De volgende ochtend voelde ik het al bij het opstaan: vandaag zou ik opnieuw een grens passeren. Niet omdat ik werd gedwongen. Maar omdat ik niet meer terug kon. En misschien ook… niet meer wilde.

Karel stuurde een kort berichtje. Kom over 30 minuten. Jurkje. Geen slip.

Ik keek even naar Jan, die bezig was met zijn vishengel. “Ik ga een stukje wandelen,” zei ik. “Even wat tijd voor mezelf.”

Hij glimlachte. “Geniet ervan.”

Dat deed ik niet. Niet echt. Elke stap naar Karels caravan voelde alsof ik mezelf verder uit mijn oude leven haalde. Alsof ik langzaam iets anders werd. Iets wat ik niet herkende — maar wat me onweerstaanbaar aantrok.

Zijn caravan was verduisterd. De gordijnen dicht. Binnen stonden twee statieflampen en een camera op een statief. In het midden lag een zwart laken over de vloer uitgespreid.

“Uitkleden,” zei hij, zonder op te kijken van zijn scherm.

Ik deed het. Mijn jurkje gleed van mijn schouders. Ik stond naakt in het schemerlicht. De tattoo op mijn dij zichtbaar. De ringen door mijn tepels glanzend en gevoelig.

“Ga op je knieën.”

Ik gehoorzaamde. De camera klikte. Hij maakte foto’s vanuit verschillende hoeken. Mijn gezicht, mijn borsten, mijn dij. Hij liet me staan, draaien, mijn benen spreiden.

“Laat zien hoe nat je bent.”

Ik voelde mijn wangen kleuren, maar mijn hand ging automatisch naar beneden. Ik opende mezelf. Zijn ogen brandden op me. De camera flitste.

“Nu op handen en knieën.”

Ik draaide me, zette mijn knieën neer, liet mijn rug hol lopen. Ik hoorde hem dichterbij komen. Zijn hand gleed tussen mijn billen.

“Mooi open. Blijf zo.”

De camera klikte. En klikte. En klikte.

Toen kwam hij bij me. Zijn broek was los, zijn lul al half hard. Hij zette de camera op video.

“Je weet wat ik wil,” zei hij zacht.

Ik knikte.

Ik nam hem in mijn mond, langzaam. Ik voelde me bekeken, bespied — en dat maakte me alleen maar natter. Hij filmde alles. Hoe mijn lippen hem omsloten. Hoe ik hem diep nam. Hoe ik kreunde van vernederd genot.

Toen hij hard genoeg was, trok hij zich terug.

“Draai je om. Billen omhoog.”

Hij duwde zich in me. Zonder waarschuwing. Zijn stoten waren diep, zwaar. Mijn lichaam paste zich moeiteloos aan hem aan. Ik voelde hoe de camera alles vastlegde. Mijn borsten die wiegden. Mijn mond die openviel. Mijn handen die zich vastklampten aan het laken.

“Zeg het.”

“Wat?”

“Dat je mijn bezit bent.”

“Ik ben je bezit.”

“Dat je mijn slet bent.”

“Ik ben je slet.”

“Dat je alleen nog zwanger mag raken van mij.”

“Ik wil zwanger van jou zijn. Alleen jij.”

Hij stootte nog drie keer. Toen spoot hij in me. Diep. Langzaam zakte hij over me heen. Zijn adem tegen mijn nek. De camera bleef draaien.

Na afloop kleedde ik me zwijgend aan. Mijn dij tintelde. Mijn tepels gloeiden. Mijn buik voelde vol.

“Je doet het goed,” zei hij.

Ik knikte.

Hij hield zijn telefoon omhoog. “En nu heb ik niet alleen foto’s. Nu heb ik bewijs.”

“Bewijs van wat?”

“Dat je van mij bent. Dat je het wilde. Dat je eraan verslaafd raakt.”

Ik keek hem aan.

En ik wist: hij had gelijk.

Er was geen twijfel meer.

En geen weg terug.

De ochtend daarna voelde vreemd vertrouwd. De zon filterde door het dunne gordijn in de caravan. Jan zat buiten, koffie in de ene hand, krant op zijn schoot. Hij keek op toen ik naar buiten kwam.

"Goed geslapen?" vroeg hij.

Ik knikte. "Ja, eigenlijk wel."

We aten ontbijt in stilte. Ik voelde de ringen trekken bij elke beweging van mijn borst. Onder mijn jurkje wreef de stof licht over de plek op mijn dij waar Karel me gemarkeerd had. Iedere ademhaling herinnerde me eraan: ik was niet meer alleen van mezelf. En Jan wist van niets.

Na het ontbijt trok Jan me zachtjes naar zich toe. "Heb je weer eens zin in wat tijd met z’n tweeën?" vroeg hij met een warme glimlach.

Ik voelde paniek opkomen. Maar ik knikte. "Ja, lijkt me fijn."

Binnen in de caravan kusten we. Zijn handen teder, onwetend. Maar ik voelde me betrapt, onrein. Toen hij zijn broek omlaag trok, hoorde ik Karel in mijn hoofd: alleen nog met condoom.

Ik duwde Jan zachtjes van me af. "Wil je... wil je een condoom gebruiken?"

Hij keek verbaasd. "Sinds wanneer dat ineens?"

"Ik voel me... gevoelig, na gisteren. Ik wil even voorzichtig zijn."

Hij knikte traag, haalde een pakje uit de la. En even later was hij in me. Met een barrière ertussen. En ik voelde... niets. Alleen leegte. Zijn ritme, zijn zachte zuchten — ze kwamen van ver.

