Ik wilde het niet.

Alles in me protesteerde. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, mijn handen trilden in mijn schoot, en toen Karel zijn auto startte die ochtend, had ik nog gehoopt dat hij een grap maakte. Dat hij onderweg naar een lunchplek of de markt ineens zou zeggen: “Rustig maar. Ik meen het niet.”Maar hij zei niets. Geen grijns. Geen uitstel. Alleen de navigatie die een onbekend adres op het scherm toonde. ‘Studio Bloedlijn’.

Ik keek naar hem. “Karel… alsjeblieft. Laten we hiermee stoppen. We gaan te ver.”

Zijn hand lag ontspannen op de versnellingspook. “Er is geen terug, Cynthia. Je hebt al gekozen.”

“Dat is niet waar.” Mijn stem brak. “Ik… ik dacht niet na. Maar dit…”

Hij draaide zijn hoofd langzaam naar me toe. “Ik stuur één bestand. Slechts één. Naar je moeder, of naar Jan. Of je baas. Wil je raden hoe lang het duurt voordat het zich verspreidt?”

Mijn maag draaide om.

“Ik weet dat je dit niet wil,” fluisterde ik. “Maar ik smeek je. Stop. Alsjeblieft. Ik doe alles voor je, als je maar stopt.”

Hij lachte zacht. “Alles?”

Ik knikte. Mijn ogen prikten van de tranen. “Echt. Wat je maar wilt. Als ik maar niet met die tattoo… niet dit.”

Zijn gezicht werd strak. “Als je echt alles voor me doet… dan laat je die tattoo zetten. Alleen dan houd ik het voor me. Anders –”

“Niet nodig.” Mijn stem was slechts een ademtocht. “Ik snap het.”

We reden in stilte verder. Mijn knieën wiebelden. Mijn handen waren klam. De auto rook naar leer, zweet, en de restjes van zijn aftershave. Alles in me gilde dat ik moest uitstappen. Maar ik bleef zitten.

De studio was klein, kil. Grijze tegels, zwarte muren, een leren bank en een kale receptioniste met piercings in haar gezicht.

Karel zei niets over wie ik was. Alleen: “Dijbeen, binnenkant. Zwart, cursief.”

Ze knikte, wees me naar de achterkamer.

Ik stond op. Mijn benen voelden als watten. Ik liep als in trance achter haar aan. De ruimte was schoon, klinisch. Op de muur hing een bord: Geen terug na de eerste naald.

De artiest was professioneel. Hij vroeg: “Wil je zien wat ik zet?”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee.”

Hij glimlachte flauwtjes. “Veel mensen zeggen dat.”

Ik ging liggen. Mijn jurkje opgetrokken tot aan mijn heup. Mijn slipje half afgezakt. Mijn dij bloot.

Hij begon.

De eerste prik was scherp, brandend. Ik kneep mijn ogen dicht. Karel zat in de hoek, zwijgend, filmend.

Toen ik na twintig minuten mocht kijken, zag ik het.

Eigendom van K.J.

Ik beet op mijn lip. Mijn hoofd tolde.

Maar hij was nog niet klaar.

“Laat je bh zakken.”

Ik keek hem aan. “Nee…”

“Doe het.”

Ik deed het.

De piercingspecialist was jong, kalm. Hij maakte geen grapjes. De naald ging door mijn tepel heen, traag en genadeloos. Eerst links. Toen rechts. Karel filmde alles.

Toen ze erin zaten — twee zilveren ringen — kneep hij erin.

“Nu ben je echt van mij.”

Later, in de auto, zei hij: “Vanaf nu mag Jan je alleen nog neuken met condoom.”

Ik draaide mijn hoofd weg.

“Jij wordt zwanger van mij,” zei hij. “Alleen van mij.”

Ik voelde de brandende jeuk van de tattoo. De scherpe prikkel van de ringen. De vochtigheid tussen mijn benen. En ik wist…

…er was geen weg meer terug.