Pieter rolde zich langzaam boven op haar, zijn borst zacht tegen de hare, hun gezichten op ademafstand. Zijn ogen zochten de hare, maar dit keer niet om te verleiden. Niet om te testen.

Maar om te bevestigen:

“Weet je het zeker?”

Cynthia knikte. Haar vingers streelden zijn nek, haar benen vouwden zich vanzelf om zijn middel. Haar stem was laag, bijna fluisterend, maar vast:

“Ik wil niet dat je stopt. Niet vandaag. Niet nu. Geen remmen meer.”

Pieter boog zich voorover en kuste haar. Niet ruw. Niet hebberig. Maar langzaam, diep. Hun tongen vonden elkaar als vanzelf, warm en zacht, met de spanning van alles wat komen ging. Terwijl ze kusten, voelde ze hem tegen haar aan — warm, stevig, kloppend tegen haar natte, geopende huid.

Ze kantelde haar bekken, begeleidde hem zacht met haar hand.

Geen latex. Geen tussenlaag. Geen afstand.

Hij gleed in haar met een zucht. Diep, langzaam. Ze voelde elk detail, elke centimeter. Zijn dikte vulde haar volledig. Warmte verspreidde zich vanuit haar onderbuik door haar hele lijf. Haar vingertoppen knepen zich in zijn schouders. Haar adem stokte.

Ze ademde zijn naam uit tegen zijn lippen:

“Pieter…”

Hij begon te bewegen. Niet wild — maar ritmisch, doordacht, zwaar. Elke stoot dieper. Elke beweging intiemer. Zijn borst op haar tepels, zijn heupen tegen haar dijen, hun lichamen zo dicht tegen elkaar dat geen lucht ertussen paste.

Zij bewoog mee, gaf hem alles. Haar keel liet zachte kreunen ontsnappen, haar voeten streelden zijn kuiten, haar benen sloten zich om hem heen alsof haar lichaam wist: hou hem vast.

Zijn hand vond haar kaak, zijn duim over haar lip. “Ik voel alles van je,” fluisterde hij.

Zij knikte, hijgend. “Ik voel jou… te veel…”

Haar woorden braken open toen hij zijn tempo versnelde, zijn stoten zwaarder, dieper. Haar lichaam begon te beven. Ze voelde haar climax opbouwen — niet alleen in haar buik, maar in haar borst, haar hoofd, haar vingers, haar stem.

Ze kwam met een luide, ongecontroleerde kreet, haar lichaam trillend onder hem. Haar nagels krasten over zijn rug, haar ademhaling brak in snikken van genot.

En toen — voelde ze hem verstijven.

Zijn stem was hees. “Cynthia… ik kom…”

Ze opende haar ogen. Vol, klaar, wetend.

En fluisterde:

“Doe het. Kom in me. Laat me alles voelen.”

Hij stootte diep, hield haar stevig vast, en kwam in haar met een rauwe, diepe kreun. Hij schokte tegen haar aan, zijn zaad warm in haar lichaam, hun huiden zwetend, trillend, samengesmolten.

Er was geen terug meer.

Het zonlicht viel in streepjes door de houten jaloezieën. De lucht in de kamer was warm, verzadigd. De lakens voelden klam. Niet van onrust, maar van herinnering.

Cynthia werd wakker met haar hoofd op zijn borst. Pieter’s arm lag zwaar over haar middel, zijn hand nog rustend op haar heup. Zijn ademhaling was traag, diep, vredig. Zijn lichaam warm tegen het hare, huid tegen huid. Geen kleren. Geen afstand.

Een zucht ontsnapte haar. Niet omdat ze wilde ontsnappen.

Maar omdat ze wist:

Er is iets gebeurd. Iets dat verder gaat dan nachtelijke lust.

Ze voelde het nog in haar lijf. Zijn ritme in haar heupen. Zijn warmte diep in haar buik. Zijn stem in haar oren, fluisterend wat ze zo graag had willen horen, maar nooit hardop durfde te wensen.

Ze draaide zich iets om, voorzichtig, haar dij over zijn been. Hij bewoog niet, sliep nog. Ze keek naar hem. Zijn gezicht — ontspannen. Zijn mond halfopen. Zijn hand gleed iets hoger in zijn slaap en rustte nu net onder haar borst. Alsof hij haar ook slapend niet los wilde laten.

