich aantrok. "Slaap lekker."

“En jij…” fluisterde ze. “Jij blijft daar. Jij blijft mijn cuck.”