Angelica

Vorige week belde ik hem. Na zes maanden stilte.

“Ik mis je ook,” zei hij. “Maar als je terug wilt, moet je bewijzen dat je werkelijk spijt hebt. Echt spijt. Geen woorden. Daden.”

Ik heb gehuild, gesmeekt, alles beloofd. Hij stuurde een opdrachten. Schrijf een brief van tien pagina’s. Een video van twintig minuten waarin ik mijn fouten opnoemde. Ik heb het gedaan. Ik heb alles opgesomd.

En gisteren kwam zijn antwoord. Zijn laatste eis. Als ik het niet tot op de letter uitvoerde, was het voorgoed voorbij.

En nu wandel ik door de regen. Richting zijn huis.

Ik heb me opgemaakt als een goedkope hoer: zware eyeliner, felrode lippen, valse wimpers. Kort zwart rokje, strak wit tubetopje, geen bh, een zwart stringetje zo klein dat het amper iets bedekt, en de 10 cm-hoge hakken die hij vroeger altijd zo mooi vond. In mijn handtas: een tube glijmiddel, een stalen buttplug (de grote), en de grootste dildo die nog in mijn tas paste.

Ik nam de bus. Een uur lopen in de stromende regen vanaf het station naar zijn huis. Halverwege een landweggetje in slaan, precies zoals hij schreef, zocht ik een struik op. Ik trok alles uit. Begin te filmen. Ik stopte mijn string in mijn mond. Vingerde mezelf klaar met mijn vingers terwijl ik zijn naam fluisterde en mezelf vervloekte. Toen duwde ik de koude buttplug naar binnen – langzaam, pijnlijk, precies zoals ik verdiende. Ik stuur de video door. Ik trok mijn natte kleren weer aan, de string bleef in mijn mond, en stapte verder naar zijn huis. Doorweekt. Trillend. Huilend.

Voor zijn deur aangekomen, zakte ik op mijn knieën. Ogen dicht. Handen achter mijn hoofd. Precies zoals hij bevolen had.

Hij liet me vijf minuten wachten. Misschien langer. De regen kletterde op mijn lichaam.

Toen hoorde ik de deur opengaan.

“Sta op. Uitkleden. String over je hoofd, voorkant op je gezicht. Op handen en knieën. Neus naar de straat. Kont naar mij toe. Ogen toe.”

Ik deed het meteen. Zonder aarzelen. De natte string plakte aan mijn wangen en voorhoofd. Ik hoorde zijn auto starten en wegrijden. Twintig minuten lang bleef ik zo liggen. Naakt. Voor zijn deur. In de stromende regen. Iedereen had me kunnen zien. Ik bad dat niemand langsreed. Ik verdiende dat wél.

Toen kwam hij terug.

“Goed zo, meisje. Ogen open. Kruip naar binnen. De woonkamer in.”

Ik kroop. Over de drempel. Door de gang. Mijn knieën brandden, mijn borsten wiebelend de buttplug drukte bij elke beweging dieper.

In de woonkamer lag een handdoek.

“Ga daar staan. Benen wijd. Borsten vooruit. Handen achter je hoofd.”

Hij zette de tv aan. Een diashow. Onze gelukkigste momenten. Onze bruiloft. Vakanties. Ik begon meteen te huilen. Hij liet me kijken. Minutenlang.

Daarna kwam hij terug met een houten paddle.

“Hou je armen recht vooruit. Hou deze vast.”

Tien minuten lang. Mijn armen trilden, mijn schouders brandden. De foto’s bleven draaien.

Toen moest ik de paddle teruggeven en weer in positie staan.

En toen begon hij te slaan op de kont.

Afwisselend op elke kaak. Ik telde mee. Ik zei “sorry” bij elke klap.

Eén klap per foto. 45 foto’s. 45 klappen.

Mijn kont gloeide. Tranen liepen over mijn wangen. Maar ik bleef staan. Want ik verdiende dit.

Hij greep me bij mijn haar en sleepte me naar de ruimte tussen de bank en de salontafel.