Cynthia’s vingers streelden zijn borst. Ze slikte.

Een gedachte flitste door haar hoofd:

Wat als ik…

Ze maakte hem niet af.

Maar haar hand gleed naar haar buik.

En bleef daar liggen.

Zachtjes, teder.

De stilte was zwaar. Niet leeg. Vol.

Pieter bewoog. Zijn ogen openden zich langzaam. Hij keek haar aan. Een slaperige glimlach verscheen op zijn gezicht.

“Je bent er nog,” zei hij.

“Ik kon niet weg,” fluisterde ze.

Hij trok haar iets dichter tegen zich aan. Zijn hand gleed opnieuw over haar buik, traag. “Ik wil je weer. Straks. Maar eerst wil ik je alleen vasthouden.”

Ze sloot haar ogen. Niet uit vermoeidheid. Maar om te vergeten dat er nog een wereld was buiten dit bed.

Een wereld waarin ze niet van hem was.

Een wereld waarin dit niet mocht.

Een wereld waarin haar man straks zou thuiskomen.

Maar nu?

Nu was het alleen Pieter.

Zijn adem. Zijn huid. Zijn geur.

En haar lichaam, dat niets anders meer leek te willen dan blijven.

Het was stil in de kamer. Alleen het zachte ruisen van de wind langs de gordijnen, en het ritmische kloppen van Pieter’s hart onder haar wang.

Cynthia gleed met haar lippen over zijn borst. Zijn huid was warm, zacht behaard, nog doordrenkt van de nacht ervoor. Haar hand volgde haar mond — langzaam omlaag, over zijn buik, tot ze voelde dat hij al half wakker was. Niet alleen in zijn ogen.

Ze gleed onder de lakens, haar haren over zijn dijen, haar hand gesloten rond zijn stijve pik. Warm, dik, al kloppend van verlangen. Haar tong raakte zijn top. Eerst een zachte lik. Toen cirkelend, traag en plagerig.

Pieter kreunde, zijn hand in haar haar. Geen druk, alleen houvast.

Ze nam hem dieper in haar mond. Haar lippen sloten zich rond zijn schacht, haar tong gleed in langzame halen onderlangs. Ze bouwde het langzaam op. Een nat, warm ritme. Haar mond werkte, haar hand ondersteunde. En toen ze hem tot het randje had gebracht, stopte ze plotseling.

Ze keek op, likte haar lippen.

“Je bent van mij tot het laatste druppel,” zei ze zacht.

Hij greep haar, trok haar bovenop zich. Ze kreunde toen hij haar draaide, haar op handen en knieën zette, haar billen omhoog. Hij kuste haar onderrug, haar heupen, en gleed met één vinger naar achter. Haar adem stokte. Hij vond haar daar — ontspannen, bereid, nat van haar eigen verlangen.

Zonder woorden gleed hij langzaam in haar. Eerst met spanning. Dan met fluisterend genot. Haar adem stokte, haar vingers klemden zich in het laken. Maar ze duwde haar kont tegen hem aan. Haar lichaam opende zich voor hem.

Hij nam haar langzaam. Dan sneller. Hij wist hoe diep hij mocht, hoe stevig hij haar kon raken zonder te breken. En toen ze trilde onder hem — haar mond open, haar ogen dicht — trok hij zich langzaam terug.

Zij draaide zich op haar rug. Open. Klaar. En hij gleed meteen in haar. Nat, warm, vol.

“Zeg het maar,” fluisterde hij.

Haar blik was glashelder.

“Ik wil je. In mij. Weer.”

Zijn tempo versnelde. Zijn ademhaling rauwer. En toen hij zich niet meer kon inhouden, boog hij zich over haar heen, zijn mond bij haar oor, en zij fluisterde:

“Laat me je voelen. Spuit me vol.”

Hij kwam diep in haar. Zijn hele lichaam schokte. Zij kreunde met hem mee, haar benen om zijn middel, haar handen op zijn rug.

Er was geen afstand meer. Geen grens. Geen tussenfase.

Er was alleen dit.

Overgave.