Het begon bijna normaal te voelen. Soraya die op willekeurige momenten aanbelde, zogenaamd voor een vraag over gereedschap, iets dat Ivan had laten liggen, of om ‘even iets te bespreken’. Myrthe had niets door. Ze vond het zelfs gezellig, dat Soraya zo behulpzaam was. Als ze maar wist.

Ik vond het niet erg. Integendeel. Ik begon haar te verwachten, op haar te hopen. Mijn lichaam reageerde al als ik haar alleen al aan zag komen lopen.

De derde keer dat ze binnenkwam, zei ze niets. Ze keek me alleen maar aan, liep langs me de trap op naar de logeerkamer en wachtte daar. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik volgde haar, sloot de deur achter me, en voor ik iets kon zeggen trok ze haar shirtje uit. Geen bh. Geen woorden.

Ze ging op bed liggen, haar benen gespreid, haar ogen uitdagend. “Kom,” zei ze zacht. “Ik wil je voelen. Helemaal.”

Ik liet me op mijn knieën zakken, kuste haar dijen, haar heupen, haar buik. Ze beefde onder mijn aanrakingen, haar ademhaling versnelde. Toen ik in haar gleed, centimeter voor centimeter, voelde ik hoe ze zich volledig aan me overgaf. Geen terughoudendheid. Geen rem.

“Geen condoom?” vroeg ik nog fluisterend.

Ze schudde haar hoofd. “Daar praten we niet meer over.”

Ik wist wat het betekende. En toch — ik duwde mezelf volledig in haar. Haar handen grepen mijn schouders, haar benen klemden zich om me heen. Ze kreunde bij elke stoot, haar stem rauw en vol overgave. Het werd ruiger, intiemer. Ze kuste me als een bezetene, haar nagels trokken over mijn rug. Ze wilde me. Alles.

En ik gaf haar alles.

We lagen naakt op bed, zwetend, hijgend, versmolten. Ze draaide zich naar me toe, haar gezicht half in het kussen.

“Pieter,” zei ze zacht. “Ik moet je iets zeggen.”

Mijn hart sloeg één slag over. Ik keek haar aan. Ze slikte.

“Ik ben zwanger.”

Alles viel stil. Mijn adem, mijn gedachten, de wereld. Ze keek me aan, niet onzeker, maar vastberaden.

“Ik weet niet honderd procent zeker van wie. Maar… diep vanbinnen weet ik het wel. Het is van jou.”

Ik zei niets. Kon niets zeggen. Alleen mijn hartslag voelde ik. En haar hand op mijn borst.

“Ik wilde het,” fluisterde ze. “Niet alleen dat moment. Ik wil het nog steeds.”

We lagen daar. Stil. Naakt. Verstrengeld. En ik wist: dit ging alles veranderen.

Het was alsof het leven zijn normale ritme had hervat. Maar onder dat oppervlak kolkte alles. De dag dat Soraya aan de buurt vertelde dat ze zwanger was, voelde als een bom. Myrthe feliciteerde haar enthousiast. Ivan straalde — eindelijk vader worden. Niemand wist wat ik wist. Niemand keek naar mij. Nog niet.

Wat ik niet had voorzien, was Ivan’s nieuwe houding. “Ik wil haar beschermen,” zei hij tegen me bij een biertje. “Geen seks. Niet zolang ze zwanger is. Alles moet veilig.”

Dat liet ruimte. Te veel ruimte. Soraya bleef komen. Regelmatig. Stiekem. Steeds vaker. Ze had honger, zei ze. Geen lichamelijke beperking, geen remming, alleen maar verlangen. En ik? Ik hield me niet in. Kon me niet inhouden. We deden het in de logeerkamer. In het tuinhuisje. Een keer zelfs in de schuur terwijl Myrthe boven lag te slapen.

Ze was voller nu. Ronder. Haar borsten zwaarder, haar buik langzaam boller. Maar haar lust was onveranderd. Elke keer als ik in haar gleed, zonder condoom, voelde het alsof ik iets deed wat niet alleen fout was — maar onmogelijk te stoppen. Zij leidde. Ik volgde.

Er waren momenten waarop het bijna misging. Eén keer hoorden we Myrthe thuiskomen terwijl ik haar over het aanrecht nam in de bijkeuken. Een andere keer reed Ivan zijn auto al de oprit op terwijl wij nog naakt op de bank lagen, zwetend, haar benen over mijn schouders.

Ze fluisterde steeds vaker: “Hij weet het toch niet… ik wil jou… alleen jou…”

En ik liet haar. Keer op keer.

Toen de bevalling naderde, werd het rustiger. De seks minderde. De spanning niet. De avond voor haar uitgerekende datum stond ze voor mijn deur. Alleen. We spraken geen woord. We keken elkaar aan. Ze barstte in tranen uit.

“Ik weet dat het van jou is,” zei ze. “En straks komt het eruit. Zwart op wit. Ik kan het niet meer geheim houden.”

Ik wist wat ze bedoelde. Ivan had donker haar. Mijn genen… niet te verbergen.

De bevalling kwam snel daarna. Iedereen wachtte gespannen op nieuws. Toen het bericht kwam, voelde ik m’n maag samentrekken. Een dochter. Gezond. En… blauwgrijze ogen. Mijn ogen.

Een week later barstte alles los. Ivan had vragen. Te veel vragen. En Soraya, onder druk, brak. Ze vertelde het. Alles.

Myrthe. Ivan. Alles kapot.

En ik? Ik stond daar. Midden in de chaos die ik zelf had gecreëerd. Vader van een kind dat ik nooit mocht erkennen. Man van een vrouw die me verliet. Buur van een man die me haatte.

Maar diep vanbinnen voelde ik nog steeds haar lichaam, haar stem, haar adem tegen mijn oor.

Sommige dingen zijn het waard. Zelfs als ze alles verwoesten.