“Knielen. Kont op je hielen. Handen op de tafel. Ogen vooruit.”

Hij zette een video aan.

Ik zag mezelf. Met een ander. Op deze bank. De ochtend voor ik de scheidingspapieren afgeef. Ik hoor mijn eigen lach. Ik zie hoe ik zijn riem losmaak... Ik gilde in de string. Ik probeer mijn hoofd weg te draaien, maar hij grijpt mijn kin en dwingt me te kijken.

Hij zette de dildo uit mijn tas voor mijn gezicht.

“Zuigen. En blijven kijken, vuile slet.”

Ik zuig. Ik kijk. Ik kokhals. Ik huil. Hij schreeuwde dat ik hem helemaal in mijn keel moest nemen. Dat ik sneller moet. Harder. Ik doe alles. Mijn keel brandt. Mijn kaken doen pijn. Mijn mascara loopt in zwarte rivieren over mijn borsten. De video blijft maar draaien. Steeds opnieuw.

Hij ging eten koken en liet me alleen. Minutenlang zuig ik door. Alleen met mijn eigen verraad op het scherm en de dildo in mijn keel.

Toen kwam hij terug met een kom eten. Mijn lievelingseten: rijst, broccoli, kip. Met het kleinste lepeltje dat er bestond.

“Stop met zuigen. Kom overeind. Draai je om. Kijk me aan. Ga op die dildo zitten. Elke hap omlaag. Doorslikken. Tong uit. Dan weer omhoog.”

Ik doe het. Hap voor hap. Ik neuk mezelf terwijl ik eet. Terwijl hij naar me kijkt. Terwijl hij ziet hoe mijn benen trillen, hoe mijn kont rood en gezwollen is van de klappen, hoe ik mezelf kapotmaak voor hem. Ik huil bij elke hap. Maar ik eet alles op. Want hij heeft het voor me gemaakt.

Daarna is het dessert.

Hij trekt de buttplug eruit met een nat, ploppend geluid. Zet zijn pik tegen mijn kontgaatje.

“Naar achteren duwen.”

Ik duw. Ik neem hem helemaal. Zonder glijmiddel. Alleen met mijn eigen tranen en mijn eigen spijt. Ik neuk hem met mijn kont tot hij diep in me klaarkomt. Vijf seconden later kom ik zelf. Harder dan ik ooit ben gekomen. Ik schreeuw zijn naam in de natte string. Mijn hele lichaam schokt.

Daarna moet ik zijn pik schoonlikken. Proef mezelf. Proef hem. Proef mijn eigen vernedering.

En toen… toen zei hij het. Zacht.

“Je hebt het goed gedaan vandaag, Angelica.”

Hij tilt me op. Draagt me naar boven. Naar de badkamer. Zet me in bad. Het warme water is een schok na al die uren kou. Hij wast me. Voorzichtig. Met een zachte spons. Elke blauwe plek. Elke striem. Mijn haar. Mijn gezicht. Hij wast de mascara weg, de schaamte, de regen. Alsof hij me weer heel probeert te maken.

Daarna droogt hij me af. Smeert zalf op mijn brandende kont. Tilt me op. Legt me in bed. Het bed waar ik ooit met een ander in lag.

Ik kruip tegen hem aan. Ik durf hem bijna niet aan te raken. Maar hij trekt me tegen zich aan. Zijn armen om me heen. Zijn adem in mijn haar.

“Ik hou van je,” fluister ik. “Ik hou van je. Vergeef me alsjeblieft. Ik zal nooit meer… ik zweer het… ik ben van jou… alleen van jou…”

Ik huil tot ik geen tranen meer heb.

Hij zegt niets. Hij houdt me alleen maar vast.

En voor het eerst in zes maanden val ik in slaap in zijn armen. Geknakt. Vernederd. Volledige overgegeven.

Ik ben niet meer de vrouw die hij ooit trouwde.

Ik ben minder.

Ik ben zijn...

En dat is alles wat ik nog wil zijn.