De ochtend hangt nog zacht en loom om me heen wanneer ik de deur sluit. De kinderen zijn op weg naar school; hun stemmen vervagen in de verte. Het huis achter me laat ik stil achter. Geen speelgoed op de vloer. Geen geroep van boven. Alleen ik — en de belofte van stilte.

Mijn tas ligt al klaar op de passagiersstoel van de auto. Badjas. Slippers. Handdoek. Gisteravond boekte ik in een opwelling een ochtend bij het wellnesscentrum. Nu, in de vroege zon, lijk ik mezelf in te halen. Wat een mens soms nodig heeft: warmte. Rust. En misschien... iets dat al te lang heeft gesluimerd.

Op de parkeerplaats onder de bomen adem ik diep in. Alles voelt anders hier. Minder scherp, minder gejaagd. Aan de balie ontvang ik mijn bandje, en in de kleedruimte stript de routine langzaam van me af. Mijn kleding gaat uit. Mijn zorgen ook. In de spiegel ontmoet ik mezelf — een vrouw van midden veertig. Niet meer strak, niet meer jong. Maar zó levend. Mijn huid kent de liefde. Mijn ogen kennen verlies én verlangen.

Ik trek mijn badjas aan, nestel de handdoek over mijn arm en wandel naar het wellnessgedeelte. Hier, tussen de fluistering van opgloeiende kachels en het ritme van water, mag ik straks bloot zijn. Niet alleen van kleding, maar van alles wat normaalgesproken verhult.

Ik begin met een douche. Laag water over mijn huid. De geur van shampoo ergens verderop. Dan loop ik de eerste sauna in — ruim, warm, met houten banken die uitnodigen tot overgave. Ik neem plaats aan de zijkant. Niet te hoog. Niet te laag.

Tegenover me zit een vrouw. Vol, mooi, met gesloten ogen en een rustige ademhaling. Naast haar een oudere man, zijn houding losjes, zijn lichaam ontspannen. Verderop een jong stel. Hij breedgeschouderd, zijn natte haar plakt in zijn nek. Zij fragiel, haar navelpiercing vangt het licht. Zijn hand rust op haar bovenbeen, bijna terloops — maar de spanning trilt in de lucht.

Mijn blik glijdt over de contouren van hun lichamen. Zoveel vormen. Zoveel verhalen. Mijn huid begint te gloeien, mijn dijen tintelen. Niet alleen van de hitte. Ik verschuif iets, voel hoe mijn bekken reageert. Mijn adem verdiept zich. Ik leun achterover en laat de warmte toe.

Na een tijdje verlaat ik de sauna. Onder de lauwe douche laat ik zweet en spanning van me af glijden. Mijn tepels reageren op de koude lucht. Ik droog me langzaam af. Mijn buik voelt zwaarder, voller. Niet onrustig, maar beloftevol.

Ik kies een tweede sauna. Kleiner. Intiemer. Er zijn maar twee anderen. Rechts een vrouw die net als ik opgaat in de warmte, haar ogen gesloten. Op de bovenste bank links zit een jongen — slank, begin dertig, zijn huid glanst van het zweet. Onze blikken raken elkaar. Kort. Maar genoeg.

Ik ga op de onderste bank zitten. Diagonaal tegenover hem. Mijn benen zakken langzaam uit elkaar. De hitte stijgt tussen mijn dijen op. Mijn hand rust losjes op mijn bovenbeen. Mijn vingers volgen de warmte, alsof ik haar vorm geef. Mijn adem stokt. Daar, net onder het oppervlak, groeit iets.

Mijn clitoris is gevoelig — als gewekt uit een diepe winterslaap. Ik adem dieper. Mijn hartslag versnelt. Mijn blik flitst naar de jongen. Zijn ogen blijven nét iets te lang hangen. Niet brutaal. Maar intens. Alsof hij voelt wat ik voel. Alsof hij wéét.

Ik sluit mijn ogen. Negeer hem niet, maar neem hem mee. In gedachten. In sensatie. Mijn onderbuik spant zich. Mijn spieren dansen onderhuids. Dan, als een plotselinge golf, komt het — krachtig, kort. Een stille ontlading. Mijn bekken trilt, mijn dijen spannen zich, mijn adem ontsnapt in een fluistering. Onzichtbaar voor de wereld. Maar in mij: vuur.

Ik blijf nog even zitten. Voel hoe de wereld weer langzaam binnenkomt. Dan sta ik op. Mijn benen nog wat wiebelig. Ik loop richting de uitgang.

Hij zit nog steeds op de bank. Zijn blik nu strak naar beneden gericht. Maar op het moment dat ik hem kort aankijk en knik, zie ik zijn handdoek omhoogschieten — niet uit beleefdheid, maar uit reflex. Daaronder verraadt een erectie alles. Zijn adem, zijn ogen, zijn lichaam. Hij heeft me gevoeld. Hij heeft me gezien.

Geen schaamte welt in me op. Alleen iets zachts. Een stille triomf. Ik glimlach in mezelf. Laat koud water over mijn lijf stromen. Duik even het ijsbad in. Dan het dompelbad. Mijn huid prikkelt. Mijn hart klopt traag.

Als ik me aankleed in de kleedruimte, vouw ik alles netjes terug in mijn tas. Mijn ogen ontmoeten opnieuw die van mijn spiegelbeeld. En deze keer kijk ik niet alleen. Ik bewonder. Deze vrouw is teruggekeerd — niet als moeder, niet als partner, niet als huishoudkracht. Maar als vrouw.

Op de terugweg schijnt de zon al fel. De dag wacht. De was wacht. De boodschappen. Maar diep vanbinnen draag ik iets dat niemand me afneemt: een herinnering aan pure overgave. Aan warmte. Aan zweet. Aan zintuigen.