Mijn lichaam deed mee. Maar mijn hoofd was bij Karel. Bij zijn camera. Zijn bevelen. Zijn zaad dat diep in me spoot, zonder tussenkomst van latex.

Ik kwam niet klaar. En Jan merkte het.

"Gaat het?" vroeg hij.

"Gewoon moe," loog ik.

’s Middags stond Karel weer bij de waslijn. Hij wenkte me met zijn ogen. Ik liep naar hem toe. Mijn hart in mijn keel.

"Is het gebeurd?"

Ik knikte. "Met condoom."

Hij keek me strak aan. "Goed. Vanaf nu houd je je aan die regel. Begrijp je?"

"Ja." Mijn stem was schor. "Wat nu?"

Hij glimlachte. "Morgen doen we iets nieuws. Je hebt iets te vieren: je overgave."

"Wat bedoel je?"

"Een fotosessie. Volledig. Alles zichtbaar. Ook de tattoo. En de ringen. In volle glorie."

Ik slikte. "En daarna?"

Zijn glimlach verdween. "Daarna gaan we kijken hoe gehoorzaam je echt bent."

Ik voelde mijn benen trillen. Mijn buik trok samen. Maar diep vanbinnen wist ik:

Ik zou meedoen. Want er wás geen weg terug.

En misschien… wilde ik dat ook niet meer.

De test was overduidelijk.

Twee streepjes. Geen twijfel. Mijn handen trilden terwijl ik naar het witte staafje keek. Mijn hart bonsde. Mijn buik voelde vreemd zwaar — alsof het besefte wat mijn hoofd nog niet kon bevatten.

Ik was zwanger.

En ik wist van wie.

Diezelfde middag stond Karel me al op te wachten bij zijn caravan. Hij had het al gezien aan mijn gezicht. Zijn blik was rustig. Beheerst. Maar achter zijn ogen flikkerde iets triomfantelijks.

Ik fluisterde het, met moeite: “Ik ben zwanger.”

Hij knikte langzaam. “Goed zo.”

Ik kon niets zeggen. Geen blijdschap, geen angst. Alleen verwarring. Toen ik me omdraaide om terug te lopen, pakte hij mijn arm.

“Hij mag het weten.”

“Wie?”

“Jan.”

“Karel…”

Maar hij liep al naar zijn laptop. Hij tikte een paar keer. En toen draaide hij het scherm naar mij toe. Een map. Vol bestanden. Beelden. Foto’s. Van alles. Alles.

“Als jij het niet zegt,” zei hij, “doe ik het.”

Die avond zat Jan op het bankje voor onze caravan. De lucht was warm, oranje van de ondergaande zon. Ik ging naast hem zitten. Mijn keel droog.

“Ik moet je iets vertellen,” zei ik.

Maar voordat ik kon beginnen, trilde zijn telefoon.

Hij keek. Zijn gezicht veranderde. Zijn ogen vernauwden, zijn ademhaling stokte.

Hij stond op. Liep langzaam achteruit. Zijn blik verbrandde me.

“Wat… is dit?”

“Karel—”

Hij hief zijn hand. “Nee. Geen woord.”

Hij liep naar binnen. Binnen een minuut kwam hij met zijn autosleutels naar buiten. Zonder me aan te kijken. Zijn tas onder zijn arm.

Ik liep achter hem aan. “Jan, alsjeblieft…”

Hij draaide zich om. Zijn stem was ijzig. “Veel geluk. Met hem. Ik wil je nooit meer zien.”

En toen stapte hij in. De motor sloeg aan. En hij reed weg.

Hij kwam niet terug.

Die avond belde ik hem. Trillend. Wanhopig. De telefoon ging over. En over.

Toen nam hij op.

“Jan… ik—”

“Niet.” Zijn stem was leeg. “Je hebt je keuze gemaakt.”

“Het was geen keuze. Ik was—”

“Wat je ook zegt: ik wil je niet meer spreken. Niet meer zien. Ik ben klaar.”

En hij hing op.

Ik liep in het donker naar Karels caravan. Mijn voeten zwaar, mijn hart leeg. Hij deed open. Zijn ogen gleed meteen over me. Hij trok me stil naar binnen.

Zonder woorden nam hij me vast. Kuste me. Trok me uit. Legde me op zijn matras. En neukte me. Langzaam. Diep. Troostend. Bezittelijk.

Ik huilde terwijl hij in me bewoog. Hij kuste mijn tranen weg. En ik liet het gebeuren. Alles.

Na afloop lag ik tegen hem aan. Mijn lichaam bonzend van alles wat het verloren had. En wat het gewonnen had.

“Wat moet ik nu?” fluisterde ik. “Jan wil me niet meer. Ik wil bij jou blijven.”

Karel streelde mijn haar. “Dat is geen optie.”

Mijn adem stokte. “Wat?”

“Het was leuk zoals het was. Maar ik wil geen relatie. Dat heb ik nooit beloofd.”

Ik ging rechtop zitten. “Maar… ik ben zwanger.”

“Dat weet ik.” Hij stond op. “En ik zorg goed voor wat van mij is. Maar dat betekent niet dat jij hier blijft.”

“Wat dan?”

Hij draaide zich om. Zijn blik kil, zakelijk. “Ik heb nog een raam vrij. Op de Wallen. Discreet. Goed geregeld. Je bent mooi. Er is vraag naar vrouwen zoals jij.”

Mijn mond viel open. “Dat meen je niet.”

“Je wilde bij me blijven, toch?” Hij glimlachte. “Dan werk je voor me.”

Ik kon niets zeggen. Niets voelen. Mijn lijf was leeg. Mijn hoofd vol.

En ik wist: dit was het einde. En het begin van iets wat ik nooit meer kon terugdraaien.